Επιστολές «προς Αδολία»
Η Αδολία, άλλη στενή συνεργάτρια του μεγάλου Ιεράρχη, είναι αποδέκτρια έξι επιστολών- 33, 52,57,133,179, και 231. Μετά την απομάκρυνσή του από την Κωνσταντινούπολη αυτή φοβήθηκε τους διωγμούς που εξαπολύθηκαν εναντίον των συνεργατών του, εγκατέλειψε τον υπέρ του δικαίου του αγώνα, και άρχισε να ζει κοσμικά- «επεδόθη εις κοσμικάς φροντίδας»- Β. Τζωρτζάτος ,σ.74. Όταν το έμαθε ο Ιωάννης στενοχωρήθηκε πολύ και έσπευσε να ενδιαφερθεί για την πνευματική της κατάσταση με σειρά έξι επιστολών. Ανάμεσά τους οι δύο- 52 και 133- που ακολουθούν είναι ενδεικτικές της σύνεσης με την οποία ενεργεί. Δεν κρύβει την αγωνία που τον διακατέχει, κάνει όμως πιο ευδιάκριτη την ελπίδα πως όλα μπορούν να διορθωθούν, και μάλιστα χωρίς να παραβιαστεί η προσωπική της ελευθερία.
«Έμαθα ότι αρρώστησες βαριά, ότι έφτασες ως τις πύλες του Άδη, αλλά και ότι ξεπέρασες τον κίνδυνο, συνήλθες και είσαι σε ανάρρωση. Όμως δεν το έμαθα από δικά σου γράμματα, αλλά από άλλους, και αυτό με στενοχώρησε πολύ. Ωστόσο μου αρκεί η ανακούφιση που ένοιωσα , μαθαίνοντας ότι η ευλάβειά σου είναι τώρα καλά. Λέγοντας βέβαια ότι μου αρκεί, δε σημαίνει ότι είμαι και ήρεμος από αυτή σου τη μακρά σιωπή. Θα σε καλούσα μάλιστα να έρθεις εδώ, αν δεν είχε μεσολαβήσει η αρρώστια σου, δε θα υπήρχε κανένα εμπόδιο γι’ αυτό. Ο φετινός χειμώνας μοιάζει με άνοιξη γλυκιά, και από τις επιδρομές των Ισαύρων η Αρμενία έχει απαλλαγεί πια. Δε σε υποχρεώνω όμως, ούτε σε πιέζω , το αφήνω στη διάθεσή σου αυτό. Σου ζητώ όμως αυτό που ούτε ο φόβος των Ισαύρων, ούτε ο βαρύς χειμώνας, ούτε η ταλαιπωρία του δρόμου, ούτε κάτι άλλο εμποδίζει, να έχω τακτικά γράμματά σου που να με βεβαιώνουν για την αγνή και θερμή σου διάθεση απέναντί μου. Αν λαβαίνω τακτικά γράμματα που να με πληροφορούν ότι είσαι καλά σωματικά και ήρεμη ψυχικά , η ανακούφιση που θα παίρνω δε θα είναι καθόλου μικρή. Κατανοώντας πόση χαρά θα μου δώσεις, μην αμελήσεις να μου στείλεις γραφή. Ξέρεις πόσο εκτιμώ την ευγένειά στο, πόση αγάπη σου έχω δείξει από την αρχή»- 52.
« Τι είναι αυτά που μου γράφεις; Πάλι θρηνείς και οδύρεσαι για σκευωρίες και λες ότι έπαθες δεινά; Αλλά, πες μου, τι σε εμποδίζει να καταφύγεις σε ήρεμο πνευματικό λιμάνι, και να απαλλαγείς από τα κύματα αυτά; Δε στα έλεγα όλα τα χρόνια, δε στα επαναλάμβανα, αλλά εσύ δεν ήθελες να με ακούσεις; Και προξενείς τώρα στον εαυτό σου μύρια κακά για πράγματα ανάξια λόγου, και πέφτεις από τέλμα σε τέλμα συνεχώς, και μου προκαλείς συχνά-πυκνά , λύπες, καθώς αναλογίζομαι πόσο υποφέρεις από αυτά. Ή μήπως στενοχωριέμαι πιο λίγο τώρα που διαβάζοντας αυτά που έγραψες, ότι «δοκίμασες προδοσίες και φοβερές τραγωδίες από τους φίλους», δικά σου είναι τα λόγια, αλλά αφορούν ξένους σ’ εμάς ουσιαστικά;
Μέχρι πότε θα πνίγεσαι μέσα σε έναν τέτοιο καπνό, μέχρι πότε θα θολώνεις τα μάτια της ψυχής σου τα καθαρά ; Μέχρι πότε θα κρατάς τον εαυτό σου υπόδουλο σε μια τόσο πικρή σκλαβιά; Τι σε εμποδίζει να έλθεις εδώ να αποφασίσουμε από κοινού γι’ αυτά; Εσύ δεν είσαι που είπες ότι αν γινόταν αυτό, ούτε που θα σου περνούσε από το μυαλό να καταδεχτείς να ασχοληθείς μ’ αυτά; Εκπλήσσομαι λοιπόν πολύ και απορώ σφόδρα, και δε βρίσκω καμία αιτία που με εγκατέλειψες τόσο καιρό, παρά μόνο τη ραθυμία και οκνηρία! Αφού , και η απόσταση που μας χωρίζει είναι μικρή, και η εποχή του έτους , στο μέτρο που ούτε κρύο κάνει ούτε και η ζέστη είναι ενοχλητική, και για αποδημία κατάλληλη. Ίσως αυτά που ήταν πάντα για σένα η μητέρα όλων των κακών, εννοώ τις μέριμνες του βίου, αυτά αποτελούν και τώρα το βασικό εμπόδιο να ‘ρθεις εδώ!
Προσωπικά, αν τελικά έρθεις, θα χαρώ πολύ, αν πάλι δεν μπορέσεις να έρθεις, δε θα σε κατηγορήσω, ούτε θα δυσανασχετήσω, αλλά θα διατηρήσω την αγάπη που έδειξα πάντα στη χάρη σου. όμως να ξέρεις, πονώ και υποφέρω πολύ ακούγοντας πως είσαι μπλεγμένη ακόμα με μύρια πράγματα και σηκώνεις φορτία μύριων μεριμνών του βίου. Κι αν δεν με κρατούσε εδώ η εξορία δεμένο αναγκαστικά, δε θα ενοχλούσα την ευλάβειά σου- «ουκ αν εσκύλα σου την ευλάβειαν»- κι αν η ασθένεια που με βασανίζει τώρα ήταν πιο ήπια, θα σηκωνόμουν αμέσως και θα ερχόμουν ό ίδιος, και δε θα έφευγα πριν σε απαλλάξω από αυτή την παραζάλη, το βόρβορο και τα φρύγανα των μύριων κακών, επιχειρώντας και κάνοντας κάθε τι δυνατό! Επειδή όμως δεν μπορεί να γίνει αυτό, θα παρακαλούσα να έλθεις εδώ να με ενημερώσεις για όλα. Αν πάλι δεν είναι εύκολο ούτε αυτό, δε θα πάψω να σε προτρέπω με γράμματα και να σε συμβουλεύω , ώσπου να κόψεις τα σκοινιά, να σπάσεις τις αλυσίδες, να λύσεις τις χειροπέδες της ψυχής, και εύκολα να βαδίσεις σε οδό ελευθερίας αληθινής! Έτσι μόνο θα καρπωθείς και εδώ ευφροσύνη, και θα κερδίσεις τη Βασιλεία των Ουρανών!
Όλα αυτά που ζεις τώρα, και ύστερα από λίγο καιρό είτε θέλεις, είτε όχι θα αποχωριστείς, τον καιρό της αποδημίας σου από τούτη τη γη εννοώ, στείλε τα θεληματικά από τώρα στα θησαυροφυλάκια του ουρανού, όπου δεν υπάρχει κανένας φόβος να συληθούν, αποταμίευσε μ’ αυτά για λογαριασμό δικό σου τα αθάνατα και αμάραντα εκείνα στεφάνια της Βασιλείας των Ουρανών»- 133…
Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ»
Εισαγωγικά- Νεοελληνική απόδοση
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
ΕΚΔΟΣΗ
«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου