Ένας νέος και ο ξένος Καποδίστριας

ΚΑΠΟΙΟΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΣ ΔΗΛΩΣΕ : «Πάτερ μου, όποιος πάει με τον σταυρό στο χέρι θα τον “φάνε λάχανο”. Και ο ιερέας του απάντησε: «Ξέρεις ο Καποδίστριας ακριβώς επειδή δεν φοβήθηκε να τον “φάνε λάχανο”, έγινε πρότυπο ηγέτη, ανασυγκρότησε το ελληνικό έθνος  Και είναι ο πρώτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης μας».

Η ζωή μου είναι ο ξένος. Με τον δικό μου άνθρωπο λειτουργώ ιδιοτελώς , δηλαδή εμπαθώς. Δίνω και προσδοκώ να πάρω. Με τον ξένο και κατατρεγμένο, λειτουργώ ανιδιοτελώς, διότι δίνω χωρίς να προσδοκώ τίποτα. Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Το ανιδιοτελές τραβά τη Χάρη του Θεού». Επομένως ο ξένος με προκαλεί να γίνω χαριτωμένος άνθρωπος.

Ο Καποδίστριας έζησε στα ξένα για πολλά χρόνια. Αγωνίστηκε για ξένους τόπους, τη Ρωσία, την Ελβετία… Η καρδιά του όμως χτύπαγε ελληνικά. Στην Ευρώπη όπου ζούσε, μακριά από τον τόπο του, είχε τον νου του πώς θα βοηθήσει την Ελλάδα. Και όταν κλήθηκε να κυβερνήσει το παράλυτο από τις μικρότητες , τις αλληλοφαγωμάρες  και τη φτώχεια έθνος μας, ήρθε σαν ξένος, γι’ αυτό και αγάπησε όλους τους Έλληνες το ίδιο. Δεν δούλεψε για ομάδες, οργανώσεις, κόμματα, παρατάξεις, αλλά για το έθνος. Δεν εργάστηκε για τους λίγους δικούς του- που δεν είχε- ,αλλά για όλους τους Έλληνες. Γι’ αυτό έγινε ο πρώτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης του τόπου μας, που ανασυγκρότησε τον λαό. Απέρριψε πρόταση γάμου από την πολυαγαπημένη του Αλεξάνδρα Στρούντζα, την αριστοκράτισσα Ελληνίδα της Ρωσίας, γιατί ήθελε να έχει όλους τους Έλληνες «δικούς του».

‘Έγραψε ιστορία. Εκλέχτηκε από το σύνολο του σύγχρονου ελληνικού κόσμου ως μεγάλος ‘Έλληνας μέσα από την ψηφοφορία που διεξήγαγε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ. Ο Καποδίστριας δεν ικανοποίησε το συναίσθημά του. Δεν το ξεδίψασε με κατώτερα πράγματα∙ το διοχέτευσε σε ανώτερους σκοπούς.

Γνώρισα κάποτε ένα παλληκάρι, το οποίο μου εξομολογήθηκε: «Πάτερ μου, απέναντι από το σπίτι μου ζούσε μια πανέμορφη κοπέλα. Την είχα ερωτευτεί. Πήγαινα και στο σπίτι της , διότι ήμουν κολλητός με τον αδερφό της . Όμως , ποτέ δεν έμαθε τον βαθύ πόνο που έτρεφα για εκείνη. Ήμουν ευγενής…

…Πέρασαν έτσι δέκα χρόνια και δεν ξεδίψασα ποτέ το συναίσθημά μου. Στράφηκα σε ανώτερα πράγματα. Αγάπησα πολύ στους πατέρες της Εκκλησίας. Διάβασα τα συγγράμματα τους. Ξεκίνησα να γράφω ποίηση, κείμενα. Προσευχόμουν, έκανα μετάνοιες. Έζησα πνευματικά χρόνια , εκεί απέναντι από την αγαπημένη μου, η οποία μέχρι τώρα δεν γνωρίζει τίποτε , παρ’ ότι κάπου ανταμώνουμε τυχαία στα δρομάκια της Αθήνας. Έχουν περάσει είκοσι δύο χρόνια από τότε. Δόξα τῷ Θεῷ».

Συγκινήθηκα με τη λεπτότητα αυτού του νέου. Θυμήθηκα τον κόμη Καποδίστρια που νοσταλγούσε την ωραία αριστοκράτισσα . Ωστόσο , έγραφε στον πατέρα του από τη Ρωσία: «Πατέρα, δεν είμαι εγώ για παντρειές. Με απασχολεί ο τόπος μου. Θέλω να κάνω κάτι σοβαρό για την Ελλάδα, να αφήσω καλή ανάμνηση στις μετέπειτα γενεές» ( πρβλ. Ελένη Κούκου, Ιωάννης Καποδίστριας- Ρωξάντρα Σ. Στρούντζα, έκδ. Πατάκη, Αθήνα, Μάιος 2008, η΄ έκδοση, σ. 88 )  .

Ο άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης , ο αγαπημένος άγιος του π. Πορφυρίου και ο εμπνευστής του στη ζωή της αγιότητας, έστησε το ξεροκάλυβό του δίπλα από το αρχοντόσπιτο των γονιών του. Όμως , μέχρι που εκοιμήθη, δεν τους αποκαλύφθηκε. Εκείνοι τον θεωρούσαν ήδη νεκρό. Μεγαλείο κυριαρχίας στο συναίσθημα, από αγάπη έμπονη, θεϊκή, πανανθρώπινη, η οποία αγκαλιάζει τους πάντες το ίδιο απαλά, με χάρη και λεπτότητα.

3/10/08

Πηγή: «εκπλήξεις χάριτος

Σύγχρονοι ήρωες του πνεύματος»

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΘΗΝΑ 2010

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ»