Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Το ευαγγέλιο της Κυριακής:Η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου για τον εαυτό του, για τους αποστόλους και για όσους θα πιστεύσουν σ’ αυτόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2014
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ ( 17 )
Στίχ.: -13. Η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου για τον εαυτό του, για τους αποστόλους και για όσους θα πιστεύσουν σ’ αυτόν.



1 Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε,
2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον.
3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν.
4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·
5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.
6 ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι.
7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν·
8 ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας.
 9 ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι,
10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.
12 ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν ταῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν ταῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς ταῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.
13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν ταῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι ταὴν χαρὰν ταὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

Σύντομη ερμηνεία
1 Αυτά είπε ο Ιησούς στους μαθητές του κι έπειτα σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε: Πάτερ, ήλθε η ώρα που η σοφία σου όρισε για να πάθω και να θυσιασθώ. Δέξου τη θυσία του Πάθους μου και δόξασε τον Υιό σου και ως προς την ανθρώπινη φύση του∙ για να σε δοξάσει και ο Υιός σου με την απολύτρωση και τη σωτηρία των ανθρώπων, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη θυσία αυτή και με την αιώνια αρχιερατική μεσιτεία του που θα ακολουθήσει μετά απ’ αυτή.
2 Δόξασε τον Υιό σου σύμφωνα με την εξουσία που του έδωσες πάνω σ’ όλη την ανθρωπότητα , για να δώσει ζωή αιώνια ως αιώνιος αρχιερέας καθισμένος στα δεξιά σου σ’ όλο το πλήθος  εκείνο που του έδωσες και οι οποίοι πίστεψαν σ’ αυτόν.
3 Αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν οι άνθρωποι συνεχώς όλο και περισσότερο εσένα, τον μόνο αληθινό Θεό, και τον Ιησού Χριστό, τον οποίο απέστειλες στον κόσμο, έχοντας ζωντανή επικοινωνία με σένα και απολαμβάνοντας τις άπειρες τελειότητές σου.
4 Εγώ γνωστοποίησα το όνομά σου στους ανθρώπους και υπάκουσα τελείως στο θέλημά σου, κι έτσι σε δόξασα πάνω στη γη. Και με τη θυσία μου , την οποία θα προσφέρω σε λίγο πάνω στο σταυρό, ολοκλήρωσα τελείως το έργο που μου έδωσες να επιτελέσω.
5 Και τώρα που η επίγεια αποστολή μου τελείωσε , ανάδειξέ με με την Ανάσταση και την Ανάληψή μου αιώνιο αρχιερέα και δόξασέ με και ως άνθρωπο εσύ, Πάτερ, δίπλα σου, με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να δημιουργηθεί ο κόσμος.
6 Φανέρωσε το όνομά σου κι έκανα γνωστές τις άπειρες τελειότητές σου στους ανθρώπους που απέσπασες από τους κόλπους του κόσμου και τους έδωσες σε μένα. Η πρόθεσή τους ήταν αγαθή και γι’ αυτό ήταν δικοί σου. Εσύ τους έδωσες σε μένα, κι αυτοί τήρησαν το λόγο σου, τον οποίο τους αποκάλυψα.
7 Τώρα έμαθαν τελειότερα και πείσθηκαν ότι η διδασκαλία μου και τα έργα  μου και όλα γενικότερα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα.
8 Και απόδειξη ότι έλαβαν τη πληροφορία και τη γνώση αυτή είναι: ότι τους λόγους που μου έδωσες για να τους αποκαλύψω στους ανθρώπους, εγώ τους παρέδωσα σ’ αυτούς με τη διδασκαλία  μου, και αυτοί τους παρέλαβαν και τους αποδέχθηκαν. Και απέκτησαν πράγματι τη βεβαιότητα και την πεποίθηση ότι γεννήθηκα και βγήκα από τους κόλπους σου, και πίστεψαν ότι εσύ  μ’ απέστειλες στον κόσμο.
9 Εγώ, που τόσο εργάστηκα για να τους οδηγήσω στην αληθινή γνώση και πίστη, σε παρακαλώ γι’ αυτούς ως μέγας αρχιερέας και μεσίτης. Δεν σε παρακαλώ τη στιγμή αυτή για τον κόσμο της αμαρτίας, αλλά σε παρακαλώ για κείνους που μου έδωσες∙ διότι, ενώ μου τους έδωσες, δεν παύουν να είναι δικοί σου.
10 Και όλα όσα ανήκουν σε μένα δικά σου είναι, όπως και τα δικά σου είναι δικά μου. Κι αυτοί λοιπόν δικοί σου ήταν και έγιναν δικοί μου∙ αλλά και ως δικοί μου εξακολουθούν να είναι δικοί σου. Κι εγώ έχω δοξασθεί από αυτούς , διότι αναγνώρισαν τη θεϊκή μου φύση και πίστεψαν σε μένα.
11 Εγώ βέβαια δεν θα είμαι πλέον στον κόσμο, όπως μέχρι τώρα, με τη σωματική μου παρουσία, για να τους ενθαρρύνω και να τους ενισχύω μ’ αυτή. Αυτοί όμως θα είναι στον κόσμο, διότι δεν επιτέλεσαν ακόμη την αποστολή τους. Εγώ  έρχομαι σε σένα,Πάτερ άγιε, φύλαξέ τους με την πατρική σου προστασία και δύναμη, την οποία έδωσες και σε μένα∙ έτσι ώστε να παραμείνουν ενωμένοι μαζί μου και μεταξύ τους και να είναι με την αγάπη και την ομοφροσύνη ένα πνευματικό σώμα, όπως είμαστε ένα κι εμείς που έχουμε την ίδια ουσία και φύση.
12 Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους φύλαγα με την πατρική και ισχυρή προστασία σου. Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανείς απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνο ο υιός της απωλείας, ο προδότης Ιούδας, ο οποίος χάθηκε κι έτσι εκπληρώθηκαν και επαληθεύτηκαν οι προφητείες της Αγίας Γραφής.
13 Τώρα όμως έρχομαι σε σένα . Και τα λέω αυτά μπροστά τους, ενώ βρίσκομαι ακόμη στον κόσμο αυτόν, για να τ’ ακούσουν κι αυτοί, ώστε , έχοντας τη βεβαιότητα ότι εσύ πλέον θα τους προστατεύεις, να έχουν μέσα τους τέλεια τη χαρά που αισθάνομαι τώρα κι εγώ διότι επανέρχομαι κοντά σου.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

Τα κριτήρια για την επιλογή του πνευματικού



Κατ’ αρχήν, οποιοσδήποτε ιερέας χειροθετημένος πνευματικός, ιδιαίτερα όποιος έχει ευθύνη για μια ενορία στην οποία υπάγεται κανείς, είναι δυνατόν να γίνει πνευματικός του. Εξάλλου, η πλειονότητα των χριστιανών δεν κάνει τη διάκριση ποιος ιερέας είναι χειροθετημένος πνευματικός και ποιος δεν είναι (στη σύγχρονη ρουμανική λειτουργική πράξη η χειροθεσία του πνευματικού συνήθως γίνεται την ημέρα της χειροτονίας κάποιου). Γι’ αυτό και προτείνουμε οι χριστιανοί να εξομολογούνται στον ιερέα-πνευματικό της ενορίας τους. Όμως υπάρχουν κάποιοι δισταγμοί. Και πιο συγκεκριμένα: οι ηλικιωμένοι συνήθως αποφεύγουν να εξομολογούνται σε ένα νέο κατά την ηλικία ιερέα, παρότι ένας νέος ιερέας είναι ανώτερος από έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που δεν είναι ιερέας και φυσικά πνευματικός. Υπάρχει δηλαδή ένας δισταγμός , θα έλεγα, κατά κάποιο τρόπο φυσικός. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος εμποδίζεται ν’ αναφέρει σε ένα νέο στην ηλικία πράγματα που αναφέρονται σε μία ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν δηλαδή κάποια θέματα ή κάποιες καταστάσεις που εμφανίζονται με τέτοιο τρόπο, που δεν μπορούν να ξεπεραστούν και τότε ο άνθρωπος πρέπει να βρει έναν ιερέα, για ν΄ ανοίξει σ’ αυτόν την ψυχή του, να του πει τί τον βαραίνει, και το οποίο κατά τρόπο φυσικό δε θα το έλεγε σε κανέναν. Και τότε αυτό θα οδηγούσε σ’ αυτή την ειλικρινή και στενή σχέση μεταξύ πνευματικού και πιστού, θα είναι το άνοιγμα της ψυχής: η παρουσία ενός ανθρώπου στον οποίο μπορώ να πω κάτι που δε θα το έλεγα σε κανέναν και που διστάζω να το πω ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου. Και τούτο, γιατί μερικές φορές υπάρχουν κάποια αμαρτήματα και ορισμένες καταστάσεις τις οποίες οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους ολόκληρή ζωή και μόλις προ του θανάτου είναι σε θέση να τις εξωτερικεύσουν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο λόγος και ο τρόπος προσέγγισης είναι το άνοιγμα της ψυχής. Αυτό δεν μπορεί να γίνει απέναντι σε κάποιον που δεν αισθάνεται το άνοιγμα της ψυχής, γι’ αυτό και δεν μπορεί να είναι κατά τρόπο αβίαστο πνευματικός σου. Ενώ έναντι κάποιου άλλου αισθάνεσαι το άνοιγμα της ψυχής και αυτός είναι δυνατόν να γίνει πνευματικός σου και είναι σίγουρα πνευματικός σου, από τη στιγμή που τον επέλεξες. Ακόμη, πρέπει να αισθάνεσαι εμπιστοσύνη για τον ηθικό του βίο, για την ικανότητά του να μη συζητεί τα θέματά σου και κρατεί το απόρρητο της εξομολογήσεως και, τέλος, ίσως και ένα συναίσθημα συμπάθειας.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ενοχή ή λύπη



            Μια προσεκτική εξέταση του εαυτού μας μπορεί να αποβεί λυτρωτική. Όμως κι εδώ υπάρχει μια παγίδα. Αναλογιζόμενοι τις αμαρτίες μας και την κατάντια μας πολλές φορές κατακλυζόμαστε από βαρειά αισθήματα ενοχής. Η κατάσταση αυτή της ενοχής δεν έχει σχέση με την αληθινή μετάνοια , αλλά μπορεί να οδηγήσει στην αίρεση, γιατί δηλώνει: α) φόβο για την επερχόμενη τιμωρία , από μέρους του Θεού ( δηλαδή , τελικά, ο Θεός δεν είναι πατέρας που μας περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά, αλλά μόνον αδυσώπητος δικαστής και σκληρός τιμωρός ) , και β) αμαρτωλή έπαρση και εγωισμό («πώς είναι δυνατόν εγώ να έχω κάνει τέτοια αμαρτία…!» ) . Ο άνθρωπος που αισθάνεται τύψεις και ενοχές , μάλλον δύσκολα μπορεί να δεχτεί το έλεος του Θεού. Και τότε ζητάει εξιλεωτικές τιμωρίες.
            Ο άσωτος της παραβολής , συναισθανόμενος την κατάστασή του, δεν αισθάνεται ενοχή, αλλά λύπη. Λύπη για την κατάστασή του∙ λύπη γιατί έθλιψε τον πατέρα του και δεν στάθηκε άξιος της αγάπης του. Γνωρίζει πως ο  πατέρας του συνεχίζει να τον αγαπάει. Έχει την βεβαιότητα ότι θα τον ξαναδεί γι’ αυτό και παίρνει την απόφαση να επιστρέψει.

    Πηγή: «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μετάνοια και εξομολόγηση.
Επιστροφή στο Θεό και στην Εκκλησία του»
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΕΚΔΟΣΗ
Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ

2013

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Στον αρχάριο της πίστης: Για την επιστροφή στην πίστη



Όπως κάποιος που επιστέφει σπίτι του από πολύ μακριά , έτσι αισθάνεστε εσείς τώρα επιστρέφοντας από τους παγωμένους τόπους της απιστίας στη ζεστή εστία της πίστης των πατέρων σας. Οι δυσκολίες που έχετε , δεν είναι άγνωστες στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία έχει γενικά εμπειρία όσων συμβαίνουν στους ανθρώπους όταν απομακρύνονται από την πίστη, και όταν επιστρέφουν σ’ αυτή.
Στην πρώτη περίπτωση τα δαιμόνια τους σπρώχνουν μπροστά , ενώ στη δεύτερη τους γυρίζουν πίσω, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλους τους δυνατούς πειθαναγκασμούς. Έτσι συμβαίνει και με σας. Τη μια στιγμή πετούν πάνω σας την απελπισία, την άλλη σας γλυκαίνουν τον δρόμο προς τα κάτω, τον δρόμο της κατάρρευσης που μέχρι τώρα τρέχατε∙ άλλοτε πείθουν τους πρώην ταξιδιώτες σας να σας χλευάσουν , άλλοτε πάλι σας θυμίζουν τους γνωστούς άθεους , που είναι δοξασμένοι μεταξύ των ανθρώπων. Πρέπει να παλεύετε με τους αόρατους εχθρούς. Κι εσείς θα τους νικήσετε σίγουρα, εάν δεν χάνετε από την οπτική σας τη μορφή του Ιησού Χριστού, του μέγιστου ευεργέτη σας. Διότι Αυτός είναι ο μόνος τέλειος φυσικός άνθρωπος, που εμφανίστηκε στη γη, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.
Να τείνετε προς Αυτόν, να προσεύχεστε, να κοιτάτε σ’ Αυτόν. Κοιτάτε Τον, πώς γεννάται στο σπήλαιο για σας. Κοιτάτε Τον, πώς μοχθεί και ταπεινώνεται για σας. Κοιτάτε Τον, πώς  γιατρεύει τις σωματικές αρρώστιες , τα σύμβολα των πνευματικών ασθενειών σας. Κοιτάτε Τον, επάνω στον  σταυρό για σας. Κοιτάτε Τον, πώς τώρα από την ουράνια δόξα σας κοιτά. Αυτός, που αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Συναντήστε παντού το βλέμμα Του, και η καθαρτική ντροπή θα περιλάβει την ψυχή σας∙ ντροπή , επειδή ήσασταν έως τώρα μακριά απ’ Αυτόν και εναντίον Του. Και φωνάξτε στο δαίμονα , που σας λέει ψέματα και σας παρεμποδίζει: «Εσύ τί έκανες για μένα;».
Λέτε, πως με γλύκα διαβάζετε την Αγία Γραφή και πώς άλλα βιβλία σας έγιναν απεχθή και δεν μπορείτε να τα πάρετε στα χέρια σας. Έτσι συμβαίνει συνήθως στους πνευματικά πεινασμένους. Δεν μπορούν εύκολα να χορτάσουν τον λόγο του Θεού ύστερα από την άρρωστη διείσδυση μέσα τους των ανθρώπινων λόγων . Μόνο, λέτε, ακόμα δεν σας δίδεται η προσευχή. Θα έρθει και αυτό μην αμφιβάλετε . Όταν θα αναφλέγεται στην καρδιά η αγάπη προς τον Αγαπητό σας, θα ψάχνετε διψασμένα όλους τους τρόπους επικοινωνίας μαζί Του. Και θα πιαστείτε και από την προσευχή. Προς το παρόν προσπαθήστε με μία σύντομη προσευχή, για παράδειγμα: «Άγιος ο Θεός», «Παναγία Τριάς», «Πάτερ ημών», ή «Θεοτόκε Παρθένε». Επαναλάβετε αυτή την προσευχή πέντε φορές την ημέρα , τοποθετήστε το σαν κανόνα και μη απομακρύνεστε απ’ αυτόν. Διότι η ανάγνωση της Αγίας Γραφής δίνει το φως, αλλά η προσευχή προσαυξάνει τη θερμότητα. Σ’ αυτό, προσθέστε και την ελεημοσύνη , όση κι αν είναι και προς όποιον και να είναι. Η ελεημοσύνη ενεργεί σαν κάποια πνευματική υγρασία, που με το φως της Γραφής και τη ζέστη της προσευχής, επιδρά στην  ψυχή, ώστε η ψυχή να αυξάνεται  , να επεκτείνεται, να βαθαίνει, να υψώνεται, και να δίνει καλό καρπό. Έτσι η ψυχή σας θα επιστρέψει στην υγιή, φυσική κατάσταση, και θα είναι σαν καλό δέντρο. Και «πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ» ( Ματθ.7.17 ) , κατά τον λόγο του Αλάνθαστου.
Ειρήνη σε σας και χαρά από τον Χριστό


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»



Κυριακή 25 Μαΐου 2014

ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)


(Ευαγγέλιο : Ιωάν.θ’ 1-38 )

