Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η δική μας οικογένεια




Πολλά ζευγάρια που ετοιμάζονται να παντρευτούν , συχνά δεν συνειδητοποιούν ότι η κοινή συμβίωση περιέχει χαρές , αλλά συνοδεύεται επίσης από πολλές δυσκολίες. Σε αρκετές περιπτώσεις , πολύ γρήγορα ο ενθουσιασμός δίνει τη θέση του σε γκρίνια και μεμψιμοιρίες. Ο λόγος είναι ότι η καθημερινότητα και οι ανάγκες της ζωής δημιουργούν ένα κλίμα προστριβών και πλήξης. Είναι εντελώς διαφορετικό να συναντάς κάποιον που αγαπάς για να διασκεδάσεις, να κουβεντιάσεις, να πας εκδρομή μαζί του ,και άλλο το να ξυπνήσεις και να σε ρωτήσει : πλήρωσες το λογαριασμό του τηλεφώνου; Ή, τι θα φάμε σήμερα; Συζητήσεις αυτού του είδους θεωρούνται από πολλούς φθοροποιές και ανούσιες, αλλά δυστυχώς είναι απολύτως απαραίτητες για την οργάνωση μιας φροντισμένης και άνετης καθημερινής ζωής…

.. Η καθημερινότητα με την αναγκαιότητά της και την επανάληψη των ίδιων και των ίδιων είναι μία μυλόπετρα που μας αλέθει όλους. Ελάχιστοι κατορθώνουν να ξεφύγουν , σαν τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό, που μπόρεσε να ζήσει μια ζωή «ποιητική, χωρίς να ασχολείται με τις καθημερινές βιοτικές φροντίδες, που συνθλίβουν εμάς τους υπόλοιπους.

Ξεκινάμε λοιπόν την κοινή μας ζωή συχνά μέσα σ’ ένα κλίμα ιδεαλισμού και ευφορίας. Ειδικά οι νέες κοπέλες οδεύουν προς το γάμο με την ψευδαίσθηση ότι θα ξεφύγουν από την καταπίεση και τον έλεγχο των γονέων τους και θα ζουν μια ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή. Σύντομα όμως , η καθημερινότητα μας προσγειώνει απότομα. Ο γάμος δεν είναι το πεδίο της ελεύθερης και ανεξάρτητης ζωής που θεωρούσαμε βέβαιη. Έχει ευθύνες και ενοχλητικές υποχρεώσεις που δεν τις έχουμε αντιληφθεί. Πώς μπορούμε να περισώσουμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας , από τα ενδιαφέροντά μας, από την απόλαυση της συντροφικότητας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο που παντρευτήκαμε; Μόνο με καθημερινή προσπάθεια και φροντίδα της σχέσης. Η προσπάθεια φυσικά θα πρέπει να είναι αμοιβαία και το ζευγάρι να μην εφησυχάσει μέσα στην ασφάλεια και την αίσθηση της μονιμότητας.
Όταν ακούμε να λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τη σχέση, αυτό είναι εν μέρει αληθινό. Δεν καταστρέφει ακριβώς τη σχέση, αλλά απομυθοποιεί τους συζύγους, τον ένα στα μάτια του άλλου. Αυτή η απομυθοποίηση βάζει τη σχέση σε νέα δεδομένα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, ο ένας να δεχτεί τον άλλον όπως είναι στ’ αλήθεια, και να μην προσπαθήσει να τον αλλάξει…
… Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μας. Κανένας δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, αν ο ίδιος δεν το θελήσει.

Στ’ Ανώγεια, το ορεινό χωριό της Κρήτης διηγούνται την εξής αληθινή ιστορία: ένα ζευγάρι αρραβωνιάστηκε και ο νεαρός είπε στην κοπέλα: έχω πολλά ελαττώματα- είμαι γυναικάς, πότης, χαρτοπαίχτης και γλεντζές. Μπορώ να κόψω μόνον ένα ελάττωμα. Ποιο απ’ όλα θέλεις; Η κοπέλα διάλεξε τη χαρτοπαιξία (μέσα εκεί συμπεριλαμβάνεται και το ζάρι ) . Ο σύζυγος δεν ξανάπαιξε˙ διατήρησε όμως με θρησκευτική ευλάβεια τα υπόλοιπα ελαττώματα!

Έτσι το ζευγάρι, αντί να προσπαθήσει ν’ αξιοποιήσει τις θετικές πλευρές του συντρόφου και να δεχτεί τις αρνητικές, αποδύεται σ’ έναν ατέρμονο αγώνα «αλλαγής του άλλου». Όσο επιμένουμε σ’ αυτή την προσπάθεια αλλαγής του συντρόφου, τόσο αυτός εμμένει και ενισχύει την στάση του. Είναι αυτονόητο ότι το επακόλουθο είναι οι συγκρούσεις και οι γκρίνιες…

..Άλλο ένα σημείο , που δεν λαμβάνουμε υπόψη μας είναι το ότι, το ζευγάρι προέρχεται από ανόμοιες οικογένειες. Κάθε οικογένεια είχε διαφορετικές αξίες, διαφορετικά πιστεύω, διαφορετικό σχέδιο ζωής, διαφορετική εσωτερική δομή. Καλούνται λοιπόν τα δυο άτομα να συνδυάσουν αρμονικά την «προίκα» που κουβαλούν μαζί τους απ’ τη δική τους οικογένεια και να βρουν ένα τρόπο να την αξιοποιήσουν για το κοινό καλό και για το καλό των παιδιών, που θ’ αποκτήσουν...

