Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Η ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών είναι προϋπόθεση ισορροπημένης και ειρηνικής ζωής

18
Η ικανοποίηση των πνευματικών αναγκών είναι προϋπόθεση ισορροπημένης και ειρηνικής ζωής


ΤΩΡΑ πια ας στρέψουμε, επιτέλους, τη σκέψη μας στη λύση του κυρίου προβλήματός μας: «Πώς πρέπει να ζει κανείς;». Ας συνοψίσουμε , όμως, πρώτα ό,τι έχουμε πει ως τώρα.
Ένας άνθρωπος έχει τρία επίπεδα ζωής: το πνευματικό, το διανοητικό και το σωματικό. Καθένα απ’ αυτά έχει ορισμένες φυσικές ανάγκες, από τις οποίες άλλες είναι ανώτερες και άλλες κατώτερες. Η ισόρροπη ικανοποίηση των φυσικών αναγκών δίνει στον άνθρωπο ειρήνη. Κορυφαίες ανάγκες είναι οι πνευματικές. Όταν αυτές ικανοποιούνται, έστω κι αν όλες οι άλλες όχι, υπάρχει ειρήνη. Όταν, όμως, οι πνευματικές ανάγκες δεν ικανοποιούνται, τότε δεν υπάρχει ειρήνη, έστω κι αν οι άλλες ικανοποιούνται απόλυτα. Γι’ αυτό ακριβώς οι πνευματικές ανάγκες αποτελούν εκείνο το ένα και μοναδικό που χρειάζεται ( Λουκ. 10: 42 ) .
Οι πνευματικές ανάγκες, όταν εκπληρώνονται , διδάσκουν τον άνθρωπο να εναρμονίζει μ’ αυτές την ικανοποίηση όλων των άλλων αναγκών, έτσι ώστε οι διανοητικές και οι σωματικές ανάγκες όχι μόνο να μην παρεμποδίζουν την πνευματική ζωή, αλλά και να την υποβοηθούν. Μ’ αυτό τον τρόπο επικρατεί πλήρης αρμονία σ’ όλες τις κινήσεις της ψυχής και τις εκδηλώσεις της ζωής του ανθρώπου , αρμονία σκέψεων, συναισθημάτων, επιθυμιών, ενασχολήσεων, σχέσεων, απολαύσεων. Να ο παράδεισος! Απεναντίας, όταν δεν ικανοποιείται το πνεύμα, όταν λησμονείται αυτό το ένα και μοναδικό που χρειάζεται, τότε η αρμονία ανατρέπεται. Κάθε διανοητική και σωματική ανάγκη, αυτονομημένη πια, απαιτεί πιεστικά την ικανοποίησή σου, στερώντας σου έτσι τους καρπούς αυτής ακριβώς της πίστεως. Όπως τότε δεν ήταν γνωστό το πώς θα μπορούσε η απλή βρώση ενός καρπού να έχει τόσο φοβερές συνέπειες, τις οποίες, όπως απέδειξαν τα πράγματα , είχε, έτσι και τώρα δεν είναι γνωστό το γιατί ο Υιός του Θεού έπρεπε να σταυρωθεί , να πεθάνει, ν’ αναστηθεί και να μας στείλει το Πνεύμα, για να μας ανακαινίσει. Η ανακαίνισή μας, ωστόσο, εξαρτάται από την ειλικρινή πίστη σ’ αυτή την οικονομία, όπως λέγεται. Όλοι όσοι την έχουν αποδεχθεί, και την αποδέχονται με πίστη, ανακαινίζονται.
Μη ζητάς εξηγήσεις, λοιπόν, για τη θεία οικονομία. Δεν θα σου πω τίποτα γι’ αυτήν, αν και κάτι λένε οι θεολόγοι, προσπαθώντας να την αιτιολογήσουν…


Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
γράμματα σε μια ψυχή»
ΕΚΔΟΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ 2000

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

«Σπλαχνίσθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω»

Ως γνωστόν, αγαπητοί μου αδελφοί, μία δωρεά του Θεού, η οποία είναι μοναδική στον άνθρωπο, είναι το προνόμιο και το δικαίωμα της προσευχής. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου».
Μέσα στα πλήθη των αιτημάτων που εκφράζει μία χριστιανική ψυχή προς τον Θεό, εξέχουσα θέση κατέχει το αίτημα περί του ελέους του Θεού. Απευθυνόμενος ο υμνογράφος και ο μοναχός εκείνος που συνέταξε την ευχή για την Υπεραγία Θεοτόκο αναφέρει και λέει «Σπλαχνίθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».
Η ποιότητα της προσευχής εξαρτάται από την ποιότητα της μετανοίας. Και η ποιότητα της μετανοίας εξαρτάται από την ποιότητα της αυτογνωσίας.
Όταν ειλικρινά στρέψει κανείς το βλέμμα μέσα στον εαυτό του, όταν βυθίσει το βλέμμα του μέσα στις σελίδες της Αγίας γραφής και ιδιαίτερα της Καινής Διαθήκης, όταν μελετήσει εις βάθος τους ψαλμούς του Δαυίδ και κυρίως τον ψαλμό της μετανοίας, τον πεντηκοστό, τότε θα ανακαλύψει πλήθος αμαρτιών με σκέψεις, λόγια και έργα, θα εντοπίσει πλήθος κινήσεων προς την αμαρτία, άσχετα αν όλα αυτά δεν είναι φανερά στον έξω κόσμο. Αυτός που πραγματικά γνωρίζει τον εαυτό του, αισθάνεται ενώπιος ενωπίω με τον Θεό, καθρεφτίζει τον εαυτό του και ελέγχει το εσωτερικό του με την φωνή της συνειδήσεως , με την Αγία Γραφή και ανακαλύπτει ο καθένας μας πλήθος αμαρτιών.
Με την αυτογνωσία ο άνθρωπος προφυλάσσεται από μια καταστροφική αμαρτία, που λέγεται κατάκριση. Ο ίδιος ο Κύριός μας λέει στην επί του όρους ομιλία: «Βγάλε πρώτα το δοκάρι από τον οφθαλμό σου και μετά προσπάθησε να βγάλεις το σαριδάκι από τον οφθαλμό του άλλου».
Πιστεύω ότι αυτή η φράση κυριολεκτείται σ’ όλους μας κι έτσι ο άνθρωπος ,ευκαίρως-ακαίρως, δεν θα καταφέρεται εναντίον του αδελφού του, είτε αυτός βρίσκεται στο στενό οικογενειακό περιβάλλον, είτε στο ευρύτερο, είτε και προς άλλους ανθρώπους αγνώστους.
Ο κατακριτής είναι εκείνος ο οποίος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ ασχολείται κανείς με τα παραπτώματα των άλλων, τόσο πιο πολύ παραμελεί τον εαυτό του.
Η αυτογνωσία οδηγεί στην ευλάβεια, στην μετάνοια, στην συντριβή. Δεν έχει διάθεση ο αμαρτωλός άνθρωπος, ο οποίος αισθάνεται όντως αμαρτωλότερος των πάτων, να κρίνει οποιονδήποτε άνθρωπο. Εφαρμόζει πάντοτε την φράση του Κυρίου μας: «Τις ει ο κρίνων αλλότριον ικέτην;». Και «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», «εν ω μέτρω μετρείτε, αντιμετρηθήσεται υμίν».
Τότε, ο άνθρωπος με αυτογνωσία, εισερχόμενος στον ιερό χώρο του Ναού, μέλημά του έχει πώς να αναφερθεί στον Θεό ταπεινοφρόνως , τελωνικώς, πώς να πει μαζί με τον άσωτο: «ήμαρτον εις τον oυρανόν και ενώπιόν σου», πώς να πει με τον ληστή , «μνήσθητί μου , Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Αυτός που έχει αυτογνωσία, έχει αντιληφθεί τον σκοπό της ζωής και μοναδικό του μέλημα είναι ανά πάσαν στιγμή να αναφέρεται στον Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στους αγίους να δείξουν ευσπλαχνία.
Η Υπεραγία Θεοτόκος, η μητέρα όλων των χριστιανών και μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού στέκεται με καλωσύνη, με αγάπη και ακούει τις προσευχές όλων μας και δίδει στον καθένα μας το δώρημα προς το συμφέρον της αιτήσεως.
Είναι ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, πρώτα εγώ και μετά κι εσείς , συχνά-πυκνά, να στρέφουμε το βλέμμα μέσα μας, να μην εξαπατώμεθα από τις εξωτερικές αμαρτίες των άλλων ανθρώπων και επαναπαυόμεθα. Αλλά να τοποθετούμε τον εαυτό μας απέναντι στην Αγία Γραφή, απέναντι στον τέλειο νόμο της Καινής Διαθήκης, να τον τοποθετούμε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό μας και κάθε στιγμή που περνάει να την εκμεταλλευόμεθα για την σωτηρία της ψυχής μας, προς μετάνοια και συντριβή, ν’ απευθυνόμεθα με πολύ πόνο στον Κύριό μας για το κατάντημα της ψυχής μας.
Γιατί αν ο Θεός επιτρέψει να φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, ποια θα είναι η απολογία μας, ποιες θα είναι οι δικαιολογίες μας; Αυτή η στιγμή μας ανήκει.
Ας σταματήσουμε , λοιπόν, να εθελοτυφλούμε, να εγκαταλείπουμε την ψυχή μας, ας σταματήσουμε να ασχολούμεθα με πολλά, «ενός εστί χρεία». Η αυτογνωσία, η μετάνοια, η συντριβή. Κι όταν αισθανθούμε αυτήν την συντριβή μέσα μας απευθυνόμενοι προς την Υπεραγία Θεοτόκο, θα της λέμε κι εκείνη θα μας ακούει: «Σπλαχνίθητι επ’ εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω».


Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996





Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Δυνάμωσε την ψυχή σου


… Δεν ξέρω αν αυτό το είχες σκεφτεί ως στόχο ζωής μέσα στα πολλά που σκέφτεσαι. Να νοιώθεις, δηλαδή, κάποια στιγμή μια τέτοια ανάπαυση με τον εαυτό σου και να κάτσεις στο σπίτι σου, να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης σου, να πας μια βόλτα, να κοιτάξεις, ας πούμε, τις βιτρίνες, να κοιτάς τα μαγαζιά, να δεις ένα βιβλιοπωλείο, να πας κάπου μόνος και να μη νοιώθεις μοναξιά! Να πας κάπου χωρίς κόσμο και να ‘σαι ευτυχισμένος˙ και να νοιώθεις ότι έχεις μια παρέα, την παρέα του εαυτού σου. Όχι, όμως, ως ναρκισσισμό, όχι, όμως ως μια ενασχόληση με τον εαυτό σου, (ότι εγώ είμαι πολύ σπουδαίος και εγώ δεν έχω ανάγκη κανένα). Όχι έτσι περιφρονητικά για τους άλλους˙ ούτε εγωιστικά για τους άλλους, αλλά ως πληρότητα. Νοιώθω μέσα μου πληρότητα. Η αξία μου δεν αποκτάται από τους άλλους. Η αξία μου είναι μεγάλη ,επειδή υπάρχει μέσα μου η σφραγίδα του Θεού. Επειδή υπάρχει μέσα μου η εικόνα Του, η χάρη Του , η ψυχή που μου χάρισε ο Θεός ˙ η πνοή Του. Αυτό μου δίνει αξία. Όχι το τι θα μου πουν οι άλλοι. Αν οι άλλοι, δηλαδή, με βρίσουν είμαι ένα τίποτα και αν οι άλλοι με ανεβάσουν στα ουράνια κάτι αξίζω.
Όχι. Αξίζεις! Αξίζεις επειδή είσαι πλάσμα του Θεού. Δημιούργημα του θεού. Επειδή σε αγαπάει ο Θεός και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου και σ’ αγαπά μαζί σου και σ’ αγαπά και σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Κανείς σήμερα να μη σε πάρει τηλέφωνο , μα κανείς να μη σου μιλήσει, έχεις μία φοβερή δυναμική μέσα σου. Έχεις μία αξία, μια προσωπικότητα. Είσαι ένα πλάσμα όμοιο του οποίου δεν υπάρχει σε όλη τη γη. Δεν υπάρχει κανένας , καμία, σαν και εσένα. Με τα δικά σου γνωρίσματα, με τα δικά σου χαρίσματα, με τα δικά σου προβλήματα, με τις δικές σου ιδιορρυθμίες, ιδιοτροπίες, με το δικό σου χαρακτήρα. Είσαι αυτός που είσαι!... Είσαι αυτή που είσαι και αξίζεις!... Κι αξίζεις! Και σ’ αγαπάει ο Χριστός και θέλει να σε δυναμώσει!
Αυτή η λέξη, «να ‘χεις δυνατή ψυχή». Να ‘χεις μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Επαναλαμβάνω: να βρεις τη χρυσή τομή. Προσωπική σχέση που δε σε απομονώνει από την κοινωνία των αδελφών σου. Από τους πιστούς της ενορίας σου, για παράδειγμα. Από μια ομιλία που πηγαίνεις, από τις σχολές γονέων, από μια συγκέντρωση που πηγαίνεις με άλλους πιστούς. Δεν θα απομονωθείς. Αλλά και, όταν πηγαίνεις εκεί, να μην πηγαίνεις εκεί για να αποκτήσεις αξία. Η αξία σου δεν αποκτάται από τέτοια πράγματα. Έχεις αξία! Και καθηλωμένος να είσαι σε ένα κρεβάτι και σ’ ένα καρότσι να κάθεσαι επάνω, άρρωστη, και να μην μπορείς να κουνηθείς και να ‘σαι γεμάτος με σωληνάκια, έχεις αξία! Και ας μη σου δώσει κανένας σημασία…
Αυτό είναι εύκολο να το λες και εύκολο να το ακούς. Το μεγαλείο είναι να αναβλύζει αυτό από μέσα σου και να το καταλαβαίνεις. Είναι δύσκολα πράγματα αυτά. Είναι μερικά πρόσωπα στο Ευαγγέλιο, που όταν διαβάζω, τα περιστατικά, το πώς φέρθηκαν, πώς κινήθηκαν, πώς μίλησαν στο Χριστό, πώς έζησαν, με πείθουν ότι είχαν μία τέτοια προσωπικότητα. Δυνατή ψυχή. Γενναία ψυχή. «Θα πάω να βρω το θεό και να ‘χω μία σχέση μαζί Του. Ασχέτως τι θα κάνουν οι άλλοι. Δε μ’ ενδιαφέρει πώς θα με δει ο κόσμος. Τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Έχω δυνατή ψυχή. Έχω πίστη στον εαυτό μου ότι μπορώ να πλησιάσω το Θεό μου». Με αυτή την έννοια.
Αν και πάλι, αυτό ο Θεός το χαρίζει˙ αλλά δεν είμαι ένας άνθρωπος διαλυμένος, άβουλος, χωρίς τη δική μου δυναμική. Δεν περιμένω τους άλλους συνέχεια να με σπρώχνουν…

… Δεν μας βοηθούν οι άνθρωποι. Δεν μας σώζουν οι άνθρωποι. Πάρτο απόφαση. Ξεκόλλα από ανθρώπους. Δυνάμωσε την ψυχή σου και απόκτησε μια προσωπική σχέση με τον Θεό. Άστους ανθρώπους να σου δώσουν αυτό που έχουν, αλλά μη ζητάς περισσότερα που δεν έχουν˙ και ταυτόχρονα αγάπα τους όλους. Θα τους αγαπάς όμως με τον σωστό τρόπο πλέον. Θα τους αγαπάς, θα τους συμπονάς, θα ‘σαι σε επαφή μαζί τους, δεν θα απομονώνεσαι, αλλά θα ξέρεις ότι δεν έχω να πάρω κάτι περισσότερο από σένα. Υπάρχει ο Θεός μου. Αυτόν ζητώ…

Από το βιβλίο: «Αθέατα Περάσματα 1
Δυνάμωσε την ψυχή σου»
περιέχει CD
Π. Ανδρέας Κονάνος
Β’ ΕΚΔΟΣΗ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΑΛΑΞΑ
Η ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΟΥΣΑ

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Ας μη διστάζουμε στις προσευχές●υπάρχει και η φιλανθρωπία του Θεού



Ας μη χάνουμε λοιπόν το θάρρος και ας μη διστάζουμε στις προσευχές. Διότι κι αν ακόμη πέσουμε στο ίδιο το βάραθρο της κακίας, θα μπορέση γρήγορα να μας ανασύρη από εκεί.
Κανένας δεν αμάρτησε τόσο πολύ όσο αυτός. Διότι πραγματικά διέπραξε κάθε είδος πονηρίας. Και αυτό φανερώνουν τα δέκα χιλιάδες τάλαντα. Κανένας δεν ήταν τόσο έρημος όσο αυτός. Αυτό φανερώνει το ότι δεν μπορούσε να πληρώση το χρέος του. Αλλ’ όμως αυτόν που προδόθηκε από παντού, μπόρεσε να τον σώση η δύναμις της προσευχής.
Και έχει τόση μεγάλη δύναμι η προσευχή, λέγει, ώστε αυτόν που ήρθε σε σύγκρουσι με τον Κύριο και με έργα και με αμέτρητα πράγματα να τον απαλλάξη από τον ποινή και την τιμωρία; Ναι, άνθρωπε, έχει τόσο μεγάλη δύναμι.
Και δεν είναι μόνη της η προσευχή που κατορθώνει τα πάντα, αλλά έχει σύμμαχο και πολύ μεγάλο βοηθό την φιλανθρωπία του Θεού, που δέχεται την προσευχή, που στην περίπτωση αυτή τα έκανε όλα και κατέστησε ισχυρή την προσευχή. Και αυτό ακριβώς υπονοώντας έλεγε: «Τότε ο κύριος τον λυπήθηκε και τον άφησε να φύγη χαρίζοντας του το δάνειο», για να μάθης ότι μαζί με την προσευχή και πριν από την προσευχή τα έκανε όλα η ευσπλαχνία του Κυρίου.
( Εις την παραβολήν των μυρίων ταλάντων Α΄,
ΕΠΕ 26, 50-56. PG 51, 26 )


Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Άνθρωποι ολοκληρωμένοι


Ποιος είναι ο άρτιος και ολοκληρωμένος; , που αρμόζει στην «εν Χριστώ» ζωή; Θα αναφέρουμε πάλι επιγραμματικά κάποια παραδείγματα:
α) Ο σοβαρός στη σκέψη και νουνεχής. Ο μυαλωμένος και όχι ο απερίσκεπτος άνθρωπος, ο προσεχτικός στα λόγια και τις πράξεις, ο αξιοπρεπής και συνετός στη ζωή του.
β) Ο ακέραιος και ειλικρινής. Δεν έχει προσωπείο , δε φορεί μάσκα. Λέγει ό,τι πιστεύει. Είναι ο απροσποίητος και ατόφιος , ο ντόμπρος και ίσιος. Είναι ακριβής στα λόγια του και δεν είναι ποτέ υπερβολικός. Δεν είναι φαντασιόπληκτος.
γ) Αυτός που προσέχει να μην πληγώνει το διπλανό του. Δεν έχει χαρακτήρα με αιχμές. Προσέχει πάντα να μη βλάπτει, να μη γίνεται εμπόδιο στη ζωή του άλλου, να μην παραγκωνίζει κανένα, να μην τον επισκιάζει, να μην τον στενοχωρεί. Είναι προσεχτικός στη συμπεριφορά του, ώστε να ωφελεί και να μη βλάπτει ποτέ. Οι εγωιστές συνήθως θίγουν εύκολα τους άλλους, ενώ οι ταπεινοί έχουν ευγένεια ψυχής. Άρτιος είναι ο άνθρωπος της καλοσύνης της γνήσιας αγάπης , της προσοχής στη ζωή.
Η βίωση της χριστιανικής ζωής ομορφαίνει το χαρακτήρα και τον σμιλεύει. Όταν αφήνεται ο χαρακτήρας ακαλλιέργητος, τότε κακοποιείται η πνευματική ζωή. Πρέπει ο χαρακτήρας να συμμορφώνεται και να σμιλεύεται, ώστε να συνοδοιπορεί με τη χριστιανική ζωή. Γι’ αυτό χρειάζεται η γνώση του θελήματος του Θεού, η καλλιέργεια του βάθους, ο αγώνας και η προσπάθεια ,το πραγματικό μπόλιασμα του πιστού στη γνησιότητα της χριστιανικής διδασκαλίας.
Αδελφέ μου συ που διαβάζεις αυτές τις φτωχές γραμμές, πρέπει να προσέξουμε το χαρακτήρα μας, να αγωνιστούμε, ώστε να είμαστε άρτιοι και ολοκληρωμένοι . Να τον συμμορφώνουμε με το πνεύμα του Ευαγγελίου. Προσοχή, μην τον αφήνουμε με αιχμές. Ο Παύλος μας φωνάζει να είμαστε άρτιοι και ολόκληροι.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010


Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο- Μανώλης Μελινός

[ Μανώλης Μελινός: Τι θυμάστε , ή μάλλον τι έχετε ακούσει για το θείο του πάτερα σας, τον Άγιο Νεκτάριο;
Κωνσταντίνα Κεφαλά: Την εποχή που συκοφαντούσανε τον Άγιο , η Νεκταρία – Αγαπία τότε, μικρό παιδί- του είπε:
- Σεβασμιώτατε, γιατί δεν μιλάτε που σας συκοφαντούνε; Γιατί, αφού είν’ όλα ψέμματα;
- Αγαπία, μη μιλάς παιδί μου. Επάνω, στον Ουρανό ποιος είναι; Εκείνος βλέπει, ακούει και ξέρει!
Ο Άγιος, κύριε Μελινέ, είχε το θείο το Θεμιστοκλή, τον πατέρα μου Δημοσθένη και τη θεία τη Σεβαστή στη Ριζάρειο Σχολή. Μάλιστα, είχε την επιθυμία να ιερωθούν τα δυο αγόρια. Μετά όμως έφυγαν και πήγαν στη Χίο, κοντά στον πατέρα τους – τον παππού μας Χαράλαμπο Κεφαλά- που ήταν στο Λιθί δάσκαλος. Ο αδελφός μου ο Χάρης, απ’ εδώ, έχει το ‘νομά του.
Ο πατέρας μου συνόδεψε το ιερό Σκήνωμα του Αγίου από το Αρεταίειο μέχρι το Μοναστήρι στην Αίγινα. Μας έλεγε συγκινημένος: «Τόσο δρόμο που τον πηγαίναμε στα χέρια, νόμιζες πως σηκώναμε ένα πούπουλο!».
Μ. Μελινός: Έχετε πληροφορηθεί για θαύματα του Αγίου;
Κ. Κεφαλά: Μάλιστα. Από νέος έκανε θαύματα . Θα σας πω για κάποιον εξάδελφό μου, θείας μου γιο. Κάποτε τον πήρε- μικρό παιδάκι τότε η θεία μαζί με την κορούλα της και τα πήγε στην Αίγινα , στο θείο. Ο εξάδελφός μου αρρώστησε με ψηλό πυρετό. Μάλιστα τον έπιασαν κάτι σπασμοί. Η θεία, όπως ήταν φυσικό, πανικοβλήθηκε. Έψαχνε δεξιά-αριστερά να βρει τον Άγιο. Κάποια στιγμή τον βρήκε.
- Θείε, έλα γρήγορα και το παιδί δεν είναι καθόλου καλά. Έχει σπασμούς.
Εκείνος ατάραχος, σα να μη συνέβαινε τίποτα, της λέει:
- Μην ανησυχείς! Θα γίνει καλά το παιδί!
Πήγαν στο παιδί. Αυτό χτυπιόταν στο κρεβάτι. Ο Άγιος προσευχήθηκε και το σταύρωσε. Αυτό ήταν. Τα παιδί ηρέμησε αμέσως. Λέει τότε ο Άγιος στη θεία που σταυροκοπιόταν:
- Βλέπεις, με την πίστη όλα γίνονται! Να, το παιδί δεν έχει τίποτα. Ό,τι και να σου συμβεί στη ζωή, μη φοβηθείς… ]


Από το βιβλίο: « ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ
Συνεντεύξεις με 30+1 ανθρώπους που τον γνώρισαν»
Α΄ ΤΟΜΟΣ
Μανώλης Μελινός

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

« Η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμούμενων βοήθεια»

Είναι αλήθεια , αγαπητοί μου αδελφοί, ότι ο πολύμορφος πόνος και η θλίψη στην ζωή καταβάλλουν τον άνθρωπο και του δημιουργούν τις προϋποθέσεις της απογνώσεως. Βέβαια, εάν υπάρχει η ρίζα της βαθειάς πίστεως, τότε ο άνθρωπος μπορεί να αντιπαρέλθει και τον ισχυρότερο πόνο και την μεγαλύτερη θλίψη που υπάρχει στην ζωή.
Έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές για το θέμα αυτό, όμως είναι πάντοτε επιτακτικό, πάντοτε προβάλλεται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους είτε αυτοί βρίσκονται κοντά μας , είτε βρίσκονται μακρύτερα από μας. Είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να το εξετάζει κανείς πάντοτε κάτω από την παρουσία του Θεού, για να μπορεί να δίνει σε κάθε στιγμή τη σωστή λύση.
Γονατίζει όντως ο άνθρωπος στον πόνο της ζωής, διότι πάρα πολλές φορές απροσεκτεί, πάρα πολλές φορές δεν υπολογίζει τι μπορεί να προκαλέσει στον εαυτό του και τον πλησίον του, μία αβλεψία του, αδεξιότητα, μια ενέργειά του.
Και όταν συσσωρεύονται πολλές θλίψεις και δοκιμασίες, τόσο οι φυσικά υπάρχουσες γύρω μας και τις οποίες ο Κύριος χρησιμοποιεί για τον καταρτισμό των ψυχών μας, για την απόκτηση της υπομονής και της ταπεινοφροσύνης , όσο και οι από άλλα αίτια προσερχόμενοι πόνοι, προβάλλουν επιτακτικό το ερώτημα: Γιατί τόσος πόνος στη ζωή;
Ο πόνος προέρχεται από πολλές αιτίες, από ασθένειες, από θανάτους, από δυσαρμονία μέσα στην οικογένεια, στην συζυγία, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ γειτόνων, καθημερινά άλλωστε προβάλλονται αφορμές και αιτίες για να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί ο πόνος στη ζωή, αυτή την στιγμή λοιπόν του οποιουδήποτε πόνου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία είναι η βασίλισσα του πόνου, αφού είδε τον Κύριό μας και Υιό της επάνω στον σταυρό , υπέφερε ως μητέρα ακούγοντας τα όσα εις βάρος του Κυρίου μας έλεγαν με ζηλοτυπία και ζηλοφθονία οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, έβλεπε το μίσος που είχαν εναντίον του Κυρίου μας, έβλεπε τον Κύριό μας να υβρίζεται, να δέχεται εμπτυσμούς, κολαφισμούς, μαστιγώσεις, ακάνθινο στεφάνι και βαρύ σταυρό και να οδηγείται στον Γολγοθά.
«Ρομφαία διήλθεν την καρδίαν αυτής» και γι’ αυτό πάντοτε συντρέχει στον ανθρώπινο πόνο και όποιος τρέχει με πίστη, λαμβάνει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Δεν μας φθάνουν όχι μία ώρα, αλλά ημέρες και χρόνια να διηγούμεθα τα όσα η Υπεραγία Θεοτόκος έχει προσφέρει στον κάθε ένα χωριστά και σ’ όλους μαζί τους ανθρώπους δια μέσου των αιώνων, όταν την επικαλούνται με πολλή θέρμη και με πολλή πίστη.
« Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ δυο το κάλλος;» θρηνωδούσα η Υπεραγία Θεοτόκος κάτω από τον σταυρό ,έλεγε αυτά τα λόγια προς τον Υιό της και Θεό μας.
Βεβαίως ο ίδιος ο Κύριός μας στον κήπο της Γεσθημανή, προσευχόμενος στον επουράνιο πατέρα σαν άνθρωπος, αισθάνεται αγωνία . «Και εν αγωνία γενόμενος εκτενέστερον προσηύχετο και έτρεχεν ο ιδρώς ωσεί θρόμβοι αίματος». Μια σήκωνε τον βαρύ σταυρό και γονάτισε κουβαλώντας τον. Βρέθηκε όμως ο Σίμων Κυρηναίος, ο οποίος Τον βοήθησε. «Και ηγγάρευσαν άνθρωπον Κυρηναίον ίνα άρη τον σταυρόν αυτού».
Μέσα λοιπόν στο πλήθος του πόνου, θα υπάρχει πάντοτε κι ένας Κυρηναίος. Ο Κυρηναίος είναι η θείας χάρις που αναβλύζει από την σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Κυρηναίος είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η οποία συμπαραστέκει, η οποία ακούει το βουβό κλάμα κάθε πονεμένου ανθρώπου. Η Υπεραγία Θεοτόκος στέκει και παρηγορεί, είναι η «πάντων ελπίς», «η των απελπισμένων μόνη ελπίς».
Στο κάτω μέρος του Ναού μας έχουμε την μεγάλη εικόνα την θαυματουργό, η οποία είναι από την Κωνσταντινούπολη κι επιγράφεται , «η πάντων ελπίς». Να την παρακαλούμε λοιπόν, με θέρμη πολλή.
Δεν είμεθα οι μόνοι που πονάμε στην ζωή. Όλοι οι άνθρωποι , είτε είναι κοντά στον Θεό, είτε είναι μακριά από τον Θεό, όλοι έχουν έναν πόνο και δεν είναι πάντοτε συγκεκριμένος, αλλά εναλλάσσεται. Με την θερμή παράκληση φεύγει ο ένας πόνος, έρχεται ο άλλος, ώστε ο άνθρωπος να μην μένει χωρίς πόνο και αυτό κατά χάριν Θεού για να μπορεί να είναι ο άνθρωπος συνεχώς κοντά στον Θεό και να αναζητάει τον Θεό. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν σου». Δηλαδή, Κύριε σε θυμηθήκαμε μέσα στον πόνο μας , λέει ο προφήτης.
Κι έτσι ο πόνος θα πρέπει να είναι ο φίλος μας. Λένε τα αγιολόγια της εκκλησίας μας, ότι υπήρχε ένας υποτακτικός , ο οποίος παρακαλούσε επί επτά ολόκληρα χρόνια να του πάρει ο Θεός τις θλίψεις και τον πόνο. Και πάει περιχαρής μετά από επτά χρόνια στον γέροντά του, ένα άγιο άνθρωπο και του λέει: Γέροντα, με τις πολλές προσευχές επί επτά χρόνια γλύτωσα από τον πόνο . Τότε ο γέροντας δάκρυσε και του είπε: Παιδί μου , πήγαινε και προσευχήσου άλλα επτά χρόνια, να δώσει ο Θεός πάλι τον πόνο, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορείς να σωθείς.
Έτσι εξηγούνται, λοιπόν, αυτά που είπε ο ίδιος ο Κύριός μας: «Δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των ουρανών» και «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Η νίκη , λοιπόν, έχει σημασία στην ζωή και για να νικήσει ο άνθρωπος την αμαρτία , για να νικήσει τις θλίψεις και τις δοκιμασίες, χρειάζεται την δύναμη εξ ύψους. Μόνο ο Θεός είναι Εκείνος ο οποίος μπορεί να δώσει τη δύναμη προς σωτηρία.
Αλλά υπάρχουν κι οι άγιοι. Θα μπορούσε να πει κάποιος και να δικαιολογηθεί: Ναι Πάτερ, όντως ο Κύριός μας υπέφερε, όμως είναι και Θεός, εγώ είμαι άνθρωπος. Ας προσβλέψουμε λοιπόν, στην Υπεραγία Θεοτόκο η οποία υπήρξε άνθρωπος σαν κι εμάς, με ψυχή ανθρώπινη και σώμα ανθρώπινο. Είναι ο πρώτος και ο βασικώτερος εκπρόσωπος του ανθρωπίνου γένους δίπλα στον Υιό και Λόγο του Θεού, στον Κύριό μας.
Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αυτοί οι οποίοι πέτυχαν μέσα στο καμίνι του πόνου να χαλκεύσουν μία αγία ψυχή. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας οι οποίοι πέρασαν όλοι, μηδενός εξαιρουμένου από το καμίνι του πόνου ή ακόμη από τον πόνο της μονώσεως, εκεί όπου ο διάβολος τους πείραξε πολύ δια των λογισμών. Έχουμε τους μάρτυρες οι οποίοι με τα πλήθη των μαρτυρίων υπέφεραν προς δόξαν Θεού και ακόμη τους όσιους και θεοφόρους πατέρες.
Όλοι αυτοί πέρασαν από το καμίνι του πόνου. Γιατί; Για δυο λόγους. Πρώτον, διότι η ψυχή χαλκεύεται μέσα από τον πόνο και δεύτερον διότι όποιος αποφάσισε να ακολουθήσει τον Χριστό, σίγουρα θα υποφέρει, διότι θα συναντήσει την μανία του αρχέκακου και ανθρωποκτόνου διαβόλου.
Κι εμείς, μέσα στην κοιλάδα του κλαυθμώνος που περπατάμε σ’ αυτή την ζωή , ας μην ξεχνάμε ότι σε κάθε πόνο παραμονεύει η απελπισία . Και την απελπισία μπορεί να την διώξει κανείς φωτίζοντας την ψυχή του με την βαθειά πίστη στον Χριστό και με την αγάπη σ’ Αυτόν. Η απελπισία δεν έχει καμία θέση μέσα στην χριστιανική ψυχή.
Να μην ξεχνάμε ποτέ, σε κάθε πόνο, να αναφερόμαστε στην Υπεραγία Θεοτόκο και να την παρακαλούμε με θέρμη: «Υπεραγία Θεοτόκε, η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων βοήθεια, βοήθησε κι εμένα να βγω νικητής μέσα απ’ αυτόν τον πόνο της ζωής».




Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Αρχειοθήκη ιστολογίου