Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Υπακοή που αγιάζει-υπακοή που κολάζει Το «ανοργάνωτο» των αγίων (συνέχεια)




Ο π. Ακάκιος μας είχε πει κάποτε το εξής: «Είχα έναν νέο κάποιας χριστιανικής οργάνωσης στην καλύβα μου. Του μιλούσα για τη διαφορά του ορθόδοξου ήθους από το οργανωσιακό, δηλαδή το προτεσταντικό. Ο Θεός επέτρεψε μέσα από ένα θαυμαστό γεγονός να γίνει κατανοητή η διαφορά. Του συνέστησα να βγάλει από το καδρόνι μια πρόκα με τον λοστό. Αυτός επέμενε να προσπαθεί με το σκεπάρνι . Τον άφησα. Πού τον άφησα; Στη Χάρη του Θεού. “Μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας παραιτού”, σκέφτηκα. Ύστερα από λίγο τρέχει ο νέος και μου λέει: “Πάτερ, έσπασε το σκεπάρνι”. “Ποιο;” του λέω, “το σίδηρο ή το ξύλο;”. “Το σίδηρο, πάτερ”, μου λέει. Θαυμαστό! Να σπάσει το χοντρό σίδηρο; Αυτό είναι αφύσικο. Λέω λοιπόν στον νέο: “Αυτό το επέτρεψε ο Θεός για να δεις σε τί διαφέρει η οργάνωση από την Εκκλησία”. Αν ήμουν οργανωσιακός, θα προσπαθούσα με τον ανθρώπινο λόγο να σε πείσω, δηλαδή, να σε πιέσω για να περάσω τη γραμμή μου. Όμως είμαι ερημίτης, εκκλησιαστικός και η Εκκλησία δίνει προτεραιότητα στη Χάρη του Θεού και όχι στα ανθρώπινα επιχειρήματα και στις ανθρώπινες μεθόδους. Να γιατί έσπασε το σίδηρο. Η Χάρις του Θεού , αφού έχει τη δύναμη να σπάσει σίδερα μπορεί και όλα τα άλλα να κάνει προς το συμφέρον της ψυχής μας. Ξέρουμε πως μέσα στην Εκκλησία δια των μυστηρίων, η Χάρις τελειοποιεί τον άνθρωπο και τις προσπάθειές του».
Ό,τι φτιάχνεις με πίεση και βία δεν είναι τέλειο. Λένε οι σοφοί πως όταν βιάζεις τη φύση, αυτή εκδικείται. Ο π. Πορφύριος δεν επιδίωξε να φτιάξει κάτι οργανωμένο, κάτι που να φαίνεται στον κόσμο πληθωρικό και σπουδαίο π.χ. ένα μοναστήρι με 200 μοναχούς. Με τη Χάρη που διέθετε θα μπορούσε να οργανώσει πολλά μοναστήρια. Όμως δεν το έκανε. Προσπάθησε να οργανώσει, να ανακαινίσει, να ανασυγκροτήσει αποδιοργανωμένες ψυχές. Αυτό ήταν το τεράστιο έργο του. Ποιά αξία έχει να οργανώσεις κοινότητες, ενορίες ή μοναστήρια όταν οι ψυχές είναι αποδιοργανωμένες; Χειρότερα είναι έτσι. Ο ένας θα τρυπάει με τα αγκαθάκια του τον άλλο. Το έργο μας είναι να δουλέψουμε με την κάθε ψυχή ξεχωριστά, όπως οι γιατροί που ασχολούνται με τον κάθε ασθενή προσωπικά και ποτέ με όλους μαζί. Υπάρχουν τα οργανωμένα νοσοκομεία, όμως ο ιατρός ασχολείται όχι με την οργάνωση του νοσοκομείου, αλλά με τον κάθε ασθενή προσωπικά. Προσαρμόζει τον χρόνο του με την πάθηση του καθενός. Όταν συγκροτείς ομάδα χωρίς να δουλεύεις προσωπικά με το κάθε μέλος της έχεις άσχημα αποτελέσματα. Μάλιστα, κινδυνεύεις να εγκλωβιστείς και συ σε αυτή και να ασχολείσαι συνέχεια με την εξυγίανσή της ή την επέκταση και προώθησή της.
Οι τρεις σύγχρονοι μεγάλοι θεοφόροι γέροντες δεν επιδίωξαν να δουλέψουν ποτέ με ομάδες ανθρώπων, με οργανωμένες καταστάσεις. Ομάδα τους ήταν όλος ο κόσμος. Οι ψυχές όλων των ανθρώπων. Δεν επιδίωξαν να φτιάξουν μικρές ομάδες , διότι δεν θα μπορούσαν να ασχοληθούν με τη μεγάλη , την παγκόσμια ομάδα. «Έπαιζαν μπάλα» εκτός έδρας. Έδρα τους ήταν ο Παράδεισος, τον οποίο όλοι προσδοκούμε. Δεν έφτιαξαν πνευματικές οικογένειες, διότι δεν θα είχαν χρόνο να ασχοληθούν με την παγκόσμια οικογένεια του Θεού. Θα μπλόκαραν . Ο Χριστός έφτιαξε μια μικρή ομάδα, πολύ προσωρινή, τη δυνάμωσε, τη δούλεψε. Η «αδελφότητά» τους είχε 12 μέλη και κατόπιν τη διέλυσε για να απλώσουν οι μαθητές Του το Ευαγγέλιο σ’ όλον τον κόσμο. Δεν επέβαλε κάτι οργανωμένο στη γη. Ίδρυσε μαρτυρικές εκκλησίες που σταυρώθηκαν από τους εθνικούς.
Ο π. Πορφύριος δεχόταν «αδιακρίτως» τους πάντες. Δεν είχε πρόγραμμα και οργάνωση. Όποιος είχε πρόβλημα και το επέτρεπε η Χάρις του Θεού έβλεπε τον γέροντα και ανακουφιζόταν. «Έχει και η Εκκλησία σήμερα να παρουσιάσει σπουδαίο έργο. ‘Έφτιαξε πολλά πνευματικά “νοσοκομεία”. Είναι περιποιημένα, φρεσκοβαμμένα, πολυώροφα, πολυδύναμα». Τι κρίμα όμως. Οι ασθενείς είναι «νεκροί» στα κρεβάτια τους. Οι ψυχές αποδιοργανώνονται και εμείς προσπαθούμε συνεχώς να οργανωνόμαστε, να φτιάχνουμε εγκαταστάσεις και χώρους φιλοξενίας. Χρειαζόμαστε σπουδαίο γιατρό, να εργαστεί. Ένας «Γιακούμπ» να μας γιάνει. Οι άγιοι Γέροντες υπάρχουν. Ας τους αναζητήσουμε. Οι ενορίες με το πέρασμα των αγίων μορφών θα ζωντανέψουν. Θα γίνουν πάλι θεραπευτήρια. Δεν θα θυμίζουν μουσεία με ταριχευμένες μούμιες.
18/3/07

Από το βιβλίο: «εκπλήξεις χάριτος
Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ 2010
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου