Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ο κατάλληλος καιρός



Ο Παύλος όμως δεν παρήγγειλε αυτό, αλλ’ ένα καιρό γνωρίζει κατάλληλο, για να προσέλθη και να κοινωνήση κανείς, όταν έχει καθαρή συνείδηση. Γιατί, εάν όταν έχουμε πυρετό και είμαστε γεμάτοι από χυμούς νοσηρούς, δεν τρώμε υλική τροφή, για να μη πεθάνουμε, πολύ περισσότερο δεν είναι επιτρεπτό να αγγίζουμε την Θεία Κοινωνία, ενώ είμαστε κυριευμένοι από εμπαθείς επιθυμίες, εννοώ και τις επιθυμίες των σωμάτων και των χρημάτων, και τις του θυμού και τις της μνησικακίας και όλες γενικά τις εμπαθείς . Και πρέπει αυτός που προσέρχεται , αφού εκβάλη όλα αυτά, έτσι να αγγίζη την καθαρή εκείνη θυσία και ούτε, ενώ βρίσκεται σε άθλια κατάστασι και φιληδονία, ν’ αναγκάζεται να προσέλθη λόγω της εορτής, ούτε πάλι, ενώ έχει κατανυχθή και προετοιμάστηκε, να εμποδίζεται, επειδή δεν είναι εορτή. Γιατί  εορτή είναι επίδειξις έργων αγαθών και ευλάβεια ψυχής και ακρίβεια στον ορθό τρόπο ζωής ∙ και αν έχης αυτά, θα μπορής να εορτάζης συνέχεια και διαρκώς να προσέρχεσαι.
Γι’ αυτό λέγει∙ «Ας εξετάζη ο καθένας τον εαυτό του και τότε να προσέρχεται». Και δεν λέγει να εξετάζη ο ένας τον άλλον, αλλ’ ο καθένας τον εαυτό του, για να κάνη την κρίσι κατ’ ιδίαν και τον έλεγχο όχι ενώπιον μαρτύρων. Γιατί εκείνος που τρώγει και πίνει με τρόπο ανάξιο, τρώγει και πίνει την καταδίκη του εαυτού του.

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008

Νώτη Γεωργία


Σκύλλα και Χάρυβδη Τα ασφυκτικά αδιέξοδα

Σκύλλα και Χάρυβδη

Τα ασφυκτικά αδιέξοδα


Οι σύντροφοι χάθηκαν όλοι μέσα στα πελάγη. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη άρπαξαν αρκετούς από αυτούς. Αλλά και εμείς πόσες φορές στη ζωή μας δεν πέφτουμε από τη  Σκύλλα στη Χάρυβδη; Από τη μια να στραφείς, βλέπεις εμπόδια και δοκιμασίες∙ από την άλλη, αδιέξοδα, θλίψεις και πειρασμούς∙ «μπρος γκρεμός και πίσω ρεύμα», όπως λέει η σοφία του λαού μας. Νιώθουμε από παντού αποπνικτικό το σκοτάδι της απογοήτευσης.
Πολλοί συνθλίβονται από συμπληγάδες πέτρες. Δεν αντέχουν τα ασφυκτικά στριμώγματα και καταφεύγουν σε άσχημες λύσεις: ναρκωτικά, αυτοκτονίες, καταθλίψεις. Όμως ο Οδυσσέας ο πολύτροπος που τον διακατείχε ο έντονος πόθος της Ιθάκης, έφτασε στο στόχο του, χωρίς να φθαρεί. Ήταν ανιδιοτελής. Δεν προσδοκούσε τίποτα από τα ταξίδια του. Έλεγε κάποιος: «Όλοι οι ιδιοτελείς θα καταρρεύσουν. Μόνο οι ανιδιοτελείς θα αντέξουν στη σαρωτική λαίλαπα της εποχής μας».
Κάποιο βράδυ είχα πάει σε σπίτι να τελέσω αγιασμό. Με παράπονο μου λέει η μητέρα για τον γιο της: «Ο καλός καλό δεν έχει». Της απαντώ: «Ο ανιδιοτελής όμως πάντοτε ευλογείται από τον Θεό. Ο καλός μπορεί να μην είναι και τόσο καλός. Όταν προσδοκάς κάτι, το καλό χαλάει. Ποτέ δεν ζημιώθηκα όταν έκανα κάτι κινούμενος από φιλότιμο, όσο ακραίο κι αν ήταν. Αν έκανα κάποια λάθη στη ζωή μου, αυτά προέκυψαν όταν έκανα το καλό, από το οποίο όμως προσδοκούσα κάτι για μένα. Το «καλό μου», δηλαδή, όποτε περιείχε ίχνη ιδιοτέλειας, με εξέθετε. Ο π. Παϊσιος , όταν ήταν φαντάρος, από λεβεντιά έμπαινε πάντα στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Προτιμούσε να πεθάνει αυτός παρά οι άλλοι στρατιώτες, που είχαν οικογένειες κι ο Θεός τον φύλαξε, όπως κι όλον τον λόχο στον οποίο υπηρετούσε. Κανείς δεν σκοτώθηκε».
Ο προφητάναξ Δαβίδ , απευθυνόμενος στον Κύριο, λέει: «ξάγαγε κ φυλακς τν ψυχήν μου το ξομολογήσασθαι τ νόματί σου·». Ξέρει πως μόνο ο Κύριος μπορεί να τον βγάλει από τη φυλακή του, από τα φοβερά παθήματά του. Νιώθει ως άνθρωπος που δεν έχει ορίζοντα ανοιχτό. Έτσι, βρίσκει καταφύγιο και κουρνιάζει στον Θεό και από Αυτόν προσδοκά τη λύτρωση.


Από το βιβλίο: «ΕΝΘΕΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ
ΣΤΗΝ ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
Νηπτικά και Ασκητικά σχόλια»
Αρχιμ. Αρσένιος Κωτσόπουλος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»
ΑΘΗΝΑ 2011



 Νώτη Γεωργία

Τα χριστιανόπουλα υποχρεούνται να μελετούν και να μορφώνονται



Πολλοί εχθροί της Εκκλησίας επιθυμούν να αφήσουν αυτήν χωρίς μορφωμένος κληρικούς και Πατέρες , ώστε εύκολα να την πολεμούν και να τη διασύρουν. Είναι λίαν χαρακτηριστικό αυτό που έπραξε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ένα από τα πρώτα μέτρα τα οποία έλαβε εναντίον των Χριστιανών ήτο να τους απαγορεύση να μορφώνονται. Εγνώριζε τι αποτελέσματα θα επέφερε αυτό το καθεστώς. Αλλά, βεβαίως ο Κύριος δεν επέτρεψε την εφαρμογή αυτής της διατάξεως και των άλλων σκληρών διωκτικών μεθοδεύσεων του ανθρώπου εκείνου.
Η άποψις των παλαιών Πατέρων ήτο ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να μελετούν και να είναι καλλιεργημένοι. Αυτή η θέσις εκυριάρχει και μέσα εις τη ζωή του π. Επιφανίου. Προωθούσε εντόνως την παιδεία , τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τα πνευματικά του τέκνα που διέθετον τη δυνατότητα να μορφωθούν και να καλλιεργήσουν τον εαυτό τους.
Κατά τη γνώμη του, η μελέτη και η μόρφωσις προφέρουν τη δυνατότητα να αντιλαμβανώμεθα και να εμβαθύνουμε στην Ιερά Βίβλο και στα Πατερικά συγγράμματα. Η απουσία των καταλλήλων γνώσεων οδηγεί τον Χριστιανό να ερμηνεύει τα Ιερά Κείμενα πλημμελώς ή εσφαλμένα και ενίοτε να καταλήγη εις ερμηνείες παντελώς γελοίες.
Πολλές φορές ο Γέροντας μας επαρουσίαζε παραδείγματα γελοιοποιήσεως ανθρώπων που διέθετον μεν ζήλο, αλλά όχι την απαραίτητο μορφωτικό υποδομή. Διετύπωναν φανατικές απόψεις και προέβαλλον , λόγω ελλείψεως παιδείας, τις δικές τους ανοησίες ως Πατερικές ή Αγιογραφικές ερμηνείες.
Κάποιος αμόρφωτος ζηλωτικός τύπος, εμνημόνευε ο Γέροντας, αποκαλούσε το Ιερόν Πηδάλιον ως Βηδάλιον:
-     Το «Βηδάλιον γράφει…», έλεγε, και διετύπωνε άσχετες απόψεις που υποτίθεται ότι περιέχονταν μέσα εις αυτό το βιβλίο του οποίου δεν εγνώριζε ούτε καν το όνομα.
Ο ίδιος άνθρωπος ηρμήνευε κάποιες σχετικά δυσνόητες λέξεις κατά το ακουστικό του αισθητήριο. Για παράδειγμα, «μυσταγωγός» λέγεται κάποιος γιατί έχει μύστακα!
Αυτές τις εκφράσεις τις εμνημόνευε συχνά, όχι, διότι ήθελε να προσβάλλη τους αδελφούς μας που για κάποιους αντικειμενικούς λόγους δεν είχαν μορφωθή. Όχι, προς Θεού! Αλλά προσεπάθει να ωθήση προς τη μελέτη εκείνους οι οποίοι ήσαν λιγώτερο αμαθείς. Όσους απλώς διέθεταν κάποιο πτυχίο, αλλά εγκατέλειψαν τη φοίτησί τους εις το ισόβιο πανεπιστήμιο της διαρκούς μελέτης.
Τέλος, ο Γέροντας μας προέτρεπε να επιδεικνύωμε σύνεσι ταπεινώσεως, ώστε να αναζητούμε απαντήσεις για τα ακανθώδη ζητήματα από τους μορφωμένους αδελφούς και Πατέρες.

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”


Νώτη Γεωργία

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου: Διέξοδοι στην σύγχρονη πνευματική κρίση (συνέχεια)

Η διαφθορά κατάντησε γενικό φαινόμενο. Κανείς δεν περίμενε τόσο σύντομη μεταστροφή των πάντων. Κύρια θέση στο σπίτι έχει καταλάβει η θεά-τηλεόραση. Έχει λάβει τη θέση της αρχαίας εστίας και του εικονοστασιού. Μένει ακοίμητη σαν το καντήλι. Να φωτίζει και να σκοτίζει, να παραμορφώνει, να παραποιεί, να υπνωτίζει, να πλασάρει νέες ιδέες, νέα ηθική, νέα στάση ζωής. Για να επικρατήσεις πρέπει να είσαι νέος, ωραίος και πλούσιος. Δεν μιλάμε πια για ήθος, αξία, χαρακτήρα, αξιοπρέπεια και λοιπά. Οι εκφωνητές έχουν γίνει εισαγγελείς και δήμιοι. Οι εκπομπές συνεχείας παρουσιάζουν ως απελευθέρωση την ομοφυλοφιλία, την ελεύθερη συμβίωση, τις αμβλώσεις, ακόμη και τα λεγόμενα ελαφρά ναρκωτικά. Ο ταλαίπωρος άνθρωπος φαντάζεται ότι απελευθερώνεται πλήρως με την αναρχία και την ασυδοσία. Φιμώνει τη συνείδηση, σκοτίζει το νου του, πνίγει τα αισθήματά του, ρίχνεται ξέφρενος στην απόλαυση της ύλης , σ’ έναν παράξενο εορτασμό φθοράς.
Η διαφθορά ήλθε με την αποξένωση του ανθρώπου από τον Θεό και τον πλησίον. Χάθηκε το βαθύ νόημα της ζωής. Ο ανταγωνισμός , ο αθέμιτος συναγωνισμός, ο επηρμένος πρωταγωνιτισμός, έφεραν μεγάλα εσωτερικά κενά, ρωγμές ισχυρές στο ανθρώπινο πρόσωπο. «Νυν κρίσις εστι». «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος ,ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». Χρειάζεται ειλικρίνεια, σοβαρότητα, γενναιότητα, άμεση βοήθεια. Δεν υπάρχει χρόνος για δικαιολογίες και αναβολές. Δεν ωφελούν οι κατηγορίες, οι φωνές, οι επιτιμήσεις.
Τα φώτα να στραφούν μέσα μας. Να δούμε κατάματα τον εαυτό μας όλοι, δίχως περιστροφές και μακρούς προλόγους. Τα μέσα ενημερώσεως στρέφουν συνεχώς δυνατά φώτα προς τους άλλους. Αγαπούν την εύκολη κριτική και όχι την αυστηρή αυτοκριτική. Συγκρινόμαστε συνήθως με τους χειρότερους. Οι ανήθικοι μιλούν περί ηθικής, οι αλιβάνιστοι για την κάθαρση της Εκκλησίας. Ηθικιστές ρήτορες φωνασκούν ενοχλητικά από τα καθημερινά τηλεοπτικά παράθυρα περί διαφθοράς για να εκτονωθούν και να δεχθούν συγχαρητήρια, για το πόσο ωραία τα είπαν.
Η διαφθορά είναι στο βάθος της ψυχής του ανθρώπου. Εκεί πρέπει να εντοπιστεί το πρόβλημα. Μη ψάχνουμε μακρυά μας κάτι που είναι μέσα μας. Ο Χριστός επέμενε για εσωτερική νήψη, αυτοκριτική, ενδοσκαφή, αυτογνωσία, αυτομεμψία και αυτοκατηγορία. Ελευθερία κυρίως είναι να κάνεις εσύ ό,τι θέλεις τον εαυτό σου και όχι αυτός. Γενναιότητα είναι να νικήσεις τα πάθη σου. Ο άνθρωπος σήμερα, επιτρέψτε μου να το πω, είναι κατά φαντασίαν ελεύθερος. Νομίζει ότι είναι καλά ενώ δεν είναι καθόλου καλά. Αυτό είναι τρομερό δυστύχημα. Αυτός ο πολύξερος, ελεύθερος και σπουδαίος άνθρωπος συχνά αυταπατάται και αυτοειρωνεύεται. Παρασύρεται από δεισιδαιμονίες, πιστεύει στην τύχη, τη μοίρα, το πεπρωμένο, τη μαγεία, τα ωροσκόπια, τις προβλέψεις των άστρων…
(συνεχίζεται)


Από το βιβλίο: «παθοκτονία»
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως
ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Εκδόσεις «εν πλω»

Νώτη Γεωργία

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ για την ευλάβεια μέσα στον κόσμο

[ Η Ευλάβεια μέσα στον Κόσμο

… Εκείνους που ήταν παντρεμένοι , ο π. Σεραφείμ δεν τους επέτρεπε να χωρίσουν, ακόμα και αν είχαν μεγάλες δυσκολίες στον γάμο τους, ίσως και με την πρόφαση μιας ζωής που θα επακολουθούσε σε παρθενία. Υπήρξε μια τέτοια περίπτωση.
Ένα παντρεμένο ζευγάρι χώρισε και μοίρασαν τα παιδιά τους. Ο σύζυγος πήγε στο Σαρώφ και ήρθε στον π.Σεραφείμ . Μόλις τον είδε ο Άγιος, άρχισε να τον επιτιμά αυστηρά και, παρά την συνήθειά του, του είπε με τόνο απειλητικό: «Γιατί δεν ζεις με την σύζυγό σου; Πήγαινε σε αυτήν, πήγαινε»!
Ο επιτιμημένος σύζυγος υπάκουσε στον Άγιο και επέστρεψε στη σύζυγό του∙ και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους με αρμονία και ενότητα…
… Έλεγε στους ανθρώπους να φροντίζουν περισσότερο για την μόρφωση των ψυχών των παιδιών τους, παρά να τους εμφυτεύσουν διάφορα είδη γνώσης, αν και δεν αρνιόταν βεβαίως την αναγκαιότητά της…
… Και παντού ο Γέροντας δίδασκε την ταπείνωση, την υπακοή και την πραότητα, και ιδιαίτερα την αγάπη και την συμπόνοια.
Σε όσους ζούσαν στα μοναστήρια ο π. Σεραφείμ συμβούλευε, σύμφωνα  με την γενική διδασκαλία των πατέρων, την υπακοή ως την οδό της ταπεινώσεως. Και η ταπείνωση είναι ο θάνατος των παθών. «Απαρνήσου το θέλημά σου και τήρησε την ταπείνωση σε όλη  σου τη ζωή . Τότε θα σωθείς. Η ταπείνωση και η υπακοή είναι οι εκριζωτές όλων των παθών και οι φυτευτές όλων των αρετών» ( Βαρσανούφιος ο Μέγας. Απαν. 309 κλπ ) . «Όπως το ύφασμα το οποίο ο βαφέας χτυπά , χτενίζει και πλένει, γίνεται λευκό σαν το χιόνι, , έτσι και ο δόκιμος που υφίσταται ταπεινώσεις, προσβολές, επιπλήξεις, εξαγνίζεται και γίνεται σαν το αγνό, λαμπερό ασήμι που το καθαρίζει η φωτιά» ( Αγ. Αντώνιος , Ομιλία 113 ) .
Και παρόλο ότι οι λόγοι αυτοί απευθύνονταν πρωταρχικά στους δόκιμους, όμως με κάποια έννοια ο Κύριος έχει δημιουργήσει τον κόσμο ώστε όλοι πρέπει να υποτάσσονται σε κάποιον άλλον, οι υποτακτικοί στους Ηγουμένους τους, τα παιδιά στους γονείς τους, οι γυναίκες στους συζύγους τους και ούτω καθεξής. Και παντού κανείς πρέπει να ταπεινώνεται και να συντρίβει το δικό του θέλημα και να το υποτάσσει στο θέλημα των άλλων. Μία μητέρα πρέπει να ταπεινώνει τον εαυτό της ακόμα και στα παιδιά της, έτσι ώστε να μην οργίζεται και να μην φείδεται της τιμωρίας, όταν είναι ανάγκη. Και πόση υπομονή, πόσος πόνος απαιτείται για την μόρφωση των παιδιών της, για την αντιμετώπιση των ασθενειών τους και για τη διόρθωση των σφαλμάτων τους! Μερικές φορές οι εξωτερικές περιστάσεις της ζωής είναι δύσκολες και οδυνηρές. Η ταπείνωση και η υπομονή χρειάζονται παντού. Άλλες φορές ο Κύριος μας στέλνει, ακόμη και στον κόσμο, κάποιον για να σπάσει και να συντρίψει την υπερηφάνειά μας. Βεβαίως κανένας στον κόσμο δεν είναι εγκαταλελειμμένος από τον Κύριο ο Οποίος φροντίζει για την σωτηρία όλων ∙ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ταπείνωση. Και επομένως πρέπει να επαγρυπνούμε προσεκτικά και να αναρωτιόμαστε: τι κάνει ο Κύριος αυτήν την στιγμή για να με ταπεινώσει; Και το μάθημα αυτό του Θεού πρέπει να γίνει αμέσως αποδεκτό, χωρίς να περιμένουμε άλλο, χωρίς να το απορρίπτουμε και χωρίς να επινοούμε τους δικούς μας φαινομενικά καλύτερους τρόπους σωτηρίας. Ο Κύριος ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα τι είναι το καλύτερο για μας τους αμαρτωλούς, σε μία δεδομένη στιγμή. Και ό,τι σχεδιάζουμε εμείς οι ίδιοι είναι συνήθως μόνον το παραπλανητικό επιχείρημα του εχθρού, για να μας παρασύρει μακριά από το έργο του Θεού.
Αλλά ακόμη και αν δεν υπάρχουν καθοδηγητές και έμπειροι Γέροντες, ένας λαϊκός πάντα έχει κάποιον βοηθό κοντά του. Ο Μπογκντάνωφ , τον οποίο έχουμε ήδη αναφέρει ετοίμασε έναν ολόκληρο κατάλογο ερωτήσεων για τον Γέροντα σχετικά με την πνευματική καθοδήγηση:
«Μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στην καθοδήγηση των άλλων;»
«Ο Φύλακας Άγγελός μας , που μας δόθηκε στο Άγιο Βάπτισμα, είναι αρκετός», απάντησε ο π. Σεραφείμ. Αλλά την ίδια στιγμή πρόσθεσε λίγα λόγια για εκείνους που νουθετούν.
«Αν υπάρχει θυμός σε κάποιον άνθρωπο, μην τον ακούς. Αν ένας άνθρωπος τηρεί την παρθενία, είναι δεκτός από το Πνεύμα του Θεού (συνεπώς αξίζει προσοχής) . Χρησιμοποίησε όμως την δική σου κρίση και διάβαζε το Ευαγγέλιο».
Και την ίδια στιγμή του έδωσε μία ολόκληρη σειρά από απλές νουθεσίες που όλοι γνωρίζουν:
«Μην ξεχνάς τις εορτές. Να είσαι εγκρατής. Να πηγαίνεις στον ναό, εκτός κι αν εμποδίζεσαι από ασθένεια. Να προσεύχεσαι για όλους. Θα κάνεις έτσι πολύ μεγάλο καλό. Να δίνεις κεριά, κρασί και λάδι για τον ναό. Η ελεημοσύνη θα φέρει μεγάλη ωφέλεια.
Και έτσι ας μην απογοητεύονται οι κοσμικοί! Δεν έδινε μάταια σε αυτούς ο Άγιος παρηγορητικά ονόματα όμως «χαρά μου», «θησαυρέ μου», «Πατέρα», «Μητέρα»… ]


Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ


Νώτη Γεωργία

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΟΥΣ (Συνέχεια)

…Πώς όμως προσεγγίζουμε τα μυστήρια; Το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να αφορά κάθε κληρικό, που είναι και ο λειτουργός των μυστηρίων. Έχει τολμηρά γραφεί, και μάλιστα από ιερέα, ότι πολλές φορές τελούμε τις ακολουθίες και τα μυστήρια “με τρόπο εντελώς απρόσωπο και μηχανικό, μεταβάλλοντας τον ναό σε θρησκευτικό εργοστάσιο παραγωγής πλαστικής θρησκευτικότητος”.
Αν ισχύει ,όπως φοβόμαστε, η παραπάνω επισήμανση, τότε καταλαβαίνουμε όλη την κακοδαιμονία που μας ταλανίζει σε σχέση με την μυστηριακή ζωή. Η υποβάθμιση των μυστηρίων, και μάλιστα του Βαπτίσματος και του Γάμου, σε ιεροπραξίες που πρέπει να τελεστούν με ταχύτητα (πώς αλλοιώς θα προλάβουμε να στοιβάξουμε πέντε και έξι γάμους σε ένα απόγευμα…) συνέβη πρώτα στη συνείδηση ημών των κληρικών με φυσικό επακόλουθο την έκπτωση των παραπάνω μυστηρίων σε κοσμική εκδήλωση στη συνείδηση των περισσοτέρων χριστιανών. Είναι όμως βέβαιο πως αν εμείς οι ιερείς πρώτοι αρχίσουμε να βαπτίζουμε και να παντρεύουμε με την ίδια μυστηριακή αίσθηση με την οποία καλούμαστε να λειτουργούμε, τότε και πάλι η Βάπτιση και ο Γάμος θα αποκτήσουν το εκκλησιαστικό τους νόημα.
Ο τρόπος προετοιμασίας μας για την Βάπτιση και τον Γάμο όπως ισχύει σήμερα φανερώνει μια απρόσωπη σχέση του πιστού με την εκκλησία του. Όπως όμως σοφά έχει επισημανθεί: “Όσον αφορά στις ακολουθίες του γάμου, της βαπτίσεως και της κηδείας θα έπρεπε να θεωρή αδιανόητη ο κληρικός την τέλεση οποιαδήποτε εξ αυτών χωρίς την προηγούμενη επαφή με εκείνους που τη ζητούν. Οι απρόσωπες εκδηλώσεις δεν έχουν καμιά θέση στο χώρο της Εκκλησίας της οποίας αποτελούν μια πανηγυρική άρνηση”…
(Συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»
Αρχιμανδρίτης
Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Με ό,τι εξώργισες τον Θεό, με αυτό κάνε τον σπλαχνικό απέναντί σου



Και συ λοιπόν, με εκείνα που εξώργισες τον Θεό, με αυτά κάνε τον και πάλι σπλαχνικό απέναντί σου. Τον εξώργισες αρπάζοντας χρήματα; Με αυτά συμφιλιώσου μαζί Του και επιστρέφοντας σε όσους αδίκησες εκείνα που άρπαξες και δίνοντας σ’ εκείνους και άλλα επί πλέον, πες σαν τον Ζακχαίο∙ «Αποδίδω τετραπλάσια από όσα άρπαξα» ( Λουκ. 19,8 ) . Τον εξώργισες βρίζοντας και κακολογώντας πολλούς; Εξιλέωσέ Τον πάλι με την γλώσσα σου, αναπέμποντας προς Αυτόν καθαρές προσευχές, μιλώντας με καλά λόγια για εκείνους που σε βρίζουν, εγκωμιάζοντας εκείνους που σε κακολογούν, συγχωρώντας εκείνους που σε αδικούν. Αυτά δεν χρειάζονται ημέρες, ούτε χρόνια πολλά, αλλά μόνο καλή διάθεσι, και κατορθώνονται μέσα σε μία ημέρα. Απομάκρυνε την πονηρία, προσπάθησε ν’ ασκήσης την αρετή, σταμάτησε την κακία και υποσχέσου ότι δεν θα τα ξανακάνης και σου είναι αρκετό αυτό για απολογία. Σας δίνω εγώ την υπόσχεσι και την εγγύησι, ότι ο καθένας από μας που αμαρτάνει, αν , αφού απομακρυνθή από τα προηγούμενα κακά, υποσχεθή στον Θεό με όλη του την ειλικρίνεια , ότι δεν θα τα ξανακάνη πλέον, τίποτε άλλο ο Θεός δεν θα ζητήση για μεγαλύτερη απολογία. Γιατί ο Θεός είναι φιλάνθρωπος και σπλαχνικός και, όπως ακριβώς εκείνη που υποφέρει από τους φοβερούς πόνους του τοκετού επιθυμεί να γεννήση, έτσι και αυτός επιθυμεί να χύση πλούσιο το έλεός Του∙ αλλά οι αμαρτίες μας Τον εμποδίζουν να το κάνει αυτό.
Ας καταστρέψουμε λοιπόν το τείχος και ας κάνουμε αρχή της εορτής από εδώ ήδη αφήνοντας όλα κατά μέρος τις πέντε αυτές ημέρες∙ ας πάνε στο καλό τα δικαστήρια, ας πάνε στο καλό τα βουλευτήρια∙ ας διαμαρτύρωνται τα βιωτικά πράγματα, τα συμβόλαια και τα συναλλάγματα∙ την ψυχή μου θέλω να σώσω. Διότι, «Τι έχει να ωφεληθή ο άνθρωπος, εάν όλον τον κόσμο κερδίση, αλλά ζημιώσει την ψυχή του;» ( Μαρκ. 8, 36 ) . Αναχώρησαν οι μάγοι από την Περσία∙ εγκατάλειψε κι εσύ τα κοσμικά πράγματα και βάδισε προς τον Ιησού ∙ δεν είναι μεγάλη η απόστασις , αν θέλουμε. Διότι δεν χρειάζεται να διαπλεύσης πέλαγος, ούτε να περάσης πάνω από βουνοκορφές, αλλά καθισμένος στο σπίτι σου, δείχνοντας ευλάβεια και μεγάλη κατάνυξι, μπορείς να καταστρέψης το τείχος, να απομακρύνης το εμπόδιο, να συντομεύσης το μήκος της οδού∙ διότι λέγει∙ «Εγώ είμαι Θεός, που βρίσκομαι πολύ κοντά και όχι Θεός που βρίσκεται μακριά» ( Ψαλμ. 144, 18 ) ∙ και «ο Κύριος βρίσκεται πολύ κοντά σ’ εκείνους που τον επικαλούνται αληθινά» ( Ιερ. 23, 23 ) .
( Περί ακαταλήπτου, ΣΤ΄, ΕΠΕ 35, 210-214. PG 48, 753-755 )


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008


 Νώτη Γεωργία

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου: Διέξοδοι στην σύγχρονη πνευματική κρίση



Στις ημέρες μας το ερώτημα για το ποιος είναι ο κύριος σκοπός της ζωής ακούγεται αδιάφορα, σ’ έναν κόσμο που δεν ενδιαφέρεται για την ουσία, την αλήθεια και την αξία των πραγμάτων. Δυστυχώς πολύς κόσμος δεν γνωρίζει γιατί ζει ακριβώς.
Ζούμε εδώ και καιρό μία κατάρρευση των αξιών της ζωής. Πρόκειται για μια σοβαρή κρίση, όχι τόσο οικονομική, κοινωνική ή πολιτισμική αλλά κύρια πνευματική. Ό,τι επί αιώνες κατακτήθηκε, υβρίζεται, χλευάζεται, ποδοπατιέται, . Καμία συγκίνηση, κανένα αίσθημα , κανένας σεβασμός για ό,τι το ιερό. Σύντομη και βάναυση αποϊεροποίηση των πάντων εδώ και τώρα. Δεν ήλθα απόψε να σας κάνω τον δάσκαλο, τον κατηχητή, τον ιεροκήρυκα, τον επιτιμητή και τον εισαγγελέα. Ήλθα να καταθέσω ταπεινά τον πόνο μου, την αγάπη μου, τον ειλικρινή λογισμό μου.
Λησμόνησε λοιπόν ο σύγχρονος άνθρωπος τον κύριο σκοπό της υπάρξεώς του. Θεώρησε ότι είναι επιγείως αθάνατος. Δέθηκε ισχυρά με την ύλη, τα χρήματα, τα κτήματα, τα πράγματα. Νόμισε την ασυδοσία ελευθερία, την ασέβεια πρόοδο, την απάτη ευφυΐα, την αμαρτία απελευθέρωση , την τιμιότητα ανοησία. Μπήκε στη ζωή των νεοελλήνων η αμφισβήτηση, η αμφιβολία, η καχυποψία, η αναίρεση, η απόρριψη. Θεοποιήθηκε η χρηματολαγνεία, η σαρκολατρεία, η επηρμένη φιλοδοξία. Ωραιοποιήθηκε η υποκρισία.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Εκκλησία θεωρήθηκε ενοχλητική. Έτσι, υπάρχοντα σκάνδαλα λαθεμένων εκπροσώπων της διογκώθηκαν, άλλα εφευρέθηκαν, συντηρήθηκαν και διατηρήθηκαν, ώστε ο κόσμος να δυσανασχετεί και μόνο που βλέπει ράσο στο δρόμο. Η Εκκλησία δεν είναι μικρομάγαζο. Η Εκκλησία υπήρξε πριν από εμάς και ασφαλώς θα υπάρξει και μετά από εμάς. Η ψυχή ζητά φως πέρα από το ηλιακό και το τεχνητό. Το «είναι» κάθε σοβαρού ανθρώπου αναζητά τις καθάριες πηγές των υδάτων για να ξεδιψάσει αληθινά. Οι διάφορες συνταγές για πρόσκαιρη ηδονή πρόσφεραν τελικά άφθονη οδύνη.
Πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι των καιρών  μας κλείνονται στον εαυτό τους και αν δεν παραμιλούν και μελαγχολούν, μονολογούν στοχαστικά για την τόσο βίαιη αλλαγή των καιρών. Ένα αδιέξοδο επικρατεί στις συζητήσεις. Η πόλη κατάντησε μουντή και αφιλόξενη. Τα χωριά θεωρούνται πολύ μικρά και άχαρα. Το περιβάλλον θορυβώδες, μολυσμένο, ταραγμένο. Οι άνθρωποι ατομιστές, ιδιότροποι, βιαστικοί , επιπόλαιοι. Απαξίωση στην πολιτική και διαφθορά στους πολιτικούς. Εκκλησιαστικοί άρχοντες φωνασκούντες και απειλούντες και άλλοι σιωπώντες και κρυπτόμενοι. Οι καλλιτέχνες παρασύρονται από τη μόδα και οι επιστήμονες από την έπαρση. Τελική και οδυνηρή διαπίστωση, μια γενική φθορά που δίνει πίκρα, λύπη, πόνο βαθύ.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ξετρελλάθηκε από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Όπως  λέει ένας σοφός δοκιμιογράφος «ο σύγχρονος άνθρωπος πέταξε τα χρήσιμα κάποτε για την ιδιοτέλειά του προσωπεία των ιδεών και των πίστεων και φανέρωσε το αληθινό του πρόσωπο, το πρόσωπο, που ένας λαμπρός πολιτισμός , ο οποίος (δεν ωφελεί να το κρύψουμε) πεθαίνει στις ημέρες μας, είχε με κόπο εξανθρωπίσει» ( Κώστας Χατζηαντωνίου ) . Και ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είπαν πολλές αναλήθειες κι έδωσαν πολλές υποσχέσεις, ότι όλοι θα είναι όσοι, ικανοί, τυχεροί και πλούσιοι. Σύντομα ο κόσμος απογοητεύθηκε οικτρά. Οι πολιτικές ηγεσίες στάθηκαν αρκετά ανειλικρινείς…
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «παθοκτονία»
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως
ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Εκδόσεις «εν πλω»

Νώτη Γεωργία


Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Ποιό πνεύμα ζωοποιεί;



Τον κόσμο – πρέπει να το εννοήσουμε- δεν τον κυβερνούν ούτε τα γερά μπράτσα , ούτε οι σφιγμένες γροθιές, ούτε ο στρατός και τα όπλα. Τον κυβερνάει το πνεύμα. « Τ πνεμά στι τ ζωοποιον».
Παντού και πάντοτε το πνεύμα έχει την αξία, γιατί από το πνεύμα ξεπηδάνε οι ιδέες. Και τίποτε δεν μπορεί να συγκριθή με μια ιδέα. Ούτε να της αντισταθή.
Μια ιδέα οδηγεί σε ανακαλύψεις , εφευρέσεις, κατακτήσεις. Μια ιδέα προκαλεί έναν πόλεμο. Και μια άλλη τον τελειώνει. Ούτε η φύση, αλλά ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθή στην δύναμη της ιδέας του, που, όσο πιο δυνατή είναι, τόσο πιο ριζικά και ολοκληρωτικά τον συγκλονίζει. Μερικές φορές μάλιστα καταντάει γι’ αυτόν νοσογόνος πηγή. Του γίνεται ψύχωση, νεύρωση κ.ο.κ. Τούτο παρατηρείται Ιδιαίτερα στις παθιασμένες ιδεολογίες, που εμφανίζουν κάτι το δαιμονικό.
Εμείς αυτό το καταλαβαίνουμε θαυμάσια, επειδή ξέρουμε , ότι το « τ πνεμά στι τ ζωοποιον,». Το Πνεύμα του Θεού είπε και εγεννήθησαν όλα, όσα υπάρχουν! Και το Πνεύμα του Θεού τα κυβερνάει. Αυτό μας φωτίζει σε κάθε καλό. Και όταν Αυτό λείπει, ο άνθρωπος βυθίζεται στο σκοτάδι της δουλείας, στο κακό. Τότε, όσο πιο πολύ τον συγκλονίζουν οι ιδέες του, τόσο πιο πολύ αυτό χάνεται. Ο άνθρωπος στο σημείο αυτό μοιάζει με τον Σαούλ, τον πρώτο βασιλιά του Ισραήλ. Η αγία Γραφή λέει γι’ αυτόν, πως όταν άφησε την καρδιά του να κυριαρχηθή από στραβές ιδέες, «απέστη απ’ αυτού το Πνεύμα του Κυρίου και περιέπεσεν εις πνεύμα πονηρόν» , που του έφερε μελαγχολία, άγχος, μίσος, κακία, εκδικητικότητα και άλλα πολλά συμπτώματα, ψυχοπαθολογικά, που τόσο συχνά τα συναντάμε , ιδιαιτέρως σε όσους το ρίχνουν στην αθεΐα.