… Συχνά, η κριτική μας για την οικογένεια του συντρόφου μας, προκαλεί συγκρούσεις, πικρίες και οργή. Ενώ ο ίδιος εκφράζει ανοιχτά την αρνητική του γνώμη και κριτικάρει με οξύτητα τα μέλη της πατρικής του οικογένειας, μόλις εμείς τολμήσουμε να πούμε κάτι αρνητικό, ξεσηκώνουμε θύελλα αντιδράσεων απ’ την πλευρά του. «Έχω δικαίωμα να λέω ό,τι θέλω για τους δικούς μου, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν να του κατηγορήσει». Η σωφροσύνη επιβάλλει να μην εκφράζουμε αρνητικά σχόλια ,κρίσεις και κατηγορίες για την πατρική οικογένεια του συντρόφου μας, γιατί η τακτική αυτή, πριονίζει τη δική μας σχέση.
Ας δεχτούμε ότι αυτός που αποφασίζει να παντρευτεί, παντρεύεται και όλο το σόι του συντρόφου του. Και είναι αληθινή η ρήση ότι τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε˙ μας προκύπτουν.

Ως φυσικό συμπλήρωμα του ζευγαριού έρχεται το παιδί ή και τα παιδιά. Σύμφωνα με τα καθιερωμένα, τώρα η οικογένεια θεωρείται πλήρης. Οι σύντροφοι μετατρέπονται σε γονείς. Κατά κανόνα, πολύ σύντομα παύουν μα είναι σύντροφοι και είναι μόνο γονείς. Είναι γοητευμένοι και λίγο τρομαγμένοι και αμήχανοι με το καινούριο μέλος της οικογένειας και του αφιερώνουν όλες τις σκέψεις τους κι όλες τις δυνάμεις τους. Πιο συχνή είναι αυτή η συμπεριφορά στις γυναίκες, με αποτέλεσμα ο άνδρας να αισθάνεται παραμελημένος, να βλέπει ότι μπαίνει στο περιθώριο και μερικές φορές να ζηλεύει το ίδιο του το παιδί.

Τώρα, με την ανατροφή του παιδιού, έρχονται στην επιφάνεια ,χωρίς οι γονείς να το συνειδητοποιούν, τα δικά τους παιδικά βιώματα. Σημαντικοί τομείς της ανάπτυξης του παιδιού, όπως το φαγητό, το παιχνίδι, η αγκαλιά, κατευθύνονται κυρίως από τα παιδικά βιώματα των γονέων. Στο σημείο αυτό συναντάμε καθημερινές δυσκολίες. Άλλα βιώματα και παιδαγωγικές απόψεις έχει ο ένας γονιός, άλλα ο άλλος. Άστο να κλάψει, ν’ ανοίξουν τα πνευμόνια του, λέει ο ένας . Δεν αντέχω να το ακούω να κλαίει, λέει ο άλλος, και το παίρνει αγκαλιά. Ποιός έχει δίκιο; Παραδόξως, και οι δύο, γιατί συνήθως την κατευθυντήρια γραμμή δεν την δίνει η λογική τους, αλλά όσα ζήσανε και διδάχθηκαν στην πατρική τους οικογένεια.

Ποια παιδαγωγική θα επικρατήσει τελικά; Στο σημείο αυτό, πολλές φορές οι δύο γονείς έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού η πατρική οικογένεια του καθενός είχε διαφορετικές συνήθειες και θέσεις και εφάρμοζε διαφορετικούς κανόνες. Έχουν επομένως , οι γονείς το δικαίωμα – σε ποσοστό 50% ο καθένας- να εφαρμόσει τη δική του παιδαγωγική στην ανατροφή του παιδιού του. Αυτό δεν βλάπτει, ούτε μπερδεύει το παιδί, όπως πίστευαν παλιότερα. Ίσα-ίσα, το βοηθάει να αντιληφθεί τη διαφορετικότητα και το μαθαίνει να επιλέγει, και μάλιστα σύμφωνα με το συμφέρον του! Αρκεί, βεβαίως, οι γονείς να μην καυγαδίζουν μπροστά του, για το ποιός έχει δίκιο, ή ποιού η άποψη θα επικρατήσει…


Από το βιβλίο: «Μαμά κόψε το κήρυγμα! (κι εσύ μπαμπά επίσης ) »
Κική Τζωρτζακάκη
Α΄ τόμος
ΚΑΛΕΝΤΗΣ
ΑΗΘΝΑ ,2005

Και δύο περιστατικά θαυμαστής επιστροφής




«Έχουμε και μερικές εξαιρέσεις μοναχών που γυρίσαν ξανά πίσω με μεγάλην μετάνοιαν. Μιάν τέτοιαν περίπτωσιν έχουμεν του ίδιου του Γέροντά μας,  Εφραίμ του βαρελά. Αυτός όταν ξεκίνησε για μοναχός, δεν είχε ιδέα πώς να πολεμήση με “τας αρχάς και εξουσίας του σκότους”, έδειξε όμως καλήν προαίρεσιν. Ακούοντας ότι ένας θείος του είναι μοναχός, γεννήθηκε στην αθώαν καρδίαν του ο πόθος να τον μιμιθή. Έτσι μια μέρα έφτασε στο καλυβάκι του Ευαγγελισμού στα Κατουνάκια, κοντά στον θείον του Γ. Ιωσήφ.
Ο πειρασμός όμως όταν είδε άλλον ένα νέον να φορά μαύρα και ν’ αρματώνεται εναντίον του, τί έκαμε; Κατ’ αρχάς διεγείρει στον νέον τα σαρκικά πάθη με πολλήν δριμύτητα. Ο νέος προς στιγμήν τα ‘χασε. “Τώρα- λέει – τι να κάνω; Δύσκολα τα πράγματα”.
Δυστυχώς , δεν πρόλαβε ο Γέροντάς του να τον διδάξει περί των παγίδων του εχθρού και ότι το φάρμακο είναι η εξομολόγησις. Ο νέος έχοντας άγνοιαν αλλά με αγαθήν προαίρεσιν, έτρεξε στην εικόνα του Ευαγγελισμού και λέει στην Παναγίαν μας, όπως ένα μωρό στην μάνα του: « Παναγία μου, όπως βλέπω, είναι δύσκολα τα πράγματα, γι’ αυτό σκέφτηκα να μ’ αφήσης να βγω λίγο στον κόσμο να παντρευτώ, να μου περάση ο πόλεμος και σου υπόσχομαι ότι πάλιν θα γυρίσω πίσω».
Την  άλλη μέρα χαιρετά τον θείον και του λέγει: “προς το παρόν είναι ανάγκη να βγω έξω, αλλά θα ξαναγυρίσω”. Βγαίνει λοιπόν έξω˙ βρήκε και γυναίκα για γάμο. Όμως ο νέος ήθελε καλές εξηγήσεις από την αρχήν. Της λέει: “Εγώ σκοπεύω να παντρευτώ μόνο για λίγο καιρό και μετά θα γίνω μοναχός , δέχεσαι;”. Η γυναίκα το πήρε στα ελαφρά. «Σίγουρα μας αστειεύει», σκέφτηκε.
Γίνεται ο γάμος˙ στον χρόνο πάνω, να και το παιδί. Χαρές, βαφτίσια κ.λπ. Κατόπιν όμως ο νεαρός έκατσε και το σκέφτηκε καλά˙ “σ’ ένα χρόνο κι ένα παιδί ˙ αν κάτσω κι άλλο, να δεύτερο, τρίτο.. ε τότε πάει η καλογερική˙ θα δεθώ γερά. Φωνάζει λοιπόν την γυναίκα του και της λέει:
-         Θυμάσαι τι συμφωνήσαμε  πριν παντρευτούμε; Λοιπόν ο γάμος τέρμα˙ αύριο φεύγω για μοναχός.
Η γυναίκα έπεσε κυριολεκτικά από τα σύννεφα. Φωνές, κλάματα.
-         Εμένα δεν λυπάσαι˙ αυτό το βρέφος τι χρωστά; Ποιός θα το κοιτάξη … ;
-         Αν το μωρό είναι εμπόδιο, αυτό εύκολο είναι˙ περίμενε και θα δης.
Τρέχει στην εικόνα της Παναγίας μας και της λέει: «Παναγία μου, εγώ την υπόσχεσίν μου δεν αρνούμαι, όμως στέκει εμπόδιον το μωρό». Την ίδια νύκτα κι όλας, παράλαβε η Παναγία μας την αθώα ψυχή του παιδιού στα ουράνια. Μετά την ταφήν του βρέφους, ακάθεκτος  ο νέος επανέρχεται στο θέμα.
-         Λοιπόν τώρα, αγαπητή μου, ελευθερωθήκαμε από το μωρό, καιρός είναι να πάω στον προορισμό μου.
Η γυναίκα πάλιν ανένδοτη.
-         Και πώς θα ζήσω, πώς θα τα βγάζω πέρα μόνη μου;
Τότε ο σύζυγος  της λέει.
-         Το παιδί το ταχτοποίησα, λοιπόν η σειρά σου ˙ περίμενε λίγο να το πω στην Παναγία…
Μόλις ακούει η γυναίκα αυτά τ’ ανέλπιστα λόγια τρόμαξε. Έπεσε στα πόδια του και παρακαλούσε:
-         Όχι αγαπημένε μου˙ άσε με να ζήσω και πήγαινε όπου θέλεις.
Το πρωί του ετοίμασε όλα τα πράγματα του και τον άφησε ελεύθερο. Εκείνος δρομαίως έφτασε κατευθείαν στα Κατουνάκια, στον θείον του και αφού πια έμαθε πώς ν’ αποκρούη τις δαιμονικές επιθέσεις , παρέμεινε μέχρι τέλους υπόδειγμα αρετής για όσους τον γνώρισαν. Σ’ αυτό το γεροντάκι αξιωθήκαμε να υποταγούμε μέχρι της τελευτής του και να λάβουμε την άγιαν ευχήν του.
Άλλο ένα γεροντάκι στην Ι.Μ. Γρηγορίου, τον παρέσυρε η μητρική αγάπη , όταν ήταν νέος, να βγη λίγο στον κόσμον˙ εκεί έπεσε σε στημένη παγίδα και έμπλεξε στα δίκτυα του γάμου. Γέννησε κι ένα αγοράκι το οποίο με τους αθώους οφθαλμούς του, έβλεπε στο στήθος του πατέρα του ένα κόκκινο σταυρό του Αγγελικού Σχήματος.
Ο πατέρας , που ήξερε τι σημαίνει, δεν άντεξε τον έλεγχον της συνειδήσεως˙ γύρισε στην Μονήν του και έκτοτε αποτελούσε υπόδειγμα μετανοίας σ’ όλην την αδελφότητα˙ αλλά για να φανερώση και ο Θεός , ότι εδέχθη την μετάνοιάν του , μόλις πρόσφατα που κοιμήθηκε μάθαμε ότι μυρόβλησε το σώμα του. Αυτός είναι ο μοναχός Μακάριος Γρηγοριάτης., που κοιμήθηκε το 1975.
Εγνώρισα και μερικές ακόμα παρόμοιες εξαιρέσεις, όμως τους πιο πολλούς δυστυχώς τους καταπίνει ο κόσμος. Γι’ αυτό σας τα λέω, όσο μπορούμε να προσέχουμε»…


Από το βιβλίο: «Ιωσήφ Μ.Δ.
Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ
Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
(1886-1983)
Συνασκητής
Γέροντος Ιωσήφ
Του Ησυχαστού»
Δ΄ΕΚΔΟΣΙΣ

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Συνομιλίαν με τον ενενηνταπεντάχρονον ασκητή της Κολιτσούς Γέροντα π. Διονύσιον




...

Μανώλης Μελινός: Το ησυχαστήριο σας σε ποίου το όνομα τιμάται;

Γέρων Δ: Του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου.

Μανώλης Μελινός: Πόσους πατέρες αριθμεί η αδελφότης;

Γέρων Δ: Είμαστε οκτώ, δόξα τω Θεώ.

Κουραστήκαμε πολύ τότε να φτιάξουμε τούτο το καλύβι που βλέπετε. Ήμασταν επτά πατέρες – όλοι νέοι – και είχαμε μεράκι να φτιάξουμε κοντά στην εκκλησία το καλύβι μας. Δόξα τω Θεώ, φθάσαμε στο ποθούμενο.

Μας έχει βοηθήσει και μας βοηθάει πολύ το Βατοπαίδι. Ο Γέροντας και οι πατέρες είναι πολύ καλοί και μας αγαπούν πολύ.

Τότε που πρωτοήρθαμε ,δεν υπήρχε εδώ παρά μόνον η εκκλησία κι αυτή την επισκευάσαμε. Με υπομονή κι επιμονή τα καταφέραμε. Κουβαλήσαμε πολλή ξυλεία με την βάρκα από Καρακάλλου και Φιλοθέου. Εκείνα τα χρόνια δεν είχε μηχανούλα η βάρκα. Με τα κουπιά ,καταλαβαίνεις… Όμως ήμασταν μικροί και η όρεξή μας να φτιάξουμε το καλύβι μας, μεγάλη. Βοήθησε η θεία χάρις και με την ευλογία του αγίου Γεωργίου έγινε αυτό που βλέπετε . Ο Θεός έπαιρνε την κούρασή μας ! Εδώ στην Κολιτσού, τότε ήσαν οκτώ καλύβια. Τώρα τέσσερα.

Μ.Μ: Γέροντα, τι μήνυμα έχει να δώσει ο Μοναχισμός σε αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Γέρων Δ: Είμαι απλός άνθρωπος ,για να σας απαντήσω. Να προσπαθήσω όμως να πω ό,τι μπορώ. Τότε, όταν πρωτοήρθα στο Άγιον Όρος ,αλλιώς βρήκα τον Μοναχισμό. Δύσκολα τότε τα μέσα, δύσκολες οι συνθήκες, αλλά αγιότης πολλή. Βέβαια και σήμερα είναι άγιοι οι πατέρες και όλοι μορφωμένοι, με σπουδές υψηλές. Όλοι κοντά στον Κύριον. Ξέρουν πώς να παλεύουν με τα ακάθαρτα πνεύματα. Τότε οι άνθρωποι αλλιώς, απλότης…Όταν μιλούσες με κάποιον μοναχό, νόμιζες ότι ο Χριστός μιλάει μέσα στο στόμα του! Απλότης, απλότης… Ό,τι τον ρωτούσες, σου απαντούσε με μεγάλην αγάπη και σε ωφελούσε με τα λόγια του, που ήταν απλός. Σήμερα βέβαια ακόμη καλύτερα , διότι είναι μορφωμένοι οι πατέρες.

Άλλαξε και προς το καλό και προς το κακό η ανθρωπότητα. Πολλές φορές σε ρωτάει κάποιος και φοβάσαι να απαντήσεις ,διότι τα παίρνει τα πράγματα αλλιώς…

Μ.Μ.: Μετά την αμαρτίαν, έρχεται η ευλογημένη μετάνοια. Εδώ στο Άγιον Όρος , ο κάθε μοναχός – Γέροντας ή υποτακτικός- τακτικά λέγει «ευλόγησον». Ζητά συγνώμη, δηλαδή. Τι ακριβώς είναι αυτό το «ευλόγησον» πάτερ Διονύσιε;
Γέρων Διονύσιος: Α, το καλύτερο… Γνωρίζεις την αμαρτωλότητά σου, αναγνωρίζεις την ευθύνη σου και ζητάς συγνώμην. Η ευλογία του θεού . Αμέσως ο θεός συγχωρεί. Βέβαια πρέπει να προσπαθήσεις να μη το ξανακάνεις. Να προσπαθήσεις σοβαρά. Να συγχωρήσει ο Θεός, να συγχωρήσει όμως και ο συνάνθρωπος…
Μ.Μ.: Σήμερα όλοι έχουμε άγχος, μικροί και μεγάλοι. Ακόμη και τα μικρά παιδιά ακούς να λένε για το άγχος! Τι έχετε γι’ αυτό να συμβουλεύσετε τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από τα ψυχολογικά προβλήματα; Τι θα πείτε σε αυτούς που αγωνίζονται , που δυσκολεύεται η ζωή τους; Τι έχετε να τους πείτε για να βρουν διέξοδο;
Γέρων Δ: Ξέρετε, από πού τα παθαίνουμε αυτά; Απομακρύναμε τον εαυτό μας από την Εκκλησία, τον απομακρύναμε κι από την Ορθοδοξία. Μακριά από τον πνευματικό. Βλέπεις, ο Κύριος που τόσο πολύ μας αγαπά, κατέβηκε για μας τους αμαρτωλούς από τον Ουρανόν. Είμαστε Ορθόδοξοι Έλληνες κι εμείς δεν δίνουμε σημασία τι θα πει Ορθοδοξία. Δεν ξέρουμε τι υποχρεώσεις έχουμε, απέναντι στον θησαυρόν αυτό. Να μη πας στην Εκκλησία, να περνάνε τα χρόνια και να μη κοινωνείς. Φοβερό. Πολλές φορές – από τις πολλές αμαρτίες- σε απομακρύνει ο Πνευματικός από το να κοινωνείς. Αλλά να μην εξομολογείσαι; Τι χάρη Θεού περιμένεις και πώς να μην έχεις άγχος; Μόνο στην Εκκλησία μπορούμε ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα αυτά. Μπορούμε να πάρουμε την χάρη του Θεού. Ο άνθρωπος είναι νευριασμένος, γιατί είναι μακριά από τον Κύριον. Μακριά με τα έργα, μακριά με τις σκέψεις, μακριά με όλα. Σκέπτεται να κάνει πολλά λεφτά, αυτοκίνητα και.. και …και … καθόλου δεν σκέπτεται ότι είμαστε μουσαφιραίοι σ’  αυτό τον κόσμο.
Μ.Μ.: Μερικοί , Γέροντα, δεν προσέρχονται καθόλου στην εξομολόγηση και στην Θ. Κοινωνία…
Γέρων Δ.: Ε,  λέει ο καθένας ότι έχει χαρά που είν’ Έλληνας Ορθόδοξος , αλλά δεν πατάει στην εκκλησία, δεν πατάει στον πνευματικό. Τι χριστιανός είναι;
Μ.Μ.: Άλλοι πάλι, Γέροντα, λένε: Εγώ δεν κάνω ποτέ μου κακό, δεν πειράζω κανέναν όταν με φέρει ο δρόμος, πάω σ’ ένα ξωκκλήσι και ανάβω ένα κερί. Φθάνει, π. Διονύσιε, μόνο αυτό;
Γέρων Δ.: Δεν φτάνει, δεν φτάνει. Πώς λες ότι είσαι καλός; Μα και μόνο μια στιγμή να διαρκέσει η ζωή σου, έχεις αμαρτίες! Πώς το λες ότι είσαι καλός; Με τα μάτια αμαρτάνεις, με την ακοή, με την επαφή, με όλα… Μόλις ανοίξει ο άνθρωπος τα μάτια και βλέπει τον κόσμον, είναι ήδη στην αμαρτία. Αμαρτία δεν είναι μόνο να πράξεις. Να σκεφτείς άσχημα, είναι κακό. Κάθε αμαρτία γίνεται πρώτα μέσα μας με τις σκέψεις. Αν δεν πηγαίνετε στον πνευματικό να του πεις ό,τι σε βαραίνει , σιγά-σιγά φουντώνει και δεν είναι δυνατόν να μη σε πνίξει! Όταν όμως πηγαίνεις, δεν έχει δύναμη η διάβολος να σε σπρώξει στην αμαρτία, στην καταστροφή…

