Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ο Γέροντας Ιωακείμ περί του αντιχρίστου

[ Μ.Μ.: Στην εποχή μας, Γέροντα, ο κόσμος μιλάει περισσότερο για τον αντίχριστο και πολύ λιγότερο για τον Χριστό. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γ. Ι. : Είναι και αυτό ένα κατόρθωμα του διαβόλου. Πέτυχε να στρέψει την προσοχή των πολλών σε αυτόν. Είναι σημείο των καιρών το ότι στους εσχάτους χρόνους θα κάνει «θαύματα» εν ουρανώ και εν τη γη ο αντίχριστος, ο εξαποδώ, ο κακομούτσουνος όπως τον λέω εγώ, ο μισόκαλος και όπως τον έλεγε ο μακαριστός Γέρων Παϊσιος , το ταγκαλάκι. Το ταγκαλάκι κατόρθωσε να βάλει τους ανθρώπους να μιλούν γι’ αυτό, προετοιμάζοντας το έδαφος για την κυριαρχία του αντιχρίστου. Βιβλία πολλά γράφτηκαν περί αυτού. Ίσως βάζει ο διάβολος να γράφουν τόσα πολλά γι’ αυτόν, ώστε να πιάνει πανικός τους ανθρώπους και να μπορεί να κάνει άνετα τη δουλειά του. Πρέπει να σας πω εδώ ότι έγινε μεγάλη κατάχρηση και με τον πολυσυζητημένο αριθμό του αντίχριστου. Έγινε τόσος θόρυβος και τόση θεωρία αναπτύχθηκε περί αυτού, που οι άνθρωποι ήδη το γράψανε στη μνήμη τους και το περιμένουνε να γίνει. Εγώ νομίζω ότι ήταν λάθος ενέργειες αυτές, ότι καλλιεργήθηκε πολύ το θέμα . Εδώ ταιριάζει το ανέκδοτο που λένε για τους συμπαθέστατους Χιώτες. Έπεσε ένα γαϊδούρι μέσα στο πηγάδι και το βγάλανε και φώναζε ένας: Σιγά ρε, μη στάξει η ουρά του στο πηγάδι. Βρε, αφού ολόκληρο ήταν μέσα στο πηγάδι, η ουρά μας πείραξε; Δηλαδή, ενώ ο δαίμονας μπήκε μέσα στους ανθρώπους και γενικώς αλωνίζει, κι εμείς εκεί, με τα νούμερα! Εγώ σαν να τον βλέπω ,στα κρυφά να χορεύει και να χτυπάει το ντέφι να χορεύουμε κι εμείς! Κοίτα εκεί, συλλογίζεται, αυτά τα χαζά όλο μ’ εμένα ασχολούνται. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και φειδωλοί σ’ αυτά τα θέματα. Πιο πολύ για τον Χριστόν να μιλάμε, τον Χριστόν να σκεπτόμαστε, ο Χριστός να μας απασχολεί, τον Χριστόν να αντιγράφουμε και τότε ο διάβολος δεν μπορεί να μας πειράξει. Ιδίως οι πιστοί άνθρωποι οι οποίοι κινούνται στον χώρο της Εκκλησίας και προσεύχονται και κοινωνούν και αγιάζονται, δεν έχουνε να φοβηθούν τίποτε από τον αντίχριστο. «Μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω». Ο Χριστός μας είναι ο μείζων, παρά αυτός που είναι στον κόσμο, δηλαδή ο διάβολος. Αλλ’ εγώ «πεποιθώς εν Σοι, τροπούμαι τούτον». Δηλαδή εγώ έχοντας την πεποίθηση και την δύναμη του Χριστού, νικώ τον διάβολο. Αφού λοιπόν τον νικούμε, γιατί τον φοβόμαστε; Ο Γέροντάς μου είχε ένα μπαστούνι και κτυπούσε τον διάβολο! Πάρε και αυτή, πάρε και την άλλη! Τον ρωτούσα: Γέροντα, σε ποιόν τα λες; Να, σ’ αυτόν τον …γείτονα! Εμείς έχουμε τον Τίμιο Σταυρό για να κτυπάμε τον διάβολο…
… Έχει πολλή δύναμη ο πιστός άνθρωπος, ο χριστιανός. Έχουμε όπλα στα χέρια μας, τα οποία δεν ξέρουμε να χρησιμοποιήσουμε . « Κύριε , όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας. Φρίττει γαρ και τρέμει ,μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν…». Αν έχουμε τον Σταυρό και την πίστη, τα όπλα της Εκκλησίας, δεν φοβόμαστε τον αντίχριστο. Άιντε πήγαινε από ‘κει ρε! Αν του φερθούμε έτσι, φεύγει. Αν όμως φοβηθούμε και μαζευτούμε και είμαστε περιδεείς, πάρε και αυτή, πάρε και την άλλη λέει ο διάβολος. Αντί να τον κτυπάμε εμείς, θα μας κτυπάει εκείνος και θα γίνουμε καρπαζοεισπράκτορες του διαβόλου!... ]


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΕΣ εν Άθω
Διδάσκει ο Άθως με την γλώσσα των Πατέρων του»
Μανώλης Μελινός
Σειρά: Πείρα Πατέρων 9

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Επιστολή Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου προς πνευματικό τέκνο

Γ2. Προς Ελευθερίαν

1.2. Εν Χριστώ αδερφή Ελευθερία,

Χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.
Εύχομαι το Λαμπρό Αστέρι της Ανατολής να σας φωτίζη και οδηγή προς τον Σωτήρα και Λυτρωτήν μας .
Ένα πράγμα πρέπει να γνωρίσουμε ˙ ότι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να αισθανθούμε την προσευχήν ως ανάγκη –την επαφή με τον Θεόν- δια να μη μας δουλέψη ο διάβολος. Όχι ότι ο θεός έχει ανάγκη της προσευχής μας και θα μας τιμωρήση διατί την παραλείψαμε. Ο Θεός είναι όλο αγάπη και στοργή˙ δεν είναι τύραννος. Δι’ αυτό, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλή προσευχή, να κάνουμε έστω και λίγο, δια να αγιαζώμεθα.
Επίσης ένα άλλο πρέπει να γνωρίζουμε˙ ότι όπως ο χρόνος έχει και διάφορες εποχές, έτσι και η ψυχή περνά κατά διαστήματα διάφορες καταστάσεις. Όπως οι εποχές του έτους όλες έχουν τον σκοπόν τους και είναι απαραίτητες, έτσι και στην ψυχήν. Ένα παράδειγμα ˙ όταν ένα αρχοντόπουλο κάθεται μέσα στο αρχοντικό- μέσα στην ζέστην και με όλες τις τροφές- νομίζει ότι όλα τα παιδιά του κόσμου καλοπερνούν. Όταν βγη έξω από το Αρχοντικό και μείνη για λίγο διάστημα στο κρύο νηστικό, τότε ευχαριστεί τον Θεό δια την καλοπέραση και πονάει τους δυστυχισμένους . Δι’ αυτό , στις αρχές της πνευματικής ζωής, αυτός ο δρόμος είναι φυσιολογικός, έως ότου φθάση κανείς σε μια μόνιμην κατάστασιν. Θα εύχωμαι να σας αξιώση ο Θεός.

