Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ΤΡΙΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Είναι ένα μικρό απόσπασμα του Αββά Ησαϊου , που μας διδάσκει πώς θα μπορέσουμε να στηριχθούμε πνευματικά μέσα στον κόσμον της αμαρτίας και των πειρασμών: «Τρία πράγματα είναι που αποκτά με δυσκολίαν ο άνθρωπος. Και αυτά τα τρία τον βοηθούν να διατηρήση στην ψυχή του όλες τις αρετές. Είναι δε αυτά τα τρία τα εξής: το πένθος ,τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η διαρκής ενθύμησις του θανάτου. Εκείνος που σκέπτεται καθημερινώς τον θάνατον και λέγει στον εαυτόν του ότι μόνο σήμερα θα ζήσω στον μάταιον αυτό κόσμον, ποτέ δε θα αμαρτήση ενώπιον του Θεού. Αντιθέτως αυτός που ελπίζει, πως θα ζήση πολλά χρόνια θα περιπέση σε πολλές αμαρτίες. Εκείνον που έχει στον νουν του το φοβερόν κριτήριον και ετοιμάζεται να λογοδοτήση για όλες τις πράξεις του ενώπιον του Θεού και ο Θεός φροντίζη να καθαρίζη τον δρόμον της ζωής του από τις αμαρτίες. Ενώ εκείνος που αδιαφορεί και λέγει στον εαυτόν του , έχω καιρόν μέχρις ότου να φθάσω σ’ εκείνην την ώρα, συγκατοικεί με τους πονηρούς. Πριν αρχίσης την καθημερινήν σου εργασίαν, να ενθυμήσαι σε ποια ψυχική κατάσταση βρίσκεσαι και πού πρόκειται να μεταβής, όταν θα εξέλθης από το φθαρτό και πρόσκαιρο σώμα και μην αμελήσης ούτε μια μέρα για την ψυχή σου. Πρόσεχε συνεχώς, ώστε να ενθυμήσαι διαρκώς το τέλος σου και να έχης εμπρός στα μάτια σου τον θάνατον, την αιώνια κόλασι, καθώς και εκείνους , που βασανίζονται και υποφέρουν εκεί. Να λογαριάζης δε τον εαυτόν σου όχι ως ζωντανόν , αλλά ως έναν από αυτούς που φλογίζονται στην αιώνια κόλασι».

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Παντοδύναμη είναι η χάρις του Θεού έρχεται αμέσως σε όποιον την επικαλείται. Γι’ αυτό η λεγόμενη νοερά ή καρδιακή προσευχή, επειδή γίνεται μέσα στην καρδιά, με την συνεχή επίκλησι «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελεήσόν με τον αμαρτωλόν», είναι ο άριστος τρόπος επικλήσεως της Θείας Χάριτος. Ο Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος γράφει: «Όπως η βροχή όσον περισσότερον πέφτει πάνω στην γη τόσο την μαλακώνει, έτσι και την γη της καρδιάς μας την χαροποιεί και την ευφραίνει το άγιον όνομα του Χριστού, όσον περισσότερον το φωνάζουμε και όσον συχνότερα το επικαλούμαστε». Να λοιπόν ο δρόμος που μπορεί να μαλακώση την σκληρή και υπερήφανη καρδιά μας και να την οδηγήση στην υψηλοποιό ταπείνωσι, στην πραότητα και την υπομονή, όπου βρίσκει χώρον παραμονής η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη.

Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
“ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ”
Β’ ΤΟΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “AΣΤΕΡΟΣ”

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Η αγάπη, ο πρώτος καρπός του Αγίου Πνεύματος.

3. Τόσα πολλά και ακόμα περισσότερα υπήρξαν τα αγαθά που αποχτήσαμε κατά την σημερινή ημέρα. Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, ας εορτάσουμε κι εμείς όπως αξίζει στα αγαθά που αποχτήσαμε, όχι στολίζοντας με στεφάνια την πόλη, αλλά καλλωπίζοντας την ψυχή μας. Όχι στολίζοντας την αγορά με διάφορα παραπετάσματα, αλλά κάνοντάς την ψυχή μας να λάμπει με την αρετή, για να μπορέσουμε έτσι να υποδεχτούμε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και να αποκομίσουμε τους καρπούς που θα μας προσφέρει.
Ποιος είναι όμως ο καρπός του Αγίου πνεύματος; Ας ακούσουμε τι λέει ο Παύλος. «Ο καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, λέει. Πρόσεξε με πόση ακρίβεια και συνέπεια μας εκθέτει αυτή τη διδασκαλία. Έβαλε στην αρχή τη αγάπη και μετά ανέφερε τις άλλες αρετές. Φύτεψε το δέντρο και ύστερα μας έδειξε τον καρπό. Έβαλε τα θεμέλια και κατόπιν έχτισε από πάνω την οικοδομή. Άρχισε από την πηγή και ύστερα πήγε στους ποταμούς. Γιατί δεν είναι δυνατόν να νιώσει κανείς χαρά, αν δεν θεωρήση πρώτα δική του χαρά την ευτυχία των άλλων και αν δεν δει τα αγαθά του πλησίον του ως δικά του. Και, σ’ αυτήν την κατάσταση δεν μπορούμε να φθάσουμε με κανέναν άλλον τρόπο, αν δεν κυριεύσει την ψυχή μας η αγάπη.
Η αγάπη είναι η ρίζα και η πηγή και η μητέρα όλων των αγαθών. Γιατί σαν ρίζα κάνει να βλαστήσουν χιλιάδες κλαδιά αρετής , σαν πηγή αναβλύζει πολύ και καθαρό νερό, σαν μητέρα σφίγγει στην αγκαλιά της όλους εκείνους που καταφεύγουν σ’ αυτή. Αυτό βέβαια το γνώριζε καλά και ο μακάριος Παύλος, γι’ αυτό αποκάλεσε την αγάπη καρπό του Αγίου Πνεύματος. Και σε κάποιο άλλο σημείον την θεώρησε τόσο ανώτερη , ώστε να την αποκαλέσει πλήρωμα του νόμου∙ «Πλήρωμα του νόμου είναι η αγάπη». Γι’ αυτό και ο Κύριος των πάντων δε θεώρησε κανέναν άλλο τρόπον τόσο αξιόλογο και καμία άλλη απόδειξη τόσο αξιόπιστη, για να αποδειχθεί ότι είναι κάποιος μαθητής Του, όσο την αγάπη, και γι’ αυτό είπε: «Μ’ αυτό θα καταλάβουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε μεταξύ σας αγάπη».
Γι’ αυτό σας παρακαλώ, ας καταφύγουμε όλοι σ’ αυτήν, ας την αγκαλιάσουμε σφιχτά και μ’ αυτήν να υποδεχτούμε την σημερινή εορτή. Γιατί, όπου υπάρχει αγάπη, νεκρώνονται τα πάθη της ψυχής. Όπου υπάρχει αγάπη, παύουν να είναι ορμητικές και παράλογες οι κινήσεις της ψυχής. «Η αγάπη – λέει ο Παύλος- δεν έχει εγωισμό, δε φουσκώνει από υψηλοφροσύνη , δεν πράττει τίποτε το άσεμνο». Η αγάπη δεν κάνει κανένα κακό στον συνάνθρωπο. Όπου επικρατεί η αγάπη δεν υπάρχει κανένας Κάιν για να σκοτώσει τον αδερφό του. Βγάλε την πηγή του φθόνου από την καρδιά σου και έχεις βγάλει τον ποταμό όλων των κακών. Κόψε τη ρίζα του δένδρου της αμαρτίας και αμέσως θα εξαφανιστούν οι καρποί της. Και τα λέω αυτά, επειδή λυπάμαι περισσότερο εκείνους που φθονούν παρά εκείνους που φθονούνται. , γιατί εκείνοι που φθονούν είναι αυτοί που ζημιώνουν περισσότερο και επιφέρουν την καταστροφή στον εαυτό τους, ενώ για κείνους που φθονούνται, ο φθόνος είναι , αν το θελήσουν, αφορμή για να λάβουν αμοιβή από τον θεό. Και σκέψου ότι επαινούμε τον Άβελ και τον μνημονεύουμε καθημερινά και ότι ο φόβος του έγινε αφορμή να αποχτήσει δόξα. Κι αυτός, επειδή τον σκότωσε ο Κάιν, έχει παρρησία μετά τη δολοφονία του και με θάρρος επικρίνει τον φονιά του, ενώ ο Καίν που τάχα έμεινε στη ζωή, πήρε την αμοιβή του για τα έργα του, και έζησε πάνω στη γη με τρόμο και στεναγμό. Εκείνος όμως που δολοφονήθηκε, μιλούσε με περισσότερο θάρρος μετά τον θάνατό του. Και όπως έκανε τον Κάιν η αμαρτία να ζει έτσι ώστε να είναι πιο αξιολύπητος απ’ τους νεκρούς, έτσι έκανε και τον Άβελ η αρετή να φαίνεται πιο ένδοξος μετά τον θάνατό του.


