Η καλλιέργεια της καρδιάς (συνέχεια)

Ο αγώνας θέλει θέληση, υπομονή, επιμονή, επιμέλεια, γνώση και θεία βοήθεια απαραίτητα. Δίχως Εκείνον τίποτε δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε. Η προσευχή είναι σύμμαχος , βοηθός και δύναμη. Το καλύτερο στήριγμα της προσευχής είναι η ταπεινοφροσύνη. Να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού γυμνός, άλαλος, αμαθής, ουτιδανός, αδύναμος. Μην αρχίζεις μ’ εκείνους που δεν αγαπάς, δεν τα πας καλά μαζί τους και τα ‘χεις τσουγκρισμένα. Πήγαινε στη Γεσθημανή και τον Γολγοθά. Θυμίσου την μεγάλη αγάπη του Χριστού, τις πολλές ευεργεσίες του, τις δυνατές και σωστικές πρεσβείες της Θεοτόκου, τη συνδρομή των φίλων αγίων. Θυμίσου την αγάπη φίλων, γνωστών συγγενών. Έτσι θα μαλακώσει η καρδιά και θα γλυκαθεί και θα δακρύσει. Τότε εύκολα και με συγχωρητικότητα μεγάλη θα θυμηθείς και όσους σ’ έβλαψαν, σε αδίκησαν, σε πόνεσαν και σε απόδιωξαν. Με μια τέτοια κατανυκτική, ταπεινή και συγχωρητική προσευχή θα έλθει σίγουρα ένας υπέροχος και γλυκός ύπνος , που θα μας αναπαύσει πραγματικά.

Παρά την αδυναμία και την κόπωση με το πέρασμα των χρόνων ο απόστολος Πέτρος λέγει στην πρώτη επιστολή του ότι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος» μένει ζωντανός έως τέλους. Η επιθυμία ν’ αγαπάμε είναι μία επιθυμία της καρδιάς . Όσο δεν την εκπληρώνουμε πάσχουμε. Αν τη λαχταράμε πολύ, αγωνιζόμαστε σθεναρά, παραμερίζοντας όλα τα εμπόδια που βρίσκουμε στο διάβα μας , ισχυροποιούμε πιο πολύ τη θέλησή μας , για να επιτύχουμε τον σκοπό μας. Η μεγάλη αυτή αγάπη ανέδειξε ήρωες και μάρτυρες. Η θέρμη της καρδιάς μπορεί να φθάσει κατορθώματα που ούτε μπορεί να φαντασθεί. Χρειάζεται καλλιέργεια της καρδιάς για θυσιαστική προσφορά.

Στους ωραιότατους ψαλμούς του Δαβίδ ζητάμε από τον Θεό: «καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου». Παρακαλούμε ικετευτικά τον Θεό να ‘χουμε μια καρδιά που θα την χαρακτηρίζει η φωτεινότητα, η διαύγεια, η διαφάνεια και η καθαρότητα. Μα άλλα παρακαλούμε και άλλα πράττουμε. Υπάρχει ένας διχασμός λόγων και έργων, μια αντίφαση και αντίθεση νοσηρή και κουραστική. Πρέπει να βάλουμε όλοι τα δυνατά μας, να καλλιεργήσουμε την καρδιά μας, που παραπονείται και να την κάνουμε ευθεία και όχι στρεβλή.

Ο νους δέχεται κάτι και μπορεί εύκολα να το αποδεχθεί. Η καρδιά όμως είναι πιο δύσκολο όργανο και συνήθως αντιδρά, γι’ αυτό είναι δύσκολο να καλλιεργηθεί. Μόνο η θερμή προσευχή και η θεία χάρη μπορεί να συνδράμει ουσιαστικά στην αγαθή  καλλιέργειά της. Κουραζόμαστε όμως εύκολα στην προσευχή. Θέλουμε σύντομα και άκοπα αποτελέσματα. Μερικές φορές κουραζόμαστε πριν κουρασθούμε. Είμαστε προετοιμασμένοι για να κουρασθούμε και ν’ αποτύχουμε. Τα παραλέω;

Για την καλλιέργεια της καρδιάς χρειάζεται οπωσδήποτε κόπος και πόνος. Να πονέσουμε για να συμπονέσουμε και να κοπιάσουμε για να κερδίσουμε. Διαφορετικά δεν γίνεται. Η συμπόνοια ,η  συμπάθεια,  η καλοσύνη , η ευγένεια, η υποχωρητικότητα, η ανεκτικότητα θα δημιουργήσει ένα «κλικ» στην καρδιά. Θα αρχίσει να λιώνει ο πάγος και τα νερά του θα ποτίσουν τον κήπο μας. Θ’ ανοιχθεί παράθυρο , για να μπει αέρας, ήλιος, φως για την καλλιέργειά μας απαραίτητα. Η σκοτεινιά, η μοναξιά, η παγωνιά δεν συνδράμουν για καμία καλλιέργεια.

Η καλλιέργειά μας περνάει από τον άλλο κι έτσι φαίνεται . Το ερμητικό κλείσιμο στον εαυτό μας και η αδιαφορία για τους άλλους σημαίνει αντίδραση για κάθε καλλιέργεια. Μερικές φορές μένουμε θεατές του πόνου του άλλου, απλοί παρατηρητές, ενίοτε και αναλυτές και κριτές και φωνασκούντες, αλλά δίχως κανένα προσωπικό κόστος και καμία συμμετοχή. Δεν περνά ο πόνος του άλλου από την καρδιά μας, δεν μας αγγίζει, δεν περνά στην προσευχή μας. Φθάνει εμείς να μην πονάμε, να περνάμε καλά, να ευχαριστούμε τον Θεό για την ατέλειωτη ευτυχία μας. Φθάνει που δεν είμαστε «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» άρπαγες και μοιχοί και μάλιστα και σαν αυτόν τον παλιοτελώνη.

Για να επιτευχθεί η καλλιέργεια της καρδιάς μας, χρειάζεται η συσταύρωσή μας με τον Χριστό, η άρση του σταυρού του πλησίον και η άρση του προσωπικού μας σταυρού, για την όδευση του δικού μας Γολγοθά , από την κορυφή του οποίου κι εμείς θ’ αγαπήσουμε αληθινά και θα συγχωρήσουμε εγκάρδια, για ν’ αναστηθούμε στη συνέχεια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Διαφορετικά δεν γίνεται. Πρέπει να νιώσουμε ότι η βοήθεια του αδελφού μας είναι βοήθεια δική μας, αφού μέσα στην Εκκλησία μας είμαστε όλοι ένα εν Χριστώ.

Με την αγάπη των άλλων θα φθάσουμε και στην αγάπη του Θεού και τότε οι παλμοί της καρδιάς μας θα ενωθούν με του Θεού. Ό,τι αγαπά Εκείνος θα θέλω κι εγώ. Τότε όλα θα γίνουν εύκολα και ωραία. Διαφορετικά θα λέμε ψέματα. Θα πιστεύουμε σ’ ένα Θεό που δεν αγαπάμε και θα ζούμε με τους συνανθρώπους μας επιφυλακτικά, ανταγωνιστικά, καχύποπτα και φοβισμένα και όχι αδελφικά και αγαπημένα. Το τραγικό είναι ότι η αληθινή, θυσιαστική , χριστιανική αγάπη δεν υπάρχει ούτε στην οικογένεια και μάλιστα στην οικογένεια που εκκλησιάζεται τακτικά και εξομολογείται . Πάλι η προσευχή θα μας βοηθήσει να μαλακώσει η πέτρινη καρδιά μας.

Μια προσευχή όμως που δεν θα πρέπει να είναι τυπική ,συνηθισμένη, τακτική, ακόμη και μεγάλη, δίχως θέρμη, κατάνυξη, προσοχή κι ευλάβεια. Ένα πιπίλισμα λέξεων, μια ξερή απαγγελία, ένα παπαγάλισμα δίχως συμμετοχή και ιερή συγκίνηση. Τα λόγια της προσευχής να λέγονται σαν να είναι η πρώτη και τελευταία φορά της ζωής μας, αλλάλητοι στεναγμοί της καρδιάς , καρδιακές κραυγές  προς θείο έλεος και συγχώρεση. Ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος λέει «η προσευχή να ‘ναι σαν πίδακας αίματος από την καρδιά , σαν να σε σφάζουν, προσωπική επικοινωνία με τον ζωντανό Θεό, λύπη και χαρά». Ν’ αγαπήσουμε την προσευχή, να γίνει λαχτάρα, έφεση, ανάγκη, δίψα, έρωτας της ψυχής. Όχι μία στείρα καθηκοντολογία, τυπική επανάληψη, στερεότυπη επωδός, αλλά καημός, μεράκι, φιλότιμο, αγαλλίαμα της ψυχής μας…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω