Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Σωστή τοποθέτηση απέναντι στην αδικία

- Γέροντα, όταν με αδικούν, η καρδιά μου σκληραίνει.
- Για να μη σκληραίνη, ποτέ να μη σκέφτεσαι ότι φταίει ή πόσο φταίει ο άλλος που σε αδικεί, αλλά πόσο φταις εσύ. Βλέπει, όταν οι άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν δίκαιο, μόνον που παίρνουν περισσότερο δίκαιο απ’ όσο δικαιούνται, γι’ αυτό και διαφωνούν συνέχεια. Πηγαίνουν στην αστυνομία π.χ. και ο καθένας λέει: «με έδειρε ο τάδε»- και δεν λέει πόσο τον έδειρε αυτός!- και του κάνει μήνυση.
Αν σκαφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός , θα δεχόμαστε με χαρά την αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε μαραγκός στους Εβραίους. Και τι εργαλεία είχαν τότε; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες. Του έδιναν και κάτι σανίδια… και Του έλεγαν: «Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…». Και πώς να τα πλανίση; Πλανίζονταν με εκείνα τα γύφτικα σίδερα, που χρησιμοποιούσαν τότε για πλάνες; Ξέρεις τι ζόρικα είναι; Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία! Ξυπόλυτος να πηγαίνη από εδώ-από εκεί, για να κηρύττη ! Θεράπευε αρρώστους , με λάσπη άνοιγε τα μάτια των τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία. Έβγαζε τα δαιμόνια από τους δαιμονισμένους, αλλά δυστυχώς οι αχάριστοι άνθρωποι Του έλεγαν πως είχε δαιμόνιο! Και ενώ τόσοι είχαν μιλήσει και προφητεύσει γι’ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε, και τελικά ονειδισμούς, σταύρωμα.
Γι’ αυτό οι δαιμονισμένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.
- Μπορεί, Γέροντα, να βρεθή κανείς με φορτίο μεγαλύτερο από αυτό που μπορεί να σηκώση;
- Ο Θεός δεν επιτρέπει φορτίο πέρα από τις δυνάμεις μας. Οι αδιάκριτοι άνθρωποι φορτώνουν βαρύ φορτίο και στους άλλους. Πολλές φορές ο Καλός Θεός αφήνει τους καλούς ανθρώπους στα χέρια των κακών, για να μαζέψουν μισθό ουράνιο.
- Το παράπονο, Γέροντα, έχει σχέση με την αχαριστία;
- Ναι. Μπορεί μάλιστα κάποιος, ενώ τον φροντίζουν για το καλό του, να μην το καταλαβαίνη, να νιώθη αδικημένος και να παραπονήται. Αν δεν παρακολουθή τον εαυτό του, μπορεί, όταν κάνη ένα σφάλμα και του λένε να προσέχη, να νομίζη ότι τον αδικούν και να φθάνη στην αναίδεια. Μια αδελφή λ.χ. βάζει περισσότερο φάρμακο και καίει με το ράντισμα τα φύλλα από τις ελιές. Της κάνουν παρατήρηση και, αντί να συναισθανθή το λάθος της και να πη «ευλόγησον», νιώθει αδικημένη και κλαίει. «Με αδικούν», λέει. Αν έπεφτε ακρίδα και χαλούσε τα δένδρα, δεν θα μιλούσαν, ενώ τώρα που τα χάλασα εγώ, φωνάζουν. Χριστέ μου, μόνον Εσύ με καταλαβαίνεις», και δώσ’ του δάκρυα! Μπορεί να νιώθη και χαρά, γιατί σκέφτεται ότι θα έχη μισθό από την αδικία που δέχεται και να ευγνωμονή τον Χριστό! Αυτό είναι μια λανθασμένη κατάσταση, είναι μεγάλη πλάνη.

Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Για όλα φροντίζουμε, εκτός από τον εκκλησιασμό τους

Για όλα φροντίζουμε, εκτός από τον εκκλησιασμό τους

Αλλά για να λάβουν την κοσμική παιδεία και για να υπηρετήσουν στον στρατό, φροντίζουμε και χρήματα δίνουμε και φίλους παρακαλούμε και πολύ τρέχουμε εδώ κι εκεί∙ ενώ για να ευδοκιμήσουν κοντά στο βασιλιά των αγγέλων, δεν κάνουμε απολύτως τίποτε. Και στα θεάματα βέβαια, τα επιτρέπουμε να πηγαίνουν συνεχώς, ποτέ όμως δεν τα αναγκάζουμε να πάνε στην εκκλησία, αλλά κι αν μία ή δύο φορές έλθη το παιδί, θα έλθη άδικα και άσκοπα και τυχαία και για ψυχαγωγία.

Εμείς πρέπει να οδηγούμε το παιδί στην εκκλησία

Δεν έπρεπε όμως να γίνεται έτσι, αλλά όπως όταν το στέλνουμε στο σχολείο του ζητάμε ευθύνες για τα μαθήματα, έτσι και όταν το στέλνουμε στην εκκλησία ή καλλίτερα όταν το οδηγούμε σ’ αυτήν. Διότι δεν πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας σε άλλους να τα πηγαίνουν στην εκκλησία, αλλά εμείς να τα κρατάμε και να ερχώμαστε εδώ μέσα και να απαιτούμε από αυτά την απομνημόνευσι της εδώ ακροάσεως και διδασκαλίας. Διότι έτσι , μόνο έτσι θα μας γινόταν εύκολη και άνετη η διόρθωσις των παιδιών. Αν δηλαδή στο σπίτι σας άκουαν συνέχεια να συζητάτε για τη χριστιανική ευσέβεια και να τα συμβουλεύετε τα σωστά, και μαζί με εκείνα προστίθονταν και αυτά, θα μας παρείχαν γρήγορα και μάλιστα πλούσιο τον καρπό από τα καλά αυτά σπέρματα.

Τολμάς ακόμη να ονομάζεσαι πατέρας;

Όμως τίποτε από αυτά δεν κάνουμε, αλλά τα αναγκαία θεωρούνται από μας πάρεργα. Και αν συμβουλέψη κανείς γι’ αυτά προκαλείται αμέσως γέλιο∙ γι’ αυτό και ανατράπηκαν τα πάντα, και εκείνους που δεν τιμωρούν οι γονείς, τους τιμωρούν οι νόμοι της πολιτείας.
Δεν ντρέπεσαι και δεν κοκκινίζεις , πες μου, όταν ο δικαστής τιμωρήση τον γυιό σου και τον κάνη φρονιμώτερο και να φτάνη στο σημείο να χρειάζεται διόρθωσι από τον κόσμο, αν και από την αρχή έζησε μαζί σου τόσο καιρό; δεν κρύβεσαι και δεν εξαφανίζεσαι ; Και γενικά, πες μου, τολμάς να ονομάζεσαι πατέρας ακόμη, αφού πρόδωσες έτσι τον γυιό σου και δεν του πρόσφερες την απαραίτητη βοήθεια, αλλά τον άφησες να διαφθαρή από την κακία;

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Έκδοσις:
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

«Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω»

Ως γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί, μία δωρεά του Θεού, η οποία είναι μοναδική στον άνθρωπο, είναι το προνόμιο και το δικαίωμα της προσευχής. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου».
Μέσα στα πλήθη των αιτημάτων που εκφράζει κάθε χριστιανική ψυχή προς τον Θεό, εξέχουσα θέση κατέχει το αίτημα περί του ελέους του Θεού. Απευθυνόμενος ο υμνογράφος και ο μοναχός εκείνος που συνέταξε την ευχή για την Υπεραγία Θεοτόκο αναφέρει και λέει «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».
Η ποιότητα της προσευχής εξαρτάται από την ποιότητα της μετανοίας. Και η ποιότητα της μετανοίας εξαρτάται από την ποιότητα της αυτογνωσίας.
Όταν ειλικρινά στρέψει κανείς το βλέμμα μέσα στον εαυτό του, όταν βυθίσει το βλέμμα του μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής και ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης, όταν μελετήσει εις βάθος του ψαλμούς του Δαυίδ και κυρίως τον ψαλμό της μετανοίας, τον πεντηκοστό, τότε θα ανακαλύψει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια\ και έργα, θα εντοπίσει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος κινήσεων προς την αμαρτία, άσχετα αν όλα αυτά δεν είναι φανερά στον έξω κόσμο. Αυτός που πραγματικά γνωρίζει τον εαυτό του, αισθάνεται ενώπιος ενωπίω με τον Θεό, καθρεφτίζει τον εαυτό του και ελέγχει το εσωτερικό του με τη φωνή της συνειδήσεως, με την Αγία Γραφή και ανακαλύπτει ο καθένας μας πλήθος αμαρτιών.
Με την αυτογνωσία ο άνθρωπος προφυλάσσεται από μία καταστροφική αμαρτία, που λέγεται κατάκριση. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει στην επί του όρους ομιλία: «Βγάλε πρώτα το δοκάρι από τον οφθαλμό σου και μετά προσπάθησε να βγάλεις το σαριδάκι από τον οφθαλμό του άλλου».
Πιστεύω ότι αυτή η φράση κυριολεκτείται σ’ όλους μας κι έτσι ο άνθρωπος , ευκαίρως-ακαίρως, δεν θα καταφέρεται εναντίον του αδελφού του, είτε αυτός βρίσκεται στο οικογενειακό περιβάλλον, είτε στο ευρύτερο είτε και προς άλλους ανθρώπους αγνώστους.
Ο κατακριτής είναι εκείνος ο οποίος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ ασχολείται κανείς με τα παραπτώματα των άλλων, τόσο πιο πολύ παραμελεί τον εαυτό του.
Η αυτογνωσία οδηγεί στην ευλάβεια, στην μετάνοια, στην συντριβή . Δεν έχει διάθεση ο αμαρτωλός άνθρωπος , ο οποίος αισθάνεται όντως αμαρτωλότερος των αμαρτωλών να κρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο. Εφαρμόζει πάντοτε την φράση του Κυρίου μας: «Τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην;». Και «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε», «εν ω μέτρω μετρείτε, αντριμετρηθήσεται υμίν».
Τότε, ο άνθρωπος με αυτογνωσία , εισερχόμενος στον ιερό χώρο του Ναού, μέλημά του είναι ανά πάσαν στιγμή πώς να αναφερθεί στον Θεό ταπεινοφρόνως ,τελωνικώς, πώς να πει μαζί με τον άσωτο , «ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου», πώς να πει «μνήσθητί μου , Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Αυτός που έχει αυτογνωσία, έχει αντιληφθεί τον σκοπό της ζωής και μοναδικό του μέλημα είναι ανά πάσαν στιγμή να αναφέρεται στον Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους αγίους να δείξουν ευσπλαχνία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, η μητέρα όλων των χριστιανών και μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού στέκεται με καλωσύνη, με αγάπη και ακούει τις προσευχές όλων μας και δίδει στον καθένα το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως.
Είναι ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, πρώτα εγώ και μετά εσείς, συχνά-πυκνά, να στρέφουμε το βλέμμα μας , να μην εξαπατώμεθα από τις εξωτερικές αμαρτίες των άλλων ανθρώπων και επαναπαυόμεθα. Αλλά να τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στην Αγία Γραφή, απέναντι στον τέλειο νόμο της Καινής Διαθήκης, να τον τοποθετούμε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό μας και κάθε στιγμή που περνάει να την εκμεταλλευόμεθα για την σωτηρία της ψυχής μας, προς μετάνοια και συντριβή, ν’ απευθυνόμεθα με πολύ πόνο στον Κύριό μας για το κατάντημα της ψυχής μας.
Γιατί αν ο Θεός επιτρέψει να φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, ποια θα είναι η απολογία μας , ποιες θα είναι οι δικαιολογίες μας; Αυτή η στιγμή μας ανήκει.
Ας σταματήσουμε λοιπόν, να εθελοτυφλούμε , να εγκαταλείπουμε την ψυχή μας, ας σταματήσουμε να ασχολούμεθα με πολλά, «ενός έστι χρεία». Η αυτογνωσία , η μετάνοια, η συντριβή. Κι όταν αισθανθούμε αυτήν την συντριβή μέσα μας απευθυνόμενοι προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα της λέμε κι εκείνη θα μας ακούει: «Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Οι φιλότιμοι έχουν λεπτή συνείδηση και βοηθιούνται από τον Θεό

- Γέροντα, όποιος έχει φιλότιμο το καταλαβαίνει ο ίδιος;
- Εσύ έχεις; Αυτό φαίνεται ,ευλογημένη! Λίγο-πολύ καταλαβαίνει κανείς τον εαυτό του, πληροφορείται γιατί έχει εσωτερική ανάπαυση και ειρήνη. Αλλά και όποιος έχει φιλότιμο δεν καυχάται, δεν λέει: «εγώ έχω φιλότιμο», γιατί πάντα σκέφτεται: «Πρέπει να κινούμαι με περισσότερο φιλότιμο».
Ο φιλότιμος άνθρωπος έχει ειλικρίνεια, δεν υπολογίζει τον εαυτό του, είναι απλός, έχει ταπείνωση. Όλα αυτά δίνουν ανάπαυση και στον ίδιο, αλλά είναι αισθητά και στον άλλον• έχει και επικοινωνία εσωτερική με τον άλλον και τον καταλαβαίνει. Και να του λες, ενώ πονάς , «είμαι πολύ καλά», για να μη στενοχωρηθή, εκείνος καταλαβαίνει ότι πονάς και προσπαθεί να μη σε κουράση. Και άλλος, ενώ σε βλέπει να μην έχης κουράγιο, να ζαλίζεσαι, επειδή θέλει να σε απασχολήση, σου λέει: «Σε βλέπω, Γέροντα, πιο καλά από κάθε άλλη φορά, σε βλέπω υγιέστατο!». Και να έχει τουλάχιστον κανένα σοβαρό πρόβλημα, θα ήταν κάπως δικαιολογημένος. Αντιθέτως ο φιλότιμος, και να έχη ανάγκη, λέει: «Γέροντα, μόνο την ευχή σου να μου δώσης, να μην σε απασχολώ». Τον κρατώ και βουρκώνουν τα μάτια του. «Να φύγω, Γέροντα, λέει, να φύγω, κουρασμένο σε βλέπω». Ε, αυτός πώς να μη δεχθή θεία βοήθεια;
Υπάρχουν άνθρωποι που από το φιλότιμο π[ου έχουν αμέσως καταλαβαίνουν τι βοηθάει και τι ευχαριστεί τον άλλον, με την καλή έννοια, γιατί σκέφτονται συνέχεια τον άλλον και όχι τον εαυτό τους. Μερικοί, ενώ δεν με γνωρίζουν, καταλαβαίνουν από τι έχω ανάγκη• μου στέλνουν κανένα δεματάκι και έχουν μέσα ακριβώς ό,τι μου χρειάζεται. Το δέμα τους σου δίνει να καταλάβης όλον τον εσωτερικό τους κόσμο. Βλέπεις την λεπτή τους συνείδηση να είναι απλωμένη στο κάθε πράγμα.
- Γέροντα, στο Καλύβι σας μερικές φορές καταφέρνουν και σας βλέπουν αυτοί που είναι λίγο αναιδείς και επιμένουν.
- Ναι, αλλά ανταμείβονται οι φιλότιμοι που από λεπτότητα δεν θέλουν να με ανησυχήσουν. Την άλλη φορά ήρθε εδώ να με δη ένας οικογενειάρχης. Τον είδα και χωριστά, τον είδα και με την γυναίκα του και με τα παιδιά του. Μετά από δυό-τρεις μέρες ξαναήρθε. Εκείνη την ώρα έβλεπα κάποιον άλλον και έξω περίμενε μια κοπέλα που είχε έρθει αεροπορικώς από την Αθήνα , για να με ρωτήση για ένα θέμα που την απασχολούσε. «Μπορώ να απασχολήσω τον Γέροντα για πέντε λεπτά;», της είπε, κι εκείνη του έδωσε την σειρά της. Περίμενε μιάμιση ώρα, για να βγη ο κύριος που της ζήτησε να του δώση την σειρά της μόνο για .. πέντε λεπτά. Όταν βγήκε, είχε έρθει η ώρα να φύγη για το αεροδρόμιο, οπότε η καημένη μου είπε: «Δώσε μου την ευχή σου, Πάτερ, ήρθα από την Αθήνα, να σε συμβουλευτώ για ένα πρόβλημα που έχω, αλλά τώρα δεν προλαβαίνω• είχα πάρει άδεια από την δουλειά μου για λίγες ώρες και πρέπει να φύγω, για να μη χάσω το αεροπλάνο». Ε, πώς να την ξεχάσω αυτήν την ψυχή! Τελικά μόνο με τον αρχοντικό τρόπο βοηθιέται ο άνθρωπος από τον Θεό.
- Γέροντα, όταν ο φιλότιμος ζη με δύσκολους ανθρώπους, δεν ταλαιπωρείται;
- Σκοπός είναι να δείξη το φιλότιμό του στους ανάποδους ανθρώπους. Το Ευαγγέλιο λέει: «Ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί;».
Οι φιλότιμοι και ευαίσθητοι αδικούνται εκουσίως από τις παραχωρήσεις που κάνουν από αγάπη στους άλλους ή από την πονηρία των άλλων, αλλά ποτέ δεν περιμένουν ούτε επιδιώκουν να δικαιωθούν σ’ αυτήν την μάταιη ζωή. Σε τούτη την ζωή οι φιλότιμοι τα πληρώνουν όλα, αλλά λαμβάνουν και την βοήθεια του Θεού, και στην άλλη ζωή θα έχουν μεγάλο μισθό.



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου-Μη δικαιολογείς την αδράνειά σου

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

Μη δικαιολογείς την αδράνειά σου


Δεν υπάρχει πιο κρύο πράγμα από τον Χριστιανό που δεν σώζει άλλους. Δεν μπορείς εδώ να επικαλεσθείς την φτώχεια, διότι θα σε κατηγορήσει η χήρα που κατέβαλε τα δύο λεπτά… Δεν μπορείς να επικαλεστείς την ταπεινή σου καταγωγή, διότι και οι απόστολοι ήταν άσημοι και κατάγονταν από ασήμους. Δεν μπορείς να προβάλλεις την αγραμματοσύνη σου∙ κι εκείνοι ήταν αγράμματοι.
Ακόμη κι αν είσαι δούλος, κι αν είσαι δραπέτης, θα μπορέσεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου, διότι και ο Ονήσιμος τέτοιος ήταν. Κοίταξε όμως πού τον καλεί και σε τι υψηλό αξίωμα τον ανεβάζει ο απόστολος ∙ «ίνα κοινωνή μοι», λέγει, «εν τοις δεσμοίς μου». Δεν μπορείς να προφασιστείς την ασθένεια , διότι και ο Τιμόθεος τέτοιος ήταν, είχε «πυκνάς ασθενείας»…
Δεν βλέπετε τα δένδρα τα άκαρπα πώς είναι γερά, πώς είναι ωραία, μεγάλα, λεία και ψηλά; Αλλά αν είχαμε κήπο, θα προτιμούσαμε να έχουμε ροδιές κι ελιές καρποφόρες παρά αυτά, διότι αυτά είναι για την τέρψη και όχι για την ωφέλειά μας∙ ελάχιστα ωφελούν. Τέτοιοι είναι οι χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τα δικά τους, ή μάλλον ούτε τέτοιοι, διότι αυτοί είναι για την φωτιά, ενώ τα καλλωπιστικά δένδρα χρησιμοποιούνται και για την οικοδόμηση και για την ασφάλεια των ιδιοκτητών.
Τέτοιες ήταν και οι πέντε παρθένες, αγνές βέβαια και κόσμιες και σώφρονες, αλλά σε κανέναν χρήσιμες, γι’ αυτό και κατακαίονται. Τέτοιοι είναι αυτοί που δεν έθρεψαν τον Χριστό. Πρόσεξε ότι κανείς απ’ αυτούς δεν κατηγορείται για προσωπικά του αμαρτήματα∙ δεν κατηγορείται ότι πόρνευσε ούτε ότι επιόρκησε, καθόλου, αλλά ότι δεν υπήρξε χρήσιμος στον άλλο… Πώς είναι χριστιανός τέτοιος άνθρωπος; Πες μου, αν το προζύμι που ανακατεύεται με το αλεύρι δεν μεταβάλει στη δική του φύση όλο το φύραμα, είναι προζύμι; Και, αλήθεια, το μύρο που δεν γεμίζει ευωδιά εκείνους που πλησιάζουν, θα το ονομάσουμε μύρο;
Μη πεις∙ μου είναι αδύνατον να παρακινήσω άλλους. Αν πράγματι είσαι χριστιανός, αδύνατο είναι το να μη συμβαίνει αυτό. Όπως αυτά που βλέπουμε στη φύση είναι αναντίρρητα, έτσι και τούτο∙ διότι στη φύση του χριστιανού βρίσκεται το πράγμα.
Μην υβρίζεις τον Θεό. Αν πεις ότι δεν μπορεί να φωτίζει ο ήλιος, τον ύβρισες∙ αν πεις ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να ωφελεί, ύβρισες τον Θεό και τον είπες ψεύτη. Διότι είναι ευκολότερο να μη θερμαίνει και να μη χύνει φως ο ήλιος, παρά να μη φωτίζει ο χριστιανός ∙ είναι ευκολότερο να γίνει σκοτάδι το φως, παρά να συμβεί αυτό. Μη λες, λοιπόν, είναι αδύνατο, διότι αδύνατο είναι το αντίθετο. Μην υβρίζεις, λοιπόν, τον Θεό.
Αν ρυθμίσουμε σωστά τη ζωή μας , οπωσδήποτε θα συμβούν κι εκείνα και θα ακολουθήσουν σαν κάτι το φυσικό. Δεν είναι δυνατόν να μείνει κρυφό το φως του χριστιανού∙ δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί μια τόσο φωτεινή λαμπάδα. Αν μην αμελούμε λοιπόν!

(Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ειε τας Πράξεις 20, 4΄
PG 60, 162-164 ) .

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αρμοδιότητες της γυναίκας

Στη γυναίκα ένα μόνο ανήκει, να προσέχη αυτά που μαζεύονται, να διατηρή τα έσοδα, να φροντίζη το σπίτι. Διότι πραγματικά γι’ αυτό την έδωσε ο Θεός , για να μας βοηθάη σε αυτά μαζί με όλα τα άλλα. Επειδή λοιπόν τη ζωή μας τη συγκροτούν δύο πράγματα, τα δημόσια και τα ιδιωτικά, χωρίζοντας αυτά τα δύο ο Θεός έδωσε στη γυναίκα την προστασία του σπιτιού και στους άνδρες όλα τα ζητήματα της πόλεως, που έχουν σχέση με την αγορά, με τα δικαστήρια, τα κοινοβούλια, με τις στρατηγίες και όλα τα άλλα.
Δεν μπορεί η γυναίκα να ρίξη το ακόντιο ούτε να εκτοξεύη το βέλος , μπορεί όμως να πάρη τη ρόκα και να υφάνη στον αργαλειό, και να διαχειριστή καλά όλα τα ζητήματα του σπιτιού. Δεν μπορεί να εισηγηθή κάποια γνώμη στο κοινοβούλιο, αλλά μπορεί να εισηγηθή γνώμη στο σπίτι και πολλές φορές γνωρίζει καλλίτερα από τον άνδρα της τα πράγματα του σπιτιού. Δεν μπορεί να διαχειρισθή σωστά τα δημόσια, μπορεί όμως να αναθρέψη καλά τα παιδιά, το σπουδαιότερο από τα κτήματα. Μπορεί να αντιληφθή τις κακές πράξεις των υπηρετριών και να φροντίση για τη σωφροσύνη αυτών που υπηρετούν, να παρέχη όλη την άνεσι στον σύζυγο και να τον απαλλάξη από κάθε τέτοια φροντίδα του σπιτιού, φροντίζοντας όλα τα άλλα, τα οποία στον άνδρα ούτε ευπρεπές είναι, ούτε εύκολο να τα χειρισθή ποτέ, έστω και αν προσπαθή πάρα πολύ.

Καταμερισμός εργασιών

Διότι βέβαια και αυτό είναι έργο της γενναιοδωρίας και της σοφίας του Θεού, αυτός που είναι χρήσιμος για τα μεγαλύτερα, να είναι κατώτερος για τα μικρότερα, για να γίνη απαραίτητη η χρησιμότητα της γυναίκας.
Διότι, αν και στα δύο έκανε τον άνδρα επιτήδειο, το γένος των γυναικών θα γινόταν ευκαταφρόνητο. Πάλι, αν επέτρεπε το μεγαλύτερο και το χρησιμώτερο στη γυναίκα, θα γέμιζε με πολλή αλαζονεία τι γυναίκες. Γι’ αυτό ούτε και τα δύο έδωσε στο ένα γένος , για να μη μειωθή το άλλο και φανή πως είναι περιττό∙ ούτε και τα δύο τα μοίρασε εξίσου στον καθένα, για να μη γίνη από την ισοτιμία κάποια διαμάχη και φιλονεικία, επειδή οι γυναίκες θα φρόντιζαν να έχουν την ίδια τιμητική θέση με τους άνδρες. Αλλά προνοώντας για την ειρήνη και συγχρόνως διατηρώντας τη πρέπουσα θέσι στο κάθε γένος, χώρισε τη ζωή μας στα δύο αυτά πράγματα και έδωσε το αναγκαιότερο και χρησιμότερο στον άνδρα, ενώ το μικρότερο και κατώτερο στη γυναίκα, για να μας είναι περιζήτητος ο άνδρας εξ αιτίας της αναγκαιότητος του έργου του, ενώ η γυναίκα εξ αιτίας της κατώτερης σε σημασία υπηρεσία της να μην εξεγείρεται εναντίον του συζύγου της.


Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Έκδοσις:
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Αλλαγή πνευματικού

- Γέροντα, όταν κανείς αναγκασθή για κάποιον λόγο να αλλάξη πνευματικό, χρειάζεται να εξομολογηθή πάλι αμαρτίες που έχει εξομολογηθή;
- Καλά είναι να ενημερώση τον καινούριο πνευματικό, όπως ο ασθενής, όταν αλλάζη γιατρό, λέει πάλι το ιστορικό του, για να μπορέση ο γιατρός να τον βοηθήση καλύτερα.
- Γέροντα, όταν κάποιος θέλη να αλάξη πνευματικό και μας ρωτάη αν είναι σωστό, τι πρέπει να πούμε;
- Να πάρη ευλογία από τον πνευματικό του. Δεν είναι καλό να αλλάζη κανείς εύκολα πνευματικό. Μια οικοδομή δεν θα γίνη ποτέ σωστή, αν αλλάζουν συνέχεια οι μηχανικοί και οι οικοδόμοι.
Παλιά πήγαιναν οι άνθρωποι σε Γέροντες, για να ζητήσουν συμβουλή για ένα θέμα που τους απασχολούσε και να βοηθηθούν. Σήμερα πολλοί δεν πάνε για συμβουλή, αλλά για να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους ή για να πουν ότι συμβουλεύτηκαν και τον τάδε Γέροντα. «Πήγα στον τάδε ,και στον τάδε ρώτησα και τον πατέρα Παϊσιο γι’ αυτό το θέμα», λέει ο άλλος, και εγώ μπορεί να τον μάλωσα ή να ήρθε μέχρι την πόρτα και να μη χτύπησε! Έτσι καταλήγουν να γυρίζουν από τον ένα πατέρα στον άλλον, χωρίς να έχουν κάποιο μόνιμο πνευματικό, με αποτέλεσμα να μπερδεύωνται.
Άλλοι πάλι κάνουν ένα σφάλμα και δεν πάνε να το πουν στον πνευματικό τους, αλλά πάνε και το λένε σε άλλον πνευματικό, για να μη χάσουν τη αξιοπρέπειά τους. Μετά από λίγο καιρό κάνουν το ίδιο σφάλμα και το λένε σε άλλον, ύστερα σε άλλον, και τελικά παρουσιάζονται στον έναν πνευματικό ότι το έκαναν μία φορά, στον άλλον μια φορά, και έτσι συνεχίζουν να σφάλλουν και μένουν αδιόρθωτοι.
Είναι και μερικοί, έχω παρατηρήσει, οι οποίοι αποφεύγουν να πουν κάτι στον πνευματικό τους, αν και ξέρουν ότι θα τους βοηθήση και δεν πρόκειται να το διαδώση, και το λένε σε κάποιον γνωστό τους, που δεν μπορεί να τους βοηθήση και που σίγουρα θα το πη και σε άλλους. Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός στο Κοινόβιο, είχε έρθει κάποιος να κοινοβιάση. Κάθησε ένα διάστημα και μετά είχε λογισμούς να φύγη. Στον ηγούμενο δεν πήγε να πη τους λογισμούς του ούτε σε κανέναν άλλο πνευματικό πατέρα, αλλά τα είπε σε έναν εργάτη από την Ιερισσό, που εργαζόταν στο μοναστήρι. Ήμουν και εγώ εκεί κοντά ,όταν του τα έλεγε∙ καθάριζα κρεμμύδια έξω από την κουζίνα. Άρχισε λοιπόν από δύο μέτρα πιο πέρα να του κάνη εξομολόγηση δυνατά. «Μετάνοιωσα που έγινα μοναχός». «Όταν ήρθες , δεν δοκίμασες;», των ρωτάει ο εργάτης. «Δοκίμασα δύο χρόνια». «Καλά, γιατί δεν έφυγες νωρίτερα;». «Να, δεν έφυγα». «Με το ζόρι σε έκαναν καλόγερο;». «Όχι, ήθελα και εγώ». «Καλά, του λέει ,τα είπες όλα αυτά στον ηγούμενο;». «Όχι», του απαντά. «Σ’ εμένα που τα λες, τι θα ωφεληθής;», του λέει. Του είχε πει ολόκληρο το ιστορικό του. Βλέπετε; Στον ηγούμενο που έπρεπε να τα πη, για να βοηθηθή, δεν τα είπε, και πήγε να εξομολογηθή στον εργάτη. Και εκείνος θα τα έλεγε το Σαββατοκύριακο στο καφενείο στην Ιερισσό, για να γελάσουν, και θα γέμιζε το χωριό. Και να πης πως ήταν λειψός; Ξέρετε πόσα λεξικά είχε; Τα αρχαία ελληνικά τα ήξερε απταίστως.
- Γέροντα, μπορεί ένας λαϊκός να ρωτήση για ένα πρόβλημά του ή για έναν πειρασμό του κάποιον πνευματικό αδελφό του, αν ο πνευματικός του απουσιάζη;
- Δεν μπορεί να τηλεφωνήση στον πνευματικό του; Ο αδελφός άλλοτε μπορεί να βοηθήση και άλλοτε δεν μπορεί να βοηθήση ή, παρά την καλή του διάθεση, μπορεί ακόμη και να τον βλάψη. Σε μια ανάγκη με ένα τηλεφώνημα στον πνευματικό βολεύονται τα πράγματα. Και αν δεν μπορή να επικοινωνήση με τον πνευματικό του και είναι κάτι σοβαρό και επείγον, ας ρωτήση έναν άλλον πνευματικό. Καλά είναι να τον έχη ρωτήσει εκ των προτέρων ποιόν πνευματικό μπορεί να συμβουλευθή σε τέτοια περίπτωση, ώστε να πάη σε κάποιον που έχει το ίδιο πνεύμα. Γιατί κάθε πνευματικός έχει δικό του σχέδιο. Μπορεί να είναι καλό και το ένα σχέδιο και το άλλο, αλλά είναι διαφορετικά.


Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Νουθεσίες

Ο Κύριός μας είναι πολυέλεος και πάντοτε έτοιμος σε βοήθεια. Να στρέφετε συνεχώς προς Αυτόν τον νου και την καρδιά.
Σας είναι αδύνατον να πηγαίνετε στην εκκλησία καθημερινά; Προσεύχεσθε στο σπίτι.
Να συνηθίζετε να ζήτε την παρουσία του Θεού. Να σκέπτεσθε διαρκώς ότι είναι «πανταχού παρών και πάντα πληρών». Να ρυθμίζετε την ζωή σας, τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις πράξεις, όπως αρμόζει ενώπιον των οφθαλμών του Θεού.
Εάν προοδεύσετε σε αυτό το σημείο, δεν θα χρειασθήτε άλλες ιδιαίτερες νουθεσίες. Ο φόβος του Θεού θ’ αρχίση να τα τακτοποιή όλα.
Να διαβάζετε το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις των Αποστόλων καθημερινά από λίγο για προσωπική ωφέλεια.
Στον εαυτό σας να είσθε αυστηρή, στους άλλους συγκαταβατική. Μπροστά σε όλους ταπεινή. Κανένα να μην αδικήτε, ενώ όταν σας αδικήσουν να τους ευγνωμονήτε. Κανένα να μην κατακρίνετε. Όλους να τους θεωρήτε αγίους και μόνο τον εαυτό σας αμαρτωλό».

«Έχετε φόβους; Παραδώστε τον εαυτό σας στην θεία θέλησι. Η πίστις ότι όλα, και τα μεγάλα και τα μικρά , από τον Θεό εξαρτώνται, θα σας διδάσκη να τα δέχεσθε όλα σαν καλά, όσο κι αν εμφανίζωνται σαν κακά. Αλλά τότε, εφ’ όσον δεν θα θεωρήτε τίποτε σαν κακό, δεν θα υπάρχη λόγος να φοβάσθε».
«Αμελήσατε λίγο. Απομακρύνθηκε λίγο ο φόβος του Θεού , ακολούθησε η μείωσις στην επαγρύπνηση και πέσατε στην κατάκρισι. Πραγματικά έχετε αμαρτήσει εσωτερικά. Το συντομώτερο να μετανοήσετε και να παρακαλέσετε τον Κύριο να σας συγχωρήση.
Ην κατάκρισις δεν γίνεται μόνο με τον λόγο, αλλά και με την εσωτερική κίνησι της καρδιάς. Περισσότερο μάλιστα κατακρίνουμε με την καρδιά παρά με την γλώσσα. Ολοκληρώνεται αμέσως μόλις σκεφθούμε κάτι κακό για κάποιον.
Η κριτική των πράξεων των άλλων μπορεί να μην είναι, μπορεί όμως και να είναι αμαρτία. Εξαρτάται από την διάθεσι με την οποία κριτικάρουμε. Η εσωτερική διάθεσις δίνει τον τόνο σ’ αυτό που σκεφτόμαστε ή εκφράζουμε. Οπωσδήποτε είναι συμφερώτερο να είμαστε συγκρατημένοι στις κρίσεις για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια ν’ αποφεύγουμε να πλησιάζουμε την φωτιά, γιατί ή θα καούμε ή θα καπνισθούμε. Καλύτερα θα ‘ναι να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας και να παύσουμε ν’ ασχολούμαστε με τους άλλους»…

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
Μετάφρασις από τα ρωσικά
ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Χρειάζεται πνευματικός οδηγός στην πνευματική ζωή

Σήμερα το πιο απαραίτητο είναι να βρουν οι άνθρωποι έναν πνευματικό , να εξομολογούνται, να του έχουν εμπιστοσύνη και να τον συμβουλεύωνται. Αν έχουν πνευματικό και βάλουν ένα πρόγραμμα με προσευχή και λίγη μελέτη, εκκλησιάζωνται , κοινωνούν , τότε δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν σ’ αυτήν την ζωή.
Η ψυχή πρέπει να παρακολουθήται από τον πνευματικό, για να μη λαθέψη τον δρόμο της. Μπορεί να βοηθάη στον αγώνα λ.χ. και η πνευματική μελέτη, αλλά, αν κανείς δεν έχη πνευματικό οδηγό, μπορή να δίνη δικές του ερμηνείες σ’ αυτά που διαβάζει, και να πλανηθή.
Βλέπεις, και όταν κάποιος πάη κάπου με το αυτοκίνητό του και δεν γνωρίζη καλά τον δρόμο, μπορεί να συμβουλεύεται τον χάρτη, αλλά σταματάει κιόλας και ρωτάει, για να μην πάρη λάθος δρόμο. Ξεκινάει, ας υποθέσουμε ,από την Αθήνα να πάη στην Φλώρινα. Έχει χάρτη και τον παρακολουθεί, αλλά ρωτάει και σε κανένα περίπτερο αν πηγαίνη καλά, αν ο δρόμος είναι καλός, γιατί σε καμμιά διασταύρωση υπάρχει κίνδυνος να πάρη άλλο δρόμο και να βρεθή στην Καβάλα ή σε κάποιον γκρεμό να κινδυνέψη να σκοτωθή. Φυσικά, μπορεί κάποιος να ρωτήση, αλλά να μην πάρη τον δρόμο που θα του πουν, και να βρεθή τελικά αλλού, ή να μην προσέξη τα επικίνδυνα σημεία , και να πάθη κακό. Όποιος όμως του δείξη τον δρόμο και συγχρόνως του πη: «Πρόσεξε ,στο τάδε σημείο έχει μια επικίνδυνη στροφή, εκεί έχει έναν γκρεμό…», εκείνος θα έχη τον μισθό του. Το ίδιο, θέλω να πω, πρέπει να γίνεται και στην πνευματική ζωή. Είναι απαραίτητο ο πιστός να έχη πνευματικό οδηγό που θα τον καθοδηγή με τις συμβουλές του και θα τον βοηθάη δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως. Έτσι μόνον μπορεί να ζήσει ορθόδοξη πνευματική ζωή και να είναι σίγουρος ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Τον πνευματικό οδηγό φυσικά κανείς θα τον διαλέξη. Δεν θα εμπιστευθή στον οποιονδήποτε την ψυχή του. Όπως για την υγεία του σώματος ψάχνει να βρη καλό γιατρό, έτσι και για την υγεία της ψυχής του θα ψάξη να βρη κάποιον καλό πνευματικό και θα πηγαίνη σ’ αυτόν , τον γιατρό της ψυχής ,τακτικά.

Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Απόφαση για την επιλογή του τρόπου ζωής

Τα χρόνια περνούν γρήγορα. Καλά είναι ο νέος να μη μένη για πολύ καιρό στο σταυροδρόμι αναποφάσιστος. Να διαλέξη έναν σταυρό – έναν από τους δύο δρόμους της Εκκλησίας μας- ανάλογα με την κλίση του και το φιλότιμό του και να προχωρήση σ’ αυτόν με εμπιστοσύνη στον Χριστό. Ας ακολουθήση τον Χριστό στην Σταύρωση, εάν θέλη να χαρή αναστάσιμα. Και στις δύο ζωές υπάρχουν φαρμάκια, αλλά, όταν βρίσκεται κανείς κοντά στον Θεό, τα γλυκαίνει ο γλυκύς Ιησούς.
Όταν περάση κανείς τα τριάντα, αρχίζει να δυσκολεύεται να αποφασίση. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται. Ο νέος προσανατολίζεται ευκολώτερα σε όποια ζωή κι αν ακολουθήση. Ο μεγάλος όλα τα εξετάζει με την λογική του. Έχει πια διαμορφωθή ο χαρακτήρας του και δύσκολα αλλάζει∙ είναι χυμένο μπετόν. Και βλέπεις, αυτοί που τακτοποιούνται σε μικρή ηλικία, είτε στην έγγαμη είτε στην μοναχική ζωή , μέχρι τα γεράματά τους διατηρούν μια παιδική απλότητα και συνδέονται εύκολα μεταξύ τους. Είδα ένα ανδρόγυνο που παντρεύτηκαν μικροί. Όπως μιλούσε ο άνδρας έτσι μιλούσε και η γυναίκα∙ ό,τι έκανε ο άνδρας, έκανε και η γυναίκα. Επειδή παντρεύτηκαν μικροί, ο ένας πήρε όλες τις συνήθειες του άλλου, και στην ομιλία κι στην συμπεριφορά, αλλά και συνδέθηκαν ευκολώτερα.
Η παροιμία λέει: «Ή μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου». Ειδικά η κοπέλα, καλά είναι μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια να αποφασίζη ποια ζωή θα ακολουθήση. Μετά τα είκοσι πέντε αρχίζει να γίνεται λίγο δύσκολη η αποκατάσταση της, γιατί σκέφτεται πως θα υποταχθή. Εν τω μεταξύ, όσο μεγαλώνει, αποκτάει και ιδιοτροπίες και ποιος θα την πάρη; Έπειτα ζητάει κυρίως προστασία στον γάμο και όχι να κάνη οικογένεια.
Είναι παρατηρημένο ότι όποιος αναβάλει συνέχεια να παντρευτή, όταν περάσουν τα χρόνια, ψάχνει και δεν βρίσκει. Όταν ήταν νέος, διάλεγε αυτός∙ ύστερα τον διαλέγουν οι άλλοι. Γι’ αυτό λέω ότι σ’ αυτό το θέμα χρειάζεται καμμιά φορά και λίγη τρέλλα. Να παραβλέψη μερικά που δεν είναι ουσιώδη, ,γιατί δεν πρόκειται ποτέ να του έρθουν όλα όπως τα περιμένει. Μια φορά έβρεχε και ένας χείμαρρος άρχισε να κατεβάζη νερό. Ένας τρελλός και ένας γνωστικός ήθελαν να περάσουν στην άλλη μεριά. Ο γνωστικός είπε: «Θα σταματήση η βροχή, θα λιγοστέψη το νερό και ύστερα θα περάσω απέναντι. Ο τρελλός δεν περίμενε∙ έδωσε μια και πέρασε απέναντι. Βράχτηκαν λίγο τα ρούχα του, αλά πήγε εκεί που ήθελε. Η βροχή, αντί να σταματήση, όλο και δυνάμωνε. Το νερό στον χείμαρρο αυξήθηκε και τελικά ο γνωστικός δεν μπόρεσε να περάση απέναντι, γιατί ύστερα ήταν και επικίνδυνο.
Σε μερικούς υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια, πολύς εγωισμός , γι’ αυτό και ο Θεός δεν βοηθάει. Χρόνια έρχονται μερικοί στο Καλύβι και με ρωτούν: « Τι θέλει ο Θεός από μένα, Πάτερ μου;». Λες και ο Θεός έχει ανάγκη από αυτούς. Ούτε μοναχοί έγιναν, ούτε παντρεύτηκαν. Σαν να είναι φτιαγμένοι από χρυσάφι και φοβούνται μην τους βάλουν για βέργα στο μπετόν! Άλλοι πάλι μου λένε: «Γέροντα, τι να κάνω; Να γίνω μοναχός ή να παντρευτώ; Πες μου, για πού είμαι;». «Εσύ τι θέλεις;», τους ρωτάω. «Και το ένα και το άλλο», μου λένε. Θέλουν και τα δύο. Αν τους πω τον λογισμό μου, λ.χ. ότι είναι για τον γάμο, και παντρευτούν, μπορεί να μην αναπαυθούν και θα έρχωνται ύστερα να λένε: «Εσύ μου είπες να ακολουθήσω αυτήν την ζωή, και τώρα ταλαιπωρούμαι».
- Γέροντα, πώς μπορεί να γίνη αυτό;
- Ένας νέος, ας υποθέσουμε, έχει κλίση για την έγγαμη ζωή, αλλά σκέφτεται και τον Μοναχισμό. Αν δεν προσέξη, ώστε να κάνη μιαν καλή οικογένεια, και δημιουργηθούν αργότερα προβλήματα και δεν τα αντιμετωπίση πνευματικά, τότε ο πονηρός θα τον πολεμήση με λογισμούς. Θα του λέη: «Εσύ ήσουν για τον Μοναχισμό, αλλά, αφού παντρεύτηκες, καλά να πάθης», και δεν θα τον αφήνη ήσυχο μέρα-νύχτα.
Μερικοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι ζητούν. Να, πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει εδώ μια κοπέλα και μου είπε: «Γέροντα, δεν μπορώ να αποφασίσω ποιόν δρόμο να ακολουθήσω. Θέλω να παντρευτώ, αλλά σκέφτομαι και τον Μοναχισμό. Τι να κάνω;». «Δες τι σε αναπαύει περισσότερο, της λέω, και αυτό να κάνης». «Δεν ξέρω, μου λέει, μερικές φορές μου φαίνεται ότι κλίνω περισσότερο προς τον γάμο. Σε παρακαλώ, Γέροντα, πες μου εσύ τι να κάνω». «Ε, αφού βλέπεις ότι κλίνεις περισσότερο προς τον γάμο, της λέω, καλύτερα να παντρευτής και ο Θεός θα σε οικονομήση». «Με την ευχή σου, Γέροντα, έτσι θα κάνω», μου λέει. Έρχεται λοιπόν μια μέρα και μου λέει: «Γέροντα, παντρεύτηκα. Πήρα έναν ναυτικό, καλός άνθρωπος, δόξα τω Θεώ, δεν μπορώ να πω, αλλά πολύ ταλαιπωρούμαι. Υποφέρω, γιατί έξι μήνες ζούμε μαζί, κι έξι χωριστά∙ τον μισό χρόνο ταξιδεύει». «Ευλογημένη ψυχή, της λέω, εσύ δεν μου έλεγες ότι σου άρεζε και η έγγαμη και η μοναχική ζωή; Να τώρα που τα έχεις και τα δύο! Γιατί δεν δοξάζεις τον θεό που σε οικονόμησε έτσι;».
- Σήμερα όμως , Γέροντα, ζούμε σε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό μερικοί νέοι διστάζουν να κάνουν οικογένεια.
- Όχι, δεν είναι σωστή αυτή η αντιμετώπιση. Αν υπάρχη εμπιστοσύνη στον Χριστό, δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν. Τα χρόνια των διωγμών δεν ήταν δύσκολα; Μήπως οι Χριστιανοί είχαν σταματήσει τότε να κάνουν οικογένεια; Πόσους Αγίους έχουμε που μαρτύρησαν μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά τους!


Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Την υπερηφάνεια την τσακίζεις με την βοήθεια του αδελφού

- Γέροντα, στενοχωριέμαι, όταν οι αδελφές μου κάνουν κάποια παρατήρηση.
- Έχεις υπερηφάνεια, γι’ αυτό στενοχωριέσαι. Την υπερηφάνεια την τσακίζεις με την βοήθεια του αδελφού, όταν του δίνης το δικαίωμα να σου κάνη παρατηρήσεις και δέχεσαι μια κουβέντα που θα σου πη. Έτσι λαμπικάρεται η ψυχή.
Επειδή το υψηλό φρόνημα δύσκολα το αντιλαμβάνεται κανείς μόνος του, πρέπει να δέχεται τους άλλους σαν γιατρούς του και να παίρνη όλα τα φάρμακα που του δίνουν, για να απαλλαγή από αυτό. Και όλοι οι άνθρωποι έχουν στην τσέπη τους φάρμακα για τους άλλους: οι μεν καλοί συμβουλεύουν με πόνο και αγάπη τον άρρωστο, οι δε κακοί τον ελέγχουν με κακία και πάθος- αυτοί μάλιστα πολλές φορές γίνονται καλύτεροι χειρουργοί από τους πρώτους , γιατί προχωρούν το νυστέρι πιο βαθιά.
- Εγώ, Γέροντα, είμαι κουτή και πολλές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί μου κάνουν παρατήρηση.
- Καλύτερα πες: «Είμαι τετραπέρατη, αλλά δεν έχω ταπείνωση». Εσύ, ενώ σφάλλεις και σου κάνουν παρατήρηση, πας να δικαιολογηθής. Πώς να φθάσης σε κατάσταση να παίρνης επάνω σου το σφάλμα, όταν δεν σφάλλης και σε κατηγορούν; Ο άνθρωπος που δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν του κάνουν μια παρατήρηση, εξοντώνει συνέχεια την ταπείνωση. Ενώ ο άνθρωπος που ρίχνει όλο το βάρος επάνω του για κάποιο σφάλμα του, ταπεινώνεται και τον λούζει η Χάρις του Θεού.
- Γέροντα, εγώ νομίζω ότι δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι έχω δίκαιο, αλλά να εξηγήσω ότι πρόκειται για παρεξήγηση.
- Έχω δει ότι έχεις μια κρυφή υπερηφάνεια που εκδηλώνεται με την δικαιολογία. Να προσπαθήσης να μη δικαιολογήσαι, ό,τι κι αν σου πουν• να βάζης μια ειλικρινή μετάνοια• αυτό φθάνει. Με το «ευλόγησον» της ειλικρινούς μετάνοιας κόβεται η υπερηφάνεια.
- Γέροντα, σήμερα ένα παιδάκι στο αρχονταρίκι έκανε μια αταξία. Του έλεγε η μητέρα του: «πες συγγνώμη», και αυτό απαντούσε: «τα κόκκαλά μου πονάνε», και «συγγνώμη» δεν έλεγε. Γιατί μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να πουν «ευλόγησον;
- Η υπερηφάνεια δεν αφήνει τον άνθρωπο να πη «ευλόγησον».


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία

- Γέροντα, εύκολα κρίνω και κατακρίνω.
- Η κρίση που έχεις, είναι, φυσικά, χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός, αλλά την εκμεταλλεύεται το ταγκαλάκι και σε κάνει να κατακρίνης και να αμαρτάνης. Γι’ αυτό, μέχρι να εξαγνισθή η κρίση σου και να έρθη ο θείος φωτισμός , να μην την εμπιστεύεσαι. Όταν κανείς ασχολήται με άλλους και τους κρίνη, ενώ ακόμη δεν έχει εξαγνισθή η κρίση του, πέφτει συνέχεια στην κατάκριση.
- Και πώς, Γέροντα, θα εξαγνισθή η κρίση μου;
- Πρέπει να την λαμπικάρης. Μπορεί να έχης καλή διάθεση και μια δύναμη μέσα σου , αλλά πιστεύεις ότι κρίνεις πάντοτε σωστά. Η κρίση σου όμως είναι ανθρώπινη, κοσμική. Προσπάθησε να απαλλαγής από το ανθρώπινο στοιχείο, να αποκτήσης ανιδιοτέλεια, για να έρθη ο θείος φωτισμός και να γίνη η κρίση σου πνευματική, θεϊκή. Τότε κρίση σου θα είναι σύμφωνη με την δικαιοσύνη του Θεού και όχι με την ανθρώπινη δικαιοσύνη• με την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού και όχι με την λογική την ανθρώπινη.
Μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του θεού, κρίνουμε «κατ’ όψιν», εξωτερικά, και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μια μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: «Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε».
Θέλει πολλή προσοχή• ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Πριν από χρόνια σε ένα μοναστήρι στο Άγιον Όρος ήταν ένας πολύ ευλαβής διάκος. Κάποτε όμως φόρεσε ρούχα κοσμικά και γύρισε στην πατρίδα του. Τότε πολλοί Πατέρες είπαν διάφορα εναντίον του. Αλλά τι είχε γίνει; Κάποιος του είχε γράψει ότι οι αδελφές του ήταν ακόμα ατακτοποίητες και, επειδή φοβήθηκε μήπως παραστρατήσουν, πήγε να τις βοηθήση. Έπιασε δουλειά σε ένα εργοστάσιο και ζούσε πιο καλογερικά από ό,τι προηγουμένως. Μόλις ταχτοποίησε τις αδελφές του, άφησε την δουλειά του και πήγε πάλι σε μοναστήρι, για να μείνη. Ο ηγούμενος , όταν είδε ότι τα ήξερε όλα, τυπικό, διακονήματα κ.λπ., τον ρώτησε πού τα έμαθε και εκείνος άνοιξε την καρδιά του και του τα είπε όλα. Τότε ο ηγούμενος ενημέρωσε τον επίσκοπο, και εκείνος τον χειροτόνησε αμέσως ιερέα. Μετά πήγε σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και εκεί ζούσε πολύ πνευματική ζωή, με πολλή άσκηση. Έφθασε σε αγία κατάσταση και βοήθησε πνευματικά πολλούς ανθρώπους. Μερικοί που δεν ξέρουν τι απέγινε μπορεί ακόμη να τον κατακρίνουν.
Πόσο πρέπει να προσέχουμε την κατάκριση! Πόσο αδικούμε τον πλησίον μας, όταν τον κατακρίνουμε! Αν και στην πραγματικότητα με την κατάκριση αδικούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, διότι μας αποστρέφεται ο Θεός. Τίποτε άλλο δεν αποστρέφεται τόσο πολύ ο Θεός όσο την κατάκριση, γιατί ο Θεός είναι δίκαιος και η κατάκριση είναι γεμάτη από αδικία.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Ο ΓΕΡΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ

Ο ΓΕΡΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΣΛΙΔΗΣ
(Σύντομο βιογραφικό)


Ο γέρων Γεώργιος Καρσλίδης (κατά κόσμον Αθανάσιος) , γεννήθηκε στην Αργυρούπολη (Γκιουμούς Χανέ) του Πόντου το 1901 από γονείς ευσεβείς και εκοιμήθη εν Κυρίω στις 4 Νοεμβρίου 1959 στου; Ταξιάρχες ( Σίψα ) Δράμας, όπου και ετάφη. Οι ευλαβείς γονείς του πέθαναν ,όταν εκείνος ήταν σε βρεφική ηλικία , και την ανατροφή του ανέλαβε η γιαγιά του , που τον καθοδηγούσε στον δρόμο του Θεού και σε ηλικία επτά ετών τον πήγε στο Μοναστήρι της Παναγίας του Σουμελά και ο μικρός Αθανάσιος έμεινε κατάπληκτος με όσα είδε και άκουσε. Ο παππούς του, που ήταν χαλκωματάς , πήρε όλη την οικογένειά του και πήγε στα μέρη του Ερζερούμ για δουλειά και από κει στον Καύκασο. Όταν πέθανε ο παππούς του, αναγκάστηκε να μείνη με τον αδελφό του που ήταν παντρεμένος, μολονότι η νύφη δεν τον συμπαθούσε και του φέρονταν άσχημα. Πληγωμένος από αυτήν την συμπεριφορά, πήρε μια μέρα το σακκίδιό του, όπου έβαλε μέσα το θυμιατήρι και τον σταυρό του, καθώς και το πιστοποιητικό γεννήσεώς του, και έφυγε χωρίς να ξέρη, πού θα πάη. Έκανε αρκετό δρόμο μέσα στον χειμώνα και όταν βράδυασε αναγκάστηκε να χωθή στην κοιλότητα του βράχου. Την νύχτα όμως έπεσε χιόνι και σκέπασε τον βράχο. Το πρωί, ακούγοντας θόρυβο γύρω του, έβγαλε το χέρι του από το χιόνι για να ζητήση βοήθεια. Την ώρα εκείνη περνούσε από κει ένα καραβάνι και οι περαστικοί, όταν είδαν το χέρι του νεαρού παιδιού, τον έβγαλαν από το χιόνι και τον πήραν μαζί τους. Και όταν μπήκαν στην επικράτεια της Τουρκίας, τον έδωσαν σε κάποιο Τούρκο για να τον έχει βοηθό στο βόσκημα των κοπαδιών του. Ο Τούρκος όμως ήταν κρυπτοχριστιανός και Έλληνας στην καταγωγή, αλλά έκανε τον Τούρκο για να επιβιώση. Στο υπόγειο του σπιτιού που του είχε μία μικρή εκκλησία για να προσεύχεται.
Μιάν ημέρα, που βρισκόταν στην βοσκή των κοπαδιών ο Αθανάσιος, είδε τρεις άντρες να ψέλνουν πολύ ωραία και έτρεξε προς το μέρος τους. Παράτησε τα ζώα, που έβοσκε, και τους ακολούθησε. Προχώρησε λίγο μαζί τους και σε λίγο οι άντρες εξαφανίστηκαν απότομα. Τότε εκείνος άρχισε να κλαίη και γύρισε στο σπίτι του αφεντικού του, όπου του αποκάλυψε τι του συνέβη. Ο κρυπτοχριστιανός αφέντης του κατάλαβε τι είχε συμβή. Τον κατέβασε στο υπόγειο να δη όλες τις εικόνες , που είχε στην εκκλησία του. Μόλις είδε ο Αθανάσιος τους Τρείς Ιεράρχες είπε ότι αυτοί οι τρεις ήταν εκείνοι , που έψελναν στο βουνό. Ο καλόψυχος κρυπτοχριστιανός είδε ότι ο νεαρός Πόντιος έπρεπε να ακολουθήση άλλον δρόμο. Τον έστειλε στην Τυφλίδα της Γεωργίας , όπου υπήρχε η ονομαστή και πολυπρόσωπη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί βρισκόταν ένας επίσκοπος γνωστός της οικογένειας Καρσλίδη και πήρε κοντά του τον Αθανάσιο και άρχισε να τον νουθετή και να τον κατηχή στα της Πίστεως. Έτσι έμαθε ο νεαρός την γεωργιανή γλώσσα , παράλληλα με την ελληνική, και την εκκλησιαστική τάξη ως την ηλικία των δεκάξι ετών. Το 1917, οπότε κείρεται μοναχός με το όνομα Γεώργιος, ξεσπά η επανάσταση των Μπολσεβίκων στην Ρωσία και αρχίζουν μεγάλες και φοβερές διώξεις κατά της Εκκλησίας. Σφάζονται οι κληρικοί, καταστρέφονται οι ναοί και καίγονται τα βιβλία στου;ς ναούς και τα μοναστήρια. Τα ίδια έγιναν και στην Μονή Ζωοδόχου Πηγής. Σκότωσαν τους περισσότερους κληρικούς και μοναχούς. Μερικοί κατάφεραν να κρυφτούν και μαζί τους και ο Γεώργιος, νεαρός μοναχός ,αλλά με ακλόνητη πίστη στον Θεόν. Όταν τους ανακάλυψαν οι Μπολσεβίκοι, τους έρριξαν σε έναν μεγάλο λάκκο να τους εκτελέσουν με τουφεκισμό. Ο π. Γεώργιος Καρσλίδης δέχτηκε μια σφαίρα στην καρδιά. Δεν τρύπησε όμως το σώμα του, διότι φορούσε το εγκόλπιον της Παναγίας. Έμεινε ανάμεσα στα πτώματα όλη την νύχτα και το πρωί ένα φορτηγό των επαναστατών μετέφερε στο νοσοκομείο εκείνους, που είχαν τραυματισθή και μαζί τους και τον π. Γεώργιον.
Ύστερα από πολλές περιπέτειες φεύγει από την Τυφλίδα και πηγαίνει στο Σοχούμ, όπου μένει ως το 1929. Τότε, μαζί με μερικούς άλλους, κατεβαίνη στην Ελλάδα ως Έλληνας , και μένει δέκα μήνες στο Κιλκίς, όπου συναντά κάποια θεία του ανάμεσα στους πρόσφυγες. Τον επόμενο χρόνο, το 1930, πηγαίνει στο χωριό Ταξιάρχες ( Σίψα ) της Δράμας. Το 1933, κατά την διανομή χωραφιών στους πρόσφυγες, του δίνουν ένα αγροτεμάχιον 5-6 στρεμμάτων. Τότε χτίζει με άλλους πρόσφυγες ένα παρεκκλήσι της Παναγίας και μαζί με έναν μικρό ξενώνα, όπου και εγκαθίσταται. Τον άλλον χρόνον, το 1934, με την βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, χτίζει το μικρό μοναστήρι της Αναλήψεως του Σωτήρος και εκεί θα περάση την υπόλοιπη ζωή του με άσκηση και προσευχή. Το 1936 θα επισκεφθή τα Ιεροσόλυμα, όπου συναντά έναν θείο του, επίσκοπο, που έχει αποσυρθή στην Μονή του Αγίου Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Ο π. Γεώργιος, που έλαβε και την ιερωσύνην, μολονότι ήταν κατά κόσμον ολιγογράμματος, αλλά κατά Θεόν σοφός, υπήρξε χαρισματούχος λειτουργός του Υψίστου. Ο ιερομόναχος Γέρων Γεώργιος ήταν προορατικός , διορατικός και θαυματουργός και δεν ήταν λίγα τα θαύματα που είχε επιτελέσει όταν βρισκόταν σε αυτή την ζωή, και ευεργέτησε αμέτρητες ψυχές, που ζητούσαν την βοήθειά του. Ασκητικός, ταπεινός, θεοκίνητος έζησε βίον οσιακόν και απεχώρησε από αυτόν τον κόσμον σε ηλικία 58 ετών, αφού ταλαιπωρήθηκε σε όλη του την ζωή, αλλά και έδωσε την καλήν μαρτυρία της Πίστεως εν Κυρίω. Διότι όσοι αγαπούν αληθινά τον Χριστό μετέχουν συνεχώς στην αγιαστική χάριν του Θεού και ζουν από τώρα την ουράνια δόξα της αγάπης και της παντοδυναμίας του Θεού. Και το φως αυτής της υπερένδοξης αγάπης φώτιζε όλην την επίγεια ζωή του οσίου Γέροντος Γεωργίου Καρσλίδη. Όσιε Γέροντα Γεώργιε, πρέσβευε υπέρ όλων ημών!


ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ

• «Όταν πηγαίνετε στην εκκλησία να φροντίσετε να πηγαίνετε όσον μπορείτε πρωί και μόλις μπείτε στην εκκλησία να κλείνετε το στόμα σας και σιγά-σιγά να ανάβετε το κερί σας και να στέκεσθε πάντα στην ίδια θέση. Ούτε να κάθεστε την ώρα της θείας λειτουργίας χωρίς λόγο. Ο νους σας να μην ξεφεύγει εδώ κι εκεί. Από την ώρα που θα μπαίνετε στην εκκλησία μέχρι να τελειώση, να το παίρνετε απόφαση, μια ώρα θα μείνετε, να την διαθέσετε για προσευχή».
• «Όταν τελειώση η θεία λειτουργία να πλησιάσετε με την σειρά και με σεβασμό στην Ωραία Πύλη , να πάρετε αντίδωρο με ενωμένα τα χέρια και στο δεξί χέρι να πάρετε το αντίδωρο. Αφού το φάτε, να μην ρίξετε τα ψίχουλα , που θα τύχη να σας μείνουν στα χέρια σας. Θα τα ρίξετε μέσα στην άμμο, που είναι στα μανουάλια και μετά θα πείτε καλημέρα».
• «Δεν έχουμε το δικαίωμα , όταν πάμε στην εκκλησία, να προσκυνάμε τις εικόνες του τέμπλου, αλλά τα προσκυνητάρια, που είναι μόλις μπαίνουμε στην εκκλησία. Τις εικόνες του τέμπλου, έχουμε ο δικαίωμα να τις χαιρετούμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα , τον Δεκαπενταύγουστο και όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε».
• «Όταν πρόκειται να κοινωνήσετε χρειάζεται προετοιμασία. Πρώτο και βασικόν είναι η εξομολόγηση. Ό,τι σας βαραίνει την ψυχή σας, δηλαδή πού φταίξατε, να το πήτε στον πνευματικό σας πατέρα και πάντα να εξομολογείστε στον ίδιο πνευματικό, όχι κάθε φορά να αλλάζετε πνευματικό. Γιατί όπως πάμε σε έναν καλό γιατρό και για πρώτη φορά μας ρωτάει “πώς λέγεσαι” και μας κάνει κάρτα και όταν ξαναπάμε δεν το λέμε από την αρχή, αλλά παίρνει ο γιατρός την κάρτα μας και με λίγα λόγια , που θα μας ρωτήση, μας δίνει τα φάρμακα, που πρέπει να πάρουμε, έτσι και ο πνευματικός μας πρέπει να ξέρη πώς βαδίζουμε στην ζωή μας».
• «Αφού εξομολογηθούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, χωρίς να κρύψουμε και το ελάχιστον αμάρτημά μας, πλένουμε την ψυχή μας, όπως όταν πρόκειται να πάρουμε την Αγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε το σπίτι μας, πλένουμε όλα μας τα ρούχα και τα πάντα καθαρίζουμε ,γιατί θα πάρουμε τον Χριστό μέσα μας. Βασικότερο είμαι να καθαρίσουμε πρώτα την ψυχή μας γίνεται με την εξομολόγηση».
• «Αφού εξομολογηθούμε θα φροντίσουμε να κάνουμε έναν έλεγχο με προσοχή στον εαυτό μας , μη τυχόν φταίξαμε σε κάποιον, αν η συνείδησή μας μας ελέγχει, είμαστε υποχρεωμένοι να πλησιάσουμε αυτόν ,που πικράναμε και να του ζητήσουμε με μεγάλη ταπείνωση να μας συγχωρήση. Κι αν ακόμη κάποιος μας πίκρανε πολύ, αυτόν θα τον πλησιάσουμε και θα του δώσουμε το χέρι με αγάπη Χριστού. Γιατί δεν πρέπει να ζητήσουμε συγχώρηση μόνο από αυτόν, που πικράναμε, αλλά και από αυτόν , που μας πίκρανε, να του δώσουμε το χέρι με πραγματική αγάπη , χωρίς εγωισμό, αλλά με ταπείνωση και να του πούμε: « Έλα αδελφέ κάποτε ψυχρανθήκαμε, χωρίς βέβαια να ρίξουμε όλο το βάρος σ’ εκείνον, γιατί αν του πούμε ότι έφταιξε εκείνος δεν έχει καμιά σημασία, ενώ αν του πούμε ότι φταίξαμε και οι δύο, δεν θα γίνη σκανδαλισμός, δεν θα παραχθή, όταν του πούμε ότι κάποτε ψυχρανθήκαμε, αδελφέ, αλλά ας δώσουμε τα χέρια μας, γιατί θα κοινωνήσουμε. Εάν δεν δεχθή, εμείς δεν πρέπει να θυμώσουμε, αλλά να πάμε σπίτι να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον Θεόν να τον συγχωρήση. Τότε μόνο θα συγχωρηθούμε κι εμείς».
• «Την παραμονή το βράδυ, που θα κοινωνήσουμε, πρέπει να διαβάσουμε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, του Τιμίου Σταυρού, την Παράκλησι της Παναγίας, του Χριστού και την (Ακολουθία) της Μεταλήψεως. Όσοι δεν ξέρουν να διαβάζουν, να τους διαβάση κάποιος άλλος. Θα αργήσουν βέβαια οι προσευχές αυτές να διαβαστούν, αλλά πρέπει κανονικά ως τις τρεις τη νύχτα να προσευχόμεθα, γιατί ως τις τρεις οι ουρανοί είναι ανοικτοί και η προσευχή μας εισακούεται. Αφού τελειώσουμε την προσευχή μας, θα κοιμηθούμε , αλλά το πρωί θα πάμε πολύ νωρίς στην εκκλησία να παρακολουθήσουμε από την αρχή την Θεία Λειτουργία»….

• «Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν. Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, , να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήση συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».
• « Ο Θεός θέλει να ελέγχουμε μόνον τον εαυτό μας. Εμείw όμως κάνουμε το αντίθετο. Ελέγχουμε όλους εκτός από τον εαυτό μας. Δεν έχει αξία, όσα καλά έργα και αν κάνουμε , όταν κρίνουμε τους άλλους κι εμείς νομίζουμε ότι είμαστε τέλειοι».
• «Τα δικαστήρια είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να προσέχετε πολύ σ’ αυτές τις πόρτες. Να τις αποφεύγετε. Αν τύχη όμως και πάτε, να λέτε πάντα την αλήθεια και αμέσως να εξομολογείσθε. Γιατί το άλλο δικαστήριο είναι το φοβερό. Εκείνο, που θα κριθούμε όλοι».
• «Εάν αυτά (εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία) δεν τα έχουμε κάνει, τότε αλλοίμονό μας, γιατί η Αγία Κοινωνία είναι το εισιτήριο για τον άλλο κόσμο. Και το εισιτήριον αυτό δεν πληρώνεται με χρήματα ούτε και μπορούμε να γυρίσουμε πίσω για να κάνουμε τα καθήκοντά μας. Γι’ αυτό, αγαπημένα μου παιδιά , σας παρακαλώ, να είστε έτοιμοι πάντα. Μην περιμένετε την τελευταία στιγμή να ετοιμαστείτε για την άλλη ζωή, γιατί ούτε την ημέρα ξέρουμε, ούτε την ώρα, που θα φύγουμε από αυτόν τον κόσμο. Το ταξίδι αυτό δεν το κάνουμε εμείς όποια ώρα θέλουμε. Αυτό εξαρτάται από άλλον».
• «Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη. Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει (σήμερα) από πριν πενήντα χρόνια».
• «Η προσευχή και η ελεημοσύνη πάνε μαζί. Αν κάνης προσευχή χωρίς ελεημοσύνη, τότε νεκρή είναι και η προσευχή σου».
• «Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα. Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες. Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε… Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς ,που μας μισούν. Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε όσον μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει. Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται και τα δικά μας αμαρτήματα. Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο. Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε, κάθε βήμα και αμαρτία… Πάντα αγάπη να κηρύττετε. Αυτός είναι ο πιο βασικός νόμος του Θεού. Αγάπη και μόνον αγάπη».
• «Ποτέ σου να μη ζηλέψης τον πλούτο, ούτε τις φαντασίες. Πάντα να ζης σεμνά και ταπεινά, χωρίς εγωισμό. Γιατί ο εγωισμός είναι φοβερό αμάρτημα. Όταν ακούς ότι συκοφαντούν κάποιον, ας είναι και αλήθεια, ποτέ σου να μη συμπληρώνης κατηγορίες, αλλά πάντα να λες το καλό και να λυπάσαι. Πάντα να φροντίζης να αγαπάς τους φτωχούς, τους γέρους, τα ορφανά, τους αρρώστους».
• «Νηστεία, αγρυπνία και προσευχή είναι τα ουράνια χαρίσματα. Δεν αρκεί μόνον η πίστη. Χρειάζονται και έργα. Προστασία στα ορφανά, ελεημοσύνη στους φτωχούς».
• «Το βάπτισμα είναι ένα από τα επτά μυστήρια. Για να βαπτίσουν ένα παιδί, πρέπει οι γονείς και ο νονός ή η νονά , να κάνουν τρεις ημέρες εγκράτεια πριν το βάπτισμα και τρεις μέρες μετά».
• «Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί, πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Χριστού μας. Πρέπει πάντα να συγχωρούμε και όχι να βλαστημούμε αυτούς, που μας έφταιξαν».




Από το : «ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ
της εποχής μας»
(Λόγοι και πράξεις Αγίων Γερόντων
των ημερών μας εις ενίσχυσιν και
παρηγορίαν των πιστών )
Π. Μ . ΣΩΤΗΡΧΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Από το βιβλίο: «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ»

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
για τον ιερό ναό της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου των Σπηλαίων


Η θεοφρούρητη εκκλησία των Σπηλαίων δοξάστηκε από τον Κύριο με αξιοθαύμαστα σημεία και κατά τον εγκαινιασμό της, τον Αύγουστο του 1089 , όταν ηγεμόνας στο Κίεβο ήταν ο Βσέβολοντ Γιαροσλάβιτς και ο μητροπολίτης ο Ιωάννης Β΄.
Να τι έγινε ακριβώς:
Μόλις τελείωσε η αγιογράφηση του ναού, οι αδελφοί της Λαύρας θέλησαν να κάνουν τα εγκαίνιά του. Άρχισαν τις ετοιμασίες, αλλά δεν εύρισκαν μονοκόμματη μαρμάρινη πλάκα, κατάλληλη για την αγία τράπεζα του ιερού. Μετά από πολλές και άκαρπες προσπάθειες, κι ενώ κανένας τεχνίτης δεν αναλάμβανε να ετοιμάση μια τόσο μεγάλη πλάκα, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μια ξύλινη και μ’ αυτή να εγκαινιάσουν το ναό.
Ο μητροπολίτης Ιωάννης όμως δεν θεωρούσε σωστό να εγκαινιαστή με ξύλινη πλάκα ένας ναός όχι μόνο τόσο μεγαλόπρεπος, αλλά και θεοϊδρυτος και σημειοφόρος. Καθυστερούσε λοιπόν να καθορίση μέρα την εγκαινίων. Αλλ’ αυτή η χρονοτριβή έριξε σε μεγάλη θλίψη τον ηγούμενο Ιωάννη και τους αδελφούς .
Στις 13 Αυγούστου το απόγευμα οι πατέρες άνοιξαν την εκκλησία για τον εσπερινό. Και τι βλέπουν! Μπροστά στο ιερό – ω των θαυμασίων Σου, Κύριε! – μια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα και τέσσερις μαρμάρινες κολόνες, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για την κατασκευή της αγίας τραπέζης!
Χωρίς καθυστέρηση ειδοποίησαν τον μητροπολίτη. Κι εκείνος, αναπέμποντας ευχαριστίες στον Κύριο, έδωσε εντολή να ετοιμαστούν για τα εγκαίνια την άλλη κιόλας ημέρα.
Πολλοί προσπάθησαν να εξακριβώσουν από πού, από ποιόν και με ποιο τρόπο ήρθε ξαφνικά η πλάκα εκείνη στην κλειστή εκκλησία. Μάταια όμως. Οι πατέρες της Λαύρας διέδωσαν παντού ότι θα έδιναν αμοιβή τρία ασημένια νομίσματα στον τεχνίτη που θ’ αποδείκνυε ότι κατασκεύασε την πλάκα. Όσο κι αν έψαξαν όμως, όσο κι αν περίμεναν , ο μάστορας δεν βρέθηκε. Ήταν φανερό πως ο ίδιος ο Κύριος, ο προνοητής κάθε καλού, φρόντισε να φέρη στη μονή την αγία τράπεζα, όπου θα παρέθετε το άχραντο Σώμα Του και το τίμιο Αίμα Του.
Ο μητροπολίτης Ιωάννης έπεσε σε θλίψη, γιατί την άλλη μέρα , 14 Αυγούστου, θα έκανε τα εγκαίνια της εκκλησίας μόνος του, χωρίς τη συμμετοχή και άλλων αρχιερέων. Να καλέση τους επισκόπους του των γειτονικών επαρχιών ήταν αδύνατο, λόγω των μεγάλων αποστάσεων. Τι θα έκανε λοιπόν; Τίποτε άλλο, από το να εγκαινιάση το ναό μόνος…
Την άλλη μέρα όμως, λίγο πριν αρχίση η τελετή, παρουσιάστηκαν στη μονή οι επίσκοποι Ιωάννης του Τσερνιγώφ, Αντώνιος του Γιούργιεφ, Λουκάς του Μπέλγκοροντ και Ησαΐας του Ροστώφ.
Έκπληκτος από τον απροσδόκητο ερχομό τους ο μητροπολίτης Ιωάννης τους ρώτησε:
- Πώς ήρθατε , αφού δεν μπόρεσα να σας ειδοποιήσω;
Οι επίσκοποι τον κοίταξαν με απορία και αποκρίθηκαν:
- Μα, Βλαντίκα, αφού ήρθε και μας βρήκε ένας νεαρός μοναχός, απεσταλμένος σου! «Στις 14 Αυγούστου», μας είπε, «θα γίνουν τα εγκαίνια της εκκλησίας των Σπηλαίων. Ετοιμαστήτε να πάτε και να συλλειτουργήσετε μαζί με το μητροπολίτη Ιωάννη».
Μάλιστα ο επίσκοπος Αντώνιος του Γιούργιεφ πρόσθεσε:
- Και να σκεφτήτε ότι εγώ ήμουν άρρωστος μέχρι χθες το βράδυ. Ήρθε λοιπόν αυτός ο άγνωστός μου μοναχός και μου είπε: «Αύριο θα γίνουν τα εγκαίνια της εκκλησίας των Σπηλαίων. Να είσαι εκεί». Δεν πρόλαβα να του εξηγήσω πως είμαι άρρωστος , γιατί εξαφανίστηκε. Αλλά τι να δω! Ενώ μέχρι τότε δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, μετά την αναχώρηση του μοναχού σηκώθηκα όρθιος κι ένιωθα υγιέστατος! Ξεκίνησα αμέσως για το Σπήλαιο, και να, είμαι εδώ σύμφωνα με την εντολή σου!
Ο μητροπολίτης Ιωάννης θέλησε ν’ αρχίση έρευνες για να βρη τους μοναχούς που ειδοποίησαν τους επισκόπους. Δεν πρόλαβε όμως. Γιατί τον καθήλωσε μια φοβερή φωνή, που ακούστηκε από τον ουρανό:
- «Εξέλιπον οι εξερευνώντες εξερευνήσεις»!
Γεμάτος δέος ο ιεράρχης ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό και είπε:
- Ω παναγία, Κυρία Θεοτόκε! Όπως κατά την αγία κοίμησή σου κάλεσες τους αποστόλους από τα πέρατα της οικουμένης για να παραβρεθούν στη σεπτή ταφή σου, έτσι και τώρα κάλεσες τους διαδόχους των αποστόλων και συλλειτουργούς μου για τα εγκαίνια του ιερού ναού σου! Ευλόγησε το έργο μας για τη δόξα του Θεού και τη δική σου!
Ιερό ρίγος διαπέρασε όλους τους δούλους του Θεού- επισκόπους, ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς- που αυθόρμητα και με δάκρυα κατανύξεως φώναζαν:
- Κύριε ελέησον! Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!...
Αλλά να! Θαύματα ακολουθούσαν τα θαύματα, Γιατί σε λίγο, ενώ γινόταν η ακολουθία των εγκαινίων, την ώρα που βρίσκονταν όλοι έξω από το ναό κι έκαναν γύρω του την καθιερωμένη λιτανεία, συνέβη κι άλλο παράδοξο.
Όταν πλησίασαν στην κλεισμένη πύλη της εκκλησίας, ψάλλοντας το «άρατε πύλας, οι άρχοντες ημών, και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι, και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης», κανείς δεν είχε μείνει μέσα για να ρωτήσει το «τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης».
Σιωπή αμηχανίας επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα.
Και αμέσως μετά ακούστηκε μια υπέροχη, μυριόστομη ψαλμωδία από το εσωτερικό του ναού:
- «Τις εστιν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;»
- «Κύριος κραταιός και δυνατός , Κύριος δυνατός εν πολέμω, Κύριος των δυνάμεων, αυτός εστιν ο βασιλεύς της δόξης».
Τι θείο μέλος ήταν εκείνο! Όλοι τ ’ άκουγαν συνεπαρμένοι, νομίζοντας πως βρίσκονται όχι στη γη, μα στον ουρανό.
Μόλις όμως μπήκαν στην εκκλησία δεν βρήκαν κανένα μέσα! Ήταν άδεια…
Κατάλαβαν τότε πως ο Κύριος είχε επιτελέσει ένα ακόμα θαυμαστό σημείο, στέλνοντας αγγέλους να διακονήσουν στον εγκαινιασμό του ναού της Παναγίας Μητέρας Του.


Από το βιβλίο: «ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ
ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ»
Απόδοση από τα ρωσικά
Αρχιμ. Τιμοθέου
Καθηγουμένου Ι. Μονής Παρακλήτου
ΕΚΔΟΣΗ Β΄
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1990

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Περί των Εισοδίων της Θεοτόκου

Άλλη μία λαμπρή εορτή, αγαπητοί μου αδελφοί, εορτάζει η εκκλησία μας, μια θεομητορική εορτή, τα «Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου». Όταν ακούμε τη λέξη «Θεοτόκος» , «Παναγία» ηλεκτρίζεται η ψυχή μας κι όλος ο συναισθηματικός μας κόσμος πάλλει από αγάπη προς αυτήν.
Είναι η στοργική μητέρα μας , η βασίλισσα του πόνου, αυτή η οποία συντρέχει ανά πάσαν στιγμή στα αιτήματα των πιστών και ο κάθε πιστός λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως», όπως λέει ο υμνογράφος στον παρακλητικό κανόνα.
Η Παναγία μας είναι καρπός θερμοτάτης και με πίστη προσευχής των δύο προχωρημένων στην ηλικία γονέων της, Ιωακείμ και Άννας. Έφεραν βαρέως την ατεκνία οι δύο αυτοί άγιοι και παρακαλούσαν με θέρμη πολλή τον Θεό , νύχτα και μέρα, να τους δώσει ένα παιδί, το οποίο να Του το αφιερώσουν. Και πράγματι , αφού γεννήθηκε η Παναγία μας, τριετή την οδήγησαν οι γονείς και την έφεραν στον Ναό.
Εκεί, φωτιζόμενος από το πανάγιο πνεύμα ο αρχιερέας , ο Ζαχαρίας, υποδέχεται την Παναγία μας και την οδηγεί αμέσως «στα άγια των αγίων», όχι δηλαδή απλώς μέσα στο Ναό, αλλά, όπως θα λέγαμε σήμερα, στο ιερό. Διότι ήταν η «ηγιασμένη», η Κεχαριτωμένη.
Εκεί έμενε επί δώδεκα έτη προσευχόμενη, μελετώντας και προετοιμάζοντας την ψυχή της για το μεγάλο, το κοσμοσωτήριο γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.
Ένα παράδειγμα απαράμιλλο για κάθε πιστό και για μας τους ίδιους, ότι αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι ανώτερο ,δεν έχουμε παρά μετά πίστεως να προσευχόμαστε. Η μετά πίστεως προσευχή είναι θαυματουργική. Και ό,τι δεν χωράει το μυαλό μας και σ’ ό,τι δεν βρίσκει λύση η σκέψη μας , βρίσκει λύση ο Θεός, όταν εμπιστευτούμε τα προβλήματά μας, όταν εμπιστευτούμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν τότε πλέον δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε και για τίποτε να στενοχωρηθούμε και «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Είναι η φράση της θείας Λειτουργίας , που αν την κατανοήσουμε και προσφέρουμε τον εαυτό μας εκατό τοις εκατό στον Θεό, τότε θα έχουμε μεγάλα για την ψυχή μας οφέλη ανά πάσαν στιγμήν και θα κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.
Τίποτε μεγάλο δεν έχει γίνει σ’ αυτό τον κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς να εμπιστευτεί ο άνθρωπος τον εαυτό του στον Χριστό και χωρίς να απαρνηθεί τον εαυτό του. Όλα χρειάζεται να τα προσφέρουμε στον Θεό, για να μας δώσει την χάρη Του, την ευλογία Του, την σωτηρία της ψυχής.
Βλέπετε πέρασαν αιώνες πολλοί για να έρθει η Παναγία μας. Ποια προετοιμασία θα έπρεπε να είχε κάνει η Παναγία μας, ώστε να γίνει δοχείο του ίδιου του Θεού; Να το σκεφτεί κανείς λίγο πιο βαθειά, πώς «ο αχώρητος εν γαστρί», πώς ο «εν κόλποις του πατρός εν αγκάλαις της μητρός», πώς ο άπειρος Θεός περιορίζεται να γίνεται και άνθρωπος; Είναι να σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Γιατί; Αυτά είναι θαυμάσια πράγματα, είναι «υπέρ νουν» ανώτερα από κάθε ανθρωπίνη σκέψη κι όμως είναι γεγονότα.
Η Παναγία μας είχε την σχετική αναμαρτησία. Τελείως αναμάρτητος σε υπερτέλειο βαθμό είναι ο ίδιος ο τριαδικός Θεός. Η Παναγία μας σαν άνθρωπος έφερε το προπατορικό αμάρτημα. Όμως με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος έσβησε το προπατορικό αμάρτημα κι εκείνη την στιγμή, που ήρθε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και της είπε , «χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, το γαρ εν σοι εκ πνεύματος αγίου εστί», έγινε η Παναγία ,μας τελείως αναμάρτητη για να δεχτεί μέσα της τον τελείως αναμάρτητο Θεό.
Διότι, για να κάνουμε μία μικρή παρένθεση εδώ, η πρώτη στην οποία επεφοίτησε το άγιο Πνεύμα είναι η Παναγία μας, δεν είναι οι απόστολοι. Εκ των υστέρων, όταν αναλήφθηκε ο Κύριός μας ήρθε το άγιο Πνεύμα στους αποστόλους. Η πρώτη επιφοίτηση έγινε με τον ερχομό του αρχάγγελου Γαβριήλ και τον χαιρετισμό προς την Θεοτόκο.
«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Η Παναγία μας , λοιπόν, είναι το θείο σκήνωμα του παναγίου Θεού. Θα πρέπει να στεκόμαστε πάντοτε, όχι μόνο με αγάπη και ευγνωμοσύνη γιατί πάντοτε μας συμπαραστέκεται, αλλά και με απέραντο θαυμασμό. Είναι η «αγία αγίων μείζων»! Στέκεται πιο πάνω απ’ όλους τους αγίους, είναι ο γνήσιος αντιπρόσωπος του ανθρώπου κοντά στον Θεό, είναι η πρεσβεύτρια όλων μας.
Όπως η Εύα στον Παράδεισο δέχτηκε την υποβολή του διαβόλου και δι’ αυτής εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο ,έτσι και η Παναγία μας δέχεται το Πανάγιο πνεύμα και την πρόταση που της κάνει ο Θεός να γίνει Θεού μητέρα και δια του Υιού και Λόγου του Θεού, δια της σταυρικής Του θυσίας εξαλείφεται η αμαρτία. Η πρώτη Εύα έφερε την αμαρτία και η δεύτερη Εύα εξαλείφει την αμαρτία. Η Παναγία μας είναι η δεύτερη Εύα, η αναγεννημένη από το πανάγιο Πνεύμα.
Θα πρέπει, λοιπόν, να στεκόμεθα με δέος και με θαυμασμό απέραντο απέναντι στην Παναγία μας, να την παρακαλούμε διότι είναι η υψηλωτέρα των ουρανών , είναι πιο πάνω από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τα εξαπτέρυγα, τα πολυόμματα, τα πτερωτά, πάνω από τους αγγέλους και τους ανθρώπους και στέκεται εκεί δίπλα στον θρόνο του Θεού και παρακαλεί πάντοτε για τον κάθε πιστό, για τον κάθε άνθρωπο.
Η παράκληση, λοιπόν, στην Παναγία μας πρέπει να είναι συνεχής , όχι μόνο όταν ψάλλουμε τον παρακλητικό κανόνα μέσα στην εκκλησία, αλλά και κάθε στιγμή, είτε για χαρμόσυνα γεγονότα της ζωής μας, είτε για δυσάρεστα και δύσκολα και άλυτα προβλήματα, θα πρέπει να απευθυνόμεθα πάντοτε με εμπιστοσύνη στην Παναγία μας, διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη». Και η Παναγία μας είναι δίκαια, είναι άγια , είναι η μητέρα του Θεού.
Όχι η Χριστοτόκος, αλλά η Θεοτόκος. Όχι ανθρωποτόκος, αλλά Θεοτόκος. Αυτής της δεήσεως δέχεται ο Κύριός μας και εκπληρώνει όλα τα αιτήματα, αρκεί να είναι «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Την Παναγία μας , λοιπόν, να έχουμε πάντοτε «κατά νουν» και να την παρακαλούμε και να δεόμεθα, ώστε να είναι πάντοτε αυτή η οποία θα μας συντροφεύει και θα μας καθοδηγεί σ’ αυτή τη ζωή, για να φθάσουμε στην αιωνιότητα, όταν ο Κύριός μας θελήσει και κόψει το νήμα αυτής της ζωής.


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Και εύρον τον άνθρωπον…

Και εύρον τον άνθρωπον…

Της Κατερίνας Τσακίρη

«Και εύρον τον άνθρωπον… ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας του Ιησού» (Λουκ. η΄ 35 ) .
Ο δαιμονόπληκτος έγινε θεολάτρης. Ο δούλος, ελεύθερος. Ο επαναστάτης ,πράος και ειρηνικός. Ο μνηματόβιος, κοινωνικός. Ο αλυσοσπάστης, φιλήσυχος και φιλοπολίτης. Ο γυμνός, ιματισμένος και συνετός. Ο αδάμαστος ερημίτης, κάθεται σαν ήμερο πρόβατο «παρά τους πόδας του Ιησού» και παρακολουθεί τη θεία Του διδασκαλία. Λευτερώθηκε από την τρομερή λεγεώνα των δαιμονίων. Το μεγάλο θαύμα είχε διαδοθεί από τους χοιροβοσκούς «εις την πόλιν και εις τους αγρούς». Γοργομαθεύτηκε σ’ ολόκληρη την περιοχή και προκάλεσε στους ανθρώπους έκπληξη και φόβο μαζί. Ήρθαν να δούνε τον Ιησού και έμειναν εκστατικοί και μαγεμένοι μπροστά στου θεραπευμένου την σωφροσύνη. Αυτό που αντίκρυσαν τα μάτια τους ήταν μια αληθινή νεκρανάσταση και ψυχανάσταση. Ήταν ένα θαυμαστό ξαναζωντάνεμα. Ήταν αναγέννηση μιας ψυχής που παράδερνε στο κακό και βασανιζόταν κάτω από την εξουσία των δαιμονίων.
Η αναγέννηση της αμαρτωλής ψυχής είναι για πάντα ένα από τα πιο μεγάλα θαύματα της θείας παντοδυναμίας.
Αν η αμαρτία νεκρώνει την ψυχή , ο Ιησούς την ζωοποιεί. Σπάζει με την παντοδυναμία Του τις αλυσίδες της καρδιάς. Κατασιγάζει τις τρικυμίες των παθών . Καταπαύει τις καταιγίδες των πειρασμών. Ανοίγει τα μνήματα του θανάτου. Δίνει ζωή και πνοή. Δημιουργεί νέους ηθικούς κόσμους. Ξέρει και μπορεί να μετατρέπει τον ακόλαστο σε ηθικό και σώφρονα∙ τον παραβάτη σε νομοταγή∙ τον υβριστή και βλάσφημο σε συνετό και σεμνό∙ τον άδικο και σκληρό σε φιλάνθρωπο και δίκαιο∙ τον ασεβή σε φιλόθεο και φιλόθρησκο… Ξέρει και μπορεί το σκοτάδι να το μεταβάλλει σε φως∙ το πικρό σε γλυκό ∙ τις βρωμιές σε ανθότοπους μυρωμένους. Η δημιουργία εκ του μηδενός ενός νέου ηθικού κόσμου, είναι έργο πολύ πιο ανώτερο από την εκ του μηδενός δημιουργία του υλικού κόσμου. Γιατί, στην πρώτη δημιουργία, η ύλη δεν πρόβαλε καμιά αντίσταση στον Δημιουργό. Στη δεύτερη όμως δημιουργία πόση αντίσταση προβάλλει ο άνθρωπος ώσπου να γίνει «καινή κτίσις»!
Δεν ήταν «σκότος επάνω της αβύσσου;». Κι όμως το διέλυσε η παντοδύναμη φωτογεννήτρια φωνή του Κυρίου… «Και εγένετο φως»! Την πέτρα – με το χτύπημα του Μωυσή- δεν την έκανε νεροφόρο πηγή; Το πικρό νερό της Μερρά, στη έρημο, δεν το είχε μεταβάλει σε γλυκό; Νεκρά σώματα δεν ανέστησε; Τον τετραήμερο Λάζαρο δε σήκωσε από τον τάφο; Έτσι με τη Χάρη Του θαυματουργικά αναγεννά και τις ψυχές που νεκρώθηκαν από την αμαρτία. Ξέρει να μεταπλάθει τις καρδιές σε σκεύη εκλογής.
Ελεεί και σώζει εκείνους που το ζητούν και μετανοούν. Εκείνους που μισούν τις αμαρτίες κι αποφασίζουν να ζήσουν την καινούρια ζωή του Πνεύματος. Αν η αμαρτία εξευτελίζει τον άνθρωπο και του αφαιρεί όλη την ευγένεια και την μεγαλοπρέπεια, η μετάνοια του ανοίγει τις ουράνιες πόρτες του θείου ελεέ0υς και τον ξανακάνει παιδί του Θεού. Τον παίρνει ο Ιησούς από το χέρι, του φορεί τον χιτώνα της αθωότητας και τον κατατάσσει στη τάξη των πιστών και καλών Του φίλων. Μετά την πτώση ανύψωση! Μετά το έγκλημα, αθώωση και δικαίωση! Η αγαλλίαση της αναγεννημένης ψυχής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ’ όλες τις τέρψεις και απολαύσεις του κόσμου αυτού. Αγαλλίαση, που είναι προμήνυμα και προοίμιο της βασιλείας των ουρανών.
Ένας υποτακτικός κάποτε ρώτησε τον Γέροντά του τι κάνει τόσες ώρες στο στασίδι του Καθολικού. Και η απάντηση: «Τον κοιτάω και με κοιτάει», εννοώντας ασφαλώς τον Ιησού Χριστό. Αυτό έκανε και ο πρώην δαιμονισμένος , αυτό κάνει και ο κάθε ειλικρινής με τον εαυτό του χριστιανός , κάθεται ειρηνικός και χαρούμενος στα πόδια του Θεανθρώπου. Γιατί η παρουσία του Κυρίου διώχνει τα μνήματα και τις ερημιές από τον άνθρωπο και του γεμίζει την ύπαρξη με τη γαλήνη της ζωής Του.
Αδέλφια μου, δύο διαφορετικές εικόνες μας παρουσιάζει το Ευαγγέλιο. Στην πρώτη βλέπει κανείς έναν άνθρωπο χωρίς Χριστό, δίχως καμιά χάρη ,δαιμονισμένο. Είναι πράγματι φοβερή και θλιβερή η εικόνα αυτή της ανθρώπινης ύπαρξης που «ζει» δίχως να ζει! Στην άλλη θαυμάζει κανείς το μεγαλείο της ανθρώπινης εικόνας που ζει με τον Χριστό και για τον Χριστό. Που δεν είναι εσωτερικά κομματιασμένος και πνευματικά αλλοτριωμένος , αλλά «σώφρων» και «ιματισμένος» «παρά τους πόδας του Ιησού». Ασφαλώς δεν είναι μόνον ο δαιμονιζόμενος του Ευαγγελίου που παρουσιάζει αυτές τις όψεις, γιατί εκείνος είναι ένας εκπρόσωπος του ανθρώπου στα πλοκάμια της αμαρτίας πιασμένος, αλλά και κάθε άνθρωπος κάτω από την επίδραση του πονηρού, κάτω από τη φθοροποιό επίδραση των παθών και της αμαρτίας παρουσιάζει την ίδια θλιβερή και αξιοθρήνητη εικόνα. Η ψυχή που δεν κατοικείται από τον Ιησού Χριστό είναι «τόπος» έρημος! Μνήμα και τάφος της ανθρώπινης εικόνας. Ο χωρίς τον Θεάνθρωπο άνθρωπος έχει όλα τα χαρακτηριστικά του δαιμονιζόμενου, άσχετα αν φαίνεται κατά τα άλλα υγιής εξωτερικά. Στη βάση είναι αντίγραφο του δαιμονισμένου. Ο Ιησούς Χριστός ντύνει τον άνθρωπο με τη θείας εκείνη «λογική» που διακρίνει τον άνθρωπο από την υπόλοιπη δημιουργία και τον αρχέκακο διάβολο. Γι’ αυτό και η ζωή του πριν δαιμονισμένου γέμισε από νόημα και σκοπό, γιατί έτσι συμβαίνει με τον άνθρωπο που ζει κοντά στον Θεάνθρωπο. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ απολαμβάνει τους καρπούς των αρετών, γι’ αυτό και στο βλέμμα του κλείνεται όχι η κακία, αλλά το όραμα της αιωνιότητας.
Ο άνθρωπος κοντά στον Ιησού έχει άφθαρτη περιουσία κι αυτή δεν είναι άλλη από τον ωραίο κόσμο της «εν Χριστώ» ψυχής. Μια ψυχή ντυμένη με τα ενδύματα του Παναγίου Πνεύματος. Μια τέτοια ψυχή προσφέρει αφειδώλευτα την αγάπη της προς κάθε κατεύθυνση και ακτινοβολεί, όπως είναι φυσικό, τον κόσμο του ουρανού στη γη.
Μεγάλη δωρεά η σωφροσύνη. Κι αυτή είναι αποτέλεσμα της βιώσεως της θεοζωής. Ο άνθρωπος που ζει για τον Ιησού Χριστό προσπαθεί να ‘ναι μετρημένη η ζωή του και να μην έχει σχέση με τα δαιμονικά πάθη , που γκρεμίζουν κάθε φραγμό και διαλύουν τα πάντα . Όπως ο δαιμονισμένος μετά την επίσκεψη της χάριτος έτσι και ο πιστός άνθρωπος είναι σώφρων σ’ όλες του τις εκδηλώσεις της ζωής του, γιατί ξέρει πως η αγιότητα ξεκινά από τις λεπτομέρειες , για να φτάσει στη μίμηση του Θεανθρώπου, στη θέωση.
Αδέρφια μου, οι Γαδαρηνοί μετά το θαύμα συνάντησαν το θείο Λυτρωτή και τον παρακάλεσαν «απελθεί απ’ αυτών». Έτσι με κυριαρχούσα στο μυαλό τους την ιδέα του συμφέροντος οι συμπατριώτες του θεραπευθέντος δαιμονιζόμενου διέπραξαν τη μεγαλύτερη απερισκεψία της ζωής τους διώχνοντας τον Κύριο από κοντά τους. Αυτούς ασφαλώς θα είχε υπόψη του ευαγγελιστής Ιωάννης , όταν σημείωνε το μελαγχολικό του συμπέρασμα στον πρόλογο του Ευαγγελίου του: «εις τα ίδια ήλθε ( ο Υιός του Θεού) , και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον».
Μερικές φορές , αγαπητοί αναγνώστες, η απερισκεψία μας είναι αξιοθρήνητη. Το τελικό της αποτέλεσμα μας γεμίζει θλίψη και απόγνωση και σφοδρή κατηγορία του εαυτού μας. Κάποτε δε και αυτή η αυτομεμψία δεν μπορεί να διορθώσει το σφάλμα από την παράλογη ενέργειά μας. Και ο Ησαύ της Π. Διαθήκης «ανεβόησε φωνήν μεγάλην και πικράν σφόδρα». Μετά το πάθημά του, αλλά δεν ξανακέρδισε τα πρωτοτόκιά του, όταν από λαιμαργία τα παρεχώρησε στον Ιακώβ. Αλήθεια! μερικά σφάλματα μας τι ανυπολόγιστες συνέπειες έχουν στη ζωή μας! Γι’ αυτό ο Θεός έντονα μας παραγγέλλει «πρόσχες σεαυτώ» ώστε όπως ερμηνεύει ο Μ. Βασίλειος , να μη γίνει ποτέ ο νους δούλος των παθών και τα πάθη κατεξουσιάσουν την ψυχή και λάθη ανεπανόρθωτα κηλιδώσουν τη ζωή μας.
Αδέλφια μου, ο κάθε καλοπροαίρετος τελικά πείθεται πως αξίζει τον κόπο η προσπάθεια να πλησιάσει όσο γίνεται περισσότερο τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό και τα δεσμά του πονηρού αποτινάζει και απαλλάσσεται με τη μετάνοια και την εξομολόγηση από οποιαδήποτε αμαρτία, που σαν άλλη δαιμονική ενέργεια τον κατακλύζει. Έτσι «ιματισμένος και σώφρων» κοινωνεί «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» Σώματος και Αίματος Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Δηλαδή μεταβάλλει τη ζωή του σε Βασιλεία του Θεού.
Αλήθεια, άγγιξε της Χάριτος η δροσόπνευστη αύρα την ψυχή μας; Αφήσαμε τον Κύριο να σπάσει και τις δικές μας αλυσίδες;
Αλήθεια, έχουμε αναγεννηθεί;


Από το περιοδικό: «πειραϊκή εκκλησία»
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΤΟΣ 20Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 219
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

«Η ζωή και το έργο του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ» ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Το υπόβαθρο του Αποστόλου των Εθνών

Είναι γνωστό ότι ο Απόστολος Παύλος είχε ένα τελείως διαφορετικό υπόβαθρο από όλους τους άλλους Αποστόλους. Οι μαθητές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού προέρχονταν από το χώρο του Ισραήλ, στον οποίο περιόρισε το κήρυγμά Του και ό ίδιος ο Χριστός. Ήταν άνθρωποι, που προέρχονταν από τη Γαλιλαία, δηλαδή από το βόρειο Ισραήλ, με σημαντικές ανησυχίες και βαθιά γνώση των Γραφών, ώστε να ζουν με την ελπίδα της έλευσης του Μεσσία.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν ένας άνθρωπος με διαφορετικές καταβολές . Είχε γεννηθεί και ανδρωθεί έξω από τον Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας Εβραίος προσηλωμένος στις παραδόσεις του λαού του. Η γενέτειρά του, η Ταρσός της Κιλικίας, βρισκόταν στη Νότια Μικρά Ασία και ήταν μία ελληνική πόλη. Θεωρήθηκε μάλιστα ως σημαντικότερη σε ελληνική παιδεία από μεγάλες πόλεις της εποχής του Αποστόλου, όπως η Αθήνα και Αλεξάνδρεια, λόγω της ύπαρξης εκεί αρκετών στωικών φιλοσόφων.
Από το γεγονός ότι ο Απόστολος γεννήθηκε σε ελληνικό περιβάλλον και, μάλιστα, με την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, την οποία διέθεταν μόνο κάποιοι πολίτες της Ρώμης και κάποιοι ακόμη προνομιούχοι κάτοικοι της αυτοκρατορίας, θα πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ανήκε ή γνώριζε τη μερίδα των ελληνιστών Εβραίων, των ανθρώπων δηλαδή που είχαν έλθει σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, τον είχαν προσλάβει και τον είχαν προσαρμόσει στη δική τους ιουδαϊκή πίστη. Αν ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν ο ίδιος ένας ελληνιστής Εβραίος, με τη στενή έννοια του όρου, καθώς ανήκε στην τάξη των προσηλωμένων στο μωσαϊκό Νόμο Φαρισαίων, όπως θα δούμε παρακάτω, εν τούτοις είχε έρθει οπωσδήποτε σε επαφή με τον κόσμο τους και τις ιδέες τους, όπως και με τον κόσμο και τη φιλοσοφία των ίδιων των Ελλήνων.
Ο επηρεασμός αυτός φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει όλες τις επιστολές του στην ελληνική γλώσσα με ιδιαίτερη δύναμη και χάρη. Χρησιμοποίησε τα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης , την οποία γνώριζε σε τέλειο βαθμό, από το σημαντικότερο δημιούργημα των ελληνιστών Εβραίων, την περίφημη μετάφραση των εβδομήκοντα, ενώ, παράλληλα, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει αποφθέγματα που βρίσκονταν στην ελληνική γραμματεία, με ιδιαίτερη αναφορά σε όρους των στωικών φιλοσόφων.
Επομένως, έχει τοποθετηθεί το ερώτημα πόσο ο Απόστολος Παύλος επηρεάζεται από τον Ελληνισμό και αν αυτός αλλοιώνει τον Ιουδαϊσμό του. Οι απόψεις που επικρατούν είναι ότι ο απόστολος υπήρξε απόλυτα ή τουλάχιστον κατά βάση Ιουδαίος , παρά την επιρροή της ελληνικής σκέψης στη δική του σκέψη. Τελικά, όμως, αυτές οι απόψεις παραθεωρούν την ουσία της σκέψης του μεγάλου Αποστόλου, αλλά και της άοκνης και ασταμάτητης δράσης του: Μωρία για τους Έλληνες, σκάνδαλο για τους Ιουδαίους.
Ο Απόστολος Παύλος είναι στοχαστής πρωτότυπος όσο πρωτότυπος είναι και ο ρόλος του. Ο Παύλος είναι Απόστολος που οργώνει την Ανατολή και τη Δύση, γράφει επιστολές προς τις Εκκλησίες που ιδρύει με προφανές το ιουδαϊκό του υπόβαθρο και την ελληνική επιρροή, για να κηρύξει τον Χριστό «Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν». Δάσκαλος του δεν είναι ούτε ο μωσαϊκός νόμος, τον οποίο γνωρίζει τέλεια, ούτε η ελληνική σοφία, από την οποία επηρεάστηκε ως κάποιο βαθμό , αλλά η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, η ζωή μέσα στον Χριστό: «ζω δε ουκέτι εγώ ,ζη δε εν εμοί Χριστός». Έτσι, ενώ οι Ιουδαίοι ζητούν σημεία και οι Έλληνες σοφία, ο σταυρωμένος Χριστός δεν είναι παρά σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους Έλληνες. Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται να αποκόπτονται οι δεσμοί του κηρύγματός του, τόσο από τον Ιουδαϊσμό όσο και από τον Ελληνισμό. Όμως, για όσους σώζονται ,είτε Ιουδαίους είτε Έλληνες, ο Χριστός είναι η Δύναμη (Ιουδαίοι) και η Σοφία (Έλληνες) του Θεού. Επομένως, όλοι μπορούσαν να βρουν αυτό που αναζητούσαν , αν αναθεωρούσαν τα νοήματα που έδιναν στις έννοιες αυτές ως τότε. Αυτό που προσφέρεται από τον Απόστολο Παύλο τελικά δεν είναι ούτε μία νέα ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου, ούτε μια νέα φιλοσοφική διδασκαλία, αλλά ένα πρόσωπο: ο Χριστός.
Αυτή η πραγματικότητα ίσως έδωσε στον μεγάλο Απόστολο την ικανότητα να δει ότι ο κόσμος της εποχής του είχε ανάγκη από το Ευαγγέλιο του Χριστού και ότι αυτό δεν έπρεπε να περιοριστεί στο χώρο του Ισραήλ ούτε να αποτελέσει μία απλή συνέχεια της ιουδαϊκής θρησκείας, μεταφέροντας όλες τις συνήθειες και τα έθιμα των Εβραίων. Ο Απόστολος αγωνίστηκε –όπως προκύπτει από τις επιστολές του, το έκανε πολλές φορές εντελώς μόνος – για να αποδείξει ότι το Ευαγγέλιο άνοιγε μια νέα εποχή στην ιστορία του κόσμου, έκλεινε την εποχή του Νόμου του Μωυσή, ο οποίος είχε χρησιμεύσει ακριβώς για να προετοιμάσει την έλευση του Μεσσία, και άνοιγε την εποχή της Χάριτος του Θεού δημιουργώντας μια εντελώς νέα πραγματικότητα. Η πεποίθηση αυτή τον έκανε να ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος των εδαφών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και, παρά τους διωγμούς και τις περιπέτειες , να κατορθώσει να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού κόσμου της εποχής του, ανοίγοντας το κεφάλαιο της μεταστροφής του ειδωλολατρικού κόσμου στον Χριστιανισμό.

