Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Γράμμα στον απελπισμένο αδελφό


Δεν σε ξερω, δεν με ξερεις,
μπορει και να μην συναντηθουμε εδω,
αλλα μας ξερει και τους δυο,
απο μεσα και απ'εξω, ο ιδιος ο Θεος.

Μπορει να με απορριψεις, γιατι σου μιλω ευθυς εξ'αρχης για τον Θεο.
Ετσι ηθελα να σου μιλησω, δεν ηθελα να στο φερω γυρω γυρω και με τροπο.

Αυτο σου δινω γιατι μονο αυτο εχω,
αυτο εχουμε ολοι, ακομα και οταν δεν το ξερουμε.

Περιμενε λιγο.
Μη φοβασαι δεν θα σου κανω "κατηχηση", αφ'υψηλου,
ουτε "παρηγορια στον αρρωστο". Αυτα ειναι για τους βολεμενους.

Και μην βιαστεις να σκισεις αυτο το γραμμα, αλλα περιμενε,
οπως περιμενεις αρκετο καιρο και κλωθογυριζες την επιμονη ιδεα αυτη στο μυαλο σου.

Οπως εσενα δεν θα σου αρεσε να σκισουν και να πεταξουν
το γραμμα μετα την αυτοκτονια σου,
στα σκουπιδια, ετσι και εσυ, διαβασε εαν θελεις, το παρακατω.

Απο φιλοτιμο και μονο, που εκατσε καποιος και σου εγραψε.
Δεν σου γραφω απο αγαπη, γιατι δεν εχω, αλλα απο πονο, που ολοι εχουμε.

Οπως βλεπεις ειμαι απολυτα ειλικρινης εως και κυνικος απεναντι σου. Ετσι πρεπει.
Δεν θα σου χαϊδεψω τα αυτια, ουτε θα σε μοιρολογησω.

Η θεση μας, και η δικη σου και η δικη μου, απαιτει απολυτη,
και καθαρη εξηγηση, χωρις ημιμετρα και μασημενα λογια.

Αυτο το γραμμα γραφεται στον αερα, σε πραγματικο χρονο,
χωρις δευτερη σκεψη, αυτο οφειλεις να το εκτιμησεις.

Θα σε παω λιγο πισω.

Θυμησου πως ηρθες εδω,
οχι σε αυτην την κατασταση, αλλα σε αυτην την ζωη.

Φαινομενικα, σε εφεραν οι γονεις σου, αλλα η αληθεια ειναι αλλη, και ισως δεν την ξερεις,
η εαν την ξερεις την εχεις καταχωνιασει καπου στην ληθη του μυαλου σου.

Ενας Παντοκρατορας Θεος, Πατερας, Υιος και Αγιο Πνευμα,
που ολα τα απειρα συμπαντα μαζι, ολες οι δυναμεις και οι εξουσιες,
μοιαζουν με σταχτη ενος αποτσιγαρου στο τασακι Του,
Αποφασισε ενωπιον ολων των αμετρητων Αγγελων και Αγιων, το ΝΑΙ.

Για σενα ηταν αυτο το ΝΑΙ. Και ας μην το ακουσες, το ζεις, το χεις εως τωρα αυτο το ΝΑΙ.

Εκει κριθηκε η υπαρξη σου, και οχι στην συνευρεση των γονεων σου. Αυτη ειναι το φυσικο επακολουθο.
Ενας Παντοδυναμος Θεος ασχοληθηκε ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, μαζι σου, ειτε το πιστευεις ειτε οχι.

Μια στιγμη μοναδικη και ανεπαναληπτη, για την ανθρωπινη ιστορια, ηταν η συλληψη σου.
Αυτα δεν ειναι "ψυχολογικα ντοπαρισματα", αλλα αιωνιες και αναμφιβητητες αληθειες φιλε μου.

Γεννηθηκες για την αιωνιοτητα, η οποια ξεκινα απο εδω και δεν εχει τελος,
και για να σε χαιρεται ο Θεος Πατερας σου, που σε εφερε εδω, για παντα.

Και τωρα φτανουμε στο κρισιμο ερωτημα.
Γιατι μην νομιζεις οτι κανω μονολογο, μαζι σου μιλαω,
εν πνευματι και αληθεια, σαν να σε βλεπω.

Θα μου πεις και θα εχεις χιλια δικαια και εγω ειμαι μαζι σου:

"Αφου με εφερε ο Θεος εδω και θελει να με χαιρεται, γιατι αφησε να φτασω σε αυτο το χαλι,
και γιατι αυτους που με εφεραν εδω, τους εχει μια χαρα, και εγω δεν εχω διεξοδο ουτε καν Τον βλεπω;"

Eχω απαντησεις πολλες, διαθεσιμες, με θεολογιες, ρητορειες, φιλοσοφιες, και αλλα,
αλλα δεν θα στις δωσω.
Δεν σε ενδιαφερουν τωρα, ουτε μπορουν να σε βοηθησουν αδελφε.

