Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Γ’ ΣΤΟΝ ΚΕΛΛΑΡΙΤΗ


188._. Αν θέλεις να μην πέφτεις στο θυμό και στη μνησικακία, να να μην έχεις καθόλου «προσπάθεια» στα υλικά πράγματα, ούτε να βλέπεις κάθε σκεύος σαν να ήταν δικό σου, ούτε πάλι να το καταφρονείς σαν μικρό και ασήμαντο, αλλά αν σου ζητάει κανείς κάτι να του το δίνεις, και αν από αφροντισιά ή από καταφρόνηση σπάσει ή χαθεί κάτι ,να μην στενοχωριέσαι. Αυτό βέβαια οφείλεις να το κάνεις, όχι επειδή καταφρονείς τα σκεύη του μοναστηριού- γιατί έχεις υποχρέωση να τα φροντίζεις με όλη σου τη δύναμη και την προσοχή- αλλά επειδή πρέπει να διατηρήσεις την ηρεμία και την αταραξία της ψυχής σου, προσφέροντας στο Θεό πάντοτε αυτό που μπορείς. Αυτό βέβαια θα το κατορθώσεις , αν δεν διαχειρίζεσαι τα πράγματα σαν να ήταν δικά σου, αλλά σαν αφιερώματα στο Θεό, και πιστεύοντας πως σου έχει ανατεθεί μόνο η φροντίδα τους. Γιατί, το να μην έχει κανείς «προσπάθεια» σε κάτι, οδηγεί στο να μην το περιφρονεί. Αν όμως δεν έχεις αυτό σαν σκοπό σου, να είσαι βέβαιος ότι δεν θα σταματήσεις να ταράζεις και να ταράζεσαι.

Δ΄ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ

189._. Ερώτηση: Αφού ο λογισμός μου απολαμβάνει αυτά τα λόγια κι επιθυμώ να συμμορφωθώ μ’ αυτά, γιατί δεν είμαι έτοιμος να τα εφαρμόσω, τότε που απαιτείται η εφαρμογή τους;
Απόκριση: Επειδή δεν τα μελετάς πάντοτε. Αν όμως θέλεις να τα χρησιμοποιείς σε κάθε περίσταση , να τα μελετάς πάντοτε και να είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτά. Και πιστεύω ότι, με την Χάρη του Θεού ,θα προοδεύσεις. Συνταίριασε την προσευχή με τη μελέτη. Φρόντιζε τους ασθενείς. Πρώτα-πρώτα για ν’ αποκτήσεις απ’ αυτή τη διακονία την αρετή της «συμπάθειας», όπως πολλές φορές είπα, και έπειτα για να σου παρουσιάσει ο Θεός κάποιον, που θα φροντίσει να ανακουφίσει και σένα, όταν τύχει ν’ αρρωστήσεις. Γιατί είπε ο Κύριος: «Με όποιο μέτρο μετράτε, μ’ αυτό και θα μετρηθείτε» ( Ματθ. 7, 2 ) . Αν φροντίζεις να κάνεις κάτι ενσυνείδητα, ανάλογα με τη δύναμή σου, πρέπει να ξέρεις και να πληροφορείς τον εαυτό σου, ότι δεν γνώρισες ακόμα την αληθινή οδό. Και οφείλεις, χωρίς ταραχή, και θλίψη και με χαρά, να παραδέχεσαι ότι έκανες στραβά εκείνο που νόμισες ότι το έκανες σωστά. Γιατί με την κρίση αυτών που είναι συνετότεροι από σένα ή διορθώνεται κάτι που έχει ελλείψεις, ή εκείνο που έγινε καλά, γίνεται καλύτερα. Προσπάθησε να προκόψεις, ώστε αν σου συμβεί κάποια ή σωματική ή ψυχική βλάβη, να μπορέσεις να την υπομείνεις ,χωρίς στενοχώρια , χωρίς πίεση και με υπομονή. Αν ακούσεις ότι έκανες κάτι που δεν το έχεις κάνει, να την ταραχτείς καθόλου ούτε ν’ αγανακτήσεις, αλλά αμέσως βάλε μετάνοια με ταπείνωση σ’ αυτόν που σου το είπε, λέγοντάς του: « Συγχώρεσέ με και προσευχήσου για μένα», και σταμάτησε μέχρι εκεί, όπως μας συμβούλευσαν οι Πατέρες. Αν όμως σε ρωτήσει , αν είναι αλήθεια το πράγμα που σε παρατηρεί ή όχι, τότε βάλε με ταπείνωση μετάνοια και πες με ειλικρίνεια την υπόθεση. Και αφού το πεις, πάλι βάλε μετάνοια με ταπείνωση λέγοντας παρομοίως : «Συγχώρεσέ με και εύχου για μένα» .

Από το βιβλίο: «ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
Έργα Ασκητικά»
Εκδόσεις: Ετοιμασία

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Αιτία και σκοπός του γάμου

Πρώτα μάθε ποια είναι η αιτία του γάμου και για ποιό λόγο έχει εισαχθή στη ζωή μας και μη ζητάς τίποτε περισσότερο. Ποια, λοιπόν, είναι η αιτία του γάμου και για ποιο λόγο τον έδωσε ο Θεός; Άκουσε τον Παύλο που λέει: « Δια δε τας πορνεία έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω» ( Α΄ Κορ. 7,2 ) . Δεν είπε «για την απαλλαγή της φτώχεια ή για την απόκτησι πλούτου», αλλά τι; Για να αποφύγουμε τις πορνείες, για να συγκρατήσουμε την επιθυμία, για να συζητήσουμε με σωφροσύνη, για να ευαρεστήσουμε τον Θεό, αρκούμενοι στη δική μας σύζυγο.

Αυτό είναι το δώρο του γάμου, αυτός ο καρπός, αυτό το κέρδος. Μη λοιπόν αφήνοντας τα μεγαλύτερα, ζητάς τα μικρότερα, διότι ο πλούτος είναι πολύ μικρότερος από την σωφροσύνη. Γι’ αυτό λοιπόν το ένα πρέπει να παντρευώμαστε ,για να αποφύγουμε την αμαρτία, για να απαλλαγούμε από κάθε πορνεία. Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κάθε γάμος, για να μας βοηθάη στην άσκησι της σωφροσύνης. Και θα γίνη αυτό, αν παίρνουμε τέτοιες γυναίκες , που μπορούν να μας προσφέρουν πολλή ευλάβεια, πολλή σωφροσύνη, καθώς και ευγένεια στην συμπεριφορά.

