Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Γρηγόριος Παλαμάς: Θείας φύσεως κοινωνός




Ι.
Σε έναν από τους Ψαλμούς διαβάζουμε τον παρακάτω στίχο: «Ο σπείροντες ν δάκρυσιν ν γαλλιάσει θεριοσι…» ( Ψαλμ. 125, 5 ). Αν στις εβδομάδες της προετοιμασίας που πέρασαν , αντικρύσαμε να καθρεφτίζεται στις παραβολές ό,τι είναι άσχημο και ανάξιο για μας, αν σταθήκαμε μπροστά στο κριτήριο της συνειδήσεώς μας και του Θεού, τότε όντως έχουμε σπείρει τη σωτηρία μας εν δάκρυσι. Και όμως, υπάρχει ακόμη χρόνος, διότι ακόμη κι όταν μπαίνουμε στον καιρό της συγκομιδής, ο Θεός μας δίνει ένα περιθώριο∙ προχωρώντας προς τη βασιλεία , προς την Ημέρα της Αναστάσεως, μπορούμε ακόμη, κάθε στιγμή, με την προοπτική της σωτηρίας, ενώπιον της νίκης του Θεού, να στρεφόμαστε προς αυτόν με ευγνωμοσύνη και συντριβή και να λέμε, «Όχι, Κύριε! Μπορεί να είμαι ο εργάτης της ενδεκάτης ώρας, αλλά δέξου με , όπως το έχεις υποσχεθεί!».
Την  περασμένη Κυριακή εορτάσαμε την θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία διακήρυξε ότι νομιμοποιείται κι έχει το δικαίωμα να απεικονίζει τη μορφή του Χριστού∙ η διακήρυξη δεν αφορούσε την τέχνη, αλλά ήταν μια βαθιά θεολογική ομολογία της Ενσαρκώσεως . Η Παλαιά Διαθήκη μας έλεγε ότι ο Θεός δεν απεικονίζεται με κανέναν τρόπο διότι είναι ένα απύθμενο μυστήριο∙ δεν έχει ούτε όνομα εκτός από το μυστηριώδες όνομα το οποίο γνωρίζει ο Ύψιστος Αρχιερεύς. Στην Καινή Διαθήκη όμως μάθαμε, και γνωρίζουμε από εμπειρία, ότι ο Θεός έγινε Άνθρωπος, ότι το πλήρωμα της Θεότητος κατοίκησε και εξακολουθεί να κατοικεί για πάντα εν σαρκί∙ άρα ο θεός έχει ένα ανθρώπινο όνομα ( : Ιησούς ) έγινε άνθρωπος και έγινε άνθρωπος για να επιτύχει – με τρόπο τραγικό και ένδοξο μαζί- τη υπέρτατη αλληλεγγύη μ’ εμάς , να γίνει ένας από μας ώστε να γίνει ο καθένας μας ένα από τα παιδιά του Θεού. «Αυτός ενηνθρώπισεν ίνα ημείς θεοποιηθώμεν» , όπως λέει η Αγία Γραφή. Γι’ αυτό ήδη από την εβδομάδα που μας πέρασε μπορούσαμε να ευφραινόμαστε∙ και , ενώ μια εβδομάδα πριν, ήδη προετοιμαζόμαστε να συναντήσουμε αυτό το θαύμα, αυτό το θάμβος της Ενσάρκωσης, η Εκκλησία μας, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, έψαλλε τον Κανόνα του Πάσχα: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών- διότι δεν πρόκειται για μια μελλοντική υπόσχεση, αλλά για μια παρούσα βεβαιότητα, μια ανοικτή πόρτα για να εισέλθουμε δια του Χριστού, δια της Θύρας , όπως ονομάζει τον Εαυτό Του, στην αιωνιότητα.
Σήμερα μνημονεύουμε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, έναν  από τους μεγάλους Αγίους της Ορθοδοξίας, ο οποίος απέναντι στην αίρεση και την αμφιβολία, διακήρυξε εκ των έσω την εμπειρία των ασκητών και όλων των πιστών: ότι δηλαδή η χάρις του Θεού δεν είναι κτιστό δώρο- ο ίδιος ο Θεός είναι που εκφράζει τον Εαυτό Του σε μας, ώστε πλημμυρισμένοι από την παρουσία Του και έχοντας ως μοναδική προϋπόθεση την αποδοχή Του μέσα μας, να ανοιχτούμε σταδιακά προς Αυτόν και να γίνουμε κάπως διαφανείς σ’ αυτό το Φως, και σιγά-σιγά , όλο και πιο πολύ να μετέχουμε στη Θεία φύση Του.
Αυτό δεν είναι απλώς μια υπόσχεση αλλά μια βεβαιότητα καθώς έχει συμβεί σε χιλιάδες χιλιάδες αντρών και γυναικών, τους οποίους εμείς τιμούμε ως Αγίους: έγιναν θείας φύσεως κοινωνοί και αποτελούν για μ ας μια αποκάλυψη κι μια σιγουριά για  το τι καλούμαστε να είμαστε και να γίνουμε,..
Σήμερα λοιπόν, κάνουμε άλλο ένα βήμα που μας φέρνει στη χαρά και τη δόξα του Πάσχα. Σε άλλη μία εβδομάδα θα υμνήσουμε τον Σταυρό- τον Σταυρό που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κακούργων και έχει γίνει το σημείο της νίκης και της σωτηρίας. Για μας είναι το σημάδι ότι η αγάπη του Θεού δεν έχει μέτρο, δεν έχει όρια, είναι τόσο βαθιά όσο Εκείνος , αγκαλιάζει τα πάντα όπως Εκείνος και είναι, όντως, η νίκη της τόσο τραγική όπως και ο Θεός μας είναι Θεός τραγικός και νικητής μαζί. Αυτός που εμπνέει το δέος αλλά και ακτινοβολεί υο ιλαρό φως που ψάλουμε στον Εσπερινό…