Θα σου δωσω μια απαντηση οσο μπορω πιο ξεκαθαρη και βιωματικη.

Αυτην που μου εδωσε ο Θεος και σε εμενα, οταν ειχα φτασει σε παρομοια
κατασταση με εσενα, και σκεφτομουν διαφορες ανοησιες, και εψαχνα "διεξοδους" διαφυγης.

Απλα Τον φωναξα. Στραφηκα μεσα στην απογνωση μου, και Τον φωναξα.

Επαιξα το τελευταιο μου χαρτι, πονταρα επανω Του. Τι ειχα να χασω; Ετσι ειναι ο τζογος.

Του ειπα: "Εγω εχω τερματισει, ελα, εαν θελεις, και σωσε με".

Ετσι απλα, ηρεμα και ειλικρινα, χωρις πολλα "κορδελακια".
Σαν φιλος προς φιλο που εχει αναγκη. Ελα ρε Φιλε και σωσε με.

Και ηρθε.
Ηρθε και εβαλε ταξη,
και εδωσε οραμα και διεξοδο, χωρις να το παρω ειδηση,
απαλα, σιγα και λεπτα, με αρχοντια και με στυλ.

Λοιπον γιαυτο δεν Τον βλεπεις πουθενα.

Δεν Τον εχεις φωναξει πραγματικα.
Μπορει να το σκεφτηκες αλλα δεν το πιστεψες σοβαρα.
Εαν Τον φωναξεις εστω και στο παρα '5, ακομα και στο παρα '1, θα ερθει.

Μην περιμενεις να ερθει κανεις αλλος.
Η εποχη μας, ειναι ο καθενας μονος του, και οποιον παρει ο χαρος.. Μην ψαχνεις το γιατι.

Αυτος μονο, θα ερθει. Εχεις αμφιβολια; Καλα κανεις. Και εγω ειχα.
Δοκιμασε ομως. Απλα χωρις βια, χωρις φτιασιδωματα, και μελοδραματα.

Φωναξε Τον. Εαν δεν ερθει, στειλε γραμμα, και θα αυτοκτονησω εγω στην θεση σου,
απο ντροπη γιατι σου ειπα ψεμματα. Ετσι ξερα ξερα σου βαζω στοιχημα την ζωη μου, οτι θα ερθει.

"Που ειναι τωρα;" θα μου πεις.

Καθεται μαζι σου, και περιμενει, να δει τι θα κανεις, οχι μακρια, μην πλανασαι, διπλα σου ειναι. Σε Βλεπει.
Καθε σκεψη σου, ακομα και αυτη που θα σχηματισεις σε λιγο, την ξερει. Και περιμενει.

Θελεις να του δωσεις μια ευκαιρια; Δωστην Του.
Αυτος Σταυρωθηκε για σενα, για να σου δωσει την ευκαιρια,
να ζησεις για παντα. Δεν αυτοκτονησε, αλλα πεθανε με καθε ειδους βασανα για σενα.
Μονο για σενα, αποκλειστικα, οπως για καθε μοναδικο ανθρωπο. Να το θυμασαι αυτο.

Οπως βλεπεις δεν σου μιλησα καθολου για τα προβληματα που σε εφεραν εδω.

Τα σεβομαι, αλλα δεν μπορω να σε καταλαβω.
Κανεις δεν μπορει να νιωσει πραγματικα, τον αλλον,
εαν δεν εχει την ιδια στιγμη τα ιδια προβληματα.
Αλλιως κοροϊδευει, οχι με προθεση αλλα απο αγνοια,
και απλα παρηγορει με οικτο, και κανει τα πραγματα χειροτερα.

Γιαυτο θα σου πω για ενα πολυ μεγαλυτερο και αλυτο προβλημα,
που θα αποκτησεις εαν κανεις αυτο που σκεφτεσαι.

Αυτον τον Θεο, που σε αγαπα το ιδιο με τον Υιο Του,
που εδωσε να σταυρωθει για να ζησεις για παντα,
θα Τον προδωσεις, τοσο πολυ, οσο δεν σε προδωσε εσενα κανενας.

Και θα δωσεις την ψυχη σου, δωρο και χαρισμα στον αλλον τον γυφτο,
που γελαει με τα προβληματα σου και το ενδεχομενο τελος σου.

Γελαει πιο πολυ και απο αυτους, που σε εφεραν εδω,
γιατι αυτος ειναι πισω απο αυτους, αυτος ειναι το αφεντικο τους,
μαζι θα πληρωθουν ολους τους "κοπους" τους τοις μετρητοις..

Αυτος περιμενει να εισπραξει τις ψυχες, χωρις να κουραστει, και να τις παρει απο τον Δημιουργο τους.

Λοιπον. Μην κανεις χατηρια σε γυφτους.

Οπως δεν θα δεχοσουν να σου παρει το παιδι ο χειροτερος εχθρος σου
και ο πιο αχρηστος ξενος ψευτοιπατερας, που ταχα ενδιαφερεται γιαυτο,
αλλα θα εδινες μαχη, να τον διωξεις και να το κρατησεις κοντα σου,
ετσι πρεπει να βλεπεις και το μοναχοπαιδι σου,
την ψυχη σου, την ιδια την υπαρξη σου την αιωνια και την μοναδικη.

Στο Θεο ανηκει, δεν θα πας να την δωσεις στον ανθρωποκτονο διαβολο. Σκεψου το λιγο αυτο.

Στην ουσια αδερφε, πας να αυτοκτονησεις απο εγωϊσμο. Μην γελιεσαι. Ετσι σκεφτομουν και εγω.
Πισω απο ολα, και πανω απο ολα, ειναι ο εγωϊσμος μας. Και αυτο το ξερει ο διαβολος. Εκει πονταρει..

Σε κουρασα. Το ξερω, αλλα ολοι κουρασμενοι ειμαστε.
Χορτασαμε απο λογια, και απο ψεμμα.

Γιαυτο δεν θα σου πω αλλα, εαν δεν σε αγγιξουν αυτα,
-να σε πεισω ποτε δεν σκεφτηκα, ουτε και θελω-
θα ειναι δικη μου η ευθυνη γιατι δεν θα σου εχω δωσει βιωμα, αλλα θεωρια.

Ομως τα εχω ζησει, και γιαυτο στα λεω. Υπαρχει μονο μια λυση.

Φωναξε Τον. Διωξε τον αλλον τον γυφτο,
και φωναξε τον Πατερα σου, να σε βοηθησει.

Ετσι κανουν τα τρομαγμενα παιδια, το θυμασαι;

Μολις ερθει και αρχισει να σου γυρνα τα παντα τουμπα,
οπως ποτε δεν πιστευες και δεν φανταζοσουν,
τωρα οπως εισαι, εαν θελεις, κανε μου μια χαρη.

Στειλε ενα γραμμα. Οχι σε εμενα.

Στειλε μια ευχαριστηρια επιστολη, σε Εκεινον, και μια υποσχεση.

Απο εδω και περα, να ζεις μονο για χαρη Του,
οπως ο Ιδιος ο Χριστος, ζει και αναπνεει μονο για σενα,
και ολα τα αλλα θα λυνονται με την βοηθεια Του.

Καλη συνεργασια, σου ευχομαι να εχετε
και θα την εχετε εαν θελεις εσυ πρωτος.

Γιατι Αυτος θελει, εκατομμυρια φορες, ενω εσυ το πολυ μια.

Δεν θα περιμενω νεα σου, αλλα θα σε περιμενω νικητη, και "μαγκα",
για το Ονομα του Θεου, και την αγαπη Του, να παλεψεις και να νικησεις.

Μην περιμενεις, σκισε αυτο το γραμμα,
ξεχνα εμενα, και ξεκινα.

Ξεκινα γιατι σε περιμενει,
και ειναι ντροπη να Τον αφηνεις, Μονο Του,
να ξεροσταλιαζει, αγαπωντας σε μυστικα και κρυφα,
αυτον τον μοναδικο και μονιμο Φιλο σου,
οπως δεν θα εκανες για καποιο αληθινο σου φιλο.

Δεν κανουν ετσι οι φιλοι..

Σηκω και προχωρα να Τον βρεις.
 
 

Μερικές φορές φταίνε και οι γονείς... (συνέχεια)