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Της ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»
2 Σειρά : Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
Απόδοση στη νεοελληνική:
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Γ. ΚΟΡΑΚΟΒΟΥΝΗΣ
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Η ασθένεια του Αυγουστίνου. Μητρικές δεήσεις και προσευχές.

Μόλις έφθασα στη Ρώμη, με υποδέχθηκε το μαστίγιο μιας σωματικής ασθένειας. Ήδη βάδιζα προς τον Άδη, φορτωμένος με τα ανομήματα που είχα διαπράξει εναντίον Σου, εναντίον μου, εναντίον των άλλων∙ ανομήματα πολυάριθμα και βδελυρά, που έκαναν βαρύτερες τις αλυσίδες του προπατορικού αμαρτήματος , για το οποίο όλοι πεθαίνουμε στον Αδάμ. Δεν μου είχες συγχωρήσει ακόμη κανένα αμάρτημα εν Χριστώ. Ο Ιησούς δεν είχε ακόμη απομακρύνει την εχθρότητά Σου με τον Σταυρό Του. Την εχθρότητα που επέσυραν εναντίον μου τ’ αμαρτήματά μου. Αλλά και πώς θα μπορούσε να την απομακρύνει, αφού, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μου της εποχής εκείνης, δεν είχε κρεμασθεί στο σταυρό παρά μόνο κάποιο πλάσμα φανταστικό. Όσο ψεύτικος μου φαινόταν ο θάνατος της σάρκας του, τόσο ήταν αληθινός ο θάνατος της ψυχής μου, η οποία δεν το πίστευε.
Εντωμεταξύ, αυξανόταν ο πυρετός μου, παρέδινα την τελευταία μου πνοή, βάδιζα προς τον θάνατο. Πού θα πορευόμουν εκείνη την στιγμή, εάν όχι στις φλόγες , σε βάσανα αντάξια των ανομημάτων μου, σύμφωνα με την τάξη της αλάνθαστης δικαιοσύνης Σου; Δεν το γνώριζε αυτό η μητέρα μου, και όμως, μολονότι δεν ήταν παρούσα, έκανε προσευχές για μένα. Αλλά Συ, πανταχού παρών, όπου βρισκόταν εκείνη, εισάκουγες τις προσευχές της, εκεί δε που βρισκόμουν εγώ, με οίκτειρες. Μου απέδινες την υγεία του σώματός μου, αλλ’ η ιερόσυλη καρδιά μου δεν είχε ακόμη θεραπευθεί. Διότι, παρ’ όλο που έτρεχα τον έσχατο των κινδύνων ,δεν ήθελα να βαπτισθώ. Όταν ήμουν μικρό παιδί, ήμουν καλύτερος, αφού ζήτησα το βάπτισμα από την ευσέβεια της μητέρας μου, καθώς Σου το έχω ήδη εξομολογηθεί. Ώστε μεγάλωσα με την ντροπή μου, περιφρονούσα την ιατρική τέχνη Σου. Αλλά Συ δεν θέλησες να πεθάνω δυο φορές υπό την κυριότητα τέτοιων διαθέσεων. Εάν ένα τέτοιο κτύπημα καταφερόταν στην καρδιά της μητέρας μου, δεν θα θεραπευόταν ποτέ. Διότι δεν μπορώ να περιγράψω τη στοργή της, οι δε οδύνες της , να με γεννήσει δια του πνεύματος ,ήσαν σκληρότερες παρά εκείνες που είχε υποστεί, για να με γεννήσει δια της σάρκας.
Όχι δεν βλέπω πώς θα θεραπευόταν, αν ο θάνατός μου κάτω από τέτοιες συνθήκες πλήγωνε τη μητρική της στοργή. Τι θα γίνονταν τόσες προσευχές που απεύθυνε διαρκώς προς Εσένα και μόνο; Αλλά Συ, ω Θεέ των οικτιρμών θα περιφρονούσες ποτέ «την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν» μιας χήρας αγνής, εγκρατούς, φιλελεήμονος, υποταγμένης στους Αγίους Σου, μιας χήρας που προσέφερε διαρκώς θυσία στον βωμό Σου, που επισκεπτόταν δύο φορές την ημέρα την Εκκλησία Σου, το πρωί και το βράδυ, όχι για να φλυαρήσει σαν γριούλα, αλλά για να ακούσει το λόγο Σου και να Σε ικετεύσει να εισακούσεις τα δάκρυα εκείνης, που δε Σου ζητούσε χρυσό και ασήμι, αλλά τη σωτηρία της ψυχής του παιδιού της. Εσύ, του οποίου η χάρη την δημιούργησε όπως ήταν, ήταν ποτέ δυνατό να την περιφρονήσεις και να της αρνηθείς την προστασία σου; Όχι, Κύριε, ήσουν πλησίον της, την εισάκουσες και ενήργησες σύμφωνα με την τάξη, της οποίας τις βαθμίδες είχες ήδη καθορίσει εκ των προτέρων. Μακριά από μένα η σκέψη ότι θα ήταν δυνατό να την εξαπατήσεις στις ελπίδες της, όταν της έδινες τις απαντήσεις εκείνες, που ανέφερα ή που δεν ανέφερα ως τώρα. Τις απαντήσεις εκείνες που φύλαγε στην καρδιά της και πίστευε, κατά τις ατελείωτες προσευχές της, ότι έφεραν την υπογραφή του χεριού Σου. Διότι ,επειδή είναι αιώνια η ευσπλαχνία Σου, καταδέχτηκες να γίνεις με τις υποσχέσεις Σου, οφειλέτης εκείνων που αναθέτουν σε Σένα την πληρωμή των χρεών των.
Λοιπόν με θεράπευσες από εκείνη την ασθένεια. Έσωσες το παιδί της δούλης Σου για να Σου δοθεί κατόπιν η ευκαιρία να του παράσχεις καλύτερη και ασφαλέστερη σωτηρία.

Από το βιβλίο: «ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΟΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ»
Εισαγωγή- Μετάφραση- Σημειώσεις:
ΑΝΔΡΕΑ ΔΑΛΕΖΙΟΥ
Διδάκτορα της Φιλοσοφίας
Έκδοση:
Γραφείο Καλού Τύπου

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Ο Άγιος Κοσμάς περί του εκκλησιασμού και της Θείας Λειτουργίας

Στα ερμηνευτικά σχόλια θα ήταν ωφέλιμο να ενταχθούν ωρισμένες γενικές σκέψεις του αγίου Κοσμά του Αιτωλού περί της Θείας Λειτουργίας , των λειτουργών ιερέων, του εκκλησιασμού της Κυριακής και της συμμετοχής των χριστιανών στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Ο άγιος Κοσμάς υπήρξε διδάσκαλος του Γένους, ισαπόστολος και μάρτυρας Χριστού. Οι σκέψεις που ακολουθούν είναι σταχυολογημένες από τις διδαχές του αγίου Κοσμά και φανερώνουν απλότητα, ζωτικότητα και πειστικότητα.
«… Πρέπει, αδελφοί μου , να χαιρώμεθα πάντοτε, μα περισσότερον την Κυριακήν, όπου είναι η Ανάστασις του Χριστού μας… να εργαζώμεθα εξ ημέρας και την Κυριακήν να πηγαίνουμε εις την Εκκλησίαν και να στοχαζώμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν, τον παράδεισον, την ψυχήν μας, όπου είναι τιμιώτερον από όλον τον κόσμον».
Ο Άγιος θεωρεί ότι το κέρδος από την εργασία της Κυριακής, δεν έχει ευλογίαν. «Σας συμβουλεύω να φυλάττετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν» ( σελ. 175) .
Και συνεχίζει τις διδαχές του ο Άγιος. «Το κεντρικό μέρος του Ναού συμβολίζει τον παράδεισον…, και εμβαίνετε , αδελφοί μου, άνδρες και γυναίκες , μέσα εις την Εκκλησίαν με φόβον και τρόμον και να μην εμβαίνετε μέσα εις την Εκκλησίαν δια να βλέπετε οι άνδρες τας γυναίκας και οι γυναίκες τους άνδρας, αλλά να κάμνετε τον σταυρό σας με φόβο και τρόμον, να ακούετε την Θείαν Λειτουργίαν, να φωτίζεσθε και να καθαρίζεσθε από τας αμαρτίας σας».
Ο Άγιος Κοσμάς δίδει μεγάλη τιμή στον ιερέα και το έργο που επιτελεί και έχει μεγάλη ευθύνη. Είναι χαρακτηριστικές οι διδαχές του:
«Αδελφοί μου, να μη κατηγορήτε τους παπάδες , διότι οι παπάδες είναι ανώτεροι από τους βασιλείς και τους αγγέλους». Και πιο κάτω:
«… Ο ιερεύς τελεί τα μυστήρια και μεταλαμβάνει καθ’ εκάστην ημέραν το τίμιον σώμα και αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού… Δεν κάμνω καμμίαν κατηγορίαν στους παπάδες, διότι έχουν τον Χριστόν οπού τους παιδεύει, και ό,τι κάμουν οι παπάδες, έχει ο Χριστός μας ράβδον σιδηράν δι’ αυτούς» ( σελ. 198-200 ) .

Ο Άγιος Κοσμάς έχοντας υπ’ όψη του τη παράδοση του Αγίου Όρους συνιστά στους ιερείς να λειτουργούν κάθε μέρα. «Η αγία μας Εκκλησία είναι μια πηγή και ποτίζει τους διψασμένους και πρέπει κάθε ημέρα να λειτουργούν οι ιερείς δια να ευλογή ο Χριστός τους ανθρώπους και να φυλάγη την χώραν από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Για να ευλογήση ο Θεός την χώραν σας και όλα τα έργα των χειρών σας».
Με απλά παραδείγματα προτρέπει ο Άγιος τους ιερείς να προετοιμάζονται καταλλήλως προκειμένου να λειτουργήσουν. « Καθώς πλένεις το υποκάμισόν σου –λέγει- και του βγάνεις την λέραν και ύστερα το φορείς, ομοίως και όταν θέλης να λειτουργήσης, αν δεν κλαύσης πρώτον να πλύνης και να καθαρίσης την ψυχήν σου με δάκρυα , να μην αποτολμήσης να κοινωνήσης τα Άχραντα Μυστήρια».
Απευθυνόμενος και πάλι στους ιερείς λέγει: «Πατέρας πνευματικός είσαι η αγιωσύνη σου∙ να βάλης το αναλόγι εις το μέσον της εκκλησίας , να διαβάζης το Ευαγγέλιον παστρικά και μεγαλοφώνως για να ακούουν όλοι οι Χριστιανοί και ωσάν ακούουν δεν κουβεντιάζουν… Ωσάν δεν ακούουν οι Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες δεν έχουν φαγί, αρχινούνε τα λακριντιά (= συζητήσεις ) μέσα στην Εκκλησία, και λέγει η μία γυναίκα στην άλλη ποια έχει καλύτερον φόρεμα και στολίδι, ύστερα παίρνουν και φεύγουν και δεν έχουν όρεξιν να ματαέρθουν» (σελ. 251 ) . Ακόμη: «Όταν λειτουργάς και τελειώνης το Ευαγγέλιον και το κλης και το βάνης εις την αγκαλιά σου, να το εξηγάς εις τους Χριστιανούς τι παραγγέλει ο Χτιστός να κάνουν» ( 165 ) .
Για την εκφώνηση των ευχών συνιστά στον ιερέα: «Να ανεβής υψηλά και να λέγης με κατάνυξη και μεγαλοφώνως, ελέησόν με ο Θεός… και αν μπορείς να κλαίης, δια να διώξης τον διάβολον από την καρδίαν των Χριστιανών και να φέρης τον Χριστόν, να διώξης την πορνείαν και να φέρης την παρθενίαν, να διώξης την υπερηφάνειαν και να φέρης την ταπείνωσιν…» (253 ) .
Σπουδαιότερος σκόπος της Θείας Λειτουργίας είναι η μετάληψις του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου. Ο Άγιος διδάσκει ότι και μόνη η ακρόαση της Θείας Λειτουργίας φωτίζει και καθαρίζει τους Χριστιανούς από τις αμαρτίες, αλλά η μετάληψη της Θείας Κοινωνίας δίδει μεγάλη ωφέλεια στο Χριστιανό.
«Αν θέλωμε και ημείς να ωφεληθώμεν- λέγει- από τα Άχραντα Μυστήρια ωσάν τους ένδεκα Αποστόλους τους καλούς και να μη βλαφθώμεν ωσάν τον Ιούδαν τον κακόν, να εξομολογούμεθα καθαρά και να κοινωνώμεν με φόβο και τρόμο και ευλάβειαν, και τότε θα φωτισθώμεν, ει δε και πηγαίνομεν ανεξομολόγητοι, μεμολυσμένοι με αμαρτίας και τολμώμεν να μεταλαμβάνωμεν τα Άχραντα Μυστήρια, βάνομεν φωτιά και καιόμεθα» ( 177 ) .
Και συνεχίζει: «Έτσι είναι και τα Άχραντα Μυστήρια, τον καλόν τον φωτίζουν και τον κάμνουν ως άγγελον, ομοίως και τον αμαρτωλόν πάλιν τον σκοτίζουν και τον κάμνουν ωσάν τον διάβολον… καθώς η φωτιά όλα τα πράγματα δεν τα καίει, μάλιστα το χρυσάφι το λαμπρύνει και το καθαρίζει και τα άλλα πράγματα τα καίει. Λοιπόν ας γίνωμεν και ημείς μάλαμα να καθαρισθώμεν και όχι ξύλα να καιώμεθα» ( 177-178 ) .
Σε άλλη περίπτωση συνιστά πάλι: «Να εξομολογηθήτε πατρικά και καλά, να μεταλάβετε τα Άχραντα Μυστήρια με φόβον και τρόμο και με ευλάβειαν και τότες να σας φωτίση η Χάρις του, διότι με την διδασκαλίαν δεν ημπορείτε να καταλάβετε το δόγμα της Αγίας Τριάδος, το γλυκό της Ορθοδοξίας κήρυγμα» ( 107 ) .
Με τα λόγια αυτά ο Άγιος Κοσμάς ανακεφαλαιώνει όλη την Ορθόδοξη πατερική Θεολογία, τη Θεολογία η οποία δεν βγαίνε από τα σπουδαστήρια, αλλά από τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας.


Από το βιβλίο: «ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝ.ΡΗΓΑ
Θεολόγου- ιεροκύρηκος
Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Ερμηνευτικά σχόλια
Έκδοσις
Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Αρναία Χαλκιδικής

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Το μάλωμα και ο έπαινος του παιδιού

Οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ να μη μαλώνουν τα παιδιά τους το βράδυ, γιατί το βράδυ τα παιδιά δεν έχουν με τι να διασκεδάσουν την στενοχώρια τους και η μαυρίλα της νύχτας την μαυρίζει πιο πολύ . Αρχίζουν να σκέφτωνται πώς να αντιδράσουν, ψάχνουν διάφορες λύσεις, μπαίνει στην μέση και ο διάβολος ,και μπορεί να φθάσουν στην απελπισία. Την ημέρα, και να πουν τα παιδιά : « θα κάνω αυτό ή εκείνο », θα βγουν έξω, θα ξεχαστούν, οπότε διασκεδάζεται η στενοχώρια.
- Γέροντα, το ξύλο βοηθάει τα παιδιά να διορθωθούν;
- Όσο γίνεται , οι γονείς να το αποφεύγουν. Να προσπαθούν με το καλό και με υπομονή να δώσουν στο παιδί να καταλάβη ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Μόνον όταν είναι μικρό το παιδί και δεν καταλαβαίνη ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο, βοηθιέται, αν φάη κανένα σκαμπίλι, για να προσέχει άλλη φορά. Ο φόβος, μήπως φάη πάλι σκαμπίλι, γίνεται φρένο και το προστατεύει. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, περισσότερο βοηθιόμουν από την μητέρα μου παρά από τον πατέρα μου. Και οι δυο με αγαπούσαν και ήθελαν το καλό μου. Καθένας όμως με βοηθούσε με το δικό του τρόπο. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός . Όταν κάναμε καμιά αταξία ,μας έδινε σκαμπίλια. Εγώ πονούσα λίγο από το ξύλο, μαζευόμουν, όταν όμως περνούσε ο πόνος ,ξεχνούσα και τον πόνο και τις συμβουλές του. Όχι ότι δεν με αγαπούσε ο πατέρας μου. Από αγάπη με έδερνε. Μια φορά , θυμάμαι – τριών ετών ήμουν - , που μου έδωσε ο πατέρας μου ένα σκαμπίλι, με τίναξε πέρα! Τι είχε γίνει; Δίπλα από το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο. Οι ιδιοκτήτες είχαν φύγει στην Αμερική και είχε ρημάξει. Στην αυλή είχε μια συκιά που τα κλαδιά της έβγαιναν στον δρόμο. Ήταν καλοκαίρι και ήταν γεμάτη σύκα. Εκεί που έπαιζα με τα άλλα παιδιά ,ήρθε ένας γείτονας και με σήκωσε, για να του κόψω μερικά σύκα, γιατί δεν έφθανε μόνος του να τα κόψη. Του έκοψα πέντε έξι και μου έδωσε κι εμένα δύο. Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, θύμωσε πάρα πολύ. Μου έδωσε ένα σκαμπίλι !
... Εγώ έβαλα τα κλάματα . Η μάνα μου που ήταν μπροστά ,γύρισε και του είπε: «Τι το χτυπάς το παιδί; Τι ήξερε αυτό; μικρό παιδί είναι. Πως μπορείς να το ακούς να κλαίη; ». « Άμα έκλαιγε τότε που το σήκωσε ο άλλος ,για να κόψη τα σύκα, δεν θα έκλαιγε τώρα, είπε ο πατέρας μου. Αλλά, φαίνεται, ήθελε να φάη και αυτό σύκα. Ας κλαίη λοιπόν τώρα ». Που να τολμήσω να το ξανακάνω! Και η μητέρα μου έβλεπε τις αταξίες μου και στενοχωριόταν, αλλά είχε μια αρχοντιά. Όταν έκανα καμμιά αταξία, γύριζε το κεφάλι από την άλλη μεριά και έκανε πως δεν με βλέπει, για να μη με στενοχωρήση. Εμένα όμως αυτή η συμπεριφορά μου ράγιζε την καρδιά. « Κοίταξε, έλεγα μέσα μου, εγώ έκανα τέτοια αταξία και η μητέρα όχι μονάχα δεν με δέρνει, αλλά κάνει και πως δεν με βλέπει! Άλλη φορά δεν θα το ξανακάνω! Πώς να την ξαναστενοχωρήσω; ». Με αυτήν την συμπεριφορά της η μητέρα μου με βοηθούσε περισσότερο, παρά αν μου έδινε ένα σκαμπίλι. Κι εγώ όμως δεν το εκμεταλλευόμουν, να πω: « Ε, τώρα δεν με βλέπει, ας κάνω μεγαλύτερη αταξία ». Ενώ ο πατέρας μου, μόλις έκανα κάτι, τακ, σκαμπίλι. Βλέπεις, και οι δύο με αγαπούσαν , εκείνο όμως που με διόρθωνε περισσότερο ήταν η αρχοντική συμπεριφορά της μάνας μου.
- Γέροντα, μερικά παιδιά όμως είναι πολύ άτακτα. Φωνάζουν ,τρέχουν, κάνουν ζημιές. Πώς να αποφύγουν οι γονείς το ξύλο;
- Κοίταξε, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παιδιά ,για να μεγαλώσουν φυσιολογικά, θέλουν αυλή, για να μπορούν να παίξουν. Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται. Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν. Δεν πρέπει να στενοχωριούνται οι γονείς ,όταν το παιδάκι είναι ζωηρό. Ένα ζωηρό παιδί έχει δυνάμεις μέσα του και μπορεί να προκόψη πολύ στην ζωή του, αν τις αξιοποιήση.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2004

Η Θεία Λειτουργία

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Κέντρον της Ορθοδόξου λατρείας είναι η Θεία Λειτουργία , που είναι θεϊκή και ουράνια. Έτσι την έζησαν οι χριστιανοί, οι άγιοι και όσοι από τους ειδωλολάτρες, όταν επισκέπτονταν ορθοδόξους ναούς στο Βυζάντιο κατά την Θεία Λειτουργία.

Η Λειτουργία γενικά

Κατά την προχριστιανική εποχή η λέξη λειτουργία σήμαινε την εξυπηρέτηση που προσφέρεται προς τον λαό, γενικά κάθε υπηρεσία ή δημόσιο έργο , αγαθοεργία ή κοινωφελή πράξη. Οι Εβδομήκοντα ( Ο΄) στη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα μεταχειρίστηκαν τη λέξη, λειτουργία, προς δήλωση κάθε υπηρεσίας των Λευιτών στη σκηνή του Μαρτυρίου ή στο ναό του Σολομώντος .
Στην Καινή Διαθήκη η λέξη λειτουργία κατά μεν την ευρύτερη έννοια σημαίνει κάθε θρησκευτική υπηρεσία που παρέχεται ή στην τέλεση της λατρείας ή στο έργο του κηρύγματος και της αγάπης, κατά δε την στενώτερη έννοια, την τέλεση των σχετικών με τη χριστιανική λατρεία και ιδιαίτερα του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας.
Στην εκκλησιαστική , τέλος, γλώσσα η λέξη λειτουργία σημαίνει ιερουργία μέσα στο ναό και ιδιαίτερα την ιεροτελεστία του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας.
Σύμφωνα με αυτά η θεία Λειτουργία είναι υπέρ του λαού υπηρεσία και η πιο μεγάλη ευεργεσία του Θεού προς τους Χριστιανούς, αφού κατ’ αυτήν τελείται το μέγα μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, το οποίον ενώνει τους πιστούς με τον Χριστό.
Η Θεία Λειτουργία προσφέρεται από τον ιερέα και τους πιστούς στο Θεό και Αυτός στέλνει πίσω πλούσια την ευλογία του στους πιστούς. Η Θεία Λειτουργία είναι μυστήριο και μάλιστα το κέντρο και η πηγή της Θείας χάριτος για όλα τα μυστήρια. Αυτή αναπαριστά και ξαναζωντανεύει στη μνήμη ,ας όλη τη ζωή του Κυρίου , από τη Γέννησή του στη Βηθλεέμ μέχρι τη σταυρική του θυσία στο Γολγοθά . Είναι ακόμη προσευχή, η οποία κατευθύνεται «ως θυμίαμα» ενώπιον του Θεού. Προσευχή την οποία προσφέρει στο Θεό από κοινού η Εκκλησία των πιστών εντός του ναού. Στην συμπροσευχή άλλωστε της Θείας Λειτουργίας , που είναι ιδιαιτέρα λατρεία, συμπαρευρίσκεται και ο Ιδρυτής του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας , ο Χριστός, σύμφωνα με το λόγο Του: «Ού γαρ εισιν δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» ( Ματθ. 18,20 ) .
Η σύναξη λοιπόν των χριστιανών κάθε Κυριακή ή άλλη εορτή δεν είναι μία κοινωνική εκδήλωση ή εθιμοτυπική υποχρέωση, αλλά είναι συγκέντρωση των πιστών που επιτελούν ένα θείο και ιερό καθήκον, τη Θεία Λειτουργία ∙ προσευχή και ταυτόχρονα μυστήριο.

Χαρακτηρισμός της Θείας Λειτουργίας

Οι άλλες ιερές ακολουθίες , όπως ο εσπερινός και ο όρθρος , αποτελούν εισαγωγή στη Θεία Λειτουργία, η οποία είναι η σπουδαιότερη από όλες τις θρησκευτικές τελετές.
Η Θεία Λειτουργία είναι: α ) Η μοναδική επάνω στη γη αναμνηστική τελετή, «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» ( Λουκ. 22, 19 ) , διότι κατ’ αυτήν τελείται το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας , δια του οποίου αναμιμνησκόμεθα , ενθυμούμεθα την απολυτρωτική θυσία του Κυρίου επάνω στο Σταυρό. β) Η Θεία Λειτουργία είναι θυσία, διότι σ’ αυτήν παρίσταται αοράτως ο ίδιος ο Χριστός με τον προσφερόμενον άρτον και οίνον, που με την ενέργεια του Αγίου πνεύματος μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Η ίδια θυσία τελείται και στο «υπερουράνιον και νοερόν Θυσιαστήριον», γ) Η Θεία Λειτουργία είναι μυστική ένωση, διότι μας ενώνει με τον Χριστό και μας καθιστά μετόχους όλων των αγαθών που πηγάζουν από την απολυτρωτική θυσία του Χριστού επάνω στο Σταυρό.

Από το βιβλίο: «ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝ.ΡΗΓΑ
Θεολόγου- ιεροκύρηκος
Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Ερμηνευτικά σχόλια
Έκδοσις
Ιεράς Μονής Αγίου Κοσμά του Αιτωλού
Αρναία Χαλκιδικής

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Η συμπεριφορά της συζύγου

Οι γυναίκες της παλιάς εποχής ωνόμαζαν κύριους τους άνδρες τους και τους παραχωρούσαν τα πρωτεία. Αλλά και εκείνοι θα πης αγαπούσαν τις γυναίκες τους. Το γνωρίζω κι εγώ, δε μου είναι άγνωστο ∙ αλλά όταν σε συμβουλεύουμε με εκείνα που πρέπουν σε σένα, μη σκέπτεσαι όσα αρμόζουν σ’ εκείνους. Διότι όταν συμβουλεύουμε και τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς τους λέγοντάς ότι είναι γραμμένο, «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» μας λένε, πες και τη συνέχεια, ότι δηλαδή «και οι πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα υμών» ( Εφ. 6,2 ) .
Λοιπόν ούτε συ να μου λες τώρα αυτά, αλλά να προσπαθής με ευγνωμοσύνη να δίνης στον άνδρα αυτά που του πρέπουν. Διότι και όταν μιλώ στον άνδρα σου και τον συμβουλεύω να σε αγαπά και να σε περιποιήται, δεν τον αφήνω να μου προβάλλη τον νόμο που γράφτηκε για τη γυναίκα, αλλά ζητώ τον νόμο που γράφτηκε γι’ αυτόν.
Και συ λοιπόν μόνο αυτά που πρέπουν σε σένα να κάνης με πολλή φροντίδα και να κάνεις υπακοή στο σύζυγό σου. Διότι αν πείθεσαι στον άνδρα για την αγάπη του Θεού, μη μου λες αυτά που πρέπει να κάνη εκείνος, αλλά να εκτελής με ακρίβεια αυτά για τα οποία ο νομοθέτης σε κατέστησε υπεύθυνη. Διότι αυτό προ πάντων είναι απόδειξις το ότι κάνεις υπακοή στο Θεό, όταν, μολονότι προσβάλλεσαι από αντιξοότητες , δεν παραβαίνης τον νόμο του. Γι’ αυτό βέβαια εκείνος που αγαπά αυτόν που τον αγαπά, δεν κάνει κάτι το σπουδαίο, ενώ εκείνος που περιποιείται εκείνον που τον μισεί, αυτός στεφανώνεται. Με τον ίδιο τρόπο , λοιπόν, να σκέφτεσαι και συ, ότι εάν υπομένης τον άνδρα ενώ είναι φορτικός θα πάρης λαμπρό στεφάνι, αν όμως τον υπομένης ενώ είναι ήμερος και πράος , για ποιό λόγο θα σε στεφανώση ο Θεός;

Από το βιβλίο: ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων Γ΄
«Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ»
Έκδοσις:
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Δοκιμασίες

«Λυπάμαι που δεν είσθε εντελώς υγιής. Είθε ο Κύριος να σας χαρίση πλήρη υγεία. Ωστόσο η ασθένεια μας διδάσκει την ταπείνωση και την υποταγή στο θείο θέλημα. Ανδρίζεσθε και ευγνωμονείτε τον Θεό για όλα. Πιστέψτε ότι όλα για το συμφέρον μας τα επιτρέπει . Αυτό ίσως τώρα δεν το διακρίνετε, θα το διαπιστώσετε όμως αργότερα».

«Το έλεος του Θεού μαζί σας. Σας συμβαίνουν πολλά δυσάρεστα. Λυπούμαι γι’ αυτό. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την κατάστασι παρά μόνο με την υπομονή και τη πεποίθησι στην θεία βοήθεια. Όλα προέρχονται απ’ τον Θεό, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Για όλα πρέπει να ευχαριστούμε. Διότι και τα δυσάρεστα παραχωρούνται για το καλό μας: Για την ταπείνωση , την κάθαρσι, την σταθερότητα στην χριστιανική ζωή και την εμπιστοσύνη μας στον Θεό.
Δεν επιτρέπεται να γογγύζουμε. Ας κάνουμε υπομονή την περίοδο αυτή και θα έλθουν φωτεινές ημέρες. Έχετε θάρρος και αγωνισθήτε στην προσευχή . Είναι πηγή παρηγορίας. Είναι φωτισμός στους λογισμούς και δύναμις στον αγώνα.
Οι θλίψεις στην παρούσα ζωή είναι περισσότερες από τις χαρές. Άλλοτε τις στέλνει ο Θεός για να ξυπνήσουμε από τον πνευματικό ύπνο, να σταματήσουμε τις αμαρτίες, να καθαρισθούμε με την μετάνοια. Και άλλοτε τις στέλνει για να υποταχθούμε περισσότερο σ’ Αυτόν που όλα τα ρυθμίζει. Να δείξουμε ανδρεία και υπομονή δοξάζοντάς Τον. Σε κάποια απ’ αυτές τις αιτίες οφείλονται και οι δικές σας θλίψεις. Εξετάζετε λοιπόν τον εαυτό σας , ειρηνεύετε και εμπιστεύεσθε στο θέλημα του Θεού, το σοφό και άγιο».

«Σας κυνηγά η μια συμφορά μετά την άλλη .Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ο Θεός σας θυμήθηκε! Δεν είναι συνηθισμένο να σκέπτεται κανείς έτσι, αλλ’ αυτή είναι η αλήθεια. Και σας θυμήθηκε ο Θεός όχι με οργή , αλλά με έλεος. Βέβαια εσείς νοιώθετε μόνο την στέρησι και τον χαμό. Δεν βλέπετε όμως το έλεος που κρύβεται πίσω απ’ αυτά και μέσα σ’ αυτά».

«Σας συκοφάντησαν άδικα; Υπομένετε καρτερικά. Θα θεωρηθή αυτό επιτίμιο για εκείνα που πραγματικά φταίτε. Από την άποψι αυτή η συκοφαντία είναι μία πρόνοια του Θεού για σας. Πρέπει λοιπόν να έχετε ειρήνη με τους συκοφάντες σας, όσο κι αν αυτό σας φαίνεται δύσκολο».

«Η υγεία σας κλονίσθηκε. Κλονισμένη υγεία μπορεί να σημαίνη και κλονισμένη σωτηρία, όταν από τα χείλη του ασθενούς ακούγωνται γογγυσμοί και κραυγές απελπισίας. Είθε ο Κύριος να σας βοηθήση ν’ απαλλαγήτε από την συμφορά αυτή.
Η υγεία και η αρρώστεια είναι και τα δύο μέσα σωτηρίας, όταν τα εκμεταλλευώμαστε με το πνεύμα της πίστεως στον Θεό που μας αγαπά και προνοεί για μας. Τα ίδια όμως είναι και μέσα καταστροφής, όταν τ’ αντιμετωπίζουμε με λανθασμένη νοοτροπία.
Συμφιλιωθήτε λοιπόν με την δοκιμασία σας. Υπομείνετέ την με υποταγή στον Κύριο, πιστεύοντας ότι έτσι θα ευεργετηθήτε και σεις και οι οικείοι σας.
Θυμηθήτε και την καρτερία των αγίων μαρτύρων , οι οποίοι μετά τα βασανιστήρια παρέμεναν στην φυλακή πέντε, δέκα ή και είκοσι ακόμη χρόνια έχοντας ανακούφισι και απόλαυσι την ζωντανή ελπίδα του παραδείσου».

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
Μετάφρασις από τα ρωσικά
ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

493. ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. Πώς μπορούμε να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας το φριχτό αμάρτημα της οργής και του θυμού; Μας το λέγει ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος: «Η τελεία θεραπεία της ασθενείας της οργής είναι αυτή: να πιστέψουμε ότι ούτε για δίκαιες ούτε για άδικες αφορμές επιτρέπεται να θυμώνουμε. Επειδή όταν η οργή σκοτίση την διάνοια, ούτε διάκρισι ούτε σωστή σκέψι ούτε δικαιοσύνη θα βρεθή μέσα μας. Ούτε και ναός του Αγίου Πνεύματος μπορεί να γίνη η ψυχή μας , αλλά θα μας κυριεύση το πνεύμα της οργής σκοτίζοντας τη διάνοιά μας. Τελευταίον απ’ όλα πρέπει να έχουμε εμπρός στα μάτια μας κάθε ημέρα την αβεβαιότητα της ώρας του θανάτου μας κι έτσι να φυλαγόμαστε από την οργή. Και ας γνωρίζουμε ότι ούτε η σωφροσύνη ούτε η απάρνησι του υλικού κόσμου ούτε οι νηστείες και αγρυπνίες θα μας ωφελήσουν κατά την ημέρα της κρίσεως, αν βρεθούμε ένοχοι, επειδή κατεχόμαστε από οργή και μίσος». Και σε άλλο σημείο υπογραμμίζει: «Δεν ωφελεί τόσον πολύ να συγκρατούμε το στόμα μας στον καιρό του θυμού να μη λέη λόγια μανιασμένα, όσο να καθαρίζουμε την καρδιά μας από την μνησικακία και να μη στριφογυρίζουμε μέσα στο μυαλό μας πονηρούς λογισμούς εναντίον του αδελφού».

Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
“ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΖΩΗ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ”
Β’ ΤΟΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ “AΣΤΕΡΟΣ”

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Αγάπη πνευματικού προς εξομολογούμενο

Ο χαριτωμένος πνευματικός αγαπάει και πονάει την ψυχή, γιατί γνωρίζει την μεγάλη αξία της. Την βοηθάει στην μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον παράδεισο. Ο πνευματικός ονομάζεται «πατήρ» γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήση να είναι αληθινός πατέρας ∙ να νουθετή με θεϊκή αγάπη και στοργή. Να έρχεται στην θέση του εξομολογούμενου και να ζη τον πόνο του, ώστε ο εξομολογούμενος να βλέπη στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον δικό του πόνο. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στην εποχή μας , που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό, και όχι από δυνατό ξίδι. Οι περισσότεροι, επειδή δέχονται επιδράσεις δαιμονικές, δύσκολα δέχονται μια πνευματική συμβουλή ή μια παρατήρηση. Γι’ αυτό και το μάλωμα πρέπει να γίνεται με αγάπη∙ η υπόδειξη του σφάλματος με λεπτό τρόπο , με γέλιο ή με ένα αστείο.
Η αγάπη πληροφορεί , ενώ τα ψυχικά πάθη προδίδουν τον άνθρωπο. Όταν δεν υπάρχη αγάπη, η παρατήρηση μπορεί να γίνει με όμορφο τρόπο, αλλά ο άλλος κλωτσάει, γιατί αισθάνεται το ανθρώπινο στοιχείο στην συμπεριφορά μας . Ενώ, όταν το μάλωμα γίνεται με πόνο και αγάπη, ο άλλος μπορεί να στενοχωριέται, αλλά στο βάθος δεν πληγώνεται, γιατί νιώθει την αγάπη . Γνωρίζω έναν πνευματικό που είναι αρκετά παχύς- φυσικά είναι και η κράση του, αλλά μπορεί και στο φαγητό λίγο να μην προσέχη- , ξέρετε όμως πόσο πονάη για τον άλλον, πόσο ενδιαφέρεται για τους πονεμένους; Αυτός έχει ταπείνωση ,γιατί λέει ότι δεν κάνει άσκηση, αλλά παράλληλα έχει πολλή καλωσύνη, και έτσι πολλοί αναπαύονται περισσότερο σ’ αυτόν παρά σε έναν ασκητικό πνευματικό.

Ένας πνευματικός , που δεν είναι αποφασισμένος να πάη ακόμη και στην κόλαση για την αγάπη των πνευματικών παιδιών του, δεν είναι πνευματικός.

Από το βιβλίο «Πνευματικός αγώνας »
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

1. Η ευχαριστία κύριο μέλημα του Χρυσοστόμου

Όπως το πρόσωπο και η δράση του Χριστού γίνεται κέντρο της θεολογίας του Χρυσοστόμου, έτσι και το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας αποτελεί κύριο μέλημα του ως θεολόγου και ως ποιμένα. Αγωνιά να το εξηγήσει, αλλά και να προετοιμάσει τους πιστούς να μετάσχουνε σ’ αυτό. Κανείς, ούτε πριν ούτε μετά, δεν επέμεινε στην θεολογική ανάλυση της σημασίας και κανείς δεν παρουσίασε τόσο πειστικά τον ρεαλισμό της. Στα κείμενά του επομένως έχουμε τον εντυπωσιακότερο στην ιστορία της θεολογίας μυστηριακό ρεαλισμό, που ενοχλεί ενίοτε όσους, έτσι κι αλλιώς, ρητά ή σιωπηλά, δεν εναρμονίζονται με αυτόν, Πολύ περισσότερο ενοχλεί, διότι ο Χρυσόστομος νιώθει ως ποιμένας και διδάσκαλος την ανάγκη να χρησιμοποιήσει για τον σκοπό του εικόνες και παραδείγματα της καθημερινής ζωής και μάλιστα όσα συνδέονται με την τροφή και την διαδικασία του τρώγειν. Όλ’ αυτά χαρακτηρίσθηκαν ως πεζότητα και υποβιβασμός του Μυστηρίου, αλλά νοούνται στο πλαίσιο της προσπαθείας του Χρυσοστόμου να διδάξει, να προτρέψει, να κατανύξει, να φοβίσει, να προκαλέσει δέος και να διεγείρει πιστούς ελάχιστα ή καθόλου ενημερωμένος θεολογικά.
Άλλωστε ,το μυστήριο της Ευχαριστίας δηλώθηκε σχεδόν με αποκρουστικές διατυπώσεις από τον ίδιο τον Κύριο, που μεταξύ άλλων είπε ότι «ο άρτος ον εγώ δώσω η σαρξ μου εστίν» ( Ιωάν. 6. 51) . Η αποτομία των λόγων αυτών κατανοείται περισσότερο, αν σκεφθεί κανείς ότι ανάλογη παράσταση η ιδέα δεν υπήρχε ούτε στους προφήτες, περί των οποίων το εντυπωσιακότερο που ασαφώς μάλιστα γνώριζαν οι άνθρωποι της ΠΔ ήταν ότι από αυτούς κάποιοι αναστήθηκαν. Κανείς ποτέ δεν είχε μιλήσει στην ΠΔ για μυστήριο , που θα έγκειται στο τρώγειν σάρκες χάριν της σωτηρίας του.
«Ότι γαρ προφήται ανέστησαν ήδεσαν , ει και μη ούτω σαφώς ειρήκασιν αι Γραφαί. Ότι δε σάρκα τις έφαγεν ουδέποτε ουδείς είπεν εκείνων…διό και αναγκαίον μαθείν το θαύμα των μυστηρίων… “εν σώμα γινόμεθα και μέλη, φησίν, εκ της σαρκός αυτού και εκ των οστέων αυτού” ( Εφεσ. 5, 30 ). Οι δε μεμνημένοι παρακολουθείτωσαν τοις λεγομένοις» ( Εις Ιωάν. , Ομιλ. ΜΣΤ΄2: PG 59, 260 ).

Γι’ αυτό άλλωστε , αγνοούσαν το μυστήριο και οι άγγελοι, οι οποίοι, ακόμα και τώρα που αυτό τελείται, μπορούν μόνο να το βλέπουν με φρίκη και δέος ( Εις Ματθ., Ομιλ. ΠΒ΄5: PG 58, 743 ) .

Από το βιβλίο: «ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΜΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ΤΟΜΟΣ Β΄
Η σκέψη του
Η προσφορά του
Η μεγαλωσύνη του»
Εκδόσεις: ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε»