Ο αδερφός σας
Μοναχός Παϊσιος

Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ- ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
1924-1994»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Το Απολυτίκιον της εορτής, μας φανερώνει, ποια μεγάλη θεομητορική εορτή πανηγυρίζει η Εκκλησία μας:
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν: Χαίρε Kεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».
Όταν η Ελισσάβετ ήταν στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της, ο Θεός έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία και της είπε: Χαίρε, συ που είσαι προικισμένη με την χάρι του Θεού! Είσαι ευλογημένη από τον Θεό περισσότερο από όλες τις γυναίκες».
Εκείνη ταράχτηκε με την παρουσία του αλλά και με τα λόγια του. Προσπάθησε να εξηγήσει αυτόν τον χαιρετισμό του αγγέλου και τότε τον άκουσε να της λέει: « Μη φοβάσαι Μαριάμ, ο Θεός σου έδωσε την χάρη Του. Θα μείνεις έγκυος , και θα γεννήσεις Υιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου , και η βασιλεία Του δεν θα έχει τέλος». Η Μαριάμ απόρησε : «Πώς θα γίνει αυτό , αφού άνδρα δεν γνωρίζω;»
Και ο άγγελος της εξήγησε: « Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και θα σε καλύψει η δύναμη του Θεού, γιαυτό και το Άγιο παιδί θα ονομαστεί Υιός του Θεού. Μάθε ακόμη ότι η συγγενής σου Ελισσάβετ , συνέλαβε γιο στα γηρατειά της, και ενώ ήταν στείρα, τώρα είναι στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης».
Η Μαριάμ απάντησε: «Είμαι δούλη Κυρίου , ας γίνει το θέλημά Του, σύμφωνα με τα λόγια σου».
Ο διάλογος αυτός, Αρχάγγελου- Παρθένου, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι το αντίδοτο, αυτό που διαγράφει τον διάλογο διαβόλου- Εύας στον «κήπο της Εδέμ».
Εκεί η πρώτη Εύα , χωρίς να εξετάσει την πρόταση του διαβόλου , ανόητα και με εγωισμό, δέχτηκε και υπέκυψε στον πειρασμό, με όλες τις θλιβερές συνέπειες, τόσο γι’ αυτήν την ίδια, όσο και για όλο το ανθρώπινο γένος.
Εδώ τώρα η Παρθένος , με πλήρη ταπείνωση, θέλει να μάθει «πώς έσται τούτο», που είναι πέρα από κάθε λογική και πάνω από τους νόμους της φύσης.
Ύστερα η Μαριάμ, αποφάσισε να πάει στο σπίτι του Ζαχαρία, στον ορεινή Ιουδαία. Εκεί η Ελισσάβετ μόλις άκουσε τον χαιρετισμό της Μαρίας, σκίρτησε το βρέφος που ήταν στην κοιλιά της , πλημμύρισε με Άγιο Πνεύμα και είπε δυνατά: « Ευλογημένη συ ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες και ευλογημένο το παιδί που έχεις μέσα στα σπλάχνα σου. Και πώς έγινε η τιμή αυτή σε μένα, να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Γιατί μόλις έφτασε στα αυτιά μου η φωνή σου, σκίρτησε το βρέφος από αγαλλίαση στα σπλάγχνα μου. Και είσαι μακάρια που πίστεψες ότι εκπληρώθηκαν τα λόγια που σου είπε ο Κύριος».
Η Μαριάμ είπε πάλι: «Η ψυχή μου δοξάζει τον Κύριο και αγαλλιάζει το Πνεύμα μου, υπό την σκέπη του Θεού και Σωτήρα μου. Γιατί έσκυψε στην ταπεινή δούλη Του, και να, από τώρα θα με μακαρίζουν όλες οι γενιές, γιατί έκανε σε μένα θαυμάσια έργα».
Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων θεός που πάντοτε φροντίζει το πλάσμα Του με την άπειρη στοργή Του, θέλοντας να βγάλει από την υποδούλωση στην αμαρτία τον άνθρωπο, και να τον απαλλάξει από τα διαβολικά πάθη της ατιμίας και της ειδωλολατρίας, αποφάσισε να στείλει τον Υιό Του τον μονογενή, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, σαν άνθρωπο στον κόσμο, για να αντιμετωπίσει τον διάβολο τις τέχνες του…
.. Αν μπορούσαμε να δούμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, την στάση του σώματός της, το βλέμμα της, θα καταλαβαίναμε κάπως, τα αισθήματα μιας αγνής και καθαρής καρδιάς, μιας ψυχής ταπεινής, ενός νου που έχει υψωθεί από τα εγκόσμια και κατέστη η εκλεκτή του Θεού στη διακόνηση του «απ’ αιώνος απόκρυφου μυστηρίου», δηλαδή της ενανθρώπισης του Λόγου για την σωτηρία όλου του ανθρωπίνου γένους…
… Βαθύτατη η σημασία του θαύματος, να έρχεται ο Δημιουργός στην μήτρα της Παρθένου και ο Κύριος των όλων να παίρνει θέση ανάμεσα στους δούλους. Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας λέει σχετικά, ότι αυτό έγινε «όχι απογυμνώνοντας τον εαυτό Του από την εξουσία Του, αλλά προσλαμβάνοντας τον δούλο. Όχι αποβάλλοντας τον πλούτο, αλλά μεταδίδοντας τον στον φτωχό. Όχι ξεπεύτοντας από τα ύψη Του αλλά εξυψώνοντας τον ταπεινό».
Ας προσθέσουμε εδώ, ότι για μας τους Έλληνες η 25η Μαρτίου είναι και εθνική εορτή . Γιορτάζουμε και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την επίσημη κήρυξη της επανάστασης κατά των Τούρκων, βαρβάρων (επιεικώς), από τον ευλογημένο Ιεράρχη μας, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, στην Μονή της Αγίας Λαύρας. Εκεί ευλόγησε τον Αγώνα φωνάζοντας: «Αναστήτω η Ελλάς και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτής».
Έτσι εξηγείται, γιατί οι απανταχού Ορθόδοξοι Έλληνες , τιμούν, γεραίρουν και πανηγυρίζουν, την 25η Μαρτίου, με κάθε επισημότητα , Εθνική Υπερηφάνεια και θρησκευτική κατάνυξη.

Από το : «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011
-ΦΥΛΛΟ 99
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Κεφάλαια περί προσευχής ( α΄-ι΄ ).

α΄. Η προσευχή λόγω της ωφέλειάς της ονομάζεται βασίλισσα και κυρία όλων των αρετών. Για καμιά αρετή δεν έχουν ειπωθεί τόσα, όσα για την προσευχή. Αυτή είναι εξύψωση του νου και της καρδιάς προς τον Θεό. Μ’ αυτήν εισέρχεται ό άνθρωπος στο χορό των Αγγέλων και γίνεται συμμέτοχος της μακαριότητας τους. Καταλάμπεται δια της σοφίας τους.

β΄. Η προσευχή είναι θυμίαμα ευπρόσδεκτο στον θεό , γέφυρα για τη διάβαση των πειρασμών, ακαταμάχητο τείχος των πιστών, ασφαλές καταφύγιο, θείο ένδυμα που περιβάλλει την ψυχή˙ μεγάλη ευπρέπεια και ομορφιά. Η προσευχή είναι αναπνοή της ψυχής, τροφή και ποτό της.

γ΄ . Η προσευχή είναι μητέρα όλων των αρετών, φύλακας της σωφροσύνης, τύπος της παρθενίας, αξιόπιστη άμυνα εναντίον όλων των πανουργιών του αρχαίου μας εχθρού, του διαβόλου.

