Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Οπωσδήποτε θα υπάρξη κρίσις και ανταπόδοσις



Ας μη νομίζουμε λοιπόν ότι όλα τα σχετικά με εμάς σταματούν σ’ αυτήν την ζωή , αλλά ας πιστεύουμε ότι οπωσδήποτε θα υπάρξη κρίσις και ανταπόδοσις για όλα αυτά που κάνουμε εδώ. Διότι αυτό είναι τόσο σαφές και ολοφάνερο σε όλους, ώστε και οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες και οι αιρετικοί και ο οποιοσδήποτε άνθρωπος έχουν την ίδια γνώμη γι’ αυτό το θέμα. Αν και δεν πιστεύουν δηλαδή όλοι στην ανάστασι όπως θα έπρεπε, αλλά όμως για την κρίσι και την κόλασι και για τα εκεί δικαστήρια όλοι συμφωνούν, ότι υπάρχει κάποια ανταπόδοσις εκεί για όσα γίνονται εδώ. Διότι, εάν αυτό δεν συνέβαινε , για ποιόν λόγο άπλωσε τόσο μεγάλο ουρανό, έστρωσε κάτω την γη, άπλωσε την θάλασσα, άφησε να χυθή παντού ο αέρας, έδειξε τόσο μεγάλη πρόνοια, εάν δεν επρόκειτο να μας φροντίση μέχρι τέλους.
Δεν βλέπεις πόσοι που έζησαν στην αρετή, αν και έπαθαν μύρια δεινά, έφυγαν χωρίς να απολαύσουν κανένα αγαθό; Και άλλοι πάλι, αν και έδειξαν μεγάλη κακία, άρπαξαν τις περιουσίες των άλλων, ξεγύμνωσαν χήρες και ορφανά και τα καταπίεσαν, αφού απόλαυσαν τον πλούτο και την τρυφή και τα μύρια αγαθά, έφυγαν χωρίς να πάθουν ούτε το παραμικρό κακό; Πότε λοιπόν ή εκείνοι οι πρώτοι θα απολαύσουν τις αμοιβές της αρετής ή αυτοί θα πληρώσουν για την κακία τους, εάν στο τέλος αυτής της ζωής σταματούν τα δικά μας πράγματα;
Διότι, το ότι εάν υπάρχη  Θεός, όπως βέβαια και υπάρχει, είναι δίκαιος, ο καθένας θα μπορούσε να το πη∙ και ότι, εάν είναι δίκαιος, και αυτούς και εκείνους θα τους ανταποδώση αυτά που τους αξίζουν, και αυτό από όλους έχει ομολογηθή. Αλλά, εάν  πρόκειται και εκείνους και αυτούς να τους ανταποδώση κατά την αξία τους και εδώ κανείς από αυτούς δεν έλαβε την αμοιβή, ούτε εκείνος της κακίας την τιμωρία, ούτε αυτός της αρετής τις αμοιβές, είναι ολοφάνερο ότι υπολείπεται κάποιος καιρός, κατά τον οποίο και οι δύο θα έχουν την ανταπόδοσι που τους αρμόζει.
( Εις τον πτωχόν Λάζαρον Δ΄, ΕΠΕ 25, 530-532,
PG  48, 10-11 )


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΟΣ ΑΜΒΩΝ Θ΄
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ
Υπό Βενεδίκτου Ιερομονάχου
Αγιορείτου
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ «ΑΓΙΟΣ ΣΥΡΙΔΩΝ Α΄»
ΙΕΡΑ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

2013

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Πώς να μιλήσουμε για την κρίση στα παιδιά μας;



Είναι αδιαμφισβήτητη η επίδραση της κρίσης, την οποία διερχόμαστε, στην οικογένεια. Η ανατροπή του οικονομικού προγραμματισμού από την μία και η ανασφάλεια για το μέλλον από την άλλη οδηγούν, εκτός από την κοινωνία, και την οικογένεια σε κλίμα μελαγχολίας και κατάθλιψης. Το ερώτημα «τι μέλλει γενέσθαι;» δεν μπορεί παρά να απασχολεί τους περισσότερους από τους ανθρώπους, ιδίως αυτούς που αισθάνονται ότι τα παιδιά τους θα βρεθούν σε δυσκολότερη θέση από τους ιδίους, αλλά και δεν θα είναι ως γονείς σε θέση να ικανοποιήσουν τα όνειρα που πιθανόν να είχαν για εκείνα.
Αυτό το γενικευμένο κλίμα ανασφάλειας , το οποίο προκαλείται και επιτείνεται όχι μόνο από όσα γνωρίζουμε και βιώνουμε εξαιτίας της κρίσης, αλλά και από την αβεβαιότητα των όσων δεν γνωρίζουμε και όσων φανταζόμαστε ότι μπορεί να μας συμβούν, αποτελούν αφορμές ενός ευρύτερου προβληματισμού και ανατοποθέτησης όλων μας απέναντι στο νόημα της ζωής. Έως τώρα είχαμε την αίσθηση ότι ο ρους των αγαθών που ο πολιτισμός μας αφειδώλευτα μας προσέφερε, είχε χαράξει ορισμένους καλούς δρόμους  για την ζωή μας και για την ζωή των παιδιών μας. Έννοια-κλειδί για την προ-κρίσεως πορεία μας ήταν αυτή της αυτάρκειας. Ο καθένας είχε το πρόγραμμά του, την άνεσή του, την δυνατότητα να ανταποκριθεί, είτε χάρις στην εργασία του και τον κόπο του είτε χάρις στην ευκολία με την οποία μπορούσε να δανειστεί χρήματα , στις απαιτήσεις της εποχής, να εξασφαλίσει για τα παιδιά του ένα άνετο μέλλον, να έχει την πολυτέλεια των επιλογών τόσο για τον εαυτό του όσο και για εκείνα.
Ακόμη και καταστάσεις κρίσεων , όπως είναι κάποιο πρόβλημα υγείας ή οι συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια , μπορούσαν να βρουν τρόπους υπέρβασης και θεραπείας, χάρις στην άνεση που τα χρήματα έφερναν. Μάλιστα οι μεγαλύτεροι συνήθως είχαν καταφέρει να δώσουν στην γενιά μας σπίτια, ευκαιρίες για άνετη ζωή, την δυνατότητα υπέρβασης του κατοχικού συνδρόμου, που δεν έγκειτο μόνο στον φόβο της πείνας , αλλά και στον φόβο για την ελευθερία στην ζωή. Το ίδιο και η δική μας γενιά πορευόταν με την αίσθηση ότι όλα θα πήγαιναν ως είχαν και ότι θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε μία ζωή με άνεση, ταξίδια, αγαθά, διασκέδαση, δυνατότητες ικανοποίησης των επιθυμιών μας, χωρίς ιδιαίτερους υπαρξιακούς προβληματισμούς, καθώς διαθέταμε τον ελεύθερο χρόνο μας στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο  , στην βόλτα, στην απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας και στον εγκλωβισμό στον εαυτό μας. Μάλιστα, έχοντας την δυνατότητα των αγαθών, θωρούσαμε ότι μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας υποκατάστατα της δικής μας παρουσίας, μη αφιερώνοντας χρόνο σ’ αυτά και αφήνοντας ως παιδαγωγό την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και, ταυτόχρονα προσφέροντάς τους, αντί της αγάπης, αγαθά που τα ξεγελούσαν.
Η κρίση όμως διέλυσε τις ψευδαισθήσεις . Αποκάλυψε τρία χαρακτηριστικά του κόσμου και του πολιτισμού, τα οποία δεν τα είχαμε συνειδητοποιήσει.
Το πρώτο είναι η ρευστότητα των αξιών, των θεσμών, του τρόπου λειτουργίας της ίδιας της κοινωνίας. Έχοντας αφεθεί σε έναν ατομοκεντρισμό, δηλαδή σε μία ζωή στη οποία κυριαρχούσε το «εγώ» μας, δεν είχαμε δει ότι όταν «μέτρο πάντων χρημάτων άνθρωπος» και μάλιστα, όχι ο συνάνθρωπος –πλησίον , αλλά ο εαυτός μας και μόνο, τότε δεν υπάρχουν στηρίγματα, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο υγιές και το άρρωστο, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στα χαρίσματα των ανθρώπων. Στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα αυτό εκφράζεται με τους όρους «απαξίωση των θεσμών» και «αναξιοκρατία». Η ρευστότητα φανέρωσε ότι την ώρα της κρίσης δεν υπήρχαν τα στηρίγματα εκείνα, τα οποία θα μπορούσαν να κάνουν τους ανθρώπους να μην αποκαρδιωθούν, να βρούνε εναλλακτικές λύσεις όχι μόνο για την επιβίωσή τους , αλλά, κυρίως για το νόημα της ζωής τους. Όταν δεν υπάρχουν σταθερά σημεία αναφοράς δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Και η πίστη δεν έχει να κάνει μόνο με την θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Έχει να κάνει με την αυτοεκτίμησή του, με την δυνατότητά του να πατήσει στα πόδια του, να μην αποκάμει στις δυσκολίες, να μπορεί να εφεύρει, να γεννήσει λύσεις, να παράγει  νέα δεδομένα, τα οποία θα τον διευκόλυναν να αντέξει. Η πίστη έρχεται μέσα από αξίες και τον τρόπο που κανείς έχει μεγαλώσει . Πρωτίστως όμως έρχεται όταν κάποιος έχει νόημα, φιλοσοφία ζωής και μπορεί να προσαρμόσει τις όποιες αλλαγές των καταστάσεων σ’ αυτό το νόημα, αντλώντας δύναμη, για να μπορέσει τελικά να μην  συντριβεί από την όποια δυσκολία.
Το δεύτερο είναι η βαθύτερη κρίση-έλλειψη παιδείας στη ζωή μας . Επαναπαυτήκαμε στην αίσθηση ότι την παιδεία την βρίσκει ο άνθρωπος στο σχολείο. Ότι παιδεία σημαίνει γνώσεις. Ότι παιδεία είναι τα προσόντα που μπορούν να εξασφαλίσουν στον καθέναν μας θέση στην αγορά εργασίας . Και αυτό θελήσαμε και ακόμη θέλουμε για τα παιδιά μας. Παιδεία όμως είναι κυρίως η δυνατότητα του καθενός μας να μπορεί να αναζητεί την ποιότητα στη ζωή του. Να μπορεί να την εκτιμήσει όταν τη βρει. Να μπορεί να την δημιουργήσει ο ίδιος, έχοντας έμπνευση και μεράκι. Έχοντας, αυτό που ονομάζουμε «έρωτα», όχι μόνο με την σχεσιακή του λογική με το άλλο φύλλο, αλλά κυρίως, μέσα από την δημιουργικότητα και την αγάπη για κάθε τί που μας δίνει γνήσια χαρά , γιατί μας κάνει να προσφέρουμε τον εαυτό μας ή, έστω , κάτι από αυτόν. Και για να έχουμε παιδεία δεν αρκούν οι γνώσεις. Χρειάζεται το κτίσιμο μιας ευαισθησίας απέναντι στην ασχήμια, χρειάζεται η άρνηση του κακού και της αμαρτίας γύρω μας, αλλά και εντός μας, και η ανάπτυξη του εαυτού μας σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Η ποιότητα εξαρτάται από την αγάπη που έχουμε μέσα μας. Εξαρτάται από την αγάπη που μπορούμε να δείξουμε στους γύρω μας . Από το πόσο μπορούμε να μοιραστούμε αυτά που μας δόθηκαν ή αυτά που αποκτήσαμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται παιδεία, και θύραθεν και εκκλησιαστική, ασκητική, πνευματική. Η παιδεία δεν αποκτιέται μόνο στο σχολείο. Αποκτιέται χάρις στον κόπο του καθενός, ο οποίος δεν σταματά με την απόκτηση ενός τίτλου σπουδών, οποιαδήποτε βαθμίδας. Αποτελεί συγκερασμό εμπειριών, μόρφωσης, καλλιέργειας, ένταξης της ευαισθησίας στην υπηρεσία και τον τρόπο της αγάπης. Είναι αυτονόητο ότι η παιδεία δεν γνωρίζει ηλικίες, θέσεις, ιδιότητες, αλλά είναι πνευματική και δια βίου….
( συνεχίζεται)


Πηγή: « η αγάπη είναι απλή
μα θέλει κόπο»
Δρόμοι για την σύγχρονη οικογένεια…
Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλή Μουρτζανού
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ



Τί από μας περνάει στους άλλους



Ας δούμε ποιά από τις αρετές μας μένει σε μας και ποιά περνάει στους άλλους. Το να νηστεύεις, να μην κοιμάσαι σε κρεβάτι, να καλλιεργείς την αγνότητα της ψυχής και τους σώματος, να έχεις σωφροσύνη, είναι πράγματα τα οποία ωφελούν εκείνους που τα κάνουν. Εκείνα όμως που από εμάς περνάνε στον πλησίον είναι η ελεημοσύνη, η διδασκαλία, η αγάπη. Και εδώ άκουσε τον Παύλο που λέει: «Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα , κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί»
Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Ούτε θα ερωτηθώ για τους ασκητικούς μου αγώνες, τη νηστεία και τις μετάνοιές μου. Θα ερωτηθώ όμως αν έθρεψα τους πεινασμένους , αν επισκέφθηκα τους φυλακισμένους και τους αρρώστους, αν φιλοξένησα τον άγνωστο. Μ’ άλλα λόγια, πώς σχετίζομαι με τους συνανθρώπους μου. Μοιράστηκα όσα έχω; Ήμουν απλώς ένα άτομο στραμμένο στον εαυτό του; Ή ήμουν ένα αυθεντικό πρόσωπο, που έζησα σε κοινωνία με τους άλλους;»
Επίσκοπος Κάλλιστος Ware


Πηγή: «Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς»
Μια ανθολογία πατερικών κειμένων,
με παραθέματα σύγχρονων θεολόγων και
διδακτικές οδηγίες για το μαθητικό κοινό
Ελένη Κονδύλα
Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ

Β΄ΕΚΔΟΣΗ

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Η αληθινή νηστεία



Ακόνισε το δρεπάνι σου, το οποίο έγινε άχρηστο με την πολυφαγία, ακόνισέ το μάλιστα με την νηστεία,  άρχισε την οδοιπορία που οδηγεί στον ουρανό, πιάσε τον στενό και ανώμαλο δρόμο και προχώρα. Πώς όμως θα μπορέσης και να πιάσης τον δρόμο και να προχωρήσης; «Με το να ταλαιπωρής και υποτάσσης το σώμα σου» ( Α’ Κορ. 9,27 ) ∙ γιατί όπου υπάρχη ανώμαλος δρόμος, μεγάλο εμπόδιο στο βάδισμα είναι η πολυσαρκία, που προέρχεται από την πολυφαγία.
Κατεύνασε τα κύματα των ατόπων επιθυμιών, απόκρουσε την ζάλη των πονηρών λογισμών, διάσωσε το σκάφος της ψυχής σου, δείξε μεγάλη εμπειρία και ήδη έχεις γίνει άριστος κυβερνήτης. Και όλων αυτών βάσις και διδάσκαλος θα είναι η νηστεία ∙ όταν όμως λέγω νηστεία, δεν εννοώ αυτή που κάνουν οι πολλοί άνθρωποι, αλλά την αληθινή νηστεία, όχι μόνο την αποχή από τα φαγητά, αλλά και την αποχή από τα αμαρτήματα∙ γιατί δεν αρκεί η φύσις της νηστείας να απομακρύνη από τα αμαρτήματα αυτούς που νηστεύουν, εάν δεν γίνεται όπως πρέπει. «Διότι και ο αθλητής», λέγει, «δεν στεφανώνεται, εάν δεν αγωνισθή σύμφωνα με τους νόμους της αθλήσεως» ( Β΄ Τιμ. 2,6 ) . Για να μη χάσουμε τον στέφανο της νηστείας, αν και έχουμε υπομείνει τους κόπους της, ας μάθουμε πώς και με ποιόν τρόπο πρέπει να την εξασκούμε. Γιατί και ο Φαρισαίος εκείνος νήστευσε ( Λουκ. 18, 12-16 ) , αλλά μετά την νηστεία εκείνη κατέβηκε από τον ναό έρημος και κενός από τους καρπούς της νηστείας . Ο τελώνης πάλι δεν νήστευσε, και όμως αυτός που δεν νήστευσε ξεπέρασε στην  αρετή αυτόν που νήστευσε, για να μάθης ότι δεν υπάρχει καμμία ωφέλεια από την νηστεία, αν δεν την συνοδεύουν και όλα τα άλλα.


Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2008


Στον «ερευνητή της αλήθειας» για το Άγιο Πνεύμα.



Η Εκκλησία διδάσκει ότι υπάρχει ένα Άγιο Πνεύμα, το οποίο είναι Θεός  εκ Θεού, Γλυκύς εκ Γλυκύτητος , Αθάνατος εξ Αθανασίας, Φως εκ Φωτός , Ζωή από τη Ζωή. Εσείς όμως θα θέλατε οι άνθρωποι να ζουν κατά το πνεύμα της εποχής. Αλλά το πνεύμα της εποχής είναι το πνεύμα που αλλάζει, όπως ο περαστικός άνεμος. Με τη διαφορά ότι ο συνηθισμένος άνεμος ξεριζώνει και καταστρέφει τα δένδρα, ενώ ο άνεμος του πνεύματος της εποχής ξεριζώνει και καταστρέφει τις ψυχές. Αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν μόνο το πνεύμα της εποχής θα επέστρεφαν από εκεί που ξεκίνησαν , όπως λέει και το ανέκδοτο με τον σιδηρουργό.
Κάποιος σιδηρουργός έστειλε τον γιο του να γυρίσει όλο τον κόσμο ψάχνοντας για μία καλύτερη και ελαφρότερη εργασία από αυτή του σιδηρουργού, έτσι ώστε να μπορεί να συντηρήσει τον γιο του όταν γεράσει και τον ίδιο που ήδη άρχισε να γερνά. Πριν τον αποχωρισμό λέει ο σιδηρουργός στον γιό του: «Να τηρείς έναν βασικό κανόνα που προτείνουν οι ταξιδιώτες : δέσου με τον άνεμο». Υπάκουσε ο γιος τον Πατέρα , έφυγε για το ταξίδι του στον κόσμο και πήγαινε ακολουθώντας συνεχώς την κατεύθυνση του ανέμου, ώσπου μια μέρα βρέθηκε έξω από το σιδηρουργείο του πατέρα του . Ξαφνιάστηκε ο πατέρας και ο γιος του λέει: «Μην ξαφνιάζεσαι, η συμβουλή σου μ’ έφερε πίσω! Αφουγκραζόμουν προσεκτικά ποιος άνεμος φυσά και δενόμουν μαζί του όπως μου είπες»! Απογοητευμένος ο σιδηρουργός λέει στον γιο του: «Μείνε εδώ και από εδώ και στο εξής δέσου μαζί μου όπως και εγώ δέθηκα με τους γονείς μου».
Έτσι γίνεται και με τα πνεύματα ή τους ανέμους των εποχών. Παραδιδόμενοι σ’ αυτούς τους ανέμους αβίαστα οι λαοί της Ευρώπης επιστρέφουν στην ασέβεια , από την  οποία ξεκίνησαν πριν γνωρίσουν τον χριστιανικό διαφωτισμό. Όσο γνώριζαν για το Άγιο Πνεύμα του Θεού και το αναζητούσαν και το δέχονταν ως μοναδικό πήγαιναν μπροστά. Αλλά από τότε που άρχισαν φυγόπονα να δένονται με το εκάστοτε πνεύμα της εποχής, γύρισαν προς τα πίσω.
Ο Χριστός είπε: «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ» ( Ιωάν. 15, 26 ) . Το Πνεύμα του Θεού, δηλαδή το Πνεύμα που παρηγορεί, το Πνεύμα που δίνει γαλήνη. Γιατί , αν δεν φέρνει γαλήνη αλλά ανησυχία και πικρία τότε δεν είναι εκ Θεού.
Το Πνεύμα του Θεού είναι εκείνο το Πνεύμα που στέλνει ο Χριστός. Το Πνεύμα του Θεού λοιπόν, δεν μπορεί να το στείλει κάποιος εχθρός του Θεού, κάποιος δαίμονας ή άθεος και σκοτεινός άνθρωπος. Αλλά το Πνεύμα του Θεού μπορεί να μας στείλει ο Φίλος, ο Συγγενής, Αυτός που μας αγαπά. Και Αυτός είναι ο Χριστός.
Το Πνεύμα του Θεού είναι το Πνεύμα της Αληθείας, το οποίο εκ του Πατρός εκπορεύεται. Αυτό το Πνεύμα , δηλαδή το Πνεύμα του Πατρός, είναι και Πνεύμα του Υιού, γονικό και ως εκ τούτου στοργικό και χαρούμενο. Από αυτό μπορούμε να αναγνωρίσουμε το Πνεύμα της Αληθείας.
Επίσης το Πνεύμα του Θεού μαρτυρεί για τον Χριστό, μιλά για τον Χριστό αποδεικνύοντας ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και Σωτήρας του κόσμου. Κάθε πρόσκαιρο πνεύμα κάποιας εποχής το οποίο ξεσηκώνεται ενάντια στον Χριστό, αντιτίθεται στον Χριστό, δεν είναι εκ Θεού, δεν είναι από την Αλήθεια και δεν είναι προς ωφέλεια.
Έτσι λοιπόν συνταξιδιώτες μου, κάτω από τον ήλιο και τ’ αστέρια πρέπει να γνωρίζετε ότι υποχρέωση του άνθρωπου δεν είναι να ακολουθεί το πνεύμα της εποχής αλλά η εποχή να ακολουθεί το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο, το Αιώνιο, το Αναλλοίωτο.
Αληθώς Πνεύμα Θεού εμφανίσθηκε!


Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»

Εκδόσεις «εν πλώ»

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Το ευαγγέλιο της Κυριακής

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
Το ευαγγέλιο της Κυριακής
ΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
κεφ. ιθ΄ ( 19 )
Στιχ: 1-10. Ο Ζακχαίος σώζεται.




1 Και  εἰσελθὼν διήρχετο τὴν ῾Ιεριχώ·
2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος,
3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν.
4 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι.
5 καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.
6 καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων.
7 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι.
8 σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν.
 9 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν.
10 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Σύντομη ερμηνεία

1 Έπειτα από λίγο ο Ιησούς μπήκε στην Ιεριχώ , και περνούσε μέσα από την πόλη.
2 Εκεί υπήρχε ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Ζακχαίος. Αυτός ήταν αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος.
3 Και προσπαθούσε να δει τον Ιησού ποιός είναι, αλλά δεν μπορούσε . Διότι υπήρχε μεγάλη συρροή λαού, και αυτός ήταν κοντός στο ανάστημα και σκεπαζόταν από το πλήθος.
4 Έτρεξε λοιπόν μπροστά από το πλήθος που συνόδευε τον Ιησού και ανέβηκε σαν να ήταν  μικρό παιδί σε μια συκομουριά για να τον δει, διότι από το δρόμο εκείνο στον οποίο βρισκόταν το δέντρο αυτό θα περνούσε ο Ιησούς.
5 Αμέσως μόλις έφθασε ο Ιησούς στοπ σημείο εκείνο, σήκωσε τα μάτια του και τον είδε∙ και χωρίς να τον γνωρίζει από παλαιότερα τον φώναξε με το όνομά του και του είπε: Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα , διότι σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου, σύμφωνα με τη θεία βουλή που προετοιμάζει τη σωτηρία σου.
6 Τότε ο Ζακχαίος κατέβηκε γρήγορα και τον υποδέχθηκε στο σπίτι του με χαρά.
7 Όλοι όμως , όταν είδαν ότι ο Ιησούς προτίμησε το σπίτι του Ζακχαίου, μουρμούριζαν μεταξύ τους με αγανάκτηση και σχολίαζαν περιφρονητικά τον Ιησού λέγοντας ότι μπήκε να μείνει και να αναπαυθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου.
8 Ο Ζακχαίος όμως στάθηκε μπροστά στον Κύριο και του είπε: Ιδού, Κύριε, τα μισά από τα υπάρχοντά μου τα δίνω ελεημοσύνη στους φτωχούς, κι αν τυχόν ως τελώνης μεταχειρίστηκα συκοφαντίες, ψεύτικες καταγγελίες και αναφορές για να αδικήσω κάποιον σε κάτι, του το γυρίζω πίσω τετραπλάσιο.
9 Τότε ο Ιησούς στράφηκε προς αυτόν και είπε: Σήμερα με την επίσκεψή μου στο σπίτι αυτό ήλθε η σωτηρία τόσο στον οικοδεσπότη όσο και στους δικούς του. Και έπρεπε να σωθεί ο αρχιτελώνης αυτός , διότι κι αυτός είναι γιος και απόγονος του Αβραάμ, όπως κι εσείς  που διαμαρτύρεσθε. Και σ’ αυτόν λοιπόν έδωσε ο Θεός την υπόσχεση της σωτηρίας.
10 Έπρεπε λοιπόν να συντελέσω στη σωτηρία αυτή του Ζακχαίου, διότι ο υιός του ανθρώπου ήλθε από τον ουρανό στη γη για ν’ αναζητήσει και να σώσει όλη την ανθρωπότητα , που σαν χαμένο πρόβατο κινδύνευε να πεθάνει μέσα στην αμαρτία.

Πηγή: «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ»
+ΠΑΝ. Ν . ΤΡΕΜΠΕΛΑ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»


Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ Η βροχή πέφτει για όλους


Ας μη γίνουμε ,αδελφοί, κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθηκαν. Ας μην κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύσουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα. Ας μιμηθούμε τον ανώτατο και κορυφαίο νόμο του Θεού, που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο επίσης για όλους. Αυτός έκανε τη γη ευρύχωρη για όλα τα χερσαία ζώα, δημιούργησε πηγές , ποτάμια, δάση, αέρα για τα φτερωτά και νερά για τα υδρόβια, και έδωσε σ’ όλα τα όντα άφθονα τα απαραίτητα για τη ζωή τους στοιχεία, χωρίς να τα περιορίζει καμιά εξουσία, χωρίς να τα καθορίζει κανένας γραπτός νόμος, χωρίς να τα εμποδίζουν σύνορα. Και αυτά τα στοιχεία τα παρέδωσε κοινά και πλούσια, χωρίς διάκριση ή περικοπή, τιμώντας την ομοιότητα της φύσεως με την  ισότητα της δωρεάς και δείχνοντας τον πλούτο της αγαθότητός Του.
Οι άνθρωποι όμως, αφότου έβγαλαν από τη γη το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα πετράδια και  αφότου έφτιαξαν ρούχα μαλακά και περιττά και αφότου απέκτησαν άλλα παρόμοια πράγματα, που αποτελούν αιτίες πολέμων και επαναστάσεων και τυραννικών καθεστώτων, κυριεύθηκαν από παράλογη υπεροψία. Έτσι, δεν δείχνουν ευσπλαχνία στους δυστυχισμένους συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με τα περίσσια τους να δώσουν στους άλλους τα αναγκαία. Τι βαναυσότητα! Τι σκληρότητα! Δεν σκέφτονται ,αν όχι τίποτ’ άλλο πως η φτώχεια και ο πλούτος , η ελευθερία και η δουλεία και τ’ άλλα παρόμοια εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, σαν αρρώστιες που εκδηλώνονται μαζί με την κακία και που είναι δικές της επινοήσεις. Αρχικά όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, λέει η Γραφή∙ αλλά Εκείνος που έπλασε εξαρχής τον άνθρωπο τον άφησε ελεύθερο , αυτεξούσιο- συγκρατημένο μόνο από το νόμο της εντολής-και πλούσιο μέσα στον παράδεισο της τρυφής. Αυτή την ελευθερία και αυτόν τον πλούτο θέλησε να χαρίσει- και χάρισε- ο Θεός μέσω του πρώτου ανθρώπου, και στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Ελευθερία και πλούτος ήταν μόνο η τήρηση της εντολής. Φτώχεια αληθινή και δουλεία ήταν η παράβασή της.
Μετά την παράβαση λοιπόν εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση , το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και τον νόμο βοηθό της.
Εσύ όμως να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση∙ όχι τον νόμο που επικράτησε , αλλά τον νόμο του Δημιουργού. Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.
Να παρηγορεί ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.
Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’  αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται , για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.
Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία , μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα, μόνο σε αρετή.
Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε Θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Πηγή: «ΕΤΣΙ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!»
Ο Ιησούς και οι Άγιοι μιλούν για τους δανειστές ,
τους τόκους, τις τράπεζες, τη φτώχεια,
τους ανάξιους ηγέτες και το «κούρεμα» του χρέους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΖΟΥΛΗΣ
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Η συγγνώμη είναι ωφέλιμο φάρμακο




Μια παροιμία λέει: «Οι γονείς τρώνε αγουρίδες και τα παιδιά μουδιάζουν».
Η Μπεθ γεννάται στην Νέα Υόρκη της Αμερικής . Οι γονείς ,δυστυχώς, σύντομα παρατούν το κοριτσάκι στο έλεος του Θεού και χωρίζουν.
Τα παιδιά χωρισμένων γονιών δέχονται τόνους λύπης , υποφέρουν τα πάνδεινα και συχνά γίνονται περιθωριακά άτομα. Η μικρή Μπεθ μεγαλώνει με τη στοργή της γιαγιάς. Πολλές φορές οι γιαγιάδες μεγαλώνουν τα εγγονάκια τους. . Δεκαπεντάχρονη η Μπεθ χάνει και τη γιαγιά της και παραμένει μονάχη, πεντάρφανη. Κάποιοι θείοι τη βοηθούν στην αρχή, σύντομα όμως και αυτοί εξαφανίζονται . Η Μπεθ εργάζεται σαν πωλήτρια, σε κάποιο μεγάλο κατάστημα.
Κάποια μέρα τσακώνεται με άλλη υπάλληλο και την ξυλοφορτώνει άδικα και σκληρά. Ακολουθεί απόλυση, δικαστήρια…
Στα είκοσι τέσσερά της καταφεύγει σε κάποιον σύμβουλο για ψυχολογικά προβλήματα, τον Dr. Tim Lahaye ( Τιμ Λαχάγιε ) .
Από τη  «ΖΩΗ» αρ. τεύχους 3787, 15 Δεκεμβρίου 1994 , αντιγράφω:
«Κάποια μέρα μ’ επισκέπτεται στο γραφείο μια εικοσιτετράχρονη γυναίκα, για να με συμβουλευτεί. Σύντομα ομολογεί ότι έχει περάσει πολλά χρόνια σε θλίψεις , καταθλίψεις , λύπες. Εγώ, κοιτάζω προσεκτικά το πρόσωπο της συμπαθητικής κοπέλας , αλλά δεν μπορώ να μην σκεφθώ πόσο η περίπτωση ήταν χαρακτηριστική. Πρώτα απ’ όλα η ψυχοσύνθεσή της είναι μελαγχολική. Συνεπώς έχει μία αρνητική στάση, γιατί είναι ευαίσθητη και υπεραπασχολημένη με τον εαυτό της.
Και εκτός από όλα αυτά, δεν έχει καμιά ελπίδα για το μέλλον. Προέρχεται η ταλαίπωρη από διαλυμένη οικογένεια, είναι ανεπιθύμητη τόσο από τους γονείς της, όσο και από τ’ αδέλφια της. Η Μπεθ κάνει το πρώτο βήμα για την ανάρρωση, όταν αποδέχεται τον Ιησού Χριστό, σαν προσωπικό της γιατρό . Την βεβαιότητα της αγάπης και της συγχωρήσεως που πάντα λαχταρούσε , της την πρόσφερε ο Χριστός. Επίσης, την εφοδίασε με τη δύναμη να υπερνικήσει τις σκέψεις της, που τριγύριζαν σε απογοήτευση και αυτολύπηση. Παίρνοντας από το Χριστό  την δυνατότητα να συγχωρήσει τους γονείς της, αφαίρεσε από τη ζωή της τη ρίζα της πικρίας που είχε εξελιχθεί σε ρίζα κακίας και χρόνια ολόκληρα την ταλαιπωρούσε.
Τρεις μήνες μετά την επιστροφή της στο Χριστό, πέταξε από το κομοδίνο της όλα τα ηρεμιστικά φάρμακα που έπαιρνε. Τότε ακριβώς δοκίμασε από πλευράς ισορροπίας , την πιο σταθερή περίοδο της ζωής της».
Ταλαίπωρο πλάσμα! Η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η στέρηση της αγάπης φαρμάκωσαν το εσωτερικό της κοπέλας.
Ένα αβυσσαλέο μίσος, απόλυτα δικαιολογημένο, δημιούργησε ένα απόστημα, έναν καρκίνο μέσα της!
Πολλά παιδιά χωρισμένων γονιών στερούνται την αγάπη, πυρπολούνται από το μίσος και καταντούν στην απελπισία ή καταλήγουν σε φυλακές!
Ταλαίπωρα πλάσματα! Το μίσος, σαν αφρικανικός λίβας , κατακαίει τα φιλάνθρωπα συναισθήματα, την καλωσύνη, την αγάπη!


Πηγή: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ
ΤΕΥΧΟΣ 8ΟΝ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
Αθήνα

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Ας φροντίσουμε να κάνουμε φιλίες , με βάσι τον Χριστό.



Ο Γέροντας εφρόντιζε με διαφόρους τρόπους να δημιουργή αγαθά πλαίσια φιλίας και να ενισχύη τους δεσμούς της πνευματικής οικογενείας, χωρίς όμως να τη μεταβάλλη σε μία κλειστή κάστα ή ομάδα ανθρώπων . Τις φιλίες ενίσχυε και τις έχθρες διέλυε. Επανελάμβανε ότι την φιλία την υποβοηθούν και τη στερεώνουν ακόμη και τα μικροελαττώματα των φίλων. Αυτό συμβαίνει , επειδή ο άνθρωπος , νιώθοντας την ανοχή του φίλου εις τα ελαττώματά του, χαίρεται και ενισχύει την αγάπη του προς αυτόν.
Εις μίαν περίπτωσιν δύο εν Χριστώ αδελφοί διεφώνησαν εντόνως. Όταν το αντελήφθη ο Γέροντας, προσεπάθησε να ενώση τα διεστώτα με διάφορες συμβουλές . Κυρίως δε με την ανάπτυξι της θεωρίας της φιλίας, όπως την έζησαν οι Πατέρες και την περιέγραψαν οι σοφοί.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν το εξής παράδειγμα για να περιγράψουν το σχήμα των σχέσεων των ανθρτώπων:
Το σύστημα Θεού-ανθρώπων παρομοιάζεται με έναν κύκλο. Εις το κέντρο ευρίσκεται ο Χριστός και γύρω εις την περιφέρεια οι άνθρωποι. Από το κέντρο , ήτοι από τον Χριστό, ξεκινούν οι ακτίνες και καταλήγουν προς την περιφέρεια, προς το κάθε άτομο. Όλοι οι άνθρωποι κινούνται, είτε πλησιάζοντας προς το Κέντρο, όπου ευρίσκεται ο Χριστός, είτε απομακρύνονται από Αυτόν. Και όσο πλησιάζουν προς το Κέντρο, τόσο πιο οντά έρχονται μεταξύ τους. Όσο, δηλαδή, επαυξάνει η πίστις και η αγάπη τους προς τον Κύριο, τόσο πολλαπλασιάζονται τα αγαθά συναισθήματα προς τους αδελφούς μας.
Φιλία είναι η οικειότης εκείνη και η εύνοια με την οποία συνδέονται πρόσωπα του αυτού πάντοτε φύλου και των αυτών αισθημάτων και φρονημάτων.
Η φιλία αποτελεί εσωτερική σχέσι μεταξύ δύο ανθρώπων, που στηρίζεται εις αμοιβαία προσωπική κλίσι. Αυτή προϋποθέτει τη συνείδησι του ιδιαίτερου προσωπικού τους χαρακτήρος και αναπηδά από την ανάγκη να καταπολεμηθή η ψυχική απομόνωσις δια της αλληλοσυμπληρώσεως και αλληλοκατανοήσεως.
Πρώτο από τα θεμελιώδη στοιχεία της φιλίας είναι να συμφωνούν οι φίλοι εις τις κοσμοθεωρίες. Η έλλειψις συμφωνίας εις τον τομέα αυτό αποκλείει την χριστιανική φιλία.
Δεύτερο ουσιαστικό θεμέλιο της φιλίας αποτελεί η αρετή. Τουτέστιν  «τελεία δ’ ἐστὶν ἡ τῶν ἀγαθῶν φιλία καὶ κατ’ ἀρετὴν ὁμοίων…διαμένει οὖν ἡ τούτων φιλία ἕως ἂν ἀγαθοὶ ὦσιν, ἡ δε ἀρετὴ μόνιμον» ( Αριστοτέλης , φιλόσοφος ) .
Και ο σοφός Σωκράτης διατυπώνει τις ίδιες απόψεις:
«ἀδύνατόν ἐστι πονηρὸν ὄντα καλοὺς κἀγαθοὺς φίλους κτήσασθαι… οὔτε τοὺς πονηροὺς ὁρῶ φίλους ἀλλήλοις δυναμένους εἶναι: πῶς γὰρ ἂν ἢ ἀχάριστοι ἢ ἀμελεῖς ἢ πλεονέκται ἢ ἄπιστοι ἢ ἀκρατεῖς ἄνθρωποι δύναιντο φίλοι γενέσθαι; οἱ μὲν οὖν πονηροὶ πάντως ἔμοιγε δοκοῦσιν ἀλλήλοις ἐχθροὶ μᾶλλον ἢ φίλοι πεφυκέναι»
( Σωκράτης, φιλόσοφος) .
Η Χριστιανική φιλία αποτελεί έναν σύνδεσμο αρετής.
Γι’ αυτόν τον λόγο , εις την  Εκκλησία διατυπώνεται η πρόσκλησις δι’ αλληλοβοήθεια των φίλων , οι οποίοι συνάμα είναι και πνευματικοί αδελφοί. Η σχέσις μεταξύ Χριστιανών φίλων επιφέρει δύναμιν καθ’ ότι «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρὰ καὶ ὑψηλή, ἰσχύει δὲ ὥσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον» ( Παροιμ. ιη΄ 19 ) .

Πηγή: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ
του π. Επιφάνιου»
Αρχιμ. Ιεροθέου Αργύρη
Ιεροκήρυκος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΥΠΑΚΟΗ»


Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

“Σώθηκα”



Το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι. Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή. Ο στρατιωτικός , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:
-           Η αδελφή μου , δυστυχώς, δεν είχε πνευματική ζωή. Ούτε εξομολογείτο ούτε κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος απροετοίμαστη. Λίγο καιρό μετά τον θάνατό της, είδα το εξής όνειρο, που με συγκλόνισε. Την είδα μέσα σ’ ένα λεωφορείο σκοτεινό, που το οδηγούσαν δύο εχθροί του ανθρωπίνου γένους (κακά πνεύματα) . Εγώ γεμάτος αγωνία έτρεχα από πίσω, μήπως μπορέσω να την βοηθήσω. Το παράξενο αυτό όχημα κατευθυνόταν προς ένα σκοτεινό τούνελ, σ’ ένα άγριο βουνό! Για μια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο. Κοίταξα μέσα και δεν είδα αυτή τη φορά εκεί την αδελφή μου. Τότε κατέβηκαν και οι δύο σκοτεινές και απαίσιες μορφές και με ανείπωτο μίσος μου είπαν: “Τί να σου κάνουμε; Είχαμε ετοιμάσει “καλό” τόπο για να περιποιηθούμε την αδελφή σου. Αλλά ας έχει χάρη που την πήραν από τα χέρια μας οι προσευχές αυτού του … (είπαν μία ύβρη) του τάδε!”
Συγκλονίστηκα ακούγοντας αυτά, και πράγματι βλέπω την αδελφή μου μ’ ένα λευκό φόρεμα να ανεβαίνει βιαστική , ανάλαφρα, μια στενή σκαλίτσα και να βρίσκεται σ’  έναν τόπο υψηλό και φωτεινό. Και τότε γυρίζει και μου λέει ανακουφισμένη:
-           Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα!...
Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Μπορούμε να αδιαφορούμε για την ψυχή μας και τη σωτηρία μας και να περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Δεν θα βρίσκονται πάντοτε οι αγιασμένοι άνθρωποι της αγάπης, που έχουν δυνατή προσευχή και παρρησία προς τον Θεό, ώστε να σωθεί μια ψυχή. Μπορούμε να αδιαφορούμε και να διακινδυνεύουμε το μέλλον της αθάνατης ψυχής μας στην αιωνιότητα; Πώς θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Θεό μας παραμορφωμένοι από την κακία, την απληστία, τον εγωισμό και άλλα βρωμερά πάθη φορώντας το αποκρουστικό προσωπείο της αμαρτίας; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το χαρακτηρίζει “ειδεχθές προσωπείον” , το οποίο καλύπτει την θεϊκή ομορφιά της ψυχούλας μας, που την έχει δημιουργήσει ο πανάγαθος Θεός μας κατ’  εικόνα δική Του.
Η ψυχούλα μας είναι “λογικό πνεύμα , ελαφρό, πολύ σοφό και λεπτό, πολύ γαλήνιο, γλυκό και πράο, φιλοτεχνημένο με χάρη και ωραιότητα πάνω σε μέλη αόρατα, ευπρεπέστατα και πολύ αρεστά στον Θεό και στις χορείες των αγίων Αγγέλων” ( Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, προς τον άγιο Επιφάνιο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) .
‘Ένας αγιασμένος Γέροντας αγιορείτης διηγήθηκε το εξής πνευματικό γεγονός, που τον αξίωσε ο Θεός να ζήσει σε μια αγρυπνία του κατά τη διάρκεια της προσευχής του: Mου γεννήθηκε η αίσθησις της ψυχής μου. Ένιωθα ,δεν ξέρω πώς, έβλεπα νοερώς την ψυχή μου, το προσωπάκι της το αθώο, το αγγελικό. Το βλέμμα της, που δεν εξηγείται με λόγια. Τα δάκρυά μου τότε έτρεχαν γλυκά και αναπαυτικά!...”



Πηγή: «ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ
& ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ»
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
             ΔΩΡΙΔΑ 2007


Η δύναμι της μετανοίας. Η σατανική πλεκτάνη.



«Δείξτε του αγάπη , μη τυχόν καταποθή από την περισσή λύπη αυτός ο άνθρωπος και νικηθούμε από τον Σατανά∙ διότι δεν αγνοούμε τα σχέδιά του» ( Α΄ Κορ. 5,2 ) . Βλέπεις, ότι είναι σατανικό το να πονάς άμετρα και έργο της παγίδας εκείνου, που με την αμετρία καθιστά δηλητήριο το σωτήριο φάρμακο; Πράγματι γίνεται δηλητήριο και παραδίνει τον άνθρωπο σ’ εκείνον, όταν ξεπέση σε αμετρία∙ γι’ αυτό έλεγε, «για να μη νικηθούμε από τον Σατανά». Κι   αυτό που λέγει σημαίνει το εξής: Το πρόβατο ήταν ψωραλέο, αποξενώθηκε από την αγέλη , αποσπάσθηκε από την Εκκλησία, αλλά διώρθωσε την νόσο, έγινε πρόβατο, όπως ήταν πρωτύτερα∙ τέτοια είναι η δύναμις της μετανοίας. Ανήκει λοιπόν στην δική μας ποίμνη. Ας τον δεχθούμε τελείως, ας τον υποδεχθούμε με ανοιχτά χέρια , ας τον πάρουμε μέσα, ας τον αγκαλιάσουμε, ας τον ενώσουμε με τους εαυτούς μας. Αν δεν θελήσουμε να το κάνουμε αυτό, τότε μας νικά ο διάβολος όχι παίρνοντας τον δικό του αλλά καταποντίζοντας εξαιτίας της αδιαφορίας μας και της άμετρης αθυμίας , αυτού που έγινε δικός μας και καθιστώντας τον δικό του. Γι’ αυτό πρόσθεσε: «Διότι δεν αγνοούμε τα σχέδιά του», διότι  πολλές φορές συνηθίζει να υποσκελίζη τους απρόσεκτους και με εκείνα που ωφελούν, όταν αυτά δεν γίνωνται , όπως πρέπει.

( Προς Ολυμπιάδα, επιστολή Η΄ 2δ. ΕΠΕ 37, 388-390.
PG 52, 557-558 )

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄»
2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους
2009


Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ




58. «Μή δώης την ακοήν σου τη γλώττη του καταλάλλου, μηδέ την γλώσσάν σου τη ακοή του φιλοψόγου, ήδέως λαλών ή ακούων κατά του πέλας, ίνα μη εκπέσης της θείας αγάπης και αλλότριος ευρεθής της αιωνίου ζωής»
[ Να μην αφήνεις τ’ αυτιά σου ν’  ακούνε τα λόγια του καταλάλου ούτε τα λόγια σου να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούοντας με ευχαρίστηση τα λόγια κατά του πλησίον σου, για να μην εκπέσεις από την αγάπη του Θεού και έτσι βρεθείς ξένος της αιώνιας ζωής] .
Στο προηγούμενο κεφάλαιο ο άγιος Μάξιμος μιλάει γι’ αυτόν  που κρίνει και κατακρίνει τον πλησίον του και έτσι χάνει την αγάπη του Θεού και γίνεται αίτιος της αιώνιας κόλασής του. Εδώ απευθύνεται στον αδελφό που αγωνίζεται τον «καλόν αγώνα της πίστεως» , που θέλει να σωθεί , να κληρονομήσει την αιώνια ζωή εν Χριστώ Ιησού, για την οποία κλήθηκε ως χριστιανός και ως μοναχός. Δεν απευθύνεται ως σε κατάλαλο και φιλόψογο, αλλ’ ως σε ένα έντιμο μοναχό και αγωνιστή της αρετής. Θέλει να τον προφυλάξει από τις παγίδες του εχθρού, από την επιδημική νόσο της καταλαλιάς και κατακρίσεως. Πρόσεξε, λέει , να μην κινείς τη γλώσσα σου , για να κατακρίνεις τον αδελφό σου, ούτε να τεντώνεις τα’ αυτιά σου και ν’ ακούς με ευχαρίστηση τις κατακρίσεις και καταλαλιές του άλλου.
Υπάρχουν άνθρωποι, οι περισσότεροι ίσως ή μάλλον, φιλόψογοι. Τους αρέσει να ασχολούνται με τους άλλους, και να παρακολουθούν τη ζωή και συμπεριφορά τους, τις αδυναμίες και απροσεξίες τους και να τους καθίζουν , εν απουσία τους βέβαια, στο εδώλιο του κατηγορημένου. Να γίνονται εισαγγελείς και δικαστές και να τους κρίνουν και κατακρίνουν ανελέητα. Και δεν κατακρίνουν μόνο τις πράξεις τους, αλλά και τα ίδια τα πρόσωπά τους. Λαλούν, μιλούν κατά των προσώπων. Καταλαλούν. Τέτοιους ανθρώπους ή αδελφούς της μονής σου να μην τους συναναστρέφεσαι, να μην τους ακούς, να μην τους προσέχεις. Να προσεύχεσαι γι’ αυτούς και να φυλάς τον εαυτό σου από το βαρύ αυτό παράπτωμα. Ούτε να λες τον κακό λόγο ούτε να τον ακούς από τους άλλους. Κλείσε το στόμα σου. «Θοῦ φυλακὴν τῷ στόµατί σου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη σου». Και «παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον». Βάλε φρουρά στο στόμα σου και στα χείλη σου, ώστε τίποτε και ποτέ να μην βγει κακό για τον πλησίον σου. Πάντα να λες τον καλό λόγο.
Πάντα να σκεπάζεις τον αδελφό , να τον δικαιολογείς, να μην τον κατακρίνεις και τον διαπομπεύεις. Κλείσε τ’ αυτιά σου όπως τάκλεινε ο προφήτης και έλεγε: «ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ». Βέβαια , ο ψαλμός αυτός είναι μεσσιανικός, αναφέρεται στο πρόσωπο του Χριστού, γι’ αυτό και έχει μεγίστη βαρύτητα και θέλει περισσότερη προσοχή και αντιγραφή στην καθημερινή προσωπική μας ζωή.
Εγώ, λέει, σαν να ήμουν κουφός ,δεν άκουγα τις κακολογίες τους και, σαν να ήμουν άλαλος, δεν άνοιγα το στόμα μου.
Πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί κανείς μακριά από την κατάκριση, όταν μάλιστα ο μισόκαλος και μισάνθρωπος του ψιθυρίζει στ’ αυτί ότι αυτά που ακούς ή αυτά που λένε είναι αληθινά , και ότι τάχα δεν λες ψέματα . Μα και αληθινά να είναι, ποιός μας ανέθεσε την εξουσία να κρίνουμε τους άλλους; Ένας είναι ο Κριτής και νομοδότης. Αυτός που μπορεί να σώσει και να απολέσει . Ύστερα ο Ίδιος είπε: «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε»
Στο μέτρο που θα κρίνετε θα κριθείτε. Η κρίση σας είναι αυστηρή και άδικη , αλλά δεν έχει τη δύναμη  να στερήσει από τον αδελφό τη σωτηρία , ενώ εσείς την αποστερείσθε. Αυτοκατακρίνεσθε και αυτοκαταδικάζεσθε μέσα στο σκοτάδι του μίσους σας , αφού εκπίπτετε από την αγάπη που είναι φως Χριστού…


Από το βιβλίο: «αρχιμανδρίτου Τιμοθέου (Τζιαβάρα)
ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ
ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
(Στην Α΄ εκατοντάδα κεφαλαίων περί αγάπης)
ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2010



Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση

ΟΜΙΛΙΑ Θ΄
Περί εξομολογήσεως
Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση


Η εξομολόγηση είναι αναγκαία για τους εξής λόγους: α) διότι είναι εντολή του Θεού, β) διότι επαναφέρει και αποκαθιστά την ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και γ) διότι ωφελεί τον άνθρωπο από ηθική και πνευματική άποψη.
Το ότι η εξομολόγηση είναι θεία εντολή φαίνεται από τις Άγιες Γραφές , την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Εξ ονόματος του Θεού ο Μωυσής λέει στους Ισραηλίτες : «Όποιος άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα υπέπεσε σε κάποια από τα αμαρτήματα των ανθρώπων και παραμελώντας αδιαφόρησε γι’ αυτό, πρέπει να εξομολογηθεί την αμαρτία την οποία διέπραξε» ( Αρ. ε΄6-7 ) . και πάλι: «Εάν η ψυχή αμαρτήσει… και εξαγορευτεί την αμαρτία, ανάλογα δε με το φταίξιμο να ορίσει τιμή και να αποδώσει το κεφάλαιο, δηλαδή το επιτίμιο , προσθέτοντας τον τόκο σε αυτό, να φέρει στον Κύριο ένα κριάρι» ( Λευιτ. ε΄ 26 ) . Στις Παροιμίες του Σολομώντος , αναφέρεται: «Αυτός που καλύπτει την ασέβεια του εαυτού του, δεν βρίσκεται σε καλό δρόμο. Αυτός όμως που έχει ως αρχή να ελέγχει τον εαυτό του, θα αγαπηθεί» ( κη΄13 ) . Όλοι οι προφήτες και ιδιαίτερα ο Δαβίδ, συστήνουν την  εξομολόγηση , αφού τη μετάνοια ακολουθεί η εξομολόγηση. Έτσι , αυτοί που προσέρχονταν στον Ιορδάνη, στον Κήρυκα της Μετανοίας, τον βαπτιστή Ιωάννη, προηγουμένως εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Ας δούμε τους λόγους του Ευαγγελιστή: «Τότε προσέρχονταν σ’ αυτόν από τα Ιεροσόλυμα, από όλη την Ιουδαία, καθώς και από όλα τα περίχωρα του Ιορδάνου, και βαπτίζονταν στον ποταμό Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους» ( Ματθ. γ΄6 ) . Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η εξομολόγηση είναι θεία εντολή και ως τέτοια πρέπει να τηρείται, για τη σωτηρία των μετανοουμένων. Αυτή η εντολή έλαβε πρόσθετο κύρος στην Καινή Διαθήκη. Η εξομολόγηση έγινε η θύρα της εισόδου στον Χριστιανισμό και αυτό φανερώνεται επαρκώς από την εξομολόγηση των βαπτιζομένων στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη, του οποίου το βάπτισμα ήταν προεισαγωγή στον Χριστιανισμό, γιατί έλεγε: «Εγώ μεν σας βαπτίζω με νερό , σε βάπτισμα μετανοίας . Αυτός όμως; Που έρχεται μετά από μένα είναι ισχυρότερός μου και δεν είμαι ικανός ούτε τα υποδήματά Του να κρατήσω. Αυτός θα σας βαπτίσει με το πνεύμα το Άγιο και το πυρ της θείας Χάριτος» ( Μτ. γ΄ 11 ) .
Αυτό μαρτυρείται επίσης και από τις Πράξεις των Αποστόλων ∙ γιατί διηγούμενος ο απόστολος Λουκάς τα σχετικά με την προσέλευση των Εφεσίων στον Χριστιανισμό, λέει ότι έρχονταν με σκοπό να εξομολογηθούν τις πράξεις τους και μάλιστα με πολύ θάρρος . Ιδού τα λόγια του αποστόλου: «Πολλοί τε τῶν πεπιστευκότων ἤρχοντο ἐξομολογούμενοι καὶ ἀναγγέλλοντες τὰς πράξεις αὐτῶν.» ( Πράξ. ιθ΄ 18 ) . Η προσευχή «Πάτερ ημών» είναι ένα είδος συνεχούς και καθημερινής εξομολογήσεως∙ η αίτηση για άφεση των αμαρτιών μας είναι ομολογία των αμαρτιών μας.
Την εξομολόγηση συνιστά και ο απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος λέγοντας: «Να εξομολογείστε τα παραπτώματα σας ο ένας στον άλλον και να εύχεσθε υπέρ  των άλλων, για να γιατρευθείτε, γιατί έχει μεγάλη δύναμη η δέηση του δικαίου και φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα» ( Ιακ. ε΄ 16 ) . Ο δε ευαγγελιστής Ιωάννης συμβουλεύει: «Εάν ομολογούμε τις πράξεις μας, ο Θεός είναι πιστός στον λόγο Του ∙ θα μας συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει από κάθε αδικία» ( Α΄ Ιω. , α΄ 9 ) . Η εξομολόγηση ως αρχαίο έθιμο της Εκκλησίας αναφέρεται από τον Ειρηναίο ( Κατά Αιρέσεων Α΄ 13 ) , από τον Τερτυλλιανό ( De poenitenciae 2, 4 , 9, 10 ),  από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα  ( Στρωματείς Β΄12 ) , από τον Ωριγένη (ομιλία στο Λευιτικό Β΄ 4) και από τον Κυπριανό ( στην Επιστολή LVLIX ).
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την εξομολόγηση αναγκαία και ωφέλιμη , γιατί αυτοί που εισάγονταν στα Μυστήρια της Ελευσίνας και της Σαμοθράκης, προηγουμένως εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους ( Πλουτάρχου, Αποφθέγματα ). Ο δε Σωκράτης συνιστούσε την εξομολόγηση ως σωτήρια πράξη : «Εάν κάποιος με αδικήσει , να είναι πρόθυμος να πάει εκεί που γρήγορα θα αποδώσει το δίκαιο∙ να σπεύσει στον γιατρό, ώστε να μην γίνει χρόνιο το νόσημα της αδικίας και εξασθενήσει ύπουλα την ψυχή , καθιστώντας την ανίατη» ( Πλάτωνος , Γοργίας)…
… Η εξομολόγηση πράγματι είναι θεία εντολή, διότι είναι υπαγόρευση της καρδιάς. Αυτός που αμάρτησε αισθάνεται βαριά την καρδιά του και δεν βρίσκει ανακούφιση αν δεν εξομολογηθεί το αμάρτημά του, αν δεν το ομολογήσει ενώπιον του Θεού .Η Αγία Γραφή αναφέρει ένα αρχαιότατο παράδειγμα, την εξομολόγηση του Λάμεχ, ο οποίος εξομολογήθηκε συντετριμμένος , εμπρός στις γυναίκες του, διότι εφόνευσε έναν άνδρα…
… Αυτός που δεν εξαγορεύτηκε τις αμαρτίες του δεν βρίσκει ποτέ ανάπαυση , γιατί ποτέ δεν εξοικειώθηκε με τον Θεό. Αυτός που δεν εξομολογείται τις αμαρτίες του βρίσκεται διαρκώς κάτω από το βάρος της ενοχής και μακριά από τον Θεό, γι’ αυτό και η ψυχή του θλίβεται και πονάει. Η ανώμαλη ηθική κατάσταση που επικρατεί στον αμαρτωλό , ο αδιάκοπος έλεγχος που προξενείται από την συναίσθηση της ψυχής που αναγνωρίζει την αμαρτία της και ζητάει ανακούφιση.  Η ψυχή αναζητάει την εξομολόγηση, γιατί γνωρίζει τη θεία εντολή ∙ γιατί κατάλαβε ότι αυτή είναι το μόνο μέσον συμφιλιώσεως και συνδιαλλαγής με τον Θεό, τον οποίο συναισθάνεται ότι εξόργισε και επιζητεί να Τον ευχαριστήσει για να μην την αποστραφεί, αλλά να γίνει ελεήμων σε αυτήν και να της συγχωρήσει τις αμαρτίες.
όπως η εξομολόγηση είναι εσωτερική ορμή, έτσι και η καταλλαγή με τον Θεό είναι εσωτερική προτροπή που υποκινεί προς αυτόν τον σκοπό, γιατί η ψυχή συναισθάνεται ότι αμάρτησε προς τον Θεό και οφείλει να προσεγγίσει τη θεία αγάπη για να θεραπευτεί. Η Εκκλησία είναι η μόνη που έλαβε την εξουσία να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον θεό και να επιφέρει τη θεραπεία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκείνος που αμάρτησε πρέπει να προστρέξει στην Εκκλησία. Μόνο αυτή έχει τη δύναμη να τον συμφιλιώσει με τον Θεό. Το μαρτυρούν το έργο και η αποστολή της Εκκλησίας, όπως θα αποδείξουμε στα επόμενα κεφάλαια.


Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»
Απόδοση στη Νέα Ελληνική:
Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο:
Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ



Αρχειοθήκη ιστολογίου