Γιατί ο Ιησούς , ο Υιός του Θεού, που ήρθε στον κόσμο να θεραπεύσει την αμαρτία με την αναμαρτησία Του και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε κοινωνία με τη θεία ζωή, επιθύμησε και απαίτησε να βαπτισθεί από τον Ιωάννη; Γνωρίζουμε από το ευαγγέλιο πως το ίδιο ερώτημα βρισκόταν στο κέντρο της καρδιάς του Ιωάννη. «Εγώ χρείαν έχω υπό σου βαπτισθήναι, και συ έρχη προς με;» ( Ματθ. 3, 14). Η απάντηση της Εκκλησίας είναι η εξής:
Ο Χριστός δεχόμενος το βάπτισμα ταυτίζεται με τους ανθρώπους, με όλους τους αμαρτωλούς ανεξαιρέτως. Ταυτίζεται με κάθε αμαρτωλό που χρειάζεται συγχώρηση, σωτηρία και αναγέννηση… Ταυτίζεται με όλους και με τον καθένα μας. Με το Βάπτισμά Του δείχνει πως δεν ήρθε για να κρίνει ή να καταδικάσει, ούτε για να φέρει αντικειμενικούς νόμους και κανόνες, από το ύψος της τελειότητας και Θεότητάς Του, αλλά για να ενωθεί μαζί μας έτσι, ώστε γινόμενος ένας από μας να μας καταστήσει μετόχους της τέλειας και αναμάρτητης ζωής Του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έλεγε γι’ Αυτόν, “ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίας του κόσμου!” (Ιωάν. 1,29 ) . Ο Χριστός εισήλθε στον κόσμο μας ως παιδί, και με τη γέννησή Του ανέλαβε και οικειώθηκε την ανθρώπινη φύση. Ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του Ανθρώπου. Και το έκανε αυτό όχι για τους δικαίους, αλλά για τους αμαρτωλούς, για τους απολωλότες. Τους αγαπά με θυσιαστική αγάπη, τους προσφέρει τον Εαυτό Του και ολόκληρη τη ζωή Του. Εδώ στο βάπτισμα του Ιωάννου, Αυτός, ο αναμάρτητος ενώνεται με τους χαμένους , επειδή δεν υπάρχει καμιά αμαρτία που μπορεί να υπερβεί την αγάπη του Θεού για μας. Με το βάπτισμά Του ενώνεται με τη ζωή των αμαρτωλών ανθρώπων, όπως ακριβώς αργότερα, στο τέλος Αυτός, ο αθάνατος, ενώνεται επίσης ελεύθερα με τους ανθρώπους στο θάνατο. Όλα αυτά μαρτυρούν πως ο Χριστός επιθυμεί να μας σώσει με την αγάπη∙ αγάπη όμως πάνω από όλα σημαίνει ένωση μ’ αυτόν που αγαπάς. Σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα, “ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται… τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν” (Ης. 53, 4-5 ) .
Υπάρχει ωστόσο κι ένα δεύτερο ακόμη βαθύτερο και πιο χαρούμενο νόημα στο βάπτισμα του Κυρίου και Σωτήρος στα νερά του Ιορδάνη. Μετά την ακολουθία των Θεοφανείων οι πιστοί αφήνουν την εκκλησία και πηγαίνουν να αγιάσουν τα ύδατα. Τα θριαμβικά και δοξαστικά λόγια του ψαλμού αντηχούν: “Φωνή Κυρίου επί των υδάτων” ( Ψαλμ. 28, 3 ) , και μας φανερώνεται το νόημα και η σημασία του νερού ως εικόνα της ζωής, ως εικόνα του κόσμου και όλης της δημιουργίας. Και αυτός που κατέρχεται στο νερό, που καταδύεται στο νερό, που ενώνεται μαζί του ερχόμενος στον κόσμο για τη σωτηρία και την αναγέννησή του, αυτός είναι ο Θεός. Ο κόσμος αποκομμένος από τον Θεό, Τον ξέχασε, σταμάτησε να Τον βλέπει, και καταδύθηκε στην αμαρτία, στο σκοτάδι και στον θάνατο. Ο Θεός όμως δεν ξέχασε τον κόσμο. Εδώ ,στο βάπτισμά Του , ο Θεός μας επιστρέφει τον κόσμο, να λάμπει από τη δόξα των αστέρων και την ομορφιά που είχε την πρώτη ημέρα της δημιουργίας. “Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω, ο πιστεύων εις εμέ…. ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος” ( Ιωάν. 7, 37-38) . Το καθετί σ’ αυτόν τον κόσμο, μαζί και η ύλη, η ίδια η ουσία του, για άλλη μια φορά γίνεται δρόμος για το Θεό, κοινωνία μαζί Του, ανάπτυξη μέσα στην πλησμονή της αιώνιας ζωής . Αυτό που γιορτάζουμε τη χαρμόσυνη και λαμπρή ημέρα των Θεοφανείων είναι ο ερχομός του Θεού στη δημιουργία Του, “και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί” ( Ματθ.3,16 ). Δε γνωρίζουμε τι ακριβώς ένιωσε ο Ιωάννης όταν τα χέρια του ακούμπησαν το Σωτήρα, ή πως είδε τους ουρανούς να ανοίγουν, ή πως άκουσε τη φωνή. Η στιγμή όμως αυτή ήταν αναμφίβολα γι’ αυτόν μια στιγμή εκτυφλωτικού φωτός, όταν τα πάντα άστραψαν και πήραν φωτιά με τη χαρά της αρχικής ο μορφιάς της δημιουργίας , καθώς ο κόσμος για άλλη μια φορά αποκαλύφθηκε ως κόσμος του Θεού, εξαγνισμένος, καθαρός, αναγεννημένος, πλήρης δόξας και ευχαριστίας.
“ Ο Χριστός ήρθε για να ανακαινίσει όλη την κτίση”. Γιορτάζουμε την ανακαίνιση όταν βλέπουμε τον ιερέα να ραντίζει την εκκλησία, εμάς, τα σπίτια μας, τη φύση και όλο τον κόσμο με το καινούριο, το άγιο, το θεϊκό νερό∙ και όταν βλέπουμε τους ανθρώπους να στριμώχνονται για να μετάσχουν σ’ αυτό το «ζων ύδωρ» που ρέει στην αιώνια ζωή. Έτσι όποιος διψά, ας έρθει σ’ Αυτόν για να λάβει το δώρο του «ζώντος ύδατος», το δώρο της νέας ζωής, καθαρός και αναγεννημένος.

Από το βιβλίο «π. Αλέξανδρος Σμέμαν
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ
ΕΤΗΣΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ- Β΄»
Μετάφραση από το Αγγλικό:
Ιωσήφ Ροηλίδης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Εγωισμός. Ταπείνωσις.

Εγωισμός. Ταπείνωσις.

Προσέχετε τον εαυτό σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθησι της μηδαμινότητός μας. Ενώ όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».

«Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».

«Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωσι. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: «Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.
Συχνά να ελέγχετε και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό. Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… Λένε ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά σε συνεννόησι με τους εξωτερικούς κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και αρπάζουν κάθε θησαυρό».

«Αγωνισθήτε, ενώ συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.
Η δεύτερη επιτυχία του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς σε κάτι το γήινο και η αιχμαλωσία των αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό. Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του εχθρού.
Προσπαθήστε ν’ αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της καρδιάς και από κάθε διάσπασι της εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή από τον Κύριο και την συναίσθησι της παρουσίας Του.
Οι υπερβολές δεν οδηγούν ποτέ σε καλό. Το πρώτο βήμα για την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι. Το δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι, αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων λογισμών, βδελυκτών στον Θεό. Η αυτογνωσία και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».

«Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη, μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.
Εσείς βρίσκεσθε δε δράσι. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός, εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».

«Να καλλιεργήτε μέσα σας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή, την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο, που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός σας.
Τα άγια δάκρυα αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.
Τα αμαρτωλά δάκρυα προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι και παρέρχονται σύντομα.
Όταν σας πλησιάζη η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή».

«Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό μας είναι η ταπείνωσις. Δύσκολα την αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’ αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις ταπεινολογίες.
Σταθήτε λοιπόν και αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι του ιδίου θελήματος».

«Αγωνισθήτε ν’ αποκτήσετε ταπείνωσι. Η ταπείνωσις είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός. Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.
Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».

«Η ταπείνωσις πρέπει ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν Χριστώ ζωή».


«Αγωνισθήτε στον εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε έχετε την σκέπη και την βοήθεια του Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».

«Προσπαθήστε να παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να ξαναπαρουσιασθή.
Να σκέπτεσθε την πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού και του θανάτου είναι οι καλύτεροι διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».

«Είθε να σας διατηρήση ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για πάντα. Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω από την τροφή».


Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου
ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»
Μετάφρασις από τα ρωσικά
ΕΚΔΟΣΙΣ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004

Αρχειοθήκη ιστολογίου