ΙΙ.
Σε κάθε Θεία λειτουργία , ιδιαίτερα όμως στις περιόδους της άσκησης και της περισυλλογής (όπως η Σαρακοστή) , πολλοί από μας προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία. Κι όμως, πολλές φορές ούτε καταλαβαίνουμε βαθιά τί έχει συμβεί – δεν εννοώ διανοητικά, αλλά με όλη την καρδιά και το είναι μας- ούτε (ακόμα χειρότερα) φέρουμε τους καρπούς που θα ‘πρεπε να φέρουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε πάντα ότι στη Θεία Κοινωνία γινόμαστε ένα με τον Χριστό. Σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, η θεότητα του Χριστού και η καθαρή , τέλεια, αναμάρτητη ανθρωπότητά Του διεισδύουν  μέσα μας  κατά τον ίδιο τρόπο που η φωτιά εισχωρεί και διαπερνά ένα ξίφος που πυρακτώθηκε μέσα σ’ ένα καμίνι. Από κρύο μέταλλο που ήταν, όταν το βγάλουμε έξω είναι όλο φωτιά, σε τέτοιο βαθμό που μπορούμε τώρα να κάψουμε το σίδερο και να κόψουμε με τη φωτιά. Αυτό συμβαίνει και σ’ εμάς (έστω σπερματικά) , όταν δεχόμαστε τη Θεία Κοινωνία. Γινόμαστε κοινωνοί της αναμάρτητης , τέλειας και καθαρής ανθρωπότητας του Χριστού∙ και αυτή είναι ξέχειλη από τη θεία Του φύση και ουσία.
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που κοινωνούμε. Το παίρνουμε είδηση; Μας καταλαμβάνει  όντως δέος; Δεχόμαστε την Κοινωνία με την αίσθηση ότι έχουμε γίνει τώρα, μ’ έναν τρόπο άρρητο, σχεδόν απίστευτο, ό,τι είναι ο Χριστός- όχι πλήρως , όχι σε βαθμό  τελειότητας , αλλά κατά ένα βαθμό που συνεχώς θα αυξάνεται, αν συνεχίσουμε να παραμένουμε πιστοί σ’ αυτό που μας δίνεται; Αλλά αν έχουν πράγματι έτσι τα πράγματα, τότε τα λόγια του αποστόλου Παύλου, κινούμενα από θεία έμπνευση, αποτελούν ταυτόχρονα και μία προειδοποίηση : όταν λέει ότι όσοι έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Χριστού, όσοι κοινωνούν, είναι τόσο ενωμένοι μαζί Του, ώστε ό,τι κάνουν συμβαίνει και στον ίδιο τον Χριστό, τότε όταν αμαρτάνουμε με τα λόγια, τα έργα ή τις σκέψεις μας, είναι σαν να υποβάλλουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τον Χριστό στη ντροπή της αποτυχίας μας.
Αν όντως πιστεύομε ότι στη θεία Κοινωνία ενωνόμαστε με τον Χριστό με τον τρόπο που μας το περιέγραψε πιο πάνω ο άγιος Γρηγόριος, τότε, πώς πρέπει να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό; Με πόσο δέος και ευλάβεια θα πρέπει να προσερχόμαστε! Αλλά και πώς εκ των προτέρων θα πρέπει να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας , εξετάζοντας την ψυχή μας , τη ζωή μας, τις σχέσεις μας, καθετί που μας αφορά, ώστε να απορρίψουμε ό,τι δεν μπορεί να ενωθεί μαζί Του και να ενισχύσουμε το ελάχιστο ίσως που μπορεί να προσληφθεί από Αυτόν! Πώς θα ετοιμάζουμε τον εαυτό μας, ώστε να αυξηθούμε εν Χριστώ, ώσπου σταδιακά να φθάσουμε σ’ αυτό που ο απόστολος Παύλος ονομάζει «μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»!
Αλλά και όταν έχουμε λάβει τη Θεία Ευχαριστία , πόσο προσεκτικά πρέπει να πορευόμαστε, πόσο προσεκτικά να βαδίζουμε στη ζωή μας, πόσο καθαρές πρέπει να διατηρούμε όχι μόνο τις πράξεις μας, οι οποίες απορρέουν από αυτό που έχουμε μέσα μας, αλλά και τις σκέψεις μας∙ οι κινήσεις της καρδιάς μας πόσο άγιες πρέπει να γίνουν! Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν με μια κίνηση της βουλήσεως ή της επιθυμίας μας, αλλά μέσα από τη διαρκή προσπάθεια να είμαστε άξιοι του γεγονότος ότι γίναμε Σώμα Χριστού, καθένας ξεχωριστά, αλλά και ως κοινότητα. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: κοινωνός του Σώματος και του Αίματος του Χριστού δεν γίνεται ο καθένας ατομικά, ως εάν ήταν αποκομμένος από τους άλλους. ΄Ολοι οι εν Χριστώ είναι ένα, και διδασκόμαστε ότι το όλο σώμα της Εκκλησίας είναι το Σώμα του Χριστού, η σαρκωμένη παρουσία Του σ’ αυτόν τον κόσμο- ατελής ναι, αλλά παρουσία. Δεν είμαστε φώτα ούτε ο καθένας μας ξεχωριστά ούτε όλοι μαζί∙ μπορούμε όμως να γίνουμε μια φλογίτσα, που ίσως απλά να τρεμοπαίζει, αλλά ταυτόχρονα να κάνει και λιγότερο πηχτό το σκοτάδι αυτού του κόσμου ακυρώνοντας την  παντοδυναμία του.
Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν για την Ευχαριστία, ερευνώντας την ζωή μας από κάθε άποψη και απορρίπτοντας όλα όσα μόνο να καούν μπορούν μέσα στη φωτιά του Χριστού. Ας καλοδεχθούμε τον ερχομό Του και ας Του επιτρέψουμε να εισχωρήσει μέσα μας όπως η φωτιά εισχωρεί στο σίδερο της ψυχής, για το οποίο μιλά ο άγιος Γρηγόριος. Και κατόπιν , εάν έχουμε έστω και λίγο κατανοήσει τί μας συμβαίνει, ας είναι η ζωή μας μια πράξη ευγνωμοσύνης , μια μαρτυρία ότι ο Κύριός μας δεν έζησε και δεν πέθανε μάταια, ότι άξιζε να δώσει τον εαυτό Του για μας, άξιζε να υποστεί την ταπείνωση να κάνει εμάς δοχεία της παρουσίας Του σ’ αυτόν τον κόσμο. Η ευγνωμοσύνη θα ‘πρεπε να μας παρακινήσει σε μία ζωή περισσότερο άξια της δωρεάς του θεού . Ας στοχαστούμε πάνω σ’ αυτά κατά τις εβδομάδες που έρχονται , πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα, ώστε να μπούμε στην περίοδο των Παθών προετοιμασμένοι να μοιραστούμε μαζί Του τον δρόμο του Σταυρού∙ να παραιτηθούμε από καθετί που Τον φόνευσε , Τον ταπείνωσε, Τον πρόδωσε, και να εισέλθουμε μαζί Του στην αιώνια ζωή!