Η ομορφιά του σώματος και η ψυχική αρετή

Διότι η ομορφιά του σώματος, όταν δεν συνδυάζεται παράλληλα με την αρετή της ψυχής, θα μπορέση να σκλαβώση έναν άντρα για είκοσι και τριάντα μέρες, περισσότερο όμως δε θα προχωρήση, αλλά αφού δείξη την κακία της θα διαλύση όλη την αγάπη. Εκείνες όμως που λάμπουν από το κάλλος την ψυχής, όσο προχωράει ο καιρός και κάνουν γνωστή την ευγένειά τους, τόσο περισσότερο θερμότερο κάνουν τον έρωτα στους άνδρες τους, και ανάβουν την αγάπη τους γι’ αυτόν. Και όταν υπάρχη αυτό και φιλία θερμή και γνήσια υπάρχει ανάμεσά τους, απομακρύνεται κάθε είδος πορνείας, και ούτε θα εισχωρήση ποτέ κάποια σκέψις ακολασίας σε αυτόν που αγαπάει τη γυναίκα του, αλλά αρκείται πάντοτε στη δική του αποσπώντας από τον Θεό με τη σωφροσύνη του κάθε εύνοια και προστασία για το σπίτι του.
Έτσι έπαιρναν γυναίκες οι γενναίοι από τους παλιούς άνδρες, επιζητώντας ευγένεια ψυχής και όχι πλούτο χρημάτων. Και ότι αυτό είναι αλήθεια ( σ. μ. θυμηθήτε το γάμο του Ισαάκ… ) .

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Έκδοσις:
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Καθημερινοί κανόνες

VI. Αποσπάσματα από το ημερολόγιό του.
4. Καθημερινοί κανόνες


1. Να είσαι δίκαιος και αμερόληπτος σε όλους μέχρι και για μικροπράγματα.
2. Ποτέ για κανένα να μην ξεγελάς ούτε καν για αστείο.
3. Να είσαι ανιδιοτελής ακόμα και για μικροπράγματα.
4. Να ψάχνεις την ευκαιρία, όπου είναι δυνατό, για να είσαι σε κάποιον χρήσιμος.
5. Σε όλα τα δυσάρεστα, να κρίνεις αυστηρότερα απ’ όλους τον εαυτό σου και να είσαι συγκαταβατικός με τους άλλους.
6. Ποτέ και με κανέναν να μην αστειεύεσαι και να μην τον κοροϊδεύεις.
7. Ποτέ να μη λες τίποτε καλό για τον εαυτό σου και να λησμονείς τον εαυτό σου για τους άλλους.
8. Περισσότερο να σιωπάς, παρά να μιλάς, να ακούς του άλλους και όσο είναι δυνατόν να αποφεύγεις τις φιλονεικίες.
9. Πάντοτε να προσπαθείς να μην είσαι αργός.
Να μην οργίζεσαι και, αν αισθανθείς ότι ο θυμός τόσο πολύ σε κατέλαβε, ώστε με δυσκολία να κυριαρχείς πάνω στον εαυτό σου, τότε αμέσως σιώπησε και, αν είναι δυνατόν, φύγε.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

«Και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψει με προς μετάνοιαν»

Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι αλήθεια μεγάλη, αγιογραφική, ότι όσες φορές ο εκλεκτός λαός του θεού έφυγε από τον αληθινό Θεό επέτρεπε ο Θεός δοκιμασίες τρομακτικές. Εάν μάλιστα μελετήσουμε την Παλαιά Διαθήκη θα δούμε ότι όταν ο Ισραηλιτικός λαός εγκατέλειπε τον αληθινό Θεό, ο Κύριος επέτρεπε πολλές μάστιγες.
Επέτρεπε στους αλλοεθνείς να τους κατανικούν, να τους ταλαιπωρούν, να τους σύρουν αιχμάλωτους, να τους φονεύουν.
Ήδη ευρισκόμεθα στο νέο Ισραήλ, στους πιστούς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όσες φορές ο λαός μας ενωμένος και προσηλωμένος στον εσταυρωμένο , εργαζόταν και ζούσε θεάρεστα, ο Θεός επέτρεπε πλήθος ευλογιών. Είναι ομολογία των πάντων ότι στις ημέρες μας , άλλος περισσότερο κι άλλος λιγώτερο έχουμε εγκαταλείψει τον εσταυρωμένο Ιησού.
Πολλοί και μάλιστα χριστιανοί κατ’ όνομα ταλαντεύονται στην πίστη, έχουν περικλειστεί από πλήθος ανθρωπίνων κατασκευασμάτων, θωριών υλιστικών, αθεϊστικών, αιρετικών και πάσης φύσεως, θρησκειών παντός εχθρικών προς τον Θεόν κι έτσι, με την ατονία αυτής της πίστεως και με τη συνεχή απομάκρυνση, ο Κύριός μας, μας επισείει τον κώδωνα ρου κινδύνου.
Είναι αλήθεια ομολογούμενη, ότι για πρώτη φορά βρέθηκε άνθρωπος που θέλησε να καταργήσει τον νόμο του Θεού. Για πρώτη φορά βρέθηκαν άνθρωποι που θέλησαν να καταργήσουν εντολές Θεού. Η νεκρά θάλασσα είναι μία μαρτυρία τρανή των συνεπειών της ακολασίας . Τα Σόδομα και τα Γόμορα είναι η σημερινή Νεκρά Θάλασσα.
Φαντάζεστε, όταν σταματήσει ο άνθρωπος να ελέγχεται, τι τρομακτική κατάσταση δημιουργείται μέσα στην ψυχή του; Δεν υπάρχει περιθώριο μετανοίας για τους πωρωμένους. Η μετάνοια είναι δώρο Θεού και φυτρώνει στον ανθόσπαρτο κήπο της ψυχής και προβάλλεται από δύο μυροβόλα άνθη, από την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη.
Εάν έχει παραμείνει μέσα μας κάποια συνείδηση, η οποία μας ελέγχει για την παράνομη ζωή μας, θα πρέπει να την συδαυλίσουμε, θα πρέπει να την φωτίσουμε, θα πρέπει ν α την ενισχύσουμε, θα πρέπει να την τονώσουμε με την Αγία Γραφή, με την ολόθερμη προσευχή, με την συντομώτατη εκείνη και τόσο θαυματουργή ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησόν με».
Είναι ανάγκη μεγάλη να επιστρέψουμε όλοι. «Επιστρέψει με προς μετάνοιαν λέει ο υμνογράφος στην Υπεραγία Θεοτόκο, «και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα». Αλλά, ποιος από μας ,αγαπητοί μου αδελφοί, αναγνωρίζει αναρίθμητα πταίσματα στον εαυτό του;
Πολλές φορές αρεσκόμεθα να λέμε: «Είμαι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός, είμαι γεμάτος αμαρτίες. Και μέσα σ’ αυτήν την αόρατη φράση, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να κρύβουμε έναν υπερτροφικό εγωισμό χωρίς ίχνος αυτογνωσίας. Εάν θέλουμε λοιπόν, στις κρίσιμες ημέρες που περνάει η ψυχή μας και στις συνεχείς υπενθυμίσεις του Θεού, εάν θέλουμε την σωτηρία της ψυχής μας, μία και μόνη λέξη είναι απαραίτητη: μετάνοια.
Αυτήν την λέξη χρησιμοποίησε ο Πρόδρομος , ο προφήτης και βαπτιστής του Κυρίου μας, «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών». Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται και σήμερα: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών».
Αυτή την μετάνοια πρέπει να την αισθανθούμε ,στα κατάβαθα της ψυχής μας. Για να την αισθανθούμε πρέπει να σκάψουμε βαθιά μέσα μας, ν’ αφήσουμε τις υποκρισίες, ν’ αφήσουμε το «δε βαριέσαι, έχω καιρό…», ν’ αφήσουμε αυτές τις ιδέες που πιπιλίζουν πολλοί άνθρωποι σήμερα: «εδώ η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος». Η αλήθεια είναι ότι από δω αρχίζει η κόλαση κι από δω αρχίζει ο παράδεισος, ανάλογα με την χρήση της ελευθερίας της βουλήσεώς μας, που θα κάνουμε σ’ αυτήν την ζωή.
Ας ρίξουμε ένα βλέμμα μέσα σας ειλικρινές, όλοι μας, να δούμε πού βρισκόμαστε, να δούμε ποια είναι η σχέση μας με τον Θεό, τι μας πληροφορεί η συνείδησή μας για τον εαυτό μας, όχι τι μας πληροφορούν οι άλλοι για μας. Θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους ογκόλιθους της αμαρτίας, δεν μας αφήνει όμως μία αμαρτία τρομακτική, και η οποία διαφεύγει της προσοχής, είναι ο εγωισμός.
«Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Εάν θέλουμε να μετανοήσουμε, οφείλουμε να ταπεινωθούμε. «Ταπεινωθώμεν τελωνικώς, μη προσευξώμεθα φαρισαϊκώς», αδελφοί. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στην ψυχή μας η οποιαδήποτε προσευχή χωρίς συναίσθηση. Όσες προσευχές κι αν κάνουμε, όσες φορές κι αν εξομολογηθούμε, κι αν κοινωνήσουμε, εάν αυτά τα πράγματα γίνονται τυπικά, χωρίς συμμετοχή της ψυχής, είναι όλα άχρηστα.
Εάν επιθυμούμε την σωτηρία μας, έχουμε υποχρέωση ιερή, πρώτος εγώ και μετά κι εσείς, να σταθούμε μπροστά στον εσταυρωμένο, να Τον κοιτάξουμε κατάματα και να Τον ρωτήσουμε τι γνώμη έχει για μας, ποια είναι η ζωή μας, είναι ευχαριστημένος από μας; Αυτή είναι η ειλικρίνεια κι αυτή η σκέψη μπορεί να οδηγήσει σε μετάνοια.
Έπειτα, μην ξεχνάμε, καθημερινά διαβάζουμε στις εφημερίδες δυστυχήματα, κηδείες, κάθε τόσο έχουμε ασθένειες τρομακτικές, καρκίνο, καρδιοπάθειες. Ένα και μόνο είναι σίγουρο γι’ αυτή τη ζωή, ότι μια μέρα θα φύγουμε είτε βίαια είτε φυσιολογικά και θα βρεθούμε οπωσδήποτε μπροστά στον Εσταυρωμένο, ο οποίος θα μας δείξει τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια, στα πόδια και στην πλευρά και θα πει στον καθένα μας: «Για σένα υπέφερα, μαστιγώθηκα, σταυρώθηκα, εσύ τι έκανες;». Ποια θα είναι η απολογία μας ;Είμαστε έτοιμοι να Του πούμε: «Κύριε, ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου», όπως είπε ο νεανίας ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θ’ ακούσουμε εκείνη τη φοβερώτατη φράση: «Πορεύεσθε απ’ εμού οι εργάται της ανομίας εις το πυρ το εξώτερον το ητοιμασμένο τω διαβόλω και τοις αγγέλους αυτού;».
Εάν λαχταρούμε την φράση : «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν», είναι απαραίτητο να επιδοθούμε σ’ έναν αγώνα εναντίον της αμαρτίας, με το όπλο της μετανοίας. Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, «έστω κι αν η ζωή του είναι μία ημέρα επί της γης», μας πληροφορεί η Αγία Γραφή, δεν είναι δυνατόν να είναι χωρίς αμαρτία. Η συνεχής όμως μετάνοια είναι ιερό καθήκον για τη σωτηρία μας.
Εκείνο όμως το οποίο προέχει για μας, είναι να αισθανόμεθα την συντριβή, να αισθανόμεθα την ανάγκη να σηκωθούμε και να εγυρώμεθα αμέσως. Μετά από κάθε πτώση ν’ ακολουθεί μία ανάσταση, μετά από κάθε αμαρτία μια αρετή. Τότε θα μπορούμε να είμεθα οι σωστοί άνθρωποι, τότε θα μπορούμε να γευόμεθα τους καρπούς της χαράς και της ηρεμίας, της γαλήνης και της σωτηρίας που προσφέρει η μετάνοια.
Πάντα όμως αναφερόμενοι στην Υπεραγία Θεοτόκο να την παρακαλούμε εκ βάθους ψυχής λέγοντες: «Και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψει με προς μετάνοιαν».


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Πώς να αγωνιζόμεθα.

Ας ακούσουμε τις συμβουλές του Αγίου Ισαάκ του Σύρου: «Ψυχή η οποία αγαπάει τον Θεόν μόνον στον Θεόν μπορεί αν βρη την ανάπαυσί της. Προσπάθησε να ελευθερώνης τον εαυτόν σου από κάθε σύνδεσμον με τον εξωτερικόν κόσμον και τότε θα μπορέσης ασφαλώς να συνδέσης την καρδιά σου με τον Θεόν. Διότι του συνδέσμου με τον Θεόν προηγείται η απαλλαγή από τα δεσμά της ύλης. Στο βρέφος δίνουμε να φάγη άρτον, αφού προηγουμένως το απογαλακτίσουμε.
Και ο άνθρωπος που θέλει να ανυψωθή στο επίπεδον της Χάριτος και να διευρύνη τον ψυχικόν του κόσμον ον στα θεία, οφείλει να αποτοξινωθή από όλες τις κοσμικές ματαιότητες , όπως ακριβώς το νήπιον, πριν λάβη στερεά τροφή ,αποκόπτεται από τους μητρικούς μαστούς. Στους πνευματικούς αγώνες η σωματική εργασία (δηλαδή σωματικές κακουχίες , νηστείες κ.λπ. ) προηγείται της ψυχικής (δηλαδή της νοεράς προσευχής και της θεωρίας ) , όπως ακριβώς στην δημιουργία του Αδάμ προηγήθη η εκ του χώματος διάπλασις του σώματος και επηκολούθησεν η πνοή για την δημιουργίαν της ψυχής του ( Γεν. Β’ 7 ) .
Εκείνος που δεν ευδοκίμησε στην σωματικήν εργασίαν, ούτε και στην ψυχικήν θα μπορέση να καρποφορήση, διότι η ψυχική εργασία γεννιέται από την σωματική, όπως ακριβώς το στάχυ από τον γυμνόν κόκκον του σιταριού».

Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
“ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ”
Β’ ΤΟΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “AΣΤΕΡΟΣ”