Από το βιβλίο : «Η ζωή και το έργο του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΎ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2009

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ “ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ” Β’ ΤΟΜΟΣ

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ο ΧΟΡΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ


251. ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΚΙ ΕΣΥ ΛΙΓΟΝ ΠΟΝΟΝ. Ο δρόμος του αληθινού Χριστιανού είναι πάντοτε ασκητικός, μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες. Ο Μέγας Βαρσανούφιος σε μία ερωταπόκρισίν του (ΡΙΒ΄) αναφέρει τα εξής:
ΕΡΩΤΗΣΙΣ- Κάποιος μοναχός παρεκάλεσε τον Μέγα Γέροντα να προσευχηθή υπέρ αυτού, για να καταξιωθή να επιτύχη στον εαυτόν του την νέκρωσιν του Ιησού.
ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ- Με χαρά μου ζητώ από τον Θεόν να σας παράσχη κάθε αίτημα αγαθόν. Και πιστεύω ότι το παρέχει. Δεν ψεύδεται ο λέγων «αιτείτε και δοθήσεται υμίν». Ο Θεός λοιπόν εύχομαι να ικανοποιήση τα αιτήματά σας. Αμήν .Αλλά μην αδιαφορήσης στο να κοπιάσης και συ λίγο. Διότι και εκείνοι που θέλουν αξιώματα εκ μέρους του βασιλέως, και αν έχουν πολλούς προϊσταμένους , υπομένουν και αυτοί θλίψεις και κινδύνους και πόνους μέχρι να επιτύχουν τον σκοπόν τους. Έτσι λοιπόν κι εσύ πρόσφερε λίγο πόνον, για να βρης το μέγα έλεος. «Πολλά γαρ ισχύει δέησις του δικαίου ενεργουμένη». Να πης στον αδελφόν που είναι μαζί σου, τον αγαπητόν εν Κυρίω, που συνεχώς σε παιδεύει και με αυτόν τον τρόπον σου παρέχει μέγα έλεος, να μην κουραστή να σε παιδεύη. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει». Σας χαιρετώ όλους σας εν Κυρίω και παρακαλώ να προσεύχεσθε υπέρ εμού για την αγάπην».

252.ΑΣΚΗΤΙΚΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Το αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής στα «Εκατόν πρακτικά κεφάλαια»: « Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Διδάσκαλος της ιερής ασκητικής ζωής, κατά το πάθος Του ποτίστηκε με ξίδι από αυτούς που υπηρετούσαν στις διαβολικές διαταγές ,για να μας αφήση – όπως νομίζω- σαφές παράδειγμα για τους ιερούς ασκητικούς αγώνες. Λέγει δηλαδή ότι δεν πρέπει να μεταχειρίζωνται τα ευχάριστα φαγητά και ποτά όσοι αγωνίζονται κατά της αμαρτίας, αλλά μάλλον να υποφέρουν με καρτερία την πικρότητα της μάχης. Ας προσθέσουμε και το ύσσωπον στο σφουγγάρι της ύβρεως, για να εννοήσουμε τελείως το σχήμα της καθάρσεώς μας. Γιατί η δριμύτητα που έχει το ξίδι χαρακτηρίζει τους πνευματικούς αγώνες , ενώ η καθαρτική ιδιότητα του υσσώπου την τελείωσι».

253.ΠΡΩΤΑ Ο ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ. Είναι νόμος πνευματικός ότι το Άγιο Πνεύμα δεν πλησιάζει τους ακαθάρτους. Το βεβαιώνει η εμπειρία των Αγίων Πατέρων, που ακολουθούν πιστά τον λόγον του Ευαγγελίου. Ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει: «Όπως ο γεωργός που δίνει όλη την επιμέλειά του στην γη, πρώτα την οργώνει και μαζεύει τα αγκάθια και έπειτα ρίχνει τον σπόρο, έτσι και εκείνος που περιμένει να λάβη από τον Θεόν τον σπόρον της Χάριτος, πρέπει πρώτα να καθαρίζει την γη της καρδιάς του, ώστε όταν πέση ο σπόρος του Πνεύματος να δώση πλήρεις και πολλαπλασίους καρπούς. Αν δεν γίνη πρωτύτερα αυτό και δεν καθαρίση τον εαυτόν του από κάθε μολυσμόν σαρκικόν και πνευματικόν, είναι ακόμη σάρκα και αίμα και βρίσκεται μακρυά από την ζωή».

254.ΠΡΑΞΕΙΣ, ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ. Ένας θαυμαστός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου αποτελεί το κλειδί για όλους εμάς τους σημερινούς χριστιανούς , που έχουμε απομακρυνθή επικίνδυνα από την εκκλησιαστική ζωή και μεταβάλλουμε την Πίστι σε λόγια και ιδέες ( ιδεολογία) και όχι σε πράξι και σε ζωή. Λέγει ο Άγιος: «Ουδέ εν ρήμασιν ημίν, αλλ’ εν πράγμασιν η ευσέβεια». Δηλαδή για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η Πίστις (ευσέβεια) δεν βρίσκεται στα λόγια ,αλλά στα πράγματα , στα έργα ,στη ζωή μας, που την αγκαλιάζει ολόκληρη. Ζωή σύμφωνη με τις εντολές ,σύμφωνη με το θαυμαστό πνεύμα της συντριβής και της μετανοίας, που μας οδηγεί στο Θαβώρ της μεταμορφώσεως.

Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
“ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ”
Β’ ΤΟΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “AΣΤΕΡΟΣ”

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Από το βιβλίο: π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ «Είδα τις ακτίνες του φωτός…»

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είναι μαζί με τον άγιο Σέργιο του Ραντονέζ και τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη ένας από τους πιο τιμημένους αγίους της Ρωσίας και από τους πιο γνωστούς στη Δύση. Η λάμψη της αγιοσύνης του δεν γνωρίζει σύνορα.
Όμως αυτή η ακτινοβολία του δεν βασίζεται σε κάποιο γραπτό έργο. Αν εξαιρέσουμε τις Πνευματικές Διδαχές, ο άγιος Σεραφείμ δεν άφησε γραπτά. Η ακτινοβολία του μοναχού του Σάρωφ που ξεπρόβαλε από τα βάθη του ρωσικού δάσους γρήγορα ξεπέρασε αυτά τα όρια για να διαχυθεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Ορισμένες από τις φράσεις του για την εσωτερική γαλήνη, τη χαρά της Ανάστασης και πολλές ακόμα λέγονται πλέον από πολλά χείλη όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και χριστιανών κάθε ομολογίας και δόγματος.
Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται μέσα από τα λεγόμενά του. Η φήμη του Σεραφείμ οφείλεται κυρίως στους περίφημους Διαλόγους με τον Μοτοβίλοφ που μιλούν για την απόκτηση των καρπών του Αγίου πνεύματος. Αποτελούν ένα πολύ ξεχωριστό έργο που φτάνει στα μεγαλύτερα ύψη των μυστηρίων και χαράζει νέους δρόμους για την προσέγγιση του μυστηρίου του Θεού. Ένα μυστήριο που γεμίζει φως και ομορφιά από το Άγιο Πνεύμα.
Ο Υιός και το Πνεύμα, αυτά τα «δύο χέρια του Πατρός» όπως έλεγε αγία Ειρήνη ενεργούν σε απόλυτη αρμονία μέσα στον κόσμο. Το πνεύμα του Σεραφείμ έφτασε μέσω της χάριτος να διορθώσει και να ισορροπήσει και πάλι αυτή την αρμονία προς δόξα του Αγίου Πνεύματος το οποίο είχε περιφρονηθεί καθώς ο κόσμος δεν βίωνε τη δύναμη της μεταμόρφωσης μέσα από τα χαρίσματά του.
Στο επίκεντρο των Διαλόγων βρίσκεται η απόκτηση των δωρεών του Πνεύματος. Δεν περιορίζεται σε νουθεσίες αλλά μοιράζεται μια εμπειρία εσωτερικής μεταμόρφωσης. Όσο ακατάληπτο και αν μοιάζει αυτό το μήνυμα μπορεί, εφόσον αποτελέσει στόχο ζωής, να προκαλέσει την αλλαγή της ύπαρξης του χριστιανού. Άλλωστε η ίδια η επιθυμία της προσευχής, της ένωσης με τον Θεό δεν αποτελεί ένδειξη ότι το Πνεύμα ενεργεί μέσα στην καρδιά του πιστού; Διότι «κανείς δεν μπορεί να ονομάσει Κύριο τον Ιησού παρά μόνο με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος» ( Α’ Κορ.12, 3 ) .
Η προσευχή είναι μια περιπέτεια. Η περιπέτεια ενός εξερευνητή που βυθίζεται στην άβυσσο της καρδιάς του και συναντά τον αόρατο φιλοξενούμενο. Πέρα από κάθε ηθικό ακτιβισμό, πρόκειται, όπως μας λέει ο Σεραφείμ, για μια άγρυπνη προσμονή που μας συνταράσσει. Είναι ένας τόπος σιωπής όπου σκάβουμε στα βάθη του εαυτού μας για να αφήσουμε χώρο σε εκείνον «που έρχεται προς εμάς».
Ο Σεραφείμ έχει τον δικό του τρόπο να προτείνει την απόκτηση των δωρεών του Πνεύματος ως στόχο της χριστιανικής ζωής και όχι απλώς ως μια εφαρμογή ηθικών αρχών. Και υπάρχουν απτά κριτήρια που μας κάνουν να αντιληφθούμε την ενέργειά του: είναι η χαρά , κυρίως αυτή που νιώθουμε μέσα στην κατάφαση της ανάστασης, είναι η εσωτερική ειρήνη ανεξάρτητα από όσα αναστατώνουν τη ζωή μας, είναι η απλότητα της καρδιάς που έχει παραδοθεί στη σοφία και είναι το φως, η φανέρωση του Αγίου Πνεύματος σε μια ψυχή που ανοίγεται ολοκληρωτικά.
Η προσευχή με τους αγίους είναι η ένωση με το νέφος των μαρτύρων που περιβάλλουν τον θρόνο του Θεού και μας οδηγούν στην άφατη δόξα. Προέρχονται από μεγάλες δοκιμασίες , «και έπλυναν τις στολές τους και τις λεύκαναν με το αίμα του Αμνού» ( Απ. 7, 14 ) .

Από το βιβλίο: π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
«Είδα τις ακτίνες του φωτός…»
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος
Εκδόσεις: “Εν πλώ”

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Από το βιβλίο: «Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ» ΥΠΟ ΑΡΧΙΜ.ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΕΚΔΟΣΙΣ Γ’

Ιερές αναμνήσεις

ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ήταν η θλίψις που προξένησε ο θάνατός του . Ανεχώρησε για την αιωνιότητα στις 10 Οκτωβρίου του 1891, στην ηλικία των εβδομηνταεννέα ετών και άφησε πίσω του μεγάλο πνευματικό κενό. Οι ευλαβείς Χριστιανοί της Ρωσίας τον εθρήνησαν πολύ. Η απώλεια ήταν μεγάλη. Παρ’ όλο όμως που έφυγε, η μορφή του, η ζωή του, τα λόγια του παρέμεναν ζωντανά στην καρδιά και στην σκέψι τους. Ο ένας ατένιζε συνεχώς το επιβλητικό πορτραίτο που το είχε τοποθετήσει στην πιο περίοπτη θέσι του σπιτιού του. Ο άλλος ξεφύλλιζε το βιβλίο που είχε πάρει ευλογία από τα αγιασμένα χέρια του. Ο τρίτος διάβαζε και ξαναδιάβαζε μια επιστολή του που αξιώθηκε κάποτε να λάβη. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ανέφεραν προσωπικές περιπτώσεις, στις οποίες είχε εκδηλωθή το προφητικό του χάρισμα. Πολυάριθμοι αγρότες μιλούσαν για την δύναμι της προσευχής του. Τους είχε σώσει από επικίνδυνες ανομβρίες. Πολλά και θαυμαστά ακούγονταν για τον οσιώτατο εκείνο στάρετς. Και δεν μπορούσε κανείς να αμφιβάλη, γιατί επρόκειτο για γεγονότα ολοφάνερα, πρόσφατα και χειροπιαστά.
* * *

Εγώ, διηγείτο κάποιος ευσεβής Χριστιανός, είχα βρεθή σε μεγάλη απόγνωσι. Αντιμετώπιζα ένα οξύ προσωπικό πρόβλημα και δεν μπορούσα να βρω άκρη. Στον αγρό της ψυχής μου άρχισαν να βλαστάνουν τα ζιζάνια της απελπισίας. Πόση παρηγορία μου έδωσε τότε μια επιστολή του! Πόση ανακούφισι! Την φυλάω σαν κόρη οφθαλμού!
«Ειρήνη σε σένα- έτσι άρχιζε η επιστολή – αδελφέ, που βρίσκεσαι σε θλίψι και αμηχανία. Διάβασε, σε παρακαλώ, τις τελευταίες σελίδες του Αββά Δωροθέου. Εκεί αναφέρεται ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στους λογισμούς της μικροψυχίας. Διάβασε και θα ηρεμήσεις. Συζητήσαμε πολύ για την περίπτωσί σου και τίποτε δεν κατορθώσαμε να κάνουμε. Γι’ αυτό το καλύτερο απ’ όλα είναι να αναθέσουμε την ελπίδα μας στην πρόνοια του Πανάγαθου Θεού. Αυτή μπορεί όλα να τα τακτοποιήση κατά τον καλύτερο τρόπο και παρά πάσαν προσδοκία μας. Μελέτησε με προσοχή το 49ο κεφάλαιο του Αββά Ισαάκ του Σύρου, περί πνευματικής νηπιότητος. Προσπάθησε όσο μπορείς να εγκολπωθής αυτές τις αλήθειες. Κάθε υπόθεσις και κάθε έργο δεν τελειώνει μονομιάς. Χρειάζεται να περάση χρόνος, να καταβληθή προσπάθεια, να γίνη βαθειά μελέτη, να ασκηθή ωρισμένες φορές και βία. Θα γίνουν και σφάλματα, θα προκληθούν και δυσαρέσκειες. Συν τω χρόνω όμως όλα θα περάσουν και θα ξεχασθούν∙ αλλά το έργο θα παραμείνη και θα σας χαροποιή… Και πάλι ειρήνη σε σένα.

Ο πολυαμαρτωλός
Ιερομόναχος Αμβρόσιος

Άξιες είναι οι παραπομπές σε κείμενα των Αγίων πατέρων. Ο σοφός ποιμήν, εγνώριζε να οδηγή τα πρόβατα σε τόπους εκλεκτής χλόης και στερεάς πνευματικής τροφής.
* * *

- Εγώ, διηγείτο κάποιος άλλος, ήμουν μανιώδης καπνιστής. Κάπνιζα αναρίθμητα τσιγάρα την ημέρα, και κατήντησα ψυχικά και σωματικά ράκος. ΈφΘασα στο σημείο να περνώ και δυνατές κρίσεις μελαγχολίας. Και αν δεν υπήρχε η παρέμβασις του αγίου εκείνου Γέροντος, με περίμενε οριστική καταστροφή. Το γράμμα που μου έστειλε ήταν για μένα σωσίβιο.. Το φυλάω σαν ακριβό κειμήλιο. Το έχω αποστηθίσει ολόκληρο. Αφού στην αρχή μου ανέφερε τις ζημίες που προκαλεί ο καπνός στο σώμα και στην ψυχή, κατέληγε:
«Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι»… Σας συνιστώ να αντιμετωπίσετε το πάθος με φάρμακα πνευματικά. Να πλησιάσετε δηλαδή στο Μυστήριο της Μετανοίας και να εξομολογηθήτε λεπτομερώς όλες τις αμαρτίες από την μικρή παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Να ετοιμασθήτε και να κοινωνήσετε των Αχράντων Μυστηρίων. Να διαβάζετε καθημερινώς ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου όρθιος. Και όταν σας πιάνη μελαγχολία να διαβάζετε πάλι το Ευαγγέλιο, μέχρι ότου περάση. Ή αντί γι’ αυτό να κάνετε τριαντατρείς μεγάλες μετάνοιες εις τιμήν της επιγείου ζωής του Σωτήρος και της Αγίας Τριάδος…».
Με τις σοφές αυτές υποδείξεις η ψυχή καθαρίσθηκε, δυνάμωσε. Και σε λίγο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να νικήση το ακατανίκητο πάθος.