Από το βιβλίο: «Στο φως της κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Anthony Bloom
Εκδόσεις: «εν πλω» 

Νώτη Γεωργία

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (συνέχεια)


Αλήθεια! Είναι να λυπάται κανείς με τη νοοτροπία πολλών συγχρόνων μας . Κλείνουν τ’ αυτιά τους στο κάλεσμα της Μητέρας Εκκλησίας, προτιμούν να επιμένουν  πεισματικά σε μια ζωή γήινη, ζωώδη, στείρα από ευγενικά ιδανικά και πνευματικές αναζητήσεις, ξένη σε κάθε μεταφυσική πνοή. Δεν λογαριάζουν καθόλου το γεγονός ότι ξακουστοί σκαπανείς του πνεύματος;, των γραμμάτων και της επιστήμης, διακηρύττουν την προσήλωσί τους στην προσευχή και ομολογούν χωρίς φόβο την αφοσίωσί  τους ,στο αγιώτατο αυτό έργο. Ο μεγάλος Παστέρ, γνωστός για το πλήθος των επιστημονικών του ανακαλύψεων, ήταν άνθρωπος προσευχόμενος. «Κατά τας εν τω εργαστηρίω μου εργασίας προσεύχομαι», ομολογεί ο ίδιος. Ο μαθητής του, καθηγητής R. Allier, γράφει για το διδάσκαλό του τα εξής χαρακτηριστικά: «Σε όλους είναι γνωστό, ότι αυτός που πέτυχε τις μεγαλοφυείς ανακαλύψεις στη φυσιολογία και τη χημεία, ήταν πιστός χριστιανός, κα γονάτιζε με την απλότητα παιδιού, για να προσευχηθή στον Ουράνιο Πατέρα του». Επίσης ο διάσημος γιατρός Ανδρείας Κλαρκ, πρόεδρος του Βασιλικού Κολλεγίου των ιατρών του Λονδίνου, απαντώντας σ’ αυτούς που παραγνώριζαν την αξία της προσευχής , λέει το εξής πολύ αξιοσημείωτα: « Δεν αξίζει, λέγουν η προσευχή; Η προσευχή είναι ισχυρότερη και από την ιατρική. Η προσευχή είναι θεμέλιος κι ακρογωνιαίος λίθος της αγάπης. Η προσευχή είναι παντοδύναμη». Και ο γνωστός σε όλους Γάλλος Αλέξ. Καρρέλ στο θαυμάσιο για την προσευχή έργο του λέει, ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξη πνευματική ζωή χωρίς προσευχή. «Δια της προσευχής παρατηρεί, ο άνθρωπος συναντά τον Θεόν και ο Θεός ενοικεί εις τον άνθρωπον».
Αδικούν, λοιπόν, πολύ τον εαυτό τους όσοι, προ παντός την περίοδο του τριωδίου, δεν χρησιμοποιούν το όπλο της προσευχής, που με αυξημένες ευκαιρίες τους προσφέρει η Εκκλησία και δεν φοιτούν συχνά στις υπέροχες κατανυκτικές ακολουθίες των ημερών αυτών.

Αλλ’ ο πιστός δεν μοιάζει με τους πολλούς. Γνωρίζει να μάχεται με την προσευχή. Και να μάχεται μάλιστα περισσότερο τώρα, κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή. Αφήνει την καρδιά του να φτερουγίζη προς το θρόνο της Χάριτος. Αναβαπτίζει το πνεύμα του στον ωκεανό της αγάπης του Θεού. Αναπνέει συνέχεια στην προσευχή και μ’ αυτήν εισπνέει τον ζωογόνο αέρα του ουρανού. Ενωμένος δε με τον Κύριο των Δυνάμεων, γίνεται και αυτός δυνατός. Τί κι αν κάποτε δοκιμάζει θλίψεις και στερήσεις. Τί κι αν τον περικυκλώνουν πειρασμοί; Τί κι αν κάποτε γύρω του η θάλασσα είναι μανιασμένη κι απειλητικά τα κύματα της ζωής  ορθώνονται μπροστά του; Τι κι αν ελαττώματα και αδυναμίες περισφίγγουν την αθάνατη ψυχή του; Αυτός δεν τα χάνει. Δεν αποθαρρύνεται . Δεν αφήνει τον αγώνα της ζωής. Όχι. Με θάρρος και  εμπιστοσύνη καταφεύγει στον Κύριο των δυνάμεων. Φωνάζει απ’ το βάθος της καρδιάς, «Ἄλλὸν γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν».Και παίρνη δύναμι. Τον γιγαντώνει η προσευχή.

Φίλε αναγνώστη. Μην αφήσης ανεκμετάλλευτη την περίοδο αυτή της Εκκλησίας μας. Μη παρασύρεσαι από το πνεύμα του σκεπτικισμού και την πνευματικής αδιαφορίας, που κατέλαβε τους πολλούς. Όχι. Μη κάνης αυτό το έγκλημα στον εαυτό σου. Συ, σαν γνήσιο τέκνο της Εκκλησίας, δόσε στα πνευμόνια της ψυχής σου το οξυγόνο της προσευχής. Μάθε να χρησιμοποιής σωστά το σωτήριο αυτό όπλο. Μάθε να συνομιλής με πίστι, με ευλάβεια, με ταπείνωσι, με ζέσι πνεύματος, με τον Ύψιστο Δημιουργό σου. Εκείνος, σαν Πατέρας γεμάτος αγάπη, σε ακούει. Είναι έτοιμος να σε βοηθήση. Να ικανοποιήση τα αιτήματά σου. Να προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι συχνά, να προσεύχεσαι πάντοτε, γιατί η προσευχή είναι η αναπνοή της ψυχής. Ιδιαίτερα να προσεύχεσαι τώρα τη Μ. Τεσσαρακοστή. Να παρακολουθής όλες τις ιερές Ακολουθίες του ναού της ενορίας σου. Νοιώσε το υπέροχο νόημα των αγίων αυτών ημερών. Έλα σε συχνότερη επαφή και επικοινωνία με τον Κύριο των Δυνάμεων. Θα αισθανθής την δύναμί Του να σε ενισχύη, τη στοργή του να σε παρακολουθή, την ειρήνη Του να σε συντροφεύη. Θα γίνης δυνατός, ήρωας, αληθινά ευτυχισμένος. Κοντά στον Δυνατό θα αποκτήσης δύναμι. Και θα αναδειχθής νικητής της ζωής.



Από το βιβλίο: «ΤΡΙΩΔΙΟ
σκέψεις και στοχασμοί»
ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΉ”
ΑΘΗΝΑΙ 1979

Νώτη Γεωργία


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ




Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί χωρίς αμφιβολία το πιο ιερό τμήμα απ’ το κατανυκτικό Τριώδιο. Εάν δε το Τριώδιο είναι εποχή καθάρσεως και περισυλλογής η Μ. Τεσσαρακοστή απαιτεί συστηματικότερη περισυλλογή και εντονότερο αγώνα. Ευγενέστερη και αγιότερη εκδήλωσι αυτού του αγώνα είναι η αδιάκοπη επικοινωνία με τον Κύριο των Δυνάμεων δια της προσευχής.
Προς τον Κύριο, λοιπόν, οφείλει να στρέφεται κάθε χριστιανική καρδιά, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή. Προς Αυτόν να προσφέρη το περιεχόμενο της. Την παντοδύναμη βοήθειά Του να επικαλήται. Του Κυρίου τη χάρι και την ενίσχυσι να αναζητά, ώστε ο Χριστιανός να κατορθώση , με τη βοήθεια απ’ τον Ουρανό, να προχωρήση στην πλήρη  αναγέννησι της καρδιάς, στην τέλεια μόρφωσι του Χριστού μέσα στην ψυχή του, στην ολοκληρωτική πνευματική κατάρτησι.
Μέσο παντοδύναμο στα χέρια μας η προσευχή . Αλήθεια! Πόση δύναμι και ενίσχυσι δοκιμάζουμε, κάθε φορά που αφήνουμε την ψυχή μας να έρχεται σε επαφή με το Δημιουργό της! Πόση παρηγοριά νοιώθουμε στον εσωτερικό μας κόσμο, όταν εγκαταλείποντας τη γη, ανυψώνουμε και νου και καρδιά προς τον Μόνον Δυνατόν! Ναι. Με ιερή συγκίνησι ψελλίζουν τα χείλη μας στις καθημερινές ακολουθίες του Μ. Αποδείπνου , «Κύριε τν Δυνάμεων, μεθ᾿ μν γενο, λλον γρ κτός Σου βοηθν, ν θλίψεσιν οκ χομεν. Κύριε τν Δυνάμεων, λέησον μς.». Και πόση ικανοποίησι δεν μας χαρίζει ο θριαμβευτικός τόνος του ψαλμού: «Μεθ' μν Θεός, γντε θνη κα ττσθε. τι μεθ' μν Θεός».

Όπλο η προσευχή. Και όπλο παντοδύναμο . Έχει τη δύναμι να ενώνη την αδυναμία μας με την παντοδυναμία του Θεού. Όπλο σωτήριο , του οποίου την αξία καταλαβαίνουμε, όταν χωρίς αυτό είμαστε πεσμένοι σαν «πτώμα οδωδός». Πόσο δίκαιο είχε ο ιερός Χρυσόστομος , όταν δίνει τον θαυμάσιο αυτό χαρακτηρισμό στην προσευχή: «σπερ ίζα κα κρηπς κα σπερ πλοον κα οκίαν τ κάτωθεν σχυρ ποιε κα συνέχει, οτω τν μετέρον βίον α προσευχα συγκρατοσιν•
νευ δ ταύτης οδν ν μν γαθν, οδ σωτήριον γένοιτο.»

Όπλο και εφόδιο πολύτιμο η προσευχή. Ναι, αλλά και με πολύ μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο το προνόμιο, που απ’ την προσευχή και με την προσευχή παίρνει. Σκουλήκι αυτός, έχει το δικαίωμα να μιλάη με τον Κύριο της δόξης. Τιμή εξαιρετικά μεγάλη, που αποδεικνύει την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. « Τίς οκ ν κπλαγείη κα θαυμάσειε τν το Θεο φιλανθρωπίαν, ν ες μς πιδείκνυται, τοσαύτην τιμν νθρώποις χαριζόμενος, ς κα προσευχς ξισαι κα μιλίας τς αυτο; Θε γρ ς ληθς λαλομεν τ καιρ τς προσευχς, δι' ς κα τος γγέλοις συναπτόμεθα ….γγέλων γρ ργον προσευχ». Αν συμβή καμιά φορά να συνομιλήσουμε με ένα επίσημο πρόσωπο, το θεωρούμε ιδιαίτερη τιμή. Αν μας παραχωρούσε  μια ακρόασι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρωθυπουργός , θα το διαλαλούσαμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Άραγε αισθανόμαστε , όσο πρέπει την εξαιρετική τιμή που μας γίνεται, όταν μας δέχεται σε ακρόασι αυτός ο ίδιος ο Ύψιστος Θεός;
Και να σκεφθή κανείς και το ακόμα χειρότερο. Ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που περιφρονούν το έργο αυτό, το οποίο είναι το ευγενέστερο απ’ όσα μπορούμε να κάνωμε εδώ στη γη. Δεν κάνουν χρήσι του δικαιώματος αυτού. Δεν θέλουν να επικοινωνήσουν με τον Θεό. Αφήνουν ανεκμετάλλευτο το σωτήριο αυτό πνευματικό όπλο. Είναι οι άνθρωποι που έχουν χοντρή άγνοια και ρηχή Κι επιπόλαια ζωή. Επειδή παρασύρονται από το πνεύμα της μανίας για την ύλη και τη σαρκολατρεία, που κυριαρχεί στην εποχή μας , έχουν όλη τους την προσοχή στραμμένη προς τη γη, ανίκανοι να κοιτάξουν τις πνευματικές κορφές…

