Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου- ο άπιστος γιατρός

Ο άπιστος γιατρός

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.
Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η επάρατος νόσος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους κατάλαβε την έλευσή του. Μέσα σε αφόρητους πόνους μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί , λόγω της σοβαρότητας της ασθένειάς του, δεν μπορούσαν να τον νοσηλεύσουν . Τον έστειλαν λοιπόν στην Αθήνα στη κλινική «Παντοκράτωρ», που βρίσκεται στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. Εκεί υποβλήθηκε σε ακτινολογικές και χημικές εξετάσεις , οι οποίες έδειξαν ότι η επάρατος νόσος είχε προσβάλει το παχύ έντερο του γιατρού. Όταν όλη η ζωή του γιατρού ήταν στρωμένη κοινωνικά και μπορούσε να λέει και να κάνει με ευκολία ότι ήθελε ο γιατρός ήταν απόλυτος στον λόγο του για τον Χριστό και τους Αγίους. Όλα ήταν ένα καλοστημένο ψέμα για τον άπιστο γιατρό. Η μόνη αλήθεια ήταν η αμαρτία και η ασωτεία. Εκεί κατέφευγε όταν εμφανίζονταν στη ζωή του μαύρα μικρά συννεφάκια. Αλλά τώρα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν επισκιάσει για καιρό τώρα τη ζωή του δεν μπορούσε να τα διώξει με την προσφιλή του μέθοδο που δεν ήταν άλλη από την αμαρτία.
- «Στο παντοδύναμο Θεό , να ελπίζεις μόνο συνάδελφε»
Αυτή ήταν η διάγνωση-έκκληση των συναδέλφων του, που του εξηγούσαν, με αυτό τον σκληρό λόγω επαγγέλματος λόγο. Και ο ίδιος όμως, λόγω του επαγγέλματός του είχε αντιληφθεί , ότι η φλόγα της ελπίδας κόντευε να σβήσει. Οι γιατροί λοιπόν του Νοσοκομείου του είπαν ότι αν συμφωνούσε και ο ίδιος θα μπορούσε να εγχειρισθεί την επόμενη μέρα. Συμφώνησε λοιπόν με γνώμονα την ιατρική γνώση που και ο ίδιος είχε. Αλλά τα λόγια των συναδέλφων του: «Στον παντοδύναμο να ελπίζεις, συνάδελφε», τον οδήγησαν παραμονή της εγχείρησης , σε μια αυθόρμητη προσευχή, που έβγαινε μέσα από την ψυχή του. παρακαλούσε τον Θεό, όχι μόνον να τον κάνει καλά, αλλά να τον συγχωρέσει κιόλας για την απιστία που είχε δείξει τόσα χρόνια.
Την ώρα της προσευχής κάποιος χτύπησε την πόρτα κι τον διέκοψε. Ήταν ένας όμορφος νεαρός, ο οποίος σπρώχνοντας με τα χέρια του την πόρτα μπήκε μέσα στο δωμάτιο του γιατρού και ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:
- «Τι έχεις;».
- «Είμαι πολύ άρρωστος».
- «Δεν έχεις τίποτε».
- «Μα τι λες, Χριστιανέ μου. Έχω καρκίνο στο έντερο στο τελευταίο στάδιο και αύριο εγχειρίζομαι. Καταλαβαίνεις τι μου συμβαίνει;».
- «Δεν έχεις τίποτα πια. Σ’ έκανα καλά».
- «Μα καλά δεν ντρέπεσαι έναν άρρωστο; Με ειρωνεύεσαι κιόλας;».
- «Είμαι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Αφού, επιμένεις, κάνε αύριο την εγχείρηση και θα πειστείς ότι δεν έχεις τίποτε».
Ο νεαρός εξαφανίστηκε. Ο γιατρός όμως γεμάτος αγωνία χτυπούσε το κουδούνι για να ρωτήσει τις νοσοκόμες μήπως και είδαν το νεαρό αυτό, που είχε βγει από το δωμάτιό του. Μάταια όμως γιατί καμία από τις νοσοκόμες δεν είδε τίποτα. Την επόμενη μέρα ο άρρωστος γιατρός εισήχθη στο χειρουργείο για την επέμβαση. Οι γιατροί έτοιμοι για την εγχείρηση ακούνε ξαφνικά τον γιατρό να τους λέει ότι δεν χρειάζεται εγχείριση και ότι είναι καλά στην υγεία του.
- «Με θεράπευσε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος».
- «Μα τι είναι αυτά που μας λες;». Στον 20ο αιώνα είμαστε συνάδελφε τι είναι αυτά που λες;». «Τα έχει χαμένα ο συνάδελφος» μονολογούσαν οι γιατροί του Νοσοκομείου, ενώ επέμειναν να γίνει η εγχείριση, λόγω μειωμένου καταλογισμού του ασθενούς. Τον νάρκωσαν λοιπόν για την επέμβαση και όταν τον άνοιξαν ο όγκος δεν υπήρχε. Είχε κάνει το θαύμα του ο Άγιος και οι γιατροί απορούσαν , κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ο γιατρός ήταν τελείως καλά. Αυτά τα διηγήται ο ίδιος ο γιατρός παντού, όπου κι αν βρίσκεται.


Από το βιβλίο: «ΒΙΟΙ ΟΡΘΟΔΞΩΝ ΑΓΙΩΝ 9
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΝΘΕΟΣ ΒΙΟΣ

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Όταν ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, να δεχώμαστε και τις ταπεινώσεις

- Τι θα βοηθούσε, Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση;
- Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, να λέη δύο; Να μη σηκώνη μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση. Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση.
Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινήσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και την βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλης να ελευθερωθής από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθή πολύ γρήγορα από τον παλιό εαυτό του, όταν τις δέχεται.
- Εγώ, Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση.
- Να πας να αγοράσης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν , αρκεί να την θέλης…
- Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα;
- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν.
Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: « δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρη την σέσουλα και θ’ αρχίση: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψη να έρθη λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθή σκληρά ή θα πάρη από άλλον την Χάρη Του και θα έρθη να μας βρίση. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε , εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση. Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνη ο αδερφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό. Και, ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε. Κανονικά θα έπρεπε να χρωστάμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώση, δεν ξέρει τι ζητάει.
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβή να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλης, βάλε με σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό να κοινωνήσης απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! μου λέει. Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!». Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια. Μου ζητούσε συγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήση τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ˙ εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη την στιγμή, για να δοκιμάση εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβη τι του έλεγα και τελικά, νομίζω, δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.
Κι εσείς, όταν βλέπετε μία αδελφή να παραφέρεται και να σας μιλάη άσχημα, να ξέρετε ότι τις περισσότερες φορές η αιτία είναι η προσευχή που κάνετε. Επειδή δηλαδή ζητάτε από τον Θεό να σας δώση ταπείνωση, αγάπη, κ.λπ., παίρνει ο Θεός για λίγο την Χάρη Του από την αδερφή και σας ταπεινώνει και σας στενοχωρεί. Έτσι σας δίνεται η ευκαιρία να δώσετε εξετάσεις στην ταπείνωση, στην αγάπη. Αν ταπεινωθήτε, θα ωφεληθήτε. Όσο για την αδερφή, θα λάβη διπλή την Χάρη του Θεού˙ και γιατί της πήρε ο Θεός την Χάρη, για να δοκιμάση εσάς, και γιατί ταπεινώθηκε με το σφάλμα της και ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Οπότε και εσείς εργάζεσθε στην ταπείνωση και εκείνη γίνεται καλύτερη.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

ΝΕΑΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Με προσοχή και προσευχή

Παιδί μου,
Στη ζωή σου θα γνωρίσεις και την μόνωση. Θα έχεις την εντύπωση πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Ίσως να σκέπτεσαι ακόμη ,πως κανείς δε σε αγαπά, και πως και οι πιο δικοί σου, οι γονείς σου και οι δάσκαλοί σου, αδιαφορούν εντελώς για σένα, ή δεν ασχολούνται παρά με το να σε δυσαρεστούν, πως αγνοούν, σ’ όλες τις περιπτώσεις, τον κόσμο των σκέψεων και επιθυμιών, που σκιρτούν μέσα στην καρδιά σου κι αναστατώνουν την ζωή σου.
Δεν κάνεις, εξ άλλου , μεγάλα πράγματα για να τους βοηθήσεις να διεισδύσουν στον εσωτερικό σου κόσμο. Πολλοί από τους νέους είναι τρομερά κλειστά άτομα. Συστολή; Ντροπή; Φόβος μήπως δεν τους καταλάβουν; Φόβος μήπως χάσουν την εκτίμηση των άλλων, δείχνοντας τους αγώνες τους και τις ήττες τους, ή μήπως τους δουν να χλευάζουν τους ενθουσιασμούς και τις πιο ευγενικές εξάρσεις τους;
Όλα αυτά ενεργούν ανάμικτα για να σ’ απομονώσουν στον μυστικό τους κήπο. Όμως πολύ το θέλουν κιόλας, να λευτερωθούν, αν ανοιχτούν και να εμπιστευτούν . Και τι ανακούφιση, τι χαρά όταν μια μέρα τόλμησαν να μιλήσουν πέρα για πέρα ειλικρινά, ν’ ανοίξουν την καρδιά τους , να πουν όσο πιο καλά μπορούσαν τα πιο κρυμμένα μυστικά τους, είτε οδυνηρά είτε περίλαμπρα…
Παιδί μου, μη μένεις μόνος. Ψάξε να βρεις ένα καλό φίλο, ένα σοφό σύμβουλο, έναν έμπειρο καθοδηγητή. Όταν το ζητήσεις με προσοχή και προσευχή αυτό το πρόσωπο, θα το βρεις: Στον έμπιστο φίλο, στον ομαδάρχη, στον καθηγητή, στον αξιωματικό, στον πολύπειρο πνευματικό, άνοιξε την καρδιά σου. Θα πάρεις κουράγιο και βοήθεια. Ανακούφιση και χαρά.
Αυτόν δεν θέλεις να τον χάσεις ποτέ.


Από το: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
Ι.Μ. ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ι.Μ. Π. ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010- ΦΥΛΛΟ 96
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

«Εάν ανομίας παρατηρήσης Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;»

«Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;». Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει: «Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;»; Το «ποιος», εδώ σημαίνει κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.
Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία ,αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωσι. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες; Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέτασι των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθή απέναντί Του. Πράγματι, τι θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο˙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία˙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή˙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.
Τι συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; δεν τον έλεγξε, όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους. Γι’ αυτό και έλεγε: « Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να μη σε εγκαταλείψη η πίστις σου» ( Λουκ. 22, 31-33 ). Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια , οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: «Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δεν με κάνει να θεωρώ τον εαυτού μου δικαιωμένο» ( Α΄ Κορ. 4,4 )
(Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν , ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )


Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

«Ξένον τόκον ιδόντες ξενοθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες»