Μέγας είναι ο Θεός μας, μεγάλα και τα έργα Του! Δεν υπάρχει αρχή και τέλος στα θαυμάσιά Του (πρβλ. Ψαλμ. οστ’ 13,14 ) ! Δεν υπάρχουν μάτια που να ‘χουν δει όλ’ αυτά τα θαυμάσια, δεν υπάρχει γλώσσα να τα διηγηθεί, μα ούτε και νους να τα συλλάβει.
Τα μάτια είδαν κι όταν ήρθε ο θάνατος έκλεισαν. Η γλώσσα διηγήθηκε και μουγγάθηκε. Ο νους συνέλαβε κι  έπειτα όλα τα κάλυψε η λήθη. Ποιος μπορεί να γνωρίσει τα θαυμάσια και ν’ αγνοεί το θαυματουργό; Και ποιος μπορεί να δει το θαυματουργό και να εξακολουθήσει να ζει;
Όλη η φωτιά ήρθε στη γη κι εξακολουθεί να έρχεται από τον ήλιο. Γιατί δεν κατέβηκε ο ίδιος ο ήλιος στη γη, αντί να παρουσιάζεται λίγο στη γη, λίγο στο νερό, λίγο στον αέρα, λίγο στα δάση και λίγο στα ζώα;  Γιατί σε κάθε μερική παρουσίασή του ο ήλιος κρύβεται πίσω από ένα σκούρο και μαύρο παραπέτασμα; Γιατί δεν κατέβηκε ολόκληρος στη γη για να φτιάξει τα πράγματα που γίνονται με τη φωτιά και το φως του, φορώντας σάρκα και περιορισμένος μέσα στη σάρκα; Επειδή αν πλησίαζε πολύ κοντά, η γη θα έλιωνε, θα εξαφανιζόταν σαν ατμός, θα χανόταν.
Ποιος θνητός θα μπορούσε να βρεθεί κοντά στον ήλιο και να ζήσει; Και ο ήλιος δεν είναι παρά δημιούργημα του Θεού. Μπροστά στο φως του Θεού ο ήλιος είναι σαν σκοτάδι. Ποιος επομένως θα μπορούσε να κοιτάξει το Θεό των θαυμασίων και να ζήσει;
Δε σου είναι εύκολο να κατανοήσεις ότι ο Κύριος Ιησούς έπρεπε να κρύψει την αστραφτερή λάμψη της θεότητάς Του κάτω από το πυκνό και σκοτεινό κάλυμμα της ανθρώπινης σάρκας; Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αντέξει και να επιζήσει μπροστά στην παρουσία Του;
Και κάτι ακόμα. Αν δεν είχε περιορίσει τη δόξα της θεότητάς Του, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να σωθεί; Για να πούμε την αλήθεια, αν κάτι θα ήταν δύσκολο για τον Κύριο Ιησού, αυτό ήταν σίγουρα να περιορίσει τη δόξα της θεότητάς Του, παρά να την φανερώσει.
Ακριβώς λοιπόν επειδή περιόρισε με πολλή σοφία τη δόξα της θεϊκής του δύναμης, η ζωή Του στη γη ήταν η τέλεια αρμονία του Θεού με τον άνθρωπο.
Αδελφοί μου! Σαν άνθρωπος ο Χριστός δεν είναι λιγότερο θαυμαστός από ό,τι είναι ως Θεός. Και ως Θεός και ως άνθρωπος είναι θαυμαστός, είναι το θαύμα των θαυμάτων. Δεν είναι όμως κάποιο θαύμα που έγινε από μαγεία , μαντεία ή κάποιο επιδέξιο τέχνασμα. Είναι το θαύμα της σοφίας του Θεού, της δύναμης και της αγάπης Του για το ανθρώπινο γένος.
Ο Κύριος δεν έκανε θαύματα για να τον εγκωμιάσουν οι άνθρωποι. Μήπως πηγαίνει κάποιος από μας σε νοσοκομείο και κυκλοφορεί ανάμεσα σε τρελούς, κουφούς, άλαλος και λεπρούς για να λάβει τον έπαινό τους; Μήπως ο βοσκός θεραπεύει το πρόβατό του , για ν’ ακούσει το εγκωμιαστικό του βέλασμα; Τα θαύματά Του ο Κύριος τα έκανε μόνο για  να βοηθήσει τους απελπισμένους και να δείξει έτσι πως ο Θεός φανερώθηκε στους ανθρώπους από τη μεγάλη του αγάπη…

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΣΤΗ

ΑΘΗΝΑ - 2011

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Η καλλιέργεια της καρδιάς (συνέχεια)





…Δεν φθάνει να μη σκεφτόμαστε το παρελθόν. Στην παρούσα φάση δεν ισχύει το «περασμένα-ξεχασμένα». Πρέπει να θυμόμαστε για να μετανοούμε. Η ανάμνηση χρειάζεται συγχώρηση. Να συγχωρέσουμε εγκάρδια όσους θίξαμε, πονέσαμε, στενοχωρήσαμε, λυπήσαμε, αδικήσαμε και αποδιώξαμε. Να μας συγχωρέσει και ο Θεός δια του πνευματικού, που δέχθηκε την αβίαστη και καθαρή εξομολόγησή μας. Ακόμη πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε και τη συγχώρεση που μας ζητά ο άλλος, όχι γιατί ταπεινώνεται σ’ εμάς, αλλά γιατί ελευθερώνεται η καρδιά του από το πάθος της κακίας. Μερικές φορές είναι τόση η κρυφή υπερηφάνεια μας που δεν μας αρέσει που ο άλλος έρχεται πρώτος να συγχωρεθεί. Θέλουμε κατά κάποιο τρόπο να ΄μαστε οι πρωταγωνιστές και αυτού του ιερού έργου. Τι απύθμενο μυστήριο είναι η καρδιά του ανθρώπου!
Μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ στην εξομολόγηση. Δεν ξέρουν τί να πουν και πώς να το πουν. Νομίζω πως δεν δίνουν σημασία στην καθαρότητα της καρδιάς. Ποιος μπορεί ποτέ να ισχυριστεί ότι οι σκέψεις, οι λογισμοί, οι κινήσεις της καρδιάς ήταν πάντα άψογες και καθαρές; Ότι η καρδιά του δεν σκοτείνιασε , υποκύπτοντας σε ρυπαρούς λογισμούς, ακάθαρτες και μάταιες σκέψεις; Αν πηγαίνουμε στην εξομολόγηση και δεν ξέρουμε τί να πούμε σημαίνει ότι δεν έχουμε συλλογισθεί καλά για το πού πλασθήκαμε, πού εκπέσαμε, πού βρισκόμαστε, τί κάνουμε και με ποιους συγκρινόμαστε. Πηγαίνοντας και ξαναπηγαίνοντας στην εξομολόγηση και λέγοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια σημαίνει ότι δεν έχω μετανοήσει πραγματικά , δεν έχω μισήσει την αμαρτία και δεν έχω ανοίξει παράθυρο στην καρδιά μου να πάρει λίγο αέρα. Δικαιολογούμαστε λοιπόν και συνεχίζουμε την ίδια κατάσταση , μένοντας όμως έτσι σ’ ένα δίχως προκοπή πνευματικό σημειωτόν.
Να μπορούσαμε , αδελφοί μου, να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή τις σκέψεις, τις κινήσεις, τις πράξεις και τις κουβέντες μας. Η απροσεξία δημιουργεί ένα βάρος στην καρδιά μας, που μας δυσχεραίνει πολύ. Το άσχημο είναι ότι και με τον καιρό η εσωτερική αυτή ακαταστασία δικαιολογείται, ανέχεται και καμιά φορά συνηθίζεται όπως η ακαταστασία του δωματίου μας. Η αδιαφορία στις καθημερινές μας αμαρτίες είναι επικίνδυνη. Στην εξομολόγηση συνήθως δεν δίνεται μεγάλη σημασία στις πολλές μικρές αμαρτίες , που όλες μαζί δημιουργούν ένα βαρύ φορτίο. Κάθε εξομολόγηση θα μπορούσε να γινόταν σαν να είμαστε στα πρόθυρα του θανάτου. Θα ήταν πιο προσεκτική τότε και πιο αποτελεσματική. Ενώ με τη βοήθεια του Θεού λυτρωθήκαμε από μεγάλα πάθη μένουμε δεσμευμένοι σε μικρά και χάνουμε τη χαρά της ελευθερίας των τέκνων του Θεού.
Κάποιες σκέψεις τύψεων δεν αποτελούν πάντοτε μετάνοια. Είναι γεγονός πως μπορούμε να περάσουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας κατηγορώντας σκληρά τον εαυτό μας για διάφορα άπρεπα που διαπράξαμε δίχως να διορθωθούμε ουσιαστικά. Μόνες οι τύψεις δεν μας σώζουν, παρά μόνο το άπειρο έλεος του Θεού , που μας οδηγεί στη συντριβή της καρδιάς. Ζητάμε την καθαρότητα της καρδιάς, μας δίνονται ευκαιρίες μα δεν τις αρπάζουμε να τις εκμεταλλευθούμε. Χρειάζεται να γίνει αυτό το «κλικ» στην καρδιά μας, όπως είπαμε, να πάθουμε ένα σοκ, για ν’ ανασυνταχθούμε και ν’ αρχίσουμε την αρετοκαλλιέργεια, για να φωτισθεί η καρδιά μας , να χαρεί ,να ειρηνεύσει και ησυχάσει. Ένας είχε για πολύ καιρό λόξυγκα και με το που μια στιγμή τρόμαξε, του έφυγε.
Λέμε στην προσευχή μας «γεννηθήτω το θέλημά σου», μα φαίνεται δεν το εννοούμε. Δεν ποιούμε το θέλημα του Θεού συνήθως αλλά το δικό μας . Και τις λίγες φορές που το πράττουμε, είναι γιατί μάλλον συμφωνεί με το δικό μας θέλημα.
Αν παρουσιασθεί ο Χριστός θα πέσουμε ασφαλώς να τον προσκυνήσουμε και θα μετανοήσουμε για όλα αμέσως. Αν έλθει όμως στη θέση του ο πικραμένος αδελφός μας θα τον διώξουμε, δεν θα τον ανεχτούμε, δεν θα μετανιώσουμε που τον πικράναμε, θ’ αποστρέψουμε από πάνω του το βλέμμα μας. Η παρουσία του θα μας είναι αχρείαστη και μάλιστα αρκετά ενοχλητική.
Θα συγχωρηθούμε από τον Θεό, όχι γιατί το αξίζουμε λίγο ή πολύ, αλλά γιατί είναι απέραντη η αγάπη του. Από αγάπη λοιπόν κι εμείς θα πρέπει να συγχωρούμε αμέσως τον πλησίον. Όχι γιατί ξεχάσαμε τί μας έκανε, αλλά γιατί είναι αδελφός μου, γιατί δεν μπορώ να ζήσω δίχως αυτόν και τον αποδέχομαι όπως είναι και όποιος κι αν είναι. Θα ήταν παράδεισος η ζωή αν μπορούσαμε να συμπεριφερόμαστε έτσι. Να στηρίζουμε με την υπομονή , την πραότητα, τη συγχωρητικότητα, την αγάπη και την ταπείνωση τους άλλους, τους γύρω μας, τους πλησίον. Να τους συγχωρούμε ακόμη και χωρίς να διορθωθούν καλά-καλά. Όπως φερόμαστε στους άλλους έτσι θα μας φερθεί και ο Κύριος.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν χάσει την απλότητα, την ειλικρίνειας, την πραγματική αγάπη ,το ανυπόκριτο και νηφάλιο. Αυτή η κατάσταση επικρατεί και στο εξομολογητήριο. Προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε, να βγούμε «λάδι» ,να καθυστερήσουμε, να μην ομολογήσουμε θαρρετά την ήττα μας. Στην εξομολόγηση πηγαίνουμε να καταθέσουμε βασικά τη δική μας αμαρτία και όχι των άλλων. Πώς βλέπουμε εμείς τους άλλους και όχι πώς μας βλέπουν εκείνοι. Ο Κύριος δεν μακαρίζει αυτόν που όλοι τον επαινούν. Πρέπει να γίνουμε πιο αυστηροί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πάντοτε, αλλά περισσότερο την  ώρα της εξομολογήσεως. Μερικές φορές , ας το πούμε κι αυτό, δεν θέλουμε την αποκάλυψη όλης της αλήθειας του Χριστού στη ζωή μας, για να μη πιεσθούμε, να μη δυσκολευθούμε πολύ, να μην απαρνηθούμε τον εαυτό μας.
Οι καρδιές μας είναι συχνά-πυκνά από περιττά πράγματα . Έχουμε κτίσει αποθήκες για πολλά αχρείαστα.  Ο Θεός ζητά από μας καρδιά καθαρή. Η πραμάτεια μας είναι φθαρμένη και σκονισμένη. Την αγαπάμε  και τη συντηρούμε εντούτοις προσεκτικά. Τί να κάνουμε; Να καθαρίσουμε και ν’ απολυμάνουμε τον χώρο της καρδιάς μας. Πώς θα γίνει; Με τον εντοπισμό όσων βαραίνουν , ενοχλούν και δυσκολεύουν τη ζωή μας. Ποια είναι αυτά; Τα ολέθρια αντίθεα πάθη. Λέει ο όσιος Θεόδωρος Εδέσσης στη Φιλοκαλία: «Τρία είναι τα γενικότερα πάθη, μέσω των οποίων γεννιούνται όλα τα άλλα: η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία. Σ’ αυτά ακολουθούν άλλα πέντε πονηρά πνεύματα και από αυτά γεννιέται μεγάλο πλήθος παθών και διάφορα είδη ποικιλόμορφης κακίας. Εκείνος λοιπόν  που νίκησε τους τρεις αρχηγούς και ηγεμόνες , φονεύει μαζί και τους άλλους πέντε και υποτάσσει όλα τα πάθη».
Το θεραπευτικό τρίπτυχο της ορθόδοξης διδαχής είναι: κάθαρση, φωτισμός, θέωση. Για να καλλιεργήσουμε την καρδιά θα πρέπει να τη θεραπεύσουμε. Η ορθόδοξη θεραπευτική δεν είναι μία στείρα ηθικολογία, ούτε έχει σχέση με κάποιες πουριτανικές αρχές ηθικής καθαρότητος, αλλά με τον ασκητικό δρόμο της νήψεως, των δακρύων, που οδηγεί στην αγάπη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Όποιος φοβάται την αμαρτία, αγαπά τον Θεό . Η μετάνοια τα θεραπεύει όλα και καλλιεργεί την καρδιά.
Τελειώνω με τους θαυμάσιους λόγους του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου: «Καθημερινά τρέφουμε το σώμα και αναπνέουμε αέρα, για να ζήσουμε. Και η ψυχή έχει ανάγκη από τον Κύριο και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς την οποία είναι νεκρή. Όπως ο ήλιος θερμαίνει και δίνει ζωή στα λουλούδια του αγρού και αυτά στρέφονται προς αυτόν , έτσι και η ψυχή που αγάπησε τον Θεό προσελκύεται από Αυτόν και γίνεται μακαρία μαζί Του , και από τη μεγάλη της χαρά θέλει όλοι να γευθούν με τον ίδιο τρόπο τη μακαριότητα αυτή. Γι’ αυτό μας δημιούργησε ο Κύριος, για να μένουμε αιώνια στους ουρανούς με αγάπη μαζί του…».

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
παθοκτονία
πρόσκληση μετανοίας
σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Η πρόφασις: Όχι τα λόγια αλλά τα έργα σώζουν