Από το βιβλίο: «Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ»
ΥΠΟ
ΑΡΧΙΜ.ΤΙΜΟΘΕΟΥ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΙΣ Γ’
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1983

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

"Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς"

Ο ΘΥΜΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το να αμύνεται κανείς δεν είναι άδικο, αλλά πρέπει και συ να συμφωνήσεις ότι δεν είναι και φιλοσοφημένο. Αυτό που λες θα ήταν λογικό, αν ήταν εύκολο και χωρίς πολλές περιπλοκές. Αν όμως, πριν να δικαιωθεί κανείς , αδικείται χίλιες φορές τότε είναι καλύτερα να μην προσθέτει στην αδικία που του έγινε κι άλλο κακό.
Σου φαίνεται ότι μιλάω με αινίγματα; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σου εξηγήσω. Σκέψου, αν θελήσει κανείς να αμυνθεί, τι χρειάζεται να πάθει. Πρώτα τον πλημμυρίζει ο θυμός και μετά τον διαλύει η οργή. Γιατί πρώτα φέρνει στο μυαλό του αυτό που έπαθε και μετά οργίζεται και επιθυμεί την ανταπόδοση . Τρίτο, προκαλεί ταραχή γύρω του. Τέταρτο, κάνει χίλιους δυο λογισμούς. Πέμπτο, τον πιάνει δέος και τρεμούλα και αγωνία γιατί τον τρώει ο θυμός και τον συγκλονίζει ο φόβος για το πώς θα πετύχει την αντεπίθεσή του. Δε σου φαίνεται λοιπόν πως τιμωρείται αυτός ο ίδιος, πριν τιμωρήσει τον άλλον; Ενώ αυτός που φιλοσοφεί απαλλάσσεται από όλα αυτά. Φυσικά. Είναι κύριος της κατάστασης και εκεί τελειώνει το πράγμα. Με τον άλλο δεν είναι έτσι, χρειάζεται να βρει κατάλληλο χρόνο, τόπο, πονηριά και κακία, όπλα και μεθόδους , κολακεία και δουλικότητα και υποκρισία. Βλέπεις πόσο δύσκολη είναι η κακία ενώ η αρετή είναι εύκολη; Πόσο η μια είναι γεμάτη φασαρίες ενώ η άλλη ατάραχη; Κι όσο ο πονηρός άνθρωπος τα παθαίνει αυτά, άλλο τόσο απολαμβάνει γαλήνη αυτός που επιλέγει την αρετή. Επιπλέον ,αυτός που αντεπιτίθεται, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο έχθρας, ενώ αυτός που φιλοσοφεί βάζει γρήγορα στην έχθρα ένα τέλος. Γι’ αυτό το λόγο ημερεύει και τον άλλο, που είναι ανόητος, και τον προκαλεί να γίνουν φίλοι.
Ισίδωρος Πηλουσιώτης

«Επειδή η αμαρτία στο βάθος της δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό με την αγαθότητα και την αγάπη. Είναι αυτό μια μεγάλη αλήθεια που συχνά την λησμονούμε. Πράγματι συχνά, πολύ συχνά, ενεργούμε αντίθετα προς αυτή την αλήθεια. Προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια. Έτσι η αρρώστια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί. Αντί να τη θεραπεύουμε την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας».
Ιωάννης της Κρονστάνδης


Από το βιβλίο: «Ελένη Κονδύλη
Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»
ΑΚΡΙΤΑΣ
Β΄ΕΚΔΟΣΗ

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

O ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η Εκκλησία θα γιορτάσει και θα προβάλλει τις μέρες αυτές την ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μπροστά στον οποίο πρέπει με σεβασμό να υποκλιθούμε, για να αντλήσουμε δυνάμεις, όπως η αιμορροούσα από το ιμάτιο του Χριστού.
Ο Χριστός στο Σταυρό! Άπλωσε τα χέρια στο Σταυρό για ν’ αγκαλιάσει ολόθερμα όλα Του τα παιδιά. Τρυπήθηκαν τα χέρια, που τόσα αγαθά σκορπούσαν μέρα και νύχτα. Τα χέρια που γιάτρεψαν τόσους αρρώστους. Τα πανάγια εκείνα χέρια που ευλογούσαν κι απαλοχάιδευαν τα μικρά και αθώα παιδιά. Ο Ιησούς υπέγραψε με το αίμα του το κήρυγμα της αγάπης. «Ίδε ο άνθρωπος!». «Δέστε ιερείς τον αρχιερέα σας. Δέστε παρθένοι τον νυμφίο σας. Δέστε ορφανοί τον πατέρα σας. Δέστε πλανεμένοι τον οδηγό σας. Δέστε ασθενείς τον γιατρό σας. Δέστε αμαρτωλοί τον Σωτήρα σας. Δέστε Χριστιανοί τον Βασιλιά σας».
Ήταν Παρασκευή. «Και βαστάζων τον σταυρόν αυτού εξήλθεν εις τον λεγόμενον κρανίου τόπον». Με τα δικά Του καρφιά καρφώθηκαν οι δικές μας αμαρτίες. Κάθε σταγόνα που πέφτει από τις πληγές Του, μιλά για αγάπη.
Εσταυρωμένε Λυτρωτά! Πόση αχαριστία και αγνωμοσύνη δείξαμε οι άνθρωποι στην αγαθότητά Σου. Αλλά Κύριε, μην αφήσεις κανέναν από μας να βρεθούμε στην παράταξη εκείνων που Σε περιφρονούν, και Σε πικραίνουν και σε λυπούν. Αξίωσέ μας να βρισκόμαστε στην μερίδα των εκλεκτών Σου, οι οποίοι στην δίψαν Σου για τη σωτηρία τους, σου προσφέρουν την ολόψυχη πίστη τους, και την ολόθερμη αγάπη τους και την εγκάρδια ευγνωμοσύνη τους.
Ατενίζοντες με πίστη τον πανάγιο σταυρό Του, μένουμε άτρωτοι και αβλαβείς από τα φριχτά δαγκώματα των αοράτων φιδιών του κακού.
Από τότε που ο Χριστός ανέβηκε στον Σταυρό και άπλωσε τα χέρια Του σ’ αυτόν, τον ευλόγησε και τον παρέλαβε στην Αρχιερατική Του υπηρεσία. Ο Σταυρός υψώθη σε σημείο μέγιστης ιερής δυνάμεως, που δεύτερο σύμβολο σαν αυτό δεν έχει η Εκκλησία μας.
Από το ύψος αυτό του Σταυρού, βλέπει ο Χριστός τον όχλο, να φανερώνει τα ευτελή αισθήματα του μίσους και του φθόνου. Συγχωρεί τον τυφλό αυτό λαό, και τον ευλογεί με τα αιματοβαμμένα χέρια Του. Μεταβάλει τον Σταυρό σε «σημείο του υιού του ανθρώπου» που κατά τον Απ. Παύλο είναι «τοις μεν απολλυμένοις μωρία, τοις δε σωζομένοις δύναμις Θεού» ,και από τον οποίο η ανθρωπότης αντλεί και θα αντλεί διαρκώς, δύναμη και σοφία Θεού.
Η αγιότης δεν είναι ποθητό όνειρο. Ο άνθρωπος γιγαντώνεται και πολεμά αποτελεσματικά πια την αμαρτία. Δεν δειλιάζει μπροστά στην ζωής τ’ αφρισμένα τα κύματα. Με την ασύγκριτη δύναμη του Σταυρού, εξουδετερώνονται του αντιπάλου τα πλήγματα. Ο ματωμένος Σταυρός του Κυρίου έγινε από τότε για τους πιστούς ,σημαία και λάβαρο και νίκη και θρίαμβος.
Ας διώξουμε και μεις κάθε ατολμία και ας αφήσουμε το βλέμμα μας να κατευθυνθεί με πίστη στον Σταυρό. Τότε η καρδιά μας θα γίνει γενναία και θα μπορέσει να πετάξει από πάνω την αθλιότητα αυτή, της γης στη αιώνιο βασίλειο της Χάριτος.
Ας με ακούσουν όλες οι καρδιές οι πληγωμένες και αιματοβαμμένες: Εκείνοι που σας υπόσχονται ότι θέλουν να σας κάνουν εύκολη την ζωή, εδώ στην γη, εκείνοι που σας ψιθυρίζουν λόγια ευδαιμονίας, εκείνοι που σας υπερασπίζονται όταν φεύγετε από τον δρόμο του Χριστού και σας δικαιολογούν για την ανηθικότητα και το παραστράτημα, εκείνοι οι οποίοι έρχονται για να σας κάνουν, δήθεν, τον βίο όμορφο και ευτυχισμένο, σας μιλούν για πρόσκαιρη ευτυχία και ληστεύουν την καρδιά σας και την ψυχή σας. Αυτοί δεν είναι φίλοι σας, δεν είναι συνοδοιπόροι, δεν είναι ηθικοί οδηγοί σας, ούτε σας δίνουν την ευτυχία που ζητάτε. Το ξύλο του Σταυρού σας, δεν πρέπει να είναι ένα κομμάτι ξερό ξύλο, αλλά ζωντανό δέντρο. Ο Χριστός αγιάζει τον Σταυρό Του με την τελευταία ρανίδα του αίματός Του. Μη σας απατούν. Κανείς δεν γεννήθηκε χωρίς πόνους και αίμα της μητρός του. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να αναγεννηθεί για τον ουρανό, χωρίς αίμα της καρδιάς του. Μπροστά στην πόρτα του ουρανού είναι τοποθετημένος για μας, ο Σταυρός.
Κρεμάμε τον Σταυρό στον τοίχο του δωματίου μας, μόνο για να σκονίζεται. Τον κρεμάμε στο στήθος μας, μόνο για να ποτίζεται με τον ιδρώτα μας. Άλλοτε μιλάμε για τον Σταυρό, μόνο για να γίνεται λόγος.
Ο Σταυρός είναι μυστήριο γεμάτο τραγικότητα αλλά και γεμάτο φιλανθρωπία και αγάπη. Είναι μυστήριο όμως το οποίο αποκαλύπτεται , αν ο άνθρωπος είναι άξιος ή τουναντίον ανάξιος του ονόματος του Χριστιανού.
Ο Χριστός έλαβε τον Σταυρό χάριν της ζωής μας και της ευτυχίας μας. Και εμείς πρέπει να πάρουμε τον Σταυρό , αν θέλουμε την ζωή και την ευτυχία μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε (το ξαναλέμε) ,ότι «ο λόγος , ο του Σταυρού, δια τους χαμένους είναι μωρία, γι’ αυτούς που θέλουν να σωθούν είναι δύναμη Θεού».
Ο Χριστός είναι πάνω στον Σταυρό, αλλά η αγάπη Του είναι αμετάβλητη προς όλους. Για τους σταυρωτές του, ζητάει από τον Θεό Πατέρα: «Πάτερ, άφες αυτοίς». Αυτοί τον μισούν και τον θανατώνουν. Αυτός τους αγαπά όλους από τον Αδάμ έως και τον τελευταίο άνθρωπο που θα ζήσει πάνω στην γη. Θάναι για πάντα η σταυρωμένη αγάπη.
Δώσε Κύριε την Χάριν Σου, ίνα το Έθνος μας ολόκληρο, μένει πιστό και αφοσιωμένο σε Σένα, τον πολυεύσπλαχνο Σωτήρα μας. Κάνε Κύριε ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα να Σε αναγνωρίσει Κύριό της και Θεό της και Σωτήρα και Λυτρωτή της.
Αξίωσέ μας Κύριε τον Σταυρό που σήμερα προσκυνούμε και που κρέμεται στο στήθος μας, να τον έχουμε και μέσα στην καρδιά μας. Αμήν.


Από το : « Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010- ΦΥΛΛΟ 96
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Το παράδειγμα μιλάει

Το παράδειγμα μιλάει

- Γέροντα, οι άνθρωποι που χουν πνευματικά στον κόσμο πρέπει να δείχνουν στους κοσμικούς ότι νηστεύουν;
- Όταν πρόκειται για διατεταγμένες νηστείες της Εκκλησίας μας, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές κ.λπ. , τότε πρέπει ,γιατί αυτό είναι ομολογία πίστεως. Οι άλλες όμως νηστείες, δηλαδή αυτές που γίνονται από άσκηση, για την αγάπη του Χριστού ή για να εισακουσθή η προσευχή μας σε ένα αίτημά μας, πρέπει να γίνωνται κρυφά.
Σκοπός είναι να ζούμε ορθόδοξα, όχι απλώς να μιλούμε ή να γράφουμε ορθόδοξα. Γι’ αυτό , βλέπεις, ένα κήρυγμα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό κι αν είναι, αν ο ιεροκήρυκας δεν έχει βίωμα.
- Αν, Γέροντα, ο ακροατής ή ο αναγνώστης έχη καλή διάθεση;
- Ε, τότε αυτός έχει ήδη την θεία Χάρη, γι’ αυτό και ωφελείται. Ένας όμως που δεν έχει καλή διάθεση θα πάρη και θα εξετάση αυτά που λέει ο ιεροκήρυκας και δεν θα έχη καμιά ωφέλεια. Το να σκεφτώμαστε ορθόδοξα είναι εύκολο∙ το να ζούμε όμως ορθόδοξα θέλει κόπο. Μια φορά ένας θεολόγος είχε κάνει μια ομιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίμα, γιατί υπήρχε ανάγκη. Και πράγματι πολλοί παρακινήθηκαν και έδωσαν πολύ αίμα. Εκείνος όμως δεν έδωσε ούτε μια σταγόνα, αν και είχε… μπόλικο. Οι άλλοι τότε σκανδαλίσθηκαν. «Εγώ, τους είπε εκείνος, με την ομιλία που έκανα και παρεκίνησα τον κόσμο να δώση αίμα, είναι σαν να έδωσα το περισσότερο αίμα»! Έτσι ανέπαυε τον λογισμό του. Καλύτερα ήταν να μην έκανε την ομιλία και αθόρυβα να πήγαινε να δώση λίγο αίμα. Η ζωή μετράει. «Εγώ είμαι δεξιός», μου είπε ένας που δεν είχε καμμιά σχέση με την Εκκλησία. «Άμα δεν κάνης σταυρό, τι ωφελεί;», του είπα.. Το χέρι που δεν κάνει σταυρό τι ωφελεί που είναι δεξί; Σε τι διαφέρει από το αριστερό που δεν κάνει σταυρό; Εκείνο έτσι κι αλλιώς δεν κάνει σταυρό». Αν εσύ είσαι δεξιός και δεν κάνης σταυρό, σε τι διαφέρεις από τους αριστερούς; Ο σκοπός είναι να είσαι άνθρωπος πνευματικός, να ζης κοντά στον Χριστό, τότε βοηθάς και τους άλλους.
Όταν ο άνθρωπος έχη ζωή σωστή, το έργο του πληροφορεί. Σε μια πόλη ήταν ένας Προτεστάντης που όλους τους κατηγορούσε∙ τι κληρικούς, τι δεσποτάδες. Εκεί κοντά σε ένα μοναστήρι ασκήτευε και ένας μοναχός. Μια φορά ρώτησε τον Προτεστάντη ένας άθεος: «Καλά, όλους τους δεσποτάδες ,τους παπάδες, τους κατηγορείς. Γι’ αυτόν τον καλόγηρο τι έχεις να πης;». «Αυτόν τον παραδέχομαι, του λέει, γιατί διαφέρει από τους άλλους». Ένας πιστός, όπου και να ‘ναι, πόσο βοηθάει, όταν ζη σωστά! Θυμάμαι, ένας γνωστός μου αστυνομικός υπηρετούσε στα σύνορα. Εκεί ήταν και Σέρβοι κομμουνιστές, και μάλιστα από τους πιο έμπιστους του κόμματος. Εκεί ήταν και Σέρβοι κομμουνιστές, και μάλιστα από τους πιο άθεους, τους πιο έμπιστους του κόμματος. Όταν έρχονταν Σέρβοι παπάδες στα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας, ο αστυνομικός τους φιλούσε το χέρι. Οι κομμουνιστές το πρόσεξαν. Έλληνας αστυνομικός να φιλάη το χέρι των Σέρβων παπάδων! Έκανε μεγάλη εντύπωση στους κομμουνιστές και προβληματίσθηκαν στο θέμα της πίστεως.
Πόσο βοηθούν αυτοί που έχουν μια θέση , όταν κρατάνε λίγο! Γι’ αυτό και εγώ κοιτάω μερικούς μεγάλους να τους δω, όταν έρχωνται, για να τους βοηθήσω, γιατί αυτοί μπορεί να βοηθήσουν πάρα πολύ με το παράδειγμα. Να , ένας στρατάρχης που γνωρίζω, είναι παράδειγμα. Και, ό,τι κάνει, το κάνει από μέσα του με την καρδιά του∙ δεν το κάνει εξωτερικά. Οι άλλοι που τον βλέπουν προβληματίζονται και βοηθιούνται . Παλιά και οι άρχοντες του τόπου είχαν αρχές, πίστευαν. Ξέρετε τι είχε πει μια αρχόντισσα σε κάποιον βουλευτή σε μια πόλη; Είχε πάει με τον σύζυγό της την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου σε ένα γεύμα και είχαν εκεί ψάρια, κρέατα… Αυτή δεν έτρωγε, γιατί νήστευε. Το πρόσεξε ο βουλευτής και της είπε: «Ασθενείς και οδοιπόροι νηστεία δεν κρατούν». «Ναι, οδοιπόροι με ρόδες!» του απάντησε εκείνη και δεν άγγιξε τίποτα από τα αρτύσιμα. Στο γεύμα εν τω μεταξύ ήταν και ένας κληρικός που τους προσφώνησε: «Μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι μαζί σας κ.λπ.», έλεγε-έλεγε ένα σωρό εγκώμια. Οπότε τον διέκοψε ο άντρας της αρχόντισσας και του είπε: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία!». Γιατί εκείνος πήγε να τους κολακεύση. Άλλοτε πάλι είχε πει αυτή η αρχόντισσα σε έναν καθηγητή Θεολογίας: «Μην κοιτάτε λεπτομέρειες και κόβετε στις εξετάσεις τους παπάδες. Κοιτάξτε να τους περνάτε, γιατί οι επαρχίες δεν έχουν παπά!». Θέλω να πω ότι παλιά οι τοπικοί άρχοντες ενδιαφέρονταν για την Εκκλησία, ήταν παράδειγμα για τον λαό.
Αυτό που θα βοηθήση θετικά τους ανθρώπους σήμερα είναι το παράδειγμά μας το χριστιανικό και η ζωή μας η χριστιανική. Τους Χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνη η πνευματική λεβεντιά και η αρχοντιά, η θυσία. Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». Η αρετή έχει τυπικό να προδίδη τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόμη και να κρυφθή, και να υποκριθή με την δια Χριστόν σαλότητα, η αρετή θα τον προδώση, έστω και αργότερα, και ο αποθηκευμένος του θησαυρός, που θα ανακαλυφθή τότε μαζεμένος, θα βοηθήση πάλι πολλές ψυχές ∙ ίσως τότε περισσότερο.



Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αρχειοθήκη ιστολογίου