Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Αποφασιστικότητα και αγωνιστικότητα





ΔΕΝ τα έχουμε πει όλα ακόμα. Θα προσθέσω κάτι στα προηγούμενα. Το επιβάλει η σπουδαιότητα του θέματός μας.
Η κατάσταση μιας ψυχής φωτεινής , μιας ψυχής φλογισμένης από τη θεία χάρη, είναι πολύ θελκτική. Γι’ ατό όλοι επιθυμούν να φτάσουν στην κατάσταση  αυτή˙ όλοι, όπως ίσως εσύ, βιάζονται να ριχτούν με ορμή στην προσπάθεια για την οικείωση της. Η ορμή, όμως, δεν φτάνει. Είναι δυνατό να ξεκινήσεις ορμητικά και ξαφνικά να σταματήσεις. Τότε ούτε συνέχεια θα έχει βέβαια, και αποτέλεσμα το ορμητικό ξεκίνημά σου. Όχι, λοιπόν, η ορμή δεν φτάνει. Πρέπει να εξετάσεις το πράγμα εξονυχιστικά , πριν πάρεις μια σταθερή και αμετάκλητη απόφαση με επίγνωση όλων των μόχθων, των εμποδίων και των δυσκολιών, που θα βρεις μπροστά σου. Έτσι θα είσαι έτοιμη ν’ αντιμετωπίσεις με θάρρος και γενναιοφροσύνη κάθε αντιξοότητα ως το τέλος της ζωής σου.
Αναζήτηση των μέσων με τα οποία η θεία χάρη διεισδύει στην ύπαρξή μας- τι σημαίνει αυτό; Ό, τι σημαίνει η επιδίωξη της βασιλείας του Θεού˙ ό,τι σημαίνει ανάφλεξη του ζήλου  για τη σωτηρία της ψυχής ˙ ό,τι σημαίνει πόθος και επιλογή του ενός και μοναδικού που χρειάζεται. Με τις διάφορες αυτές εκφράσεις καθορίζεται ο ίδιος στόχος. Εγώ διάλεξα την πιο ξεκάθαρη πλευρά . Ανεξάρτητα, πάντως, από τη φραστική διατύπωση, ο στόχος αυτός καθεαυτός είναι υπέρτατα επιθυμητός. Ρώτα κάποιον, «θέλεις να πας στον παράδεισο, στην ουράνια βασιλεία;». Αμέσως θα σου απαντήσει, «Και βέβαια θέλω». Αν όμως, ύστερα του πεις, «Για να πας εκεί, πρέπει να κάνεις το και το», θα τον δεις να μουδιάζει. Όλοι οι χριστιανοί θέλουν  να πάνε στον παράδεισο, δεν θέλουν όμως όλοι ν’ αγωνιστούν για τον παράδεισο. Το λέω αυτό, γιατί δεν φτάνει να επιθυμείς την σωτηρία . Για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου, χρειάζεται αγώνας. Και για ν’ αρχίσεις τον αγώνα, χρειάζεται σιδερένια αποφασιστικότητα. Για να καταλάβεις καλύτερα τι θέλω να πω, θα σου εξηγήσω πως συνήθως οι επιθυμίες καταλήγουν σε αποφάσεις.
Σκεφτόμαστε και σχεδιάζουμε πολλά. Συχνά συμβαίνει να σκεφτόμαστε κάτι για λίγο και μετά να το ξεχνάμε. Γιατί το ξεχνάμε; Επειδή η καρδιά μας δεν είναι σ’ αυτό. Αν ήταν, θα μας άρεσε. Και ό,τι μας αρέσει, ό,τι αγαπάμε, ό,τι θεωρούμε πολύτιμο ,το θυμόμαστε . Του δίνουμε , βλέπεις, την καρδιά μας. Όπως είπε ο Κύριος, «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας» ( Ματθ. 6:21). Για να εκτελέσουμε , ωστόσο, ένα έργο ή για ν’ αποκτήσουμε ένα πράγμα που μας αρέσει, φτάνει να του δώσουμε την καρδιά μας, φτάνει να το θαυμάσουμε και να το επιθυμήσουμε; Όχι. Υπάρχουν πολλές επιθυμίες, που παραμένουν ανεκπλήρωτες από έλλειψη δυνάμεων ή ενεργητικότητας. Για να εκπληρωθεί μία επιθυμία, πρέπει να εξελιχθεί σε απόφαση και σταθερή επιδίωξη. Όταν η καρδιά πει «Με κάθε τρόπο και κάθε θυσία θ’ αποκτήσω το τάδε πράγμα ή θα εκτελέσω το τάδε έργο», ο άνθρωπος αρχίζει να καταστρώνει το σχέδιο για την εκπλήρωση της αποφάσεώς του: Εξετάζει τα μέσα, αναζητά ευνοϊκές συνθήκες τόπου και χρόνου, παίρνει προληπτικά μέτρα για την υπέρβαση τυχόν εμποδίων και κάνει μια συνολική εκτίμηση της διαδικασίας που θ’ ακολουθήσει , για να πετύχει το σκοπό του. Μετά την κατάστρωσή του , τέλος, το σχέδιο πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή. Πρέπει ν’ αρχίσει η δράση, η προσπάθεια, ο αγώνας. Ν’ αρχίσει και να συνεχιστεί ως το τέλος με σταθερότητα, υπομονή και επιμέλεια.
Η όλη διαδικασία, όπως τη διαγράφω, μοιάζει, θα έλεγα, με την προετοιμασίας ενός ξυλοκοπτικού μηχανήματος, πριν αυτό τεθεί σε λειτουργία: Ο ατμοκινητήρας είναι έτοιμος , η ξυλεία τοποθετημένη κάτω απ’ το πριόνι, το καθετί στη θέση του. Για ν’ αρχίσει η κοπή, δεν απομένει παρά με να βάλουμε μπροστά το μηχάνημα, να το κινητοποιήσουμε. Αυτή η κινητοποίηση είναι το αποτέλεσμα όλης της προηγούμενης προετοιμασίας και απ’ αυτήν εξαρτάται η επόμενη κρίσιμη πράξη, το ξεκίνημα της προσπάθειας. Το ξεκίνημα είναι, πρέπει να σου πω, το πιο δύσκολο βήμα. Μέχρι τη λήψη της αποφάσεως, η διαδικασία είναι εσωτερική. Μετά τη λήψη της αποφάσεως, πρέπει να συνεχιστεί εξωτερικά, να εκφραστεί με έργα, να εκδηλωθεί με αγώνα. Κάνε το πρώτο βήμα, και η ίδια η κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί μέσα σου, θα σε παρακινήσει  να συνεχίσεις την προσπάθεια. Αυτό είν’ όλο !
Καταλαβαίνεις τώρα τι χρειάζεται να κάνεις ακόμα, ώστε η επιθυμία σου για μια ζωή πνευματική να μεταμορφωθεί σε πράξη. Αν θέλεις να εκπληρωθεί ο πόθος σου, μετάλλαξέ τον σε απόφαση όχι βιαστική και επιπόλαιη, αλλά προσεκτική, μελετημένη, σταθερή, συνειδητή και ,πάνω απ’ όλα αμετάκλητη. Ύστερα στρώσου στη δουλειά, ρίξου στον αγώνα. Η απόφαση θέλει περισυλλογή και προσευχή˙ το ξεκίνημα , με τη σειρά του, θέλει αποφασιστικότητα˙ και η πρόοδος θέλει αγωνιστικότητα, υπομονή κι σταθερότητα.
Ο Κύριος  να σε ευλογήσει, ώστε, με τη βοήθεια Του, να τα πραγματοποιήσεις όλα αυτά.