δ΄. Μαστίγωνε τους πολεμίους με το όνομα του Χριστού, δηλαδή με την προσευχή, διότι ισχυρότερο όπλο απ’ αυτή δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε στη γη.

ε΄. Η προσευχή είναι κραταίωμα του κόσμου, εξιλέωση του Θεού για τις αμαρτίες μας , αχείμαστο και ακύμαντο λιμάνι, φωτισμός του νου, πέλεκυς της απελπισίας, αφανισμός της λύπης, γέννηση της ελπίδας, κατάπαυση του θυμού, υπερασπιστής των καταδικασμένων, σωτηρία των απολλυμένων. Αυτή και το κήτος το έκαμε σπίτι για τον Ιωνά. Τον Εζεκία από τις πύλες του θανάτου τον επανέφερε στη ζωή, την εν Βαβυλώνι φλόγα μεταποίησε σε δρόσο. Δια της προσευχής ο προφήτης Ηλίας έκλεισε τον ουρανό: «και ουκ έβρεξε επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας έξ» ( Ιακ. 5, 17 ). Όταν ακόμη και οι άγιοι Απόστολοι δεν μπορούσαν να εκδιώξουν τα ακάθαρτα πνεύματα, τότε ο Κύριος τους είπε: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μην εν προσευχή και νηστεία» ( Ματθ. 17, 21 ) .

στ΄. Στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο από την προσευχή. Αυτή και τα αδύνατα τα κάνει δυνατά, τα δύσκολα εύκολα, τα στενόχωρα αναπαυτικά. Η προσευχή είναι τόσο απαραίτητη στην ανθρώπινη ψυχή, όσο ο αέρας για την αναπνοή ή το νερό για τα φυτά. Η προσευχή είναι το φως της ψυχής.

ζ΄. Όποιος δεν προσεύχεται , εκείνος στερείται την κοινωνία με τον Θεό και μοιάζει με το ξερό και άκαρπο δένδρο, το ποίο «εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» ( Ματθ. 7, 19 ) . Όποιος δεν προσεύχεται , εκείνος δεν λαμβάνει την ευλογία του Θεού για τα έργα του, όπως λέγει ο Ψαλμωδός: « Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» ( Ψαλμ. 126, 1 ).

η΄. Για να περάσει κάποιος «την ημέραν πάσαν αγίαν, τελείαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον», μοναδικό μέσο είναι η ειλικρινής, θερμή προσευχή το πρωί, μόλις εγερθείς από τον ύπνο. Η προσευχή αυτή εισάγει στην καρδιά τον Χριστό συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι και με τον τρόπο αυτό δίνει τη δύναμη και την ισχύ στην ψυχή εναντίον της μανίας του κακού».

θ΄. Δυστυχία είναι για τον τυφλό να μη βλέπη το φως, αλλά πολύ μεγαλύτερη δυστυχία είναι για τον Χριστιανό να χάσει τη διάθεσή του για προσευχή, να στερήσει την ψυχή του από το θείο φως. Σε τέτοια ψυχή βασιλεύει το σκοτάδι και κατά την έξοδό της από το σώμα μερίδιό της θα είναι το αιώνιο σκότος.

ι΄. Κάποιοι λένε: «Αν δεν έχεις όρεξη ,τότε μην προσεύχεσαι». Αυτό είναι πονηρή , σαρκική σοφιστεία .Αν δεν σταθείς να προσευχηθείς , τότε τελείως ξεσυνηθίζεις την προσευχή. Η σάρκα αυτό ζητάει. Η Βασιλεία του θεού βιάζεται. Χωρίς να αναγκάσεις τον εαυτό σου στο αγαθό, δεν σώζεσαι.


Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Ναι στη φωτισμένη συνείδηση

Χρειάζεται ακόμη προσοχή στη λεγόμενη περιδεή συνείδηση. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν παντού σκιές. Τους αρέσει να υπερβάλλουν και να μεγαλοποιούν τα γεγονότα. Την τρίχα την κάνουν τριχιά. Είναι ανάγκη να έχουμε φωτεινή συνείδηση και όχι αρρωστημένη , για να μπορούμε να διακρίνουμε τον πραγματικά ένοχο από τον μη ένοχο. Η περιδεής συνείδηση βλέπει αμαρτήματα ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν . Είναι συνήθως φαινόμενο ανθρώπων, που ρέπουν σε υπερβολές και φανατισμούς, που τείνουν προς τα άκρα. Την έχουν συνήθως άνθρωποι χωρίς σωστή και φωτισμένη γνώση του θελήματος του Θεού, που διακατέχονται απλά, από μία θρησκοληψία, την οποία νομίζουν ως δήθεν ευσέβεια. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή.
Ούτε πάλι πρέπει να έχουμε ελαφρά συνείδηση και αμβλύ ηθικό αισθητήριο. Γιατί αυτά συνιστούν ασθένεια και όχι υγεία. Αυτός που έχει ακριβή γνώση του θελήματος του Θεού, σωστή και πεφωτισμένη συνείδηση ανακρίνει τον εαυτό του, με όσο μπορεί αντικειμενικότητα. Βλέπει τα σφάλματά του και δεν δικαιολογεί τις ελλείψεις του. Δεν αμνηστεύει τις απροσεξίες του. Δε συμβιβάζεται με το κακό. Δε βάζει νερό στο κρασί του. Δεν επιτρέπει στον εαυτό του τα ανεπίτρεπτα. Δεν κάνει ελαφρύνσεις ανεπίτρεπτες. Είναι ακριβής, αντικειμενικός και ειλικρινής ερευνητής της καρδιάς του. Μόνο την ειλικρινή όψη της καρδιάς του ομολογεί ενώπιον του εξομολόγου πνευματικού του.
Η πνευματική ζωή, η σωστή «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, βιώνεται ελεύθερα, με φωτισμένη τη συνείδηση και σωστή, την «εν Χριστώ» σκέψη. Κατά τη διάρκεια της Εξομολόγησης., ο πνευματικός ιερέας θα δώσει και συμβουλές , θα κάνει και υποδείξεις. Πάντοτε όμως με πνεύμα συμβουλευτικό και με γνώμονα τους κανόνες της σωστής «εν Χριστώ» ζωής.
Ο εξομολογούμενος ακούει τις συμβουλές, τις λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη του και αναπτύσσει μόνος του κι ελεύθερα τον τρόπο της «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής του. Τυχόν αποφάσεις για διορθώσεις της ζωής του είναι προσωπικές υποθέσεις του εξομολογούμενου και όχι του πνευματικού. Απαγορεύεται αυστηρά και απόλυτα στον πνευματικό ιερέα να πει στον εξομολογούμενο « Θα κάνεις αυτό που εγώ θα σου πω». Η εκλογή και η απόφαση θα είναι αποκλειστικά του εξομολογούμενου και όχι προσταγή του εξομολόγου ιερέα.
Η ιερά Εξομολόγηση δεν αναδεικνύει πιόνια ,αλλά ελεύθερες προσωπικότητες . Άλλο πράγμα είναι η υποταγή σε πράγματα που είναι καθορισμένα. Χρειάζεται πάντα διάκριση και στον πνευματικό και στον εξομολογούμενο. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν πνευματικοί οι οποίοι λένε : «Θα πάρεις για σύζυγό σου αυτή που θα σου πω εγώ». Αυτό είναι τελείως απαράδεκτο. Έχω υπ’ όψη μου πνευματικό πάρα πολύ ευσεβή, ο οποίος έλεγε στα πνευματικά του τέκνα: «Θα σκέπτομαι εγώ για σένα και θα κάνεις πάντοτε αυτό που εγώ θα σου υποδεικνύω». Κάτι τέτοιο είναι τελείως απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο, είναι εκμετάλλευση από τον πνευματικό του μυστηρίου της Εξομολόγησης. Όταν γίνεται αποβλέπει στο να δημιουργεί ο πνευματικός δική του πνευματική δική του κάστα, δικούς του οπαδούς, δικά του πιόνια. Ο πνευματικός οδηγεί στο Χριστό και όχι στον εαυτό του. Δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά στον Χριστό. Καλλιεργεί την αυτενέργεια στον εξομολογούμενο και όχι τη δουλική εξάρτηση.
Ο πνευματικός δεν φτιάχνει ρομπότ , αλλά ελεύθερες προσωπικότητες. Είναι πολύ λεπτό το έργο του πνευματικού και παρά πολύ δύσκολο. Θέλει πολλή αγιότητα, πολλή διάκριση και πολλή προσευχή. Δε φτιάχνουμε ανθρώπους δικούς μας, αλλά του Θεού. Δε φτιάχνουμε πιόνια δικά μας, αλλά ελεύθερες «εν Χριστώ» προσωπικότητες. Δε φτιάχνουμε κάστα και ομάδα , αλλά διακονούμε στο έργο της σωτηρίας του ατόμου. Εμείς οι πνευματικοί είμαστε όργανα στα χέρια του Θεού. Δεν υποκαθιστούμε τον Θεό. Είμαστε διάκονοι στο λυτρωτικό έργο του Κυρίου. Είμαστε συναμαρτωλοί με τον εξομολογούμενο και μαζί με αυτόν ζητούμε την λύτρωσή μας από το Σωτήρα Χριστό.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

«Χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει»

Μία λέξη η οποία ηλεκτρίζει κάθε ανθρώπινη ψυχή και μάλιστα νεανική, είναι η λέξη χαρά. Τι δεν θα έκανε ο άνθρωπος προκειμένου να αποκτήσει αυτήν την κατάσταση. Το μόνο δύσκολο πράγμα είναι να κατανοήσει κανείς, πώς μπορεί να βρει τη χαρά.
Πολλοί άνθρωποι τρέχουν παντού να βρουν την χαρά και κυρίως σε τόπους που δεν υπάρχει. Συγχέουν την χαρά με την ευχαρίστηση . Άλλο είναι ευχαρίστηση κι άλλο είναι χαρά. Η ευχαρίστηση είναι μια προσωρινή κατάσταση. Μου αρέσει ένα νόστιμο φαγητό, το τρώω και ευχαριστιέμαι ή βλέπω ένα ωραίο θέαμα και ευχαριστιέμαι. Δεν μπορώ να πω όμως ότι αυτό είναι χαρά.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη για να χαίρεται, ακριβώς γιατί προέρχεται από την πηγή της χαράς που είναι ο ίδιος ο Θεός. Όταν λέμε στους Χαιρετισμούς, «χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει», λέμε στην Παναγία μας χαίρε διότι δια σου θα εκλάμψει η χαρά στον κόσμο. Πώς; Δια του ερχομού του Υιού σου και Θεού ημών Ιησού Χριστού.
Ο ίδιος ο Κύριός μας , λίγο πριν από το πάθος είπε: «Χαράν την εμήν δίδωμι υμίν και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών». Πλάσθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό˙ και για να είναι χαρούμενος, πρέπει να έχει αγαθές σχέσεις με το Θεό. Από εκεί πηγάζει η χαρά. Η χαρά είναι, θα λέγαμε, το αποτέλεσμα της συμφιλιώσεως του ανθρώπου με τον Θεό.
Η συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Θεό πετυχαίνεται με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως δια της μετανοίας. Η πνοή του Θεού που είναι η ψυχή μας ασφυκτιά, αδημονεί, στενοχωρείται όταν ο άνθρωπος την οδηγεί μακριά από τον Θεό. Χρειάζεται, λοιπόν να δεχθούμε την αλήθεια, ότι εάν θέλουμε να έχουμε μία μόνιμη κατάσταση ευτυχίας και ειρήνης μέσα μας, πρέπει να ενωθούμε με τον Ιησού Χριστό στενά ουσιαστικά οργανικά και μόνιμα.
Τρόποι ενώσεως με τον Χριστό, είναι όπως είπα πολλοί. Ένας απ’ αυτούς είναι και η προσευχή, «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου». Η επικοινωνία αυτή και το προνόμιο αυτό το μεγάλο του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να επικοινωνεί κάθε στιγμή με τον δημιουργό του, είναι τόσο ζωτικό για την ψυχή μέσο επικοινωνίας, μέσο σωτηρίας.
Άλλο μέσο είναι η Αγία Γραφή , και ιδιαίτερα η Καινή Διαθήκη, που είναι ο συμπληρωμένος νόμος, όπως ακριβώς τον συμπλήρωσε ο Κύριός μας με την επί του όρους ομιλία του. Μελετώντας την Αγία Γραφή επικοινωνούμε με τον Θεό. Με την προσευχή μιλάμε εμείς στον Θεό, με την Αγία Γραφή μιλάει ο Θεός σ’ εμάς και γίνεται μία αγία συζήτηση.
Πώς αλλιώς επικοινωνούμε και ενωνόμεθα με τον Θεό; Δια των μυστηρίων της εκκλησίας μας και κυρίως με την θεία Ευχαριστία. « Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένη καγώ εν αυτώ». «Εάν μη φάγητε το σώμα μου και μη πίητε το αίμα μου ουκ έχητε ζωήν εν εαυτοίς», δεν έχετε ζωή μέσα σας, λέει ο Κύριός μας.
Γι’ αυτό, όχι μόνο τώρα, αυτήν την περίοδο που πλησιάζουμε στην αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, στην σταυρική θυσία του Κυρίου μας και στην λαμπροφόρο Ανάστασή Του, αλλά και όλη την περίοδο του έτους, με την σκέψη ότι είμεθα δημιουργήματα του Θεού και με την σκέψη ότι είμεθα διαβάτες σ’ αυτή την ζωή, που πρέπει να βρεθούμε κάποτε κοντά Του στην βασιλεία των ουρανών. Να χρησιμοποιούμε λοιπόν σωστά όλα αυτά τα μέσα επικοινωνίας , την προσευχή, την Αγία γραφή, τα μυστήρια . Κι όταν τα χρησιμοποιούμε θα αισθανθούμε μέσα μας μία ανεκλάλητη χαρά.
Η χαρά δεν είναι κάτι που μπορεί να προέλθει απ’ έξω. Νομίζουμε ότι με διάφορα τεχνητά μέσα μπορούμε να φέρουμε χαρά στον εαυτό μας. Η χαρά αναβλύζει από το εσωτερικό του ανθρώπου , από την σωστή σχέση του με τον Θεό.
Αυτή τη σωστή σχέση θα πρέπει να επιδιώξουμε με τα μέσα που είπαμε και τότε θα είμαστε πραγματικά χαρούμενοι και απευθυνόμενοι προς την Θεοτόκο θα της εκφράζουμε από καρδίας και τούτον τον χαιρετισμό: «Χαίρε δι’ ης η χαρά εκλάμψει».



Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Η αυτογνωσία

Αδελφή ψυχή,
Δεν είναι δυνατόν να κάμης κτήμα σου την αρετήν και να τελειοποιηθής πνευματικώς χωρίς της αυτογνωσίαν. Η αυτοκριτική θα σε οδηγήση εις την αυτογνωσίαν και η αυτογνωσία εις την συναίσθησιν της αμαρτωλότητος και αναξιότητός σου ενώπιον του Θεού. Η αυτογνωσία είναι έν σωτήριον μέσον δια να ταπεινωθής και να εννοήσης το ασθενές , το ατελές και άθλιον της ανθρωπίνης φύσεως. Η αυτογνωσία είναι ο κυριώτερος παράγων της προόδου εις την αρετήν. Είναι επιστροφή εις την πραγματικήν μας αξίαν και αποκατάστασις εις την αλήθειαν. Είναι το ορθό φρόνημα περί του εαυτού μας και αναγνώρισις της αληθινής μας καταστάσεως. Ο Θεός δια στόματος του Σολομώντος εχαρακτήρισεν ως σοφίαν την αυτογνωσίαν ειπών: « οι εαυτών επιγνώμονες σοφοί» ( Παροιμ. Ι Γ ΄.10 ) . Ο έχων την αυτογνωσίαν αποβαίνει σοφός, διότι ταπεινούται και δεν επαίρεται δια τας αρετάς του.

Ο έχων την αυτογνωσίαν είναι συνετός, διότι δεν συγκρίνει ποτέ τον εαυτόν του μες τους ζώντας αμελώς και αξιοκατακρίτως, αλλά με τους αγωνιζομένους δια την ηθικήν των τελείωσιν και προσπαθούντας να φθάσουν τας κορυφάς της αρετής.

Αδελφή ψυχή,
Εάν ποθής να προοδεύσης πνευματικώς, έχε πάντοτε κατά νουν αυτό, το οποίον λέγει ο Μ. Βασίλειος επί του θέματος τούτου: « μη γίνου κριτής άνισος σεαυτού μηδέ προς χάριν εξέταζε, ει μεν τι δοκείς έχειν καλόν, τούτο εν ψήφω τιθείς , των δε πταισμάτων εκών επιλανθανόμενος ,μηδέ εφ’ οις μεν σήμερον κατορθοίς μεγαλυνόμενος , εφ’ οις δε πρώην και πάλαι κακώς ειργάσω συγχώρησιν σεαυτώ διδούς αλλ’ όταν σε το παρόν επαίρη ,το παλαιόν εις ανάμνησιν αγαγέτω, και παύση της αναισθήτου φλεγμονής».

Από το βιβλίο: «ΞΕΝΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ»
ΑΘΗΝΑΙ 1972
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Φ. Τσιρώνη. Μονοτυπικά συγκροτήματα

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Για την πίστη, την προσευχή και την άσκηση

Πάρα πολύ δίδασκε ο στάρετς το λαό περί της πίστεως στον Θεό και στην Θεία Πρόνοια. Έλεγε: «Στη βάση της σωτηρίας της ψυχής βρίσκεται η πίστη. Η πίστη στην υπόθεση της σωτηρίας μας είναι το θεμέλιο στην οικοδομή. Όπου δεν υπάρχει πίστη, εκεί κυριαρχούν αχαλίνωτα πάθη που έλκουν τον άνθρωπο στην άβυσσο του κακού. Η πίστη είναι το μεγαλύτερο αγαθό στην επίγεια ζωή. Ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Με τη δυνατή πίστη ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα κάνει. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Σε πολεμούν δυνατοί, αόρατοι και ακοίμητοι εχθροί; Θα νικήσεις! Σε πολεμούν εχθροί εξωτερικοί, ορατοί; Θα νικήσεις! Σε τυραννούν τα πάθη; Θα τα υπερνικήσεις! Σε πνίγουν τα πάθη; Θα τα αποτρέψεις! Έχασες το θάρρος σου; Θα λάβεις από τον Θεό ανδρεία! Όλα μπορείς να τα νικήσεις με την πίστη και να κερδίσεις τη Βασιλεία των Ουρανών. Πιστεύετε στον Θεό, προσεύχεσθε σ’ Αυτόν, κάμετε έργα αγαθά. Αυτά τα τρία φτερά θα μας ανυψώσουν στο θρόνο του Θεού».

Στην προσευχή ο στάρετς έδινε ιδιαίτερη σημασία. Έλεγε: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο στη γη από την προσευχή. Η προσευχή γεννά και τις υπόλοιπες αρετές. Οι άγιοι πατέρες είχαν νόμο να βιάζουν τον εαυτό τους στην προσευχή: στο σπίτι, στη εκκλησία, στις δουλειές, στον περίπατο, κάθε ώρα και στιγμή. Πρέπει να μιλάμε με τον Θεό απλά, όπως το παιδί με τον πατέρα του. Δεν πρέπει να κάμεις το σοφό κατά την προσευχή ! Να φοβάσαι να προφέρεις το αγιώτατο όνομα Του, χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς. Όποιος παρίσταται ενώπιόν Του απρόσεκτα, πολύ περισσότερο με αμέλεια, το μόνο που κάνει είναι να λυπεί τον Θεό και να μη λαμβάνει ευλογία, αλλά κατάκριση. Λέγεται στην αγία γραφή: «Επικατάρατος πας ο ποιών το έργον του Κυρίου αμελώς». Αντιθέτως, όποιος, έστω και λίγο, προσεύχεται στον Κύριο, αλλά με ειλικρινή, αληθινή πίστη , λαμβάνει ανέκφραστη χαρά.
Η προσευχή είναι η ευθυμία της ψυχής. Δεν έχεις χρόνο για προσευχή; Πέσε στα γόνατα και πες σύντομα: « Κύριε, δέξου το ξέσπασμα της ψυχής μου σαν δοξολογία και ευχαριστία μου σε Σένα και άκουσε με τον ανάξιο», αλλά κάμε το με αίσθημα θερμής αφοσιώσεως στον Κύριο, με το αίσθημα του ανθρώπου ο οποίος, αν και είναι βιαστικός , επιδιώκει, χωρίς κανένα υπόλοιπο , στον Κύριο. Πραγματικά, το έργο της προσευχής δεν έχει καμία σχέση με τη διάρκειά της , αλλά με τη θερμότητά της. Και η θερμότητα αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ ακόμη και στους τελειότερους πιστούς. Στάσου στην προσευχή ως κατάκριτος αμαρτωλός και αναχώρησε ελεημένος και δικαιωμένος. Αυτή η προσευχή ανεβάζει τον άνθρωπο στον ουρανό.
Όταν προσευχόμαστε στον Κύριο, τότε η Μητέρα του θεού χαίρεται και ευχαριστεί τον Υιό της που προσελκύει τις καρδιές μας στην προσευχή και πάντοτε μας βοηθεί, αν ζητούμε τη βοήθειά Του. Μη λησμονείτε να παρακαλείτε τη Βοήθεια και Προστασία μας.

Ο π. Σάββας δεν επιβάρυνε το λαό με μεγάλους κανόνες προσευχής, αλλά δίδασκε όπως ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ: «Είναι καλύτερο να τηρείτε λίγα, αλλά με θερμότητα και ευλάβεια. Ο Θεός δεν χρειάζεται τον τύπο αλλά την ουσία. Εκείνος χρειάζεται την καρδιά μας»…

…Σε κάποιους ο Γέροντα έδινε ευλογία να διαβάζουν μόνο μερικές γραμμές αλλά συμβούλευε όλους να διαβάζουν καθημερινά το Ψαλτήρι υποχρεωτικά, τις Επιστολές των Αποστόλων και το Ευαγγέλιο, έστω μια περικοπή. Σ’ όσους είχαν ζήλο στην προσευχή έδινε ευλογία να διαβάζουν προσευχές που τις έπαιρνε από τους ασκητές πατέρες των τελευταίων χρόνων. Στο τέλος της ζωής του στάρετς όλες οι προσευχές του και όλες οι γραπτές και προφορικές του διδαχές και ποιήματα με πνευματικό περιεχόμενο συγκεντρωθήκαν σε αντίστοιχα βιβλία: «Πνευματικές –ηθικές διδασκαλίες» κ.α.
Σε όσους ήταν πολύ απασχολημένοι με δύσκολα καθήκοντα, ο στάρετς επέτρεπε να συντομεύουν τον κανόνα της προσευχής , αλλά με την προϋπόθεση αυτή η συντομευμένη προσευχή να είναι θερμή και έτσι να θεωρηθεί ως πλήρης κανόνας. Έλεγε:
- Να αποφεύγετε την επιφανειακή ανάγνωση του κανόνα. Να εμβαθύνετε στο πνεύμα της προσευχής , για να δοκιμάσει η ψυχή χαρά και ευγνωμοσύνη για τη Χάρη του Θεού και θλίψη για τις αμαρτίες σας, ώστε η προσευχή να γίνει τροφή και ζωή της ψυχής. Ας μη τρέφουμε τον εσωτερικό μας φαρισαίο του τυπικού κανόνα της προσευχής , αλλά με ζήλο, αδιαλείπτως να κάνουμε τον κανόνα μας, έστω και πιο σύντομο, κάποτε. Τι ευλογημένη που είναι η πνευματική κατάσταση κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι με αγάπη, αδιάλειπτα τηρούν τον κανόνα της προσευχής! Αυτοί ήδη απ’ αυτή τη ζωή θα γνωρίσουν «ότι Χριστός ο Κύριος».

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Μια προσευχή....

Καλοί μου φίλοι και αναγνώστες, ας κάνουμε όλοι μια προσευχή για όλο τον κόσμο, να μας λυπηθεί ο Κύριος για όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι και το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε...

Προς τη σωστή εξομολόγηση

Το μυστήριο της μετάνοιας και ιεράς εξομολόγησης διοχετεύει στην καρδιά του πιστού τη θεία Χάρη και τη συγχώρηση των αμαρτιών, που παρέχεται από το Σταυρό του Κυρίου. Από το επιτραχήλιο του πνευματικού περνά το πανάγιο αίμα του Κυρίου, που καθαρίζει τη συνείδησή μας από «νεκρών έργα» ( Εβρ. θ΄14 ) . Είναι το δεύτερο βάπτισμα που μας καθαρίζει από τα καθημερινά σφάλματα και τις απροσεξίες της ζωής.
Ο πιστός ο οποίος προσπαθεί να ζει μια συνειδητή «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, έχει πάντα στη διάθεσή του και τη μεγίστη αυτή δωρεά του Θεού, δηλαδή το μυστήριο της μετάνοιας και εξομολόγησης , που είναι παράλληλα και σωτήριο όπλο στην πνευματική του πορεία. Μερικές πρακτικές συμβουλές για την προσέλευση στο μυστήριο της μετάνοιας και εξομολόγησης ίσως είναι χρήσιμες.
Κατ’ αρχήν πρέπει να υπάρχει πάντα μέσα μας ειλικρινής μετάνοια και ειλικρινής συναίσθηση, αλλά και συνείδηση της πνευματικής μας κατάστασης. Απαραίτητο στοιχείο της καλής εξομολόγησης είναι η υπερνίκηση της ντροπής που γεννά ο εγωισμός, η ταπείνωση της καρδιάς και η ειλικρινής έκφραση της μετάνοιάς μας.
Εξομολογούμενοι λέμε με απλότητα τα τυχόν σφάλματα που έχουμε ανακαλύψει στον εαυτό μας , χωρίς προσπάθεια συγκάλυψης και δικαιολογίας. Ομολογούμε ενώπιον του πνευματικού, χωρίς πολλά λόγια και χωρίς εξιστορήσεις, τυχόν σφάλματα που έχουμε διαπράξει. Δεν δικαιολογούμαστε για να ελαφρύνουμε την ενοχή μας. Δεν επιρρίπτουμε ευθύνες σε άλλα πρόσωπα. Ομολογούμε με απλότητα τη δική μας προσωπική ενοχή και τα δικά μας προσωπικά σφάλματα. Δεν πρέπει να εξογκώνουμε τα σφάλματα , ούτε πρέπει να τα μειώνουμε. Δεν χρειάζονται ποτέ λεπτομέρειες . Αν υπάρχουν πνευματικοί που ζητούν λεπτομέρειες δεν κάνουν καθόλου καλά.
Η έκφραση ειλικρινούς μετάνοιας έχει βασική σημασία στην ιερά Εξομολόγηση. Όχι απαρίθμηση λεπτομερειών και εξιστόρηση γεγονότων. Ο Δαυίδ, όταν προσήλθε μεταμελημένος στον προφήτη Νάθαν είπε: «αμάρτηκα τω Κυρίω» ( Β΄ Βασ. ιβ΄13 ) . Η από μέρους του πνευματικού εκζήτηση και εξιστόρηση λεπτομερειών δεν επιτρέπεται. Εάν πρόκειται περί σφαλμάτων που έχουν σχέση με ηθικές παρεκτροπές, μικρού η μεγαλύτερου βαθμού, απαγορεύεται αυστηρά και απόλυτα η εκζήτηση από τον πνευματικό να λεχθούν λεπτομέρειες και να γίνει εξιστόρηση. Κάτι τέτοιο κρύβει ίσως περιέργεια ανεπίτρεπτη. Θα πει ο εξομολογούμενος απλά, το μικρό ή το μεγάλο σφάλμα χωρίς τίποτε περισσότερο. Εάν τυχόν το σφάλμα έχει σχέση και με άλλο πρόσωπο, ποτέ δε θα λεχθεί κατά την εξομολόγηση το όνομα του προσώπου αυτού.
Για τους εγγάμους εξομολογούμενους δεν ισχύουν τα παραπάνω σε απόλυτο βαθμό. Εκεί θα λεχτεί ο βαθμός της ενοχής και του άλλου συζύγου. Αλλά και στην περίπτωση των εγγάμων ο πνευματικός δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να διεισδύει στο δωμάτιο των εγγάμων. Ιδιαίτερα στις εξομολογούμενες γυναίκες , που αρέσκονται συνήθως στις λεπτομερείς εξιστορήσεις, δεν θα επιτρέψει ο πνευματικός να συνεχίσουν να λέγουν εξιστορήσεις που έχουν σχέση με το συζυγικό τους βίο. Μόνο και μόνο ο βαθμός της προσκοπικής ενοχής ομολογείται με ταπείνωση και αυτό χωρίς δικαιολογίες.
Γενικά πρέπει να ισχύει στην εξομολόγηση ότι ομολογούμε τα δικά μας σφάλματα και όχι των άλλων. Είναι εύκολη και συνήθης η τάση ανάμειξης άλλων προσώπων. Αυτό δεν επιτρέπεται κατά την εξομολόγηση. Εξομολογούμαστε τη δική μας ενοχή και όχι την ενοχή των άλλων.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Ένωση με τον Θεό μέσω της προσευχής

Είναι βέβαιο ότι κάθε αρετή η οποία καλλιεργείται στο όνομα του Χριστού δίνει τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και περισσότερο από κάθε άλλη η προσευχή. Διότι η προσευχή είναι σαν ένα όπλο που το κρατάμε συνεχώς στα χέρια μας προκειμένου να αποκτήσουμε τη χάρη ( Διάλογοι ) .

Ο Σεραφείμ έδινε έναν απλό κανόνα τόσο στους πιστούς όσο και στους κοσμικούς ανθρώπους που τον επισκέπτονταν για να τον ρωτήσουν περί προσευχής. Τους έλεγε να επαναλαμβάνουν πρωί και βράδυ τρεις φορές το «Πάτερ ημών» ( μία για κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδας ) , τρεις φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» και μία φορά το «Πιστεύω».
Ακολουθώντας αυτόν τον κανόνα, έλεγε ο στάρετς, μπορούμε να φθάνουμε στην κορύφωση της χριστιανικής τελείωσης διότι αυτές οι τρεις προσευχές αποτελούν τη βάση του χριστιανισμού. Η πρώτη είναι η προσευχή που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος και αποτελεί υπόδειγμα κάθε προσευχής. Η δεύτερη είναι ο ουράνιος ύμνος του αρχαγγέλου προς τη Θεοτόκο Παρθένο. Το «Σύμβολο της Πίστεως» είναι αυτό που συνοψίζει όλα τα δόγματα της χριστιανικής πίστης ( Ι. Γ. )…

…Οι πρώτοι χριστιανοί , οι ερημίτες και οι αναχωρητές κάθε εποχής προσεύχονταν δοξάζοντας τη δύναμη του ονόματος του Ιησού. Όταν ένας παράλυτος ζητιάνος πλησίασε τον απόστολο Πέτρο έξω από την είσοδο του Ναού, εκείνος του είπε: «Δεν έχω ούτε χρυσά ούτε ασημένια νομίσματα, όμως εκείνο που έχω σου το δίνω: στο όνομα του Ιησού Χριστού σήκω και περπάτησε» ( Πραξ.3,6 ) . Άλλωστε ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον Ιησού το όνομα που είναι υπεράνω κάθε άλλου ονόματος «ώστε στο όνομα του Ιησού να γονατίσουν και να προσκυνήσουν όλα τα επουράνια , τα επίγεια και τα υποχθόνια ( Φιλ. 2, 10 ). Το θεϊκό όνομα του Ιησού ,που το έδωσε η Παρθένος Μαρία όπως της ζήτησε ο άγγελος , δίνει στα χείλη αυτού που θα το προφέρει μια μεταμορφωτική δύναμη...

… Έχοντας για πολύ καιρό αγωνιστεί να προσηλωθεί απόλυτα στην προσευχή ο Σεραφείμ δεν παραβλέπει το ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν λάβει τη χάρη της αδιάλειπτης επίκλησης του ονόματος Του Ιησού. Μας προτείνει να ασκούμαστε στο να κρατάμε πάντοτε στην καρδιά μας τη μνήμη Του». Κάθε άνθρωπος μπορεί να λάβει το χάρισμα να ζει με την αίσθηση της διαρκούς παρουσίας του Θεού ακόμα και στις πιο ταπεινές πράξεις της καθημερινότητάς του. ..

…Ο στάρετς μας καλεί να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που κάνει το καζάνι της καρδιάς μας να κοχλάζει:
Είσελθε εις εαυτόν και δες ποια πάθη σου εξασθενούν, ποια είναι εκείνα που σιωπούν ως συνέπεια της θεραπείας της ψυχής σου , ποια είναι εκείνα που εκμηδενίζονται και σε εγκαταλείπουν ολότελα. Δες αν πάνω στις πληγές της ψυχής σου αρχίζει να απλώνεται σάρκα σφιχτή και ζωντανή – αυτή η σάρκα η ζωντανή είναι η εσωτερική γαλήνη. Δες, επίσης, ποια πάθη παραμένουν… Δεν σχηματίζονται νέα πάθη; Έτσι, αν είσαι προσεκτικός θα μπορέσεις να γνωρίσεις το μέτρο της ψυχικής σου ίασης ( Ι. Γ ).

Μέσω της προσευχής ο Σεραφείμ μας προτείνει μια αληθινή πνευματική ίαση. Άλλωστε το να προσέχουμε την ψυχική μας υγεία είναι ο πιο θαυμαστός καρπός της προσευχής αλλά και του σκοπού της χριστιανικής ζωής: της απόκτησης των δωρεών της ειρήνης και της αγάπης μέσα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Από το βιβλίο: π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
«Είδα τις ακτίνες του φωτός…»
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος
Εκδόσεις: “Εν πλώ”

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Στο κατώφλι της Μεγάλης Σαρακοστής

Αντίθετα προς το κοινό αίσθημα, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαι περίοδος χαράς ∙ μια περίοδος επιστροφής στη ζωή. Χρόνος κατά τον οποίον αποβάλλουμε ό,τι είναι κακό και νεκρό μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε . Να ζήσουμε με όλη την απεραντοσύνη, όλο το βάθος και όλη την ένταση αυτά για τα οποία έχουμε κληθεί. Εάν δεν καταλάβουμε αυτή τη χαρούμενη διάσταση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε την κάνουμε μια τερατώδη καρικατούρα ,μια περίοδο κατά την οποία, εν ονόματι ακριβώς του Θεού, κάνουμε την ζωή μας ένα μαρτύριο, «βίο αβίωτο». Μπορεί πράγματι να φαίνεται πολύ παράξενο ( : πώς είναι δυνατόν να συνδυάζεται η χαρά με την προσπάθεια, τον ασκητικό αγώνα, τον έντονο κόπο ) ,ωστόσο αυτό διατρέχει όλη μας την πνευματική ζωή, μέσω της ζωής της Εκκλησίας, της ζωής του Ευαγγελίου.
Η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι που αποκτάται. Δεν δίδεται σ’ εκείνους που χαλαρά και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει. Σε όσους την περιμένουν έτσι, ναι, θα έρθει: θα έρθει τα μεσάνυχτα∙ θα έρθει με τη μορφή της Κρίσεως σαν τον κλέφτη που μπαίνει τότε που δεν τον περιμένουν, σαν τον νυμφίο που φθάνει την ώρα που οι μωρές παρθένες έχουν αποκοιμηθεί. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να περιμένουμε την Κρίση και την Βασιλεία! Και εδώ πάλι πρέπει να ανακτήσουμε μια στάση που δύσκολα αναδύεται από τα βάθη μας, μια στάση από την οποία, κατά παράδοξο τρόπο, έχουμε αποξενωθεί: τη χαρούμενη προσμονή της Ημέρας του Κυρίου –παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι αυτή η ημέρα θα είναι και Ημέρα Κρίσεως . Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην εκκλησία κηρύσσουμε το Ευ-αγγέλιο της Κρίσεως, και όμως, το κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού» ( Αποκ. 22, 20 ) . Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη Χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός «απ’ έξω», για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Οποίου η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας ,αλλά η καταδίκη μας. Είμαστε Χριστιανοί για τους οποίους η συνάντηση με τον Κύριο είναι ένα γεγονός τρομακτικό, και όχι αυτό που λαχταρούμε και που έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, τότε η Τεσσαρακοστή δεν μπορεί να είναι χαρά, γιατί η Τεσσαρακοστή φέρνει μαζί της και Κρίση και ευθύνη: κρίνουμε τον εαυτό μας για να τον αλλάξουμε, ώστε να μπορέσει να φθάσει την Ημέρα του Κυρίου, την Ανάσταση με καρδιά ανοιχτή, με πίστη, έτοιμος να πανηγυρίσει το γεγονός της έλευσής της. Κάθε ερχομός του Κυρίου είναι κρίση…


Από το βιβλίο: «Antony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Εκδόσεις: Εν πλώ

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Περί απλότητος

Η σοφία χωρίς τη Χάρη είναι παραφροσύνη ,ενώ η τέλεια ταπείνωση είναι απλή.
Προσπαθήστε να φθάσετε στην παιδική απλότητα στη σχέση σας προς τους ανθρώπους και στην προσευχή προς τον Θεό. Η απλότητα είναι το ύψιστο αγαθό και η ύψιστη αξία του ανθρώπου. Ο Θεός είναι τελείως απλός, επειδή είναι τελείως αγαθός. Και η ψυχή σου ας μην διχάζεται στο καλό και το κακό. Στις απλές καρδιές αναπαύεται το Πνεύμα του Θεού. Η εσωτερική απλότητα πρέπει να χύνεται και σε όλα τα έξω από εμάς. Πρέπει σε όλα να υπάρχει απλότητα στους λόγους και στην εξωτερική μας όψη.
Να μην είσαι υποκριτικά ευλαβής. Ακόμη κι αν με αγαθή πρόθεση επιτηδεύεις την εξωτερική σου εμφάνιση, η χάρις αναχωρεί από σένα. Η ακακία και η απλότητα περισσότερο από όλες τις αρετές κατεβάζει σε μας τη Χάρη και το έλεος του Θεού.
Μη χρησιμοποιείς την πανουργία στο έργο της σωτηρίας σου. Μην αναζητείς ειδικούς δρόμους ,μην επιβάλλεις στον εαυτό σου ειδικές ασκήσεις, αλλά όπως έρθουν τα πράγματα, όπως ο Κύριος στείλει τη δύναμή του, έτσι κι εσύ, αδιάκοπα, αφειδώς, ανάγκασε τον εαυτό σου σε κάθε αγαθό.
Και κατά την προσευχή απλά να μιλάτε με τον Κύριο, γιατί πράγματι είναι κοντά μας. Πρέπει να Του λέμε όλα όσα έχουμε στην ψυχή μας. Όταν υπάρχει η αίσθηση της μετάνοιας , μίλησε στον θεό όπως αισθάνεσαι: «Κύριε, είμαι ενώπιόν Σου αμαρτωλός, τίποτε δεν έχω, αλλά ελεήσέ με κατά το μέγα Σου έλεος… Σύμφωνα με τα κρίματά Σου , σώσον με». Και όπως τα παιδιά παρακαλούν τη μητέρα τους, απλά, πλησιάζοντάς την και επιθυμώντας να πάρουν αυτό που της ζητούν: «Μαμά, δώσε μου (τούτο ή εκείνο) , δώσε μου!», έτσι κι εμείς πρέπει να παρακαλούμε τον Κύριο και να βάζουμε όλη μας την ψυχή στα λόγια της προσευχής.
Ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ έτσι απευθυνόταν προς τον Θεό και προσευχόταν: «Εσύ είσαι ο τροφέας ου, Πατερούλη μου». Να ποιά εγγύτητα αισθανόταν προς τον Κύριο.
Εκείνον που δεν έχει ευθεία καρδιά προς τους ανθρώπους, ο Κύριος δύσκολα τον δέχεται κατά την προσευχή, δίνοντάς του να αισθανθεί ότι δεν είναι ειλικρινής στη σχέση του με τους ανθρώπους και γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι τελείως ειλικρινής στη σχέση του με τον Θεό, χωρίς ψυχική προσπάθεια.
Να είσαι, όσο το δυνατόν, πράος, ταπεινός, απλός στη σχέση σου με όλους, θεωρώντας ανυπόκριτα τον εαυτό σου πιο κάτω απ’ όλους κατά την πνευματική σου κατάσταση, δηλαδή πιο αμαρτωλό και πιο αδύναμο απ’ όλους. Να λες: «εκ των αμαρτωλών πρώτος ειμί εγώ».
Όσο μπορείτε να καλύπτετε τα έργα σας που σχετίζονται με την πνευματική ζωή και ούτε με το βλέμμα σας ούτε σε συζητήσεις, ούτε στις άλλες σχέσεις σας να τα αποκαλύπτετε, αλλά να ενεργείτε απλά και να αποφεύγετε τις άσκοπες πολυλογίες.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου

- Γέροντα, είναι δυνατόν κανείς συνειδητά να κρύβη μια πτώση του από τον πνευματικό του;
- Ναι, αλλά, και αν ξέρη ο πνευματικός την πτώση του ή κάτι καταλαβαίνη, δεν συμφέρει, ούτε θα τον ωφελήση, να του το πη. Πολλές φορές βλέπω στον αγώνα του αλλού κάτι, καταλαβαίνω ή ξέρω τι έχει κάνει, όμως, από σεβασμό, δεν του λέω τίποτε, αν δεν μου το πη ο ίδιος. Το θεωρώ εκβιασμό, ατιμία, να του το πω, την στιγμή που εκείνος δεν θέλει μόνος του να το φανερώση. Είναι λεπτό το θέμα, γιατί θα τον ρεζιλέψης. Πώς να βιάσης τον άλλον; Υπάρχει ελευθερία. Εκτός αν δω ότι κινδυνεύει και δεν πρόκειται να βοηθηθή από αλλού ή ότι έχει άγνοια και θα σπάση τα μούτρα του, θα καταστραφή, τότε θα κοιτάξω με τρόπο να του πω κάτι.
Είναι καλύτερα να δίνης στον άλλον να καταλαβαίνη πού φταίει, εφόσον το ζητήση και να χτυπά μόνος του τον παλαιό του άνθρωπο, γιατί έτσι πονά λιγώτερο. Βλέπεις, κι ένα παιδάκι, όταν πέση μόνο του και χτυπήση, κλαίει λιγώτερο απ’ ότι κλαίει ,αν πέση, γιατί το έσπρωξε ένα άλλο παιδί. Για να πη κανείς στον άλλον να κάνη κάτι, πρέπει αυτός που θα το ακούση να είναι ταπεινός και αυτός που θα το πη να είναι δέκα φορές πιο ταπεινός και να προσπαθή να το εφαρμόζη αυτό που θα πη. Θα κάνω ενάμιση εγώ, για να πω στον άλλον να κάνη ένα, και πάλι θα σκεφθώ αν το πω.
Βέβαια, ο έλεγχος γίνεται πάντοτε σε άνθρωπο που είναι δικός σου ή γνωστός. Ο πνευματικός θα δη τι δικαιώματα του έδωσε ο άλλος και τι ευθύνη έχει γι’ αυτόν και ανάλογα θα φερθή. Όταν έχη αναλάβει την ευθύνη της ψυχής, τότε επιβάλλεται ο έλεγχος, φυσικά με διάκριση. Δεν βοηθάει όμως να κάνης στον άλλον τον δάσκαλο και να τον ελέγχης για τις συνήθειές του, αν εκείνος δεν σου δώση το δικαίωμα. Είναι σαν να μπη κάποιος στο κελλί μου και μου αλλάξη τα πράγματα, να μου βάλη το κανδήλι εδώ, το κρεββάτι εκεί, να κρεμάση το κομποσχοίνι αλλού, χωρίς να με ρωτήση.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Αρχειοθήκη ιστολογίου