…Τα παιδιά δεν ζητούν απ’ τους μεγάλους τελειότητα. Ποτέ. Δε ζητούν να ‘μαστε αλάνθαστοι ή αναμάρτητοι. Ξέρουν τα παιδιά κάθε φορά που κάνουμε τους αναμάρτητους , υποκρινόμαστε. Ξέρουν τα παιδιά πως όταν κάνουμε τους καλούς, λέμε ψέμματα και κοροϊδεύουμε «εαυτούς και αλλήλους». Δε ζητάνε τελειότητα. Ζητάνε όμως ειλικρίνεια˙ μια γνησιότητα ήθους , ένα τίμιο φέρσιμο ˙ ένα  σεβασμό πρώτα στον εαυτό μας και μετά σ’ αυτά τα ίδια. Ζητάνε μια εργασία πνευματική, να νιώσουνε πως έχουμε εργαστεί μες στην ψυχή μας κι έχουμε πάρει σοβαρά το τι θα πει ζωή, κόσμος, Εκκλησία. Κοιτούν να δουν αν έχουμε μια αρτιμελή προσωπικότητα. Κι όταν βλέπουν διχασμένη προσωπικότητα και ψεύτικη τη συμπεριφορά  μας, όταν έρχονται σε επαφή με την υποκρισία  μας, δεν αντέχουν . Δεν τα τρομάζει  απλώς μια αμαρτία μας, αλλά το διαρκές θέατρο που παίζουμε εκουσίως. Τους αμαρτωλούς, τους σέβονται τα παιδιά. Γκρεμίζονται όμως μέσα τους τα πάντα, με την υποκρισία μας κυρίως.
Μου είπε ένα παιδί κάποτε: «χαίρομαι που έχω αυτόν τον πατέρα, τον συγκεκριμένο δικό μου πατέρα. Τα πάμε πολύ καλά  με τον πατέρα μου. Με νιώθει˙ με καταλαβαίνει ˙ μου συμπαραστέκεται˙ με σέβεται. Με τιμά και με βοηθά. Χαίρομαι για τον πατέρα μου». Είναι πολύ δύσκολο να πει ένα παιδί κάτι τέτοιο. Το δικό σου το παιδί μπορεί να πει για σένα, «Χαίρομαι που έχω αυτόν τον πατέρα. Χαίρομαι που έχω αυτή την μητέρα» και να εννοεί εσένα;…
… Δεν εννοώ να μας συνδέουν τα πάθη μας. Ακόμα κι αυτή η περίεργη σχέση, όμως, μπορεί  να κρύβει μια γνησιότητα και μια ζύμωση, που ίσως κάποτε οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα. Τώρα, όμως, αναφέρομαι στους ανθρώπους που ζουν μέσα στην Εκκλησία και θέλουν να ‘χουν μια ωραία σχέση με τα παιδιά τους. Να εμπνέεις το παιδί σου ώστε να σε θεωρεί φίλο του, αλλά μ’ έναν σεβασμό και μια ιερότητα. Μια φιλία που θα βγάζει οικειότητα αλλά και σεβασμό. Και ξεκάθαρα όρια. Ένας συνδυασμός και μια ισορροπία ανάμεσα στο, «τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα», που λέει ο απόστολος Παύλος, αλλά και στο άλλο σημείο που λέει ότι στον καθένα αρμόζει μια «τιμή», ανάλογα τη θέση του μέσα στην κοινωνία. Να γίνεις τα πάντα για το παιδί σου, να κατεβείς στο επίπεδό του, ναι. Να μιλήσεις έτσι που να καταλάβει ότι το νιώθεις, ναι. Αλλά όχι να ισοπεδωθείς και να μείνεις χαμηλά μαζί του, χωρίς να προκαλέσεις μια έμπνευση αλλαγής. Καρπός γνήσιας οικειότητας και φιλίας είναι το να έχεις να κομίσεις και να προσφέρεις στο παιδί σου  το όραμα μιας άλλης ζωής. Να έχεις να δώσεις στο παιδί σου νόημα και σκοπό ζωής˙ κάτι διαφορετικό από αυτό που βρίσκει μόνο του, στην ανωριμότητά του. Ώστε να κάνει βήματα μπροστά, να προκόψει, να εξελιχτεί, να μεγαλώσει. Να νιώσει ότι ,«ο πατέρας μου και η μάνα μου κατεβαίνουν στο επίπεδό μου, αλλά μετά με τινάζουν σε ένα ύψος που με κάνει πιο πλούσιο άνθρωπο. Μου δείχνουν έναν ορίζοντα που δεν είχα σκεφτεί˙ με βγάζουν απ’ τον παιδικό κόσμο της ανεμελιάς και της αφέλειας και με βοηθούν να ωριμάσω πνευματικά. Μέσα απ’ τη σχέση και το ήθος τους γνωρίζω τον Χριστό. Με κάνουν να γνωρίσω την αγάπη, την Εκκλησία. Την καθαρότητα την αθωότητα, την αλήθεια, την ομορφιά της ζωής». Γονιός, λοιπόν, θα πει, πως όχι απλώς κατεβαίνω στο επίπεδο του παιδιού μου κι ασχολούμαι με τα παιχνίδια του, παίζω ό,τι παίζει το παιδί, μιλάω όπως μιλάει το παιδί, ασχολούμαι με αθλητικά  όπως το παιδί μου. Καλά όλα αυτά˙ μα είναι μόνο το πρώτο βήμα. Να κατέβεις στο επίπεδό του. Μετά όμως τι έχεις να του δώσεις. Τι έχεις να του αντιπροτείνεις σε σχέση μ’ αυτά που του προτείνει η κοινωνία του θεάματος και της κατανάλωσης; Πού έχεις να του στρέψεις το ενδιαφέρον; Έχεις περιεχόμενο, ώστε να του δώσεις; Ζεις κάτι ποιοτικό εσύ, ώστε να προτείνεις και στο παιδί κάτι που θα πλουτίσει τη ζωή του; Αυτή την ομορφιά που ζεις εσύ μέσα σου;  Αν το ζεις, θα προδοθείς. Αν το ζεις, θα βγει˙ θα φανεί˙ θα το δει το παιδί σου και θα χαρεί. Και θα νιώσει πως παίρνει από σένα κάτι σπουδαίο, που δεν του δίνουν αλλού.
Λέει ο πατήρ Παϊσιος πως «όταν ωριμάσουν τα πεπόνια, ακόμα κι αν δεν τα βλέπεις πού ακριβώς είναι μέσα στο χωράφι, προδίδονται από τη μυρωδιά τους. Τα άγουρα, όσο κι αν τα πατάς κι αν τα πιέζεις, ίσα που μυρίζουν λίγο. Το ώριμο, ευωδιάζει και προδίδεται μόνο του». Κι εσύ , όταν έχεις μια ποιότητα ζωής, θα βοηθήσεις το παιδί σου μ’ έναν τρόπο πολύ ουσιαστικό.
Λέει ο Απόστολος Παύλος, «οἱ πατέρες, μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν ». Και όταν λέει «πατέρες» , εννοεί οι γονείς γενικότερα, όχι μόνο οι πατέρες , αλλά και οι μητέρες. «Μὴ παροργίζετε τὰ τέκνα ὑμῶν ». Και διάβασα σ’ ένα βιβλίο ακριβώς αυτό : ότι ένα βασικό  πρόβλημα των παιδιών είναι αυτή η οργή με τους γονείς τους. Θυμώνουν με τους γονείς. Γιατί ο τρόπος που τα  προσεγγίζουν οι γονείς, προκαλεί οργή…

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα
Αθέατα Περάσματα 2»
π. Ανδρέας Κονάνος
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΑΛΑΞΑ
Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΥΣΑ

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Οι κανόνες του Καλού Αγώνα


«Σαράντα χριστιανοί στρατιώτες συνελήφθησαν (το 320 μ.Χ. ) και αφού τους αφήρεσαν τα ρούχα, τους έριξαν γυμνούς στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας. Οι δήμιοι που τους φρουρούσαν είχαν ανάψει φωτιά και ζέσταιναν νερό. Ένας από τους Σαράντα λιποψύχησε και έτρεξε να ζεσταθεί στη φωτιά και το ζεστό νερό. Όταν όμως πλησίασε στη φωτιά, η θερμότητα τον θανάτωσε.
Ένας φρουρός τότε, είδε στον ουρανό ένα φως που σκέπαζε τους Μάρτυρες ˙ και τα κεφάλια τους να είναι στεφανωμένα με ολόλαμπρα στέμματα. Εκτός από το κεφάλι του στρατιώτη που είχε λιποψυχήσει… Όταν λοιπόν ο φρουρός είδε το όραμα, έτρεξε και έπεσε στην παγωμένη λίμνη , και πέθανε μαζί με τους άλλους Μάρτυρες… ( Συναξάρι 9 Μαρτίου ) .


Στον αγώνα της πίστης, όπως και στον πόλεμο ισχύουν οι ίδιοι κανόνες.
Ένας πρώτος κανόνας είναι η μη στροφή προς τα πίσω. Ο στρατιώτης που μάχεται πρέπει να προχωρεί πάντα προς τα εμπρός, να μη στρέφει τα μάτια του πίσω. Όταν προχωρεί μπροστά, έχει περισσότερες πιθανότητες να ζήσει. Η σκέψη ή , πολύ χειρότερα, η στροφή προς τα πίσω σημαίνει θάνατο.
Ο δεύτερος Κανόνας είναι ο μη χωρισμός από τους άλλους. Ο στρατιώτης που αγωνίζεται πρέπει να μένει πάντοτε κοντά και μαζί με τους άλλους. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή χωρισμός από τους άλλους έχει σοβαρές συνέπειες.
Ο τρίτος Κανόνας είναι ότι η λιποταξία ισοδυναμεί με προδοσία.
Ο τέταρτος Κανόνας είναι ότι ο τραυματισμός ή ο θάνατος στο πεδίο της μάχης είναι δόξα και τιμή , για τον στρατιώτη. Γι’ αυτό και ο χώρος της μάχης λέγεται «πεδίον της τιμής».
Μη γυρίζεις πίσω! Η νοσταλγία γοητεύει και αιχμαλωτίζει την ψυχή. Η στροφή προς τα πίσω σκοτώνει. Η γυναίκα του Λωτ, όταν στράφηκε προς τα πίσω, να δει τα Σόδομα και τα Γόμορρα , έγινε «στήλη άλατος» ( Γεν. ιθ΄26 ) και έμεινε εκεί για πάντα! Ο ένας που χωρίζεται από τους πολλούς αποπροσανατολίζεται , περιπλανάται και τελικά χάνεται ή σκοτώνεται. Όσοι χάνουν την πίστη τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά άνθρωποι που εγκατέλειψαν τη σύναξη της Εκκλησίας, που τράβηξαν μόνοι τους τον δρόμο της ζωής… Η λιποταξία, η εγκατάλειψη του αγώνα είναι το χειρότερο. Το ρίψιμο των όπλων και η φυγή από το πεδίο της μάχης είναι λύση δειλίας και ντροπής. Η άρνηση του αγώνα. Η άρνηση του Αρχηγού. Είναι προτιμότερο να μην αρχίσει κανείς τον αγώνα παρά να τον εγκαταλείψει.
Μη χωρίζεσαι από τους πολλούς. Η απομόνωση εγκυμονεί κινδύνους. Το πρόβατο που χωρίζεται από το κοπάδι, πέφτει στα δόντια των λύκων. Το μέλος της Εκκλησίας που χωρίζεται από το σώμα του Χριστού απομονώνεται, ξηραίνεται και τελικά καίεται, όπως είπε ο Χριστός (Ιω. ιε΄6 ) .

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Τι είδους αγάπη;



Του Μακαριστού Μητροπολίτου Σουρόζ Αντωνίου Μπλουμ

«Μα εγώ τους  αγαπώ τους ανθρώπους», λέμε συχνά. Δεν ωφελεί καθόλου να κρυβόμαστε πίσω από τέτοιες υπεκφυγές. Όλους τους ανθρώπους όταν βρίσκονται μακριά, τους αγαπάμε! Ένας συγγραφέας απεικονίζει τον χαρακτήρα ενός ήρωά του ως εξής: «Αγαπούσε την ανθρωπότητα σε τέτοιο βαθμό, που έφτανε στο σημείο να μισεί κάθε μεμονωμένο πρόσωπο, επειδή αυτό παραμόρφωνε στα μάτια του την τέλεια εικόνα της ανθρωπότητας». [ Πρόκειται για τον Ντοστογιέφσκι και τον ήρωά του Ιβάν Καραμάζωφ].  Αγαπούσε αληθινά την αφηρημένη έννοια , μη πραγματική (εξιδανικευμένη) ανθρωπότητα∙ ό,τι όμως αφορούσε σε συγκεκριμένο άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων δεν μπορούσε να το ανεχτεί , να το αντέξει. Στους πραγματικούς ανθρώπους διέκρινε την ασχήμια, ενώ αυτός ονειρευόταν την τέλεια ομορφιά που δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ , την ομορφιά που κανένας δεν πρόκειται να δει πριν από τη  Δευτέρα Παρουσία.
Κι η αγάπη για τους ανθρώπους που τυχαίνει να είναι τριγύρω μας, ίδιας πάστας δεν είναι; Περιορίζεται σε ελάχιστους∙ μα κι αυτούς δεν τους αγαπάμε με την πρώτη, δεν τους αγαπάμε χωρίς να τους θέτουμε προϋποθέσεις∙ οι τσακωμοί είναι ασταμάτητοι, τα αισθήματά μας γίνονται ψυχρά. Και σαν επιστέγασμα όλων έρχεται η αποστροφή μας για τους άλλους.
Ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει: Να σηκώνετε ο ένας το φορτίο του άλλου και έτσι θα εφαρμόζετε πλήρως τον νόμον του Χριστού ( Γαλ. 6, 2 «λλλων τ βρη βαστζετε, κα οτως ναπληρσατε τν νμον το Χριστο:»]. Τούτα τα βάρη δεν είναι μόνο οι δυστυχίες της ζωής, αλλά και το βαρύ φορτίο του προσώπου του άλλου ανθρώπου. Όλοι μπορούμε να σηκώσουμε το βάρος της θλίψης του άλλου, όταν πρόκειται για μια σύντομη αρρώστια, μια πρόσκαιρη διένεξη∙ πόσο φοβερό είναι να βλέπουμε ότι η θλίψη διαρκεί, η αρρώστια παρατείνεται, οι στερήσεις δεν έχουν τέλος. Δεν περνά πολύς καιρός  (καιρός ειλικρινούς θλίψης για το πρόσωπο του άλλου και φροντίδας ανιδιοτελούς για τιε ανάγκες του) και απέναντί του ψυχραινόμαστε: «Μα δεν θα τελειώσει ποτέ η αρρώστια του, η ανέχειά του, ο πόνος του; Είναι καιρός πια ν’ αναρρώσει! Είναι καιρός να κουνηθεί κι αυτός λιγάκι, να συνέλθει! Θα πρέπει εγώ ν’ ασχολούμαι μ’ αυτό τον άνθρωπο όλη μου τη ζωή;». Όμως ο Κύριος δεν φέρεται έτσι σ’ εμάς. Όσο διαρκεί η ζωή μας – κάποιες δεκαετίες δηλαδή- ο Κύριος υπομένει, περιμένει, ελπίζει και όλο αυτό τον καιρό , ναι όλο αυτό τον καιρό, μοχθεί να μας προσφέρει βοήθεια…
Δυστυχία δεν σημαίνει ν’ αγαπάμε λίγους ανθρώπους, να μη μπορούμε ν’ αγαπήσουμε μεγάλο πλήθος, να έχουμε καρδιά στενόχωρη [ «στενοχωρεσθε ν τος σπλάγχνοις μν», λέει ο Απόστολος Παύλος ( Β΄ Κορ. 6, 12 ) ]. Δυστυχία είναι να βλέπουμε πόσο θλιβερή και αξιολύπητη είναι η αγάπη μας γι’ αυτούς που ισχυριζόμαστε ότι είναι τα αγαπημένα μας πρόσωπα∙ πόσο κλονισμένη από την ανυπομονησία,  πόσο γυμνή από στοργή και ευαισθησία, πόσο παράλογη και εξωφρενική!
Πρέπει να συλλογιστούμε λοιπόν ποια είναι η σχέση μας με τα μέλη του περιβάλλοντός μας και ν’ αναρωτηθούμε: Τι είδους αγάπη έχω προς αυτούς; Μια αγάπη χαράς ή μια αγάπη φορτική; Διότι είναι πράγματι πιθανό, η αγάπη μας να πνίγει κάποιον, να τον κάνει να νιώθει ανελεύθερος, σκλάβος∙  είναι πιθανό κάτω από το βάρος αυτού που  εμείς ονομάζουμε «αγάπη», ο αγαπώμενος  να υποφέρει. Υποφέρει όταν εμείς νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν ποιες είναι οι ανάγκες του, πού είναι η χαρά του∙ όταν του αφαιρούμε και το ελάχιστο της ελευθερίας του, της δημιουργικότητάς του∙ όταν επιθυμούμε να διευθύνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή του, προκειμένου να τον «βελτιώσουμε»…


Από το βιβλίο Το μυστήριο της ίασης,
Εκδ. Εν πλω,
Μετάφραση Χ. Κούλας


Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία»
Έτος 22ο Τεύχος 238
Ιούνιος 2012

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Για την κατάκτηση του κόσμου



Ο Μέγας Βασίλειος λέει: με ταραγμένη την καρδιά δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει και να γνωρίσει την αλήθεια. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγουμε καθετί που αναστατώνει την καρδιά μας, καθετί που της προκαλεί ανησυχία ή της δημιουργεί πάθη ή ξυπνά την ανησυχία. Πρέπει να κρατιόμαστε όσο μπορούμε πιο μακριά από κάθε βιασύνη και να μην τριγυρνάμε μέσα στους θορύβους και τα μάταια πράγματα αυτού του κόσμου.
Εφόσον υπηρετούμε τον Κύριο πρέπει να «μη μεριμνώμεν και τυρβάζωμεν περί πολλά» ,αλλά πάντα να έχουμε στο νου μας ότι «ενός έστι χρεία». ( Λουκά ι 41 ) .

ΌΤΑΝ θέλει κανείς να λουστεί, πρέπει πρώτα να ξεντυθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά. Πρέπει να ελευθερωθεί από το εξωτερικό ρούχο του κόσμου, που την  τυλίγει ολόκληρη, για να μπορεί να την πλύνει ο Καθαίρων τις καρδιές. Οι τόσο ωφέλιμες για την υγεία του ανθρώπου ακτίνες του ήλιου δεν μπορούν να ωφελήσουν το δέρμα, αν δεν το ξεσκεπάσουμε και δε σταθούμε γυμνοί, εκτεθειμένοι  στην επίδρασή τους. Το ίδιο γίνεται με την θεραπευτική και ζωοποιό δύναμη του Πνεύματος.
ΣΥΝΕΠΩΣ. Απόβαλε το παλιωμένο και λερωμένο ένδυμα της ψυχής σου. Απαρνήσου τον εαυτό σου αλλά χωρίς να φαίνεται πάρα  πολύ στους άλλους. Αρνήσου ό,τι εξυπηρετεί τις απολαύσεις και τις ηδονές, την τεμπελιά ή την τάση σου για διασκέδαση κοσμική, ό,τι τέρπει και κολακεύει τας μάτια σου, τα αυτιά σου , τη γεύση σου, ή άλλη αίσθηση. « μ ν μετ' μο κατ' μο στι» ( Ματθ. ιβ΄30 ) και όποιος δε χτίζει μαζί με τον Κύριο, γκρεμίζει. Εξάγνιζε τις καθημερινές σου ανάγκες και τις κοινωνικές σου συνήθειες. Κάνε το όμως ήρεμα, μετρημένα, χωρίς αιφνίδιες μεταβολές και αλλαγές, αλλά πάντως ριζικά. Κόψε όσο μπορείς τα δεσμά που σε κρατούν αιχμάλωτο του εξωτερικού κόσμου. Διασκεδάσεις, κοσμικά θεάματα, προσωπικά υλικά, αγαθά και προ παντός «πν τό ν τ κόσμ, πιθυμίαν τς σαρκός καί πιθυμίαν τν φθαλμν καί τήν λαζονείαν το βίου»», γιατί «οκ στιν κ το Πατρός, λλ' κ το κόσμου», και ακόμα γιατί «στρατεύονται κατά τς ψυχς»  ( Α΄ Ιωάν. β΄16 και Α΄ Πετρ. β΄11 ) .

Τι είναι όμως ο κόσμος; Δεν πρέπει να τον φανταστείς σαν κάτι το ορατό και απτό. Ο κόσμος, λέει ο Μακάριος ο Αιγύπτιος,  είναι ένα πύρινο περιτύλιγμα που φυλακίζει την καρδιά και την αποχωρίζει από το δέντρο της ζωής. Κόσμος είναι καθετί που ευχαριστεί τις αισθήσεις μας. Είναι αυτό μέσα μας  που «οκ γνω τόν Θεόν» ( Ιωάν. Ιζ΄25 ) . ..



Από το βιβλίο: «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ»
Τίτο Κολλιάντερ
Εκδόσεις: ΑΚΡΙΤΑΣ
Έκδοση 15η

Η Βλάχα από το χωριό Παναγιά της πολυπόθητης Κατάρας




Ήταν μια μάννα με οκτώ παιδιά. Όμορφο δέμας με βουνίσιο και κρυστάλλινο πρόσωπο σαν τις πηγές της πατρίδας μας. Είχε ανάπηρο σύζυγο , θύμα του καταραμένου πολέμου. Χρειάστηκε να δουλέψη σκληρά το τσαπί και το δικέλλι, το ζευγάρι και το δρεπάνι, για να ταΐση την πολυμελή φαμέλια της. Όταν γήρασε και την βρήκε το πάρκινσον από τις κακουχίες και τις κακοπάθειες, μου έλεγε πάντα το δίστιχο:
«Το τσαπί και το δικέλλι
Η καρδιά μου δεν τα θέλει».

Ήτανε μάννα αγαπημένη περισσότερο του δέοντος από τα παιδιά της. Θυμάμαι ακόμα την φωνή του γιού της, όταν η αρρώστια την βύθιζε στην πόρτα του Κάτω Κόσμου: «Μάννα, ε μάννα, άνοιξε τα μάτια σου».
Αυτή η μάννα, που ποτέ δεν είδε πώς είναι το σχολειό από μέσα, όταν την επισκεπτόμουνα στο χωριό, πρώτα με ρωτούσε:
-         Γέροντα τα ‘χεις ούλα τα παιδιά καλά; Μακάρι, Παναγία μου.
Κι έπειτα ρωτούσε για τον αγαπημένο της Θανάση και άφηνε διακριτικά να κυλήσουν δυό κόμποι δάκρυα από τα πανέμορφα μάτια της.
-         Πόσο όμορφα μου τα λες, κυρά-Βαγγελιώ.
-         Γέροντα, η καρδιά της μάννας είναι για όλα τα παιδιά ίδια. Όταν είχα τα πόδια μου, αυγό άφηνα στην εκκλησία, για να πάρω κερί. Τώρα που έχω δραχμή να αφήσω στον Άγιο, δεν έχω τα πόδια μου. Δεν με βοηθάνε να εκκλησιάζωμαι, που ήταν η μοναδική χαρά μου.
-         Μα συ βλάχα ήσουνα∙ πως καταλάβαινες την Λειτουργία και το Ευαγγέλιο;
-         Φώτιζε ο Θεός.
Στα παιδιά της δεν είχε τίποτε άλλο να αφήση κληρονομιά, εκτός από την ευχή της και το καλό παράδειγμα της φιλεργίας και της φιλοτιμίας. Κληρονομιά που την κράτησαν όλα τους μέχρι σήμερα με πολλή ακρίβεια.
Το χωριό Παναγιά , κτισμένο στα σύνορα Θεσσαλίας και Ηπείρου, είχε όμορφους ανθρώπους , χαρούμενους, υψίκορμους κι ανδρειωμένους. Τέτοια ήτανε κι η κυρά- Βαγγελιώ, που μου γλυκαίνει την θύμηση αυτή την ώρα.
-         Προτιμώ, Γέροντα, εγώ να υποφέρω και να πάσχω παρά ο άλλος.


Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010
Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

Αρχειοθήκη ιστολογίου