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Η σωστή εξομολόγηση

- Γιατί μερικές φορές , ενώ η συνείδηση μας ελέγχει, δεν κάνουμε τον ανάλογο αγώνα, για να διορθωθούμε;
- Αυτό μπορεί να συμβή και από ένα τσάκισμα ψυχικό. Όταν είναι κανείς πανικοβλημένος από κάποιον πειρασμό, θέλει να αγωνισθή, αλλά δεν έχει διάθεση, δεν έχει ψυχική δύναμη. Τότε πρέπει να τακτοποιηθή εσωτερικά με την εξομολόγηση. Με την εξομολόγηση παρηγοριέται , τονώνεται και ξαναβρίσκει με την Χάρη του Θεού το κουράγιο για τον αγώνα. Αν δεν τακτοποιηθή , μπορεί να του έρθη και άλλος πειρασμός, οπότε ,θλιμμένος όπως είναι, τσακίζεται περισσότερο, τον πνίγουν οι λογισμοί, απελπίζεται και μετά δεν μπορεί να αγωνισθή καθόλου.
- Και αν αυτό συμβαίνη συχνά;
- Αν συμβαίνη συχνά, πρέπει ο άνθρωπος τα τακτοποιήται συχνά, να ανοίγη την καρδιά του στον πνευματικό, για να παίρνη κουράγιο. Και όταν τακτοποιηθή, πρέπει να βάλη την μηχανή να τρέξη, να αγωνισθή φιλότιμα και εντατικά , για να πάρη καταπόδι τον έξω από ‘δω.
- Γέροντα, όταν δεν αισθάνομαι την ανάγκη για εξομολόγηση, τι φταίει;
- Μήπως δεν παρακολουθείς τον εαυτό σου; Η εξομολόγηση είναι μυστήριο. Να πηγαίνης και απλά να λες τις αμαρτίες σου. Γιατί, τι νομίζεις; Πείσμα δεν έχεις; Εγωισμό δεν έχεις; Δεν πληγώνεις την αδελφή; Δεν κατακρίνεις; Μήπως εγώ τι πηγαίνω και λέω; «Θύμωσα, κατέκρινα…», και μου διαβάζει ο πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αλλά και οι μικρές αμαρτίες έχουν και αυτές βάρος. Όταν πηγαίνω στον Παπα- Τύχωνα να εξομολογηθώ, δεν είχα τίποτε σοβαρό να πω και μου έλεγε: «Αμμούδα, παιδάκι μου, αμμούδα»! Οι μικρές αμαρτίες μαζεύονται και κάνουν έναν σωρό αμμούδα, που όμως είναι βαρύτερη από μία μεγάλη πέτρα. Ο άλλος που έχει κάνει ένα αμάρτημα μεγάλο, το σκέφτεται συνέχεια, μετανοεί και ταπεινώνεται. Εσύ έχεις πολλά μικρά. Εάν όμως εξετάσης τις συνθήκες με τις οποίες εσύ μεγάλωσες και τις συνθήκες με τις οποίες μεγάλωσε ο άλλος, θα δεις ότι είσαι χειρότερη από εκείνον. Να προσπαθής επίσης να είσαι συγκεκριμένη στην εξομολόγησή σου. Δεν φθάνει να πη κανείς: «ζηλεύω, θυμώνω κ.λπ.», αλλά πρέπει να πη τις συγκεκριμένες πτώσεις του, για να βοηθηθή. Και, όταν πρόκειται για κάτι βαρύ, όπως η πονηριά, πρέπει να πη και πώς σκέφθηκε και πώς ενήργησε∙ αλλιώς κοροϊδεύει τον Χριστό. Αν ο άνθρωπος δεν ομολογή την αλήθεια στον πνευματικό, δεν του αποκαλύπτει το σφάλμα του ,για να μπορέση να τον βοηθήση, παθαίνει ζημιά, όπως και ο άρρωστος κάνει μεγάλο κακό στην υγεία του όταν κρύβη την πάθησή του από τον γιατρό. Ενώ, όταν εκθέτει τον εαυτό του όπως ακριβώς είναι, τότε ο πνευματικός μπορεί να τον γνωρίση καλύτερα και να τον βοηθήση πιο θετικά.
Ύστερα, όταν κανείς αδικήση ή πληγώση με την συμπεριφορά του έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να πάη να του ζητήση ταπεινά συγχώρηση, να συμφιλιωθή μαζί του, και έπειτα να εξομολογηθή την πρώτη του στον πνευματικό , για να λάβη την άφεση. Έτσι έρχεται η Χάρις του Θεού. Αν πη το σφάλμα του στον πνευματικό, χωρίς προηγουμένως να ζητήση συγνώμη από τον άνθρωπο που πλήγωσε, δεν είναι δυνατόν να ειρηνεύση η ψυχή του, γιατί δεν ταπεινώνεται. Εκτός αν ο άνθρωπος που πλήγωσε έχει πεθάνει ή δεν μπορεί να τον βρη , γιατί άλλαξε κατοικία και δεν έχει την διεύθυνσή του, για να του ζητήση, έστω και γραπτώς, συγγνώμην, αλλά έχη διάθεση να το κάνη, τότε ο Θεός τον συγχωρεί, γιατί βλέπει την διάθεσή του.
- Αν , Γέροντα, ζητήσουμε συγχώρεση και εν μας συγχωρήση;
- Τότε να κάνουμε προσευχή να μαλακώση ο Θεός την καρδιά του . Υπάρχει όμως περίπτωση να μη βοηθάη ο Θεός να μαλακώση η καρδιά του, γιατί, αν μας συγχωρήση, μπορεί να ξαναπέσουμε στο ίδιο σφάλμα.
- Γέροντα, όταν κανείς κάνη ένα σοβαρό σφάλμα, υπάρχη περίπτωση να μην μπορεί να το εξομολογηθή αμέσως;
- Γιατί να το αφήση; Για να ξινίση; Όσο κρατάς ένα χαλασμένο πράγμα, τόσο χαλάει. Γιατί να αφήση να περάσουν ένας-δύο μήνες για να πάη στον πνευματικό να το εξομολογηθή; Να πάη το συντομώτερο. Αν έχη μία πληγή ανοιχτή θα αφήση να περάση ένας μήνας, για να την θεραπεύση; Ούτε να περιμένη να πάη, όταν θα έχη πολύ χρόνο ο πνευματικός, για να έχη πιο πολλή άνεση. Αυτό το ένα σφάλμα, τακ-τακ να το λέη αμέσως, και μετά, όταν ο πνευματικός θα έχη χρόνο, να πηγαίνη για πιο πολύ ,για μια συζήτηση κ.λπ.
Δεν χρειάζεται ώρα πολλή, για να δώσω μια εικόνα του εαυτού μου. Όταν η συνείδηση δουλεύη σωστά, δίνει ο άνθρωπος με δυο λόγια της καταστάσεώς του. Όταν όμως υπάρχη μέσα του σύγχυση, μπορεί να λέη πολλά και να μη δίνη εικόνα. Να, βλέπω, μερικοί μου γράφουν ολόκληρα τετράδια, είκοσι-τριάντα σελίδες αναφοράς με μικρά γράμματα, και μερικές σελίδες υστερόγραφο… Όλα αυτά που γράφουν, μπορούσαν να τα βάλουν σε μία σελίδα.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ενθυμήσου τα σπουδαιότερα για την ψυχή σου

Κάθε μέρα θεώρησέ την σαν την τελευταία της ζωή σου και πέρασέ την με εγκράτεια, με φόβο Θεού, προετοιμαζόμενος για τη φοβερή απολογία στο για όλη τη ζωή σου και όλες τις αμαρτίες σου. Κάθε έργο σου αγίασέ το με την προσευχή, με την επίκληση του ονόματος του Θεού. Θυμήσου εκείνο που ειπώθηκε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Αγάπησε πολύ τον Θεό και βάλε στην ψυχή σου τον Παράδεισο. Αγάπησε τους πλησίον στο όνομα του θεού ,σαν τέκνα του θεού, αρνούμενος τον εαυτό σου σύμφωνα με την εντολή του θεού και όλοι θα είναι φίλοι σου.
Όποιος αγαπά τον εαυτό του, εκείνος δεν μπορεί να αγαπά τον Θεό και δεν μπορεί να υπηρετήσει τον πλησίον του με αυταπάρνηση.
Όλες οι αμαρτίες προέρχονται από την αγάπη στον εαυτό μας. Αρχή κάθε καλού είναι να αρνηθείς τον εαυτό σου, να σταυρώσεις τη σάρκα με τα πάθη, να υπομείνεις τις θλίψεις, τις προσβολές και τις συμφορές. Οι αμαρτίες καθαρίζονται με τη μετάνοια, τα δάκρυα και την υπομονή στις αδικίες «εν πνεύματι πραότητος». Γι’ αυτό μη κάμπτεσαι από τις αδικίες, μη στερείς τον εαυτό σου από τα στεφάνια, μη φεύγεις από τη θεραπεία της ψυχής ου. Όποιος δικαιολογείται και προσπαθεί να αποδείξει το δίκιο του και την αθωότητά του, ίσως μπορέσει να βρει αυτό το δίκιο. Όποιος αναζητεί ηρεμία, σ’ αυτόν δεν μπορεί να παραμείνει το Πνεύμα το Άγιο. Όπου θλίψη, εκεί και ο Θεός.
Η κυριώτερη θυσία στον Θεό είναι «πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει».
Η ταπείνωση αποκτάται με βαρείς κόπους, με υπομονή στη δυστυχία, στις αρρώστιες, στις αδικίες και τη φτώχεια. Υπομένοντας εξωτερικά τις θλίψεις, στην ψυχή θα έχεις παρηγοριά από το πνεύμα του Θεού.
Το να δείχνεις αγάπη στον πλησίον , να τον διακονείς, είναι ανώτερο από τον κανόνα της προσευχής και τις μετάνοιες. Ακολουθείς τους λογισμούς; Εδώ βρίσκεται η αρχή της αμαρτίας.
Κάθε υπηρεσία κάνε την ως διακόνημα από τον Θεό, χωρίς γογγυσμό.
Αγάπησε πολύ την προσευχή, τη νηστεία, την ευσπλαχνία . Αυτά ανοίγουν τους ουρανούς.
Κανένα μην κατακρίνεις και δεν θα κατακριθείς . Κρίνοντας τον πλησίον σου, διαγράφεις τον εαυτό σου από το Βιβλίο της Ζωής και δεν βλέπεις τις αμαρτίες σου, γιατί τις κρύβει ο Διάβολος. Συχνά νήστευε, μελέτα τον λόγο του Θεού και πνευματικά βιβλία γιατί σ’ αυτά βρίσκεται η πηγή της ζώσης πίστεως. Να έχεις πνευματικό καθοδηγητή, να αγαπάς την αποκάλυψη των λογισμών σου και τότε άνετα θα αποκτήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών.


Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Παραδείγματα προς μίμηση και άλλα προς αποφυγή

Αυτός που θέλει να ζει «εν Χριστώ», δεν κάνει γλυκά μάτια με την αμαρτία. Έχει το νου του πάντα προς τα μπροστά, δεν κοιτάζει προς τα πίσω σαν την γυναίκα του Λωτ. Βαδίζει σταθερά. Είναι αμετακίνητος στην «εν Χριστώ» πορεία του. Εάν προς στιγμή λαβωθεί από κάποιο βέλος του εχθρού, σηκώνεται αμέσως και συνεχίζει την πορεία του. Δεν μένει ποτέ κάτω, ανορθώνεται πνευματικά και συνεχίζει την πορεία του. Έχει σύμμαχό του και βοηθό το Θεό. Στηρίζεται στο Θεό και δεν φοβάται. Λέγει μαζί με τον Παύλο: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ». Η αστάθεια αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για την πνευματική ζωή. Η εγκατάλειψη του αγώνα είναι πράξη προδοσίας. Η σταθερότητα και η επιμονή είναι πράξεις τιμής και ηρωισμού.
Η πορεία των Ισραηλιτών προς τη γη της επαγγελίας είναι σύμβολο της πορείας του πιοτού προς τη Βασιλεία των ουρανών. Είναι δρόμος μετ’ εμποδίων, με στερήσεις, με αγώνες και προσπάθειες. Θέλει ηρωισμό ψυχής. Θέλει σταθερότητα μέχρι θανάτου. Αρχιστράτηγος του πνευματικού αγώνα του πιστού είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Υποχώρηση και εγκατάλειψη είναι προδοσία στον Χριστό.
Κλασσικό παράδειγμα δειλίας και αστάθειας είναι εκείνο του αποστολικού ανδρός Δημά ακολούθου του Παύλου στις αποστολικές πορείες του. Ξεκίνησε μαζί με τον Παύλο με ενθουσιασμό και ζήλο. Σιγά σιγά όμως κουράστηκε από τους κόπους της ιεραποστολής. Άρχισε να κάνει τα γλυκά μάτια προς την εύκολη ζωή του κόσμου. Το παράδειγμα της σταθερότητας μέχρι θανάτου του Αποστόλου Παύλου άρχισε να μην του κάνει μεγάλη εντύπωση. Κάμφθηκε, ολιγοψύχησε και άρχισε τις μικροαβαρίες. Ασφαλώς ο απόστολος Παύλος θα του υπόδειξε τον κίνδυνο των υποχωρήσεων και των λοξών ματιών. Αλλά ο Δημάς δεν πρόσεξε. Νικήθηκε από τα εύκολα. Νικήθηκε από τα θέλγητρα της ζωής. Έδειξε αστάθεια και υποχωρητικότητα. Εγκατέλειψε τον Απόστολο Παύλο, εγκατέλειψε το στέφανο της ιεραποστολής και επανήλθε στον κόσμο. Έχασε τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του, να είναι σήμερα Άγιος μαζί με τον Απόστολο Παύλο. Το πικρό παράπονό του απόστολου Παύλου δείχνει την αστάθεια και το ολίσθημα του Δημά: «Δημάς γαρ με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα, και επορεύθη εις Θεσσαλονίκην» ( Β’ Τιμ. δ’ ,10 ) . Άφησε τα ύψη ο Δημάς και έγινε πάλι σαύρα. Το κατάντημα όμως του Δημά δυστυχώς είναι επαναλαμβανόμενο.
Πρόσεξε, αγαπητέ αναγνώστη.
Η σταθερότητα είναι το Α και το Ω για την επιτυχία της σωστής «εν Χριστώ» πνευματικής πορείας. Η αστάθεια και η ασυνέπεια είναι πρόξενος μυρίων κακών. Γεννά την αποτυχία και την καταστροφή. Ναρκοθετεί την πνευματική πορεία. Διευκολύνει τον δρόμο της αμαρτίας. Ζημιώνει ανεπανόρθωτα την ψυχή.
Η σταθερότητα και η συνέπεια στην πνευματική ζωή είναι παράγοντες επιτυχίας. Η αστάθεια και η ασυνέπεια είναι παράγοντες αποτυχίας.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Η χάρη προορίζεται για όλον τον κόσμο

