Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

ΚΑΘΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ



Έτσι τιτλοφορούνται επτά επιστολές της Καινής Διαθήκης. Από αυτές οι τέσσερις στα προοίμιά τους αναφέρουν τους συγγραφείς τους. Οι δύο αναφέρονται ότι γράφτηκαν από τον Πέτρο, μία άλλη από τον Ιάκωβο, και η Τρίτη από τον Ιούδα. Οι άλλες τρεις αποδίδονται στον Ιωάννη.
Πολύ νωρίς οι επιστολές αυτές αποτέλεσαν ξεχωριστή ομάδα, και ήδη από την εποχή του Ωριγένη άρχισε να επικρατή γι’ αυτές και η ονομασία «Καθολικές». Για την έννοια της ονομασίας αυτής διατυπώθηκαν κατά καιρούς διάφορες γνώμες . Πιθανότερη από αυτές φαίνεται η γνώμη του Οικουμένιου, σύμφωνα με την οποία οι επιστολές αυτές λέγονται «καθολικές» διότι δεν αποστέλλονται σε ορισμένες Εκκλησίες ή σε ονομαζόμενα πρόσωπα, όπως οι επιστολές του Παύλου (προς Ρωμαίους, προς Κορινθίους, προς Τιμόθεον κλπ.) αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο εγκύκλιοι που απευθύνονται στους Χριστιανούς Ιουδαίους της διασποράς. Και είναι βέβαια αληθινό ότι οι δύο τελευταίες επιστολές του Ιωάννου έχουν ιδιωτικό χαρακτήρα, αλλά όπως σωστά παρατηρήθηκε , δόθηκε και σ’ αυτές η ίδια ονομασία με βάση την πρώτη και κυριότερη επιστολή του Ιωάννου. Ονομάστηκαν δηλαδή και οι δύο αυτές πολύ μικρές επιστολές «καθολικές», επειδή αποτελούν αναπόσπαστο σύνολο με την πρώτη, η οποία αναμφισβήτητα είναι «καθολική».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ


Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος , που έγραψε την επιστολή αυτή, διακρίνεται τόσο από τον Ιάκωβο τον γιο του Ζεβεδαίου και αδελφό του ευαγγελιστού Ιωάννου, όσο και από τον Ιάκωβο τον μικρό, τον γιο του Αλφαίου. Και οι δύο αυτοί Ιάκωβοι υπήρξαν Απόστολοι από τους δώδεκα∙ ο Αδελφόθεος αντιθέτως προστέθηκε στον κύκλο των μαθητών μετά την Ανάσταση του Κυρίου και διετέλεσε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Διακρίθηκε και μεταξύ των Αποστόλων, και θεωρούνταν μαζί με τον Πέτρο και τον ευαγγελιστή Ιωάννη ως ένας από τους στύλους της πρώτης Εκκλησίας.
Ονομάζεται «Αδελφόθεος», διότι, σύμφωνα με την επικρατέστερη γνώμη, ήταν μαζί με τους άλλους θεωρούμενους αδελφούς του Χριστού γιος του μνήστορος Ιωσήφ από γυναίκα με την οποία είχε έλθει σε γάμο προτού μνηστευθεί την αειπάρθενο Θεοτόκο.
Ο Ιάκωβος ήταν ασκητικός στον τρόπο ζωής του και είχε αποσκληρυμμένα «τα γόνατά του σαν της καμήλας» ,διότι συνεχώς προσευχόταν γονατιστός «προσκυνώντας τον Θεό και ζητώντας την άφεση για το λαό του». Και για την πολύ μεγάλη του δικαιοσύνη ονομαζόταν «ο Δίκαιος». Λίγο πριν από την πολιορκία των Ιεροσολύμων, οι Ιουδαίοι που παρέμειναν άπιστοι τον λιθοβόλησαν. Κι ενώ ήταν ημιθανής, τον αποτελείωσε ένας γναφέας χτυπώντας τον πολύ δυνατά μ’ ένα δοκάρι στο κεφάλι.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος απηύθυνε την επιστολή του από τα Ιεροσόλυμα προς τις δώδεκα φυλές της διασποράς, δηλαδή τους Ιουδαίους Χριστιανούς που ήταν διασκορπισμένοι στα έθνη. Την έγραψε πολύ πιθανόν πριν από την Αποστολική Σύνοδο ( 50 μ. Χ. )


Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»
ΑΘΗΝΑΙ 2011


Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη πολλών ημερών



Ο Κύριος δεν έχει ανάγκη πολλών ημερών, ούτε μεγάλου χρονικού διαστήματος αλλά εάν θελήσουμε και σ’ αυτές ακόμη τις δύο εβδομάδες θα διορθώσουμε πολλά από τα παραπτώματά μας. Διότι, εάν αξίωσε τους Νινευίτες τόσης μεγάλης φιλανθρωπίας για την μετάνοια μόνο τριών ημερών, πολύ περισσότερο δεν θα περιφρονήση εμάς. Και αυτό θα γίνη μόνον, αν δείξουμε πραγματική μετάνοια και αν, απομακρυνόμενοι από την κακία, ακολουθήσουμε την οδό που οδηγεί στην αρετή. Γιατί και για εκείνους , εννοώ τους Νινευίτες, όταν ομιλή η αγία Γραφή, λέγει το εξής: «Είδε ο Θεός ότι ο κάθε ένας από αυτούς απομακρύνθηκε από τον πονηρό δρόμο που ακολουθούσε» ( Ιωνά 3,10 ) .  Εάν λοιπόν δη, ότι και εμείς αποφεύγουμε την κακία και στρεφόμαστε προς την οδό της αρετής και φροντίζουμε για τα καλά έργα, θα δεχθή και την δική μας επιστροφή και αφού θα μας απελευθερώση από το φορτίο των αμαρτημάτων μας, θα μας χαρίση τις δωρεές Του. Γιατί εμείς δεν επιθυμούμε τόσο την απαλλαγή από τις αμαρτίες μας και δεν επιζητούμε τόσο την σωτηρία μας, όσο Εκείνος σπεύδει και βιάζεται και να μας απαλλάξη από εκείνα και να μας προσφέρη την απόλαυσι της σωτηρίας.
Εις την Γένεσιν, ΚΔ΄, ΕΠΕ 3, 50-52. PG 53, 217 )


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008



Ο ευλογημένος Συμεών



Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας. Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη.
Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δυο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένειά του στην Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλη το ψωμάκι του. Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο , έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα Χριστέ μου, είμαι ο Συμεών. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι  μου». Το βράδυ που τελείωνε την δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα». Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών.
Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα την δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζη και να καλησπερίζη τον Χριστό, ζητώντας την βοήθειά Του και ευχαριστώντας Τον.
Όταν γήρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε:
-      Παππού, τόσες μέρες εδώ δεν ήρθε κανείς να σε δη. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο;
-      Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί.
-      Και τί σου λέει, παππού;
-      «Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθη να δη τον Συμεών, μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση. Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός:
-      Μήπως είναι φαντασία σου;
-      Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι.
-      Ήρθε και σήμερα;
-      Ήρθε.
-      Και τί σου είπε;
-      Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωί -πρωί.
Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για  την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί πολύ ευλογημένου ανθρώπου. Την  Τρίτη ημέρα πρωί-πρωί πάλι πήγε να δη τον Συμεών και να διαπιστώση αν θα πραγματοποιηθή η πρόρρηση ότι θα πεθάνει. Πράγματι, εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε  ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου.
Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.


Από το βιβλίο: «ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Α΄
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011
Ιερόν Ησυχαστήριον
Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής






Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ



Η Πάτρα είναι μεγάλη, ευρωπαϊκή πόλη, πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, το μέγιστο λιμάνι της χώρας μετά τον Πειραιά. Πολλά καράβια αναχωρούν από δω για Ιταλία, Ευρώπη, Αφρική, Ασία. Εδώ δουλεύει σε μεγάλο εστιατόριο ο Λουκάς Αρβανίτης και γνωρίζει τέλεια την εργασία του εστιάτορα. Ένας φίλος του, ευσεβέστατος, καλότατος, αρκετά ευκατάστατος, μια μέρα του λέγει:
-      Λουκά, εσύ ξέρεις άριστα τα του εστιατορίου. Θέλεις ν’ ανοίξομε ένα νέο, σύγχρονο ρεστωράν; Εγώ θα βάλω όλα τα χρήματα για να στηθεί και εσύ θα έχεις όλη τη διαχείρισή του. Τα καθαρά κέρδη μισά-μισά! Δέχεσαι;
-      Και βέβαια δέχομαι, Νεοκλή! Συμφωνούμε απόλυτα.
Ο Νεοκλής Νικολάου, Κύπριος τω  γένει, γεννήθηκε στη Λεμεσό, σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός, παντρεύτηκε στην Πάτρα και σύντομα απέκτησε πολλά χρήματα. Ο Κύπριος αγόρασε ένα παλιό παραλιακό κτίριο και το μεταμόρφωσε σ’ ένα σύγχρονο, υπέροχο εστιατόριο! Σύντομα άρχισαν αρκετά κέρδη. Ο Λουκάς με μοναδική εντιμότητα έκανε κάθε μήνα «ισολογισμό» και έδινε στον Νεοκλή τα μισά χρήματα.
Κάποια μέρα ο Δημοσθένης Αχιλλέως, εικοσάχρονος, έρχεται στην Πάτρα να σπουδάσει. Είναι Λεμεσιανός. Μόλις πληροφορείται την κατάσταση του συμπατριώτου του Νεοκλή, αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθειά του.
-      Κημέραν , κύριε Νεοκλή. Ίντα που κάμνετε;
-      Καλά, ευχαριστώ. Είσαι Κύπριος;
-      Ναι, από τη Λεμεσό, από την «Τσαμούδα». Κατέεις την;
-      Αμέ; Από κειά είμαι και γω!
Τελικά ο Δημοσθένης παρακαλεί τον Νεοκλή.
-      Ψάχνω για δουλειά! Μήπως, κύριε Νεοκλή, μπορείτε να με βοηθήσετε;
-      Λογιστικά ξέρεις καθόλου;
-      Κάτι λίγα!
-      Μπορείς ν’ αναλάβεις τα οικονομικά του εστιατορίου μας; Δεν είναι δύσκολη δουλειά.
-      Νομίζω πως μπορώ!
Έτσι ο Κύπριος Δημοσθένης άρχισε να εργάζεται στο εστιατόριο του Νεοκλή!
Κάποτε ο Νεοκλής προσβάλλεται από την ασθένεια του αιώνα μας! Οι κληρονόμοι του φρόντισαν να απομακρύνουν τον εργατικό ιδρυτή της επιχειρήσεως, τον καλότατο Λουκά.
Ο Δημοσθένης πήρε το μέρος των κληρονόμων του Νεοκλή και ο Λουκάς βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Ο Χριστός όμως προστατεύει τον αδικούμενον! Ένας φίλος του Λουκά τον βοήθησε να ανοίξει ένα μικρό εστιατόριο.
Οι κληρονόμοι φέρθηκαν σκληρά και προς τον Δημοσθένη και τον απομακρύνουν από την εργασία του.
Σαν βρεγμένη γάτα επισκέπτεται τον κ. Λουκά, που τόσο πολύ είχε κατηγορήσει. Ταπεινά ζητά  να εργαστεί κοντά του.
Ο ανεξίκακος Λουκάς προσλαμβάνει στην υπηρεσία του τον αχάριστον Δημοσθένη.
Ευεργεσία στην αχαριστία.


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΤΡΕΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 13ΟΝ
Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΥΧΝΙΑ»

Νώτη Γεωργία


Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Τήρηση αργίας



Οι χριστιανοί παλαιότερα σέβονταν πολύ την αργία, την τηρούσαν με φόβο Θεού, δεν ήταν μια απλή τυπική πράξη. Η τήρησή της ήταν πρόξενος ευλογίας και η παράβαση επέφερε δοκιμασίες και όλεθρο.
Σ’ ένα προσφυγικό τραγούδι λέγεται ότι έχασαν το  ωραίο τους χωριό, γιατί δεν τηρούσαν Κυριακές και γιορτές:
Αυτό μας έμελλε να πάθουμε,
Διότι δεν τηρούσαμε Κυριακές και γιορτές.
Αδιάβαστοι μείνανε των γονέων οι τάφοι.
Αχ ,Θεέ μας, εσύ λυπήσου μας.

Η αργία άρχιζε από τον Εσπερινό του Σαββάτου ή της παραμονής της εορτής. Μόλις χτυπούσε η καμπάνα οι γυναίκες έκαναν τον σταυρό τους και σταματούσαν το πλέξιμο ή τον αργαλειό. Ούτε και την σειρά δεν τελείωναν. Επίσης οι γεωργοί που ώργωναν, μόλις άκουγαν την καμπάνα του Εσπερινού , ξέζευαν τα βόδια και επέστρεφαν στο χωριό. Εθεωρείτο ντροπή και σκάνδαλο η παράβαση της αργίας και αποδοκιμαζόταν από όλους.
Προτιμούσαν να πάθουν καμιά ζημιά υλική στην σοδειά τους, παρά να καταπατήσουν την αργία και να αμαρτήσουν στον Θεό, παραβαίνοντας την εντολή Του. Η τήρηση της αργίας ήταν από τα πιο βασικά καθήκοντά τους, μαζί με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τον εκκλησιασμό, φυσικά την εξομολόγηση αλλά και την  Θεία Κοινωνία.

Τα Μετέωρα επί Τουρκοκρατίας είχαν ένα μετόχι. Μία Κυριακή πρωί πήγαν οι εργάτες και έσπειραν σιτάρι. Όταν το έμαθε ο Ηγούμενος , αγανάκτησε και είπε ότι αυτό είναι αφωρισμένο διότι το έσπειραν την Κυριακή , και μάλιστα την ώρα που γινόταν η Θεία Λειτουργία. Όταν ήρθε ο καιρός του θερισμού πήγε ο Ηγούμενος και έβαλε φωτιά στο σιτάρι. Κάηκε όλο το κομμάτι που ήταν σπαρμένο την Κυριακή και το υπόλοιπο δεν το  πείραξε καθόλου η φωτιά, αλλά έσβησε μόνη της.

Η Γεωργία από το Νεοχώρι Μεσολογγίου σύζυγος του Επαμεινώνδα Μωραϊτου και κατόπιν κάτοικος Μεσολογγίου , διηγήθηκε: «Είχαμε την αγία Αικατερίνη ως προστάτρια του σπιτιού μας και αυτή την ημέρα κάναμε αργία. Μια φορά όμως ξεμείναμε από ψωμί και είπαμε να ζυμώσουμε καθώς εξημέρωνε η ημέρα της αγίας Αικατερίνης. Πράγματι, πιάσαμε το προζύμι, ζυμώσαμε και το αφήσαμε να φουσκώση, εν τω μεταξύ δε ετοιμάσαμε τον φούρνο. Όταν κοίταξα να δω αν σηκώθηκε το ζυμάρι για να το φουρνίσω, τι να δω! Μέσα από το ζυμάρι έβγαιναν μεγάλα σκουλήκια. Τότε κατάλαβα ότι η Αγία έδειξε το θαύμα της για να τηρούμε αργία στην μνήμη της».

Εκτός από την ακριβή τήρηση των καθιερωμένων αργιών άξιο θαυμασμού είναι και ο μεγάλος σεβασμός που είχαν οι γιαγιάδες μας και οι μητέρες μας στην Τετάρτη και την Παρασκευή. Διότι την Τετάρτη ημέρα επωλήθη και την Παρασκευή εσταυρώθη ο Κύριος. Αυτή την ευαισθησία την διαπιστώνουμε  και στην ζωή πολλών Αγίων. Π.χ. ο άγιος Αυξέντιος κάθε Παρασκευή έκανε αγρυπνία για να τιμήση το πάθος του Κυρίου. Αυτές τις ημέρες δεν τηρούσαν φυσικά αργία διότι δεν προβλέπεται. Πήγαιναν στο χωράφι, αλλά απέφευγαν επιμελώς να πλύνουν, να μπαλώσουν να λουσθούν και να ζυμώσουν. Αν είχε τελειώσει το ψωμί, έπαιρναν δανεικό.
Διηγείται η Βαρβάρα Αχιλλέως Τζίκα ότι στο χωριό Αύρα Καλαμπάκας, στα χρόνια της μητέρας της γύρω στα 1900, μία γυναίκα ζύμωσε ημέρα Παρασκευή και όταν ξεφούρνισε το ψωμί ήταν μέσα κατακόκκινο σαν να είχε αίμα. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα τιμούν αυτές τις ημέρες και αυτή η τιμή ανάγεται στο πάθος του Χριστού.