Ο ξένος τόκος είναι ο Ιησούς Χριστός τον οποίο έφερε η Υπεραγία Θεοτόκος , δανείζοντας σ’ Αυτόν την σάρκα, ο ξένος τόκος, αυτός ο οποίος παραμένει ξένος στους πιο πολλούς ανθρώπους, ακόμη δε και στους «τύποις» χριστιανούς˙ εάν Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, γίνει γνωστός , θεατός, τότε έχει δύο συνέπειες στον άνθρωπο˙ την απομάκρυνση από τον κόσμο της αμαρτίας και την προσήλωσι του νου εις τον ουρανόν.
Βασική, λοιπόν, αιτία της σωτηρίας του ανθρώπου είναι να δει ο άνθρωπος με τα πνευματικά μάτια της ψυχής τον Θεό. Μπορεί να Τον δει υπό μορφήν θεανθρώπου. «Κύριε, δείξον μοι τον πατέρα», είπε ένας από τους μαθητές στον Κύριό μας. «Ο εωρακώς εμέ, εώρακε και τον πατέρα», ήταν η απάντηση του Κυρίου μας.
Αλλά δεν αρκεί μόνο να Τον βλέπουμε στις εικόνες με τα μάτια τα υλικά. Είναι ανάγκη να Τον γνωρίσουμε με τα μάτια της ψυχής . Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτή η γνώση, χρειάζεται μια προεργασία. Προεργασία είναι η κένωση του εαυτού μας, η στροφή προς τα μέσα, η αναγνώριση της πραγματικής εσωτερικής καταστάσεως, η ταπείνωση. Τότε φανερώνεται ο Ιησούς Χριστός. Φανερώνεται εσωτερικά, βαθειά, ενώνεται με τον άνθρωπο. Γίνεται ,λοιπόν, η όραση του Θεού «εν ενώσει μετ’ Αυτού».
Ο ξένος αυτός, ο οποίος είναι ξένος ως προς την ανθρώπινη διάνοια, «ως Θεός ων», έλαβε σάρκα και οστά και «τοις ανθρώποις συνανεστράφη, έμεινε δε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», αυτός ο ξένος τόκος όταν γίνει θεατός από τα μάτια της ψυχής του ανθρώπου, έχει για τον άνθρωπο δυο πνευματικές συνέπειες.
«Ξένον τόκον ιδόντες», αφού λοιπόν γνωρίσουμε τον ξένο τόκο, «ξενοθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες». Αμέσως θα σηκώσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό, θα εγκαταλείψουμε τα επίγεια ενδιαφέροντα με τα οποία προσκολλάται ο άνθρωπος στη γη.
Σήμερα και κάθε εποχή , ο άνθρωπος ο οποίος δεν γνώρισε τον Χριστό δεν είναι δυνατόν να ξεκολλήσει από τη γη. Βλέπετε σήμερα, πόσος αγώνας γίνεται για μία πιθαμή γης, πόσα δικαστήρια, πόσα μίση, πόσα εγκλήματα. Με τα κληρονομικά θέματα, αδέλφια χωρίζουν, οικογένειες καταστρέφονται . Για ποιο πράγμα; Για ένα κομμάτι χώμα!
«Ξένον τόκον ειδόντες, ξενοθώμεν του κόσμου». Θα αποξενωθούμε από τον κόσμο. Βεβαίως, δεν θα πάμε όλοι στα βουνά να τρώμε άγρια χόρτα, αλλά θα ιεραρχήσουμε τις προσπάθειές μας, τα ιδανικά μας. Πρώτα ο ουρανός, η δε γη να εξυπηρετεί την άνοδό μας στον ουρανό. Να εργαζόμαστε για να ζούμε, όχι να ζούμε για να αποκτούμε.
Κι εδώ θα κάνω μία παρένθεση. Είναι άσκοπος κόπος, να μαζεύει κανείς και να έχει την αίσθηση ότι ενδιαφέρεται για τα παιδιά του , όταν αφήνει περιουσίες πολλές στα παιδιά του και καταστρέφει και ηθικά και πνευματικά και σωματικά τα παιδιά του, γιατί τα έτοιμα δεν εκτιμούνται πάντα.
Όλοι εμείς που ζήσαμε μέσα στην βιοπάλη, ξέρουμε τι θα πει να αγωνιστείς και να αποκτήσεις με ιδρώτα το ψωμί σου, όπως παρήγγειλε ο Κύριός μας. Γιατί θα έρθει μία ώρα που τα ίδια τα παιδιά σας μέσα στις διαμάχες θα σας πικράνουν πολύ.
Η προσπάθεια, έπειτα, να αποκτήσει κανείς πολλά με την εργασία του, ν’ αποκτήσει το ένα, ν’ αποκτήσει και το δεύτερο και το τρίτο και ν’ αυξήσει την εργασία, και να δοθεί με όλη του την ψυχή στην εργασία δεν έχει καλή κατάληξη γιατί ξεχνά την ψυχή του και έρχεται ξαφνικά η στιγμή του θανάτου. Βροντερή ακούγεται τότε η φωνή από τον Θεό: «Ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, ά δε ητοίμασας τίνι έσται;».
Δεν αποδεικνύεται ανόητος ο άνθρωπος να ασχολείται με τόση βουλιμία με τόσο πάθος για τη γη; Αφού ξέρει και βλέπει καθημερινά να φεύγουν οι άνθρωποι χωρίς να παίρνουν τίποτε απολύτως μαζί τους.
Κάποτε μου είπε κάποιος, χαριτολογώντας: Πάτερ, εσύ έχεις εργαστεί στις πιο πλούσιες ενορίες, στην Παναγία Δεξιά, στον άγιο Δημήτριο, ποιος είναι ο λόγος που δεν απόκτησες περιουσίες, σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά; Είχα την πρόνοια, του απάντησα χαριτολογώντας, να πάω στα μνήματα προ του χειροτονηθώ και να ρωτήσω αν περνάει τίποτε απ’ όλα αυτά εκεί μέσα. Κι αφού δεν περνάει, για ποιο λόγο να ξοδέψω την υγεία μου, τον κόπο μου, ενώ θα μπορούσα να ξοδέψω τα πάντα, για να ταπεινωθώ και να αποκτήσω αυτά που θέλει ο Θεός; Γιατί στο τέλος θα πάρουμε μαζί μας μόνο την ψυχή μας, με όσα κακά έχει κάνει. Να ζούμε συνέχεια στο πνεύμα της μετανοίας, πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας.
Όταν γνωρίσει κάποιος τον Χριστό μας και Τον δει με τα μάτια της ψυχής, δεν θα του κάνουν αίσθηση όλα αυτά. Θα τρώει για να ζει και δεν θα ζει για να τρώει. Θα είναι ο άνθρωπος ο οποίος φροντίζει για τα άνω, «μη τα της γης». Η βασιλεία των ουρανών είναι αιώνια, η γη είναι προσωρινή. Αυτά όλα θα παρέλθουν και τι θα παραμείνει στον αιώνα; Θα μείνει ο Ιησούς Χριστός και η βασιλεία Του η επουράνιος και όλοι οι εκλεκτοί «οι αγαπώντες αυτόν».
Πρέπει να ξυπνήσουμε από σήμερα και να λάβουμε υπ’ όψη μας μία άλλη φράση της Αγίας Γραφής: «Η νυξ προέκοψεν, η ημέρα ήγγικεν. Έως ημέρα εστί εργάζεστε, ίνα μη η σκοτία υμάς καταλάβη». Η σκοτία είναι η ζωή των παθών οπότε έρχεται ο Κύριος ξαφνικά, «ως κλέπτης εν νυκτί». Και είναι πολλά τα ξαφνικά στις ημέρες μας, και τότε καταστρέφεται ο άνθρωπος γιατί μετάνοια μετά θάνατον δεν υπάρχει.
Γιατί δεν έχουμε την στοιχειώδη εξυπνάδα να κερδίσουμε τον ουρανό και ξοδεύουμε όλο το ενεργητικό μας με τις συμβουλές του διαβόλου, να αποκτήσουμε αγαθά εδώ στη γη, να εδραιωθούμε; Γιατί δεν μας απασχολεί ο ουρανός; Διότι απλούστατα δεν γνωρίσαμε τον «ξένον τόκον». Γι’ αυτό, «ξένον τόκον ιδόντες, ξενοθώμεν του κόσμου τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες».

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Τρεις υποχρεώσεις-καθήκοντα

Αδελφοί μου,
ας έχουμε στο νου μας, σαν χριστιανική υποχρέωσή μας, τρία πράγματα:
1) Το μερίδιο του Θεού.
Μια πράξη αγάπης , μια προσευχή στην αγαθότητά Του, στη δύναμη Του, στην ευσπλαχνία Του. Μια ολόψυχη υποταγή στο θέλημά Του. Μια φωνή συμπάθειας για τους αμαρτωλούς.
2) Το μερίδιο του πλησίον.
Μια ευχάριστη λέξη που χαροποιεί, που καθησυχάζει, που παρηγορεί, που οικοδομεί.
Μια μικρή υπηρεσία που ελαφρώνει, που απαλλάσσει από ένα κόπο τον αδελφό μας.
Μια συμβουλή που καθοδηγεί, που προλαμβάνει ένα σφάλμα, επανορθώνει μια λησμοσύνη, αλλά χωρίς να φαίνεται σαν διδασκαλία.
Μια πράξη αφοσιώσεως που απαιτεί λίγο κόπο.
3) Το μερίδιο της ψυχής.
Να μην περνά μέρα χωρίς προσευχή, θερμή προσευχή, ευλαβή, ταπεινή, ευπειθή στο Θείο Θέλημα.
Να μην περνά μέρα χωρίς θρησκευτική μελέτη, που ανυψώνει και φωτίζει τον νου, που εξαγιάζει την καρδιά που δυναμώνει την θέληση.
Να μην περνά λεπτό με αργία, με αστάθεια, με αποθάρρυνση, με θεληματική μελαγχολία και πίεση.
Να μην παραλείπεται, να μην παραμελήται, να μην αναβάλλεται το καθήκον, όσο πικρό κι αν είναι.
Να μην πέφτει κανείς, το βράδυ στο κρεβάτι του, αν δεν υπάρχη τάξη γύρω του και ειρήνη στην ψυχή του.


Από το: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
Ι.Μ. ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ι.Μ. Π. ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2011 - ΦΥΛΛΟ 100
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια

- Γέροντα, μερικές φορές νομίζω ότι κινούμαι με απλότητα, αλλά μου λένε ότι κινήθηκα με αναίδεια. Πώς θα ξεχωρίσω την απλότητα από την αναίδεια;
- Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια. Η αναίδεια αναπαύει τον άνθρωπο κοσμικά. Φέρεται κανείς με αναίδεια και ικανοποιεί τον εγωισμό του. Σου λέει: «Τον έβαλα τον άλλον στη θέση του». Αυτό δίνει μια ικανοποίηση κοσμική, που δεν αναπαύει τον άνθρωπο πραγματικά. Ενώ η απλότητα αναπαύει πνευματικά∙ αφήνει στην καρδιά μια απαλάδα.
- Γέροντα, μου λένε ότι φέρομαι με επιπολαιότητα, εγώ όμως νομίζω ότι κινούμαι απλά.
- Κοίταξε∙ όταν λέμε «απλότητα», δεν εννοούμε να φέρεται κανείς ανόητα. Εσύ τα μπερδεύεις. Μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι και νομίζεις ότι κινείσαι απλά. Έχεις λίγη φυσική απλότητα, σου λείπει όμως η σύνεση και, ενώ στα μυαλά δεν είσαι παιδί, φέρεσαι σαν παιδί. Ευτυχώς που οι αδελφές σε γνωρίζουν και δεν σε παρεξηγούν.
- Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος να είναι πραγματικά απλός και όμως η συμπεριφορά του να πειράζη τους άλλους;
- Αν κάποιος λέη ή κάνη κάτι με πραγματική απλότητα, και παρεξηγήσιμο να είναι, δεν παρεξηγείται ο άλλος, γιατί ο απλός έχει Χάρη Θεού και δεν προκαλεί. Ενώ κάποιος που δεν έχει απλότητα και σου μιλάει με ευγένεια κοσμική, σου σπάζει τα κόκκαλα.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Μίμηση Χριστού

Ο Χριστός είναι ο πιο γλυκός σύντροφος . Είναι ο φίλος που δεν απογοητεύει. « Υμείς φίλοι μου εστέ». Είναι το φως της ψυχής. «Εγώ ειμί το Φως». Ο Χριστός είναι ο γλυκασμός που γεμίζει με άφατη ευφροσύνη την καρδιά. «Έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω Σου έρωτι».
Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος που μας αγαπά μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού», ο Νυμφίος που θυσιάστηκε για τη νύμφη ψυχή. Ο Νυμφίος που με το αίμα Του άνοιξε για μας τον κλεισμένο Παράδεισο. Είναι Σωτήρας και λυτρωτής. Ο Ένας και μοναδικός. Η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω, το παν.
Αυτός που αγαπά με όλη του τη δύναμη το Χριστό, ζει τη γνήσια «εν Χριστώ» πνευματική ζωή. Αποξενώνεται από τη δυναστεία της σάρκας, «ίνα Χριστόν κερδίση». Περιφρονεί τα θέλγητρα του κόσμου, απαρνείται τα αμαρτωλές απολαύσεις της ζωής, σταυρώνει τον κακό εαυτό του, σύμφωνα με τον Παύλειο λόγο «Χριστώ συνεσταύρωμαι». Ο πιστός ζει και απολαμβάνει το Χριστό. Η ψυχή αυτή αγαπά μαζί με το Χριστό και όλα τα του Χριστού, τον κόσμο ολόκληρο, όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Δε μισεί, δεν εκδικείται, δε βλάπτει, δεν αδικεί, δεν επιθυμεί τα του άλλου. Δεν είναι προσκολλημένος στην ύλη, δεν κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον σε βάρος του πλησίον. Θυσιάζεται για να εξυπηρετεί , να βοηθεί, να συντρέχει, να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους άλλους.
Ο πιστός δεν κυριαρχείται από τον εγωισμό, δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν παροξύνεται. Η αγάπη του «πάντα στέγει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει, ου ζητεί τα εαυτής, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία». Ζωή πνευματική ζει αυτός που θέλει με όλο του το είναι το θέλημα του Χριστού, που ζει για το Χριστό, που γι’ αυτόν ο Χριστός είναι το Α και το Ω της ζωής. «Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος».
Πνευματική ζωή ζει αυτός ο οποίος ζει ταπεινά, ήσυχα, αθόρυβα, ήρεμα, ειλικρινά.
Η πνευματική «εν Χριστώ» ζωή είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Είναι καρπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, που διοχετεύει στην καρδιά του πιστού τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που τον εξαγιάζει και τον ενδυναμώνει. Ο πιστός , ο οποίος ειλικρινά επιθυμεί την πνευματική ζωή αγωνίζεται εναντίον του εγωισμού του και με την ταπείνωσή του ελκύει τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Χωρίς Χάρη και ενίσχυση του Παναγίου Πνεύματος είναι αδύνατη η βίωση μιας γνήσιας πνευματικής ζωής. Η σύνδεση του πιστού με τον Κύριο είναι η πηγή της δυνάμεώς του. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» και ο Κύριος βεβαίωνε: «Χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Έχει μεγάλη γλύκα η πνευματική ζωή, έχει ομορφιά, έχει χάρη. Οι άνθρωποι του κόσμου δεν καταλαβαίνουν τη γλύκα της «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής. Γι’ αυτό την αποστρέφονται και τη θεωρούν απόβλητη.
Να ‘ξεραν πόσο σφάλλουν;
Η «εν Χριστώ» πνευματική ζωή είναι η πιο έξυπνη μορφή ζωής. Είναι η ζωή της εσωτερικής γαλήνης και ειρήνης, της ήρεμης συνείδησης, της πηγαίας χαράς, της πνευματικής ευτυχίας.
Είναι μεν στέρηση πρόσκαιρων αμαρτωλών απολαύσεων, αλλά πρόγευση ουρανίων αγαθών, απόλαυση πραγματικά της ζωής. Είναι διπλό κέρδος για τον άνθρωπο και τη ζωή του εδώ πάνω στη γη, αλλά και για την αιώνια την πέρα από τον τάφο ζωή του. Αυτής της ζωής είθε όλοι να γίνουμε μέτοχοι. ΑΜΗΝ.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Ποιες είναι οι δυνατές προσευχές

«Από τα βάθη της καρδιάς μου φώναξα δυνατά προς εσένα Κύριε, Κύριε άκουσε τη φωνή μου» ( Ψαλμ. 129, 1 ) . Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται˙ αλλά από τα βάθη της καρδιάς , με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου. Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις˙ συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξι˙ και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται. Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμι˙ δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθή με μεγάλη ορμή ο διάβολος. Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη˙ το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή˙ εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξη ολόκληρη η παράταξι του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρή˙ ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβή από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται. Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβή κάποιος χτύπος, τον απέσπασε˙ μόλις γίνη κάποιος θόρυβος , τον απομάκρυνε από την προσευχή˙ και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Α. Γενικές αρχές

1. Η Εκκλησία αντικρύζει τις μεταμοσχεύσεις ,όπως και κάθε τι που σχετίζεται με την υγεία του ανθρώπου και την πάλη του με τον θάνατο, με ιδιαίτερη συμπάθεια, κατανόηση και αίσθημα σοβαρότητος. Αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του προβλήματος και τις δυνατότητες που παρέχουν οι μεταμοσχεύσεις καθώς και το μεγάλο της χρέος απέναντι στην κοινωνία, στην ιατρική πράξη, στους λήπτες αλλά και στους δυνητικούς δότες. Και τον λήπτη θέλει να βοηθήσει, αλλά και τον δωρητή οφείλει να σεβασθεί.
2. Το κριτήριο της εκκλησιαστικής ηθικής των μεταμοσχεύσεων, όπως και κάθε προβλήματος, είναι πνευματικό. Αν κάτι βλάπτει την ψυχή ή υποβιβάζει τις πνευματικές αξίες, ανεπιφύλακτα το απορρίπτει. Αντιθέτως, εάν το επί μέρους επιστημονικό επίτευγμα είναι συμβατό με τη θεολογική παράδοση, διδασκαλία και εμπειρία της, την ιδιοφυή ανακάλυψη την αντιμετωπίζει με την τόλμη την πνευματικής καινοτομίας της. Ούτε με τον ορθολογιστικό σχολαστικισμό έχει σχέση, ούτε σε πολιτικές σκοπιμότητες υποχωρεί , ούτε με την εκκοσμίκευση συντάσσεται.
3. Κάθε τι που υπερβαίνει τον ατομικισμό και τη φιλοζωία και συνδέει τους ανθρώπους με σχέση αμοιβαιότητος και κοινωνίας, κάθε τι που αποδεικνύει την υπεροχή της πνευματικής ζωής επί της βιολογικής επιβιώσεως, η Εκκλησία το προστατεύει και το υποστηρίζει. Αλλά και μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου καθώς και της ψυχοσωματικής συμφυΐας του ανθρώπου στέκεται με σεβασμό και ιδιάζουσα ευαισθησία.]

Β. Ειδικές αρχές

4. Οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δρόμο του λήπτη σε ελπίδα ζωής. Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τη φιλανθρωπία της να τις ευλογήσει, με την αδιαπραγμάτευτη όμως προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
5.Κάθε λογική αποδοχής των μεταμοσχεύσεων από την Εκκλησία έχει τρεις άξονες:
α) Η Εκκλησία αισθάνεται μεν το φιλάνθρωπο χρέος της απέναντι στον λήπτη – που έχει ανάγκη να ζήσει – αντιλαμβάνεται όμως περισσότερο τον ρόλο της δίπλα στον δότη- που μπορεί ελεύθερα να προσφέρει. Επ’ ουδενί λόγω και με κανένα τρόπο δεν θυσιάζει τον σεβασμό προς τον δότη στην ανάγκη επιβιώσεως του λήπτη. Ο σκοπός δεν είναι να ζήσει ο λήπτης . ο σκοπός είναι να δώσει ο δότης. Ο λήπτης λαμβάνει θνητό σώμα. Ο δότης δίνει από την αθάνατη ψυχή του. Όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα τόσο μεγαλύτερο είναι το πνευματικό όφελος του δότη από το βιολογικό κέρδος του λήπτη. «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ) .
β) Η δωρεά οργάνου πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει τη «συνειδητή συναίνεση» του δότη, δηλαδή ο δότης πρέπει εν επιγνώσει ,ελεύθερα και αβίαστα να έχει συγκαταθέσει στην αφαίρεση των οργάνων του, αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρός. Ο δότης πρέπει να ενεργεί ως δωρητής.
γ) Η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σε ατμόσφαιρα αγάπης ,συναλληλίας, ενίοτε αυτοθυσιαστικού φρονήματος, εξόδου από τον κλοιό της φιλαυτίας και φιλοζωίας μας- ποτέ ωφελιμιστικής ή χρησιμοθηρικής λογικής που αποξενώνει τον «δότη» από την προσφορά του.
Κατόπιν τούτων, οι μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ως αφορμή μετάδοσης ζωής σε μερικούς ανθρώπους, κυρίως όμως ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία.
...

Ζ. Περί συγγενικής συναινέσεως

22 . Η Εκκλησία υπό όρους και κατ’ οικονομία , μέσα στην προοπτική της ιερότητος των συγγενικών δεσμών και της επιδιωκόμενης καλλιέργειας των σχέσεων κοινωνίας, θα μπορούσε να δεχθεί και την υποκατάσταση της βουλήσεως του δότη από τους συγγενείς, βέβαια με το δεδομένο ότι αυτή δεν αντιτίθεται προς τη δική του. Η πρόνοια για τους οικείους αποτελεί έκφραση πίστεως ( Α΄Τιμ. ε΄8 ) , οι δε εγγενείς υποχρεώσεις απέναντί τους απόδειξη ιερών συγγενικών δικαιωμάτων.
Για τους συγγενείς η ζωή του δότη και η τιμή του σώματος του ίσως έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ ότι για τον ίδιο. Με δεδομένη την αγάπη, η απόφαση της δωρεάς του σώματος του άλλου ίσως να είναι και δυσκολότερη από αυτή της δωρεάς του δικού μας σώματος. Υπ’ αυτή την έννοια, ο πραγματικός δότης είναι οι συγγενείς.
23. Επειδή στην κοινωνία και εποχή μας τα πάσης φύσεως συμφέροντα , ιδίως τα οικονομικά, συχνά παρεμβάλλονται με βέβηλο τρόπο ακόμη και στις ιερότερες των σχέσεων, ο νόμος θα πρέπει να προνοεί για την αποφυγή κάθε υποψίας εμπορευματοποίησης των μοσχευμάτων από τους συγγενείς.
24. Ευχής έργον θα ήταν, κατά την οποιαδήποτε ενυπογράφου συναινέσεως, να μπορούσε ο δότης να εκχωρήσει κε των προτέρων το δικαίωμα διαθέσεως του σώματός του στους συγγενείς του.

Η. Οι επιφυλάξεις της Εκκλησίας

25. Επειδή η εξέλιξη των επιστημών επικοινωνίας και πληροφορικής ( διαδίκτυο, τήρηση μηχανογραφικών αρχείων με ευρύτατο φάσμα δεδομένων και περιορισμένη δυνατότητα ελέγχου κ.α. ) αφ’ ενός και η πνευματική πενία των σύγχρονων κοινωνιών αφ’ ετέρου είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κακοποίηση ,εκμετάλλευση ή και θυσία των μεταμοσχεύσεων στον βωμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, η Εκκλησία οφείλει να προστατεύσει το θεσμό, την πράξη και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα από ενδεχόμενη βεβήλωση ( βεβιασμένη διάγνωση ή προχειρότητα στην τήρηση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου, εμπορευματοποίηση ή συναλλαγή οιασδήποτε φύσεως σχετικά με την προσφορά οργάνων, επιλογή ληπτών επί τη βάσει ρατσιστικών κριτηρίων, παραβιάσεις των καταστάσεων αναμονής, κ.λ.π. ) .
26. Προς αποφυγήν των παραβιάσεων των καταστάσεων αναμονής, πρέπει να γίνει το αρχείο εγγραφής δοτών επί μηχανογραφικής βάσεως, το οποίο να ελέγχεται από κεντρικό αδιάβλητο μηχανισμό.
27. Ενώ η διεθνής και ελληνική νομοθεσία ,για να προστατεύσει τις μεταμοσχεύσεις από την απειλή της εμπορικής συναλλαγής, επιβάλλει την ανωνυμία του λήπτη και του δότη και απαγορεύει τη δωρεά οργάνου σε προκαθορισμένο από το δότη φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο ( εξαίρεση οι μεταμοσχεύσεις νεφρών από ζώντα δότη), κάτι τέτοιο δεν αντιτίθεται κατ’ ανάγκην στην ηθική της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.
28. Η Εκκλησία δεν μπορεί να συγκατατεθεί στην αφαίρεση οργάνων από βρέφη με συγγενή ανεγκεφαλία. Τέτοιοι δότες είναι πολύ σπάνιοι , πράγμα που περιορίζει τις ελπίδες των ληπτών-βρεφών. Παρά ταύτα τα ανεγκέφαλα βρέφη επειδή δεν στερούνται στελέχους δεν είναι εγκεφαλικώς νεκρά και επειδή στερούνται συνειδήσεως δεν έχουν τη δυνατότητα της συναινέσεως- και φυσικά κανείς δεν μπορεί να την εικάσει. Αυτό δημιουργεί νομικό κώλυμα στην αφαίρεση οργάνων. Επιπλέον, η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί κάθε ωφελιμιστική θεώρηση αυτών των βρεφών. Η ανάγκη σεβασμού προς αυτά δεν αφήνει περιθώρια ώστε το πέρασμά τους απ’ αυτό τον κόσμο να είναι εντελώς χρηστικό.
29. Σχετικά με το ενδεχόμενο χρήσης τεχνητών οργάνων ή και ξενομοσχευμάτων ( γενετικά επεξεργασμένων μοσχευμάτων από ζώα ) ,όπως και προϊόντων κλωνοποίησης, επειδή η έρευνα δεν έχει να παρουσιάσει σαφή επί του παρόντος αποτελέσματα και η πορεία της δεν είναι ειλικρινής, η Επιτροπή Βιοηθικής επιφυλάσσεται να παρουσιάσει εν ευθέτω χρόνω τις θέσεις και απόψεις της επ’ αυτού.
30. Υπάρχει ο κίνδυνος ,στο άμεσο μέλλον, με τη χαλαρή διεθνώς ηθική απέναντι στην ευθανασία και την τάση νομοθετικής κατοχυρώσεώς της , οι μεταμοσχεύσεις να συνδυασθούν με την ευθανασία. Έτσι, άτομα που θα επιλέγουν αυτό τον τρόπο τερματισμού της ζωής τους ενδεχομένως θα καθίστανται και δωρητές οργάνων. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που η νομοθεσία των μεταμοσχεύσεων θα πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει υψηλό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Θ. Κριτική του νέου νόμου περί μεταμοσχεύσεων.

Ενώ η Εκκλησία αποδέχεται την ιδέα των μεταμοσχεύσεων, αδυνατεί να συμφωνήσει με την πρόσφατη νομοθετική κατοχύρωσή τους στη χώρα μας, η οποία κυριαρχείται από χρησιμοθηρική αντίληψη και στενό ορθολογισμό. Ο μόνος τρόπος προστασίας από το ενδεχόμενο κακοποιήσεώς της είναι η σχετική νομοθεσία να είναι σαφής, μελετημένη, ιδεολογική και όχι χρησιμοθηρική.
31. Στον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, ο νομοθέτης ερμηνεύει τη «μη άρνηση» των συγγενών ως συναίνεση του δότη (Άρθρ. 12, παρ. 4) . Τα όργανα αφαιρούνται όχι όταν συναινούν, αλλά όταν «δεν αντιτίθενται» οι συγγενείς. Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι δυνατόν να στηριχθούν σε μια «μη άρνηση», και μάλιστα των συγγενών, τη στιγμή που όλοι αγωνιζόμαστε για τη συγκατάθεση, και μάλιστα του δότη.
32. Στην περίπτωση αυτή, η έλλειψη ή η μη εξεύρεση συγγενών θα ήταν δυνατόν να ερμηνευθεί ως «μη άρνηση». Συνεπώς, κάθε εγκεφαλικά νεκρός αλλοδαπός, λαθρομετανάστης, άγνωστος και εγκαταλελειμμένος, αθίγγανος κ.λ.π. – ο αριθμός των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, και των οποίων οι συγγενείς είτε δεν βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε δεν είναι εύκολο να ανευρεθούν- ή όποιος βρεθεί μόνος στο νοσοκομείο μετά από τροχαίο ατύχημα που δεν έχει γίνει αμέσως αντιληπτό από τους συγγενείς του θα θεωρείται αυτομάτως δότης. Θα πρέπει άραγε στη δυστυχία της μοναξιάς τους να προσθέσουμε και την αυθαίρετη αφαίρεση των οργάνων τους; Ο νόμος της «μη άρνησης» λοιπόν αποτελεί εκβιασμό της συνειδήσεως.
33. Η «συναίνεση» δεν έχει καμμία σχέση με τη «μη άρνηση». Το «δίνω κάτι δικό μου» είναι εντελώς διαφορετικό από το «μου παίρνουν κάτι που μου ανήκει». Στη δεύτερη περίπτωση η βούληση της πολιτείας και κοινωνίας υποκαθιστά ως αγαθό την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας.
34. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα εισχωρήσεως στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής των πολιτών. Μια τέτοια ενέργεια αντιβαίνει στα άρθρα 2, παρ. 1 (περί του σεβασμού και της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και 5, παρ. 1 ( περί της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητος του ατόμου) του συντάγματος.
35. Δεν μπορεί επίσης να υποχρεώνει τον πολίτη να εκφέρει γνώμη χωρίς να κατοχυρώνει το δικαίωμά του να μην εκφέρει. Ποιες οι επιπτώσεις αν ο πολίτης αρνηθεί να εκφράσει τη βούλησή του;
36. Η υποκατάσταση του όρου «εγκεφαλικός θάνατος» με το «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους» θεωρείται ιατρικά αμφιλεγόμενη και ιδεολογικά ύποπτη. Η διαπίστωση της παύσης των λειτουργιών όχι μόνο του εγκεφαλικού στελέχους αλλά και του φλοιού επιβεβαιώνει την ανεπίστρεπτη παύση όλων των εγκεφαλικών λειτουργιών και γι’ αυτό είναι επιβεβλημένη.
37. Η δια νόμου υποχρεωτική διακοπή της μηχανικής υποστήριξης της αναπνευστικής λειτουργίας σε περίπτωση εγκεφαλικά νεκρού ατόμου που δεν είναι δότης (Άρθρ.12, παρ. 6 ) είναι πνευματικά και ηθικά αντιδεοντολογική. Ο νόμος πρέπει να κατοχυρώνει τον γιατρό που, για λόγους συνειδήσεως, δεν επιθυμεί να διακόψει τον μηχανικό αερισμό και φυσικά όχι να τον τιμωρεί ( Άρθρ. 20, παρ. 1) .
38. Η δυσκολία των συγγενών να συναινέσουν στη δωρεά του σώματος, που οφείλεται σε προσωπικούς , συναισθηματικούς ή και φιλοσοφικούς λόγους, πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστή και όχι να αντιμετωπίζεται εκβιαστικά με την απειλή της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης ( Άρθρ. 12, παρ.6). ]





Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

23. Περί μετανοίας

Όλα τα φυσικά σώματα τείνουν στο κέντρο της γης και όλες οι ανθρώπινες ψυχές φυσικά στρέφονται στο πνευματικό τους Κέντρο ή το Αρχέτυπό τους, τον Θεό. Η αμαρτία ήταν που διέστρεψε αυτή τη φυσική κατεύθυνση της ψυχής.
Στην καρδιά του ανθρώπου συμβαίνει άλλοτε να προσεγγίζει προς τον Θεό και άλλοτε να απομακρύνεται από τον Θεό. πότε ησυχία και χαρά, άλλοτε σύγχυση, φόβος και στενοχώρια∙ πότε ζωή και πότε θάνατος πνευματικός.
Η εγγύτης στον Θεό συμβαίνει μέσα στις θλίψεις. Το κυριώτερο ζητούμενο της ζωής μας είναι η ένωση με τον Θεό, αλλά η αμαρτία εμποδίζει απόλυτα τον σκοπό αυτό. Γι’ αυτό απέφευγε την αμαρτία και πρόσφερε ενώπιον του Θεού μεταμέλεια για τα κακά που πράττεις με καθαρή καρδιά, μετάνοια.
Η μετάνοια, κατά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ανάκληση του Βαπτίσματος, Δευτέρα Χάρις, κάθαρση της συνειδήσεως, υπόθεση στον Θεό νέας ζωής, συμφιλίωση με τον Θεό με το μέσο των καλών έργων που είναι αντίθετα από την πτώση στις αμαρτίες.
Αλλά ποιος γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι για τον αμαρτωλό, χωρίς την ιδιαίτερη χάρη του Θεού να στραφεί από την προσφιλή σ’ αυτόν οδό της αμαρτίας στην οδό της αρετής; Πόσο βαθειές ρίζες πιάνει η αμαρτία στην καρδιά του ανθρώπου και σ’ όλη την ύπαρξή του, πώς δίνει στον αμαρτωλό τη δική της όραση, η οποία βλέπει τα πράγματα τελείως αλλιώτικα! Γι’ αυτό βλέπουμε ότι οι αμαρτωλοί δεν βάζουν στον νου τους τη μεταστροφή τους και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους αμαρτωλούς, επειδή η φιλαυτία και η υπερηφάνεια τυφλώνουν τα μάτια τους∙ κι αν θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως μεγάλους αμαρτωλούς, τότε παραδίδονται στην απελπισία.
Οι ανομίες, όπως έρχονται τον άνθρωπο, έτσι και αναχωρούν, δια της ειλικρινούς μετανοίας. Σκέψου ότι οι ανομίες είναι όνειρα , ανοησία και παραφροσύνη. Κράτησε την απόφασή σου από δω και στο εξής να ζεις με επιμέλεια και ο Θεός θα σε καθαρίσει δια του λειτουργού των μυστηρίων του…

…Είναι κακό όταν αμαρτάνεις και δεν σπεύδεις να διορθωθείς. Ας μη δώσει ο Θεός να φύγουμε με αμαρτίες για εκεί, όπου πλέον δεν είναι δυνατόν να τις αποβάλουμε. Μην αναβάλεις την μετάνοια και τη διόρθωση της ζωής σου για αύριο. Σ’ αυτό το αύριο δεν θα υπάρχει τέλος…

… Αρχή της μετανοίας είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας και η συντριβή γι’ αυτές: Όταν αποστραφείς στενάξης, τότε σωθήση» ( Ης. 30,15 ) .
Μερικοί από άγνοια ή απροσεξία στο έργο της μετανοίας, εναποθέτουν το μυστήριο της μετανοίας σε μία μόνο εξομολόγηση. Νομίζουν ότι με την προφορική εξομολόγηση των αμαρτιών στον πνευματικό πατέρα καθαρίζονται τελείως απ’ αυτές. Αλλά είναι μάταιη η ελπίδα τους. Δεν περιμένει τέτοιου είδους μετάνοια από μας ο Κύριος. Θέλει εμείς να αισθανθούμε όλο το βάρος των αμαρτιών μας, να πονέσουμε γι’ αυτές, να τις πλύνουμε με καρδιακά δάκρυα συντριβής και να δώσουμε στην καρδιά μας σταθερή υπόσχεση ότι διορθώσουμε την ζωή μας. Τότε μόνο η μετάνοιά μας είναι πραγματικά ευάρεστη στον Θεό.
Παραδείγματα τέτοιας μετάνοιας χρησιμεύουν σε μας: ο άσωτος υιός, ο τελώνης, η Μαρία η Αιγυπτία, ο απόστολος Παύλος, ο ιερομάρτυς Κυπριανός και άλλοι. Με βαθειά λύπη πρέπει να πούμε ότι μεγάλο μέρος των σημερινών χριστιανών δεν προσφέρει την πρέπουσα μετάνοια και εξ αυτού δε διορθώνεται η ζωή τους, η αμαρτία τους κυριεύει, τα πάθη τους δεν τιθασεύονται κι αυτοί, αφού δεν καθαρίζονται από τις εσωτερικές πληγές , δεν αφήνουν τις κακές τους συνήθειες και δεν φέρουν καρπούς αξίους της μετανοίας.
Η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται εκ βάθους καρδίας, χωρίς την παραμικρή απόκρυψη ή δικαιολογία του εαυτού μας. Και όποιος καλύπτει κάτι στην εξομολόγηση , εκείνος ιδιαίτερα διπλή αμαρτία παίρνει στην ψυχή του.
Αν, έχοντας ανάγκη το γιατρό για την ανημπόρια σου, κρύβεις την ασθένειά σου, τότε δεν σώζεσαι από την αθεράπευτη σήψη.
Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να αποκαλύπτεις στον πνευματικό σου πατέρα τις αμαρτίες σου, όσο μεγάλες κι αν είναι.
Συνεχώς πρέπει να πονάς για τις αμαρτίες σου και πάντοτε να τις έχεις ενώπιον των οφθαλμών σου, όπως λέγει ο Ψαλμωδός:
«Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός» ( Ψαλμ. 50,5 ) .
Υπάρχουν δύο είδη ασθένειας, τα οποία χρησιμεύουν σε κάποιους σαν αιτία της αμετανοησίας ,της μη εγκαταλείψεως των αμαρτιών τους. Η πρώτη αρρώστια είναι η πλήρης απελπισία για τη σωτηρία τους και η δεύτερη η υπερβολική ελπίδα στη φιλανθρωπία του Θεού.
Η απελπισία συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος ,συναισθανόμενος το πλήθος των αμαρτιών του, δεν ελπίζει πλέον να λάβει γι’ αυτές συγχώρηση από τον Θεό, βυθιζόμενος ακόμη περισσότερο στην άβυσσο της ανομίας. Τα κακά πνεύματα χρησιμοποιούν την απελπισία και οδηγούν τον άνθρωπο στον τέλειο όλεθρο.
Μέχρι να πέσουμε, οι δαίμονες μας παρουσιάζουν τον Θεό ως φιλάνθρωπο, αλλά μετά την πτώση μας ως αδυσώπητο. Μη πιστεύεις τον ψεύτη διάβολο, μη χάνεις την ελπίδα σου στη φιλανθρωπία του Θεού, έχοντας στο νου σου τον προφητικό λόγο: «Μη επίχαιρέ μοι, η έχθρα μου, ότι πέπτωκα∙ και αναστήσομαι, διότι εάν καθίσω εν τω σκότει, Κύριος φωτιεί μοι» ( Μιχ.7, 8 )…

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Ζ΄ ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

192. _ . Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, αδελφέ μου, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή.
Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις , αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. Να φέρνεις στο νου σου πάντοτε την απόφαση του φοβερού και δικαίου κριτή σ’ αυτούς που θα βρεθούν στ’ αριστερά Του και θα τους πει: «Φύγετε μακρυά μου , καταραμένοι ,στην αιώνια φωτιά που είναι ετοιμασμένη για το διάβολο και τους αγγέλους του ( Ματθ.25, 41 ) . Είναι επίσης ωφέλιμο να φέρνεις στο νου σου και τις μεγάλες ανθρώπινες θλίψεις , για να μπορέσει λίγο να μαλακώσει η αναίσθητη ψυχή και να έρθει σε συναίσθηση της κακής καταστάσεώς της.
Το ότι παρουσιάζει αδυναμία στην αγάπη για τους αδελφούς, σου συμβαίνει, επειδή δέχεσαι τους λογισμούς που σου υποβάλλουν οι υποψίες και εμπιστεύεσαι στην καρδιά σου. Και ακόμα, επειδή δεν θέλεις να υποφέρεις καθετί που σου συμβαίνει, χωρίς να έχει πριν συγκατατεθεί η προαίρεσή σου. Οφείλεις λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού, πρώτα-πρώτα να μην πιστεύεις καθόλου στις υποψίες σου και να φροντίζεις με όλη σου τη δύναμη να ταπεινώνεσαι στους αδελφούς σου και να κόβεις για χάρη τους το θέλημά σου. Αν σε βρίσει κανείς απ’ αυτούς ή σε θλίψει ,να προσεύχεσαι πολύ γι’ αυτόν , όπως είπαν οι Πατέρες , σαν να είναι μεγάλος ευεργέτης σου και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί και ο θυμός σου, εφόσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, «χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη». Πάνω απ’ όλα όμως , παρακάλεσε το Θεό να σου χαρίσει πνευματική αγρύπνια και σύνεση, για να γνωρίσεις ποιο είναι το θέλημα Του, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Και ακόμα παρακάλεσέ Τον να σου χαρίσει δύναμη για να είσαι έτοιμος να κάνεις κάθε έργο αγαθό.

Από το βιβλίο: «ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
Έργα Ασκητικά»
Εκδόσεις: Ετοιμασία

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Το αμάρτημα της οργής

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΙ, «έστω πας άνθρωπος ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι, βραδύς εις την οργήν» ( Ιακ. α΄19 ) . Πρέπει να είσαστε πρόθυμοι να ακούτε τα λόγια του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν δύο ώτα και μία γλώσσα, για ν’ ακούνε πολλά και να λέγουν λίγα. Τα αυτιά είναι πάντα ανοικτά, ενώ η γλώσσα είναι κλεισμένη στο στόμα. Πρέπει να σκέπτεται, για να ομιλήση τον Λόγο του Θεού. Πόσο μάλλον πρέπει να προσέχη, όταν θα πη άλλα πράγματα. «Εκ της πολυλογίας ουκ εκφεύξεται αμαρτία∙ φειδόμενος χειλέων νοήμων έσει»( Παρ. 10,19 ) . Μεγαλύτερος είναι ο μακρόθυμος από τον ισχυρό και μεγαλύτερος είναι εκείνος που δεν θυμώνει από εκείνον που καταλαμβάνει πόλιν.
Μην ανοίγης εύκολα το στόμα σου και λέγε ολίγα. Μην θυμώνης εύκολα όπως ο άφρων. Να παρουσιάζης έργα πολλά και λες ολίγα. Από την γλώσσα εξαρτάται να δοξασθή ή να ατιμασθή ο άνθρωπος, μας αναφέρει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στο τρίτο κεφάλαιο της Επιστολής του. «Πολλά πταίομεν άπαντες. Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλεος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» ( Ιακ. γ΄ 2 ) .
Όποιος δεν φταίει στη γλώσσα είναι τέλειος ανήρ. Το σώμα είναι οίκος, οικοδεσπότης η ψυχή, φύλαξ ο νους, θύρα το στόμα, κλειδί η γλώσσα που ανοίγει και κλείνει.
Είναι αδύνατο να δικαιώση τον άνθρωπο ο άδικος θυμός. Έχομε δικαίωμα να θυμώνουμε κατά τας αμαρτίας. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ ημών» ( Εφεσ. δ΄26 ).
Όταν οργιζώμεθα κατά του αδελφού να αποσύρωμε το θυμό μας, όπως και ο Θεός τον αποσύρει από ημάς, τουλάχιστον πριν δύση ο ήλιος. Να ακούη λοιπόν πρόθυμα ο άνθρωπος, να μην συμβουλεύη εύκολα και κατηχή, προπάντων να μη λέγη περιττά, να μη θυμώνη. Αλλοίμονο σ’ εκείνον που γίνεται αιτία να θυμώνη ο άλλος. Εάν δεν κρατήσωμε τη γλώσσα μας , δεν θα σωθούμε.

Από το βιβλίο: «Παραινέσεις και Διδαχές
Του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινού»
κτίτορος Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, Λουτρακίου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
Αθήναι 2010

Αρχειοθήκη ιστολογίου