«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Αληθινό




Ευρίσκομαι στο γραφείο μου, στο ίδρυμα που ο Θεός με βοήθησε να δημιουργήσω στο Παγκράτι (ήμουν ακόμα αρχιμανδρίτης , πριν γίνω μητροπολίτης Πειραιώς). Είναι απόγευμα και κοντεύει να βραδυάσει. Εξομολογώ, προσπαθώντας να ανακουφίσω ψυχές που έρχονται να βρουν ανακούφιση στο επιτραχήλι του Μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως. Με ειδοποιεί ο επιτετραμμένος , που καθορίζει τη σειρά των προσερχόμενων την ώρα εκείνη στο ιερό Μυστήριο, ότι με ζητά επειγόντως ένας άντρας , 45 περίπου ετών, καλοβαλμένος  και με θλιμμένο πρόσωπο. Τον δέχομαι αμέσως. Είναι όντως ένας σοβαρός άνθρωπος , επιστήμων και επιτυχημένος στη δουλειά του. Μου ζητά με σοβαρότητα να εξομολογηθεί.
Ένας γνωστός του του είπε το όνομά μου και τον οδήγησε εδώ, στο πτωχό μου εξομολογητήριο.

Ανοίγει την ψυχή του με ειλικρίνεια. Κάνει την πρώτη εξομολόγηση της  ζωής του. Τα μάτια του βουρκώνουν  κάποτε  κάποτε. Τον ακούω με αγάπη και προσοχή.
«Όταν ήμουν παιδί», λέγει, «στο χωριό μου, επάνω στην Ήπειρο, πέρασε μία μέρα ένας ιεροκήρυκας . Ανέβηκε σε ένα πεζούλι σαν βράδιασε, στην πλατεία του χωριού. Μαζεύτηκαν γύρω του οι χωριάτες κι αυτός εκύρηξε. Εγώ πήγαινα τότε στο γυμνάσιο και μαζί με άλλους φίλους μου, συνομηλίκους μου, σταθήκαμε από περιέργεια στην άκρη της πλατείας και μέσα μας ,σιωπηλά, μάλλον τον περιπαίζαμε. Όμως δύο λόγια του ιεροκήρυκα άθελά μου, ενώ γελούσαμε εμείς τα παιδιά ,καρφώθηκαν μέσα μου: « Όταν έχεις κάποια μεγάλη δυσκολία στη ζωή, γονάτισε και ζήτησε με πίστη τη βοήθεια του Θεού». Τα λόγια αυτά του ιεροκήρυκα κόλλησαν μέσα μου. Πέρασαν από τότε 27 χρόνια . Τέλειωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια. Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά στην Εκκλησία, ούτε βέβαια και εχθρός. Έζησα όμως έως τώρα διάφορα προς την πίστη, κοιτάζοντας μόνο το επάγγελμά μου και την οικογένειά μου. Τώρα έχω σοβαρά άρρωστη τη γυναίκα μου στον «Ευαγγελισμό». Η κατάστασή της είναι κρίσιμη. Τα δυο παιδιά μου έχουν μείνει στην επαρχία μαζί με τη γερόντισσα μητέρα μου. Υποφέρω ψυχικά με την αρρώστια της γυναίκας μου. Και τώρα, εκεί στο κρεβάτι του πόνου δίπλα που βρίσκομαι, έρχονται στην μνήμη μου ζωηρά τα λόγια εκείνα του ιεροκήρυκα, που είχα ακούσει προ 27 χρόνων και τον είχα περιπαίξει: « Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου, γονάτισε και ζήτησε βοήθεια από τον Θεό». Γονάτισα για πρώτη φορά με πίστη και ταπείνωση και, κλαίγοντας ,ζήτησα τη βοήθεια του Θεού για την ετοιμοθάνατη γυναίκα μου. Ένας συγγενής μου είπε: « Για να γίνει πιο εισακουστή η προσευχή σου, πήγαινε και εξομολογήσου». Τον ρώτησα: «Που να πάω». Μου υπέδειξε εσάς στον τόπο αυτό και ήλθα».
Προσπάθησα με πολλή αγάπη να τον στηρίξω . Του μίλησα για την αξία της πίστεως, τη δύναμη της προσευχής και την αγάπη του Θεού. Έφυγε ανάλαφρος , όπως μου είπε.
Σαν πέρασαν 15 περίπου μέρες , ένα απόγευμα που πάλι εξομολογούσα εκεί στο γραφείο μου στο ίδρυμα, ο άνθρωπος αυτός επανήλθε. ‘Ήταν με χαρούμενο πρόσωπο, χωρίς το βάρος της θλίψεως που είχε την πρώτη φορά. Ήλθε να με πληροφορήσει ότι η γυναίκα του ξέφυγε τον κίνδυνο και είναι πολύ καλύτερα.
Εδόξασα τον Θεό. Είδα για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αλήθεια ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το μαστίγιο του πόνου  για να μας αφυπνίσει από τον ύπνο της αμαρτίας. Είδα για πολλοστή φορά την επαλήθευση του λόγου του Ησαΐα: «Παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» ( Ης. ν΄,5 ). Και είδα ακόμη, για χιλιοστή φορά, στην πείρα και στην πράξη , τη μεγάλη αξία της πονεμένης προσευχής.
«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως, και ελεξούμαι σε , και δοξάσεις με» ( Ψαλμ. μθ΄,15 ).


Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήναι 2011

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο λόγος του Γέροντος Αρσενίου καρπός εμπειρίας




Εκείνο που διαπιστώσαμε όσοι εζήσαμε κοντά στον παππού είναι ότι, επειδή αυτά τα απλά που μας εδίδασκε δεν ήσαν απλώς λόγια διανοητικά, αλλά κάτι που εφάρμοζε και το ζούσε, γι’ αυτό κι εύκολα μετέδιδε από το περίσσευμά του και σ’ εμάς.
Όταν ο π. Π. πρωτοήλθε ως δόκιμος στο Μπουραζέρι , τον έπιασαν οι λογισμοί σε τέτοιον βαθμόν, ώστε στην αγρυπνία δεν μπορούσε να πη την ευχήν. Τρέχει στον παππούν και ζητά βοήθεια∙ και ο παππούς του απαντά: «Μη στεναχωριέσαι∙ θα κάνω κι εγώ προσευχή και απόψε δεν θα ‘χης λογισμούς». Πράγματι , όπως διαβεβαίωσε ο αδελφός , εκείνη την νύκτα ούτε ένας λογισμός δεν πλησίασε, σε βαθμόν ώστε να θαυμάζη για την τόσην δύναμιν της προσευχής του παππού. Όταν σήμανε πια την καθιερωμένη Θ. Λειτουργία τρέχει ο δόκιμος να ευχαριστήση τον παππούν . Και αυτός με απλότητα του απαντά: « Γι’ αυτό , απόψε μου τους έστειλες όλους εμένα!».
Άλλος αδελφός βρέθηκε κάποτε σ’ ένα απρόοπτον πειρασμόν από μιαν παρεξήγησιν και τον έκλεισαν στο αστυνομικό τμήμα δυο βραδυές. Προ της μεγάλης εκείνης ανάγκης επικαλέστηκε από ψυχής την ευχήν του παππού. «Τότε- λέει- άναψε μέσα μου αμέσως μια φλόγα, σε σημείον ώστε επί δύο εικοσιτετράωρα ούτε έφαγα, ούτε ήπια, ούτε κάθισα, ούτε κοιμήθηκα, αλλά σαν δύο ξύλα τα πόδια μου με κρατούσαν όρθιο και προσευχόμενο αδιαλείπτως».
Αυτό, διαβεβαιώνει ο αδελφός, ήταν ένα μεγάλο δώρο του παππού. Έδειξε λίγο στα τέκνα του εκείνο που είχε όταν βρισκόταν ακόμα σ’ αυτήν την ζωήν.


Παρ’ όλα αυτά, συγκρίνοντας τον εαυτόν του με τον μεγάλον Γέροντα έβλεπε, από ταπεινοφροσύνη, πολύ χαμηλά τον εαυτό του.



Από το βιβλίο: «Ιωσήφ Μ.Δ.
Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ
Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
(1886-1983)
Συνασκητής
Γέροντος Ιωσήφ
Του Ησυχαστού»
Δ΄ΕΚΔΟΣΙΣ

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΩΣΥΝΗΣ




Είναι υποχρέωση κάθε Χριστιανού να είναι καλός. Μήπως όμως γεννιέται κανείς καλός ή μήπως γίνεται με ένα χαπάκι; Συνήθως έχουμε τις καλές μας και κακές στιγμές. Ή με το Α πρόσωπο είμαι καλός και με το Β κακός.
Η υποχρέωση του Χριστιανού είναι, να είναι πάντοτε καλός και με όλους τους ανθρώπους. Σαν το άνθος που ευωδιάζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Το κόβεις και ευωδιάζει το χέρι σου.
Δεν είναι εύκολο. Δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη. Θέλουμε τους άλλους καλούς , ας γίνουμε εμείς πρώτα καλοί. Μήπως υπάρχει κάποια συνταγή; Ναι, Το πρώτο και κύριο συστατικό της είναι η θέληση. Αφού θέλω, αποφασίζω: Από σήμερα το πρωί θα είμαι καλός όλη μέρα. Κάθε μέρα ανανεώνω την απόφαση αυτή.
Ο Θεός είναι καλός και με θέλει καλό. Ο Θεός είναι τέλειος και με θέλει τέλειο. Δεν είμαστε, πρέπει να γίνουμε. Δεν είναι εύκολο. Άρα αξίζει. Η αξία της είναι η αξία μου. Ή αξίζω είναι η αξία μου. Ή αξίζω τόσο, όση είναι η καλοσύνη μου.
Είμαι ένα μικρό ρυάκι που ήρεμο ποτίζω τα άνθη στην όχθη μου. Θα είμαι πάντα ήρεμο; Θα καθρεφτίζονται για πολύ τα άνθη στα κρυστάλλινα νερά μου; Το πέταμα μιας πέτρας, η πατημασιά ενός ανθρώπου η ζώου, χαλάει την ηρεμία μου και θολώνει τα νερά μου.
Πρόκειται για κάποιο εμπόδιο ή κάποια δοκιμασία που έρχεται ξαφνικά ή και αναμενόμενα να χαλάσει την «καλή» μου διάθεση. Και τότε δεν μπορώ να κάνω το καλό και δεν μπορώ να είμαι καλός.
Κάποιος με ειρωνεύτηκε ή μου έδειξε περιφρόνηση, τότε αμέσως η ψυχική μου διάθεση χαλάει, αλλάζει και καλός λόγος δεν βγαίνει απ’ τα χείλη μου, τα χέρια μου δεν κάνουν το καλό, τα πόδια μου δεν με πάνε στον καλό δρόμο.
Νέα μέρα ξημερώνει. Ανανεώνω την απόφαση να είμαι καλός. Βλέπω ότι αυτά που με χαλάνε είναι αυτά που και εγώ εκφράζω έστω και σε μικρότερο βαθμό. Και λέξη κακή να μην πω, η σκέψη μονάχα είναι ικανή να επηρεάσει ψυχή και σώμα, έτσι που και ο άλλος να επηρεαστεί αρνητικά.
Φτιάχνω τον εαυτό μου. Κάνω μόνο καλές σκέψεις. «Ο άλλος δεν είναι κακός, δεν είναι , ίσως τόσο πολύ καλός». Γίνομαι το παράδειγμα και τον οδηγώ σε καλλίτερους δρόμους. Αν είμαι ευχάριστος σε όλους, όλοι θα με θέλουν. Τότε όλους τους συν-χωρώ, γιατί όλοι οι καλοί χωρούν.
Γίνομαι ευχάριστος με την συμπεριφορά μου. Με την εγκάρδια υποδοχή , με την περιποίηση. Όταν θέλω να είμαι ευχάριστος χωρίς να διακρίνομαι. Γίνομαι, τότε ,χρήσιμος και ωφέλιμος σε όλους.
Ο Χριστός είπε: « αγαπάτε τους εχθρούς σας». Και ο Ίδιος συν-χώρεσε τους σταυρωτάς Του. Όλοι οι Άγιοι συν-χωρούσαν τους πάντες. Γινόντουσαν κάτοικοι του Παραδείσου. Πάντες συν-χωρούνται , αλλά ο ένας ληστής μπήκε στον Παράδεισο.
Ο Χριστός μας θέλει χρηστούς και Χριστούς για να μας βάλει στον Παράδεισο. Αυτό θα το επιτύχουμε με την καλωσύνη του Χριστού.


Από το «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2012- ΦΥΛΛΟ 104
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ο μανδύας της Συγχωρητικότητας




«Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορ, μετά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, στη Νίκαια (325), προσκάλεσε όλους τους Πατέρες της Συνόδου (318) στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, του δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσει προσωπικά με όλους τους Επισκόπους της Εκκλησίας. Τους παρέθεσε επίσημο γεύμα και τους πρόσφερε αναμνηστικά δώρα. Με ένα προσωπικό τρόπο, τίμησε ιδιαίτερα τους ομολογητάς Επισκόπους, ασπαζόμενος τα ίχνη του Μαρτυρίου τους. Του αγίου Παφνουτίου , ασπάσθηκε τα τυφλωμένα μάτια και των άλλων Ομολογητών, τις πληγές και τα διαστρεβλωμένα μέλη του σώματός τους.
Στη συνάντηση αυτή, του υπεβλήθησαν και μερικές γραπτές καταγγελίες ορισμένων Επισκόπων. Τις αναφορές αυτές, ούτε  τις διάβασε ο Βασιλεύς ούτε διέταξε ανακρίσεις, αλλά μπροστά σε όλους τους Επισκόπους τις έκαψε λέγοντας: Εάν και με τα μάτια μου ακόμη έβλεπα κάποιον αρχιερέα να αμαρτάνει, θα τον σκέπαζα οπωσδήποτε με τον αυτοκρατορικό μου μανδύα» ! ( Συναξάρι 21 Μαΐου ).

Ο άγιος Κωνσταντίνος εγκαινίασε την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων. Ασπαζόμενος τις πληγές των Ομολογητών Πατέρων, καθιέρωσε την τιμητική προσκύνηση των εικονιζομένων Αγίων. Εάν οι Άγιοι ζούσαν ανάμεσά μας, θα θεωρούσαμε  πολύ φυσικό να ασπασθούμε τα ίχνη των μαρτυρίων τους. Η προσκύνηση και ο ασπασμός των ιερών εικόνων που καθιέρωσε πρώτος ο άγιος Κωνσταντίνος είναι απόδοση τιμής προς τα τίμια εκείνα μέλη της Εκκλησίας που αγωνίσθηκαν, τραυματίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν και τελικά πέθαναν για την πίστη του Χριστού. Όταν ασπαζόμαστε τις ιερές εικόνες του Χριστού και των Αγίων αποδίδομε την οφειλόμενη τιμή στα μαρτύρια και το αίμα τους.
Ο Μ. Κωνσταντίνος καθιέρωσε και τον τρόπο, με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι αμαρτάνοντες αρχιερείς. Ο αρχιερεύς και όταν αμαρτάνει δεν παύει να είναι αρχιερεύς. Ο πρώτος χριστιανός Βασιλεύς, καθιέρωσε να αντιμετωπίζονται οι περιπτώσεις αυτές, με τον τρόπο που οι δύο υιοί αντιμετώπισαν την γύμνωση του πατέρα τους Νώε  ( Γεν. θ΄  23). Αυτό σημαίνει , ότι τα προσωπικά αμαρτήματα των αρχιερέων δεν πρέπει να δημοσιεύονται. Όπως για κάθε αμαρτωλό, έτσι και για τον κάθε Αρχιερέα, πρέπει να παρέχεται χρόνος μετανοίας.
Η μόνη περίπτωση άμεσης κάθαρσης προσωπικών αμαρτημάτων Αρχιερέων είναι όταν τα αμαρτήματα αυτά προκαλούν πλέον δημόσιο σκάνδαλο ( πρβ. Α΄ Τιμ. γ΄7). Τότε δεν μπορεί να συνεχίσει ο Αρχιερεύς την επισκοπική του διακονία. Είναι η μόνη περίπτωση που ένας Αρχιερεύς πρέπει να οδηγείται στην μονή της μετανοίας του.

Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου
ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ)
ΟΙ ΑΕΤΟΙ
Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Τρόπος προσευχής




Δεν γνωρίζουμε όμως το κέρδος της προσευχής, επειδή δεν την κάνουμε με όλη μας την προσοχή και δεν εφαρμόζουμε τους νόμους του Θεού όταν προσευχώμαστε. Όταν βέβαια πρόκηται να συνομιλήσουμε με κάποιους ανωτέρους μας, συνομιλούμε αφού ρυθμίσουμε κατάλληλα το παρουσιαστικό μας, το βάδισμά μας, τη στολή μας και όλα τα άλλα˙  όταν όμως προσερχώμαστε στον Θεό, χασμουριόμαστε, ξυνόμαστε, στριφογυρίζουμε και δείχνουμε αδιαφορία˙ ενώ είμαστε γονατισμένοι , το μυαλό μας γυρίζει στην αγορά. Αν όμως προσερχώμαστε με την ευλάβεια που πρέπει , και σαν να πρόκειται  να συνομιλήσουμε με τον Θεό, τότε θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε πόσο κέρδος αποκομίζουμε και πριν ακόμη λάβουμε εκείνα που ζητάμε. Γιατί άνθρωπος που έμαθε να συνομιλή με τον Θεό, όπως πρέπει να συνομιλή κάποιος με τον Θεό, θα γίνη στο εξής άγγελος. Έτσι ελευθερώνεται η ψυχή από τα δεσμά του σώματος˙ έτσι εξυψώνεται ο λογισμός του˙ έτσι μεταφέρεται στον ουρανό˙ έτσι περιφρονεί τα κοσμικά πράγματα˙  έτσι στέκεται κοντά στο βασιλικό θρόνο, είτε είναι φτωχός, είτε δούλος, είτε απλός πολίτης, είτε αγράμματος. Διότι ο Θεός δεν ζητεί γλωσσική καλλιέργεια, ούτε κομψά λόγια, αλλά την ομορφιά της ψυχής˙ κι αν εκείνη λέγη όσα πρέπει, φεύγει πετυχαίνοντας το παν.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους



Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Μην απελπίζεσαι




Το ότι ο πόνος και η θλίψη είναι κάτι το οποίο συναντάει κανείς σε κάθε βήμα στην ανθρώπινη ζωή, είναι μία πραγματικότητα, την οποία δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Εάν ρωτήσεις αυτούς που συναντάς στο δρόμο δίπλα σου, από τους δέκα που θα απευθυνθείς , χωρίς υπερβολή οι επτά περίπου θα σου πουν ότι αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Απλώς ποικίλλει η μορφή του προβλήματος κάθε ανθρώπου. Ποικίλλει ο βαθμός του πόνου, ο βαθμός της θλίψης και η μορφή του πειρασμού που αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος.
Τον ένα τον δέρνει η φτώχεια και η ανέχεια , ο άλλος αντιμετωπίζει κάποια αρρώστια που τον ταλαιπωρεί, ένα τρίτος πιέζεται ψυχικά, διότι δεν πέτυχε στο γάμο του και έχει μεγάλα προβλήματα στο  συζυγικό του βίο, ένας τέταρτος έχει το σπίτι του αναστατωμένο από την ανταρσία της θυγατέρας του, που τον έχει πικράνει πάρα πολύ. Κάποιος άλλος κλαίει, γιατί πρόσφατα συνόδευσε στον τάφο προσφιλές και αγαπημένο του πρόσωπο.
Πόνος, πόνος, πόνος πολύς. Δύσκολα θα βρεις κάποιον χωρίς αναστεναγμό, χωρίς θλίψη και δοκιμασία στη ζωή. Και δεν είναι μονάχα ο πόνος ο σωματικός. Αβάσταχτος πολλές φορές είναι ο ψυχικός πόνος. Είναι πολύ συχνότερος από τον σωματικό πόνο.
Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι πάρα πολλές φορές οι συνεργοί στον πόνο και το πρόβλημά μας. Η πλήρης συνεννόηση με το συνάνθρωπο δεν είναι πάντοτε πολύ εύκολη. Οι παρεξηγήσεις είναι πολύ συχνές. Παραλείψεις και σφάλματα και από εμάς τους ίδιους , αλλά και λάθη και ενέργειες όχι καλές από κάποιο φίλο, από κάποιο συνέταιρο, κάποτε και από μέλη της ίδιας μας της οικογένειας. Η αρμονία των σχέσεων μας με τον συνάνθρωπο, που δημιουργεί γαλήνη και χαρά είναι ακριβό αγαθό. Μιλάμε όλοι για αγάπη, αλλά πολλές φορές την αγάπη την εκφράζουμε όπως εμείς νομίζουμε και όπως μας συμφέρει. Η αγάπη είναι φάρμακο ζωής, αλλά δεν περισσεύει πολλές φορές στην ανθρώπινη κοινωνία. Πράξεις αγάπης μεμονωμένες αφθονούν. Αλλά βίωση της αγάπης χωρίς καθόλου ιδιοτέλεια, χωρίς πλήρη συνταύτιση με το «εγώ» το προσωπικό μας, δεν είναι πολύ συχνή.
Οι αιχμές και τα βέλη του ενός προς τον άλλο δεν είναι σπάνια. Το πλήγμα της ψυχής από ένα διπλανό κεντρί είναι πολλές φορές συχνό φαινόμενο. Το δηλητήριο της συκοφαντίας δεν σπανίζει . Ενώ το μίσος και η εκδικητικότητα στη σχέση των ανθρώπων δεν είναι πράγματα ανύπαρκτα. Το ατομικό συμφέρον πρυτανεύει. Και τα ανθρώπινα πάθη κυριαρχούν περισσότερο στη ζωή.
Μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία ζούμε. Γι’ αυτό και η θλίψη και ο πόνος ο ψυχικός από την συμπεριφορά του άλλου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο.
Όμως πρέπει να προχωρούμε στο δρόμο ζωής. Πρέπει να έχουμε το κεφάλι πάντοτε ψηλά. Πρέπει ν’ απολαμβάνουμε την ζωή σαν δώρο Θεού, παρ’  όλες τις δυσχέρειες και τα προβλήματα του βίου. Το να καμφθούμε και να ολιγοψυχήσουμε δεν είναι καθόλου σωστό, πολύ περισσότερο δεν είναι ίδιον πιστού ανθρώπου, που ξέρει τον προορισμό του ανθρώπου στη ζωή, που πιστεύει ακράδαντα στον Θεό της αγάπης και γνωρίζει να προσεύχεται και να εμπιστεύεται τον εαυτό του στη θεία Του Πρόνοια.
«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε˙ αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» ( Ιω. ιστ΄,33 ) . Το είπε καθαρά ο Αρχηγός της πίστεώς μας, ο ενανθρωπήσας Σωτήρας μας. Δεν μας υπεσχέθη άνθη και λουλούδια στην πορεία της ζωής που ο Ίδιος μας υπέδειξε, στην πορεία της πνευματικής και σωστής εν Χριστώ ζωής. Μας το προείπε, ότι ο δρόμος είναι δύσβατος και ανηφορικός. Όμως μας υπεσχέθη αιώνιο στεφάνι δόξης. Εκείνος, ο Νικητής του πόνου και του θανάτου, θα είναι πάντα δίπλα μας και κοντά μας. Αυτός είναι ο μεγάλος Νικητής. «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Δεν είμεθα μόνοι στην παλαίστρα της ζωής. Έχουμε δίπλα μας τον Κύριο. Αρκεί να μάθουμε να στηριζόμεθα εξ ολοκλήρου στην αγάπη Του…

… Αδελφέ μου, που διαβάζεις τις γραμμές τούτες, περνάς τις στιγμές αυτές κάποια θλίψη στη ζωή σου; Έχεις μια μεγάλη δοκιμασία που σε κάνει να υποφέρεις; Έχεις προβλήματα δυσεπίλυτα; Είσαι καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου; Μην απελπίζεσαι, σε παρακαλώ, μη βάζεις το κεφάλι κάτω, μη χάνεις το ηθικό σου. Στηρίξου στον Κύριο και μην απελπίζεσαι. Η ελπίδα είναι δύναμη ζωής, η ελπίδα είναι πηγή δυνάμεως. Η ελπίδα είναι βάλσαμο παρηγοριάς. Έχε πάντα την ελπίδα σου στον Θεό, γέμισε την ψυχή σου με ελπίδα και θάρρος. Προσευχήσου δυνατά στον Θεό. Νιώσε στην ψυχή σου ζωντανά  την παρουσία του Θεού και μη φοβάσαι. Θα νικήσεις!

Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήναι 2011


Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Απλότητα




  • ·        Δόξαζε τον Θεό για όλα, ευχαριστώντας Τον όχι μόνο για τις δωρεές Του, μα και για τις ποινές Του∙ τόσο για τα χρόνια της δυστυχίας όσο και για τις ώρες της ευτυχίας…

Ο πόθος σου να  κάνεις προσευχές για τον άρρωστο κύριό σου είναι θεάρεστος. Αλλά οι φόβοι και οι ενδοιασμοί σου, για το αν τις κάνεις όπως πρέπει, είναι υπερβολικοί και αβάσιμοι. Να προσεύχεσαι απλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κύριό μου και την οικογένειά του. Αξίωσέ τον να γυρίσει στο σπίτι γερός, υγιής και ειρηνικός».
Πρόσεξε όμως, να προσεύχεσαι ταπεινά. Πολύ ταπεινά. Αν έχεις υπερήφανη εντύπωση ότι η προσευχή σου είναι ευάρεστη στον Κύριο, και ότι Εκείνος οφείλει γι’ αυτό να εκπληρώσει το αίτημά σου, τότε, σε βεβαιώνω , δεν θα εισακουσθείς.

  • ·        Στην διάρκεια της κοινής θείας λατρείας, δεν είναι σωστό να κάνει κανείς να τραβάει την προσοχή των άλλων, κάνοντας πολυάριθμες μετάνοιες ή άκαιρα και επιδεικτικά σταυροκοπήματα. Το σημείο του σταυρού και οι μετάνοιες πρέπει να γίνονται μόνο στα σημεία εκείνα της ακολουθίας που χρειάζεται. Τότε, εξάλλου, οι περισσότεροι από τους πιστούς που συμπροσεύχονται θα κάνουν το ίδιο, κι έτσι κανείς δε θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή σε σένα.

Σαν γενικό κανόνα πάντως στο θέμα αυτό, σου συνιστώ να ασκείς ένα διακριτικό αυτοέλεγχο στην εξωτερίκευση της ευλάβειας και της κατανύξεώς σου, κάθε φορά που βρίσκεσαι σε δημόσιο λατρευτικό χώρο. Και τον αγώνα σου αυτό για αυτοσυγκράτηση ο Θεός θα τον δεχτεί σαν μια θυσία ταπεινώσεως.

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
Στάρετς Μακαρίου»
ΕΚΔΟΣΗ ΣΤ΄
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Η ψύχρανση του πνευματικού ζήλου και οι αιτίες της. Τι πρέπει να κάνουμε σε τέτοια περίπτωση.



ΦΟΒΑΣΑΙ. Αμφιβάλεις αν θα καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου, μολονότι έκανες μια φιλότιμη αρχή. Ναι, πρέπει να το φοβάσαι αυτό, γιατί ,καθώς είμαστε συχνά άστατοι, προκαλούμε βλάβη στον εαυτό μας. Μη στηρίζεσαι στις; δυνάμεις σου. Απόθεσε κάθε ελπίδα σου στον Θεό. Από την ανησυχία και το φόβο της αποτυχίας όχι μόνο δεν θα ζημιωθείς, αλλ’ απεναντίας και θα ωφεληθείς, αν ,πρώτον, δεν απελπιστείς και, δεύτερον, ακουμπήσεις και στηριχθείς στον παντοδύναμο Κύριο. Διατήρησε αυτή την καλή ανησυχία. Να φοβάσαι μήπως λυπήσεις τον αγαπημένο σου Κύριο. Και να σκέφτεσαι πως αύριο έρχεται ο θάνατος. Αργότερα, την ανησυχία θα την αντικαταστήσει η στέρεη ελπίδα της σωτηρίας. Προς το παρόν όμως, μην την αποδιώξεις. Σου χρειάζεται . Θα πυροδοτεί τον ενθουσιασμό σου, θα σε απομακρύνει από επιβλαβείς αδυναμίες και θα σε παρακινεί σε ακατάπαυστη καρδιακή ικεσία: « Κύριε, βοηθησέ με! Κύριε σώσε με! Και σώσε με, την ανάξια, με τον τρόπο που Εσύ ξέρεις!». Αυτή είναι η έμπονη συντριβή της καρδιάς ενώπιον του Κυρίου. Οι εχθροί, τόσο οι εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί, είναι ισχυροί. Δεν ξέρεις τι θύελλες θα ξεσπάσουν απ’ έξω και μέσα σου. Κάθε στιγμή μπορεί να παραπατήσεις και να πέσεις. Γι’ αυτό μη σταματάς, να κραυγάζεις, «Κύριε, σώσε με!», με καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ ( Ψαλμ.50:19 )˙ γιατί μια τέτοια καρδιά ο Θεός ποτέ δεν την περιφρονεί. Μην το ξεχάσεις: Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής, αυτός βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
“Να δώσει ο Θεός”, γράφεις, “ ώστε ο τωρινός πνευματικός μου ζήλος να μην καταπέσει αργότερα”. Να δώσει ο Θεός, ναι, ώστε ο πνευματικός σου ζήλος να μην καταπέσει όχι αργότερα, αλλά ποτέ! Όταν υπάρχει αυτός ο ζήλος , υπάρχει πνευματική ζωή˙ όταν δεν υπάρχει ο ζήλος, ούτε πνευματική ζωή υπάρχει. Η εξάτμιση του πνευματικού ζήλου συνεπάγεται διακοπή της πνευματικής αναπνοής και ανακοπή της πνευματικής καρδιάς. Το πνεύμα είτε πεθαίνει είτε αδρανεί. Γι’ αυτό, το πρώτο μέλημα του ανθρώπου που μπαίνει στο δρόμο του Θεού, πρέπει να είναι η διατήρηση με κάθε δυνατό τρόπο  του ζήλου, της προθυμίας , της φιλοτιμίας και της φιλοπονίας. Ο πνευματικός ζήλος και η έμπονη συντριβή ενώπιον του Κυρίου, για την οποία έγραψα πιο πάνω, είναι τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, η ασπίδα της και ο προμαχώνας της. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η ψύχρανση του ζήλου. Φοβερό πράγμα! Πρέπει να ξέρεις, ωστόσο, πως η ψύχρανση αυτή δεν είναι σε κάθε περίπτωση οριστική ούτε αυτόχρημα καταστροφική. Πολλές φορές ακολουθεί είτε μιάν αλόγιστη υπερένταση των δυνάμεων της ψυχής είτε μιάν ασθένεια του σώματος. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρόκειται για κατάσταση μόνιμη και επιβλαβή, όπως, απεναντίας, συμβαίνει, όταν η ψύχρανση ακολουθεί την εκούσια απόρριψη της ευσέβειας και την ενσυνείδητη επιλογή της ασέβειας, παρά την αντίθεση και την διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Τότε είναι που το πνεύμα νεκρώνεται και η πνευματική ζωή τερματίζεται. Αυτό το ενδεχόμενο να φοβάσαι πάνω απ’ όλα, να το φοβάσαι σαν τη φωτιά και σαν το θάνατο. Και να θυμάσαι πως είναι το πρώτο ολέθριο επακόλουθο της απώλειας, πρώτον, της προσοχής και, δεύτερον ,του θείου φόβου. Αν λοιπόν, πάντοτε προσέχεις τον εαυτό σου και φοβάσαι τον Θεό, θα διατηρήσεις ζωντανό και θερμό τον πνευματικό σου ζήλο. Όσο για τις ακούσιες και φευγαλέες ψυχράνσεις του ζήλου, που οφείλονται σε ψυχική κόπωση η σωματική ασθένεια, υπάρχει ένας κανόνας: Να υπομένεις και να εκτελείς με συνέπεια τα έργα του Θεού έστω και τυπικά μόνο, δίχως ψυχική συμμετοχή. Χάρη στην καρτερία και την εμμονή σου, σύντομα η ψυχρότητα θα ξαναδώσει τη θέση της στην θέρμη…


«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Προσευχή Υμνολογίας και Δοξολογίας για το μεγαλείο του Θεού Δημιουργού



[ Ψαλμοί 8,64,76 (στ. 12-21), 92,94, 96 (στ.1-6 ) 99, 103, 112, 135, (στ. 1-9), 135 (στ.25-26), 148,150]

Κύριε Κύριος μν, ς θαυμαστν τ νομά σου ν πάσ τ γ· τι πήρθη μεγαλοπρέπειά σου περάνω τν ορανν. κ στόματος νηπίων κα θηλαζόντων κατηρτίσω ανον νεκα τν χθρν σου το καταλσαι χθρν κα κδικητήν. τι ψομαι τος ορανούς, ργα τν δακτύλων σου, σελήνην κα στέρας, σ θεμελίωσας·  τί στιν νθρωπος, τι μιμνσκ ατο; υἱὸς νθρώπου, τι πισκέπτ ατόν;  λάττωσας ατν βραχύ τι παρ᾿ γγέλους, δόξ κα τιμ στεφάνωσας ατόν, κα κατέστησας ατν π τ ργα τν χειρν σου· πάντα πέταξας ποκάτω τν ποδν ατο,  πρόβατα, κα βόας πάσας, τι δ κα τ κτήνη το πεδίου,  τ πετειν το ορανο κα τος χθύας τς θαλάσσης, τ διαπορευόμενα τρίβους θαλασσν. 1 Κύριε Κύριος μν, ς θαυμαστν τ νομά σου ν πάσ τ γ».
«Σοί  πρέπει μνος, Θεός, ν Σιών, κα σο ποδοθήσεται εχ ν Ιερουσαλήμ. εσάκουσον προσευχς μου· πρς σ πσα σρξ ξει.  λόγοι νόμων περεδυνάμωσαν μς, κα τας σεβείαις μν σ λάσ.  μακάριος ν ξελέξω κα προσελάβου· κατασκηνώσει ν τας αλας σου. πλησθησόμεθα ν τος γαθος το οκου σου· γιος ναός σου, θαυμαστς ν δικαιοσύν. πάκουσον μν, Θεός, σωτρ μν, λπς πάντων τν περάτων τς γς κα τν ν θαλάσσ μακράν,  τοιμάζων ρη ν τ σχύϊ ατο, περιεζωσμένος ν δυναστείᾳ,   συνταράσσων τ κτος τς θαλάσσης, χους κυμάτων ατς. ταραχθήσονται τ θνη,  κα φοβηθήσονται ο κατοικοντες τ πέρατα π τν σημείων σου· ξόδους πρωΐας κα σπέρας τέρψεις.  πεσκέψω τν γν κα μέθυσας ατήν, πλήθυνας το πλουτίσαι ατήν· ποταμς το Θεο πληρώθη δάτων· τοίμασας τν τροφν ατν, τι οτως τοιμασία.  τος αλακας ατς μέθυσον, πλήθυνον τ γεννήματα ατς, ν τας σταγόσιν ατς εφρανθήσεται νατέλλουσα.  ελογήσεις τν στέφανον το νιαυτο τς χρηστότητός σου, κα τ πεδία σου πλησθήσονται πιότητος·  πιανθήσεται τ ρη τς ρήμου, κα γαλλίασιν ο βουνο περιζώσονται.  νεδύσαντο ο κριο τν προβάτων, κα α κοιλάδες πληθυνοσι στον· κεκράξονται, κα γρ μνήσουσιν»
«ἐμνήσθην τν ργων Κυρίου, τι μνησθήσομαι π τς ρχς τν θαυμασίων σου  κα μελετήσω ν πσι τος ργοις σου κα ν τος πιτηδεύμασί σου δολεσχήσω. Θεός, ν τ γίῳ δός σου· τίς Θες μέγας ς Θες μν; σ ε Θες ποιν θαυμάσια, γνώρισας ν τος λαος τν δύναμίν σου·   λυτρώσω ν τ βραχίονί σου τν λαόν σου, τος υος ᾿Ιακβ κα ᾿Ιωσήφ. (διάψαλμα). εδοσάν σε δατα, Θεός, εδοσάν σε δατα κα φοβήθησαν, ταράχθησαν βυσσοι, πλθος χους δάτων, φωνν δωκαν α νεφέλαι, κα γρ τ βέλη σου διαπορεύονται·  φων τς βροντς σου ν τ τροχ, φαναν α στραπαί σου τ οκουμέν, σαλεύθη κα ντρομος γενήθη γ. ν τ θαλάσσ α δοί σου, κα α τρίβοι σου ν δασι πολλος, κα τ χνη σου ο γνωσθήσονται. δήγησας ς πρόβατα τν λαόν σου ν χειρ Μωϋσ κα ᾿Ααρών»».
«Ο Κύριος βασίλευσεν, επρέπειαν νεδύσατο, νεδύσατο Κύριος δύναμιν κα περιεζώσατο· κα γρ στερέωσε τν οκουμένην, τις ο σαλευθήσεται. τοιμος θρόνος σου π τότε, π το αἰῶνος σ ε. πραν ο ποταμοί, Κύριε, πραν ο ποταμο φωνς ατν· ροσιν ο ποταμο πιτρίψεις ατν.  π φωνν δάτων πολλν θαυμαστο ο μετεωρισμο τς θαλάσσης, θαυμαστς ν ψηλος Κύριος.  τ μαρτύριά σου πιστώθησαν σφόδρα· τ οκ σου πρέπει γίασμα, Κύριε, ες μακρότητα μερν».
 «Δετε γαλλιασώμεθα τ Κυρίῳ, λαλάξωμεν τ Θε τ Σωτρι μν·  προφθάσωμεν τ πρόσωπον ατο ν ξομολογήσει κα ν ψαλμος λαλάξωμεν ατ.  τι Θες μέγας Κύριος κα Βασιλες μέγας π πσαν τν γν·  τι ν τ χειρ ατο τ πέρατα τς γς, κα τ ψη τν ρέων ατο εσιν·  τι ατο στιν θάλασσα, κα ατς ποίησεν ατήν, κα τν ξηρν α χερες ατο πλασαν.  δετε προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν ατ κα κλαύσωμεν ναντίον Κυρίου, το ποιήσαντος μς·  τι ατός στιν Θες μν, κα μες λας νομς ατο κα πρόβατα χειρς ατο.  σήμερον, ἐὰν τς φωνς ατο κούσητε, μ σκληρύνητε τς καρδίας μν, ς ν τ παραπικρασμ κατ τν μέραν το πειρασμο ν τ ρήμ,  ο πείρασάν με ο πατέρες μν, δοκίμασάν με κα εδον τ ργα μου. τεσσαράκοντα τη προσώχθισα τ γενε κείν κα επα· ε πλαννται τ καρδίᾳ, ατο δ οκ γνωσαν τς δούς μου, ς μοσα ν τ ργ μου· ε εσελεύσονται ες τν κατάπαυσίν μου».
«Ο Κύριος βασίλευσεν, γαλλιάσθω γ, εφρανθήτωσαν νσοι πολλαί. νέφη κα γνόφος κύκλ ατο, δικαιοσύνη κα κρίμα κατόρθωσις το θρόνου ατο. πρ ναντίον ατο προπορεύσεται κα φλογιε κύκλ τος χθρος ατο·  φαναν α στραπα ατο τ οκουμέν, εδε κα σαλεύθη γ.  τ ρη σε κηρς τάκησαν π προσώπου Κυρίου, π προσώπου Κυρίου πάσης τς γς. νήγγειλαν ο ορανο τν δικαιοσύνην ατο, κα εδοσαν πάντες ο λαο τν δόξαν ατο».
«Αλαλάξατε τ Κυρίῳ, πσα γ, δουλεύσατε τ Κυρίῳ ν εφροσύν, εσέλθετε νώπιον ατο ν γαλλιάσει.  γντε τι Κύριος, ατός στιν Θες μν, ατς ποίησεν μς κα οχ μες· μες δ λας ατο κα πρόβατα τς νομς ατο.  εσέλθετε ες τς πύλας ατο ν ξομολογήσει, ες τς αλς ατο ν μνοις. ξομολογεσθε ατ, ανετε τ νομα ατο,  τι χρηστς Κύριος, ες τν αἰῶνα τ λεος ατο, κα ως γενες κα γενες λήθεια ατο».