Από το βιβλίο: «ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Α΄
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011
Ιερόν Ησυχαστήριον
Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος

Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής

Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Περί ακρασίας



Η ακρασία- η έλλειψη εγκράτειας- ,  είναι κακία που εξεγείρεται κατά της σωφροσύνης, της αγνείας, της παρθενίας. Ακρασία είναι να επιδιώκεις την υπερβολική κατανάλωση με σκοπό την ηδονή. Η ακρασία οδηγεί αυτόν που κυρίευσε, σε ηδονές και απολαύσεις. Ο ακρατής έτρεξε πίσω από τις επιθυμίες του και στις ορέξεις του δεν έβαλε φραγμό. Παραχώρησε στην ψυχή του την ικανοποίηση του χορτασμού και παραμέλησε τον Θεό που μας έπλασε. Ο ακρατής απαρνήθηκε τον Θεό και λάτρευσε την κοιλιά του. Στην ψυχή του κυριαρχεί ο νόμος της σάρκας και δεν γνωρίζει τον νόμο της χάριτος.
Σε αυτούς που αφήνονται στην έλλειψη της εγκράτειας, τους ακολουθούν κακά, όπως το σκοτάδι του νου, η πώρωση της καρδιάς, η αναισθησία της ψυχής. Με την ακρασία επέρχονται: η μέθη, ο διασκορπισμός , οι απολαύσεις, τα ξέφρενα γέλια και ό,τι συνοδεύει την οινοποσία. Ο θείος Χρυσόστομος λέει: «Δεν καταλαβαίνουν πόσα άσχημα επέρχονται από την ακόλαστη ζωή; Άκαιρα γέλια, παράλογα λόγια, γελοιότητα γεμάτη όλεθρο, ανόητες φλυαρίες και πολλά άλλα που δεν επιτρέπεται να πω».
Αυτοί που αγαπούν τη σωφροσύνη, σκέπτονται και υποστηρίζουν ότι είναι καλύτερα γι’ αυτούς να πεθάνουν, παρά να λερώσουν την ψυχή τους με τα κακά της ακρασίας.
Η Αγία γραφή συμβουλεύει όλους να προφυλάσσονται από την απατηλή αυτή κακία και λέει: «προσέχετε δ αυτος μήποτε βαρηθσιν μν α καρδίαι ν κραιπάλ κα μέθ κα μερίμναις βιοτικας» ( Λκ. κα΄34 ) .
Ο ακρατής πουλάει τα πρωτοτόκια του αντί πινακίου φακής.


Από το βιβλίο: «Το γνώθι σαυτόν
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
Γ΄ΕΚΔΟΣΗ
Απόδοση στη Νέα Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ
Αθήνα 2011


Νώτη Γεωργία

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

“Ανεξήγητο”



Μερικοί άνθρωποι διαθέτουν  τόσο μεγάλη πίστη, τόσο μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη στον Θεό, ώστε η ζωή τους αποτελείται από μία σειρά θαυμαστών γεγονότων. Αν εμείς οι άνθρωποι συγκινούμαστε όταν κάποιος μας δείχνει εμπιστοσύνη και φροντίζουμε να ανταποκριθούμε, πόσο μάλλον ο Άγιος Θεός!
Μία τέτοια ψυχούλα επισκέφθηκε το Μοναστήρι φέτος το καλοκαίρι. ‘Ήταν μητέρα δύο παιδιών ενηλίκων. Παρ’ ότι δε η γυναίκα αυτή ήταν στη μέση ηλικία, είχε στο πρόσωπό της τη δροσιά της νεότητος. Το δε χαμόγελό της συχνά έδειχνε την καλωσύνη της ψυχής της. Όταν διηγήθηκε πόσες σοβαρές ασθένειες είχε περάσει και ξεπεράσει με την προσευχή και την πίστη της, έμενε κατάπληκτος όποιος την άκουγε. Μεταξύ των άλλων είπε:
“Όταν ξεκινούσα για κάποια σοβαρή εξέτασι ή εγχείρησι (είχε εγχειρισθεί για καρκίνο των σπλάγχνων) έπαιρνα μαζί μου μια εικονίτσα του Χριστού που έχω και Του έλεγα: “Έλα, Χριστέ μου, πάμε μαζί στο νοσοκομείο. Άνθρωπο δεν έχω να έρθει μαζί μου!” ( Ο σύζυγός μου δούλευε και ζούσαμε όλοι από ένα μεροκάματο. ) Και όλα πήγαιναν καλά. Τη βοήθειά Του την ένιωθα και την έβλεπα συνεχώς.
Κάποτε, η καρδιά μου μάζεψε πολύ υγρό στο περικάρδιο. Οι γιατροί αποφάσισαν να το αφαιρέσουν με παρακέντηση. Λίγο πριν γίνει η παρακέντηση, έβαλα στο στήθος μου λίγο λαδάκι από την Παναγία και Την παρακάλεσα θερμά να επέμβει και να με βοηθήσει.
Σε λίγο οι γιατροί ετοιμάστηκαν για την επέμβαση. Τότε ο αρχίατρος με φώτιση Θεού ζήτησε να γίνει μια νέα εξέταση, για να δουν την ποσότητα του υγρού στο περικάρδιο. Πράγματι, την έκαναν στα γρήγορα και του την έφεραν. Έκπληκτος ο αρχίατρος είδε πως το υγρό είχε εξαφανιστεί! Ματαίωσε τότε την παρακέντηση και είπε:
-      Αφήστε την γυναίκα να φύγει! Κατά ανεξήγητο τρόπο το υγρό υποχώρησε.
Ένας πιο νέος γιατρός, που κρατούσε το ιστορικό μου, τον ρώτησε:
-      Τί να γράψω, κύριε καθηγητά; Πώς να κλείσω το ιστορικό της νοσηλείας της;
Και ο καθηγητής απάντησε:
-      Γράψε τη λέξη ανεξήγητο”!
Ανεξήγητο, για εκείνον. Εγώ όμως γνώριζα τη θεία επέμβαση της Θεομήτορος και μάλιστα το είπα στον καθηγητή με παρρησία. Η αλήθεια είναι ότι το σεβάστηκε και φάνηκε να δείχνει ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα για τον Χριστό. Κι εγώ έκπληκτη του είπα:

-      Καλέ, δεν ξέρετε για τον Χριστό; Για τον αληθινό Θεό; Δεν γνωρίζετε για την απέραντη Θεϊκή Του δύναμη;”
Δυστυχώς , τα πανεπιστήμια δίνουν περιορισμένες ανθρώπινες γνώσεις . Την κορωνίδα της γνώσεως, την Θεογνωσία, και την επίγνωση του προορισμού του ανθρώπου, που είναι η βασιλεία του Θεού και η κατά χάριν θέωση, την αγνοούν. Ευτυχώς, που υπάρχουν οικογένειες χριστιανικές και κάποιοι φωτισμένοι καθηγητές και κληρικοί κι έτσι υπάρχουν και στην  Πατρίδα μας φωτισμένοι επιστήμονες με ήθος και θεοσέβεια. Δόξα τω Θεώ!



Από το βιβλίο: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
Κ΄ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2007


Νώτη Γεωργία

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ



«Στη ζωή μου πέρασα πολλές φρικτές στιγμές! Μερικές μάλιστα απ’ αυτές ήταν πράγματι φρικτές!» ( Μαρκ Τουέν ) .
Λέμε: «Αυτός πνίγεται σε μια κουταλιά νερό». Υπάρχει μεν νερό,  (στο κουτάλι! ) αλλά όχι και για πνίξιμο! Όμως η ταραχή, ο πανικός (=φαντασία!) κάνουν τον άνθρωπο να βλέπει το νερό σαν ωκεανό, και πνίγεται ο δύστυχος σε μια κουταλιά νερό!
Κάτι που έχει άμεση σχέση με τα προβλήματά μας. Μπορεί δηλ. να έχουμε κάποιο προβληματάκι, αλλά όχι ικανό να μας πνίξει! Θα το δούμε.
Έχουμε λογική και φαντασία. Και πρέπει να βαδίζουμε σύμφωνα με τη λογική, όχι με τη φαντασία. Και στα προβλήματα επεμβαίνει δυναμικά η φαντασία, που δεν αφήνει να δούμε το πραγματικό τους μέγεθος! Τα μεγενθύνει, τα «φουσκώνει», τα κάνει μεγαλύτερα απ’ ό,τι είναι, εξωπραγματικά, φανταστικά, δημιουργώντας άγχος, πανικό, ταραχή στον ταλαίπωρο άνθρωπο, κάνοντάς τον να πνίγεται σε μία κουταλιά νερό!

Έξω η φαντασία!

Αν θέλουμε, να είμαστε ρεαλιστές, και όχι «φαντασιόπληκτοι», θα πρέπει να απομονώσουμε τη λογική από την φαντασία ∙να αφήσουμε τη λογική να δει, να εξετάσει μόνη της τα προκύπτοντα προβλήματα.
Τούτο θα γίνει όταν:
Δούμε το πρόβλημα, όχι σαν δικό μας, αλλά σαν ξένο! Σαν να μη συμβαίνει σε εμάς, αλλά σε άλλον, και θέσουμε το πρόβλημά μας μπροστά στον …θάνατό μας!
Έτσι «φυγαδεύεται» ( ή έστω περιορίζεται) η φαντασία, και αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα με την καθαρή λογική, (χωρίς να πελαγώνουμε) δίδοντας την καλύτερη δυνατή λύση. Και τι καλύτερο από αυτό;