Από το βιβλίο « ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
Ροή χαρισμάτων Σέρβων και Ρουμάνων Αγιορειτών Γερόντων »
Μανώλης Μελινός

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Όχι στις προσκολλήσεις



Η  αποφυγή προσκολλήσεων είναι απαραίτητη όχι μόνο μέσα στα Μοναστήρια και τις μοναστικές Αδελφότητες, αλλά και για τους λαϊκούς πιστούς.

Υπάρχουν πνευματικοί οι οποίοι, ενώ είναι αρκετά ευσεβείς, όμως καλλιεργούν μία πολύ ισχυρή εξάρτηση από τον εαυτό τους και υποθάλπουν μία προσκόλληση στον εαυτό τους. Αυτό είναι πέρα για πέρα αρρωστημένο . Συνήθως δεν το καταλαβαίνουν και όταν τους το υποδείξει κανείς, διαμαρτύρονται και εξανίστανται.

Ο πνευματικός εξαφανίζει τον εαυτό του και βάζει στον εξομολογούμενο Χριστό και μόνο Χριστό. Μέλημά του είναι η διακονία του Χριστού . Δεν ευχαριστιέται με τη φράση: « τα πνευματικά μου τέκνα…» , αλλά «τα τέκνα του Θεού». Είναι δούλος του Θεού ο πνευματικός και όχι το αφεντικό. Αυτή η φράση , που συχνά ακούγεται: « τα πνευματικά μου παιδιά», είναι πολύ επικίνδυνη. Μερικές φορές μυρίζει και αρκετό εγωισμό. Δε φτιάχνουμε δικά μας παιδιά, αλλά παιδιά του Θεού. Αυτό βέβαια είναι αφάνταστα λεπτό θέμα και δυσδιάκριτο. Ας προσπαθούμε, όσοι έχουμε τη χάρη της πνευματικής πατρότητας, να βιώνουμε πολλή ταπείνωση,  για να μπορούμε να διακρίνουμε τις λεπτές αυτές ισορροπίες.

Ο εξομολογούμενος βέβαια θα τρέφει αγάπη και σεβασμό προς τον πνευματικό του πατέρα. Θα εκδηλώνει υπακοή ελεύθερα και αβίαστα, αλλά θα προσέχει πάντα να μην έχει προσκόλληση, που βλάπτει την πνευματική ζωή.

Η καρδιά πρέπει να είναι πάντα στραμμένη στο Θεό. Ν’ αγαπά το Θεό και να υπηρετεί το Θεό. Οι αρρωστημένες εκείνες καταστάσεις που αγαπά περισσότερο τον πνευματικό του από τον Θεό είναι τελείως απαράδεχτες. Έχω ζήσει τέτοιες αρρωστημένες καταστάσεις στην ποιμαντορική μου διακονία και έχω πικρή πείρα.

