Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Η είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά




Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι όχι μόνο της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα Τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού , ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει τον λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» - καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο , ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά , εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων Του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεσθημανή λίγο πριν από τον φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στον Σταυρό : «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλειπες;». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους , απορριμμένος από τον λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων∙ πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων∙ πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.
Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμος περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει τον Σωτήρα των ψυχών τους. Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε∙ κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να Τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό , απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και Του γύρισαν την πλάτη∙ λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν». Κι εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, χωρίς να γνωρίζει τί Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους εκτός από τη Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά, όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στον Σταυρό∙ Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.
Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο. Καθώς  θα ακούμε τα αναγνώσματα , καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας, ας θέσουμε στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιός; Ή  μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Απόστολους;»… Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας τον πρόδωσε, ο Πέτρος , ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη∙  οι άλλοι μαθητές το ‘βαλαν στα πόδια∙ κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο κι είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για άλλη μία φορά τον εαυτό μας ποιοί είμαστε και ποιά είναι η θέση μας μέσα σ’ αυτό το πλήθος. Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση , με τί; Κι αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που κύκλωνε τον Χριστό, που Τον ακολουθούσε και Τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε∙ όπως θα φύγουμε κι εμείς από τον ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για τον Σταυρό και τη Σταύρωση και τον θάνατο- και μετά, τί; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στον Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοί είμαστε και πού βρισκόμαστε , και την τελική ώρα ας στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ν τ βασιλεί σου


Από το βιβλίο: «Στο φως της κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Anthony Bloom
Εκδόσεις: «εν πλω»





 Νώτη Γεωργία

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ (1886-1929) ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» Βίος και επιλογή από τα έργα του


ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΟΣ
Αρχή της επίγειας πορείας του

Ο μελλοντικός αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων, κατά κόσμον Βλαδίμηρος Αλεξέγιεβιτς Τρόιτσκι , γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1866 , στο χωριό Λίπιτσι της περιφέρειας Κασίρα, στον νομό της Τούλα. Το Λίπιτσι βρίσκεται σε μια γραφική τοποθεσία ,  στην όχθη του ποταμού Οκά.
«Πλατιά κι ευρύχωρη η πατρική μας γη», έγραφε αργότερα ο επίσκοπος Ιλαρίων, «φτωχή σε εξωτερικές εντυπώσεις, αλλά πλούσια από τις ομορφιές του πνεύματος… και είναι μοναδική η ομορφιά των ταπεινών χωριών … Οι εκκλησίες με τα καμπαναριά τους κοιτάζονται στον καθρέφτη των ρωσικών ποταμών. Από μικρός συνήθιζα να βλέπω τέτοια ζωγραφιά στην πατρίδα μου, στις όχθες του αγαπημένου μου Οκά. Ανεβαίνεις στο χωριό μας το Λίπιτσι, πάνω στο βουναλάκι. Θα κοιτάξεις προς την κοιλάδα του Οκά και μπορείς να δεις μέχρι σαράντα βέρστια μακριά».
Ο παππούς του επισκόπου, ο π. Πέτρος , είχε μεγάλη επιρροή στους ενορίτες του εξαιτίας της άφθονης αγάπης του και της μορφώσεώς του. Λίγο πριν την κοίμησή του, όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήλθαν να τον αποχαιρετήσουν και να λάβουν την τελευταία ευλογία του. Ο πατέρας του Βλαδιμήρου , ο π. Αλέξιος,  ιερέας του χωριού και εφημέριος του ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είχε πέντε παιδιά, τρεις γιούς και δύο κόρες. Ο Βλαδίμηρος είχε δύο μικρότερους αδελφούς, τον Δημήτριο και τον Αλέξιο, και δύο αδελφές, την Όλγα και τη Σοφία. Η ζωή της οικογένειας των Τρόιτσκι διακρινόταν για την πατριαρχική της αυστηρότητα και την πιστότητά της στις ορθόδοξες παραδόσεις. Οι Τρόιτσκι ήταν λευιτική οικογένεια.

Τα παιδιά του πατρός Αλεξίου Τρόιτσκι νωρίς στερήθηκαν τη μητέρα τους, τη Βαρβάρα Βασίλιεβνα. Τη φροντίδα της ανατροφής τους ανέλαβε η ανύπαντρη αδελφή της κεκοιμημένης μητέρας τους Ναντιέζντα, δασκάλα του ενοριακού σχολείου. Συχνά έπαιρνε μαζί της τον μελλοντικό επίσκοπο , για να τον απασχολήσει, και έτσι λίγο-λίγο εκείνος έμαθε γράμματα . Ήδη από τα πέντε του χρόνια ο  Βλαδίμηρος έψαλλε στο αναλόγιο, διάβαζε τις Ώρες και τον Εξάψαλμο. Τα στοιχεία των γραμμάτων της σλαβονικής γλώσσας του έγιναν οικεία. Τα μικρότερα αδέλφια του Βλαδιμήρου ο Δημήτριος και ο Αλέξιος δέχθηκαν αργότερα κι αυτοί την ιερωσύνη . Ο Δημήτριος έλαβε το επισκοπικό αξίωμα (το μοναχικό του όνομα ήταν Δανιήλ) και ο Αλέξιος πήρε τη θέση του πατέρα του όταν εκοιμήθη. Αργότερα κι αυτός, όπως ο επίσκοπος Ιλαρίων ,έπεσε θύμα των διωγμών: Τον εξόρισαν σε εργοτάξιο ξυλείας όπου συνεθλίβη από κάποιο δέντρο…

Η παιδική ηλικία του αγίου Ιλαρίωνος σημαδεύεται από κάποιο επεισόδιο,  το οποίο χαρακτηρίζεται σαν υπαινιγμός για τη μελλοντική του κλίση. Όταν ήταν πέντε χρονών άκουσε για το μεγάλο ταλέντο μορφώσεως του Λομονόσοφ και αποφάσισε να τον μιμηθεί. Συνεννοήθηκε με τον τρίχρονο αδελφάκι του, τον Δημήτριο, τον πήρε απλό το χέρι και φύγανε μαζί από το σπίτι. Τα παιδάκια πήγαιναν με τα πόδια στη Μόσχα «για να σπουδάσουν»!! Στο δρόμο ο Δημήτριος από την κούραση άρχισε να κλαίει και ζητούσε να γυρίσει στο σπίτι. Του λέει τότε ο Βλαδίμηρος: «Εντάξει λοιπόν, μείνε αμόρφωτος» ! Βέβαια τους γύρισαν στο σπίτι και στις επιπλήξεις του πατέρα του απάντησε:
«Μπαμπά, μη συγχύζεσαι! Τί έγινε με τον Λομονόσοφ; Πήγε με τα πόδια στη Μόσχα . Κι εγώ αποφάσισα να πάω εκεί για να σπουδάσω».
Αυτή η φλόγα που άναψε, η δίψα για γνώση σχεδόν κατά τη νηπιακή ηλικία και η οποία έπειτα μεταμορφώθηκε σε επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας, έγινε το αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του επισκόπου Ιλαρίωνος κατά τη διάρκεια της ζωής του.

(συνεχίζεται)



Από το βιβλίο: «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΛΑΡΙΩΝ ΤΡΟΪΤΣΚΙ
(1886-1929)
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΜΑΧΟΣ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»
Βίος και επιλογή από τα έργα του
Από την τρίτομη έκδοση
της Ιεράς Μονής Σρέτενσκι (Υπαπαντής) Μόσχας
Μετάφραση: Πρωτοπρ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Νώτη Γεωργία

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

ΠΡΟΣΕΥΧΗ- ΚΗΡΥΓΜΑ-ΜΕΛΕΤΗ




Τα ανωτέρω (προσευχή, κήρυγμα, μελέτη) δεν είναι μόνο λεωφόροι, που οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού, αλλά είναι και ωφέλιμα, όχι μόνο για την ψυχική υγεία του ανθρώπου, αλλά και για τη σωματική!

Τί λέει η επιστήμη
Οι «ορμόνες και οι νευροδιαβιβαστές» ,επιδρούν καταλυτικά στη λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος. Οι ουσίες αυτές «αντιδρούν» κάθε φορά, σε ό,τι μαθαίνει ή σκέφτεται ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος!
Που σημαίνει, αν ο άνθρωπος σκέπτεται ή μαθαίνει πράγματα, που τον γεμίζουν με ειρήνη και γαλήνη, τότε η αντίδραση των «ουσιών» αυτών είναι θετική, οπότε η λειτουργία του εγκεφάλου και του νευρικού συστήματος επηρεάζεται προς το καλύτερο.
Ας σκεφθούμε, λοιπόν, πόσο ωφέλιμο είναι για τη σωματική μας υγεία η ακρόαση ενός κηρύγματος!
Πόσο ωφέλιμο είναι, όταν προσευχόμαστε αδιαλείπτως με τη διάνοιά μας , ( ή όταν φροντίζουμε να έχουμε καλούς λογισμούς! ) .
Πόσο ωφέλιμο είναι , όταν μελετούμε συνεχώς τα λόγια των αγίων μας Πατέρων14!
«Οι λόγοι των αγίων Πατέρων μας και η προσευχή κάνουν το κορμί υγιεινότερον και δυνατώτερον», έλεγε χρόνια πριν  ( ! ) ο όσιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος ( Τα ευρισκόμενα , εκδ. Ρηγόπουλου, σελ. 415 ).
Και η προσευχή, και η μελέτη είναι  στην καθημερινή διάταξη ενός χριστιανού!

14. Ισχύει και το αντίστροφο: Πόσο επιζήμιο είναι για τον εγκέφαλό μας και για το νευρικό μας σύστημα, όταν το μυαλό μας κολλάει στο κακό, ή όταν κουβεντιάζουμε, ή διαβάζουμε, ή ακούμε πράγματα «αρνητικά».

Εκκλησιασμός

Πόσο ωφέλιμο είναι, όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ακούμε την λειτουργία, το «ευαγγέλιο», τον «απόστολο», το θείο κήρυγμα!
Σχετικές έρευνες που έγιναν στην Αμερική απέδειξαν τα εξής αξιοπρόσεκτα:
«Όσοι πήγαιναν στην εκκλησία μία φορά την εβδομάδα, σε σχέση με αυτούς που πήγαιναν μια φορά το μήνα, το ανοσοποιητικό τους σύστημα ήταν σε  άριστη κατάσταση» ( Ελεύθερος Τύπος, 7.11.97 ) .
«Ενώ όσοι πήγαιναν στην εκκλησία μια φορά την εβδομάδα σε σχέση με αυτούς, που δεν πήγαιναν καθόλου, είχαν 50% λιγότερους θανάτους από στεφανιαία, 56% λιγότερους από φύσημα και 74% λιγότερους από κύρωση του ήπατος» ( CRASH, Μάιος 1997 ) .
Προσευχή : Μεγάλη επανάσταση
Στην Αμερική γίνεται πολύς λόγος για την προσευχή ως μέσο θεραπείας του αρρώστου∙ σαν το πιο επαναστατικό φάρμακο που ανακάλυψε ποτέ η ιατρική επιστήμη. Οι έρευνες γύρω από το θέμα αυτό (σχέση υγείας και προσευχής ) ξεπερνούν τις 500!
Επί πλέον πολλοί γιατροί (στην Αμερική) ίδρυσαν δυό αξιόλογα σωματεία με σκοπό την καθιέρωση της προσευχής ως τμήμα της ιατρικής: Το Christian Medical Foundation ( C.M.F. ), και το Christian Medical Society (C.M.S. ) .
Ο δρ. Χέμπερσον Μπένσον διευθυντής του Νοσοκομείου Ντίκονες της Βοστώνης , καθηγητής Πανεπιστημίου του Χάρβαντ, και διάσημος καρδιολόγος διακηρύττει:
«Είναι πια επιστημονικά αποδεδειγμένο, πως η θρησκευτική πίστη, ιδιαίτερα , όταν ενεργοποιείται με την προσευχή, προκαλεί αλλαγές στην εξωτερική χημεία του σώματος, που επηρεάζουν άμεσα το ορμονικό μας σύστημα, ολόκληρη τη λειτουργία του οργανισμού , την καρδιακή λειτουργία, το νευρικό μας σύστημα, και τα ίδια μας τα κύτταρα!
Ενεργοποιεί μηχανισμούς καθορισμούς για την βελτίωση της υγείας μας».
«Έχω πολλές περιπτώσεις, όπου πιο πολύ βοήθησε η προσευχή , παρά η επιστήμη», ομολογεί από την τριαντάχρονη εμπειρία του  ο δρ. Laurence Theological Seminary (CRASH Μάιος 1997 ) .

Διαλογισμός
Τονίσαμε ότι οι «θετικές σκέψεις»  έχουν θετική επίδραση στο σώμα. Και ο «διαλογισμός» ως θετική σκέψη, συντελεί στην υγεία του σώματος , όπως διακηρύσσεται σε διεθνή ιατρικά συνέδρια.
Όμως μεταξύ διαλογισμού και προσευχής που κάνει ο χριστιανός  υπάρχει μια χαώδης και αγεφύρωτη διαφορά.
Ο χριστιανός δεν προσεύχεται, επειδή η προσευχή του χαρίζει υγεία ( τότε δεν κάνει προσευχή, απλώς εφαρμόζει μια ιατρική συνταγή ) , αλλά προσεύχεται εκ καρδίας και με συντριβή ζητώντας το έλεος του Κυρίου, που γιγαντώνει σώμα και ψυχή. Και αυτό, η χάρη του Κυρίου, είναι το «κάτι άλλο». Κάτι που δεν το ξέρουν, όσοι είναι εκτός Εκκλησίας, γιατί ακριβώς δίνεται μόνο εντός της Εκκλησίας.
Αντίστροφα, όσοι κάνουν διαλογισμό, δεν απευθύνονται στον παντοκράτορα και Κύριο ( γιατί δεν Τον πιστεύουν, ή αν Τον πιστεύουν, Τον πιστεύουν τελείως διεστραμμένα ) , αλλά «απευθύνονται» είτε στον αδύνατο εαυτό τους, είτε στον τρομοκράτη διάβολο…


Από το βιβλίο: «ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ»
ΑΡΧ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Π. ΜΠΑΚΟΓΙΆΝΝΗ
Έκδοση Ε΄
Εμπλουτισμένη και βελτιωμένη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΘΗΝΑ , ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2008


Νώτη Γεωργία

Ο πόλεμος με τα πάθη (β΄)





ΑΣ  υποθέσουμε ότι επιτηρείς άγρυπνα την καρδιά σου. Τί παρατηρείς εκεί;
Πρώτα απ’ όλα θα έλεγα πως έχεις την ικανότητα εποπτείας της καρδιάς. Μέσα στο σκοτάδι δεν μπορεί κανείς να διακρίνει ούτ’ ένα μεγάλο αντικείμενο∙ μέσα στο φως, όμως, ακόμα και το πιο μικρό αντικείμενο τραβάει την προσοχή του. Όσο η ψυχή δεν στρέφεται στον Θεό, είναι σκοτεινή∙ όταν, όμως, στραφεί στον Θεό, τότε Εκείνος μπαίνει μέσα της και σαν ήλιος τη φωτίζει.
Πολέμησε τη φιληδονία σ’ όλες της τις εκφάνσεις και εκδηλώσεις της. Φιληδονία , με την ευρεία έννοια του όρου, είναι η τάση για αυτοϊκανοποίηση. Αυτή αποτελεί το άντρο όλων των παθών∙ τα δέχεται , τα περιθάλπει και τα δικαιώνει, δίνοντάς τους έτσι την ελευθερία να ενεργούν χωρίς αντίσταση. Αντίθετη στη φιληδονία είναι η αυταπάρνηση. Αυταπάρνηση έχει ο άνθρωπος που επιθυμεί όχι να ευχαριστεί τον εαυτό του, αλλά να ευαρεστεί τον Θεό. Και πώς ευαρεστείται ο Θεός; Με την τήρηση των εντολών Του, που εκφράζουν το άγιο θέλημά Του, με την υποταγή δηλαδή στο νόμο Του, που σώζει, όχι με την υποταγή στα πάθη, που καταστρέφουν την ψυχή.
Εσύ, λοιπόν, έβαλες σκοπό να ευαρεστήσεις τον Θεό δίχως να χαρίζεσαι στον εαυτό σου. Έτσι έδιωξες από την ψυχή σου το σκοτάδι. Το πνεύμα σου φωτίστηκε. Και αν διατηρήσεις σταθερά τη μνήμη του Θεού, ο πνευματικός ήλιος θα σε καταυγάσει. Τότε πια κανένα πάθος δεν θα σε πλησιάζει χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι.
Πιστεύω πως έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση των παθών. Όταν ετοιμαζόσουνα για την Εξομολόγηση και εξέταζες τον εαυτό σου, διαπιστώνοντας τα σφάλματα που είχες διαπράξει στο παρελθόν, καθόριζες παράλληλα και το πώς θα ζήσεις στο μέλλον, τί δηλαδή οφείλεις να κάνεις και τι ν’ αποφεύγεις. Τα πάθη, που είναι πάντα ενάντια σ’ ό,τι οφείλεις να κάνεις, πρέπει να τ’ αποφεύγεις. Ενώ , λ.χ. οφείλεις να είσαι ταπεινή, το πάθος σε γεμίζει υπερηφάνεια και έπαρση∙   ενώ οφείλεις να είσαι μειλίχια, το πάθος σε κάνει ν’ ανάβεις από οργή και θυμό∙ ενώ οφείλεις να χαίρεσαι για την ευτυχία των συνανθρώπων σου, το πάθος σου εμπνέει το φθόνο ∙ ενώ οφείλεις να συγχωρείς όσους σε βλάπτουν, το πάθος σε παρακινεί στην εκδίκηση. Κοντολογίς, κάθε εμπαθές συναίσθημα και κάθε εμπαθής ενέργεια εναντιώνονται στο σωστό και το δίκαιο. Εσύ αυτοδεσμεύθηκες να κάνεις μόνο το σωστό και απαρνήθηκες το άδικο, δηλαδή ό,τι έχει σχέση με τα πάθη. Θα έλεγα ότι και μόνο μ’ αυτή την αμετάκλητη αυτοδέσμευση είσαι πια σε θέση να προσέχεις άγρυπνα τον εαυτό σου και να διακρίνεις κάθε πάθος που θα επιχειρήσει να σε κυριέψει.
Η επαγρύπνησή σου μπορεί ν’ αποδειχθεί ατελέσφορη σε μια μονάχα περίπτωση: Όταν ένα πάθος δεν σε πλησιάσει με το αληθινό του πρόσωπο, αλλά με προσωπείο αγαθό. Τότε θα ξεγελαστείς και θα νομίσεις ότι δεν είναι πάθος. Όλοι παραδεχόμαστε , π.χ., πως ο θυμός είναι πάθος και τον αναγνωρίζουμε πώς εκδηλώνεται. Συχνά, ωστόσο, εμφανίζεται ωραιοποιημένος, σαν “δίκαιη αγανάκτηση”. Με όμοιο τρόπο μεταμφιέζονται όλα τα πάθη, για να παρουσιάζονται σαν εύλογα και δικαιολογημένα. Έτσι μπορούν να σε εξαπατήσουν εύκολα. Φυλάξου! Πρέπει ν’ απαρνηθείς καθετί το εμπαθές, ακόμα και το πιο ασήμαντο, ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο.
Θ’ αναρωτιέσαι βέβαια, τί μπορείς να κάνεις, αφού ένα πάθος μπορεί να μεταμφιέζεται με τόση ευκολία. Πρώτον, αν έχεις στραφεί στον Θεό μ’ όλη σου την καρδιά και έχεις παραδώσει σ’ Εκείνον τον εαυτό σου ολοκληρωτικά, ο Πανάγαθος δεν θα σ’ αφήσει ποτέ ν’ απατηθείς. Ο άγγελός Του, ο ακοίμητος φύλακάς σου, θα σε προειδοποιεί μυστικά για κάθε κίνδυνο. Φτάνει ν’ ακούς , όταν η φωνή του μέσα σου σου αποκαλύπτει ότι κάτι είναι άτοπο, ανάρμοστο, εφάμαρτο. Δεύτερον, τώρα που άρχισες τον αγώνα εναντίον των παθών, θ’ αρχίσεις ν’ αποκτάς και μια πνευματική πείρα.  Τί είναι αυτή η πείρα; Η ικανότητα άμεσης διακρίσεως του καλού από το κακό, του σωστού από το σφαλερό, του θεάρεστου από το δαιμονικό, της αρετής από το πάθος. Αν δεν κάνεις την παραμικρή υποχώρηση στα πάθη, πολύ σύντομα θα γίνεις πλούσια σε πνευματική πείρα.  Ο απόστολος Παύλος αναφέρει κάπου πως  οι ώριμοι χριστιανοί με τη συνεχή χρήση έχουν εξασκήσει τα αισθητήριά τους, για να μπορούν να διακρίνουν το καλό από το κακό ( Εβρ. 5:14 ) . Αυτό ακριβώς είναι που διαμορφώνεται τώρα μέσα σου. Όπως η γεύση ξεχωρίζει το γλυκό από το πικρό, έτσι και η καρδιά, διδαγμένη από την αίσθησή της, θα σου λέει τί είναι καλό και τί κακό.
Θα μου πεις, βέβαια, ότι, όσο κι αν ασκηθείς, τα πάθη θα συνεχίσουν να επιδιώκουν την άλωση της ψυχής και του σώματός σου. Έτσι είναι. Εσύ, όμως, μην αφήνεις κανένα πάθος, που σου επιτίθεται φανερά, να σε κυριέψει. Σ’ αυτό να είσαι ανυποχώρητη. Αν κάποιο πάθος τρυπώσει μέσα σου στα κλεφτά, χωρίς να το αντιληφθείς, ο Θεός δεν θα σου καταλογίσει ευθύνη. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πάντως, πρέπει να μετανοείς ενώπιον του Κυρίου. Συνάμα πρέπει να εξετάζεις πώς το πάθος κατόρθωσε να σε ξεγελάσει  και να σε κυριέψει, ώστε να παίρνεις τα κατάλληλα προφυλακτικά μέτρα για το μέλλον. Έτσι, με τον καιρό, θα μάθεις πώς ν’ αντιμετωπίζεις τα πάθη.
Θα σου προτείνω, ωστόσο, μια μέθοδο, μια πολύ απλή μέθοδο, που αν την εφαρμόσεις με συνέπεια και προσοχή, θα σε βοηθήσει ν’ αντιλαμβάνεσαι έγκαιρα κάθε πάθος και να το διώχνεις, πριν προλάβει να σε κυριέψει. Να τί έχεις να κάνεις: Θα παρατηρήσεις προσεκτικά τον εαυτό σου και θα διαπιστώσεις – είναι πολύ εύκολο- προς τα πού κλίνουν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Κλίνουν προς την ευαρέστηση του Θεού ή προς τη φιληδονία; Ξέρεις ότι το σωστό είναι να αντιτίθεσαι στη φιληδονία. Κάποιος γέροντας είπε στον υποτακτικό του: “Πρόσεξε μη δεχθείς εκείνον τον προδότη!”. “Ποιόν προδότη;”, ρώτησε ο υποτακτικός. “Τη φιληδονία”, αποκρίθηκε ο γέροντας. Η φιληδονία ευθύνεται για όλα τα πνευματικά μας  προβλήματα. Η φιληδονία ανοίγει την πόρτα της ψυχής μας στον εχθρό. Αν , λοιπόν, την πολεμήσεις με σταθερή αποφασιστικότητα , πολύ δύσκολα θα σε κυριέψει οποιοδήποτε πάθος. Σου εύχομαι και σε προτρέπω μ’ όλη μου την καρδιά: Ποτέ μη δεχθείς τον κακόβουλό αυτό προδότη.
Δεν αμφιβάλλω πως εύκολα θα φυλάξεις τον εαυτό σου, αν δεν ραθυμήσεις, δεν χαλαρώσεις την προσοχή σου και δεν μειώσεις το ζήλο σου. Να θυμάσαι τα δικά σου λόγια: “Θέλω να κρατήσω τον εαυτό μου στο επίπεδο της πραγματικής ανθρώπινης αξίας”.
Ο Κύριος να σ’ ευλογεί!


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Νώτη Γεωργία

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Απαράδεκτη αδικία








Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος.
Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του. Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο!
Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ’ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες  που κράτησε ο άρχοντας.
Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά  κι εκεί  στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!

Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού!

Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία . Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος . Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις. Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας  και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.




Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουράνια μηνύματα
Θαυμαστά γεγονότα»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΔΩΡΙΔΑ 2009

Νώτη Γεωργία

Ο πόλεμος με τα πάθη (α΄)




ΣΥΝΕΧΙΖΩ. Υπάρχουν μέσα μας πάθη, αλλά δεν αποτελούν ουσιώδη και εγγενή μέρη της ψυχής. Ο λόγος , π.χ. , δηλαδή το λογικό, είναι μέρος της ψυχής. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αφαιρεθεί, χωρίς να καταστραφεί η ψυχή. Με τα πάθη, όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο. Επειδή είναι ξένα προς τη φύση μας, μπορούν ν’ απομακρυνθούν  χωρίς αυτή ν’ αλλοιωθεί. Απεναντίας μάλιστα, όταν απομακρυνθούν, τότε γινόμαστε αληθινοί άνθρωποι, ενώ, όσο υπάρχουν μέσα μας, μας κάνουν από ορισμένες τουλάχιστον απόψεις, χειρότερους κι από ζώα. Όταν αγαπάμε τα πάθη που μας εξουσιάζουν, τότε αυτά δένονται τόσο στενά με την ανθρώπινη φύση, ώστε, ενώ ενεργούμε με εμπάθεια, φαίνεται ότι ενεργούμε φυσιολογικά. Κι αυτό, γιατί, όταν είμαστε υποταγμένοι στα πάθη, όχι μόνο κάνουμε πρόθυμα ό,τι θέλουν, μα και πιστεύουμε ακράδαντα πως η φύση είναι τέτοια και πως, επομένως, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει.
Όλα τα πάθη προέρχονται και συντηρούνται από την επιθυμία της αυτοϊκανοποιήσεως και της απολαύσεως, από τη φιλαυτία και την υπερηφάνεια. Μόλις ο άνθρωπος αποκτήσει ταπείνωση και αυταπάρνηση, κυριεύεται από τον πόθο της ευαρεστήσεως του Θεού. Τότε όλα τα πάθη χάνουν το έρεισμά τους και συνακόλουθα τον έλεγχο της αυτοσυνειδησίας και της βουλήσεως. Χάνοντας το έρεισμά τους, στερούνται τη χαρακτηριστική εκείνη δύναμη, με την οποία έσερναν τον άνθρωπο όπως σέρνει ο αγωγιάτης ένα γαϊδουράκι από το σκοινί. Πρωτύτερα , με τον πρώτο πειρασμό, ο άνθρωπος έσπευδε να ικανοποιήσει το αντίστοιχο πάθος. Τώρα, απεναντίας όχι μόνο δεν θέλει να υποκύψει σε κανέναν πειρασμό, μα και φεύγει αμέσως μακρυά του.
Να σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι κι εσύ, αφότου έβαλες σκοπό να εργαστείς για τον Κύριο με θέρμη, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι τα πάθη δεν είχαν προλάβει να θεριέψουν και να ριζώσουν γερά μέσα σου. Υπάρχουν, πάντως, κι εσύ ενεργούσες σύμφωνα μ’ αυτά, χωρίς να γνωρίζεις ότι έτσι έβλαπτες τον εαυτό σου, καμιά φορά μάλιστα και τα επαινούσες, όπως έκανες με τη δίκαιη αγανάκτηση και την υπερήφανη αυτοδικαίωσή σου. Κι αυτές, βλέπεις, όταν προκόβουμε στην αρετή, πρέπει να τις θεωρούμε – και είναι- εμπαθείς εκδηλώσεις της ψυχής.
Υπάρχουν, λοιπόν, μέσα σου τα πάθη, αλλά είναι κρυμμένα. Κάθε τόσο εμφανίζονται, διεκδικώντας τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, αλλά εσύ δεν πρέπει να υποκύπτεις στις απαιτήσεις τους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι δεν θα σε ενοχλήσουν άλλη φορά, γιατί τώρα, χάρη στην αποφασιστικότητά σου, έχουν χάσει τη δύναμή τους. Την έχασαν από τότε που αποφάσισες να μη λυπάσαι τον εαυτό σου για τον Θεό. Ωστόσο δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, γιατί μια απόφαση δεν φτάνει∙ πρέπει και να πραγματοποιηθεί, ή μάλλον να πραγματοποιείται κάθε στιγμή, χωρίς δισταγμούς, συμβιβασμούς, παραχωρήσεις ή υπαναχωρήσεις.
Μολονότι, δηλαδή, ήδη έχεις αποφασίσει να ευαρεστήσεις τον Θεό και έχεις κατανοήσει τί ζητάει από σένα, πρέπει να εφαρμόσεις με συνέπεια τους ακόλουθους κανόνες:
α ) «Προσέχετε καλά πώς ζείτε∙ μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί ζούμε σε καιρό κυριαρχίας του κακού» ( Εφ. 5:15-16 ) . Στον καιρό μας κυριαρχεί το κακό λόγω των παθών που υπάρχουν μέσα μας.
β) «Να είστε νηφάλιοι και άγρυπνοι» ( Α΄ Πετρ. 5:8 ) .
γ) «Προσέχετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε» ( Μαρκ. 13: 33 ) .

Γιατί πρέπει να προσέχεις και ν’ αγρυπνείς; Για να μην κινηθεί ύπουλα κάποιο πάθος, κατορθώνοντας να σε απατήσει και να σε ρίξει στην αμαρτία. Ακόμα κι αν βρεθείς ασυναίσθητα κάτω από την επήρεια ενός πάθους, εφόσον αυτό θα σε εξωθήσει σε μια εφάμαρτη πράξη, έστω κι ασήμαντη , θα ευαρεστήσεις τον εχθρό και όχι τον Θεό. Πρέπει, λοιπόν, να είσαι άγρυπνη, νηφάλια και προσεκτική, ώστε ο εχθρός να μην αποκομίζει ούτε το ελάχιστο κέρδος από σένα.
Πιο αναλυτικά: Να είσαι άγρυπνη, δηλαδή να μην κοιμάσαι. Τί σημαίνει αυτό; Να μην παραδίνεσαι στην αμέλεια, αλλά να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, ώστε, αν ο εχθρός κινηθεί ύπουλα εναντίον σου, να τον αντιληφθείς αμέσως. Να είσαι νηφάλια, δηλαδή ξεμέθυστη. Τί σημαίνει αυτό; Να μην  προσκολλάς την καρδιά σου παρά στον Θεό μονάχα, γιατί κάθε άλλη προσκόλληση μεθάει την ψυχή και της αφαιρεί την φρόνηση. Να είσαι προσεκτική. Τι σημαίνει αυτό; Να παρατηρείς προσεκτικά τί συμβαίνει μέσα σου, ώστε κανένα κακό να μην εμφανιστεί και να μη σταθεί στην καρδιά σου.
Η προσοχή και η επαγρύπνηση έχουν κεφαλαιώδη σημασία στον πόλεμο με τα πάθη. Αν παραβλέψεις τον εχθρό και τον αφήσεις να περάσει μέσα σου, περίμενε είτε να πληγωθείς είτε ολότελα να συντριβείς. Αν, όμως, τον αντιληφθείς έγκαιρα, θα το βάλει στα πόδια. Έτσι κάνουν σχεδόν πάντα οι πνευματικοί μας αντίπαλοι. Εξαφανίζονται μόλις γίνουν αντιληπτοί, για  να μας ξαναπλησιάσουν στα κλεφτά, όταν εφησυχάσουμε. Υπάρχουν, πάντως, και πνεύματα ιδιαίτερα σκληρά και επίπονα, που επιδιώκουν να μας κυριέψουν με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση.
Θα συνεχίσω όμως, την άλλη φορά. Προς το παρόν να ‘σαι καλά.


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Νώτη Γεωργία

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ο πρώτος και ο δεύτερος γύρος του αγώνα της ζωής




«Ο άγιος Ξύστος (250 μ.Χ. ) καταγόταν από την Αθήνα και ήταν επίσκοπος Ρώμης. Εν όψει του Διωγμού επί Δεκίου, έδωσε εντολή στον αρχιδιάκονό του Λαυρέντιο να διαφυλάξει τα ιερά σκεύη της Εκκλησίας. Ο Λαυρέντιος επώλησε τα ιερά σκεύη και τα χρήματα τα μοίρασε στους φτωχούς. Όταν ο Δέκιος επέστρεψε από την Περσία, ανέκρινε πρώτον τον επίσκοπο Ξύστο, τον οποίο και καταδίκασε σε θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Έπειτα εκάλεσε τον Λαυρέντιο, από τον οποίο ζήτησε να του παραδοθούν όλα τα χρήματα και τα σκεύη της Εκκλησίας. Ο αρχιδιάκονος δέχθηκε και παρακάλεσε να του χορηγηθούν άμαξες, για να μεταφέρει τους θησαυρούς της Εκκλησίας και να τους παραδώσει στον Δέκιο. Πράγματι. Ο Λαυρέντιος εστοίβαξε επάνω στα αμάξια τους φτωχούς, τους χωλούς και όλους εκείνους , στους οποίους είχε διαμοιράσει τα χρήματα και τους οδήγησε στον βασιλέα.
Ο Δέκιος εξαγριώθηκε και διέταξε να θανατώσουν τον Αρχιδιάκονο, καθώς και τον Ιππόλυτο, που παρέλαβε το λείψανο του Λαυρεντίου και το έθαψε. ( Ο άγιος Ιππόλυτος εμαρτύρησε συρόμενος από άγρια άλογα ) . Επτά ημέρες , μετά το μαρτύριο του αγίου Ιππολύτου, ο Δέκιος και ο υιός του Βαλλεριανός, επήγαν έφιπποι στο Θέατρο και παρέστησαν σε κάποιες εκδηλώσεις. Εκεί απέθαναν και οι δύο. Και ο μεν Δέκιος , κατά την στιγμή του θανάτου του φώναξε: «Ω Ιππόλυτε, σαν αιχμάλωτο με δένεις και με σέρνεις»! Ομοίως και ο Βαλλεριανός είπε: «Ο Ιππόλυτος με έδεσε με πύρινες αλυσίδες και με δέρνει» ( Συναξάρι, 10 Αυγούστου ) .

Τα ιερά σκεύη και οι θησαυροί της Εκκλησίας είναι οι φτωχοί και ανάπηροι άνθρωποι. Ο άγιος Λαυρέντιος κατάλαβε σωστά το Ευαγγέλιο του Χριστού που λέγει: «Θησαυρίζετε θησαυρος ν οραν» ( Ματθ. στ ΄ 20 ). Οι θησαυροί της Εκκλησίας βρίσκονται κατατεθειμένοι στην τράπεζα της αγάπης. Η Εκκλησία δεν θησαυρίζει επί της γης. Δεν συγκεντρώνει και δεν αποθηκεύει χρήματα και οικονομικά αγαθά. Η Εκκλησία δεν έχει «περιουσία». Η περιουσία της Εκκλησίας είναι οι άνθρωποι και, ιδιαίτερα , οι φτωχοί. «Η Εκκλησία δεν είναι χρυσοχοείον» έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να συσσωρεύει χρυσό, να αποκτά πολυτελή ιερά σκεύη και άμφια και να δημιουργεί περιουσία. Τα οικονομικά της Εκκλησίας πρέπει να είναι ευέλικτα, να ρευστοποιούνται και να χρησιμοποιούνται στα έργα της αγάπης και της φιλανθρωπίας. Τα χρήματα της Εκκλησίας μοιάζουν με το Μάννα της Ερήμου. Το Μάννα έπεφτε καθημερινά από τον ουρανό και οι Ισραηλίτες έπρεπε να συγκεντρώνουν τόσο όσο χρειάζονταν για τις ανάγκες μιας ημέρας . Εάν συγκέντρωναν περισσότερο και το φύλαγαν, εκείνο σκουλήκιαζε ( Εξ. ιστ΄20 ) . Το συσσωρευμένο χρήμα της Εκκλησίας είναι άχρηστο. Οικονομικά της Εκκλησίας που δεν κινούνται μουχλιάζουν και σκουληκιάζουν. Και τούτο, γιατί δεν εκπληρώνουν τον προορισμό τους.
Στον κόσμο τούτο, οι διώκτες δένουν τους Αγίους σε άγρια άλογα, τα οποία σέρνουν μέχρι θανάτου. Στον επουράνιο κόσμοι οι διώκτες της Εκκλησίας δένονται με πύρινες αλυσίδες… Η εικόνα αυτή που έδωσαν ο Δέκιος και ο υιός του είναι όντως αποκαλυπτική και φρικτή. Το παιχνίδι της ζωής δεν τελειώνει στον τάφο. Συνεχίζεται και πέρα απ’ αυτόν. Και η συνέχεια του παιχνιδιού, το β΄ ημίχρονο, ο β΄ γύρος, έχει πολλές εκπλήξεις. Οι νικηταί του α΄ γύρου χάνουν οριστικά το παιχνίδι στον β’ γύρο. Όσο ισχυροί παρουσιάσθηκαν στην πρώτη φάση του αγώνα, τόσο απελπιστικά αδύνατοι και ανίσχυροι αποδεικνύονται στη δεύτερη φάση. Συντρίβονται κυριολεκτικά.
Όσοι χάνουν τον πρώτο γύρο της ζωής, ας μην απελπίζονται. Υπάρχει και ο δεύτερος γύρος. Τώρα χάνουν τον αγώνα, διότι έχουν να κάνουν με τους ισχυρούς, με τους δυνατούς, με αυτούς που έχουν τα μέσα, τα όπλα, τον κρατικό μηχανισμό, τις σφραγίδες, τα χρήματα και τους υπαλλήλους τους. Στη δεύτερη φάση δεν θα είναι το ίδιο. Τότε ο αγώνας θα είναι δίκαιος, θα είναι ίσος προς ίσον και η νίκη θα είναι για τους δικαίους. «Ο δίκαιοι κλάμψουσιν ς λιος ν τ βασιλείᾳ το πατρς ατν» ( Ματθ. ιγ΄43 ) .



Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Νώτη Γεωργία



Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Ο βίος του Οσίου Νήφωνος Επισκόπου Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν (συνέχεια)


Πόλεμος με τη λαιμαργία


Ο ΠΟΝΗΡΟΣ δεν άργησε να τον πολεμήσει και με άλλο τρόπο : με τη λαιμαργία. Του προκαλεί λοιπόν , από το πρωί κιόλας, σαν βασανιστικό αίσθημα πείνας, σπρώχνοντάς τον να φάει κρέατα και ψάρια και άλλα πλούσια φαγητά. Μα ο μακάριος Νήφων αντιστεκόταν στο διάβολο με τον διακριτικό του λογισμό, λέγοντας:
-     Όλ’ αυτά , μόνο μέχρι το φάρυγγα χαρίζουν ηδονή. Πιο κάτω ευχαρίστηση καμιά δεν δίνουν! Μόνο ανυπόφορη δυσωδία αναδίνουν! Πήγαινε λοιπόν διάβολε, εκεί που οι άνθρωποι κάνουν την ανάγκη τους και δες, τι είναι εκείνα που μου λες να φάω! Γεύσου τα εσύ, να ευχαριστηθείς…
Μ’ αυτά τα λόγια χλεύαζε τον πονηρό. Κι όταν εκείνος του ξαναριχνόταν και τον πολεμούσε αγριότερα, του έλεγε:
-     Σήμερα θα φάω και θα πιω με το παραπάνω! Για να σου δείξω , πως ούτε κι έτσι θα μπορέσεις να μ’ εμποδίσεις από την προσευχή.
Τη μέρα εκείνη έτρωγε ακόμα και κρέας κι έπινε κρασί μπόλικο.
Ύστερα σηκωνόταν κι έλεγε στον εαυτό του:
-     Πρόσεχε, Νήφων! Ο σκύλος , μόλις χορτάσει, γαβγίζει μ’ ευχαρίστηση. Κι εσύ τώρα έφαγες από τα δώρα του Θεού. Εμπρός, λοιπόν, να Τον ευχαριστήσεις , που σε χόρτασε από τα επίγεια αγαθά.
Κι ευθύς πήγαινε στην  εκκλησία , σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό κι έλεγε:
-     Σε δοξάζω, Χριστέ ο Θεός,
που με χόρτασες απ’ τα αγαθά Σου∙
μη μου στερήσεις , πολυέλεε,
και τα επουράνια!

Και συνέχιζε την προσευχή του για πολλήν ώρα, μ’ όλο και μεγαλύτερη θέρμη.
Ύστερα γύριζε κι έλεγε στο διάβολο:
-     Δες, αδιάντροπε σκύλε, πόσο έφαγα και ήπια! Ε, και τι μ’ αυτό; Από την εκκλησία κανείς δεν μπορεί να με διώξει. Ο Θεός δεν μ’ αποστράφηκε, ούτε κι οι άγιοί Του. Ρεζίλι έγινες πονηρέ κι ακάθαρτε! Φύγε μακριά! Χάσου στο σκοτάδι! Μην ελπίζεις πια σ’ εμένα!


Πόλεμος με τον ύπνο


Μ’ ΑΥΤΑ τα λόγια όμως ο διάβολος μάνιαζε περισσότερο. Κι αμέσως δοκίμαζε άλλο όπλο: Του έφερνε αφόρητη νύστα και ασταμάτητα χασμουρητά, , προσπαθώντας να τον αποχαυνώσει. Αλλά εκείνος, μόλις ένιωθε νύστα, άρπαζε το ραβδί του κι άρχιζε να χτυπάει το σώμα του λέγοντας: :
-     Αχάριστε δούλε! Δεν σου έδωσα να φας και να πιεις; Τώρα θέλεις και ύπνο; Θα σε μάθω εγώ να νυστάζεις!
Τέτοια λέγοντας , χτυπούσε όλο και περισσότερο το σώμα του. Τόσο που η νύστα τελικά υποχωρούσε! Και τότε άρχιζε ν’ αγρυπνεί και να προσεύχεται …
Μετά την προσευχή έλεγε πάλι:
-     Κοίταξε , Νήφων! Έφαγες και ήπιες. Αν τώρα υπηρετήσεις ανύσταχτα τον Κύριό σου, θα σε ξαναχορτάσω με τις δωρεές Του. Αν όμως αρχίσεις να λυγάς στον ύπνο, θα σε πεθάνω στην πείνα και τη δίψα!
Ακούγοντας ο διάβολος αυτά τα λόγια, λύσσαγε.
-     Αλιτήριε Νήφων! τσύριξε μια μέρα. Πιο πανούργος κι απ’ τους δαίμονες είσαι! Ποιος σου τις έδειξε τούτες τις κατεργαριές; Πού τα ‘μαθες αυτά τα κόλπα, μου λες; … Αλίμονό μου! Με πάμπολλους πάλεψα ως τώρα, μα τέτοια σκληρό καρύδι ποτέ μου δεν συνάντησα! Δεν φτάνει που με βρίζει και με κοροϊδεύει, διαλαλεί κι από πάνω πως δεν φοβάται τους δαίμονες . Κακό που με βρήκε! Τον ρίχνω μια φορά, σηκώνεται, με ρίχνει δύο και τρεις ! Και μου λέει ειρωνικά: “Δεν βλάπτει κανέναν να κρατάμε τις ισορροπίες!”. Άλλοτε πάλι με απειλεί: “Μα κι αν πέσω, τι λες, δεν μπορώ να ξανασηκωθώ;”.  Tί να κάνω πια… Μα έννοια σου! Νέος είν’ ακόμα! Κι εγώ ξέρω χίλια τεχνάσματα! Θα τον τραβήξω πάλι στο βούρκο της ακολασίας…
(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΟΣΙΟΣ ΝΗΦΩΝ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΝΗΣ»
ΕΚΔΟΣΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011


Νώτη Γεωργία

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΒΙΟΥ (συνέχεια)





…Αν η κεφαλή μιας οικογένειας έχει οικονομικές σκοτούρες, φροντίδες και μέριμνες, δεν μπορούν να ειρηνεύσουν ούτε τα άλλα μέλη της οικογένειας∙ ούτε ακόμα και τα μικρά παιδιά, που δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα της ζωής. Δεν θα έχουν ειρήνη, ακριβώς επειδή ο πατέρας τους είναι φορτωμένος με μέριμνες. Επομένως, πρέπει όλοι μας και ιδιαίτερα όσοι έχουν οικογένεια και σπιτικό, να μάθουμε να εναποθέτουμε με εμπιστοσύνη τον εαυτό μας και τους γύρω μας και ολόκληρη τη ζωή μας στα πόδια του Θεού. Όταν πιστεύουμε πλήρως ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει, αν στραφούμε σ’ Εκείνον εκ βάθους καρδίας, τότε θα μας παρηγορήσει. Ακόμα κι αν διαπράξουμε μια αμαρτία ενώπιον των γονιών μας ή τους παρακούσουμε σε κάποιο μείζον ζήτημα, εκείνοι θα μας ανοίξουν τις γονεϊκές καρδιές τους και θα μας συγχωρήσουν και θα μας βοηθήσουν, αν τους το ζητήσουμε σοβαρά.
Γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να μάθουμε να συγχωρούμε εκ καρδίας.
Πολλοί άνθρωποι έρχονται σε μένα και μου λένε ότι βασανίζονται να διατηρήσουν την εσωτερική τους ειρήνη. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ειρήνη όσο η συνείδησή μας μας λέει κάτι. Πρέπει πρώτα να κατευνάσουμε τη συνείδησή μας. Ο Κύριος θα στρέψει το βλέμμα Του σε μας και θα μας φωτίσει με τη χάρη  Του. Και θα μας χαρίσει κάτι από την αγαθότητά Του, διότι η αγαθότητα είναι μία θεία δύναμη που επενεργεί παντού, ειδικά σε όσους αναζητούν σοβαρά την Πηγή της Ζωής. Ο Κύριος, ακόμα και δια στόματος ενός προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης, παραγγέλλει «Δός μοι υἱέ σὴν καρδίαν» ( Παροιμ. 23, 26 ) . Αυτή είναι η θεία ειρήνη που ο Θεός φυτεύει σαν σπόρο σε κάθε καρδιά και αυτό είναι το είδος της ειρήνης που παρέχει παραμυθία σε κάθε ψυχή.
Ο Κύριός μας είναι η μόνη παρηγοριά τόσο των αγγέλων όσο και των ανθρώπων- κάθε ψυχής που Τον λαχταρά. Εκείνος μόνο είναι αιώνιος. Μπορούμε να αναζητήσουμε παρηγοριά στους συνανθρώπους μας εδώ σ’ αυτή τη ζωή, αλλά αυτή η παρηγοριά είναι πολύ περιορισμένη, διότι τα κτιστά πλάσματα είναι περιορισμένα στον χρόνο και στον χώρο και δεν μπορούν να παράσχουν αιωνιότητα. Ο Κύριος μόνο φροντίζει κάθε ανάγκη της ψυχής μας. Μολονότι έχουμε πλαστεί ως περιορισμένες υπάρξεις, λαχταράμε την αιωνιότητα και κανείς δεν μπορεί να μας τη δώσει, ούτε καν οι κοντινότεροί μας  συγγενείς και φίλοι. Γιατί; Διότι είμαστε όλοι περιορισμένες υπάρξεις, υπάρξεις που βρίσκονται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση στο πεδίο των λογισμών τους. Τα πεπτωκότα πνεύματα είναι πλήρη κακίας και φθόνου και μας πολεμούν αδιάκοπα. Ο Θεός παρακολουθεί αυτό τον πόλεμο, προκειμένου να δει αν θα Τον αναζητήσουμε, αν θα ποθήσουμε τη βοήθειά Του με την καρδιά μας. Περιμένει πάντοτε να μας βοηθήσει. Ωστόσο ,είναι λίγα εκείνα τα ζωντανά παραδείγματα στα οποία μπορούμε να στραφούμε σ’ αυτή τη ζωή. Ακούμε πολλά λόγια και βλέπουμε διάφορα παραδείγματα σχετικά με το πώς να ζήσουμε, πώς να συμπεριφερθούμε προς τους γείτονές μας και την οικογένειά μας, και πώς να τους διδάξουμε να αποκτήσουν ειρήνη και χαρά. Είναι αμφίβολο όμως αν θα τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στη ζωή μας. Και είναι ολότελα διαφορετικό πράγμα να βλέπουμε ένα  ζωντανό παράδειγμα , έναν άνθρωπο που είναι ήσυχος και ειρηνευμένος, γεμάτος αγάπη, που δεν ενοχλείται, στις περιπτώσεις εκείνες που ενοχλούμαστε εμείς. Που συγχωρεί τα πάντα και τα πάντα τον γεμίζουν χαρά. Όταν βλέπουμε ένα τέτοιο παράδειγμα , μένει μαζί μας και λαχταράμε κι εμείς να αποκτήσουμε αυτού του είδους την ειρήνη.
Η ζωή στη γη φανερώνεται στους λογισμούς μας. Με ο,τιδήποτε κι αν καταπιάνονται οι λογισμοί μας, αυτό αντικατοπτρίζει το είδος της ζωής που ζούμε . Αν οι λογισμοί μας είναι ήσυχοι και ειρηνικοί, αγαθοί και αγαπητικοί, υπάρχει ειρήνη για μας. Αν είναι αρνητικοί, υπάρχει ανησυχία και νευρικότητα. Είμαστε μικρά και αβοήθητα πλάσματα, και πρέπει αδιάκοπα να ζητάμε βοήθεια από τον ουράνιο Πατέρα μας για τα πάντα. Πρέπει να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να μας δίνει δύναμη, να μας δίνει τη Χάρη Του , τη θεία ενέργειά Του, που είναι παρούσα και επενεργεί παντού , ιδιαίτερα σ’ εκείνες τις ψυχές που έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Κύριο με ολόκληρη τη ζωή τους, τόσο εδώ στον κόσμο όσο και στην αιωνιότητα. Διότι ο Θεός είναι ειρήνη , είναι παρηγοριά και χαρά για όλους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό σας εύχομαι ειρήνη και χαρά εν Κυρίω.
Τί παραπάνω θέλουμε από ειρήνη στην καρδιά και το μυαλό μας, ειρήνη προερχόμενη από τον Κύριο, εμείς που ζούμε στους σχιζοφρενικούς καιρούς της σύγχρονης εποχής; Μπορούμε να δούμε και να νιώσουμε αυτή την ειρήνη και την ταπείνωση και τη συστολή στους λευκασμένους αγίους γεροντάδες μας, που δεν επιτρέπουν ποτέ στους ανθρώπους να τους απευθύνονται σαν σε θεότητες ή είδωλα. Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά μεταξύ των αγίων γερόντων των περασμένων αιώνων και των μοντέρνων , νεοεκκολαπτόμενων «χαρισματούχων».



Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»

Νώτη Γεωργία



Αρχειοθήκη ιστολογίου