Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου

ΙΙ. Όταν ο Χριστός ανέστη εκ του τάφου και εμφανίστηκε στους μαθητές Του και στις Μυροφόρες , τους χαιρέτησε με τη λέξη «Χαίρετε»! Και αργότερα, όταν εμφανίστηκε στους αποστόλους, οι πρώτες Του λέξεις ήταν «Ειρήνη υμίν» ! Ειρήνη, διότι η ταραχή τους ήταν πολύ μεγάλη – ο Κύριός τους είχε πεθάνει. Κάθε ελπίδα να νικήσει ο Θεός την κακότητα, να υπερισχύσει το αγαθό του κακού ,είχε χαθεί. Έμοιαζε να έχει θανατωθεί η ίδια η ζωή , το φως να έχει σβήσει. Όλο κι όλο που απέμεινε στους Μαθητές , στους ανθρώπους που είχαν ζήσει εν αγάπη κοντά στον Χριστό και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν, ήταν αν συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι πια να ζουν. Είχαν ήδη γευθεί την αιώνια ζωή, , τώρα ήταν καταδικασμένοι να περιμένουν ένα σκληρό θάνατο στα χέρια των εχθρών του Χριστού.
«Ειρήνη υμίν» - «Έχω αναστηθεί, είμαι ζωντανός, είμαι μαζί σας, και άρα τίποτε – ούτε θάνατος, ούτε διωγμός- μπορεί πια να μας χωρίσει ή να σας στερήσει την αιώνια ζωή, τη νίκη του Θεού». Και αφού τους έπεισε ότι αναστήθηκε σωματικά, αφού τους ξανάδωσε τη χαμένη τους ειρήνη και μια ακλόνητο βεβαιότητα πίστεως , ο Χριστός πρόφερε λόγια που ίσως στην εποχή μας να ηχούν απειλητικά και τρομακτικά για πολλούς: «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, και εγώ πέμπω υμάς». Λίγες μόνον ώρες μετά τον σταυρικό θάνατό Του, λίγο μετά τη φοβερή εκείνη νύχτα στη Γεσθημανή, οπότε ο Χριστός συνελήφθη από τους εχθρούς Του, καταδικάστηκε σε θάνατο, οδηγήθηκε έξω από τα τείχη της πόλης και πέθανε πάνω στο σταυρό, τα λόγια αυτά παίρνουν τη μορφή απειλής. Και μόνο με την πίστη, με την παντοδύναμη βεβαιότητα ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ότι ο Θεός είχε νικήσει, ότι η Εκκλησία είχε γίνει μια ανίκητη δύναμη, θα μπορούσαν να γίνουν λόγια ελπίδας και θριαμβικής ιεραποστολής.
Οι Μαθητές ξεκίνησαν να κηρύττουν˙ τίποτε δεν τους σταματούσε . Δώδεκα άνθρωποι αντιμέτωποι με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δώδεκα ανυπεράσπιστοι άνδρες , χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα βγήκαν να μεταφέρουν το απλούστατο μήνυμα: ότι η θεία αγάπη είχε εισέλθει στον κόσμο και ότι για χάρη αυτής της αγάπης ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους , ώστε και άλλοι να πιστέψουν και να ζήσουν, ώστε να ανατείλει φως «τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου».
Τους περίμενε πράγματι ο θάνατος ˙ όλοι οι απόστολοι ,εκτός από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο. Τους επιφυλάχθηκε θάνατος και διωγμός και πόνος και σταυρός ( Β΄ Κορ. 6, 3-14 ) .
Αλλά η πίστη μας, η πίστη στον Χριστό, στον Σαρκωμένο Θεό, η πίστη στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, η πίστη που έφερε την άσβεστη αγάπη στον κόσμο, θριάμβευσε. «Η πίστη ημών η νικήσασα τον κόσμον».
Το κήρυγμα αυτό άλλαξε τη στάση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο˙ καθένας έγινε πολύτιμος στα μάτια του άλλου. Ο προορισμός του κόσμου διευρύνθηκε και απέκτησε βάθος, ξεπέρασε τα όρια της γης και ένωσε τη γη με τον ουρανό. Και όπως είπε ένας Δυτικός ιεροκήρυκας, εμείς τώρα οι Χριστιανοί, έχουμε γίνει τα πρόσωπα εκείνα που ο Θεός τους εμπιστεύτηκε τη φροντίδα των άλλων ανθρώπων˙ που δεν θα χάνουν την ελπίδα τους, γιατί τη φύτεψε ο Θεός μέσα τους˙ που θα μπορέσουν να φέρουν τη θριαμβευτική αυτή νίκη μέσα στο καμίνι του τρόμου, των δικαστικών διώξεων, του μίσους και του διωγμού- αυτή τη νίκη που έχει ήδη κατακτήσει τον κόσμο, δια της πίστεως στον Εσταυρωμένο και αναστάντα Ιησού.
Ας ορθώσουμε λοιπόν το ανάστημά μας γι’ αυτήν την πίστη. Ας την ομολογούμε άφοβα, ας τη διδάξουμε στα παιδιά μας, ας τα οδηγούμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία, πριν ακόμη τα παιδιά μας μπορέσουν να τα κατανοήσουν, τα ενώνουν με τον Θεό και φυτεύουν τη αιώνια ζωή μέσα τους.
Και όλοι μας, νωρίτερα ή αργότερα, θα σταθούμε ενώπιον της κρίσεως του Θεού κα θα πρέπει να απαντήσουμε αν μπορέσαμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο- πιστούς και απίστους, αγαθούς και πονηρούς- με την ίδια θυσιαστική, σταυρωμένη, νικηφόρα αγάπη με την οποία ο Θεός αγάπησε εμάς. Είθε ο θεός να μας δώσει θάρρος ακατανίκητο, πίστη νικηφόρα, αγάπη χαρούμενη, ώστε να εδραιωθεί η Βασιλεία για την οποία Εκείνος ενανθρώπησε, να γίνουμε εμείς υιοί Θεού και η γη μας αληθινός ουρανός, όπου θα ζει και θα βασιλεύει η αγάπη.
Χριστός Ανέστη!



Από το βιβλίο: «Anthony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Εν πλω

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Πνευματικά Γυμνάσματα της Αναστάσεως

ΠΟΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ το ρίχνουν έξω και σκορπίζουν έτσι αυτά που με κόπο απέκτησαν την μεγάλη Τεσσαρακοστή, δηλαδή την ανάσταση της ψυχής, του σώματος και του νοός , η οποία μεταβάλλει την ζωή ριζικά. Ενώ δρούσε στην αμαρτία ο άνθρωπος 7.000 χρόνια προ Χριστού και υπέφερε τώρα ιάθη.
Η Ανάσταση του Κυρίου παρομοιάζεται με τις μεταγγίσεις που παίρνει εκείνος που έχει πάθει αιμορραγία. Ο άνθρωπος δια της αμαρτίας είχε πάθει αιμορραγία ψυχική και πέθαινε, χωρίς καμία ελπίδα, αφού το αίμα είναι η ζωή του ανθρώπου. Μετά την Ανάσταση δέχεται τις μεταγγίσεις του Αγίου Πνεύματος και αναζωογονείται. Δια τούτο τα πάντα δια της Αναστάσεως γίνονται καινά. Ο άνθρωπος πρέπει ν’ αρχίση νέα ζωή και να κάνη νέες σκέψεις γύρω από το Θεό και την Ανάσταση. Όχι χλιαρότης. «Το πνεύμα μη σβέννυτε» ( Α΄ Θεσ. ε΄ 19 ), λέει ο Απόστολος Παύλος.
Το φως του Αγίου Πνεύματος, που όλοι έχουμε λάβει κατά το βάπτισμα ,πρέπει να μη σβέννυται. Το μέγα δώρο της Αναστάσεως , που έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους σαν διαθήκη για την παρούσα ζωή, είναι η ειρήνη. Η ειρήνη του κόσμου τούτου είναι της αμαρτίας πρόξενος ,είναι προσωρινή. Η ειρήνη του Χριστού μας κάνει να ειρηνεύουμε μετά του Θεού , μετά του εαυτού μας , μετά των ανθρώπων.
Μετά του Θεού είμεθα ειρηνικοί, εάν έχουμε ταπείνωση και εκτελούμε τις εντολές Του. Κάθε αμαρτία μας στερεί από τη μετά του Θεού ειρήνη.
Μετά του εαυτού μας. Παύουμε τις διαμάχες μετά του παλαιού ανθρώπου, μετά της σαρκός.
Μετά των ανθρώπων˙ έχοντες την ειρήνη του Θεού δεν εκδηλώνουμε έχθρα, μίσος, ζήλεια απέναντι των άλλων˙ υπομένουμε τα πάντα και ανεχόμεθα τις αδυναμίες όλων των συνανθρώπων.
Εάν σε μία οικογένεια , που αποτελεί τον πιο στενό κύκλο, δεν υπάρχει ειρήνη, επέρχεται διάλυση, γίνονται καυγάδες, φόνοι. Εάν στην οικογένεια, την αδελφότητα , υπάρχει ειρήνη , υπάρχουν όλα τα άλλα, όπως ένωση. Ισχύει η αγάπη, η μακροθυμία.
Η ειρήνη του Χριστού ναρκώνει τα πάθη της ψυχής του ανθρώπου, τα κοιμίζει, τα μαραίνει. Πρέπει να κρατήσουμε ειρήνη, την ειρήνη του Χριστού σταθερά για να επέλθη στην ψυχή μας η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος της Πεντηκοστής.
Η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος μαρτυρεί την υιοθεσία. Η αμαρτία καταστρέφει την υιοθεσία. Δια της εξομολογήσεως ανανεώνουμε την υιοθεσία, πράγμα που πρέπει να συμβαίνη συχνά. Έτσι και πάλιν γινόμεθα πραγματικά τέκνα του Θεού.


Από το βιβλίο: «Παραινέσεις και Διδαχές
Του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινού
κτίτορος Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου , Λουτρακίου»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
Αθήναι 2010

ΘΑΝΑΤΟΣ

Καθώς προσεγγίζει το Πάσχα, οι σκέψεις μας σχεδόν άθελα επικεντρώνονται σ’ ένα θέμα που τόσο πεισματικά περιθωριοποιείται από τα κοσμικά μέσα και την αντιθρησκευτική προπαγάνδα, το οποίο όμως κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκεται αναπόφευκτα στο κέντρο της ανθρώπινης συνείδησης∙ το θέμα του θανάτου.
Για τους χριστιανούς , το Πάσχα είναι η γιορτή της νίκης πάνω στο θάνατο, «θανάτω θάνατον πατήσας». Κατά τους αιώνες του κοσμικού θριάμβου του Χριστιανισμού, όταν το Πάσχα ήταν το αυταπόδεικτο κέντρο του έτους, όταν τη χαρά του τη μοιράζονταν άνθρωποι που γινόταν και προσωπική τους χαρά, ο εορτασμός και η σημασία του δε χρειαζόταν καμιά εξήγηση. Σήμερα όμως που οι άνθρωποι ελάχιστα γνωρίζουν ή καθόλου το τι συμβαίνει τη νύχτα του Πάσχα, που δε βιώνουν αυτή την ιδιαίτερη και χαρμόσυνη συγκλονιστική εμπειρία, όταν από το σκοτάδι αναδύεται η πρώτη εξαγγελία του «Χριστός ανέστη» , το Πάσχα έχει πάψει να είναι αυτό που ήταν για αιώνες: η απόδειξη , η μαρτυρία και το σύμβολο της γνήσιας νίκης πάνω στο σκοτάδι, τη θλίψη και την απελπισία του θανάτου.
Η αντιθρησκευτική προπαγάνδα αρέσκεται να ισχυρίζεται πως μια από τις πηγές της θρησκείας είναι ο φόβος του θανάτου: οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο κι έτσι εφηύραν την αθανασία της ψυχής, τον άλλο κόσμο, την αιωνιότητα κ.λπ. Η πραγματικότητα φυσικά είναι πως τίποτε απ’ αυτά δεν ισχύει. Με το σωματικό θάνατο, οι άνθρωποι εξαφανίζονται ολοκληρωτικά, και μετατρέπονται σε μηδέν. Ανέκαθεν με κατέπλησσε το γεγονός πόσο μανιασμένα και με τι απερίγραπτη έμπνευση η προπαγάνδα αγωνίζεται γι’ αυτό το μηδέν. Προσπαθεί να δείξει πως το να διαλύεσαι μέσα στο μηδέν είναι κάτι το θαυμάσιο, το φανταστικό∙ ενώ από την άλλη πλευρά η πίστη στην αιωνιότητα και στην αθανασία είναι κάπως επικίνδυνη και πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε δυνατό τρόπο. Μου φαίνεται όμως πως ακόμη κι αν κάποιος μπορούσε να αποδείξει πως ο θάνατος είναι το απόλυτο τέλος, μετά το οποίο τίποτε άλλο δεν υπάρχει, κι αυτό ακόμη σε τελευταία ανάλυση θα έφερνε λίγη χαρά. Έτσι κάποιος ζει, σπουδάζει, υποφέρει, εμπνέεται, αγαπά, και μετά όλα πάνε, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και γιαυτό , φαίνεται πως το αιώνιο, ακατάλυτο όνειρο του ανθρώπου για αθανασία, αυτή η επιθυμία του για αθανασία, είναι κάτι το καλό, ευγενικό και αξιοσέβαστο. Όχι όμως! Τίποτε όπως φαίνεται δε μισεί τόσο η αντιθρησκευτική προπαγάνδα όσο την ιδέα της αθανασίας και της πίστης του ανθρώπου στην αιωνιότητα.
Ας σκεφτούμε κάπως λογικά το θέμα. Πρώτα απ’ όλα η πίστη δε θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή που ασχολείται με το θάνατο ή που κατηγορείται πως ο φόβος του θανάτου τη γέννησε. Ο θάνατος είναι ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο για να αγνοηθεί , όπως αγνοείται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα, που δεν αφιερώνει καμιά σκέψη στο θάνατο σαν να μην υπάρχει ,και για την οποία το τελευταίο πενταετές πρόγραμμα είναι πολύ σπουδαιότερο. Ο φόβος του θανάτου όμως είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, επειδή οι άνθρωποι ενστικτωδώς αισθάνονται ένα είδος τρομακτικής παραφωνίας ανάμεσα στην εμπειρία αυτού που είναι και στη γνώση πως ο εαυτός τους πρέπει να πεθάνει και να τελειώσει. Ανεξάρτητα από το πόσο συχνά λέγεται πως ο θάνατος είναι ένα φυσικό γεγονός, ένας κανονικός νόμος της φύσης, ο εαυτός μου αισθάνεται πως ο θάνατός του δεν είναι μόνο αφύσικος, αλλά και αντίθετος προς τη φύση. Αυτή η ασυμφωνία γεννά το φόβο, επειδή κάθετι το παράξενο ή αφύσικο είναι τρομακτικό. Παρόλο που ακούμε για τη φυσικότητα του θανάτου, ο φόβος που τον συνοδεύει είναι η καλύτερη απόδειξη πως τα πράγματα δεν είναι τόσο καθαρά και απλά. Είναι λογικό οι άνθρωποι να επιθυμούν ό,τι είναι φυσικό. Αλλά ο θάνατος, η εξαφάνιση, η διάλυση στο μηδέν, «η μαύρη τρύπα με τις αράχνες», όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, η φοβερή καταβόθρα της ανυπαρξίας, είναι κάτι που κανείς δεν επιθυμεί.
Παντού και πάντοτε ο θάνατος παραμένει ένα μυστήριο που οι άνθρωποι, όσο παραμένουν άνθρωποι κι όχι μηχανές, ρομπότ ή μυρμήγκια, τον αντικρίζουν και φιλοσοφούν γι’ αυτόν. Οι προσπάθειες συνεπώς που γίνονται για να αποσιωπηθεί το θέμα, και να αντικατασταθεί με συζητήσεις για την οικονομία και την πολιτική, όχι μόνον αποτυγχάνουν, αλλά δείχνουν ρηχότητα και στενομυαλιά. Και όταν μας λένε να υπερβούμε το φόβο του θανάτου με την εργασία για τις μελλοντικές γενιές και την ευτυχία τους, καμιά προπαγάνδα δεν αντιλαμβάνεται το πόσο απίστευτα ηλίθιο είναι αυτό. Επειδή αν δεχθούμε πως η ανθρώπινη τραγωδία συνίσταται στη συνειδητοποίηση του θανάτου μας, τότε αυτή η τραγωδία συνεχίζεται και στο μέλλον, ανεξάρτητα από την υλική ευτυχία αυτών των περίφημων μελλοντικών γενεών. Αν οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι καταδικασμένες στο μηδέν, αν το τέλος κάθε προσώπου (βεβαίως και δεν υπάρχει ανθρωπότητα γενικά, μόνο άνθρωποι υπάρχουν) βρίσκεται στο μηδέν, τότε επιτρέψτε μου να ρωτήσω: πώς αυτός ο τρομακτικός παραλογισμός θα γίνει λιγότερο παράλογος στο μέλλον με, ας υποθέσουμε ,μεγαλύτερη δικαιοσύνη και καλύτερη θέρμανση των σπιτιών; Αλλά καμιά φιλοσοφία, καμιά ιδεολογία που βασίζεται στην απόρριψη της αθανασίας και της αιωνιότητας δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι περισσότερο. Αν το μηδέν είναι η ανθρώπινη μοίρα, τότε οι εισηγητές του επονομαζόμενου «υπαρξισμού» είναι πολύ λογικότεροι και τιμιότεροι∙ απλούστατα ξεκινούν με το συλλογισμό πως η ζωή του ανθρώπου είναι παράλογη και άσκοπη. Και τότε φυσικά αυτό που είπε ο Λέων Τολστόι, πως «μετά από μια ηλίθια ζωή ακολουθεί ένα ηλίθιος θάνατος», περιέχει μεγαλύτερη αλήθεια απ’ ό,τι τα ατέλειωτα σχέδια και οι συζητήσεις για τις φθηνές ιδεολογίες της μελλοντικής ευτυχίας.
Όλα αυτά μας οδηγούν σε μια απλή βεβαιότητα: ο θάνατος είναι το σπουδαιότερο θέμα που οι άνθρωποι συλλογίζονται και επιχειρούν να καταλάβουν. Υπό κάποια βαθύτερη άποψη, ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τη λύση του αινίγματος του μυστηριώδους τέλους του. Το βάθος της θρησκείας βρίσκεται στην άρνηση να αποφύγει αυτό το θέμα. Η αντιθρησκευτική όμως προπαγάνδα κρύβει από τους ανθρώπους την πραγματική θρησκευτική διδασκαλία για το θάνατο, και ιδιαίτερα τη χριστιανική διδασκαλία. Εξισώνει αυτή τη διδασκαλία με τον προϊστορικό και πρωτόγονο «ανιμισμό» ,και επί πλέον αποκρύπτει το γεγονός πως η αληθινή έμπνευση του Χριστιανισμού δε βρίσκεται στο συμβιβασμό με το θάνατο, αλλά στον αγώνα για την υπέρβασή του.

Από το βιβλίο «π. Αλέξανδρος Σμέμαν
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ
ΕΤΗΣΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ- Β΄»
Μετάφραση από το Αγγλικό:
Ιωσήφ Ροηλίδης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΗΣΤΗ

Η σταυρική θυσία του Χριστού.

1. Σήμερα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός βρίσκεται πάνω στο σταυρό κι εμείς εορτάζουμε ,για να μάθεις ότι ο σταυρός είναι εορτή και πανηγύρι πνευματικό. Παλαιότερα ο σταυρός ήταν σύμβολο καταδίκης, ενώ τώρα έχει γίνει σύμβολο τιμής . Παλαιότερα ήταν σύμβολο καταδίκης, ενώ τώρα είναι προϋπόθεση σωτηρίας. Γιατί ό σταυρός έγινε για μας πρόξενος άπειρων αγαθών. Αυτός μας απάλλαξε από την πλάνη, αυτός μας φώτισε ενώ βρισκόμασταν στο σκοτάδι, αυτός μας συμφιλίωσε με τον Θεό ενώ είχαμε γίνει εχθροί Του, κι ενώ ήμασταν αποξενωμένοι μ’ Εκείνον, μας έκανε οικείους Του και μας έφερε, από μακριά που ήμασταν, κοντά Του. Αυτός εξαφάνισε την έχθρα, αυτός μας εξασφάλισε ειρηνική ζωή, έγινε σε μας πηγή άπειρων αγαθών. Χάρη σ’ αυτόν δεν περιπλανιόμαστε πλέον στις ερήμους, γιατί βρήκαμε την αληθινή οδό. Δεν είμαστε πλέον έξω από τη βασιλεία, αφού μ’ αυτόν ανακαλύψαμε την είσοδό της . Δεν φοβόμαστε τα πύρινα βέλη του διαβόλου, γιατί είδαμε την πηγή. Σ’ αυτόν χρωστάμε το ότι δεν είμαστε πια σε χηρεία, γιατί αποκτήσαμε τον Νυμφίο μας. Δεν φοβόμαστε τον λύκο, επειδή έχουμε τον καλό Ποιμένα, γιατί λέει: «Εγώ είμαι ο Ποιμένας ο καλός». Χάρη σ’ αυτόν (τον σταυρό) δεν φοβόμαστε το διάβολο, επειδή είμαστε δίπλα στον Βασιλιά μας.
Για όλα αυτά εορτάζουμε και μνημονεύουμε το σταυρό. Και ο Παύλος έτσι όρισε να εορτάζουμε τον σταυρό, γιατί λέει: «Ας εορτάζουμε όχι με το παλιό προζύμι, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας και αλήθειας». Έπειτα, αφού προσέθεσε την αιτία συνέχισε: «Γιατί και ο πασχαλινός μας αμνός, ο Χριστός, θυσιάστηκε για μας». Βλέπεις για ποιο λόγο μας προτρέπει να εορτάζουμε το σταυρό; Επειδή ο Χριστός θυσιάστηκε στο σταυρό. Και όπου γίνεται θυσία, εκεί απαλείφονται αμαρτήματα, εκεί πραγματοποιείται η συμφιλίωση με τον Κύριο, εκεί έχουμε εορτή και χαρά. «Ο πασχαλινός αμνός μας, ο Χριστός, θυσιάστηκε για μας». Και πες μου, που θυσιάστηκε ο Χριστός; Πάνω σε σταυρό που στήθηκε ψηλά. Καινούριο είναι το θυσιαστήριο της θυσίας αυτής, γιατί και η θυσία αυτή είναι καινούρια και αξιοθαύμαστη. Γιατί ο Χριστός ήταν ο Ίδιος και το θύμα και ο ιερέας. Θύμα ως προς τη σαρκική Του υπόσταση, ιερέας ως προς την πνευματική Του φύση. Ο Ίδιος και προσέφερε τη θυσία και θυσιάστηκε σωματικά . Άκουσε όμως πως ο Παύλος καθιστά γνωστά και τα δύο: «Κάθε αρχιερέας- λέει- διαλέγεται μέσα από τους ανθρώπους και γίνεται αρχιερέας για το καλό των ανθρώπων∙ γιαυτό λοιπόν είναι ανάγκη να έχει κι αυτός κάτι να προσφέρει για τη θυσία. Να που Εκείνος ( Ο Χριστός) προσφέρει τον εαυτό του». Και σε άλλο σημείο λέει ότι «ο Χριστός που θυσιάστηκε μια φορά, για να πάρει επάνω του τις αμαρτίες των πολλών, θα παρουσιαστεί πάλι σ’ εκείνους που Τον περιμένουν να έλθει να τους σώσει». Να, λοιπόν, το δεύτερο απόσπασμα μας αναφέρει ότι θυσιάστηκε, και το πρώτο ότι ο Ίδιος θυσίασε τον εαυτό Του. Είδες ότι έγινε και θύμα και Ιερέας και ότι θυσιαστήριο ήταν ο σταυρός;
Και για ποιο λόγο ,λέει, δεν προσφέρθηκε η θυσία στο ναό αλλά έξω από την πόλη και τα τείχη; Για να επαληθευθεί η προφητεία που έλεγε ότι «συγκατελέγη μεταξύ των κακούργων». Αλλά γιατί θανατώθηκε πάνω σε ψηλό σταυρό στο ύπαιθρο και όχι σ’ εστεγασμένο χώρο; Για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα, γιαυτό θυσιάστηκε ψηλά, χωρίς να βρίσκεται από πάνω του άλλη στέγη, εκτός από αυτήν του ουρανού. Καθαρίστηκε λοιπόν η ατμόσφαιρα με τη θυσία του Αμνού που σφαγιάστηκε ψηλά (στο σταυρό) , καθαρίστηκε όμως και η γη , επειδή έσταζε από την πλευρά Του το αίμα Του και χυνόταν πάνω σ’ αυτήν. Γιαυτό το λόγο δεν σταυρώθηκε κάτω στη στέγη, αλλά έξω από το ναό των Ιουδαίων, για να μην εκμεταλλευτούν οι Ιουδαίοι τη θυσία και για να μη νομίσεις ότι την προσέφερε μονάχα για χάρη του ιουδαϊκού έθνους. Γιαυτό σταυρώθηκε έξω από την πόλη και τα τείχη, για να μάθεις ότι η θυσία του Χριστού έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, ότι προσφέρθηκε για όλη τη γη, και για να καταλάβεις ότι δι’ αυτής καθαρίστηκαν από την αμαρτία όλοι οι άνθρωποι κι όχι μερικοί, όπως γινόταν στους Ιουδαίους. Γιαυτό παράγγειλε ο Θεός στους Ιουδαίους να εγκαταλείψουν όλη τη γη και να περιοριστούν σ’ έναν τόπο να προσφέρουν θυσίες και να προσευχηθούν, επειδή ολόκληρη η γη ήταν μολυσμένη από τους καπνούς και τις οσμές των κρεάτων και παντός είδους ακαθαρσίες από τις ειδωλολατρικές θυσίες που τελούνταν πάνω σ’ αυτήν. Για μας όμως, αφού ήρθε ο Χριστός και καθάρισε ολάκερη την οικουμένη, έγινε κάθε τμήμα της γης τόπος προσευχής. Γιαυτό και ο Παύλος γεμάτος από ενθουσιασμό συμβούλευε να προσευχόμαστε άφοβα οπουδήποτε, λέγοντας τα εξής: «Θέλω να προσεύχονται οι άνθρωποι σε κάθε τόπο και να σηκώνουν προς τον ουρανό τα χέρια τους καθαρά από κάθε μολυσμό».
Είδες ότι καθαρίστηκε όλη η οικουμένη; Χάρη στον τόπο της θυσίας λοιπόν μπορούμε να προσευχόμαστε οπουδήποτε, επειδή εξαγιάσθηκε ολόκληρη η γη και έγινε αγιώτερη από τα Άγια που βρίσκονταν μες στο (ιουδαϊκό) θυσιαστήριο. Γιατί εκεί θυσιαζόταν πρόβατο που δεν είχε λογικό, εδώ όμως θυσιάστηκε πνευματικό πρόβατο. Και όσο πιο μεγάλη είναι η θυσία, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο αγιασμός. Γιαυτό και τιμάμε το σταυρό συμμετέχοντας στην εορτή του.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»
Απόδοση στη νεοελληνική:
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Γ. ΚΟΡΑΚΟΒΟΥΝΗΣ
Σειρά: Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Οι αρετές του χώρου της καρδιάς- Η συγχώρηση

…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινές. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία τους. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.
Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε . Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρι του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας.
Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας…


Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Από το καθ’ ημέραν
στο καθ’ ομοίωσιν»
Εκδόσεις: Εν πλω

«Δίδου σοφώ αφορμήν , και σοφώτερος έσται»

- Γέροντα, τί μπορεί να κεντήση έναν άνθρωπο που είναι αδιάφορος, για να αρχίση να ζη πνευματικά;
- Πολλά μπορούν να τον κεντήσουν, όταν ο ίδιος θέλη να προχωρήση. Άλλο, αν ο ίδιος δεν θέλη να προχωρήση, απλώς θα γεμίση πληγές από το κέντημα, σαν μερικά βόδια, που τα κεντάς με την βουκέντρα, για να πάνε πιο γρήγορα, αλλά δεν προχωρούν˙ μόνον πληγώνονται από την βουκέντρα και δουλειά πάλι δεν βγάζουν.
- Γέροντα, αν κάποιος έχη καλή διάθεση και τον κεντάς, δεν θα βοηθήση και ο Θεός, ώστε κάτι να κάνη;
- Ναι, θα βοηθήση και ο Θεός, αλλά με ένα κέντημα πρέπει να τρέξη. Αλλιώς κουράζεται κι εκείνος που τον κεντάει. Όταν σκαλώνη κανείς συνέχεια στα ίδια, γιατί δεν θέλη να διορθωθή, είναι πολύ κουραστικό για τον άλλον που προσπαθεί να τον βοηθήση.
Αν δεν μπη στον άνθρωπο η καλή ανησυχία, για να παίρνη στροφές και να δουλεύη πνευματικά, δεν μπορεί να κάνη προκοπή πνευματική˙ μένει τετράγωνη ρόδα και θέλει κάθε τόσο σπρώξιμο. Δίνεις μία, «γκαπ», σταματάει˙ του ξαναδίνεις μια, «γκαπ», πάλι σταματάει. Πώς να πάη έτσι μπροστά; Αν έχη να κάνη μια μακρινή πορεία, γίνεται με σπρώξιμο να την φέρη σε πέρας; Και η πνευματική πορεία είναι μακρινή˙ δεν είναι εκατό ή διακόσια μέτρα, για να τον σπρώξουν και να προχωρήση.
- Γέροντα, πώς προκαλείται η καλή ανησυχία;
- Ας υποθέσουμε ,διαβάζω ένα πνευματικό βιβλίο και μου κάνει εντύπωση κάποιο σημείο. Σταματάω εκεί - σαν να βρίσκω ένα πετράδι και θέλω να δω τί είναι –και το μελετώ. Καθρεφτίζω σ’ αυτό τον εαυτό μου, ρωτάω μετά αν το κατάλαβα σωστά και προσπαθώ να το εφαρμόσω. Στην συνέχεια ρωτάω αν το εφάρμοσα σωστά. Έτσι σιγά-σιγά μαθαίνω να προχωράω σωστά στην πνευματική ζωή. Ποιός μου είχε μιλήσει εμένα για Αββά Ισαάκ; Ένας μπακάλης μου τύλιξε μια φορά μια ρέγκα σε ένα φύλλο από το περιοδικά «Αγιορείτική Βιβλιοθήκη». Όταν την ξετύλιγα ,έπεσε το μάτι μου στο κείμενο που ήταν γραμμένο στο χαρτί. Ήταν από τον Αββά Ισαάκ. Το πήρα, το στέγνωσα στον ήλιο, το διάβασα και με διέλυσε. Με την ανάγνωση αυτήν πέρασα έναν χρόνο˙ το διάβαζα-το ξαναδιάβαζα, κι έτσι αγάπησα τον Αββά Ισαάκ. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει βιβλίο. Έψαξα και τρόμαξα να βρω και να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Κι εσείς τόσα χρόνια διαβάζετε˙ δεν σας κάνει κάτι εντύπωση; Αυτό που σας κάνει εντύπωση να το αντιγράφετε. Αν το αντιγράψετε και το φέρετε συχνά στο νου σας, δεν θα το ξεχάσετε εύκολα και θα το εφαρμόσετε.
Σε μερικούς λέω ένα-δυο λόγια και αμέσως γυαλίζουν τα μάτια τους. Το σημειώνουν σε ένα τόσο δα χαρτάκι, τα εφαρμόζουν και προχωρούν παραπέρα. «Δίδου σοφώ αφορμήν και σοφώτερος έσται», δεν λέει ο Σολομών; Και άλλοι, αν και έχουν ακούσει ένα σωρό και έχουν βοηθηθή πολύ, δεν κάνουν τίποτε, γιατί δεν μπήκε μέσα τους η καλή ανησυχία. Έρχονται και μου κάνουν απλώς μια έκθεση της καταστάσεώς τους ,χωρίς να έχουν την καλή ανησυχία για να αγωνισθούν. Αυτό είναι μια ρηχή κατάσταση. Απορώ! Δεν προβληματίζονται στην πνευματική ζωή; Δεν έχουν ερωτηματικά;
Από την στιγμή που μπαίνει στον άνθρωπο η καλή ανησυχία, παρατηρεί τι του λείπει, ρωτάει πώς θα το αποκτήση και ωφελείται. Πώς θα μάθη κανείς, άμα δεν ρωτάη; Ταξίδευα μια φορά με ένα ανδρόγυνο που είχαν μαζί τους και το παιδάκι τους. Το παιδάκι σε όλη την διαδρομή δεν άφησε ήσυχο τον πατέρα του με τις ερωτήσεις του. «Μπαμπά ,εκείνο τι είναι; Μπαμπά εκείνο γιατί;». «Πάψε ,τον ζάλισες τον πατέρα σου», του λέει η μάνα. «Άσ’ το το παιδί , λέει εκείνος˙ αν δεν ρωτήση, πώς θα μάθη;». Έτσι και στα πνευματικά.
Για να καταλάβετε πιο καλά πώς εργάζεται πνευματικά αυτός που έχει καλή ανησυχία, θα έπρεπε να ας πω τί θέματα απασχολούν εδώ μια αδελφή. Την βλέπω και την χαίρομαι. Σε κάθε ερώτηση που μου κάνει , από καλή ανησυχία και όχι για να βρισκώμαστε σε συζήτηση, χρειάζεται να γράψω ολόκληρο τετράδιο, για να της απαντήσω. Έχει μεγάλη καλή ανησυχία, πιάνει πολλά, αγωνίζεται πολύ, γι’ αυτό και χαριτώνεται πολύ. Όταν ο άνθρωπος ψάχνη να βρη πού δεν πηγαίνει καλά και προσπαθή να διορθωθή ,ταπεινώνεται ,έρχεται η Χάρις του Θεού και από εκεί και πέρα προχωράη κανονικά.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Η είσοδος του Κυρίου στην μοναξιά

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι όχι μόνο της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα Τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μία παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει τον λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα»- καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο , ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά , εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων Του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεσθημανή λίγο πριν από τον φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στον Σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από τον λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων˙ πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.
Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμο περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει τον Σωτήρα των ψυχών τους .Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε˙ κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να Τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και Του γύρισαν την πλάτη˙ λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν». Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους, εκτός από την Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά , όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στον Σταυρό˙ Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.
Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας , ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»… Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας Τον πρόδωσε , ο Πέτρος , ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη˙ οι άλλοι μαθητές το ‘βαλαν στα πόδια˙ κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα στο πλήθος . Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τι; Κι αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που Τον ακολουθούσε και Τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε˙ όπως θα φύγουμε κι μείς από τον ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για τον Σταυρό και τη Σταύρωση και τον θάνατο- και μετά τι; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στον Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι, κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα θα στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: «Μνήσθητί μου , Κύριε, εν τη βασιλεία σου!».


Από το βιβλίο: «Anthony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Εν πλω

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Η μετάνοια πάντα δεκτή

- …Τώρα θα ήθελα κάτι άλλο να ρωτήσω: Δεν μπορεί ο άνθρωπος να μετανοήση και σε μεγάλην ηλικίαν, έστω και την τελευταία του στιγμήν, όπως αναφέρεται και στο Ευαγγέλιον και τον ληστήν, που μετανόησε λίγο πριν ξεψυχήση… Γιατί μερικοί , που έζησαν αμαρτωλά την ζωή τους και είναι τώρα σε προχωρημένην ηλικίαν, αποφεύγουν να εξομολογηθούν και να μετανοήσουν, γιατί λένε ότι είναι αργά. Στέκει μια τέτοια δικαιολογία;
- Στην μετάνοια καμμιά δικαιολογία δεν χωρεί. Είναι πάντα δεκτή και δεν έχει προθεσμίαν. Ο Χριστός φωνάζει μέρα και νύχτα σε όλους μας να μετανοήσουμε και να πάμε κοντά Του για να μας χαρίση την αιωνιότητα. Πολύ περισσότερον καλεί τους αμαρτωλούς, τους κουρασμένους, τους ανήμπορους. «Έλθετε προς με πάντες οι πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» φωνάζει . Δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από το έλεος και την αγάπη του Θεού μας. Πρέπει λοιπόν να μετανοούμε αμέσως και να μην περιμένουμε την τελευταία στιγμή . Γιατί ποιός γνωρίζει την τελευταία στιγμή της ζωής του; Μόνη τελευταία στιγμή για τον καθένα μας είναι αυτή η στιγμή, που ζούμε τώρα. Σε μια ώρα μπορεί να μη βρισκόμαστε πια ανάμεσα στους ζωντανούς. Γι’ αυτό και η μετάνοια η αληθινή είναι ένα γεγονός αδιάκοπο. Αυτό είναι και το μυστικόν νόημα της νοεράς προσευχής και της φράσεως του Αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». Πρέπει να είμαστε διαρκώς σε επικοινωνία με τον Θεόν και να ζητούμε το έλεός Του. «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που έλαβε την προσωνυμίαn αυτήν, γιατί είχεν εκ Θεού φωτισθή εις τα βαθύτερα της θεολογίας μυστήρια.
Ύστερα γύρισε και κοίταξε τα κυπαρίσσια του Νεκροταφείου και άρχισε να ψάλλη τα «Νεκρώσιμα Ευλογητάρια», με χαμηλή φωνή.
- «Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου. Εικών ειμί της δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων˙ οικτίρισον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπλαγχνία˙ και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πόλιν ποιών πολίτην με».
- Ωραία μουσική και ωραίοι στίχοι, παρατήρησα.
- Δεν είναι μόνον ωραία, είναι και αληθινά, θεοφώτιστα. Άκουσε και αυτό το Ευλογητάριον , που έχει μεγάλην σημασίαν: «Ο πάλαι μεν εκ μη όντων πλάσας με , και εικόνι σου θεία τιμήσας, παραβάσει εντολής δε πάλιν με, επιστρέψας, εις γην εξ ης ελήφθην, εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε, το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι». Πρόσεξες εκείνο το «εκ μη όντων πλάσας με»; Είναι βασικόν κλειδί για την κατανόησιν του μυστηρίου της Ζωής και του Θανάτου. Ο Θεός δίνει την ζωήν, ο Θεός την συντηρεί και ο Θεός την παίρνει όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου». Εμείς μόνον την χρήσιν της ελευθερίας , (αυτό το μέγα δώρημα του Θεού, όπως και όλα τα άλλα) , μόνον αυτήν έχουμε στην εξουσίαν μας σ’ αυτήν την σύντομη παρουσία μας στον κόσμον…


Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Οδός αναπαύσεως
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
ΚΑΙ Ο ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ»
ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΘΗΝΑΙ

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Αντιμετώπισις των πειρασμών

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ΄

Αντιμετώπισις των πειρασμών

Πατέρες μου,
Κάθε άνθρωπος, κάθε Χριστιανός Ορθόδοξος προσέρχεται στον Θεό και Τον πλησιάζει ,αφού πρώτα δοκιμασθή δια «πυρός και ύδατος». Εάν δεν περάση ο Χριστιανός από καμίνι, στην αναψυχή δεν έρχεται. Γι’ αυτό ο καλός Θεός , ο οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» ( Ψαλμ. 7,9 ) γνωρίζει πολύ καλά τι κρύβει ο καθένας μας μέσα στο βάθος της καρδιάς του από πλευράς εμπάθειας , από πλευράς χαρισμάτων και προθέσεων και ανάλογα επεμβαίνει, συνήθως με πικρά φάρμακα˙ πολλές φορές και με σταύρωσι πραγματική, προκειμένου να ,μας ανορθώση ψυχικά, να μας κάνη ψυχικά υγιείς και αξίους, για να περάσουμε εύκολα τα τελώνια και να φθάσουμε στον Θρόνο της Χάριτος . Σαν καλός Πατέρας , για να δώση την πραγματική υιοθεσία στο παιδί Του και να γίνη κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Χριστού, θα το περάση από το καμίνι της σκληράς δοκιμής. Άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, όλοι θα περάσουν από δοκιμασία, ανάλογα με την κρίση του Θεού…
.. Κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο ο Θεός δεν θέλει για την άλλη ζωή «βόδια» ,άμυαλους, απείραστους, άσοφους, αλλά σοφούς˙ όχι σοφούς κατά την κοσμική έννοια, αλλά σοφούς στον πόλεμο κατά του δαίμονος, κατά του κόσμου και κατά του εαυτού των. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνη αγωνιστής και πάνω σ’ αυτόν τον πόλεμο τον περίπλοκο γίνεται σοφός και πτυχιούχος πλέον της κατά Θεόν σοφίας, διότι μαθαίνει την επιστήμη των επιστημών. Έτσι ανεβαίνει και γίνεται κληρονόμος. Ποίας βασιλείας; Όχι επιγείου, όχι διεφθαρμένης αλλά της αιωνίου αφθάρτου Βασιλείας…
… Παίρνει την τσιμπίδα ο γιατρός, ο Θεός , τρόπον τινά, και τραβάει τις ρίζες αυτές μία-μία. Κι όταν τις ξερριζώνη, η καρδιά νοιώθει πόνο και χύνει αίμα. Και αυτός , ο οποίος θα κάνη υπομονή σ’ αυτόν τον πόνο, σ’ αυτήν την επέμβασι του Θεού, μία μέρα θα γίνη υγιής. Η καρδιά του έτσι, με την προσπάθεια την ανθρωπίνη και με την βοήθεια της χάριτος, δεν θα επιθυμή αυτά τα πράγματα, τα βρώμικα και τα άσχημα. Από την στιγμή όμως που δεν θα δεχθή αυτήν την ιατρική επέμβασι, που θα αντιδράση στον πόνο και στο ξερρίζωμα των ριζών αυτών και δεν θα κάνη την ανάλογη υπομονή στην καθήλωσι, εκεί στην ιατρική επέμβασι, θα μείνη εμπαθής.
Ποιος μπορεί να καυχηθή, κατά τους Πατέρες , ότι ετήρησε την καρδιά του αμόλυντη; Κανείς! Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε: «Γυναίκα ουκ έγνων και παρθένος ουκ ειμι». Εννοούσε βέβαια τον πόλεμο της σαρκός, τον ενήδονο πόλεμο της φαντασίας, τους ενυπνιασμούς κ.λ.π. Όλα αυτά είναι μία αίσθησις σαρκική στην καρδιά, οπότε η καρδιά, άσχετα εάν δεν εγνώρισε τι θα πη «έτερον φύλον», δεν ήταν παρθενική…
… Είπε ένας υποτακτικός:
- Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη , και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει.
Απαντά ο Γέροντας:
- Όχι, παιδί μου, έτσι. Τα πάθη δεν ξεσηκώνονται έτσι όλα μαζί˙ ένα –ένα ξεσηκώνεται. Σήμερα σε πολεμάει αυτό; Χτύπα το. Αύριο θα σε πολεμήση εκείνο; Χτύπα εκείνο. Και σιγά-σιγά χτυπώντας, χτυπώντας γίνεται η καταστολή των παθών κι εσύ θα αναχθής πνευματικά…
… Ας μας ελεήση ο Θεός, ας μας συγχωρέση για όσα κάνουμε. Να παρακαλούμε τον Θεό νύχτα-μέρα, να φωνάζουμε: «ήμαρτον». Και όταν σφάλλουμε σε κάτι να σηκώνουμε τα μάτια και να λέμε: «Συγγνώμη, έσφαλα». Και μετά να τρέχουμε στον πνευματικό, να το εξομολογούμεθα, να φεύγη, να μην το έχουμε μέσα μας. Και εάν ξαναπέφτουμε, να το ξαναλέμε, να το ξεκαθαρίζουμε. Κι αν κάνουμε έτσι, τότε θα περάσουμε στην Βασιλεία του Θεού. Και εκεί επάνω είναι ανάπαυσις˙ «Ουκ έστι θλίψις, ουκ έστι πόνος, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών ημών». Αιώνια ζωή, ανάπαυσις μέσα στο φως του Θεού. Μέσα στο άκτιστον φως του Θεού, ως άγγελος θα ψέλνης τον Τρισάγιον ύμνον. Εκεί επάνω είναι τα πάντα εν ειρήνη˙ και μόνο , που ξέρεις ότι πέρασες στην Βασιλεία του Θεού και δεν πρόκειται πλέον να δης θλίψι και στενοχώριες στους αιώνες των αιώνων, είναι αρκετό.
Λοιπόν, εφ’ όσον εμείς ήρθαμε εδώ, για να περάσουμε σ’ αυτόν τον Παράδεισο και σ’ αυτήν την ανάπαυσι, εκεί να τείνουμε τώρα. Άνθρωποι είμαστε. Θα πέσουμε, θα σηκωθούμε. Όχι απελπισία, όχι απόγνωσι. Αυτά είναι του διαβόλου. Εμείς με ελπίδα κάποια μέρα θα τον φέρουμε «βόλτα» τον διάβολο και θα περάσουμε μέσα στην Βασιλεία του Θεού.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
( ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ ,βε΄

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Διαπροσωπικές σχέσεις

… Ο άνθρωπος είναι πλασμένος έτσι ώστε να ζη εν κοινωνία. Όπως ο Αδάμ δεν ήταν τέλειος και ωλοκληρωμένος ως πρόσωπο χωρίς την Εύα, κατ’ αυτόν τον τρόπο και το κάθε πρόσωπο καθίσταται άτομο, δηλαδή απομονώνεται και εκφυλίζεται χωρίς την προς τον Θεό και τα άλλα πρόσωπα κοινωνία αγάπης και συναντιλήψεως.
Ενώ η κοινωνία των ανθρώπων είναι δομημένη δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού για να αποτελή αντανάκλασι και εικόνα της κοινωνίας των Τριών θείων Προσώπων , οι άνθρωποι, οι χριστιανοί, την επαναφέρουν κατά το πλείστον στην κατάστασι της ζούγκλας, όπου το ένα θηρίο κατασπαράσσει το άλλο και ο ένας άνθρωπος τον άλλο. Η αλλοτρίωσις από τον Θεό εφοδιάζει τους ανθρώπους με παραμορφωτικά κάτοπτρα έτσι ώστε ο ένας να βλέπη τον άλλο όχι ως αδελφό εν Κυρίω και επομένως καθιερωμένο ον, αλλά ως εχθρό και αντίπαλο. Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού κινδυνεύουμε να γίνη ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος ( homo homini lupus ) .
‘Ύστερα μέσα στην Εκκλησία τα αξιώματα και χαρίσματα είναι διακονικά και ποτέ κυριαρχικά και εξουσιαστικά. «Οίδατε , λέγει ο Κύριος, ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυρεύσουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών˙ ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος… και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».
Την διδασκαλία αυτή του Κυρίου την επαναλαμβάνει ο απ. Παύλος, το «στόμα του Χριστού», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, στους αδελφούς της Κορίνθου προκειμένου να τους βοηθήση να παύσουν τα σχίσματα και τις διαιρέσεις μεταξύ τους, οι οποίες ελατήριο και κίνητρο είχαν εγωιστικές επιδιώξεις και ήθελαν να παρασύρουν και τους αποστόλους στην αντίληψι και πρακτική τους. «Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος , ως υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού, ο δε λοιπόν ζητείται εν τοις οικονόμοις , ίνα πιστός τις ευρεθή». Θέλω , λέγει ο μέγας απόστολος του Χριστού Παύλος, να μας βλέπετε εμάς τους αποστόλους ως υπηρέτες Χριστού και διαχειριστές της ποικίλης χάριτος των αγίων και υπερφυών μυστηρίων του Θεού. Εκείνο που ζητείται από τους διαχειριστές του πνευματικού πλούτου της Εκκλησίας είναι το να είναι πιστοί διαχειριστές , να προσφέρουν στους πιστούς τον λόγο και την χάρι προθύμως, ταπεινώς και ανιδιοτελώς, «μη αναγκαστώς αλλ’ εκουσίως, ουδέ αισχροκερδώς», «ως καλοί οικονόμοι ποικίλης χάριτος Θεού». Τίποτε άλλο.
Αυτή την αλήθεια όμως των διαπροσωπικών σχέσεων όλων των αδελφών εν Κυρίω οι σημερινοί χριστιανοί-αδελφοί την αγνοούν παντελώς ή την καταπατούν σκοπίμως. Αυτοί δεν έχουν ως κατευθυντήρια γραμμή την δικαιοσύνη του Θεού, την «εις αλλήλους αγάπην», το «περίσσευμα» του ενός να προστίθεται στο «υστέρημα» του άλλου, ώστε να γίνεται ισότης, αλλά οι μεγάλοι και ισχυροί καταδυναστεύουν τους μικρούς και αδυνάτους, για να εξασφαλίσουν το περίσσευμά τους, το κέρδος τους, να εξασφαλίσουν το άνομο συμφέρον τους. Έτσι αληθεύει και στην εποχή μας ο αποστολικός λόγος «ος μεν πεινά ος δε μεθύει». Έτσι συνεχώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι. Αυτοί έχουν θεσπίσει τον απάνθρωπο και αυτόχρημα αντιχριστιανικό νόμο της προσφοράς και της ζητήσεως, το εξάμβλωμα τούτο της «ελεύθερης αγοράς», για να μη μπορούν να αγοράσουν οι πτωχοί, αλλά μόνο οι πλούσιοι και άνοιξαν τις «χωματερές» ,για να θάβουν τα αγαθά της γης, τα δώρα του Θεού προς όλους τους ανθρώπους ωσάν τον οκνηρό δούλο του Ευαγγελίου που έθαψε το αργύριο του κυρίου του στην γη, για να μη ζήσουν τα εκατομμύρια των πεινασμένων ανθρώπων του τρίτου κόσμου.
Έχει, φαίνεται, πραγματοποιηθή η προφητεία του Κυρίου που λέγει ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» και η κατεψυγμένη αγάπη δεν μπορεί να ζεστάνη τις καρδιές των ανθρώπων και να τις διαστείλη ώστε να βγουν έξω από τον εαυτό τους και να χωρέσουν μέσα τους ολόκληρη την κοινωνία, να βοηθήσουν τους αδελφούς που έχουν ανάγκη. Η κατεψυγμένη αγάπη παραμένει εγωιστική, φίλαυτη και χρήσιμη μόνο για λογοτεχνικές και ποιητικές εξάρσεις ή για κορώνες πανηγυρικών λόγων άνευ νοήματος. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήση κανείς στο ερώτημα του Ραούλ Φολερώ, μεγάλου εραστή της προς τον πλησίον αγάπης: Αν ήρχετο ο Κύριος στην γη θα τον αναγνωρίζαμε ως Κύριό μας;
Η αγάπη των ωραίων λόγων και ρητορικών σχημάτων δεν έχει κανένα αντίκρυσμα ούτε σ’ αυτήν εδώ την ζωή ούτε περισσότερο στην άλλη, γι’ αυτό ο Ευαγγελιστής και κήρυξ της πραγματικής αγάπης προτρέπει: « Τεκνία μου , μη αγαπώμεν λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ έν έργω και αληθεία». Η κατεψυγμένη αγάπη ομοιάζει με «μωρανθέν άλας». « Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται ; εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». Οι χριστιανοί που αφήνουν να ψυγή η αγάπη τους προς τους αδελφούς και αντί αυτής να ευδοκιμήση στην καρδιά τους η αδιαφορία, ακόμη και η εκμετάλλευσις αυτών», καθίστανται αίτιοι και υπόλογοι δια το ότι δεν έχει επικρατήσει ακόμη επάνω στην γη η δικαιοσύνη του Θεού.
Για τις ατέλειες και παραμορφώσεις που παρουσιάζει η ανθρώπινη χριστιανική κοινωνία και η ευρύτερη, δεν φταίει το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά εμείς οι χριστιανοί που δεν το εφαρμόζομε, που δεν ζούμε ως αδελφοί του Κυρίου και μεταξύ μας. Πολλοί είναι οι εκτός της Εκκλησίας που θαυμάζουν τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, αλλά αποστρέφονται τους χριστιανούς ως υποκριτές και ασυνεπείς προς την πίστη τους, ως βολεμένους , ως «ευτυχισμένους», ως χριστοκάπηλους, που θεωρούν τα αγαθά του Θεού δικά τους και όχι όλων των πτωχών, που ομιλούν περί αγάπης και κοινωνίας ως «κύμβαλα αλαλάζοντα». Άλλοι πάλι βλασφημούν το όνομα του Θεού εξ αιτίας της κακής συμπεριφοράς των χριστιανών. Η έμπρακτη αγάπη έχει αξία και για την παρούσα και για την μέλλουσα ζωή. Αυτή θεραπεύει και οικοδομεί το σώμα της Εκκλησίας και της κοινωνίας γενικώτερα…

Από το βιβλίο: «Αρχιμανδρίτου ΤΙΜΟΘΕΟΥ (ΤΖΙΑΒΑΡΑ)
ΤΟ ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑ
ΝΑΥΠΛΙΟΝ 2006

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Κεφάλαια περί προσευχής ( ια΄-κβ΄)

ια΄ Να γιατί είναι αναγκαίο να προσευχόμαστε όχι μόνο όταν υπάρχει διάθεση για προσευχή, αλλά κι όταν δεν θέλουμε να προσευχηθούμε. Όταν υπάρχει νωθρότητα, φροντίδες, μάταιες ασχολίες κ.λπ. , αυτά μας απομακρύνουν από την προσευχή. Και αν παρ’ όλα αυτά εμείς προσευχόμαστε , αγωνιζόμαστε , βιάζουμε τον εαυτό μας , παλεύουμε μαζί του, τότε αυτή η προσευχή διαπερνά τους ουρανούς και παρίσταται ενώπιον του θρόνου του Θεού.

ιβ΄ Κατά τη διάρκεια της προσευχής ο παγκάκιστος εχθρός με ιδιαίτερη δύναμη ξεσηκώνεται κατά των προσευχόμενων και τους υποβάλλει σε μεγάλους πειρασμούς και συμφορές.
Οι δοκιμασίες του εχθρού κατά την προσευχή είναι αμέτρητες. Αυτές τις στιγμές φέρνει στη μνήμη τέτοιες υποθέσεις, τη διεκπεραίωση των οποίων την παρουσιάζει σαν απαραίτητη και επείγουσα. Μην τον ακούς. Η χάρις του Θεού σε όλα θα βοηθήσει μετά την προσευχή.

ιγ΄ Κατά τη διάρκεια της προσευχής οπωσδήποτε πρέπει να απομακρύνεις κάθε γήινη μέριμνα˙ να μην προσέχεις κανέναν από τους λογισμούς που ξεσηκώνονται κατά την ώρα της προσευχής με ιδιαίτερη δύναμη , αλλά σαν μαχητής απόκρουσέ τους όλους.

ιδ΄ Η προσευχή δεν είναι μια μηχανική ενέργεια , αλλά η παρουσία μας ενώπιον του Θεού , και συνομιλία μαζί Του.

ιε΄ Προσευχηθείτε ταπεινά, με φόβο Θεού, ώστε να μη φθάσετε αντί για προσευχή στη βεβήλωσή της. Προσέχετε το νου σας από κάθε διάθεση περιέργειας.

ιστ΄ Μετά την ανάξια μετοχή στη Θεία Κοινωνία, όπως και μετά την ανάξια προσευχή , συμβαίνει παρόμοιο κακό στην ψυχή, δηλαδή ο Κύριος δεν εισέρχεται στην καρδιά μας, ως εξυβρισμένος από την απιστία και ψυχρότητα της καρδιάς μας και επιτρέπει να φωλιάσουν στην ψυχή μας τα πνεύματα της κακίας. ( Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ) .

ιζ΄ Αρχή της προσευχής είναι να εκδιώκεις τους λογισμούς απ’ αυτή την εμφάνιση τους. Μέσον, να μην κλέπτεται ο νους από τους λογισμούς και τελειότης, η αρπαγή προς τον Θεό, όλης της υπάρξεώς μας.

ιη΄ Κατά την προσευχή πρέπει να έχεις ταπείνωση και συντριβή για τις αμαρτίες σου. Όποιος μέσα στην καρδιά του δεν αισθάνεται τον εαυτό του αμαρτωλό, αυτόν ο Θεός δεν τον ακούει. Αυτό το βλέπουμε από τον προσευχή του Φαρισαίου και του Τελώνη.

ιθ΄ Η προσευχή που είναι αναμεμειγμένη με δάκρυα ταπεινώσεως και μετανοίας, οπωσδήποτε θα εισακουστεί, γιατί, καθώς πηγάζει μέσα από την ψυχή, ανοίγει τους ουρανούς.

κ΄ Δεν υπάρχει ανώτερο αγαθό, από το να προσκολληθείς στον Κύριο και να παραμένεις σε αδιάκοπη ένωση μαζί Του.

κα΄ Οι δαίμονες μ’ όλη τους τη δύναμη προσπαθούν να κλέψουν την ώρα της προσευχής , να σε παρασύρουν για να ασχολείσαι με κάποιο άλλο έργο. Μην τους ακούς, για να ασχολείσαι με κάποιο άλλο έργο. Μην τους ακούς, για να μην υβρισθείς από αυτούς.

κβ΄ Όταν προσεύχεσαι για τη συγχώρηση των αμαρτιών σου στον Θεό, μέσα από την καρδιά σου συγχώρησε τις κακίες του πλησίον σου. Και η πιο μικρή πικρία για τον πλησίον σου στερεί το δικαίωμα να προσεύχεσαι, διότι η προσευχή με πικρία στην καρδιά για τον πλησίον είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Όπως συμπεριφέρεσαι εσύ στον πλησίον, έτσι και ο Θεός θα συμπεριφερθεί σε σένα.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Η νήψη, κλειδί της πνευματικής ζωής

Στον πνευματικό αγώνα που κάνει ο πιστός για να εναρμονίζει πάντα τη ζωή του με το θέλημα του Κυρίου και να ζει μια γνήσια «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, έχουν μεγάλη θέση η νήψη, η εγρήγορση και η προσοχή. Αποτελούν το κλειδί της πνευματικής ζωής και εμπεριέχουν μια ανύσταχτη φροντίδα συνεχούς επαγρύπνησης, ώστε να μην καταλαμβάνεται ποτέ ο πιστός από τον ύπνο της ραθυμίας, της ραστώνης και του εκτροχιασμού από τη σωστή πορεία του.
Η λέξη νήψη, η οποία συναντιέται πολύ συχνά στην πατερική φιλολογία, σημαίνει στην εκκλησιαστική ορολογία την ανύσταχτη εποπτεία του νου και της καρδιάς. Γι’ αυτό ονομάζεται και φυλακή, δηλαδή φρουρά του νου, που σημαίνει μία συνεχή επαγρύπνηση για να μην κυριαρχήσει πάνω του ποτέ ο εχθρός της ψυχής.
Η λέξη νήψη, παράγεται από το ρήμα νήφω, που σημαίνει είμαι άγρυπνος, είμαι προσεχτικός , βρίσκομαι σε συνεχή εγρήγορση. Υπάρχει μία αρρώστια επικίνδυνη , η οποία πολεμάει τον πιστό που θέλει να ζει μια σωστή χριστιανική ζωή. Είναι αυτή της ανεμελιάς και της ραθυμίας. Η κατάσταση αυτή μπορεί εύκολα να εισχωρήσει στην καρδιά και να κυριαρχήσει. Ρέπουμε δυστυχώς προς την αμέλεια και τη ραθυμία. Γι’ αυτό η νήψη ή εγρήγορση είναι φάρμακο απαραίτητο για να είναι η καρδιά μας πάντοτε ξύπνια και να μην καταλαμβάνεται από τον ύπνο της ραθυμίας. Παράδειγμα προς αποφυγή είναι οι γνωστές πέντε μωρές παρθένες της παραβολής του Ευαγγελίου, που παγιδεύτηκαν από την αμέλεια.
Στην πορεία του ο χριστιανός πρέπει να υπερνικά πολλά εμπόδια και δυσκολίες. Σε κάθε βήμα υπάρχουν παγίδες και εμπόδια. Είτε από τον παλαιό άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας, είτε από εμπόδια του περιβάλλοντός μας, είτε από παγίδες που μας στήνει ο εχθρός της ψυχής μας ο διάβολος. Η νήψη είναι το φάρμακο που μας διατηρεί άγρυπνους και προσεχτικούς . Μας ανοίγει τα μάτια να βλέπουμε τα εμπόδια, τις παγίδες και μας βοηθάει να αντιστεκόμαστε, να αγωνιζόμαστε και να νικάμε.
Η νήψη είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με την προσευχή , που είναι το μεγάλο όπλο του πνευματικού αγώνα μας. Κατά τους πατέρες της Εκκλησίας δεν νοείται νήψη χωρίς προσευχή. Ο Κύριός μας πολλές φορές μίλησε για την εγρήγορση και την προσευχή. Είπε: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν» ( Ματθ. κστ΄,41 ) .

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

«Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον»

Μέσα στα πλήθη των καυτών αιτημάτων, τα οποία απευθύνουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, είναι και αυτό, μέσα σε στιγμές δυσκολίας και κινδύνου, τότε παρακαλούμε με θέρμη την Υπεραγία Θεοτόκο και λέμε: Υπεραγία Θεοτόκε «εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον».
Είναι πλήθος οι κίνδυνοι που περιβάλλουν τον άνθρωπο. Είναι κίνδυνοι ατομικοί, οικογενειακοί, φιλικοί, γειτονικοί, είναι κίνδυνοι που παρεμποδίζουν την τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων, είναι κίνδυνοι οι οποίοι προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, από τον κακό παλαιό άνθρωπο, είναι κίνδυνοι καθημερινοί, οι οποίοι προέρχονται από τον αρχέκακο και ανθρωποκτόνο διάβολο και υπάρχουν κίνδυνοι οι οποίοι προέρχονται από τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος. «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον», κράζει ο άνθρωπος.
Ήδη ευρισκόμεθα σε κάποια δυσκολία εθνική. Όλοι θα έχουμε πληροφορηθεί ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος εκ μέρους της Τουρκίας. Αλλά, η Υπεραγία Θεοτόκος η στρατηγός, η υπέρμαχος, είναι πάντοτε στο πλευρό της Ελλάδος και των χριστιανών.
Η εκκλησία είναι η σκέπη, είναι η τροφός, είναι η κινητήριος δύναμις για το έθνος. Προσφέρεται όχι μόνο στους κινδύνους, αλλά και σε ειρηνικές στιγμές και καταστάσεις, στις οποίες εργάζεται αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο, είτε αυτός είναι φίλος είτε είναι εχθρός της. Τώρα ακόμη περισσότερο, σε τέτοιες στιγμές έχει δείξει το μεγαλείο της η Παναγία μας και η εκκλησία μας, η οποία πάντοτε είναι ο τονωτής , ο ενισχυτής του ηθικού των ανθρώπων, διότι προβάλλει πάντα ιδανικά ακαταμάχητα.
Τα ιδανικά της πίστεώς μας είναι αιώνια, είναι εκείνα τα οποία συνέχουν τον άνθρωπο, είναι εκείνα τα οποία του δίνουν την φλόγα την εσωτερική, για να μπορεί να δρα πάντοτε νικηφόρα σ’ οτιδήποτε παρουσιαστεί στον αγώνα της ζωής. «Το ημών πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», αλλά η δύναμη του Θεού εκφράζεται μέσα σ’ όλες τις εκφάνσεις και τις εκδηλώσεις της ζωής. Τα ιδανικά, λοιπόν, είναι ακαταμάχητα, γι’ αυτό ο πραγματικός χριστιανός είναι πάντοτε μαχητικός εναντίον του κακού, εναντίον παντός εχθρού, πολύ περισσότερο εξωτερικού εχθρού.
Όταν λοιπόν η πίστη μας δίνει στον άνθρωπο τις βάσεις της πνευματικής ζωής, του προσφέρει την ιεραρχική κλίμακα των αξιών της ζωής, με κορωνίδα τον Θεό και τις χριστιανικές αρχές, τότε μπορεί το Έθνος αυτό να μεγαλουργήσει και να τα βάλει με κράτη και με έθνη που έχουν τεραστία υλική δύναμη ,στερούνται όμως πνευματικής δυνάμεως, που δείχνει μόνο ο Έλληνας, όταν είναι στενά συνδεδεμένος με την πηγή της δυνάμεως, που είναι ο Θεός.
Είναι καιρός ν’ αφήσουμε τις χαλαρότητες της συνδέσεως με τον Θεό και να ενωθούμε ουσιαστικά, οργανικά, δυναμικά, εσωτερικά, αδιάσπαστα με τον Θεό, για να μπορούμε να έχουμε σωστά αποτελέσματα, με μία ψυχή και μία καρδιά, έξω από πολιτικές τοποθετήσεις, άσχετα από οποιεσδήποτε προτιμήσεις. Εδώ πρέπει όλοι να είμεθα συσπειρωμένοι κάτω από τον Εσταυρωμένο, που είναι η πηγή της δυνάμεως, για να επιτύχουμε πολλά και θαυμαστά.
Η ιστορία δια μέσου των αιώνων, έχει τέτοια δείγματα της ενότητος των Ελλήνων, αλλά και της ενότητος των Ελλήνων μετά του Θεού, όχι μόνο μεταξύ τους. Η αδιάσπαστη ενότητα με τον Θεό θα προσφέρει τεραστία δύναμη, διαφορετικά δεν έχει δύναμη. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», είπε ο ίδιος ο Κύριός μας.
Οποιεσδήποτε ήττες είχαμε, τις είχαμε γιατί ξερριζωθήκαμε από τις αρχές της πίστεως , ξερριζωθήκαμε από τον Θεό. Και μόνος του ο άνθρωπος χωρίς την δύναμη του Θεού είναι ένα σκουπίδι, είναι ένα φτερό στον άνεμο.
Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τις φιλολογίες, ας αφήσουμε «τις εξυπνάδες», και να πλησιάσουμε τον Θεό με πίστη πολλή, με ταπείνωση πολλή, να γονατίσουμε, να κλάψουμε , να κλάψουμε για την απομάκρυνσή μας από Εκείνον και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει την δύναμη να παλαίψουμε εναντίον οιουδήποτε εχθρού. Να παρακαλέσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο και να της πούμε με θέρμη πολλή: Παναγία Θεοτόκε «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον».

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Με την αρχοντιά ο άνθρωπος έχει επαφή με τον Θεό

- Πώς συγγενεύει , Γέροντα, ο άνθρωπος με τον Θεό;
- Όλη η βάση είναι να αποκτήση ο άνθρωπος την πνευματική αρχοντιά. Τότε συγγενεύει με τον Θεό.
- Γέροντα, μπορεί μία αδελφή να κάνη στο κελλί της πνευματικά και ύστερα να μην έχη κουράγιο να βοηθήση σε μια κοινή εργασία;
- Τι πνευματικά; εις βάρος των άλλων; Δηλαδή να κοπιάζη ο άλλος κι εγώ να κάνω πνευματικά; Μα αυτό δεν είναι πνευματικό, ιδίως για έναν νέο. Ο νέος πρέπει να κοιτάξη πώς να βοηθήση έναν ηλικιωμένο. Άντε τώρα, ο νέος δήθεν να κάνη πνευματικά και ένας γέροντας να ζορίζεται να βγάλη πέρα την δουλειά! Έχει θυσία αυτό; Έχει αρχοντιά; Να μελετήσω, να κάνω πνευματικά και να αφήσω για τους άλλους τις δουλειές; Αυτά είναι κούφια πράγματα! Πολλές ψυχές δεν έχουν ακόμη συλλάβει το νόημα της πνευματικής ζωής. Την αλλοίωση την αρχοντική δεν την έχουν γευθή˙ σκέφτονται τον εαυτό τους.
Στην δυσκολία δίνει εξετάσεις ο άνθρωπος. Θυμάμαι, μια φορά στο Κοινόβιο μου είχαν πει να μείνω στο κελλί και να είμαι σε τελεία ακινησία, γιατί έβγαζα συνέχεια αίμα. Κάποια στιγμή βλέπω από παράθυρο ένα γεροντάκι, τον πορτάρη, να παιδεύεται να σχίση με το τσεκούρι ένα κούτσουρο, για να το βάλη στο τζάκι. Αυτό το γεροντάκι είχε πρόβλημα με τα έντερα και είχε, το καημένο, συνέχεια αιμορραγίες˙ είχε τελείως εξαντληθή . Να σκεφθήτε κοιμόταν με τα παπούτσια ,γιατί δεν είχε το κουράγιο να τα λύνη και να τα δένη. Πετάγομαι, πιάνω το τσεκούρι, χτυπώ μια δυο το κούτσουρο, το σχίζω, και να, μετά βγήκε το αίμα από το στόμα μου. Κατάλαβες; Ούτε καν σκέφθηκα την κατάστασή μου˙ δεν υπολόγισα καθόλου τον εαυτό μου.
Αρχοντιά πνευματική! Τίποτε άλλο δεν συγκινεί τον Θεό όσο η αρχοντιά! Είναι ο δέκτης της θείας Χάριτος. Πόσο απλά και εύκολα είναι τα πράγματα και πόσο δύσκολα τα κάνουμε! Σε όλα χρειάζεται αρχοντιά πνευματική. Άμα κανείς δεν το καταλάβη αυτό, μπορεί να κάνη τρεις αγρυπνίες την εβδομάδα, τρία τριήμερα τον μήνα, να προσεύχεται ώρες, να διατηρή την σωματική του αγνότητα, αλλά όλα αυτά να είναι άχρηστα. Δεν λέω εγώ ότι δεν χρειάζεται να τα κάνη αυτά, αλλά να φροντίση να αποκτήση το κυριώτερο από όλα: την πνευματική αρχοντιά, που είναι η ψυχική αγνότητα. Να μην υπάρχη μέσα του ιδιοτέλεια , θέλημα, εγωισμός, ανθρωπαρέσκεια κ.λπ. ,για να αναπαύεται ο Θεός . Όταν δεν υπάρχουν αυτά, υπάρχει ψυχική αγνότητα και από κει και πέρα, και να μην προσεύχεται ο άνθρωπος, συγγενεύει με τον Θεό, είναι ενωμένος με τον Θεό.
Μόνο με την αρχοντιά έχει ο άνθρωπος το κουμπί γυρισμένο στην ίδια συχνότητα με τον Θεό και έχει επαφή με τον Θεό, εργάζεται στην συχνότητα του Θεού˙ διαφορετικά το κουμπί είναι γυρισμένο σε άλλον σταθμό. Γι’ αυτό κοιτάξτε να αλλάξετε κεραία…
Υπάρχουν κεραίες κάθετες και οριζόντιες. Οι κάθετες … «κάθονται» στον εαυτό τους και δεν έχουν καλή επαφή, εύκολα χάνουν την επικοινωνία! Ενώ οι οριζόντιες κεραίες τεντώνονται, γι’ αυτό έχουν μεγάλη εμβέλεια και πιάνουν και τα ασθενικά κύματα. Θέλω να πω ότι αυτός που «κάθεται» στον εαυτό του, δεν έχει ελευθερωθή από τον εαυτό του, δεν έχει αρχοντιά, γι’ αυτό και δεν έχει ούτε Χάρη Θεού ούτε θείο φωτισμό.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Αρχειοθήκη ιστολογίου