Ίσως όμως κάποιος από τους πιο ράθυμους και από αυτούς που δεν θέλουν να προσεύχωνται με θέρμη και ζήλο, θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι ο Θεός είπε αυτά τα λόγια ,δηλαδή∙ “Δεν θα εισέλθη στη βασιλεία εκείνος που με αποκαλεί Κύριε, Κύριε, αλλά εκείνος που εφαρμόζει το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μου” ( Ματθ. 7,21 ), Εάν όμως εγώ έκρινα σωστό ότι για τη σωτηρία μας θα ήταν αρκετή μόνον η προσευχή, εύλογα θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήση τα παραπάνω λόγια∙ επειδή όμως πιστεύω ότι η προσευχή είναι το κεφάλαιο των αγαθών και το θεμέλιο και η ρίζα της πνευματικής ζωής, κανείς ας μη χρησιμοποιήση τα λόγια εκείνα ως πρόφασι της ραθυμίας. Διότι ούτε η σωφροσύνη μόνη της μπορεί να σώση χωρίς τις άλλες αρετές, ούτε η φροντίδα των φτωχών, ούτε η καλωσύνη μόνη της, ούτε κάτι άλλο από τα εξαίρετα , αλλά πρέπει όλα τα συνυπάρχουν στις ψυχές μας∙ η προσευχή όμως αποτελεί την ρίζα και το θεμέλιο όλων των αρετών. Και όπως ακριβώς τα κάτω μέρη του πλοίου και τα θεμέλια της οικίας πρέπει να είναι ισχυρά , για να συγκρατούν και τα υπόλοιπα , έτσι ακριβώς και οι προσευχές πρέπει να είναι ισχυρές για να συγκρατούν τη ζωή μας και χωρίς αυτές τίποτε από εκείνα που προκαλούν τη σωτηρία μας δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε.
Γι’ αυτό και συνέχεια ο Παύλος μας πιέζει και μας παρακινεί λέγοντας ∙ “ Να επιμένετε στη προσευχή, να αγρυπνήτε σ’ αυτήν και να εκφράζετε συγχρόνως με αυτήν τις ευχαριστίες σας στο Θεό” ( Α΄ Θεσ. 5,17-18 ). Και αλλού πάλι λέγει∙ “Να παρακαλήτε με κάθε προσευχή και δέησι τον Κύριο να σας βοηθήση για να αξιοποιήστε αυτόν τον πνευματικό οπλισμό, προσευχόμενοι σε κάθε καιρό με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Να επιμένετε πολύ σ’ αυτό το έργο της προσευχής∙ να είσθε άγρυπνοι με κάθε προσκαρτέρησι και δέησι για όλους τους πιστούς” ( Εφ. 6,18 )  .
Με αυτόν τον τρόπο ο πρώτος των Αποστόλων μας προσκαλεί συνέχεια στις προσευχές με πολλές θεϊκές φωνές.
Αφού διδαχθήκαμε λοιπόν αυτά από εκείνον, πρέπει συνέχεια να βαδίζουμε τον δρόμο της ζωής μας με προσευχή και συνέχεια με αυτήν να δροσίζουμε την σκέψι μας. Διότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από την προσευχή πολύ περισσότερο από ό,τι έχουν ανάγκη τα δένδρα από το νερό. Διότι ούτε εκείνα μπορούν να καρποφορήσουν , αν δεν πιουν νερό με τις ρίζες τους, ούτε εμείς θα μπορέσουμε να προκόψουμε στην ευσέβεια, αν δεν ποτιζώμαστε συνέχεια με τις προσευχές. Γι’ αυτό πρέπει και όταν σηκωνώμαστε από το κρεβάτι, πριν ανατείλη ο ήλιος, να έχουμε προσευχηθή στο Θεό, και όταν πρόκηται να κοιμηθούμε∙ μάλλον κάθε ώρα πρέπει να κάμνουμε μία προσευχή στο Θεό, μοιράζοντας την προσευχή με το χρόνο της ημέρας∙ και κατά τη διάρκεια του χειμώνα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας να το αφιερώνουμε στην προσευχή και να λυγίζουμε τα γόνατα, προσηλωμένοι στην δέησι με πολύ φόβο και με την λατρεία του Θεού να θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους.
Πες μου, πώς θα δης τον ήλιο, όταν δεν προσευχηθής σ’ Αυτόν που στέλνει στα μάτια σου το γλυκύτατο φως; Πώς θα απολαύσης το φαγητό στο τραπέζι, όταν δεν προσκυνής Αυτόν που έδωσε και χορήγησε τόσα αγαθά; Με ποιες ελπίδες θα περάσης την περίοδο της νύχτας; Ποια όνειρα περιμένεις να συναντήσης την νύκτα, αν δεν οχυρώσης τον εαυτό σου με τις προσευχές, αλλά έρχεσαι στον ύπνο αφύλακτος; Θα είσαι ασήμαντος και θα κυριεύεσαι εύκολα από τους πονηρούς δαίμονες , που συνέχεια μας περιτριγυρίζουν παρατηρώντας ποιον από μας θα μπορέσουν να βρουν γυμνό από την προσευχή και να τον αρπάξουν αμέσως. Και αν μας δουν να είμαστε περιφραγμένοι και προφυλαγμένοι με τις προσευχές ,απομακρύνονται αμέσως.  όπως απομακρύνονται οι ληστές και οι κακούργοι όταν βλέπουν κρεμασμένο το ξίφος μπροστά από το πρόσωπο του στρατιώτη.
Αν λοιπόν κάποιος συμβή να είναι γυμνός από την προσευχή, αυτός γίνεται ανάρπαστος από τους δαίμονες και ωθείται στις αμαρτίες , στις συμφορές, στις δυστυχίες.
Όλα αυτά λοιπόν πρέπει να μας φοβίζουν και να μας κάνουν πάντοτε να οχυρώνουμε τους εαυτούς μας με τις προσευχές και με τους ύμνους, για να μας ελεήση όλους ο Θεός και να μας κάνη άξιους της βασιλείας των ουρανών…
( Περί προσευχής Α’ , ΕΠΕ 31, 180-196. PG 50.775-780 )

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου

Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ( ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ)


(Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ΄ 5-42 )
«Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα»
( Ψαλμ. μα΄2-3 ).
Την κραυγή αυτή δεν την βγάζει ένας φτωχός κι απλός άνθρωπος που δεν έχει τον τρόπο να πλουτίσει την ψυχή του με ανθρώπινη σοφία , με εγκόσμια γνώση, με φιλοσοφία και τέχνη. Η γνώση του καλού ξεκινάει από το υλικό που είναι φτιαγμένοι, από το ύφασμα που είναι υφασμένοι οι άνθρωποι κι η φύση. Δεν είναι τέτοια η κραυγή αυτή. Είναι η νοσταλγική και καρδιακή κραυγή κάποιου βασιλιά που έχει αρίφνητα επίγεια πλούτη, που είναι πολύ ευφυής , ευγενής στις ιδέες και την καρδιά, ισχυρός σε δύναμη και έργα.
Πλούσια η ψυχή του απ’ όλα αυτά που νοσταλγεί η ανελεύθερη ψυχή σ’ αυτό τον κόσμο, ο βασιλιάς Δαβίδ ένιωσε ξαφνικά πως η πνευματική του δίψα όχι μόνο δεν κορέστηκε, αλλ’ αυξήθηκε σε ύψιστο βαθμό, σε τέτοιο σημείο ώστε να μην μπορεί να την κορέσει το υλικό σύμπαν ολόκληρο. Ένιωσε τότε πως σ’ αυτόν τον κόσμο ζούσε «ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω» ( Ψαλμ. ξβ΄2 ). Γι’ αυτό κραύγασε στο Θεό, τη μόνη πηγή που έχει το αθάνατο νερό, εκείνο που διψάει η λογική ψυχή. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα.
Δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε πως η υλική τροφή δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ψυχή του ανθρώπου, ούτε πως το φυσικό νερό δεν μπορεί να κορέσει την πνευματική του δίψα. Ακόμα κι αυτό το πνεύμα της ζωής, που λάμπει και ξεχωρίζει ανάμεσα στα δημιουργήματα και τους χαρίζει ζωή και αρμονία, είναι ανίκανο να χορτάσει και ν’ αναζωογονήσει την ψυχή.

Το σώμα λαβαίνει άμεσα την τροφή που είναι απαραίτητη και ουσιαστική για το σώμα. Το σώμα είναι γήινο, γι’ αυτό κι η τροφή του είναι γήινη. Αυτός είναι ο λόγος που το σώμα αισθάνεται  άνετα στη γη, στον κόσμο , που είναι η πατρίδα του. Η ψυχή  όμως υποφέρει εδώ. Σταυρώνεται και υποφέρει. Ξεσηκώνεται και διαμαρτύρεται γιατί την τροφή της πρέπει να την πάρει έμμεσα. Γι’ αυτό κι η ψυχή στον κόσμο αυτόν αισθάνεται σα να ζει ξένη, ανάμεσα σε ξένους.
Το ότι η ψυχή είναι αθάνατη κι ότι στην ουσία της ανήκει στον αθάνατο κόσμο, το αποδείχνει το γεγονός ότι, στην επίγεια αυτή ζωή, νιώθει σαν τον ανικανοποίητο ταξιδιώτη σε ξένη χώρα, που τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να τον χορτάσει και να τον ζωογονήσει. Ακόμα κι αν ψυχή είχε τη δυνατότητα ν’ αδειάσει μέσα της το σύμπαν ολόκληρο μ’ ένα ποτήρι νερού, η δίψα της όχι μόνο δε θα λιγόστευε, αλλά στην ουσία θα γινόταν εντονότερη. Γιατί τότε δε θα ‘μενε μέσα της ούτε ίχνος ελπίδας πως, μετά τον επόμενο λόγο , θα ‘βρισκε κάποια άλλη αναπάντεχη πηγή νερού.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζωντανή. Ζωντανή που πάντα διψάει  για περισσότερη ζωή. Τίποτα δεν μπορεί να την ξεδιψάσει, παρά μόνο η ζωή. Η ζωή της όμως βρίσκεται μόνο στο Θεό, στον ζώντα Θεό. Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς Θεὸν τὸν ζῶντα. Δεν είναι ένας απλός ψαλμός , αυτό είναι γεγονός. Ο λαιμός του διψασμένου λιονταριού που βρυχάται στην έρημο, μ’ όλο που ο βρυχηθμός του ηχεί στα πουλιά της ερήμου σαν τραγούδι, στο λιοντάρι δεν είναι τραγούδι, μα κραυγή για βοήθεια.
Εδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα. Αυτά δεν είναι λόγια που τα λέει κάποιος ποιητής, αλλ’ ένας διψασμένος ταξιδιώτης ἐν γῆ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω. Δεν είναι τραγουδιστής αυτός που έχει συνθέσει τους στίχους αυτούς , αλλ’ ίσως ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη έμπνευση στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Άνθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σωματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπίζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωογονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλλος , τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν αποκτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη ( η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυγές του διψασμένου κόσμου κι νομίζεις πως είναι τραγούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει- που  δε θα μπορούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει-τότε  έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός . Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακόρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιωσε κι ο Δαβίδ, θα κατανοήσεις με πληρότητα το σημερινό ευαγγέλιο.

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ
Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ- ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΣΤΗ

ΑΘΗΝΑ - 2011

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Τα μεγάλα αμαρτήματα και η αντιμετώπισή τους



Από όσα γνωρίζω , κάθε αμάρτημα έχει τη βαρύτητά του. Αν αναλογισθούμε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είπε ότι δεν επιτρέπεται να πει κανείς στον αδελφό του «μωρέ», τότε δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον τα περιθώρια να κατατάξουμε τις αμαρτίες σε μικρές και μεγάλες , όταν μάλιστα ξέρουμε ότι θα λογοδοτήσουμε ενώπιον του Θεού και για κάθε ανώφελο λόγο.
Εγώ κάνω μια διάκριση μεταξύ των παθών (ως αμαρτωλών συνηθειών, όπως είναι η οργή, η ακολασία, η φιλαργυρία κ.α.) των αμαρτημάτων (ως απομονωμένων κακών πράξεων), των σφαλμάτων (εν γνώσει ή εν αγνοία) , των ελλείψεων και των αδυναμιών. Καθένα από τα ως άνω το αντιμετωπίζω στο βαθμό που υπάρχει στο συγκεκριμένο άνθρωπο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το μυαλό του, την ηλικία, την παιδεία και την πνευματική κατάσταση του εξομολογούμενου.
Όσον αφορά στα κατά μόνας αμαρτήματα, μία συχνότητα παρουσιάζουν αυτά στα οποία εμπλέκεται η ηδονή (ακολασία, μέθη) , η ραθυμία (έλλειψη διάθεσης δέσμευσης στον αγώνα εκπλήρωσης του θελήματος του Θεού) , ακόμη και η αδιαφορία για το θέλημα του Θεού, πράγμα που οδηγεί στην έκτρωση, το διαζύγιο, την υποτίμηση της νηστείας. Όλα αυτά τα τελευταία γεννιώνται κατ’ εξοχήν από έλλειψη πίστης στον Θεό.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο Χριστός καταδίκασε ιδιαίτερα τρία αμαρτήματα και συγκεκριμένα: την έλλειψη πίστης στο Θεό και στα λόγια του θεού , την αφροσύνη, δηλαδή τον εκτροχιασμό από την πίστη, και την υποκρισία. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες θεωρήθηκαν ως βαριά αμαρτήματα ο φόνος, η πορνεία και η αποστασία.
Σε τελευταία όμως ανάλυση το πιο μεγάλο αμάρτημα είναι αυτό που εσύ έχεις , αυτό που σε υποδουλώνει. Μου φαίνεται πολύ παράξενο, όταν κάποιος κατά την εξομολόγηση, απαριθμώντας κάποια αμαρτήματα, καταλήγει με τη δήλωση: «άλλα δεν έχω να πω», ωσάν όσα είπε μέχρι στιγμής να μην ήταν αρκετά. Εξίσου παράξενο μου φαίνεται, όταν κάποιος λέει: «Διέπραξα όλες τις αμαρτίες», ή «Δε σκότωσα και δεν έβαλα φωτιά. Κατά τα άλλα όλα τα υπόλοιπα τα έκανα». Ασφαλώς σ’ αυτούς τους ανθρώπους δεν επιχειρηματολογώ για να τους αποδείξω ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα∙ ότι δηλαδή δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, δεδομένου ότι κανένας δεν μπορεί να διαπράξει όλα τα αμαρτήματα, ούτε ακόμη και αυτός που δηλώνει ότι τα διέπραξε σημαίνει ότι όντως τα διέπραξε.
Θα μπορούσε εν τούτοις να λεχθεί ότι τα πιο συχνά αμαρτήματα είναι αυτά που γίνονται πιο εύκολα και ταιριάζουν σε όλες τις ηλικίες. Αυτό το αναφέρουν μερικοί που εξομολογούνται και ο λόγος ασφαλώς εδώ είναι για τα αμαρτήματα που γίνονται με τη γλώσσα και μάλιστα όταν συνοδεύονται με την οργή. Αυτά τα αμαρτήματα, με το να μη συνδέονται άρρηκτα με την ηλικία  , τα συναντάμε σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, όλων των τάξεων,  άσχετα από την παιδεία που έχουν και τη γλώσσα που μιλούν.
Γενικά στην εξομολόγηση τα αμαρτήματα αναφέρονται ως αμαρτήματα, δηλαδή οι άνθρωποι έτσι τα αντιλαμβάνονται. Αν όμως, παρά ταύτα, οι άνθρωποι δικαιολογούν μερικά αμαρτήματα, όπως, για παράδειγμα , την πορνεία, το ψέμα, την έκτρωση, την κλοπή, επιχειρώ να παρουσιάσω μια πνευματική γραμμή με βάση τις εντολές του Θεού, τη διδασκαλία της Εκκλησίας και τους ιερούς κανόνες. Όταν χρειάζεται, κοντά στις θεωρητικές τοποθετήσεις, προσθέτω και μερικά πρακτικά παραδείγματα που ξέρω, από τα οποία βγαίνει καθαρά ότι τα αμαρτήματα γκρεμίζουν τον άνθρωπο όχι μόνο κατά την ψυχική του πλευρά αλλά και τη σωματική του, όχι μόνο τη θρησκευτική-ηθική του πλευρά αλλά και τη βιολογική και κοινωνική. Ασφαλώς προσέχω πολύ κάθε φορά, ώστε τα πρόσωπα που αναφέρω στα παραδείγματα να μην είναι δυνατόν να ταυτισθούν με συγκεκριμένα πρόσωπα.
Τελικά, ίσως εδώ είναι η στιγμή να αναφέρω τη διαπίστωση ότι η αληθινή αντιμετώπιση των αμαρτημάτων δε γίνεται την ώρα της εξομολόγησης αλλά την ώρα της προετοιμασίας για την εξομολόγηση ή γενικά στα κηρύγματα.  Στην εξομολόγηση ο χριστιανός πρέπει να προσέλθει αποφασισμένος , να έχει θέση απέναντι στην αμαρτία, να θεωρήσει τις αμαρτωλές πράξεις ως κάτι που του προκαλεί ντροπή. Χωρίς αυτή τη συνείδηση και συναίσθηση δε γίνεται εξομολόγηση. Το πολύ-πολύ μπορεί να γίνεται μία μυστική συνομιλία, απαρίθμηση των λυπηρών του βίου, αναφορά σε ελλείψεις και ελαττώματα καθώς και σε λάθη δικαιολογημένα ή όχι. Αλλά βέβαια τέτοια νοοτροπία και συμπεριφορά δεν οδηγεί στη συγχώρηση και την άφεση, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τα αμαρτήματα δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν, αλλά  μπορούν να συμβούν και στο εγγύς μέλλον, ακόμη μπορούν να μπουν και σε πρόγραμμα.

Πηγή: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης

Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Μπορείς να λάβεις το Άγιο πνεύμα δια της αναγνώσεως ή της ακροάσεως της Αγίας Γραφής , ως του αληθινού λόγου του Θεού



Πώς μας βοηθεί ο Ιησούς Χριστός να πορευθούμε προς τη Βασιλεία των Ουρανών και πώς μπορούμε να λάβουμε αυτή τη βοήθεια, δηλ. το Άγιο Πνεύμα.
στ) Μπορείς να λάβεις το Άγιο πνεύμα δια της αναγνώσεως ή της ακροάσεως της Αγίας Γραφής , ως του αληθινού λόγου του Θεού.



Η αγία Γραφή είναι ανεκτίμητος θησαυρός για τον άνθρωπο, από τον οποίο μπορεί αυτός να αντλεί και φως και ζωή: Φ ω ς   το οποίο μπορεί να φωτίσει και να σοφίσει κάθε άνθρωπο και   ζ ω ή   η οποία μπορεί να ζωογονήσει, να παρηγορήσει και  να γλυκάνει κάθε άνθρωπο.
Η αγία Γραφή είναι μία από τις σπουδαιότερες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο και τέτοια ευεργεσία, από την οποία μπορεί να ωφεληθεί ο καθένας,  αρκεί μόνο να θέλει.
Είναι αναγκαίο να πούμε ότι η αγία Γραφή είναι Θεία Σοφία, ότι η αγία Γραφή είναι Σοφία θαυμαστή και ότι αυτήν μπορεί να την κατανοήσει και να την επιτύχει ο πιο απλούς και αμαθής άνθρωπος. Και εξ αιτίας αυτού πολλοί άνθρωποι από τους απλούς , διαβάζοντας ή ακούγοντας την αγία Γραφή , έγιναν ευσεβείς και έλαβαν το άγιο Πνεύμα. Αλλά υπήρχαν και εκείνοι, μάλιστα και κάποιοι που ήταν μορφωμένοι, οι οποίοι μελετώντας την αγία Γραφή επλανήθησαν και απολέσθηκαν. Κι αυτό συνέβη γιατί οι πρώτοι μελετούσαν την αγία Γραφή με απλότητα καρδιάς και χωρίς σοφιστικό πνεύμα και διανοητικά τερτίπια και αναζητούσαν σ’ αυτήν όχι σοφία αλλά χάρη, δύναμη και Πνεύμα, ενώ οι δεύτεροι , αντιθέτως, θεωρώντας τον εαυτό τους σοφό και παντογνώστη, ζητούσαν σ’ αυτήν όχι τη δύναμη και το Πνεύμα του λόγου του Θεού , αλλά σοφία κοσμική. Και αντί με πνεύμα υπακοής να δεχθούν όλα όσα ήταν ευάρεστα στη Θεία Πρόνοια να μας αποκαλύψει , αυτοί προσπάθησαν να διεισδύσουν και να γνωρίσουν τα κεκρυμμένα∙ και γι’ αυτό έπεσαν στην απιστία ή τα σχίσματα.
Λοιπόν, όχι! Ευκολώτερα μπορεί κάποιος να χύσει σε μια μικρή κούπα όλη τη θάλασσα , παρά ο άνθρωπος να συλλάβει όλη τη Σοφία του Θεού.
Γι’ αυτό, όταν μελετάς ή ακούς την αγία Γραφή, απομάκρυνε όλη τη δική σου σοφία, υπάκουσε στο λόγο και το θέλημα Εκείνου, ο οποίος σου ομιλεί δια της Αγίας γραφής, και ικέτευσε τον Ιησού Χριστό. Αυτός ο ίδιος να σε νουθετήσει, να φωτίσει το νου σου και να σου δώσει προθυμία να μελετάς την αγία Γραφή και να τηρείς ό,τι λέγεται σ’ αυτήν.
Υπάρχουν στον κόσμο πολλά βιβλία που ονομάζονται ωφέλιμα και ψυχοσωτήρια, αλλά αξίζουν αυτή την ονομασία μόνο εκείνα τα οποία είναι βασισμένα και συμφωνούν με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό μπορούμε και πρέπει να διαβάζουμε τέτοια βιβλία. Είναι όμως ανάγκη να είμαστε προσεκτικοί στην επιλογή τους, ώστε να μη συμβεί με την πρόφαση των «ψυχοσωτήριων βιβλίων» να πέσεις σε τέτοιο βιβλίο που μπορεί να καταστρέψει την ψυχή σου.

Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Η χώρα των ζώντων



Και καλά είπε: «Στην χώρα των ζώντων». Διότι εκείνη είναι η πραγματική ζωή, που είναι απαλλαγμένη από τον θάνατο και έχει καθαρά τα αγαθά. Διότι λέει∙ «Όταν θα καταργήση κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμι, σαν τελευταίος εχθρός θα καταργηθή ο θάνατος» ( Α΄ Κορ. 15,26 ) .Όταν όμως αυτά καταργηθούν , δεν μένει κανένα από τα λυπηρά, ούτε φροντίδα, ούτε πόνος∙ ώστε όλα εκείνα είναι γεμάτα από χαρά, όλα γεμάτα από ειρήνη, όλα γεμάτα από ευφροσύνη, όλα αληθινά και ειλικρινά και σταθερά∙ διότι εκεί δεν υπάρχει κανένα από τα αμαρτήματα, ούτε θυμός, ούτε λύπη, ούτε έρωτας χρημάτων, ούτε πόθος χρημάτων, ούτε πόθος σωμάτων, ούτε φτώχεια, ούτε πλούτος, ούτε ατιμία, ούτε κανένα άλλο παρόμοιο με αυτά.
Αυτή λοιπόν την ζωή και εμείς ας επιθυμούμε και όλα να τα κάμνουμε με αυτό τον σκοπό. Διότι γι’ αυτό και στην προσευχή προτρεπόμαστε να λέμε, «Ας έλθη η βασιλεία σου», για να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας πάντοτε προς εκείνη την ημέρα. Διότι εκείνος που είναι κυριευμένος από εκείνο τον έρωτα και τρέφεται από τις ελπίδες εκείνων των αγαθών, δεν καταποντίζεται σε κανένα από τα κακά της παρούσας ζωής, δεν παρασύρεται από κανένα δυσάρεστο της εδώ ζωής∙ αλλά, όπως ακριβώς εκείνων, που βαδίζουν προς βασιλική πόλι, δεν αποσπάται η προσοχή τους από κανένα από εκείνα που βρίσκονται κοντά στον δρόμο, ούτε από λειβάδια, ούτε από κήπους, ούτε από φαράγγια, ούτε από ερημιές, αλλά αδιαφορώντας για όλα αυτά, προς ένα μόνο αποβλέπουν , την πατρίδα, που θα τους υποδεχθή, έτσι και εκείνος, που σκέπτεται καθημερινά εκείνη την πόλι και τρέφει τον πόθο του για εκείνη, δεν θα θεωρήση σαν κακό κανένα από τα κακά, ούτε σαν χαρωπό και υπερήφανο κανένα από εκείνα, που θεωρούνται χαρωπά και περίφημα. Και γιατί λέω δεν θα θεωρήση; Αλλ’ ούτε καν θα προσέξη αυτά, διότι θα αποκτήση άλλα μάτια, τέτοια, που είναι όμοια με εκείνα, που συμβούλευε ο Παύλος, λέγοντας∙ «Θέτοντας ως σκοπό, όχι εκείνα που βλέπονται, αλλ’ εκείνα που δεν βλέπονται∙ διότι εκείνα, π[ου βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ εκείνα που δεν βλέπονται είναι αιώνια» ( Β΄ Κορ. 4,18 ). Είδες πώς παρουσίασε τον δρόμο με άλλη λέξι;
Ας προσηλωνόμαστε λοιπόν σε εκείνα, για να επιτύχουμε αυτά και να απολαύσουμε την καθαρή εκείνη ζωή, την οποία εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας με την χάρι και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμις, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Εις τον ΡΙΔ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ 6, 532-534. PG 55, 319 ) .

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου
Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»
ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Στον ιερέα Αβραάμ Γ. για την αποδοχή και την απόρριψη του Χριστού.



Κάποιοι Τον αποδέχονται, άλλοι πάλι δεν Τον αποδέχονται. Αυτό σας παραξενεύει, σεβαστέ πατέρα. Θα μπορούσε να επιβάλει τον Εαυτό του και έτσι όλοι να Τον αποδεχτούν. Αλλά σε τι θα διέφερε τότε Αυτός από τον καίσαρα της Ρώμης ή τον Φαραώ της Αιγύπτου ή από τους σύγχρονους τυράννους; Η επιβολή και η τυραννία καταστρέφουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και Αυτός δεν ήρθε για να καταστρέψει αυτό που σε κάθε άνθρωπο είναι το πιο πολύτιμο. Δεν ήθελε δια της βίας να επιβάλλει τη θέλησή Του στη θέληση κανενός , αλλά με την καλοσύνη να κάνει όλους τους ανθρώπους εθελοντικά να επιθυμούν το Βασίλειό Του. Αυτός ως ποιμένας , είναι ένας ιδιαίτερος ποιμένας , που δεν σπρώχνει διαρκώς τα πρόβατα προς τη στάνη Του, αλλά πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατα. Τα πρόβατά μου, λέει, ακούν τη φωνή μου και μ’ ακολουθούν. Εκείνα τα πρόβατα που δεν ακούν τη φωνή Του, γυρίζουν πίσω ή φεύγουν δεξιά κι αριστερά περιφερόμενα σε ξένα μονοπάτια. Ούτε τότε ήθελαν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακολουθήσουν, ούτε σήμερα όλοι το θέλουν. Γι’ αυτή τη διαίρεση μιλούν οι ευαγγελιστές : «Καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν.» ( Λουκ. 4, 42 ). Έτσι αναφέρει ένα εδάφιο. Σ’ ένα άλλο εδάφιο αντίθετα αναφέρεται: «Καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γερασηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν» ( Λουκ. 8,37 ) .
Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται και τώρα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται πότε δεξιά και πότε αριστερά Του διαιρούμενοι σε δύο στρατόπεδα : σ’ εκείνους που θέτουν τον άνθρωπο πάνω από την περιουσία και την ιδιοκτησία, και σ’ εκείνους που βάζουν τους χοίρους τους πάνω από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι ακούν τη φωνή Του σαν την φωνή του ποιμένα τους και κρατιούνται από Αυτόν, οι δεύτεροι δεν Τον ακολουθούν και θυμωμένα Τον διώχνουν από κοντά τους διότι θεωρούν ότι είναι απειλή για τα υλικά τους συμφέροντα.
Μακάριοι εκείνοι και τότε και τώρα και εις τους αιώνες που ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν αφού ακολουθούν τον δρόμο για την αιώνια Βασιλεία. Μακάριοι κι εσείς, σεβαστέ πατέρα, που ακούτε τη φωνή Του και βαδίζετε πίσω από τον διορατικό Οδηγό στον δρόμο που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία και την Αιώνια Ζωή.  

Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Ακόμη και εάν το Ιερό Ευαγγέλιο δεν έλεγε τίποτε περί πορνείας.



Ο μακαριστός Γέροντας πάντοτε προέβαλλε  ένα θαυμάσιο επιχείρημα για το ζήτημα της πορνείας και των προγαμιαίων σχέσεων.
-       Έλεγε ότι πολλοί ισχυρίζονται ανοήτως ότι ο Χριστός δεν απαγορεύει τις προγαμιαίες σχέσεις. Βεβαίως και τις καταδικάζει ρητώς. Άλλοι άνθρωποι μάλιστα, χειροτερεύουν το πράγμα και ισχυρίζονται ότι και αυτές τις παρά φύσιν σχέσεις δεν τις κατακεραυνώνει το Ιερό Ευαγγέλιο.
-       Ακόμη και εάν υποθέσουμε προς στιγμήν, εδίδασκε, ότι το Ιερό Ευαγγέλιο δεν εντέλλεται το  «ο πορνεύσεις», όμως σημειώνει κάτι άλλο πιο αυστηρό από αυτό:
«᾿Ηκοσατε τι ρρθη τος ρχαοις, ο μοιχεσεις. ᾿Εγ δ λγω μν τι πς βλπων γυνακα πρς τ πιθυμσαι ατν δη μοχευσεν ατν ν τ καρδίᾳ ατο.»( =ηκούσατε ότι ελέχθη από τον Μωσαϊκό Νόμο ου μοιχεύσεις. Εγώ δε σας λέγω ότι καθένας που κοιτάζει γυναίκα – εννοείται ή άνδρα- με σκοπό να επιθυμήση αυτή, ήδη εμοίχευσε μέσα εις την καρδία του)  ( Ματθ. ε΄ 27-28 ) .
-       Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζη με τόσο βαρύ λόγο, κάτι τόσο «σύνηθες», ένα βλέμμα, μία σκέψι, και συγχρόνως να επιτρέπη τα βαρύτερα σαρκικά πάθη, ήτοι τις πορνείες, τις μοιχείες, τις ομοφυλ… κ. τ. λ.; Θα ήτο παράλογο να ισχυρισθούμε πως απαγορεύεται να κλέψης μία κότα από τον γείτονα, αλλά επιτρέπεται να του κλέψης όλο το κοπάδι με τα πρόβατα. Ή ότι απαγορεύεται να δώσης εις κάποιον μία σφαλιάρα, αλλά επιτρέπεται να τον φονεύσης!
-       Ο Κύριος, εσυνέχιζε, μας προτρέπει να γίνωμε τέλειοι. Ακόμη και για τα πιο μικρά σαρκικά παραπτώματα, πρέπει να κάνουμε πνευματικόν αγώνα. Και από τα μεγάλα και βαρειά να φεύγουμε πολύ μακριά, όπως ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος που έφυγε γυμνός για να μη πέση εις τη μοιχεία.
Σημειώνουμε πως μόνον εις την Καινήν Διαθήκη μνημονεύεται η λέξις «πορνεία» 56 φορές και κατακεραυνώνεται απόλυτα ως βαρύτατο αμάρτημα. Παραθέτουμε ενδεικτικώς μόνο ένα χωρίο:
«κ γρ τς καρδας ξρχονται διαλογισμο πονηρο, φνοι, μοιχεαι, πορνεαι, κλοπα, ψευδομαρτυραι, βασφημαι.» ( Ματθ. ιε΄19 ).
Εις τα Ιερά Κείμενα πολλές φορές οι όροι «πορνεία» και «μοιχεία», έχουν την αυτή έννοια της σαρκικής πράξεως ανεξαρτήτως εάν συμβαίνει προ του γάμου ή μετά από αυτόν. Για παράδειγμα, εις το χωρίον «᾿Εγ δ λγω μν τι ς ν πολσ τν γυνακα ατο παρεκτς λγου πορνεας, ποιε ατν μοιχσθαι, κα ς ἐὰν πολελυμνην γαμσ, μοιχται.» ( Ματθ. ε΄32 ) . Εν προκειμένω αναφέρει τη φράση «παρεκτς λγου πορνεας», αλλά εφ’ όσον αναφέρεται εις ύπανδρο γυναίκα σημαίνει «μοιχεία». Στην ίδια πρότασι δύο λέξεις παρακάτω χρησιμοποιεί τη λέξι «μοιχσθαι», προφανώς κατά κυριολεξίαν.
Εάν λοιπόν στις 56 αναφορές της Καινής Διαθήκης περί «πορνείας» προσθέσουμε και τις 32 αναφορές περί «μοιχείας», τότε το σύνολο φθάνει εις τον  αριθμό των 88.
Και εάν προσθέσουμε και τις 206 αναφορές της Παλαιάς Διαθήκης ( «πορνεία» 167, «μοιχεία» 39 ), τότε το σύνολον φθάνει στις 294 («πορνεία» 223, «μοιχεία» 71 ) .  Να προσέξουμε μάλιστα ότι οι αναφορές της «πορνείας» είναι περίπου διπλάσιες από εκείνες της «μοιχείας» εις την Καινή Διαθήκη, εις δε την Παλαιά είναι υπερδιπλάσιες.
Οι τριακόσιες περίπου αναφορές της Αγίας Γραφής περί «πορνείας-μοιχείας» , είναι τόσο λίγες (!) που μερικοί δεν τις βλέπουν!
Να προσθέσουμε και κάτι ακόμη όσον αφορά το βάρος της σαρκικής αμαρτίας. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι ο φόνος είναι βαρύτερος από την «πορνεία-μοιχεία». Όμως ο Κύριος , όταν απαντά ποιες εντολές πρέπει να τηρή κανείς για να εισέλθη εις την Βασιλεία, μνημονεύει αυτές κατά σειράν βαρύτητος. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος- όπως και ο Ευαγγελιστής Μάρκος, Μάρκ. Ι΄19 – καταγράφει το «ο φονεύσεις» , πρώτον και μετά το «ο μοιχεύσεις»: « δ επεν ατ· τ με λγεις γαθν; οδες γαθς ε μ ες Θες. ε δ θλεις εσελθεν ες τν ζων, τρησον τς ντολς. λγει ατ· ποας; δ ᾿Ιησος επε· τ ο φονεσεις, ο μοιχεσεις, ο κλψεις, ο ψευδομαρτυρσεις, τμα τν πατρα κα τν μητρα, κα γαπσεις τν πλησον σου ς σεαυτν» ( Ματθ. ιθ΄17-19 ). Ο Ευαγγελιστής όμως Λουκάς τοποθετεί πριν από το «ο φονεύσεις» το «ο μοιχεύσεις», προφανώς για να δώση μεγαλυτέρα έμφασι εις τα σαρκικά παραπτώματα: «τς ντολς οδας· μ μοιχεσς, μ φονεσς, μ κλψς, μ ψευδομαρτυρσς, τμα τν πατρα σου κα τν μητρα σου.» ( Λουκ. Ιη΄20 ) .
Μαζί με τα υπόλοιπα φαιδρά που ηκούσθησαν εσχάτως προεβλήθη –δυστυχώς και από θρασείς ρασοφόρους- και η τρελή άποψις ότι «πορνεία» είναι μόνον η πράξις η τελούμενη  επί χρήμασι. Μα, ω ανόητοι. Εάν αυτό ήτο δεκτόν από τον Θεόν, τότε κανείς δεν θα αμάρτανε, εφ’ όσον «δεν πληρώνει»∙ ο σύζυγος δεν αμαρτάνει, όταν πηγαίνει με άλλη γυναίκα αφού … «δεν πληρώνει»∙  ο νέος δεν αμαρτάνει με μία φιλενάδα εφ’ όσον… «δεν πληρώνει»∙  ακόμα και ο άγαμος κληρικός δεν αμαρτάνει καθ΄ ότι …«δεν πληρώνει»!!! Πόσο οικτρά πράγματα ακούγονται από εκείνους που δεν θέλουν να μετανοήσουν ή τουλάχιστον να σιωπήσουν .
Ενθυμούμεθα μία προφητεία του Αγίου Κοσμά που ανέφερε ότι θα έλθη μία εποχή που «οι κληρικοί θα γίνουν χειρότεροι από τους λαϊκούς».
Επανερχόμενοι εις το όλον ζήτημα των σαρκικών πειρασμών , υπενθυμίζουμε πως όλα τα Πατερικά κείμενα, η Φιλοκαλία και άλλα μας συμβουλεύουν με ποίους τρόπους θα πολεμούμε και τους πιο μικρούς λογισμούς ή τους άλλους πειρασμούς. Μάλιστα, τα δύο υπέροχα βιβλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, το «Περί φυλακής των πέντε αισθήσεων» και το «Αόρατος Πόλεμος», καταγράφουν όλοι τη μεθοδολογία της αποφυγής των σαρκικών παγίδων και μεθοδεύσεων.



Πηγή: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΥΠΑΚΟΗ»

Αρχειοθήκη ιστολογίου