«Έξω» η στενοχώρια

Μεγάλο πρόβλημα , μεγάλη στενοχώρια. Και εφόσον  το πρόβλημα το μεγαλώνει η φαντασία, τότε ένα μεγάλο μέρος της στενοχώριας , οφείλεται στη ζημιά που κάνει η φαντασία! Όταν, λοιπόν στενοχωριέσαι σε κάποιο πρόβλημά σου, σκέψου , μήπως στενοχωριέσαι εξ αιτίας της φαντασίας σου, και όχι εξ αιτίας της υφής του προβλήματός σου. Σκέψου!
-      Όμως είναι δυνατόν ως άνθρωπος να αποφύγεις τη στενοχώρια; Είναι;
-      Όχι! Εκτός αν είναι αναίσθητος!
Ας μην ξεχνάμε, πως και ο Χριστός ως άνθρωπος στενοχωρείτο, και μάλιστα μέχρι θανάτου! Άρα η στενοχώρια είναι αναπόφευκτη στον άνθρωπο, και άρα η συμβολή μας «μη στενοχωριέσαι, η στενοχώρια κάνει κακό», τότε όχι μόνο δεν του εξαλείφουμε τη στενοχώρια, τουναντίον την αυξάνουμε. Στενοχωριέται όχι μόνο για το πρόβλημά του, αλλά και για τη στενοχώρια του, που θα του κάνει κακό! Λες και η στενοχώρια είναι ένα σακκάκι, που όποτε θέλουμε το βγάζουμε από πάνω μας.
Μπορεί μεν η στενοχώρια να είναι αναπόφευκτη , όμως μπορούμε να περιορίσουμε την  έντασή της. «Τα προβλήματα σας ολοπρόθυμα τα θέτω τα θέτω στα χέρια μου, όχι όμως στα πνευμόνια μου και στα συκώτια μου», έλεγε στους συμπολίτες του ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Μπορντώ, φιλόσοφος Montaigne ( 1553- 1592) .
Εναπόθεσε , λοιπόν, το πρόβλημά σου στα χέρια σου, όχι στην καρδιά σου, (μην το παίρνεις κατάκαρδα, θα σε αρρωστήσει!) . Και αυτό θα γίνει, όταν και πάλι κάνεις χρήση της λογικής.
Τι είναι η στενοχώρια; Μια έντονη σκέψη, ένα βασανιστικό «γιατί;». Προσπάθησε επομένως να αλλάξεις τη σκέψη. Σκέψου: «Τι κερδίζω με τη στενοχώρια; Λύνω το πρόβλημα;». Θυμήσου τα λόγια του Dale Carnegie : «Μη στενοχωριέσαι για το γάλα, που χύθηκε στο χώμα»…

Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»
ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ
Έκδοση Ε΄
Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

Νώτη Γεωργία


Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

«ΙΑΤΡΕΙΟΝ»

4. «ΙΑΤΡΕΙΟΝ»


Τα βάρη της αμαρτίας καταπιέζουν ψυχοπλακώνουν , αποπνίγουν τον άνθρωπο. Οπότε, αν ο άνθρωπος θέλει τη γιατρειά του, θα πρέπει να ξαλαφρώσει, και θα ξαλαφρώσει , όταν θα επισκεφθεί το «ιατρείο», δηλ. το εξομολογητήριο! «Εδώ είναι το ιατρείον», έλεγε ένας ψυχολόγος , μπαίνοντας στο εξομολογητήριο.
«Νοιώθω σαν να φεύγει από πάνω μου ένα τσουβάλι γεμάτο από άμμο», έλεγε στην εξομολόγησή του ο κ. Π.Κ. Τέτοια λύτρωση!
«Έχω πολλές φορές κατηγορηθεί, (έλεγε ο Π. Τουρνιέ), πως υπερτονίζω τη σημασία της εξομολογήσεως. Ομιλώ από την πείρα μου σαν γιατρός: Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σπουδαιότητα της εξομολογήσεως».
Εξαγόρευση- φάρμακο
Εξομολόγηση, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, δεν είναι μόνο η ομολογία των αμαρτιών μας ενώπιον του ιερέα, αλλά και η εξαγόρευση των εσωτερικών μας προβληματισμών. Μεγάλο ψυχοφάρμακο!
Λένε οι ψυχίατροι: Όταν «κάτι» μας απασχολεί και δεν το εξωτερικεύουμε, αλλά το φυλακίζουμε, αλλά το φυλακίζουμε εντός μας, τότε αυτό φουντώνει! Και όσο το κρατάμε μέσα μας, όσο το σπρώχνουμε στο υποσυνείδητό μας, τόσο αυτό οργιάζει, ώσπου να γίνει η μεγάλη έκρηξη, προκαλώντας βλάβες στην ψυχική μας υγεία (ψυχασθένειες) .
Και αυτό σημαίνει: Σε απασχολεί , σε βασανίζει, ας πούμε, κάποιο πρόβλημα. Μην το κρατάς μέσα σου. Πες το, ανάθεσέ το στον ιερέα σου, ζήτησε την ευλογία του. Κάνοντας αυτό, ωφελείσαι όχι μόνο πνευματικά (ταπεινώνεσαι, και έχεις ως εφόδιο την ευχή, ευλογία του ιερέα), αλλά ωφελείσαι και ψυχολογικά! Γλυτώνεις από μακροπρόθεσμα ψυχολογικά προβλήματα!
Ελληνοαμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια, έλεγε επί λέξει: «Όταν κάποιος εξομολογείται από μικρός, σε σωστό ιερέα- πνευματικό, παίρνοντας απ’ αυτόν σωστές συμβουλές, τότε και προδιάθεση να έχει για ψυχασθένεια, θα θεραπευθεί!».
Οι ψυχίατροι τόσο πολύ επιμένουν στην εξωτερίκευση των προβλημάτων μας, ώστε συμβουλεύουν, αν δεν έχουμε με ποιον να τα κουβεντιάσουμε, ας τα γράψουμε σε ένα χαρτάκι, και ας το σχίζουμε μετά, ή ας τα λέμε ακόμα και στον τοίχο του σπιτιού μας!
Βέβαια, άλλο είναι να μιλάς στον τοίχο, και άλλο σε ενάρετο παπά-πνευματικό! Το πρώτο είναι σταγόνα στον ωκεανό, το δεύτερο ωκεανός!
Άλλο να γράφεις τα προβλήματά σου σε χαρτάκι, και άλλο να τα συζητάς με ενάρετο παπά! Και πάλι: Το πρώτο είναι σταγόνα στον ωκεανό, το δεύτερο ωκεανός!


Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»
ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ
Έκδοση Ε΄
Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008

Νώτη Γεωργία






Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Στρατηγικές πολέμου αοράτου



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ δεν σε πολεμάει εξαρχής. Σε αφήνει να μπεις στην Εκκλησία, να προχωρήσεις και κατόπιν ξεκινά τον πόλεμό του. Δεν βιάζεται. Είναι πονηρός. Πρώτα σε αφήνει να ξεθαρρέψεις. Κινείται όπως οι Τούρκοι στην Μικρασιατική καταστροφή. Οι Τούρκοι άφησαν τους Έλληνες να προχωρήσουν μέχρι το Εσκί- Σεχίρ- Αφιόν- Καραχισάρ και κατόπιν τους αποδεκάτισαν. Η υπακοή των στρατιωτών Ελλήνων στους αξιωματικούς τους τους κατέστρεψε. Έλεγε ο Κεμάλ Ατατούρκ: «Κρίμα τέτοιος ελληνικός στρατός  να πάει χαμένος». Αν έμεναν μέχρι την Σμύρνη, δεν θα πάθαιναν τίποτε. Όμως, όποιος απλώνεται πολύ γρήγορα μαζώνεται. Όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα. Χρειάζεται σύνεση και στρατηγική για να νικήσεις τον εχθρό, αλλά και ένας απλανής οδηγός . Έλεγε ο π.Π : «Αν κάνεις υπακοή σε πλανεμένο Γέροντα, κινδυνεύεις να πλανηθείς». Εκτός κι αν είσαι πολύ ανιδιοτελής , άκακος και αφελής κι έχεις αγαθή διάθεση, τότε ο  Θεός σε προστατεύει. Αυτά όμως είναι οι εξαιρέσεις στην εκκλησιαστική μας ιστορία.

Από το βιβλίο: «Από το χάος στο φως
Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού»
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ 2012

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ



«Αδελφοί , μονάχα η παρούσα ζωή είναι κατάλληλη για μετάνοια».
Μακάριος λοιπόν, τρισχαρούμενος και τρισευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν έπεσε σε κάποιο διαβολικό, σατανικό δίχτυ, μακάριος ο αναμάρτητος… αλλά ουδείς αναμάρτητος.
Μακάριος λοιπόν είναι  ο άνθρωπος που πιάστηκε μεν στο δίχτυ του διαβόλου, αλλά το ‘σκισε, γλίστρησε, ξέφυγε με την εξομολόγηση.
Το ψάρι, αν μπλεχτεί κάποτε σε δίχτυα κάποιου ψαρά και ξεφύγει, διασώζεται, αν όμως παραμείνει μέσα στη «σαγήνη» (= δίχτυ) , τότε σίγουρα χάνει τη ζωή του.
·        Στη στεριά δεν ζει το ψάρι…
·        Στην άλλη ζωή δεν υπάρχει μετάνοια…
Έτσι και ο άνθρωπος. Όσο ζει σε τούτη τη ζωή, μπορεί να πάρει δύναμη, εξουσία, για να «θεωθεί», να ζήσει χριστιανικά, ν’ ασκήσει την αρετή, την αγάπη, να σπάσει το διαβολικό θέλημα, να κόψει την αμαρτία, να γίνει «χριστοκίνητος», να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών. Αν όμως έρθει η φοβερή ώρα της εξόδου και ο άνθρωπος «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Όταν το σώμα κατεβεί στον τάφο, δεν μπορεί κανένας να βοηθήσει την ψυχή. Όπως το ψάρι, όταν βγει από το νερό, χάνει τη ζωή του, έτσι και ο άνθρωπος , όταν πεθάνει «εν μετανοία», κερδίζει τον Παράδεισο, διαφορετικά την κόλαση.
Αδελφέ μου, μην πεις «σήμερα αμαρτάνω και αύριο μετανοώ» γιατί δεν έχεις ασφάλεια, σιγουριά. Το αύριο βρίσκεται στα χέρια του Θεού, το παρόν είναι μονάχα στα χέρια σου.
( Ευεργετινός τ. Α΄, σ. 20 )

Από το βιβλίο: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 8ον
Αθήνα

Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

“ Περαστικά! ”



Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως, όταν ο ασθενής βρίσκεται σε κατάσταση ναρκώσεως, όχι μόνον δεν αισθάνεται, αλλά δεν βλέπει ούτε όνειρα. Γι’ αυτό τη  νάρκωση την ονομάζουν ύπνο χωρίς όνειρα. Αυτά όλα όμως αφορούν το σώμα. Η ψυχή είναι ελεύθερη κι έχει τη δική της ζωή. Κι όταν θέλει ο Θεός , ανεξαρτητοποιείται κατά κάποιον τρόπο από το σώμα. Αποδείξεις υπάρχουν πολλές . Μία από αυτές είναι και το γεγονός που διηγήθηκε ένας σεβαστός στην ηλικία προσκυνητής της Υπεραγίας Θεοτόκου, όταν ήρθε στην Ι. Μονή την άνοιξη του 2006. Είπε τα εξής:
“Το πρόβλημα της υγείας μου ως προς το κυκλοφορικό ήταν τόσο σοβαρό, ώστε οι γιατροί απεφάσισαν να με εγχειρήσουν για να με σώσουν. Γνωρίζοντας τη σοβαρότητα της εγχειρήσεως, προσευχήθηκα θερμά στον Θεό και ζήτησα  τη βοήθεια της Παναγίας, την Οποία ευλαβούμαι πολύ και Την έχω προστάτιδα.
Κατά την διάρκεια της εγχειρήσεως, ενώ ήμουν εντελώς ναρκωμένος, “είδα” την Δέσποινα του κόσμου ιεροπρεπή και γλυκύτατη, να σκύβει από πάνω μου και χαμογελώντας να μου λέει:
-      Περαστικά!
Από τη χαρά μου και την αγάπη που Της έχω, φώναξα:
-      Παναγία μου!!!
Το φώναξε και η ψυχή μου αλλά, όπως μου είπαν οι γιατροί, το φώναξε και το στόμα μου! Όταν με άκουσαν που φώναξα, νόμισαν ότι ξυπνούσα από τη νάρκωση και ταράχθηκαν, γιατί το πόδι μου ήταν ανοιχτό από πάνω μέχρι κάτω! Ανάμεσά τους ήταν και μια γιατρίνα . Όταν όμως είδαν πως συνέχισα να είμαι ήρεμος και ναρκωμένος , συνέχισαν την εγχείρηση, η οποία είχε εξαιρετική επιτυχία.
Όταν συνήλθα από την εγχείρηση, ήρθαν όσοι γιατροί είχαν λάβει μέρος και με ρωτούσαν λεπτομέρειες για το όραμα που είχα δει, το οποίο θυμόμουν καθαρά όταν ξύπνησα από τη νάρκωση! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειχνε η γιατρίνα , η οποία προσπαθούσε με τη λογική να εξηγήσει το γεγονός. Τα θαυμαστά όμως του Θεού θαυμάζονται, δεν εξηγούνται. Γι’ αυτό σήμερα ήρθα εδώ στο Μοναστήρι Της, να Την προσκυνήσω και να Την ευχαριστήσω”.



Από το βιβλίο: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
Κ΄ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2007

Νώτη Γεωργία

Μου έσπασε το κεφάλι για να εγκρίνω τον εφάμαρτο δεσμό του!




Κάποτε προσήλθε για εξομολόγηση  εις τους Τρεις Ιεράρχες ένας φοιτητής , μέλος γνωστής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί ήρχισε μια συζήτησις για διάφορα θέματα , αλλά κυρίως για τα σαρκικά.
-      Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπωνται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;
-      Παιδί μου, απαντούσε με διάφορα επιχειρήματα εκείνος, επειδή το λέγει ο Χριστός. Συγχρόνως να το αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που αναφέρεις δεν αποτελούν πραγματική αγάπη, αλλά σαρκικά πάθη και αμαρτήματα με χαμηλό φρόνημα.
-      Γιατί, εσυνέχισε , αυτό που εσύ κατονομάζεις αγάπη ασφαλώς είναι σκοτεινό πάθος. Πρέπει να γνωρίζης ότι αποτελεί τυφλή ηδυπάθεια. Είναι εκτροπή που δεν προετοιμάζει τον γάμο, αλλά τον ανατινάζη εις τον αέρα , πριν καν οικοδομηθή.
-      Και πού το λέγει το Ευαγγέλιο αυτό το πράγμα με σαφήνεια, ερωτούσε με εριστικό τρόπο και επιχειρηματολογούσε ο νέος;
Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Να κατανοήσουμε ότι Εκείνος όχι δεν αποδέχεται τα μεγάλα σαρκικά παραπτώματα, αλλά ούτε το πονηρό βλέμμα. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.
-      Άκουσε παιδί μου, του είπε εις το τέλος, αφού δεν επέτυχε να τον κλονίση. Θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμι να απαλλαγής από αυτό το πάθος. Και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!
-      Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσης και εις τους άλλους.
-      Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.
Αργότερα Ο Γέροντας μας εξεμυστηρεύετο για τη συνάντησι εκείνη με βαθύ ψυχικό πόνο:
-      Αλήθεια σας διαβεβαιώ ότι ήτο τόσο μεγάλη η επιμονή του νέου εκείνου , που επί πολύ χρόνο επέμενε για τα αμαρτήματά του, ώστε θα την εχαρακτήριζα την πιο δύσκολη και κοπιώδη εξομολόγηση ολόκληρης της ζωής μου. Εκράτησε πολύ χρόνο και δεν θα απείχε πολύ από την πραγματικότητα, εάν έλεγα ότι στην κυριολεξία μου έσπασε το κεφάλι με την αμαρτωλή και αδιόρθωτη επιμονή του.
-      Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.
Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».
Οι πονηροί άνθρωποι δεν αποδέχονται τον γενικό ορισμό που προσδιορίζει ως αμαρτία «οτιδήποτε αντιβαίνει εις το Άγιο θέλημα του Θεού». Αντιθέτως, καταφεύγουνε εις τον γενικό ορισμό της «αμαρτίας», ο οποίος γι’ αυτόν τον λόγο είναι απολύτως εσφαλμένος.
α) «Αμαρτία» , ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.
Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες. Παράδειγμα τραντακτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα.
β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:
- «Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».
Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.
Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία»,  αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.
γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι την προσευχή , τότε δεν προσεύχομαι.
Απαντούμε με τον εξής τρόπο: Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός. Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.
δ) Επί πλέον,  διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:
«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς και ουδένα έτερο».
Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;
Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.
Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του. Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα. Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου.
Εν κατακλείδι σημειώνουμε τα εξής:
-      Ο δρόμος προς την υγεία διέρχεται μέσα από την προσεκτική εφαρμογή των ιατρικών εντολών και την λήψι των κατάλληλων φαρμάκων.
-      Ο δρόμος προς την ασφαλή οικοδομήν διέρχεται μέσα από την προσεκτική εκτέλεση των σχεδίων του μηχανικού.
-      Και φυσικά, ο δρόμος προς την ευτυχία διέρχεται μέσα από την ακριβή και προσεκτική εφαρμογή όλων των εντολών του Θεού. Και φυσικά και όλων εκείνων που αναφέρονται εις την αγνότητα, την εγκράτεια και τον πόλεμο του σαρκικού φρονήματος.


Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

Νώτη Γεωργία



Αρχειοθήκη ιστολογίου