«Ευλόγει, ψυχή μου, τν Κύριον. Κύριε Θεός μου, μεγαλύνθης σφόδρα, ξομολόγησιν κα μεγαλοπρέπειαν νεδύσω ναβαλλόμενος φς ς μάτιον, κτείνων τν ορανν σε δέρριν·   στεγάζων ν δασι τ περα ατο, τιθες νέφη τν πίβασιν ατο, περιπατν π πτερύγων νέμων·   ποιν τος γγέλους ατο πνεύματα κα τος λειτουργος ατο πυρς φλόγα. θεμελιν τν γν π τν σφάλειαν ατς, ο κλιθήσεται ες τν αἰῶνα το αἰῶνος. βυσσος ς μάτιον τ περιβόλαιον ατο, π τν ρέων στήσονται δατα·  π πιτιμήσεώς σου φεύξονται, π φωνς βροντς σου δειλιάσουσιν.  ναβαίνουσιν ρη κα καταβαίνουσι πεδία ες τν τόπον ν θεμελίωσας ατά·  ριον θου, ο παρελεύσονται, οδ πιστρέψουσι καλύψαι τν γν. ξαποστέλλων πηγς ν φάραγξιν, ν μέσον τν ρέων διελεύσονται δατα·  ποτιοσι πάντα τ θηρία το γρο, προσδέξονται ναγροι ες δίψαν ατν·  π᾿ ατ τ πετειν το ορανο κατασκηνώσει, κ μέσου τν πετρν δώσουσι φωνήν. ποτίζων ρη κ τν περων ατο, π καρπο τν ργων σου χορτασθήσεται γ. ξανατέλλων χόρτον τος κτήνεσι κα χλόην τ δουλείᾳ τν νθρώπων το ξαγαγεν ρτον κ τς γς·  κα ονος εφραίνει καρδίαν νθρώπου το λαρναι πρόσωπον ν λαίῳ, κα ρτος καρδίαν νθρώπου στηρίζει. χορτασθήσονται τ ξύλα το πεδίου, α κέδροι το Λιβάνου, ς φύτευσας. κε στρουθία ννοσσεύσουσι, το ρωδιο οκία γεται ατν. ρη τ ψηλ τας λάφοις, πέτρα καταφυγ τος λαγωος. ποίησε σελήνην ες καιρούς, λιος γνω τν δύσιν ατο. θου σκότος, κα γένετο νύξ· ν ατ διελεύσονται πάντα τ θηρία το δρυμο. σκύμνοι ρυόμενοι το ρπάσαι κα ζητσαι παρ τ Θε βρσιν ατος. νέτειλεν λιος, κα συνήχθησαν κα ες τς μάνδρας ατν κοιτασθήσονται. ξελεύσεται νθρωπος π τ ργον ατο κα π τν ργασίαν ατο ως σπέρας. ς μεγαλύνθη τ ργα σου, Κύριε· πάντα ν σοφίᾳ ποίησας, πληρώθη γ τς κτίσεώς σου. ατη θάλασσα μεγάλη κα ερύχωρος, κε ρπετά, ν οκ στιν ριθμός, ζα μικρ μετ μεγάλων·  κε πλοα διαπορεύονται, δράκων οτος, ν πλασας μπαίζειν ατ. πάντα πρς σ προσδοκσι, δοναι τν τροφν ατν ες εκαιρον. δόντος σου ατος συλλέξουσιν, νοίξαντός σου τν χερα, τ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος. ποστρέψαντος δέ σου τ πρόσωπον ταραχθήσονται· ντανελες τ πνεμα ατν, κα κλείψουσι κα ες τν χον ατν πιστρέψουσιν. ξαποστελες τ πνεμά σου, κα κτισθήσονται, κα νακαινιες τ πρόσωπον τς γς. τω δόξα Κυρίου ες τος αἰῶνας, εφρανθήσεται Κύριος π τος ργοις ατο·   πιβλέπων π τν γν κα ποιν ατν τρέμειν, πτόμενος τν ρέων κα καπνίζονται. σω τ Κυρίῳ ν τ ζω μου, ψαλ τ Θε μου ως πάρχω·  δυνθείη ατ διαλογή μου, γ δ εφρανθήσομαι π τ Κυρίῳ. κλείποιεν μαρτωλο π τς γς κα νομοι, στε μ πάρχειν ατούς. ελόγει, ψυχή μου, τν Κύριον».
«Ανετε, παδες, Κύριον, ανετε τ νομα Κυρίου·  εη τ νομα Κυρίου ελογημένον π το νν κα ως το αἰῶνος. π νατολν λίου μέχρι δυσμν ανετν τ νομα Κυρίου. ψηλς π πάντα τ θνη Κύριος, π τος ορανος δόξα ατο. τίς ς Κύριος Θες μν; ν ψηλος κατοικν κα τ ταπειν φορν ν τ οραν κα ν τ γ, γείρων π γς πτωχν κα π κοπρίας νυψν πένητα  το καθίσαι ατν μετ ρχόντων, μετ ρχόντων λαο ατο·   κατοικίζων στεραν ν οκ, μητέρα π τέκνοις εφραινομένην».
 «Εξομολογεσθε τ Κυρίῳ, τι γαθός, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  ξομολογεσθε τ Θε τν θεν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  ξομολογεσθε τ Κυρίῳ τν κυρίων, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι τος ορανος ν συνέσει, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ στερεώσαντι τν γν π τν δάτων, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι φτα μεγάλα μόν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τν λιον ες ξουσίαν τς μέρας, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τν σελήνην κα τος στέρας ες ξουσίαν τς νυκτός, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο».
«Ο διδος τροφν πάσ σαρκί, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο. ξομολογεσθε τ Θε το ορανο, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο».
«Ανετε τν Κύριον κ τν ορανν· ανετε ατν ν τος ψίστοις. ανετε ατόν, πάντες ο γγελοι ατο· ανετε ατόν, πσαι α δυνάμεις ατο. ανετε ατν λιος κα σελήνη, ανετε ατν πάντα τ στρα κα τ φς. ανετε ατν ο ορανο τν ορανν κα τ δωρ τ περάνω τν ορανν. ανεσάτωσαν τ νομα Κυρίου, τι ατς επε, κα γενήθησαν, ατς νετείλατο, κα κτίσθησαν. στησεν ατ ες τν αἰῶνα κα ες τν αἰῶνα το αἰῶνος· πρόσταγμα θετο, κα ο παρελεύσεται. ανετε τν Κύριον κ τς γς, δράκοντες κα πσαι βυσσοι· πρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεμα καταιγίδος, τ ποιοντα τν λόγον ατο·  τ ρη κα πάντες ο βουνοί, ξύλα καρποφόρα κα πσαι κέδροι·  τ θηρία κα πάντα τ κτήνη, ρπετ κα πετειν πτερωτά·  βασιλες τς γς κα πάντες λαοί, ρχοντες κα πάντες κριτα γς· νεανίσκοι κα παρθένοι, πρεσβύτεροι μετ νεωτέρων·  ανεσάτωσαν τ νομα Κυρίου, τι ψώθη τ νομα ατο μόνου· ξομολόγησις ατο π γς κα ορανο. κα ψώσει κέρας λαο ατο· μνος πσι τος σίοις ατο, τος υος ᾿Ισραήλ, λα γγίζοντι ατ».
«Ανετε τν Θεν ν τος γίοις ατο, ανετε ατν ν στερεώματι τς δυνάμεως ατο·  ανετε ατν π τας δυναστείαις ατο, ανετε ατν κατ τ πλθος τς μεγαλωσύνης ατο. ανετε ατν ν χ σάλπιγγος, ανετε ατν ν ψαλτηρίῳ κα κιθάρ·  ανετε ατν ν τυμπάν κα χορ, ανετε ατν ν χορδας κα ργάν·  ανετε ατν ν κυμβάλοις εὐήχοις, ανετε ατν ν κυμβάλοις λαλαγμο. πσα πνο ανεσάτω τν Κύριον. λληλούϊα».

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΨΑΛΜΟΙ
για κάθε περίσταση»
Γ ΄ έκδοση
Βελτιωμένη & επαυξημένη

Αρχειοθήκη ιστολογίου