Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ο Θεός λυπάται όταν δεν Τον ενοχλούμε



Έχουμε μεγάλη  δύναμι  ως πλήρωμα της Εκκλησίας,  αν προσευχώμαστε με οδύνη ψυχής  και ταπεινή καρδιά. Δεν χρειάζεται να περάσουμε το πέλαγος, ούτε να κάνουμε μεγάλες αποδημίες∙ κάθε ένας και κάθε μία, και όταν συναντιώνται στην Εκκλησία και όταν μένουν μέσα στο σπίτι, ας παρακαλούμε με πολλή κατάνυξι το Θεό και οπωσδήποτε θα εισακουσθούν οι προσευχές μας.
Από πού είναι φανερό αυτό; Από το ότι επιθυμεί πολύ πάντοτε να καταφεύγουμε κοντά Του , και να Τον παρακαλούμε σε όλες τις περιπτώσεις και να μην κάνουμε τίποτε ή να λέμε τίποτε χωρίς Αυτόν. Διότι οι άνθρωποι , όταν τους ενοχλούμε συνέχεια για τις διάφορες υποθέσεις μας, μας συμπεριφέρονται εχθρικά∙ ο Θεός όμως κάνει το εντελώς αντίθετο∙ και όχι όταν Τον ενοχλούμε συνέχεια για τα προβλήματά μας, αλλά και όταν δε το κάνουμε αυτό, τότε προ πάντων αγανακτεί. Άκουσε λοιπόν γιατί κατηγορεί τους Ιουδαίους λέγοντας∙ “Λάβατε απόφασι , αλλά χωρίς εμένα και κάνατε συνθήκες, αλλά χωρίς το πνεύμα μου” (Ης. 30,2 ) . Διότι η συνήθεια αυτών που αγαπούν είναι η εξής∙ θέλουν να εκπληρώνουν όλα τα θελήματα εκείνων που αγαπούν και χωρίς αυτούς δεν θέλουν να κάνουν ή να πουν τίποτε. Γι’ αυτό και ο Θεός όχι μόνον εδώ αλλά και αλλού τα ίδια επαναλαμβάνει λέγοντας∙ “Έκαναν βασιλείς, αλλά όχι δια μέσω εμού∙ έκαναν άρχοντες και δε μου το γνώρισαν” ( Ωσηέ 8, 4 ) .


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Νώτη Γεωργία


ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ (συνέχεια)




Όπως λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε μια ασθένεια, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποια φαρμακευτική αγωγή, κάτι ανάλογο απαιτείται και για τις ψυχικές ασθένειες των πολλών μας παθών. Άρα, δεν επιτυγχάνεται η κάθαρσις από την τυραννία των παθών και από την εξουσία του διαβόλου χωρίς την βοήθεια του Ιησού Χριστού, αφού ο Ίδιος το λέει: «Χωρς μο ο δύνασθε ποιεν οδέν». Γι’  αυτό: «Κύριε ησο Χριστέ,  λέησόν με»,  παντού και πάντοτε.
Αν, ωστόσο, δεν αιχμαλωτίζουμε καθημερινά «παν νόημα εις την υπακοήν του Χριστού», κάθε σκέψι μας και κάθε ενέργεια της ζωής μας σ’ αυτή την υπακοή, οι προσευχές μας θα είναι άκαρπες ,στείρες.
·   Θυμώνεις; Νευριάζεις; Ταράζεσαι; Χάθηκε η προσευχή.
·   Κατακρίνεις, ιδίως το ράσο; Τότε όχι μόνο αχρηστεύεται η προσευχή σου, αλλά και μολύνεται θανάσιμα και κολάζεται η ψυχή σου.
·   Ζηλεύεις; Φθονείς; Θυμάσαι το κακό που σου έκανε ο συγγενής σου, ο φίλος, ο γείτονας, ο συνάδελφος και μνησικακείς; Τα έχασες όλα .
·   Εκδηλώνεις κάθε στιγμή τον εγωισμό σου; Υπερηφανεύεσαι; Ματαιοδοξείς; Η προσευχή σου δεν εισακούεται
·   Έχεις κρίσεις  και ορέξεις λαιμαργίας , φιλαργυρίας, φιληδονίας; Τότε ψυχραίνεται η καρδιά σου και σ’ εγκαταλείπει η Χάρις του Θεού. Και χωρίς την θεία Χάρι, προσευχή αληθινή δεν γίνεται.

Έτσι λοιπόν,
·   οι σαρκικές και βλάσφημες σκέψεις
·   η απερίσκεπτη μέριμνα και το άγχος
·   η αγάπη για τα εγκόσμια
·   ο πολύς ύπνος
·   η ακράτεια της γλώσσης
·   η βλασφημία των θείων και οι κατάρες
·   η ραθυμία και η ακηδία
·   η ασυδοσία των πέντε αισθήσεων
·   η κατάκρισις
και άλλα πολλά πολλά , απομακρύνουν την Χάρι, αρρωσταίνουν την ψυχή, εξασθενούν την θέλησι, σκοτίζουν τον νου. Και αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι δεν μπορούμε να πούμε ούτε καν μια μικρή προσευχή ούτε το «Πάτερ ημών»! Τότε πώς θα κάνουμε Νοερά Καρδιακή προσευχή; Πώς θα πούμε «Κύριε ησο Χριστέ,  λέησόν με», αφού «οδες δύναται επεν Κύριον ησον ε μ ν Πνεύματι γί »; Άρα προηγείται η κάθαρσις απ’ όλα τα πάθη ή τουλάχιστον θα πρέπει να βρισκώμαστε στο δρόμο της προσπαθείας προς αυτήν και ύστερα ακολουθεί σιγά-σιγά και προοδευτικά η θέρμη της καρδιάς και η νοερά ενέργεια της Ευχούλας.
Τότε αυτού του είδους η προσευχή μαζί με την θεία Κοινωνία γίνονται φάρμακο αθανασίας και γεύσις αιωνιότητος, γεύσις παραδείσου και θείας μακαριότητος…

Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Νώτη Γεωργία




Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ



Μία από τις πιο χαρακτηριστικές συνιστώσες που κυριαρχούν στη ζωή της σύγχρονης  οικογένειας , είναι και αυτή του άγχους. Σχεδόν όλα τα μέλη των οικογενειών, από τα μικρότερα ως τα πιο ηλικιωμένα, βιώνουν την κατάσταση του άγχους , με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χαρούν την κοινωνία των προσώπων, αλλά και η ζωή τους να μην έχει τον χαρακτήρα της ευχάριστης δημιουργικότητας, προϋπόθεση απαραίτητη για την λειτουργικότητα στην εργασία, στην μάθηση, στις διαπροσωπικές σχέσεις.
Οι άνθρωποι σήμερα τρέχουν, φορτώνονται με πολλές υποχρεώσεις. Τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες απαιτήσεις της κοινωνίας για μόρφωση, για προσόντα που υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους, εξωσχολικές υποχρεώσεις , αλλά και το φάσμα της ανεργίας!
Οι μεγαλύτεροι συνήθως έχουν διαλέξει μία εργασία που δεν τους εκφράζει πλήρως, πιέζονται για όλο και πιο αυξημένη παραγωγικότητα , νιώθουν το βάρος των προστιθέμενων αναγκών της κοινωνίας μας, η οποία βάζει «δυσβάσταχτα φορτία» στην έννοια της ευτυχίας , αντιμετωπίζουν την ψυχολογική ευθύνη για τον τρόπο που τα παιδιά τους θα πορευτούν στο μέλλον και για την κάλυψη των αναγκών τους, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι παράμετροι να προσθέτουν στην ψυχή τους φροντίδες και άγχος, που τους καθιστούν εργασιομανείς, χωρίς όμως χαρά! Αν προσθέσουμε και τις δυσκολίες της οικονομικής κρίσης, καταλαβαίνουμε γιατί το άγχος αυξάνεται!
Ταυτόχρονα, στις μέρες μας υπάρχει το μεγάλο πρόβλημα του φόβου και της αποτυχίας, τόσο στις κοινωνικές υποχρεώσεις των ανθρώπων, όσο, κυρίως, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον εαυτό του, να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά του προβλήματα, τα οποία καταπιέζει στον βωμό της απόλαυσης ,αλλά και της αναζήτησης της αυτάρκειας, με αποτέλεσμα να μην έχει την υπομονή να συν-ομιλήσει με τον εαυτό του και με τον Άλλο, είτε αυτός είναι το παιδί του είτε ο συν-αδελφός του, ο συνεργάτης του, ο Θεός!
Σε συζητήσεις με εφήβους αυτό το οποίο κυριαρχεί στη σκέψη τους είναι ότι οι γονείς τους δεν τους καταλαβαίνουν! Οι γονείς, κυριευμένοι από το άγχος και την αγωνία της αυτάρκειας, δεν προλαβαίνουν να ακούσουν τα παιδιά τους, ακόμη κι όταν συζητούν μαζί τους, δεν τα αφήνουν να ολοκληρώσουν την παρουσίαση των απόψεών τους, ούτε έχουν την υπομονή να προσπαθήσουν να τα πείσουν για το δίκαιο ή το άδικο! Η βιασύνη κυριαρχεί στις διαπροσωπικές σχέσεις , χωρίς να αφήνει περιθώριο για την χαρά και την ζεστασιά της κοινωνίας, ακόμη και όταν ο χρόνος το επιτρέπει!
Ένα  μόνιμο αίσθημα φυγής είναι η εικόνα της οικογένειας σήμερα! Τρέχουν οι γονείς, τρέχουν τα παιδιά, ακόμα και οι διακοπές είναι τρέξιμο. «Ου του θέλοντος, ου του τρέχοντος», όπως  μας λέει η Εκκλησία μας.
Στον βιαστικό κόσμο μας, στην αγχωτική ζωή μας, η Εκκλησία προβάλλει σε μικρούς και μεγάλους την εικόνα της Πρόνοιας του Θεού για τον καθένα μας και συνιστά την ησυχία και την υπέρβαση της αγωνίας δια της αγάπης.
Αν αγαπάς, μπορείς να ακούσεις τον άλλο. Αν αγαπάς μπορείς να χαρείς την εργασία σου, γιατί ο σκοπός σου δεν είναι το χρήμα μόνο, αλλά η δημιουργία! Αν αγαπάς, δεν αγωνιάς για το μέλλον σου, γιατί ξέρεις ότι ο Θεός θα σε φροντίσει! Προσπαθείς , χωρίς να πνίγεσαι, θυμάσαι και τον έσω άνθρωπο, χωρίς να συνθλίβεις τις υπαρξιακές σου ανάγκες, διαλέγεσαι με Θεό και συνάνθρωπο!
Και τότε η εικόνα της οικογένειας αλλάζει. Διότι ο άνθρωπος ζει την γονεϊκότητα γνήσια, καθώς γονέας είναι ο συν-δημιουργός της ζωής. Και η δημιουργία δεν χαρακτηρίζεται από το άγχος, αλλά από την ησυχία της αγάπης και το κάλος της σχέσης!


Από το βιβλίο: « η αγάπη είναι απλή
μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

ΑΘΗΝΑ 2012

Νώτη Γεωργία

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Η ομορφιά του είναι απερίγραπτη!




Τον Μάιο του 2008 , ένας ευσεβέστατος κρατικός υπάλληλος ήρθε να προσκυνήσει την Παναγιά στην Βαρνάκοβα μαζί με την σύζυγό του. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μαζί του, αναφέρθηκε και στην Χάρι του Αρχάγγελου Μιχαήλ και σε αλησμόνητα περιστατικά όπου δέχτηκε την άμεση βοήθειά του. Χαρακτηριστικά είπε:
“Επειδή το αγοράκι μου είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας, αποφάσισα να πάω στο προσκύνημα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στο Μαντάμαδο της Μυτιλήνης και να ζητήσω τις μεσιτείες του για την θεραπεία του παιδιού μου.
Πράγματι , φθάσαμε στο προσκύνημα , όπου πολλοί πιστοί περίμεναν στην σειρά για να μπορέσουν να προσκυνήσουν. Όταν όμως βρέθηκα μπροστά στην θαυματουργή   εικόνα του, δυστυχώς δεν μπόρεσα να προσευχηθώ όπως το ήθελα. Κι ενώ απομακρυνόμουν, είπα με την σκέψη μου στον Αρχάγγελο: “Αρχάγγελέ μου! Τι καλά θα ήταν να μου έκανες την χάρη να σε δω ζωντανό, τότε πιστεύω θα μπορούσα να σου πω τα όσα θέλω!”».
Τόλμη; Πίστη; Και τα δύο! Και η αγαθότητα του Αρχαγγέλου συγκατάνευσε στην ανθρώπινη αδυναμία! Και συνέχισε ο εν λόγω πιστός:
“Ενώ είχα διανύσει μερικά μέτρα από την εικόνα, ένοιωσα μια ακατανίκητη έλξη να γυρίσω πάλι προς αυτήν. Πράγματι, στράφηκα προς τα πίσω, κρατώντας πάντα το άρρωστο παιδάκι μου απ’ το χέρι. Και τι να δω! Μεταξύ εμού και της εικόνας στεκόταν ολοζώντανος ο Αρχάγγελος Μιχαήλ! Φορούσε ολόλευκα ρούχα, μα σαν να ήταν από φως! Το πρόσωπό του είχε μια θεία ομορφιά και είχε ένα μειδίαμα συμπαθείας και φιλικότητας. Τα μαλάκια του ήταν σγουρά και έπεφταν μέχρι τους ώμους του. Κοκkάλωσα σ’ αυτή τη στάση! Έτρεμα και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή από τα μάτια μου.
Για μια στιγμή, έγινε άφαντος από τα μάτια μου ο αγαπημένος μου Αρχάγγελος. Τότε συνήλθα και απομακρύνθηκα σιωπηλά, ενώ οι άλλοι προσκυνητές νόμιζαν ότι απλώς είχα συγκινηθεί κατά το προσκύνημά μου.
Αυτή η χαριτωμένη εμπειρία που παραχώρησε η αγάπη του Θεού , με γέμισε χαρά και αποτέλεσε σταθμό στη ζωή μου. Από τότε αισθάνομαι πιο δυνατός στην πίστη, αλλά και πιο ταπεινός για την συγκατάβαση που έδειξε ο Αρχάγγελος στην ανθρώπινη αδυναμία μου.
Το παιδί μου τελικά θεραπεύτηκε αλλά και σε άλλες δύσκολες περιστάσεις της ζωής μου ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε προστάτης και βοηθός μου, όπως η κατωτέρω. Μεγάλη η Χάρι του!


Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ



…Ήρθε ένας κύριος , πριν από είκοσι χρόνια και μου είπε ότι είχε πολλά βάσανα κλπ, και ότι θα ήθελε να κάνη προσευχή, για να μπορέση οικογενειακώς να τα αντιμετωπίζη με περισσότερη καρτερία και υπομονή και, αν είναι δυνατόν, χωρίς γογγυσμό.
-     Αλλά, μη μου πης να λέω (έτσι μου ζήτησε) αυτό το  «Κύριε ,ελέησον… Κύριε ελέησον», όλο το βράδυ! Πες μου έναν άλλο τρόπο, πιο πρακτικό.
Πώς μου ήρθε εκείνη τη στιγμή λοιπόν και του λέω:
-     Υπάρχει ένα βιβλίο στην Εκκλησία μας, που λέγεται Ωρολόγιο (και του το έδειξα). Σ’ αυτό υπάρχουν όλα τα απολυτίκια των Αγίων, από την 1η Σεπτεμβρίου έως 31 Αυγούστου.
-     Δεν ξέρω να ψάλλω, μου είπε.
-     Να τα διαβάζης. Όταν τελειώνουν τα απολυτίκια, παρακάτω έχει παρακλήσεις, πλήθος από ύμνους και ωδές πνευματικές. Πόση ώρα θα καθήσης να κάνης προσευχή; Μία ώρα; Δυό ώρες; Τρεις ώρες; Διάβαζε από αυτά. Και τελειώνοντας το κάθε απολυτίκιο, να λες π.χ. : «Άγιε Ευστράτιε, , βοήθησέ μας στο σπίτι μας. Άγιε Νικόλαε βοήθησέ με. Αγία μου Βαρβάρα, πρέσβευε υπέρ ημών…». Κάθε φορά που τελειώνεις, λέγε και κάτι παρόμοιο. Στον Χριστό και στην Παναγία θα λες «σώσε μας ή ελέησον ημάς».
Και από τότε άρχισε να τα διαβάζη. Την πρώτη μέρα διάβασε δυο ώρες. Την δεύτερη ημέρα διάβασε τρεις. Έφθασε μέχρι πέντε ώρες να διαβάζη τα απολυτίκια και τις διάφορες παρακλήσεις, που υπάρχουν μέσα στο Ωρολόγιο . ( Στην Αγία Τριάδα, στον Ιησού, Στην Παναγία, μαζί με τους Χαιρετισμούς, στον Άγγελο, στους αγίους Πάντες… , κάνοντας υπακοή ακριβώς σ’ αυτό που τον προέτρεψα) .
Ύστερα από περίπου έναν μήνα, , εκκλησιάστηκε σε κάποιον ναό και την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε, λέγοντάς μου:
-     Άσ’ τα τι έπαθα, πάτερ Στέφανε! Τι έπαθα! Τι έπαθα! Τι φοβερό πράγμα έπαθα!
-     Τι έπαθες;
-     Να, άρχισα να διαβάζω, όπως μου είπες. Και χθες εκκλησιάστηκα στον άγιο Νικόλαο στον Πειραιά. Και ενώ παρακολουθούσα την Θεία Λειτουργία , ξαφνικά ένοιωσα ότι όλοι οι χριστιανοί δίπλα μου , δεν ήταν χριστιανοί, δεν ήταν δηλαδή οι άνδρες από ‘δω, οι γυναίκες από ‘κει…, αλλά γέμισε όλη η εκκλησία από Αγίους!!! Τους οποίους μάλιστα αναγνώριζα! Εγώ δεν τους ήξερα. Πώς τους ανεγνώριζα; Με την ψυχή μου; Με την καρδιά μου; Με τον νου; Δεν γνωρίζω!!! Πω, πω! Πόσο χάρηκα! Γέμισε η ψυχή μου από ευτυχία…, έλεγε και ξανάλεγε  και ξανάλεγε.  Έπεφτε κάτω, έβαζε μετάνοιες, ξανάβαζε, ξανάβαζε, θέλοντας να με ευχαριστήση.
Την επόμενη εβδομάδα ξανάρθε, όμως λυπημένος αυτή τη φορά , και μου είπε:
-     Αυτή ν την Κυριακή που πήγα στην εκκλησία, δεν ήρθε κανένας Άγιος!!!
(Γιατί νόμιζε ότι κάθε φορά που θα πηγαίνη στην εκκλησία θα γινόταν το ίδιο! ) .
-     Εμ , του λέω, δεν είναι έτσι κάθε μέρα! Αυτό το ουράνιο γεγονός που είδες, ήτο μία απάντησις των Αγίων, που σ’ ευχαρίστησαν, επειδή τους διάβαζες κάθε βράδυ τα απολυτίκια.
Πέρασαν τα χρόνια και ο εν λόγω χριστιανός άλλαξε κατοικία και χάθηκε. Πριν από λίγο όμως καιρό, εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Στην αρχή δεν τον ανεγνώρισα. Είχε αλλάξει η μορφή του. Όμως τον θυμήθηκα, γιατί ήτο ο πρώτος που του συνέστησα να κάνη αυτού του είδους την προσευχή, σαν μια ευλογημένη συνήθεια. ( Βέβαια, αυτό το είδος δεν έχει τη δύναμη της Νοεράς προσευχής, αλλά έχουν δύναμι όμως οι επικλήσεις των Αγίων, ως πρεσβευτών στη Βασιλεία του Θεού ) .
Μου είπε λοιπόν:
-     Α, πάτερ Στέφανε… Μια φορά έγινε αυτό!
-     Ε, μια φορά θα το δης! του είπα. Για να καταλάβης ότι οι Άγιοι είναι παρόντες. Κι όταν ψάλλουμε το απολυτίκιό τους ή ο,τιδήποτε άλλο, αυτοί μας προστατεύουν! Την διατηρείς αυτή την καλή συνήθεια;
-     Την διατήρησα για λίγον καιρό. Ύστερα την άφησα, αφού δεν εμφανίστηκαν ξανά!...
-     Κακώς, πολύ κακώς που άφησες την προσευχή σου, επειδή δεν σου ξαναεμφανίστηκαν οι Άγιοι. Με τις αδυναμίες και τα πάθη που έχεις, θα μπορούσε ο διάβολος με πολλή ευκολία να σου στήση κάποια παγίδα, εμφανιζόμενος  ο ίδιος ως Άγγελος φωτός. Θα τον προσκυνούσες και θα δαιμονιζόσουν ή θα σε έριχνε σε πλάνες και θα σε κόλαζε στους αιώνες. Ευτυχώς που  ο Θεός σε φύλαξε , αμείβοντας την πίστι και την απλότητά σου. Διότι ο σκοπός της οποιασδήποτε προσευχής δεν είναι για να βλέπουμε οράματα με Αγίους ή και φώτα λαμπερά, αλλά για να ελκύσουμε το έλεος του Θεού, που θα διορθώση την άτακτη ζωή μας και που θα μας φωτίση και θα μας οδηγήση στην σωτηρία της ψυχής μας. Αυτές τις συμβουλές σου τις είχα δώσει από την πρώτη φορά που διαμαρτυρήθηκες. Γι’ αυτό θα προσεύχεσαι όπως πρώτα, θα νηστεύης, θα συμμετέχης στα Πανάγια Μυστήρια, με φόβο, πίστι, αγάπη και αληθινή μετάνοια. Θα τηρής τις ευαγγελικές εντολές με πολλή υπομονή και όλα όσα μας διδάσκει η Ορθόδοξη πίστις μας.
Από τότε διορθώθηκε η στάσις του στην προσευχή και μαζί με τα απολυτίκια λέει πλέον συνεχώς προφορικά και την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Νώτη Γεωργία

Στοχασμοί Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (συνέχεια)


 Αδύναμος


Το έγκλημα είναι αδυναμία και όχι ισχύς. Ο εγκληματίας είναι αδύναμος, και όχι ήρωας.
Γι’ αυτό να θεωρείς εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται πάντα σαν πιο αδύναμο από σένα, και όπως δεν εκδικείσαι το αδύναμο παιδί, έτσι μην εκδικείσαι ούτε εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται. Αφού δεν σε κακομεταχειρίζεται κατά την ισχύ του, αλλά κατά την αδυναμία του.
Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συσσωρεύεις τη δύναμη μέσα στον εαυτό σου, και θα είσαι σαν θάλασσα, η οποία δεν ξεχύνεται για να βυθίσει κάθε παλιόπαιδο, που πετά μια πέτρα μέσα της.

Το κύπελλο της απόλαυσης


Εάν σου προσέφεραν ένα χρυσό κύπελλο με το καλύτερο κρασί του κόσμου και έλεγαν: «Πιες, όμως να ξέρεις, ότι στον πάτο υπάρχει ένας σκορπιός», θα έπινες;
Σε κάθε κύπελλο της γήινης απόλαυσης βρίσκεται στον πάτο ένας σκορπιός. Και συνάμα, δυστυχώς, αυτά τα κύπελλα είναι τόσο ρηχά, ώστε ο σκορπιός είναι πάντα κοντά στα χείλη.

Ο θάνατος ξαφνικά


Στην τράπεζα ο τραπεζίτης χαρούμενα μετρά , πόσες χιλιάδες ημερών ακόμα μπορεί να τρώει. Ενώ ο πεινασμένος νεκροθάφτης από το νεκροταφείο παρατηρεί την πόλη και σκέφτεται: από ποιού τα δόντια αύριο θα πέσει το ψωμί;

Ο κλέφτης και ο σκόρος


Εάν είσαι πλούσιος μόνο μ’ εκείνα που οι κλέφτες μπορούν να κλέψουν και οι σκόροι να φάνε, με τί θα μείνεις εάν οι κλέφτες όντως τα κλέψουν , και οι σκόροι τα φάνε;

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό


Όλα σου τα έργα , όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν θα τα περιβάλει με την χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

Με παρέα στην μοναξιά


Όσο πιο σοφοί δείχνουμε μπροστά στους ανθρώπους, τόσο πιο χαζοί αισθανόμαστε προς τον εαυτό μας.
Όσο πιο πολύ εξαίρουμε τις αρετές μας μπροστά στους ανθρώπους, τόσο πιο δυνατά τονίζονται προς τους ίδιους μας τους εαυτούς ανάλογες αδυναμίες και ελαττώματα.
Ένας στρατιώτης εξομολογήθηκε στον φίλο του, ότι όποτε εξήρε στην παρέα και περιέγραφε τον ηρωισμό του στον πόλεμο, στη συνείδησή του ακαταμάχητα σπρώχνονταν εικόνες απ’ όλες τις ήττες και αθλιότητες της ζωής του.

Από το περιοδικό : «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΤΟΣ 22Ο  ΤΕΥΧΟΣ 240
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Τα παιχνίδια του Θεού



«Τον Βασιλέα Εζεκία (716- 667 π.Χ. ) απασχολούσαν δύο σοβαρά θέματα: η κακή υγεία του και η εξωτερική απειλή των Ασσυρίων. Ο Βασιλεύς των Ασσυρίων Σενναχηρείμ του είχε ήδη στείλει τελεσίγραφο παράδοσης άνευ όρων!
Ο Εζεκίας που ήταν πιστός άνθρωπος προσευχήθηκε θερμά και ζήτησε την άμεση επέμβαση του Θεού. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του Βασιλέως και έστειλε την απάντησή του με τον προφήτη Ησαΐα, τον οποίο ο Θεός χρησιμοποιούσε ως προσωπικό του αντιπρόσωπο, για θέματα που αφορούσαν στις σχέσεις Βασιλέα και Θεού ή Θεού και λαού.
Ο προφήτης Ησαΐας κατ’ εντολήν του Θεού, επισκέφθηκε τον άρρωστο Βασιλέα, όταν αυτός ήταν σχεδόν ετοιμοθάνατος. «Ιδού τι λέγει ο Θεός», του είπε. «Κανόνισε τα του οίκου σου, διότι πρόκειται να πεθάνεις. Δεν θα ζήσεις»!
Τότε ο Εζεκίας , καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεββάτι του, γύρισε προς τον τοίχο του δωματίου, προφανώς για να κρύψει τη συγκίνησή του και προσευχήθηκε θερμά προς τον Θεό, ζητώντας το έλεός του…
Ο προφήτης Ησαΐας  δεν είχε απομακρυνθεί πολύ από τα ανάκτορα και ο Θεός τον κάλεσε πάλι και του λέει: «Πήγαινε στον Εζεκία και πες του. Ιδού τι λέγει ο Κύριος. Άκουσα την προσευχή σου και είδα τα δάκρυά σου. Γι’ αυτό αποφάσισα και να παρατείνω τη ζωή σου για 15 χρόνια και να προστατεύσω την πόλη από τις απειλές των Ασσυρίων».
Ο προφήτης Ησαΐας αποκάλυψε επίσης στον Βασιλέα, ότι ο Θεός , για να τον πείσει ότι θα εκπληρώσει τη διπλή αυτή υπόσχεσή του, επρόκειτο να επιτελέσει ένα θαυμαστό σημείο. Το σημείο αυτό θα ήταν το εξής:
Στην αυλή των Ανακτόρων, ο πατέρας του Εζεκία, ο Βασιλεύς Αχά, είχε εγκαταστήσει ένα είδος ηλιακού ωρολογίου, σε απομίμηση, όπως φαίνεται, σχετικής εφεύρεσης των Βαβυλωνίων. Ο Ησαΐας αποκάλυψε στον Εζεκία , ότι ο Θεός ήταν διατεθειμένος να μετακινήσει την σκιά του ηλιακού ωρολογίου προς τα εμπρός ή προς τα πίσω κατά δέκα (10) βαθμίδες ( ώρες ) .  Άφηνε μόνο  στον ίδιο να διαλέξει την κατεύθυνση της κίνησης του ηλίου, προς τα κάτω ή προς τα πίσω. Ο Εζεκίας προτίμησε την κίνηση προς τα πίσω, ως πιο δύσκολο και πιο θαυμαστό σημείο.
Και ω του θαύματος! Η σκιά του ήλιου μετακινήθηκε προς τα πίσω, κατά δέκα βαθμίδες!
Το φυσικό αυτό σημείο έγινε αισθητό από όλους τους γύρω λαούς, αντιπροσωπεία δε Βαβυλωνίων επισκέφθηκε τον Εζεκία και ζήτησε να μάθει περισσότερα για το θαυμαστό αυτό γεγονός (βλ. Δ΄ Βασ. κ΄1-13 , Ης., λη΄ 1-8 , λθ΄1. Συναξάρι 9 Μαΐου ) .

Πολύ εντυπωσιακοί οι τρόποι, με τους οποίους ο Θεός σχετίζεται με τους πιστούς ανθρώπους.
α)Ο Θεός, ενώ δέχεται τα αιτήματα των προσευχών των πιστών, δεν απαντά αμέσως , αλλά ύστερα από ένα χρονικό διάστημα, ώστε σ’ αυτό να δοκιμασθεί η πίστη και η αφοσίωση των πιστών ανθρώπων σ’ Αυτόν. Ο Θεός άκουσε την προσευχή  του Εζεκία στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, αφού του είχε αναγγείλει ότι θα πεθάνει και αφού άφησε τον Προφήτη να απομακρυνθεί από τα Ανάκτορα. Ο Θεός δεν θέλει τον πιστό άνθρωπο ανενεργό και παθητικό δέκτη της αγάπης του. Τον θέλει συνεργάτη και συνεκτελεστή των θαυμάτων του. Ο Θεός μοιάζει με τον πατέρα εκείνο που κτίζει το σπίτι του, ευχαριστείται όμως να βλέπει και τον μικρό υιό του να κουβαλάει μερικά τούβλα, με τα μικρά χεράκια του.
β) Ο Θεός «παίζει» με τους πιστούς , όπως ο πατέρας παίζει με τα παιδιά του. Το σημείο του ηλιακού ωρολογίου είναι πολύ εντυπωσιακό. Ο Θεός παίζει με τον ήλιο, για χάρη του λαού του, όπως ένας πατέρας ανεβοκατεβάζει τις χρωματιστές μπάλλες επάνω από την κούνια του βρέφους του και μπροστά στα έκπληκτα μάτια του…
Ο Θεός μεταχειρίζεται τα φυσικά φαινόμενα και τους φυσικούς νόμους σαν «παιχνιδάκια», για χάρη των παιδιών του. Ο ήλιος, η σελήνη, οι πλανήτες και τα αναρίθμητα άστρα των Γαλαξιών δεν είναι τίποτε άλλο παρά στρογγυλές πολύχρωμες μπάλλες, τις οποίες ο Θεός μετακινεί εμπρός ή πίσω, επάνω ή κάτω, για να πείσει τους δικούς του ανθρώπους όχι τόσο για να πείσει τους δικούς του ανθρώπους όχι τόσο για την παντοδυναμία του, αλλά για την άπειρη αγάπη του προς αυτούς!


Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ



Nώτη Γεωργία

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΛΟΓΙΩΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑΔΔΑΙΟΥ




1.  Ο Θεός μας ήρθε εδώ ανάμεσά μας για να μας επαναφέρει στην αυθεντική μας κατάσταση, την κατάσταση της δημιουργίας μας. Έκανε τα πάντα, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να κατανοήσει το θέλημά Του. Θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα με διαφορετικό τρόπο , αλλά η πεπτωκυία ανθρωπότητα διετάραξε το εκλεπτυσμένο εργαλείο της ανθρώπινης νόησης και έγινε ανίκανη για το καλό. Υποτάχθηκε στην εξουσία των πονηρών πνευμάτων και παραδόθηκε εκουσίως σ’ αυτά.
2.  Ο θεός δεν δημιούργησε το κακό. Το κακό προήλθε από τις πνευματικές εκείνες υπάρξεις που αποστράφηκαν την αγάπη του Θεού και τον ίδιο τον εαυτό τους , και έπαψαν να υπακούν στον Θεό, ακολουθώντας τη δική τους συλλογιστική. Αν μια πνευματική δύναμη δεν είναι ενωμένη με την πηγή της Ζωής, όσο κι αν παλεύει να κάνει ή να πει κάτι σωστό, όλα της τα έργα και τα λόγια είναι διαποτισμένα με τη δυσωδία του Άδη, διότι μόνο ο Θεός είναι η πηγή της ειρήνης, της χαράς , της αγάπης και της αγαθοσύνης.
3.  Όλα τα κτιστά όντα είναι περιορισμένα και ό,τι είναι περιορισμένο δεν μπορεί να είναι τέλειο. Στα κτιστά όντα έχει δοθεί η δυνατότητα να πασχίζουν για την τελειότητα.
4.  Ωστόσο, κάποια κτιστά όντα είναι πεπτωκότα όντα. Κάποιο άγγελοι απέτυχαν αρχικά να διατηρήσουν τη μεγαλοπρέπειά τους και κατόπιν, ως συνέπεια του φθόνου τους, έπεσαν και οι προπάτορές μας, ο Αδάμ και η Εύα. Αυτό το ίδιο χαρακτηριστικό , ο φθόνος, ρίζωσε και μέσα μας επίσης. Ο φθόνος δεν σταματά πουθενά και εναντιώνεται στο Θεό κατά πρόσωπο συνέχεια και παντού.
5.  Πώς λειτουργεί ο φθόνος; Ο φθόνος είναι ένα πνεύμα του Άδη . Μάχεται αδιάκοπα τη δικαιοσύνη και τον Θεό. Ο Θεός είναι αγάπη και ο φθόνος δεν αντέχει να μας βλέπει να κάνουμε καλό στον πλησίον μας. Όταν ο Κύριος , που είναι αγάπη, θεράπευσε τη γερόντισσα εκείνη που ήταν συγκύπτουσα για πάνω από 18 χρόνια, το κακό έδειξε μεμιάς το πρόσωπό του και άρχισε αμέσως να επαναστατεί, διότι ο φθόνος δεν μπορεί να αντέξει να γίνεται καλό στον οποιονδήποτε ( βλ. Λουκ. 13, 11-17 ) . Ο φθόνος δεν σταματά ποτέ∙ το πνεύμα του Άδη φθονεί όλους τους ανθρώπους για πάντα.
6.  Ένας από του θεοφόρους Πατέρες, ο άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης (εμφανίστηκε στον μοναχό Θεοφάνη, που κατοικούσε στο σπήλαιο του αγίου Νείλου τον 18ο αιώνα) , μας έχει εξηγήσει πολλά από τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Είπε ότι ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου στην καρδιά του ανθρώπου. Βλέπετε τώρα, τι τρομερό πράγμα είναι ο φθόνος; Όμως, αλίμονο, εμείς φθονούμε συχνά το γείτονά μας, ακόμα και τον πλησιέστερό μας συγγενή. Δεν φροντίζουμε ούτε καν να προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε τον εαυτό μας από αυτή  τη συμφορά, και να συνέλθουμε.
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»


Νώτη Γεωργία




Πόσο και πώς βοηθά η πίστη;




Εξαρτάται: Από την ψυχοσύνθεση και την κράση του πιστού και κυρίως από τον βαθμό της πίστεώς του.
Είναι λ.χ. κάποιος άπιστος , που είναι εκ φύσεως ήρεμος και πράος. Είναι και ένας χριστιανός, που είναι εκ φύσεως αγχώδης και ανήσυχος. Παθαίνουν και οι δύο το ίδιο καρδιακό επεισόδιο. Νοσηλεύονται στην «εντατική». Καλυτερεύουν και οι δύο. Και ο άπιστος και ο πιστός.
Ο μεν άπιστος βοηθήθηκε από τη φυσική του ηρεμία και πραότητα∙ είχε να κάνει με ένα μόνο αντίπαλο, την αρρώστια του, ο δε πιστός είχε να κάνει με δύο αντίπαλους, την αρρώστια του και την ψυχοσύνθεσή του, οπότε η πίστη του δάμασε, κάλμαρε την αγχώδη και ανήσυχη φύση του, συντελώντας στην αποθεραπεία του. ( Φαντασθείτε εδώ τον άπιστο να είχε την αγχώδη και ανήσυχη φύση του χριστιανού! ) .
 Η πίστη δλδ. δεν φέρνει σε όλους τα ίδια αποτελέσματα, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια πίστη, το ίδιο σώμα και την ίδια ψυχοσύνθεση. Με άλλα λόγια η πίστη δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο πεδίο δράσεως∙ άλλοτε βρίσκεται αντιμέτωπη με αγριεμένες θάλασσες κι άλλοτε με ήρεμα νερά.
Ένα είναι σίγουρο: Η πίστη προστατεύει τον άνθρωπο από διάφορες ψυχοσωματικές αρρώστιες , αλλά και στην περίπτωση ασθενείας τον προφυλάσσει από το χειρότερο.
Είσαι, λοιπόν, πιστός, συνειδητός χριστιανός, και έχεις κάποια ψυχασθένεια. Αν δεν ήσουν συνειδητός χριστιανός, η ψυχική σου υγεία θα ήταν πολύ χειρότερη. Αυτό δεν ισχύει μόνο για σένα, αλλά για όλους τους χριστιανούς, προπαντός τους Ορθοδόξους. Αν δηλ. δεν ήμασταν χριστιανοί, και μάλιστα Ορθόδοξοι, η ψυχοσωματική μας υγεία δεν θα ήταν όπως είναι τώρα, αλλά θα ήταν διαφορετική. Όχι βέβαια καλύτερη, αλλά χειρότερη.
«Χωρίς θρησκεία η υγεία θα είναι τουλάχιστον ατελής. Για να έχουμε την υγεία μας, δεν αρκεί η χειρουργική, η παθολογία και η ψυχιατρική, αλλά χρειάζεται και η Πίστη» ( S. Hiltner). Και βέβαια έτσι είναι.

Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»
ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ
Έκδοση Ε΄
Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008


Νώτη Γεωργία



Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Στοχασμοί Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς





Η ψυχή πιο σημαντική από το σώμα


Ο άνθρωπος είναι σαν το πουλί , που ο καιρός το στολίζει με πολύχρωμα πούπουλα. ¨Όμως, σαν έρθει θα μαδήσει τα πούπουλά σου. Άμα δέσεις υπερβολικά την ψυχή σου με τα πούπουλα ,  ο καιρός μαζί με τα πούπουλα θα μαδήσει και την ψυχή σου. Ω, πόσο άσχημη θα είναι τότε η γύμνια σου!

Ο άθεος είναι δήμιος του εαυτού του


Όταν ο άνθρωπος στρέψει το πρόσωπό του στον Θεό, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σ’ Αυτόν. Όταν ο άνθρωπος αποστρέψει το πρόσωπό του από τον Θεό, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην καταστροφή.
Όποιος αρνηθεί τον Θεό, με τον λόγο και την καρδιά, τίποτα δεν μπορεί να κάνει στη ζωή, που να μην οδηγεί στην ολοκληρωτική ερήμωση του σώματος και της ψυχής.
Γι’ αυτό μην βιάζεσαι να ψάξεις δήμιο για τον άθεο. Τον βρήκε μόνος του στον εαυτό του, πιο αξιόπιστο, απ’ όσο όλος ο κόσμος μπορούσε να του προσφέρει.

Τα δυνατά πνεύματα


Δεν φθάνει μόνο η δύναμη της θέλησης, ούτε μόνο η δύναμη της αίσθησης, ούτε μόνο η δύναμη του νου. Ούτε όλα αυτά μαζί φθάνουν χωρίς τον φωτεινό στόχο.
Ως προς τι αξίζει η ταχύτητα των ποδιών και η δύναμη των πνευμόνων στον αθλητή, εάν ο καθένας απομακρύνεται από αυτόν με φόβο και εάν κανείς δεν θέλει τη βοήθειά του; 
Όλα τα ισχυρά και θυελλώδη στοιχεία της φύσης, ντυμένα στο σκοτάδι της νύχτας, γεμίζουν τον ταξιδιώτη με φόβο. Όμως, όταν ο πρωινός ήλιος τα φωτίσει, ο ταξιδιώτης γίνεται φίλος μ’ αυτά.
Τέτοια είναι και τα λεγόμενα δυνατά πνεύματα. Ντυμένα στο σκοτάδι του εγωισμού και της ματαιοδοξίας είναι σκιάχτρα και για τους ανθρώπους και για τη φύση γύρω τους. Όμως,  όταν φωτιστούν με θεϊκό φως, γίνονται ανατολής χαρά για όλα γύρω τους.
Το χαλάζι είναι πιο δυνατό από τη βροχή, αλλά γι’ αυτό δεν έχει φίλους στη γη.

Η σιωπή


Περί τριών πραγμάτων μην βιάζεσαι να μιλάς: Περί του Θεού- μέχρι να στερεώσεις την πίστη σ’ Αυτόν. Περί της αμαρτίας του άλλου- μέχρι να θυμηθείς τη δική σου- και περί της επόμενης ημέρας- μέχρι την αυγή της.


Από το περιοδικό : «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΤΟΣ 22Ο  ΤΕΥΧΟΣ 240
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Ξενάγηση από ένα αγγελούδι




Επισκέφθηκε στην Ι. Μονή τον Ιανουάριο του 2008 ένας μαθητής του Γέροντος Παΐσίου και συμπατριώτης του. Ήταν Φαρασιώτης, από τα Φάρασα της Καππαδοκίας, από κει που καταγόταν και ο αγιασμένος αυτός αγιορείτης Γέροντας.
Οικογενειάρχης , με τέσσερα παιδάκια, πολύ ευλαβής και πιστός χριστιανός, μας είπε:
“Είχα μεγάλο σύνδεσμο με τον Γέροντα Παΐσιο. Ήταν πνευματικός μου Πατέρας αλλά και συμπατριώτης μου. Πολλές φορές ανέβαινα στο Άγιον Όρος και, επειδή είμαι κι εγώ ξυλουργός, όπως ήταν και ο Γέροντας, πήγαινα και τον βοηθούσα σε ξυλουργικές εργασίες.
Μετά που κοιμήθηκε ο Γέροντας, συνέβη να μου πεθάνει το τρίτο κατά σειρά παιδάκι μου. Ευτυχώς, προφθάσαμε και το βαπτίσαμε. Η αλήθεια είναι ότι το πόνεσα πολύ. Ήταν αγγελουδάκι.
Εκείνο τον καιρό πολύ αναζητούσα τον Γέροντα. Πόσο θα ήθελα να ήταν κοντά μου, να με ενίσχυε! Κι ο καλός Θεός μου τον έστειλε, ενώ βρισκόμουν σε μια μέση κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Αυτό που είδα, είχε μέσα του γεύσεις ουράνιας χαράς.
Βρέθηκα, μου φάνηκε, στο Άγιον Όρος  με τον Γέροντα Παΐσιο και τον βοηθούσα σε κάποιες ξυλουργικές εργασίες μέσα σ’ ένα μεγαλόπρεπο Μοναστήρι. Σαν να τελειώσαμε για μια στιγμή, γυρίζει και μου λέει δείχνοντας μου ένα μικρό αγοράκι που έλαμπε ολόκληρο από μια ουράνια ομορφιά:
-     Τώρα, ακολούθησε αυτό το παιδάκι, για να σου δείξει τις ομορφιές του τόπου εδώ.
Πράγματι, το ακολούθησα. Σαν να βγήκαμε από το Μοναστήρι και άρχισε να με οδηγεί σε μέρη ανηφορικά και δύσβατα. Του είπα:
-     Παιδί μου, δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, θα σκοτωθώ μέσα σ’ αυτά τα βράχια.
Με ένα αγγελικό χαμόγελο με καθησύχασε και μου είπε απαλά, μιλώντας μου στον πληθυντικό ( ! )
-     Μη φοβάστε. Δώστε μου το χέρι σας.
Άπλωσε το χέρι του και κρατώντας το εγώ ανέβηκα στην κορυφή που βρισκόταν το ουράνιο αυτό παιδί.
Και τότε…, ω τότε! … Τί αντίκρυσαν τα μάτια της ψυχής μου! Μια ουράνια πολιτεία γεμάτη φως που επικρατούσε θαλασσί χρώμα και έβλεπα να λαμπυρίζουν υπερκόσμιοι πανέμορφοι χρυσοί τρούλλοι Εκκλησιών! Πλημμύρισα αγαλλίαση και μακαριότητα…
Τότε στράφηκε προς τα μένα το παιδάκι, ο συνοδός μου , με κοίταξε στα μάτια με σημασία και μου είπε:
-     Βλέπετε σε τί ωραίο μέρος είμαι; Λοιπόν , μην στενοχωριέστε για μένα!
Τότε αναγνώρισα το παιδί μου στο πρόσωπό του!!
Λες κι εκείνη την στιγμή άνοιξαν τα μάτια μου. Από την χαρά μου συνήλθα. Ευχαρίστησα τον Θεό και τον Γέροντα Παΐσιο, ο οποίος μεσίτευσε για την δική μου ενίσχυση και παρηγοριά”.



Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΧΡΟΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ…




Σε μία συζήτηση με μαθητές άκουσα για μία ακόμη φορά τις γνωστές επιφυλάξεις –κατηγορίες- προβληματισμούς για την Εκκλησία. Τα οικονομικά σκάνδαλα, η περιουσία, τα χρυσά στα άμφια και τα στολίδια των επισκόπων, η γλώσσα. Αναπαραγωγές στερεοτύπων των μεγάλων, της τηλεόρασης και των Μ.Μ.Ε, όλα ως δικαιολογίες γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να αγγίξει τη νέα γενιά . Ατολμία και αδιαφορία για να ψάξουν τα παιδιά ποιά είναι η Εκκλησία και τί εκφράζει, ποιός είναι ο λόγος του Χριστού και γιατί αυτός ο λόγος ήταν, είναι και θα είναι επίκαιρος.
Η πρώτη μου αντίδραση αυθόρμητα με κάνει να θέλω να πω ότι δεν φταίνε τα παιδιά. Φταίμε εμείς οι παπάδες που δεν είμαστε αυτό που θα έπρεπε , φταίνε οι γονείς που μεταφέρουν τις προκαταλήψεις τους, την αδιαφορία τους για τις αξίες  με τις οποίες θα έπρεπε να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ακόμη και για την απουσία τους από την ζωή τους, που κάνει τα παιδιά να μην συζητούν στα σπίτια τους για το τί είναι σωστό και τί λάθος. Φταίει η τηλεόραση που παίζει τα παιχνίδια της κάνοντας τα παιδιά να μην έχουν προσωπική άποψη, αλλά όντας ευκολόπιστα, να σαρώνουν τα πάντα για να δικαιολογήσουν την αδιαφορία τους. Φταίει το σχολείο, οι θεολόγοι που δίνουν γνώσεις, αλλά όχι ζεστασιά, που δεν ζούνε οι ίδιοι τη ζωή της Εκκλησίας με χαρά, για να βγάλουν αυτή την χαρά στη ζωή των μαθητών τους. Όλοι φταίνε, εκτός από τα παιδιά.
Καθώς προχωρούσε η συζήτηση, μία σκέψη τριβέλιζε το μυαλό μου. Ως πότε θα αθωώνουμε, θα λειτουργούμε προστατευτικά έναντι των παιδιών, θα δικαιολογούμε, θα ωθούμε τα παιδιά να συνεχίζουν να παραμένουν στην μακαριότητά τους; Γιατί όλο αυτό το «κατηγορώ», σε πολλές περιπτώσεις δικαιολογημένο, δεν επαρκεί, για να ερμηνεύσουμε  ένα φαινόμενο, το οποίο σημαδεύει πλέον την εποχή μας. Έχουμε εκχωρήσει τις ευθύνες μας στους άλλους και συνεχίζουμε αμέριμνοι τα προγράμματά μας, τις ζωές μας, δικαιολογούμε τον εαυτό μας για τα λάθη, τις αποτυχίες, τις αμαρτίες μας, ακόμη και έναντι του Θεού είμαστε «εντάξει», δε φταίμε σε τίποτα. Κι Εκείνος είναι «υποχρεωμένος» να αποδεχθεί τις δικαιολογίες μας, γιατί ο Θεός είναι αγάπη!
Ο Αββάς Αλώνιος στο Γεροντικό λέει: «Αν δεν πη ο άνθρωπος  στην καρδιά του, εγώ μονάχος και ο Θεός είμαστε στον κόσμο, δεν θα βρη ανάπαυση». Δεν θα κρατήσω την ερμηνεία του θείου έρωτα. Θα το δω στην προοπτική τη δική μας. Αν δεν αναλάβουμε ευθύνη να πάρουμε απόφαση τί είναι για μας ο Θεός, τι  ο εαυτός μας, τί ο κόσμος, δεν θα βρούμε ανάπαυση. Αν για όλα πάντα θα φταίνε οι άλλοι (και όντως φταίνε σε πολλά ) , τότε θα παραμείνουμε «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», αποχαυνωμένοι και ευχαριστημένοι που έχουμε δικαιολογία για να συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούμε και να ονειρευόμαστε ότι θα επανέλθει το υπό κατάρρευσιν υπερκαταναλωτικό όνειρό μας.
Είπα στα παιδιά, όταν με ρώτησαν, γιατί είμαι στην Εκκλησία, γιατί είμαι Ορθόδοξος σήμερα, ότι στην Εκκλησία βρήκα τον μοναδικό εκείνο χώρο και τρόπο στον οποίο η αγάπη, όχι για έναν αλλά για όλους, για το Θεό και τον άνθρωπο, δεν είναι αδυναμία. Μόνο στην Εκκλησία σου αναγνωρίζεται το δικαίωμα και η χαρά να αγαπάς. Με τα λάθη και τις αδυναμίες σου, τις πτώσεις και τις αντιστάσεις σου. Σε κανέναν χώρο εγώ , τουλάχιστον ,δεν συνάντησα την αντίληψη ότι να αγαπάς δεν είναι ντροπή, ότι ο δρόμος σου είναι «με το σταυρό στο χέρι» και επιτέλους αυτό δεν είναι κακό.
Δεν ξέρω αν κάποιοι από τους μαθητές προβληματίστηκαν. Μάλλον ξέρω ότι σε κάποιον νέο διάλογο πάλι για τις περιουσίες και τα σκάνδαλα θα μιλάμε. Πόδες μερίδες φαγητό δίνει η Εκκλησία, πόσα ιδρύματα λειτουργεί, πόσα κουδούνια ηχούν στις στολές των δεσποτάδων και πόσο αξίζουν τα δεσποτικά εγκόλπια, ότι η γλώσσα δεν επιτρέπει στον νέο να λειτουργηθεί, να συναντήσει δηλαδή τον συνάνθρωπό του στο σώμα του Χριστού και να τον αγαπήσει, ανταποκρινόμενος στην αγάπη του Χριστού. Ωστόσο, έκλεισα την συζήτηση με τους μαθητές λέγοντάς τους ότι αξίζει να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη της ζωής τους, να έχουν οι ίδιοι εικόνα για ό,τι απορρίπτουν και ότι μέσα στην ζωή της Εκκλησίας, αν τολμήσουν, θα βρουν ανθρώπους για να μοιραστούν μαζί τους τον προβληματισμό τους. Και σε κάποιον δεκαπεντάχρονο που επανέλαβε ότι έχουμε αποτύχει όλοι οι μεγάλοι και ότι ήθελε να του πω έναν λόγο για να τον πείσω να έρθει στην Εκκλησία απάντησα ότι εγώ δεν βρίσκω για λογαριασμό του κανέναν λόγο. Αν όμως εκείνος βρει, η χαρά μου θα ήταν πολύ μεγάλη και η πόρτα της Εκκλησίας ανοιχτή για εκείνον.
Η Ορθοδοξία. Δόγματα, εικόνες, αιρετικοί, αναθέματα, συνοδικά, περηφάνια που είμαστε Ορθόδοξοι, επιθέσεις σε όλους τους άλλους, η Ορθοδοξία κινδυνεύει… Σ’ αυτήν την καταιγίδα ο λόγος του Αββά ηχεί στην ψυχή μου: «Αν δεν πη ο άνθρωπος στην καρδιά του, εγώ μονάχος και ο Θεός είμαστε στον κόσμο, δεν θα βρη ανάπαυση».
Εύχου, Αββά, να τον πω, να τον ζήσω τον λόγο σου, να μετρήσω την Ορθοδοξία μου στο πρίσμα αυτού του λόγου, να βρω ανάπαυση και μετά να συναντώ τους όποιους άλλους. Με ευθύνη για την ζωή μου. Αγαπώντας , αλλά όχι υπερ-προστατεύοντας και «αθωώνοντας». Και πρωτίστως, κοινωνώντας τον Χριστό, στην συνάντηση του σώματος, στην λειτουργία και την προσευχή, στο μοίρασμα, στον κόκκο της μετάνοιας που θα ήθελα να κάνει την καρδιά μου να καρπίσει.


Από το βιβλίο: « η αγάπη είναι απλή
μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ
ΑΘΗΝΑ 2012

Νώτη Γεωργία



Αρχειοθήκη ιστολογίου