Από το βιβλίο: «ΤΡΙΩΔΙΟ
σκέψεις και στοχασμοί»
ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΉ”
ΑΘΗΝΑΙ 1979

Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Ο ευαγγελισμός της Παρθένου Μαρίας


ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
Κεφ. α΄(1 )
Στιχ. 26-38. Ο ευαγγελισμός της Παρθένου Μαρίας

26 ᾿Εν δ τ μην τ κτ πεστάλη γγελος Γαβριλ π το Θεο ες πόλιν τς Γαλιλαίας, νομα Ναζαρέτ,

27 πρς παρθένον μεμνηστευμένην νδρί, νομα ᾿Ιωσήφ, ξ οκου Δαυΐδ, κα τ νομα τς παρθένου Μαριάμ.
 28 κα εσελθν γγελος πρς ατν επε· χαρε, κεχαριτωμένη· Κύριος μετ σο· ελογημένη σ ν γυναιξίν.
29 δ δοσα διεταράχθη π τ λόγ ατο, κα διελογίζετο ποταπς εη σπασμς οτος.
 30 κα επεν γγελος ατ· μ φοβο, Μαριάμ· ερες γρ χάριν παρ τ Θε.
 31 κα δο συλλήψ ν γαστρ κα τέξ υἱόν, κα καλέσεις τ νομα ατο ᾿Ιησον.
 32 οτος σται μέγας κα υἱὸς ψίστου κληθήσεται, κα δώσει ατ Κύριος Θες τν θρόνον Δαυδ το πατρς ατο,
33 κα βασιλεύσει π τν οκον ᾿Ιακβ ες τος αἰῶνας, κα τς βασιλείας ατο οκ σται τέλος.
34 επε δ Μαριμ πρς τν γγελον· πς σται μοι τοτο, πε νδρα ο γινώσκω;
35 κα ποκριθες γγελος επεν ατ· Πνεμα Αγιον πελεύσεται π σ κα δύναμις ψίστου πισκιάσει σοι· δι κα τ γεννώμενον γιον κληθήσεται υἱὸς Θεο.
 36 κα δο ᾿Ελισάβετ συγγενής σου κα ατ συνειληφυα υἱὸν ν γήρει ατς, κα οτος μν κτος στν ατ τ καλουμέν στείρ·
37 τι οκ δυνατήσει παρ τ Θε πν ρμα.
 38 επε δ Μαριάμ· δο δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατ τ ρμά σου. κα πλθεν π᾿ ατς γγελος.

Σύντομη ερμηνεία  στην δημοτική

26 Τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της Ελισάβετ έστειλε ο Θεός τον αρχάγγελο Γαβριήλ σε μία πόλη της Γαλιλαίας που λεγόταν Ναζαρέτ,
27 σε μια παρθένα κόρη που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ έναν άνδρα που λεγόταν Ιωσήφ. Η παρθένος αυτή κόρη καταγόταν από τη γενιά του Δαβίδ, και το όνομά της ήταν Μαριάμ.
28 Μόλις μπήκε μέσα ο άγγελος στο δωμάτιό της, της είπε: Χαίρε συ, που είσαι προικισμένη από τον Θεό με πολλές και εξαιρετικές χάριτες. Ο Κύριος είναι μαζί σου, κι αυτός σε γέμισε με τις χάριτές του. Έχεις ευλογηθεί εσύ όσο καμία άλλη γυναίκα.
29 Αυτή όμως, όταν είδε τον άγγελο, ταράχθηκε πολύ απ’ το λόγο που της είπε και σκεπτόταν μέσα της ποια σημασία και ποιο σκοπό να είχε άραγε ο χαιρετισμός αυτός.
30 Κι ο άγγελος της είπε: Μη φοβάσαι, Μαριάμ, αλλά να χαίρεσαι, διότι ο Θεός σε έκρινε άξια να δεχθείς την εξαιρετική εύνοια και χάρη του.
31 Και να ποια είναι η εξαιρετική χάρη που δεν την έλαβε ποτέ καμία άλλη γυναίκα  αλλά εσύ μόνο αξιώθηκες να λάβεις: Θα συλλάβεις στην κοιλιά σου και θα γεννήσεις υιό και θα του δώσεις το όνομα «Ιησούς».
32 Αυτός θα είναι μεγάλος και λόγω της αγιότητος και λόγω του αξιώματός του. Κι ενώ με την ενανθρώπισή Του θα γίνει τέλειος άνθρωπος, θα αναγνωρισθεί ότι είναι Υιός του Θεού, που είναι υψηλότερος και ανώτερος απ’ όλα και εξουσιάζει τα πάντα. Και θα τον ανυψώσει ο Κύριος ο Θεός και ως άνθρωπο. Θα του δώσει το όνομα του προπάτορά του Δαβίδ.
33 Και θα βασιλεύσει αιώνια ως αθάνατος και παντοτινός αρχιερέας και βασιλιάς στους πιστούς όλων των γενεών, οι οποίοι θα αποτελούν την πνευματική και αληθινή οικογένεια του Ιακώβ∙ και η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος, όπως η βασιλεία των επίγειων βασιλέων, αλλά θα είναι ατελείωτη και παντοτινή, επειδή θα είναι θεϊκή.
34 Είπε τότε η Μαριάμ στον άγγελο: Πώς θα γίνει το πρωτοφανές και πρωτάκουστο αυτό μυστήριο και πώς θα συλλάβω και θα γεννήσω, αφού δεν έχω συζυγική σχέση με άντρα;
35 Και ο άγγελος της αποκρίθηκε: θα έλθει σε σένα το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό θα σε καθαρίσει από το προπατορικό αμάρτημα και θα σε εξαγιάσει. Και η δύναμη του Ύψιστου θα ρίξει τη δημιουργική και προστατευτική σκέπη της πάνω σου. Γι’ αυτό και το απολύτως αναμάρτητο και άγιο βρέφος που θα γεννηθεί με τον υπερφυσικό αυτό τρόπο, θα αναγνωρισθεί ότι είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού.
36 Και για να βεβαιωθείς ότι θα γίνει πραγματικά το μεγάλο αυτό θαύμα σε σένα, σου γνωστοποιώ κι ένα άλλο, μικρότερο βέβαια θαύμα, το οποίο όμως δεν θα το περίμενες. Ιδού, η συγγενής σου Ελισάβετ έχει συλλάβει κι αυτή ένα αγόρι στη γεροντική της ηλικία. Και βρίσκεται στον έκτο μήνα  της εγκυμοσύνης της αυτή, που την αποκαλούσαν όλοι έως τώρα στείρα.
37 Κι όμως, τώρα είναι έγκυος, διότι κανένα πράγμα δεν είναι αδύνατο στον θεό , κάθε τι θαυμαστό και καταπληκτικό που ο ασθενής άνθρωπος θα ισχυριζόταν ότι είναι ανώτερο από τις δυνάμεις του.
38 Τότε είπε η Μαριάμ: Ιδού είμαι η δούλη του Κυρίου, πρόθυμη να υπηρετήσω τις βουλές του. Μακάρι να γίνει σε μένα όπως το είπες. Και μόλις είπε αυτά τα λόγια, με τα οποία εκδήλωσε ταπεινά την υποταγή της στο θέλημα του Θεού και εμπιστεύθηκε τον εαυτό της στην πρόνοιά του, έφυγε απ’ αυτήν ο άγγελος.

«Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011

Νώτη Γεωργία


Αρχειοθήκη ιστολογίου