Τί τρομερό πράγμα! Το καταλάβαμε; Υπάρχουν δύο πνεύματα: Το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Άγιον Πνεύμα , και το πονηρό πνεύμα, δηλαδή ο διάβολος. Αυτό το δεύτερο πνεύμα είναι, που εμφυσάει ιδέες, που οδηγούν στο άγχος, την μελαγχολία, το μίσος, την εκδίκηση, το πάθος «κατά των αντιπάλων»!
Και έτσι; Αρρωστημένος ο σύγχρονος άνθρωπος από την βίαιη επάνω του δεσποτεία μιας ιδέας , που την γέννησε πνεύμα πονηρό, παθιάζεται για την ύλη και για τον υλισμό! Και προσπαθεί να παρηγορηθή με την σάπια σανίδα, ότι την σκέψη την γενναία η ύλη! Και στηρίζεται με όλο του το βάρος σε μια σάπια σανίδα!
Και πώς γλυτώνει από αυτή την κατάσταση; Είναι πολύ απλό: με το να κάνει μια έντονη προσπάθεια να μείνει μέσα του το Πνεύμα του Θεού: « Τ πνεμά τ ζωοποιον».
Αλλ’ ο Θεός είπε για τους συγχρόνους του Νώε: «Δεν θα μείνει μέσα στους ανθρώπους αυτούς το Πνεύμα Μου, διότι είναι υποδουλωμένοι στη σάρκα» ( Γεν. 6, 3 ) . Για να μην δουλωθή ο άνθρωπος στη σάρκα χρειάζεται εγκράτεια, νηστεία και προσευχή∙ με άλλα λόγια, όλα εκείνα που ο κόσμος σήμερα μάλλον τα περιφρονεί, επειδή έχει φύγει από μέσα του το Πνεύμα του Θεού.
Ποιο πνεύμα ζωοποιεί; Απάντηση: To Πνεύμα του Θεού. Πότε; Όταν δεν το διώχνουμε με την υποδούλωσή μας στη ύλη και γενικά στο κακό.


Από το βιβλίο: «Δίψα για ζωή»
Μητροπολίτου Νικοπόλεως
ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Έκδοση
Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Πρέβεζα 2010

Νώτη Γεωργία

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Από τη συμπεριφορά μας στο τέλος μένει η σκληρότης μας



Συχνά ερωτούσαν τον Γέροντα με ενδιαφέρον να μας εξηγήση πώς ενεργούσε κατά τις περιπτώσεις εκείνες, όπου μικροαπατεώνες προσεπάθουν να αποσπάσουν διάφορα ποσά χρησιμοποιώντας πονηρά τεχνάσματα. Εκείνος φυσικά πολύ εύκολα με την οξύνοιά του αντελαμβάνετο τις πλεκτάνες, αλλά έπραττε το δέον.
-     Φυσικά παιδί μου δίδω το βοήθημα, διότι δεν δύνασαι να παίζης με τη δυστυχία των πτωχών ανθρώπων. Δίδω ό,τι πρέπει ακόμη και εάν πρόκειται για επαγγελματία επαίτη. Εγώ κάνω το χρέος μου και ας κάνει εκείνος καλά με τον Θεό. Πόση δυστυχία πρέπει να έχη κανείς για να ζητά και να απλώνη το χέρι; Μόνο ο Θεός το γνωρίζει.
-     Η σκληρότητά μας μένει σε αυτές τις περιπτώσεις σαν μια πικρή γεύσι εις τόσους φτωχούς αδελφούς μας.
Να ενθυμηθούμε τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου , ο οποίος μας παρατηρεί: «Άνθρωπε, για να δώσης μία μικρή βοήθεια θα πρέπει, άραγε, να αναζητήσης όλο το γενεαλογικό δένδρο του πτωχού και να μάθης όλα τα αίτια της δυστυχίας του;».
Πόσες φορές άραγε και εμείς δεν υποπίπτουμε εις αυτό το σκληρό και αδιάκριτο παράπτωμα! Ας παρέχουμε λοιπόν αυτό που πρέπει και ας αφήνουμε τις ανακριτικές διαδικασίες και τις αγένειες. Σίγουρα δεν θα επιθυμούσαμε να        ευρεθούμε ποτέ εις την ίδια κατάστασι με τον συγκεκριμένο αδελφό μας.

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

Νώτη Γεωργία

Για τον Θεό συμβατική ή καρδιακή αγάπη;



Θα άξιζε να αναλογιστούμε κάποτε την ποιότητα της αγάπης που προσφέρουμε – αν προσφέρουμε- στον Θεό μας.
Συμβατική είναι η αγάπη- αν μπορεί να ονομαστεί αγάπη- όταν λέει ο άνθρωπος στον Θεό: “Λοιπόν, Σε πιστεύω, Σε υπολογίζω γιατί είσαι Παντοδύναμος (αυτό είναι πασιφανές), πάω και στην Εκκλησία Σου, ανάβω κεριά, πάω και στον παπά κατά καιρούς και λέω- χωρίς πόνο βέβαια- τις αμαρτίες μου για να εξοφλώ, κοινωνάω και τις μεγάλες γιορτές , γιατί μου έχουν πει ότι έτσι πρέπει να κάνει ο καλός χριστιανός και… εντάξει. Πιστεύω να μην θέλεις τίποτε άλλο. Τα δικαιώματά Σου τα δίνω με το παραπάνω (!).
Τώρα και Συ πρέπει να με προστατεύεις, να με φροντίζεις, να λύνεις τα προβλήματά μου και να με … καμαρώνεις, γιατί κατάφερα να γίνω γνήσιος χριστιανός!”
Ω φτώχεια, φτώχεια!...
Ω ψυχρός υπολογισμός!
Στείρα ψευτοαρετή!
Ω ανεντιμότητα και υποκρισία!
Αν υπήρχε η αναγνώριση της φτώχειας και η ειλικρινής λύπη γι’ αυτήν , το έλεος του Θεού θα επενέβαινε . Αλλά αν δεν υπάρχει;
Πόσο διαφορετική στ’ αλήθεια είναι η καρδιακή αγάπη! Γεμάτη ειλικρίνεια, ιερή τρυφερότητα και αφοσίωση και πάντα ευλαβική. Πρόθυμη για θυσίες, μυστικές και  αθόρυβες. Μέσα σ’ αυτό το πυρίδροσο καμίνι της θείας αγάπης τα πάθη μαραίνονται και καίγονται. Και τότε τί είναι η προσευχή; Τί είναι η ευχή του Ιησού; Ένα τρυφερό αγαπητικό ψιθύρισμα , ένα ανεπαίσθητο θρόισμα από την αύρα, ένα ανεπαίσθητο θρόισμα από την αύρα του Παναγίου Πνεύματος:
“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” !
Αξίωσέ με να Σε αγαπήσω
όσο και όπως τ’ αξίζεις!


Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ

ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία

Τότε θα είναι αργά



Ας στηρίξουμε το θάρρος μας στην φιλανθρωπία Του και ας δείξουμε μετάνοια επιμελή, πριν φθάση η ημέρα, κατά την οποία η μετάνοια δεν θα μας ωφελήση. Τώρα όλα τα έχουμε στην εξουσία μας ∙ τότε όμως ο δικαστής μόνο είναι ο κύριος της αποφάσεως. «Ας παρουσιασθούμε μπροστά στο πρόσωπό του με εξομολόγησι» (Ψαλμ. 94, 2 ) , ας κλαύσουμε και ας θρηνήσουμε. Αν μπορέσουμε να παρακαλέσουμε τον δικαστή πριν από τη δίκη να συγχωρήση τα αμαρτήματά μας, δεν θα χρειασθή ούτε στο δικαστήριο να εισέλθουμε. Αντίθετα πάλι, αν δεν γίνη αυτό, θα ακούση την απολογία μας δημόσια, με την παρουσία όλης της οικουμένης και τότε δεν θα έχουμε καμμία ελπίδα συγχωρήσεως. Κανένας από όσους δεν διέλυσαν εδώ τα αμαρτήματά του, όταν απέλθη, εκεί δεν θα αποφύγη τις ευθύνες του γι’ αυτά. Αλλά όπως από τις φυλακές της γης οδηγούνται οι φυλακισμένοι στο δικαστήριο δεμένοι με τις αλυσίδες τους, έτσι και οι ψυχές , όταν φύγουν από εδώ, με το βάρος των πολύπλοκων αμαρτημάτων τους οδηγούνται στο φοβερό βήμα.
( Εις το κατά Ματθαίον , ΙΔ΄, ΕΠΕ 9, 456. PG 57, 222 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008

Nώτη Γεωργία



Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Μετά την εξομολόγηση ακολουθεί η θεϊκή παράκλησις


Αυτά τα λέω, όχι μόνο για να με επαινήτε, αλλά και για να τα δείξετε με τα έργα σας . Διότι αν η διήγησις των συμφορών, που μας βρίσκουν, σε ανθρώπους και η διεκτραγώδησις των συμφορών χαρίζουν κάποια παρηγοριά σ’ εκείνους που πονούν και κατά κατά κάποιο τρόπο κάποια βαθειά αναπνοή, πολύ περισσότερο θα αισθανθής κάποια μεγάλη ανακούφιση και παρηγοριά, αν εξομολογηθής στον Κύριό σου τα παθήματα της ψυχής σου. Διότι ο άνθρωπος πολλές φορές κουράζεται, διώχνει και απομακρύνει εκείνον που με θρήνους και οδυρμούς συνέχεια του διηγείται τις συμφορές του∙ ο Θεός όμως δεν κάνει το ίδιο ∙ αλλά και σε δέχεται και σε προσελκύει κοντά Του∙ και αν περάσης όλη την ημέρα εξομολογούμενος σ’ Αυτόν τις συμφορές σου, τότε περισσότερο σε αγαπά και αναγνωρίζει τις παρακλήσεις σου.
Αυτό λοιπόν θέλοντας να δείξη και ο Χριστός έλεγε∙ «Ελάτε προς εμένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι με το βάρος των αμαρτιών και εγώ θα σας ξεκουράσω» ( Ματθ. 11, 28 ) . Μας καλεί λοιπόν, ας μην παρακούσουμε∙ μας προσελκύει κοντά Του∙ ας μην απομακρυνθούμε από δίπλα Του. Και αν ακόμη έχουμε αμέτρητα αμαρτήματα, τότε ας τρέχουμε κοντά Του ακόμη περισσότερο. Διότι Αυτός προ πάντων καλεί∙ διότι λέγει∙ «Δεν ήλθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια» ( Ματθ. 9,13 ) . Και εδώ εννοεί εκείνους που είναι φορτωμένοι  και κουρασμένοι και συντριμμένοι από το βάρος των αμαρτημάτων. Γι’ αυτό λέγεται Θεός παρηγορίας και ευσπλαχνίας , επειδή αυτό είναι το συνεχές έργο Του, να παρηγορή δηλαδή και να ενισχύη εκείνους που πονούν και θλίβονται και αν ακόμη έχουν αμέτρητα αμαρτήματα. Μόνον ας παραδοθούμε σ’ Αυτόν, ας τρέξουμε κοντά Του και ποτέ ας μην απομακρυνθούμε από κοντά Του και τότε από τα ίδια τα γεγονότα θα γνωρίσουμε την αλήθεια των λεγομένων και κανένα κακό δεν θα μπορέση να μας λυπήση, αν προσευχώμαστε με ψυχική επιμονή και θέρμη…
Για να μπορούμε λοιπόν με ευκολία να διανύουμε την παρούσα ζωή, ν’ απαλλαχθούμε από τα αμαρτήματα που διαπράξαμε και να σταθούμε με παρρησία μπροστά στο  βήμα του Χριστού, ας προετοιμάζουμε συνέχεια για τον εαυτό μας αυτό το φάρμακο, συνθέτον-τας το με δάκρυα , προθυμία, επιμονή και καρτερία∙ έτσι και διαρκή υγεία θα έχουμε και τα μελλοντικά αγαθά θα επιτύχουμε…
( Περί Ακαταλήπτου, Ε΄, ΕΠΕ 35, 184-186. PG 35, 746-747 )


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008



 Νώτη Γεωργία

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΤΡOΠΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΟΥΣ


Αγαπημένοι φίλοι, καλή κι ευλογημένη χρονιά,
Για κάθε νέο άνθρωπο ολόκληρη η ζωή είναι ένα μυστήριο. Ο νέος ανοίγεται στην περιπέτεια της ζωής με βλέμμα καθαρό και διάθεση εξερεύνησης και διαρκώς αναμετριέται με το μυστήριο της ζωής , του σκοπού και του νοήματός της, με το μυστήριο του “εγώ” , δηλ. τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του, καθώς και με το μυστήριο του “εσύ” δηλ. το μυστήριο των διαπροσωπικών και διαφυλικών σχέσεων. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το εξής: πώς τα μυστήρια της Εκκλησίας θα συσχετισθούν  με το μυστήριο της ζωής, ή, με άλλα λόγια, πώς θα ταυτίσουμε την καθημερινότητά μας με την βίωση της χριστιανικής ζωής. Το ερώτημα δεν περιορίζεται μόνο στους νέους, αλλά αφορά τον καθένα μας.
Αν ο μέσος χριστιανός βρίσκεται σε μια σύγχυση σε ό,τι αφορά στη μυστηριακή ζωή και θεωρεί τα μυστήρια ως ένα κοινωνικό γεγονός (π.χ. Γάμος- Βάπτιση) ή μια “ιερή υποχρέωση” ( Θεία Ευχαριστία, Εξομολόγηση) στην οποία πρέπει να ανταποκρίνεται δυο τρεις φορές τον χρόνο∙ ο νέος αγνοεί παντελώς τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, αφού κατά κανόνα μένει αλειτούργητος και πολλές φορές και αποίμαντος.
Η αποστασιοποίηση του νέου ανθρώπου από την εκκλησία δε σημαίνει καθόλου έλλειψη ενδιαφέροντος για τον Θεό. Τουναντίον μάλιστα. Στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία το ερώτημα περί του Θεού είναι πολύ ισχυρό και βιώνεται με ένταση από τον νέο άνθρωπο, ο οποίος εντούτοις , αδιαφορεί για την “παραδεδομένη θρησκευτικότητα” των γονέων του. Όχι άδικα, τολμούμε να πούμε, αφού αυτή κινείται ανάμεσα στη δεισιδαιμονία και την εκκοσμίκευση , και συνήθως αποτελεί μια σύνθεση των δύο. Έτσι ο νέος μας έχοντας διδαχθεί εξ απαλών ονύχων πως η σχέση με τον Θεό είναι ένα δούναι και λαβείν ή ένα αποκούμπι παρηγοριάς για την  “κακιά την ώρα” ασφυκτιά μέσα στα παραδεδομένα θρησκευτικά στερεότυπα των γονέων του. Ο Θεός που αυτοί του παρουσίασαν είναι ένας Θεός φτηνός, και γι’ αυτό δε διστάζει να τον απορρίψει. Έχει όμως ανάγκη το μυστήριο. Γι’ αυτό όπως μαρτυρεί η κοινή ποιμαντική πείρα όσων ασχολούνται με το νεανικό έργο, θα σπεύσει να αναζητήσει το μυστήριο οπουδήποτε αλλού εκτός της Εκκλησίας.
Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που θα στραφεί στην Εκκλησία για να ικανοποιήσει τον πόθο του για τον Θεό τι θα βρει; Εδώ ξεκινά η δική μας ευθύνη τόσο των ιερέων όσο και των πιστών, νεωτέρων και μεγαλυτέρων. Πώς εμείς προσεγγίζουμε τα μυστήρια της Εκκλησίας; Η δική μας προσπάθεια να ζήσουμε την εν Χριστώ ζωή αντανακλά σε ολόκληρη την εκκλησία και έχει συνέπειες- θετικές ή αρνητικές- και σε όλους όσους ποθούν να την βιώσουν. ποια όμως και πόσα είναι τα μυστήρια και πώς αυτά λειτουργούν μέσα στην εκκλησία και τη ζωή μας;
Η λέξη μυστήριο στην ορθόδοξη παράδοση δεν έχει καμμιά σχέση με το μυστικισμό και τη μυστικοπάθεια. Τα μυστήριά μας είναι μια προσευχητική πράξη της εκκλησιαστικής κοινότητας∙ είναι οι αγιαστικές εκείνες τελετουργίες δια των οποίων βιώνεται η βασιλεία των ουρανών στο παρόν. Υπό αυτήν την έννοια μέσω των μυστηρίων συνεχίζεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος το έργο του Χριστού και φανερώνονται μέσα στον κτιστό κόσμο οι ζωοποιές, σωστικές και αγιαστικές ενέργειες του Τριαδικού Άκτιστου Θεού. Τόπος συνάντησης κτιστού και ακτίστου είναι τα μυστήρια και αγιάζουν την κτίση και τον άνθρωπο…
… Δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης ζωής που να μένει έξω από τη δράση της Αγιοπνευματικής χάριτος των μυστηρίων. Όλη η ανθρώπινη ζωή εξαγιάζεται, όλη η καθημερινότητα προσλαμβάνεται και στις πλέον μικρές της λεπτομέρειες. Έτσι τα ευχολόγια της Εκκλησίας μας περιλαμβάνουν ευχές σχεδόν για κάθε περίσταση της ζωής μας. Στην ορθοδοξία γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει διάκριση ιερού και κοσμικού, αφού όλος ο κόσμος καλείται να γίνει ένα ιερό. Δεν υπάρχουν έτσι ιερές και βέβηλες περιοχές, αλλά, όπως λέει και το γνωστό πατερικό λόγιο τα πάντα είναι μέσα στον κόσμο καθαρά για όποιον έχει καθαρή καρδιά. Ακόμη δεν είμαστε χριστιανοί μόνο την Κυριακή το πρωί που εκκλησιαζόμαστε, αλλά καλούμαστε να ζούμε χριστιανικά, δηλ. με αγάπη και ταπείνωση, σε όλες τις πτυχές της ζωής μας…
(συνεχίζεται)

 Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»
Αρχιμανδρίτης
Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης

Ξάνθη 2006

Nώτη Γεωργία

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ περί της ακηδίας και της μελαγχολίας




[…Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το δώρο της χάριτος δεν το  επέτυχε δίχως αγώνα, παρόλο ότι ήταν τόσο σωτήριο για τις βασανισμένες ψυχές όλων εκείνων που αργότερα συνέρρεαν δίπλα του. Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής. «Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».
«Συμβαίνει μερικές φορές κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση του πνεύματος να σκέφτεται  ότι θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν να καταστραφεί ή να στερηθεί από κάθε αίσθημα και συνείδηση, παρά να παραμείνει περισσότερο σε αυτήν την ανεξήγητα βασανιστική κατάσταση του πνεύματος. Πρέπει να προσπαθήσει κανείς να βγει από αυτήν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας , γιατί αυτό γεννά κάθε κακό». «Χιλιάδες πειρασμοί πηγάζουν από αυτό: ταραχή, θυμός, μομφή, γογγυσμός του ανθρώπου για την μοίρα του, ρυπαροί λογισμοί, συνεχής αλλαγή τόπου»…
… «Η ψυχή , γεμάτη από την λύπη και γινόμενη ως παράφρων και έξω από τα λογικά της, είναι ανίκανη να δεχθεί με ηρεμία μία καλή συμβουλή ή να απαντήσει ταπεινά σε ερωτήσεις που της γίνονται».
Ίσως σκεφθούμε ότι το κακό πνεύμα της μελαγχολίας (ακηδίας) επιτέθηκε ακόμα και στον Όσιο. Αλλά αυτός αμέσως και αποφασιστικά βρήκε τον τρόπο να διαφύγει από αυτό. Το πρώτο «φάρμακο» «με την βοήθεια του οποίου σύντομα βρίσκει κανείς παρηγοριά στην ψυχή του» είναι «η πραότητα της καρδιάς», όπως διδάσκει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος. Άλλη θεραπεία βρήκε στην εργασία και στους αγώνες. «Αυτή η αρρώστια θεραπεύεται με προσευχή, αποχή από  την αργολογία, με εργόχειρο, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, με την ανάγνωση του Λόγου του Θεού και με την υπομονή∙ γιατί γεννιέται από την δειλία, την ραθυμία και την αργολογία».
Και οι δύο αυτοί τρόποι οδηγούν πάνω απ’ όλα στην απλή, αγόγγυστη εκπλήρωση της υπακοής. Εδώ υπάρχει και ταπείνωση και αγώνας. «Πάνω απ’ όλα», έλεγε ο Όσιος, «ο δόκιμος πρέπει να καταπολεμά την μελαγχολία (ακηδία) με  αυστηρή και άνευ αντιρρήσεων εκπλήρωση όλων των καθηκόντων που του έχουν αναθέσει. «Όταν οι ασχολίες σου μπουν σε πραγματική σειρά, τότε η ανία δεν θα βρει [πουθενά τόπο στην καρδιά σου. Οι άνθρωποι που έχουν πλήξη είναι εκείνοι που η ζωή τους δεν είναι σε τάξη. Και έτσι η υπακοή είναι το καλύτερο φάρμακο εναντίον αυτής της επικίνδυνης αρρώστιας». Και όλα αυτά μαζί οδηγούν στην  τελευταία θεραπεία των πνευματικών ασθενειών – την απάθεια.
«Όποιος έχει νικήσει τα πάθη του έχει κατανικήσει και την θλίψη»… ]
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ
Πνευματική Βιογραφία»
Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Νώτη Γεωργία 

Αρχειοθήκη ιστολογίου