Με επισκέφθηκε κάποτε στο γραφείο μου στον Πειραιά μια ομάδα φοιτητών και φοιτητριών δεκαπέντε περίπου ατόμων. Φαίνονταν πολύ καλά παιδιά , με πολλή ευσέβεια και σεμνότητα. Μου είπαν κάποιο πρόβλημα που είχε τότε ο πνευματικός τους πατέρας με την Ιερά Σύνοδο. Και τα φαινομενικά καλά αυτά παιδιά μου είπαν με ένα στόμα και οι δεκαπέντε: « Εάν τιμωρηθεί απ’ την Ιερά Σύνοδο ο πνευματικός μας πατέρας , θα φύγουμε όλοι και θα πάμε μαζί του στους Παλαιοημερολογίτες». Τους είπα με αγάπη ότι μιας τέτοια σκέψη είναι τελείως λανθασμένη και εκτός ορίων του πνεύματος του Χριστού. Όμως τα παιδιά αυτά, που όντως είχαν πολλή ευσέβεια μέσα τους και φαίνονταν καλοί χριστιανοί, όταν μετά δύο μήνες τιμωρήθηκε από την Ιερά Σύνοδο ο πνευματικός τους πατέρας, έφυγαν όλοι μαζί του και πήγαν στους παλαιοημερολογίτες. Αυτές είναι θλιβερές καταστάσεις, που δεν είναι όμως σπάνιες στον ελλαδικό χώρο.

Κρύβει πολλά μυστικά η πνευματική πατρότητα . Ενώ είναι δωρεά του Θεού, σε εξομολόγους όμως που δεν έχουν οι ίδιοι αναγεννηθεί πνευματικά, επειδή υπάρχει μέσα τους κρυφή ή φανερή εγωπάθεια, δημιουργούνται πολλές αρρωστημένες καταστάσεις που εξ αιτίας τους έχει κλαύσει όχι λίγες φορές η Εκκλησία.

Θέλω να κλείσω τις φτωχές αυτές πρακτικές σκέψεις γύρω από τη σωστή εξομολόγηση με μία παρατήρηση. Κάθε πιστός πρέπει να έχει τον πνευματικό του, χωρίς όμως  προσκολλήσεις , όπως αναφέραμε προηγούμενα. Ο πιστός που ζει με αγώνα πνευματικό και προσπαθεί και προσέχει στη ζωή του, συνήθως κάνει μικροσφάλματα . Έτσι στον πνευματικό θα πηγαίνει κατά αραιά διαστήματα, ανάλογα με τις πνευματικές ανάγκες που έχει. Τα μικροσφάλματα συγχωρούνται με την μετάνοια και την προσευχή, καθώς σημειώσαμε στο οικείο κεφάλαιο. Αναγκαίο είναι όμως κάθε δύο ή τρεις μήνες ο πιστός να προσέρχεται στον πνευματικό του, να εξομολογείται με ειλικρίνεια, απλότητα και ειλικρινή μετάνοια τα τυχόν σφάλματα που παρατηρεί στον εαυτό του και θα ειρηνεύει. Απαρίθμηση πόσες φορές θυμώσαμε και πόσες φορές μιλήσαμε απότομα στον αδελφό μας, δε χρειάζεται. Απλά χρειάζεται εκδήλωση μετάνοιας, περιληπτική αναφορά των σφαλμάτων και εκζήτηση του ελέους του Θεού. Ούτε χρειάζεται προσπάθεια να βρούμε οπωσδήποτε σφάλματα και να πούμε στον πνευματικό. Ούτε αποσιώπηση και συγκάλυψη των σφαλμάτων, που δημιουργούν τύψεις συνειδήσεως.

Η συνήθεια που έχουν μερικοί να θέλουν τον πνευματικό «στην τσέπη» δεν είναι σωστή. Αυτό πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα οι γυναίκες . Αυτές πολλές φορές αρέσκονται να πηγαίνουν κάθε δέκα ημέρες στον πνευματικό. Κάτι τέτοιο ούτε οι πνευματικοί πρέπει να δέχονται, ούτε οι εξομολογούμενοι να διαπράττουν.

Βέβαια εάν- Θεός φυλάξοι- συμβεί σοβαρό παράπτωμα , τότε χρειάζεται αμέσως προσφυγή στο μυστήριο της ιερής Εξομολόγησης και απαραίτητο στοιχείο γνήσιας «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής, αρκεί όμως να γίνεται σωστά.


Αρρωστημένες καταστάσεις

Εδώ ακριβώς θέλω να επισημάνω μία αρρωστημένη αντίληψη πολλών εξομολόγων πνευματικών και πολλών εξομολογουμένων, και δη γυναικών, που δεν έχουν σωστή επί του προκείμενου γνώμη και αντίληψη.
Υπάρχουν πνευματικοί οι οποίοι, για να έχουν δεμένα «στο ζωνάρι» τα πνευματικά τους τέκνα, τα προτρέπουν σε πολύ συχνή, εβδομαδιαία ή και δεκαπενθήμερη ή και μηνιαία  εξομολόγηση. Είναι αυτοί οι πνευματικοί οι οποίοι χρησιμοποιούν την εξομολόγηση για να δημιουργούν οπαδούς εξαρτημένους απ’ αυτούς. Κάτι τέτοιο είναι αρρωστημένο πέρα ως πέρα. Το ίδιο αρρωστημένη είναι και η τάση μερικών πιστών και δη ευσεβών γυναικών που θέλουν τον πνευματικό «στην τσέπη» . Τρέχουν κάθε εβδομάδα ή κάθε δεκαπενθήμερο ή κάθε μήνα να εξομολογηθούν. Μία τέτοια συνήθεια είναι ανορθόδοξη, πέρα για πέρα λαθεμένη και εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Δημιουργεί προσκολλήσεις και εξαρτήσεις ανεπίτρεπτες. Όλα αυτά που γράφουμε ισχύουν για τους λαϊκούς πιστούς. Στα μοναστήρια ισχύουν άλλοι κανόνες , εκεί χρειάζεται η συχνή με το Γέροντα και τον πνευματικό επαφή και εξομολόγηση.
Αυτός που προσπαθεί να ζει γνήσια ορθόδοξη πνευματική ζωή έχει τον πνευματικό του και εξομολογείται κάθε 2-3 μήνες, κάνοντας μία αναθεώρηση της ζωής του και λαμβάνοντας μέσω του επιτραχηλίου τη Χάρη της άφεσης των αμαρτιών του. Σε περίπτωση όμως μεγάλου αμαρτήματος και μεγάλης πτώσεως, τρέχει αμέσως στον πνευματικό. Όχι κάθε φορά που, ενώ αγωνίζεται με ειλικρίνεια, πέφτει από απροσεξία σε κάποια μικροσφάλματα ή δέχεται απρόσεκτα κάποιο κακό λογισμό. Το σημείο αυτό πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα, γιατί η τάση να έχουμε τον πνευματικό «στην τσέπη» έχει δημιουργήσει ζημιά στην Εκκλησία.
Απαραίτητη λοιπόν για μία σωστή « εν Χριστώ» πνευματική ζωή είναι η βίωση της διαρκούς μετάνοιας. Είναι ένα μέρος του πνευματικού αγώνα του πιστού στην προσπάθειά του να ευαρεστεί ενώπιον του Θεού.
Θα ήθελα να κλείσω με τη γνώμη ενός σύγχρονου μεγάλου εκκλησιαστικού συγγραφέα: « Η μετάνοια δεν ορίζεται απλά, σαν μία αρετή, μία στιγμή μεταβατική, μία βαθμίδα προσωρινή, μια μερική ή περιστασιακή πράξη, που μπορεί να περιορίζεται και να τελειώνει, αλλά ασκείται σαν μία στάση ζωής , μία σταθερή και μόνιμη και φυσιολογική καθημερινή εργασία της ψυχής, που η εγκατάλειψη ή η άρνησή της σημαίνει απογύμνωση της πνευματικής ζωής».

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010




Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

28 Νοεμβρίου Ο όσιος μάρτυς και ομολογητής Στέφανος ο Νέος




Η μητέρα του Στεφάνου Άννα προσευχήθηκε στον Θεό να της χαρίσει ένα γιο, όπως το ίδιο έκανε άλλοτε και η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ. Ενώ προσευχόταν στην Εκκλησία των Βλαχερνών, μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, την πήρε ένας ελαφρύς ύπνος και τότε είδε την Υπεραγία Θεοτόκο ακτινοβολούσα ως ο ήλιος και άκουσε μια φωνή μέσα από την εικόνα ,να της λέει: « Γυναίκα, πορεύου εν ειρήνη. Κατά την προσευχή σου εγένετο και φέρεις υιόν εν τη μήτρα σου».
Πράγματι η Άννα συνέλαβε κι έφερε στον κόσμο ένα παιδί, τον άγιο Στέφανο. Στα δεκαέξι χρόνια του  ο Στέφανος δέχθηκε το μοναχικό σχήμα στο Όρος του αγίου Αυξεντίου , κοντά στην Κωνσταντινούπολη, από τον Γέροντα ασκητή Ιωάννη. Αυτός τον κατήχησε στα μυστήρια της θείας σοφίας και ήταν ο οδοδείκτης του στην ασκητική ζωή. Όταν ο Ιωάννης αναπαύθηκε εν Κυρίω, ο Στέφανος παρέμεινε στο όρος, όπου ζούσε με αυστηρή άσκηση, αόκνως εργαζόμενος και επωμιζόμενος κάθε σκληραγωγία και κακουχία. Η αγία ζωή του προσείλκυσε πολλούς υποτακτικούς μοναχούς κοντά του.
Όταν ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Κοπρώνυμος , πιο βίαιος απ’ όσο ο φαύλος πατέρας του Λέων ο Ίσαυρος ( ο Γ΄,8ος αι. ), εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά των εικονολατρών, ο Στέφανος αποδείχθηκε φλογερός υπερασπιστής της προσκυνήσεως των ιερών εικόνων. Ο παράφρων αυτοκράτορας πίστεψε τις άθλιες συκοφαντίες εναντίον του Στεφάνου, αλλά και ο ίδιος προσωπικά εξύφαινε δολοπλοκίες , για να σπάσει το φρόνημα του Στεφάνου και να τον βγάλει από τη μέση. Τον εξόρισε στην Προκόννησο (Προποντίδα) και ύστερα με διαταγή του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη , όπου  τον έριξαν αλυσοδέσμιο σε μια φυλακή. Εκεί ο Στέφανος συνάντησε 342 μοναχούς, από διάφορα μέρη, οι οποίοι φυλακίστηκαν ,επειδή προσκυνούσαν τις ιερές εικόνες. Μέσα στη φυλακή οι έγκλειστοι μοναχοί εκτελούσαν κανονικά το τυπικό της εκκλησίας, όπως στα μοναστήρια τους.
Ο ασεβής αυτοκράτορας καταδίκασε σε θάνατο τον Στέφανο. Ο άγιος προσείδε τον μαρτυρικό θάνατό του σαράντα μέρες πριν συμβεί και ζήτησε συγνώμη απ’ τους αδελφούς του. Όταν πήγαν να τον πάρουν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα, τον περιέφεραν, χτυπώντας τον, στους δρόμους της Κωνσταντινουπόλεως για να χλευαστεί. Καλούσαν όλους τους πολίτες που ήταν πιστοί στον αυτοκράτορα να λιθοβολήσουν αυτόν «τον εχθρό του αυτοκράτορα». Ένας απ’ τους αιρετικούς άρπαξε ένα ξύλο και χτύπησε δυνατά στο κεφάλι τον Στέφανο, με αποτέλεσμα αυτός να παραδώσει το πνεύμα του.
Όπως ο άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυς μαρτύρησε στα χέρια των Ιουδαίων, έτσι και ο όσιος Στέφανος ο Νέος βασανίστηκε μέχρι θανά του στα χέρια των εικονομάχων αιρετικών. Ο ένδοξος αυτός οπλίτης του Χριστού τελειώθηκε δια του μαρτυρίου, σε ηλικία πενήντα τριών ετών, το έτος 767, και έλαβε άφθαρτο στέφανο δόξης.

Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Πνευματικό ημερολόγιο
Ο Πρόλογος της Αχρίδος
Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου.
Νοέμβριος»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Τα τεχνάσματα του πονηρού και η αντιμετώπισή τους





Η ΧΑΡΗ του Θεού να ‘ναι μαζί σου!
«Είμαι λυπημένη», γράφεις. «Δεν μπορώ να βρω ειρήνη πουθενά. Κάτι με καταθλίβει. Την καρδιά μου την πλάκωσε ένα βάρος και την τύλιξε ένα σκοτάδι».
Η δύναμη του Σταυρού είναι μαζί μας! Πάρε θάρρος και στάσου ακλόνητη. Ο εχθρός αντιλήφθηκε ότι θέλεις να εγκαταλείψεις τον κόσμο, όπου άνετα αποκομίζει κέρδη, κι έτσι σε… αποχαιρετά μ’ αυτές τις δυσκολίες, τη μελαγχολία ,την ατονία, τη χαύνωση. Δεν είσαι η μόνη∙ όλοι όσοι θέλουν ν’ αφιερωθούν ολοκληρωτικά στον Θεό, δέχονται  τέτοιες επιθέσεις, ο καθένας όμως με διαφορετικό τρόπο. Εσύ βασανίζεσαι από το πλάκωμα της καρδιάς και το σκοτάδι∙ άλλος παραλύει από το φόβο∙ κάποιος τρίτος πνίγεται μέσα σ’ ένα πέλαγος άτοπων λογισμών∙   κι ένας τέταρτος ταλαιπωρείται από αλλεπάλληλους πειρασμούς.  Ο πονηρός, για να πετύχει τους ανόμους σκοπούς του, χρησιμοποιεί σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε περίπτωση και τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους , σκοτίζοντας το νου και αναστατώνοντας την καρδιά. Συνήθως αυτό συμβαίνει ξαφνικά, σαν ξέσπασμα καταιγίδας. Τέτοια είναι τα τερτίπια των εχθρών μας, των δαιμόνων. Τριγυρνούν παντού, όπως οι συμμορίες των ταραχοποιών . Όταν βρουν  πόρτες ανοιχτές και αφύλαχτες, ορμούν μέσα στα σπίτια μας και αναποδογυρίζουν τα πάντα. Αφού τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, εμφανίζονται, αφήνοντάς μας σε κατάσταση οδύνης και αμηχανίας. Ωστόσο , μόνο και μόνο απ’ αυτό το κακό, δεν βλάπτεται η ψυχή μας. Ούτε για την επίθεση των εχθρών είμαστε ένοχοι, ούτε για τη διατάραξη που προξενούν στην εσωτερική μας κατάσταση, ούτε για τους λογισμούς που σπέρνουν στο νου μας ή τα συναισθήματα που ξεσηκώνουν στην καρδιά μας. Ο Θεός δεν μας κατακρίνει γι’ αυτά, φτάνει να μην υπάρχει δική μας συγκατάθεση. Ας κάνουμε υπομονή ως την παρέλευση της δυσκολίας…

… Μην κάνεις πίσω! Ο Κύριος παραχώρησε αυτή τη δοκιμασία για ν’ αποδείξεις ότι η απόφασή σου είναι σοβαρή και σταθερή. Αφού, λοιπόν, Εκείνος έστειλε τη δοκιμασία , πες σαν τον Ιώβ: « Όπως φάνηκε καλό στον Κύριο, έτσι κι έγινε∙ ας είναι δοξασμένο τ’ όνομά Του!» ( Ιώβ 1:21) . Είχες ειρήνη, και τώρα έχεις πόλεμο. Ευλογητός ο Θεός για την ειρήνη, ευλογητός ο Θεός και για τον πόλεμο! Πες στον Κύριο: “ Θα υπομείνω τον πειρασμό, αν αυτό είναι το θέλημά Σου. Μόνο βοήθησέ με, Κύριε, να τον σηκώσω”. Πέσε μπροστά Του μ’ όλη σου την ύπαρξη ,ζητώντας και την πρεσβεία της πανάχραντης μητέρας Του.
Έχεις πόλεμο. Είναι μια ευκαιρία να δείξεις αν είσαι ικανή να πολεμάς για το αγαθό, όπως ένας στρατιώτης που υπερασπίζεται τα πατρογονικά χώματα∙ είναι μια ευκαιρία να ανδραγαθήσεις κατά την εχθρική επίθεση. Ο τρόπος είναι απλός: Άφησε τον εχθρό να χτυπάει. Εσύ πρόβαλε σταθερή άμυνα για το αγαθό. Πες μέσα σου ή ακόμα  και φωναχτά: “ Δεν θ’ αλλάξω το σκοπό και την απόφασή μου μήτε σ’ ένα γιώτα! Δεν επιθυμώ τίποτε απ’ αυτά που μου υποβάλει ο εχθρός”. Κατονόμασε ένα-ένα το κάθε πράγμα που σου υποβάλλει, απορρίπτοντας το με κατάρες. Κάλεσε τον Κύριο σε βοήθεια. Όλα θα περάσουν…
… Ο Θεός με τους πειρασμούς θέλει να μας εξασφαλίσει στεφάνια. Όποιος δεν υποχωρεί στον εχθρό, θα στεφανωθεί σαν μάρτυρας. Όλοι είμαστε ικανοί ν’ αποκτήσουμε στεφάνια, και εμείς και όσοι είναι κοντά μας και όσοι είναι μακριά μας. Είσαι κι εσύ, φυσικά ,ικανή. Μόνο που χρειάζεσαι προσοχή και θάρρος, έτσι ώστε όλα να τα παίρνεις από τον Θεό και όλα να τ’ αποδίδεις σ’ Αυτόν.
Ο Θεός βοηθός!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000


Αρχειοθήκη ιστολογίου