…Όσο για την μεταξύ μας διαφορά- εγώ είμαι μοναχός εσείς λαϊκός- μην ανησυχείτε καθόλου. Το μόνο που απασχολεί τον Θεό είναι η ειλικρινής πίστη σε Εκείνον και τον Υιό Του τον ομοούσιο. Αυτή η απλή πίστη ανταμείβεται από τους ουρανούς με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός θέλει μια καρδιά γεμάτη με αγάπη για Εκείνον και τον πλησίον. Αυτός είναι ο θρόνος που θέλει να κάθεται ο θεός και πάνω σε αυτόν λαμπρύνεται το μεγαλείο της ουράνιας δόξας Του (Διάλογοι ) .
Με το βάρος της μοναστικής του εμπειρίας ο Σεραφείμ καταπιάνεται εδώ με ένα ζήτημα που απασχολούσε έντονα του χριστιανούς και ιδιαιτέρως τους Ρώσους του 19ου αιώνα. Οι άνθρωποι αναρωτιούνταν τότε για τη διαφορά μεταξύ της ζωής μέσα σε ένα σκοτεινό ερημητήριο και της ζωής στον έξω κόσμο. Η δίψα για ένωση με τον θεό και η επιθυμία για πνευματική τελείωση μπορούν να είναι εξίσου έντονες τόσο για τον άνθρωπο που διάγει έγγαμο βίο και περιστρέφεται στη δίνη των κοσμικών απασχολήσεων όσο και για εκείνον που έχει επιλέξει το ράσο ή την απομόνωση της ερήμου.
Οι εντολές του Ευαγγελίου ισχύουν και στις δύο καταστάσεις. Η χριστιανική ζωή στην πόλη η οποία απαιτεί και αυτή πειθαρχία και αυτοκυριαρχία ονομάζεται και «εσωτερικευμένος μοναχισμός». Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο τρόπων ζωής δεν βρίσκεται παρά μέσα στον πιστό και στην ικανότητά του να ζει με αγνή καρδιά, μια καρδιά γεμάτη από αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον.
Η διαφορετική εκδοχή του «Πάτερ ημών» (αντί «ελθέτω η βασιλεία σου») ταυτίζει την έλευση της βασιλείας με τον ερχομό του Αγίου πνεύματος . Αυτή είναι και η μόνη αναγκαία αναζήτηση για τον χριστιανό, η επιδίωξη της χριστιανικής ζωής κατά τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ :η αναζήτηση του Αγίου πνεύματος.
Η αυλαία αυτού του διαλόγου κλείνει με αυτήν την προτροπή:
Σας τα είπα όλα. Σας έδειξα στην πραγματικότητα όλα όσα ο Κύριος και η Παρθένος Μαρία ήθελαν να σας αποκαλυφθούν μέσω του ταπεινού Σεραφείμ. Πορευθείτε εν ειρήνη ( Διάλογοι ) .

Από το βιβλίο : «π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
“Είδα τιε ακτίνες του φωτός…”
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος»
Εκδόσεις : Εν πλω

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Οι ανόητες φροντίδες

Αμέσως μόλις γεννηθή το παιδί , ο πατέρας μηχανεύεται τα πάντα, όχι πώς να ρυθμίση σωστά τη ζωή του, αλλά πως να το στολίση και να του φορέση χρυσαφικά και ωραία ρούχα.
Γιατί το κάνεις αυτό άνθρωπε; καλά συ ο ίδιος φοράς αυτά∙ γιατί και το παιδί, που ακόμη δε γνώρισε τη μανία αυτή, το συνηθίζεις σε αυτά;
Επίσης του αφήνεις μακριά μαλλιά κατ’ αναλογία με το κορίτσι, κάνοντας το παιδί θηλυπρεπές και κάνοντας μαλθακή την ισχυρή φύσι του, από την πρώτη στιγμή βάζοντας μέσα του την αγάπη για τα χρήματα και πείθοντάς το να συγκινήται από ανώφελα πράγματα. Γιατί κάνεις μεγαλύτερη την επιβουλή εναντίον του; γιατί το κάνεις να κατασαγηνεύεται από τα σωματικά; Λέγει η Γραφή: « Ανήρ εάν κομά ατιμία αυτώ εστί» ( Α Κορ. 11,14 ) . Δεν το θέλει αυτό η φύσις∙ δεν το επέτρεψε ατό ο Θεός∙ το πράγμα αυτό έχει απαγορευθή∙ είναι έργο της ελληνικής δεισιδαιμονίας.
Πολλοί κρεμούν και στα αυτιά τους χρυσαφικά. Μακάρι ούτε και στα κορίτσια τους να μη φορούσαν∙ σεις όμως και τα αγόρια τα οδηγείτε στην καταστροφή .

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Έκδοσις:
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Η καυχησιολογία

- Γέροντα, όποιος έχει υπερηφάνεια πάντοτε λέει το καλό που κάνει;
- Και να το πη και να μην το πη, τόχει μέσα του κρυφό καμάρι! Να, αυτές τις μέρες ήρθε κάποιος να με δη. Μου μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό του και κάθε τόσο μου πρόσθετε: «Εις δόξαν Θεού τα λέω». Με τρόπο του είπα: «Μήπως μπαίνει λίγο και η δόξα η δική σου;». «Α, όχι, μου λέει, όλα εις δόξαν Θεού…». Και τελικά δεν είχε έρθει να μου πη κάτι που τον απασχολούσε, αλλά να μου διηγηθή τα κατορθώματά του «εις δόξαν Θεού..», ενώ στην πραγματικότητα όλα τα έλεγε για την δόξα την δική του.
Πάντως, όταν ο άνθρωπος κάνη γνωστό το καλό που κάνει και υπερηφανεύεται, πάντοτε το χάνει. Τότε και κουράζεται άσκοπά και κολάζεται. Κάποιος που επρόκειτο να γίνη ιερέας πήγε σε ένα απομονωμένο μοναστήρι να καθήση σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του. Στις τριάντα οκτώ όμως μέρες παρουσιάσθηκε κάποια ανάγκη και χρειάσθηκε να κατεβή στον κόσμο. Μετά έκανε το Παν να επιστρέψη, για να μείνη ακόμη δυο μέρες, γιατί πως θα έλεγε ότι κάθησε στην έρημο σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του; Βλέπεις, και ο Μωυσής σαράντα μέρες κάθησε στο Σινά , πριν πάρη τις δέκα εντολές!... Έλεγε μετά παντού: «Εγώ πριν από την χειροτονία μου κάθησα στην ησυχία σαράντα μέρες». Έτσι έρχεται η Χάρις; Χίλιες φορές να καθόταν είκοσι μέρες ή δεκαπέντε ή να μην καθόταν ούτε μια μέρα, για να μη καυχιέται ότι κάθησε σαράντα μέρες . Τότε περισσότερη Χάρη θα είχε.
- Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω». Αυτή η καύχηση ,μπορεί να έχη υπερηφάνεια;
- Όχι, πώς να έχη υπερηφάνεια; Αυτό έχει μια δοξολογία , μια ευχαριστία στον Θεό. Αν θεωρούμε μεγάλη τιμή και ευεργεσία , που οικονόμησε ο Καλός Θεός να είμαστε Χριστιανοί, αυτή η καύχηση δεν έχει υπερηφάνεια. . Όταν κάποιος ,ας υποθέσουμε , θεωρή ευλογία και χαίρεται που ο Θεός οικονόμησε να έχη καλούς ,ευλαβείς γονείς αυτό δεν σημαίνει ότι καμαρώνει κοσμικά, αλλά ότι έχει ευγνωμοσύνη προς τον Θεό.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν

Για όποιον κατέχεται πολύ από το πάθος της αργίας και της αργολογίας, για όποιον πλήττει όταν δεν έχει ανθρώπους να μιλήσει, για όποιον φοβάται τη μοναξιά , για όποιον φοβάται να μένει μόνο με τον εαυτό του, γι’ αυτόν πρέπει με δάκρυα να παρακαλέσουμε τον Κύριο να τον λυτρώσει από το διασκορπισμό και την απροσεξία του εαυτού του και να τον διδάξει να αγρυπνεί και να προσεύχεται, να τον μάθει να διεισδύει μέσα στην καρδιά του, να παρακολουθεί κάθε ενέργειά του και όλες τις σκέψεις και τις πράξεις να κατευθύνει προς τον Θεό. Πρέπει συνεχώς να φωνάζει: «Κύριε, βοήθησέ με να λυτρωθώ από την ματαιολογία, από τους μάταιους λογισμούς και δίδαξέ με έχω θείες έννοιες»!
Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος και πρέπει να τον προσέξουμε. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, πρέπει να εργαζόμαστε για την αιωνιότητα. Τον χαμένο χρόνο δεν μπορούμε με τίποτε να τον αναπληρώσουμε. «Χάνοντας τον χρόνο, χάνεις το πιο πολύτιμο πράγμα», λένε οι άγιοι Πατέρες. Δηλαδή, αν χάσει κάποιος χίλια ρούβλια , αυτό δεν είναι τόσο φοβερό, δεν είναι τόσο πολύτιμα τα χρήματα, γιατί, πρώτον, η ζημιά ίσως μπορέσει να καλυφθεί με αποζημίωση και, το κυριώτερο, γιατί χωρίς χρήματα μπορεί να επιζήσει για λίγο χρόνο. Αν όμως ο άνθρωπος χάσει μάταια τον πολύτιμο καιρό του, τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την σωτηρία του και τη σωτηρία των πλησίον του, τότε χάνει περισσότερο από εκατομμύρια ρούβλια, αφού δεν θα είναι δυνατόν με οσαδήποτε πολύτιμα υλικά πράγματα να εξαγοράσει την ψυχή του από τον Άδη. Η ψυχή διαφεύγει από τον Άδη με την ενάρετη ζωή, δηλαδή, όταν όλες τις ώρες και τα λεπτά ης ζωής του ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί για προσευχή, για έργα αγαθά , για αύξηση της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης και για απόκτηση όλων των αρετών.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Η κάθαρση του νου και της καρδιάς

- Γέροντα, πως έρχεται η κάθαρση του νου και της καρδιάς;
- Σας έχω πει ότι ,για να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι , ούτε ο ίδιος να σκέφτεται πονηρά. Να προσπαθή να βάζη πάντα καλό λογισμό, να μη σκανδαλίζεται εύκολα και να βλέπη με επιείκεια και αγάπη τα σφάλματα των άλλων. Όταν πληθαίνουν οι καλοί λογισμοί, ο άνθρωπος εξαγνίζεται ψυχικά, κινείται με ευλάβεια, ειρηνεύει, και η ζωή του είναι Παράδεισος. Διαφορετικά, τα βλέπει όλα με καχυποψία και γίνεται η ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει την ζωή του κόλαση.
Χρειάζεται να εργασθούμε για την κάθαρση. Μπορεί να αναγνωρίζουμε τα χάλια μας αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν δεν δεχώμαστε πονηρούς λογισμούς και οι ίδιοι δεν σκεφτώμαστε πονηρά, αλλά για ό,τι μας λένε , για ό,τι βλέπουμε βάζουμε καλό λογισμό, θα καθαρίσουν ο νους και η καρδιά. Και να απαλλαγούμε από τους δικούς μας λογισμούς, του διαβόλου τα πειράγματα θα υπάρχουν, αλλά δεν θα κολλούν, αν είναι καθαρή η καρδιά.
- Γέροντα, η προσευχή δεν βοηθάει στην κάθαρση του νου;
- Δεν φθάνει μόνο η προσευχή . Το να καίη κανείς κιλά λιβάνι, όταν προσεύχεται, αν ο νους του είναι γεμάτος από κακούς λογισμούς για τους άλλους, δεν ωφελεί. Από τον νου κατεβαίνει το τηλεγράφημα στην καρδιά και κάνει τον άνθρωπο θηρίο. Ο Θεός θέλει να έχουμε « καρδίαν καθαράν » ,και η καρδιά μας να είναι καθαρή, όταν δεν επιτρέπουμε να περνάη από τον νου μας κακός λογισμός για τους άλλους.
- Γέροντα, πρώτα φέρνει ο άνθρωπος καλό λογισμό και ύστερα βοηθάει ο Θεός;
- Κοίταξε, μόνον όταν ο άνθρωπος βάζη καλό λογισμό, δικαιούται την θεία βοήθεια. Με τον καλό λογισμό καθαρίζει την πονηρή του καρδιά, διότι « εκ της καρδίας εξέρχονται » όλα τα κακά, και πάλι « εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα ». Τον ανταμείβει μάλιστα ο Θεός για τον καλό λογισμό που βάζει.

Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αρχειοθήκη ιστολογίου