Άκουσέ με (κραυγές ικεσίας)

·        Στο Θεό

    είπα: «ά κ ο υ σ έ    μ  ε»

·        Για μένα

   από ανάγκη ψυχής και για προσωπική χρήση και μόνο    αυτές τις κραυγές ικεσίας

τ  ι ς    έ γ ρ α ψ α.

·        Για τους άλλους,

όλους εκείνους που από αγάπη βοήθησαν να παραμείνει αναμμένη η λαμπάδα της ζωής μου , σε βιβλίο:

τ ι ς    τ ύ π ω σ α .

·        Σ’ αυτούς τους αγαπημένους μου αδελφούς αυτό το βιβλίο:

Ε ί ν α ι     χ α ρ ι σ μ έ ν ο.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Είναι γνωστή η δοκιμασία μου. Πολύ φυσικό, τις ώρες αυτές της οδύνης και του πόνου, να μίλαγα με την προσευχή στο Θεό.

«Εκ βαθέων» του είπα πολλές φορές: «άκουσέ με». Οι προσευχές αυτές, απόλυτα προσωπικές, είδα ότι διαγράφουν τόσο οικοδομητικά το χρονικό απ’ το τραγικό ατύχημά μου.

Θα μπορούσε γι’ αυτό να γραφόταν βιβλίο ολόκληρο . Οι μικρές αυτές προσευχές που δημοσιεύονται, ενώ το περιγράφουν, μ’ ένα τρόπο τόσο ξέχωρο, είναι συνάμα και ξεχείλισμα ψυχής, που παρακαλεί θερμά τον Κύριο για τα τόσα καινούρια προβλήματα που προκάλεσε αυτή η δοκιμασία μου.

Ταυτόχρονα αναπέμπουν ευγνωμοσύνη και ευχαριστίες στο Θεό για τη χάρη Του, τη θαυματουργική Του βοήθεια, τα πολύτιμα μυστικά δώρα Του, αλλά και για τα πρόσωπα που Εκείνος χρησιμοποίησε σαν αγγέλους για τη σωτηρία μου.

Τελικά , ενώ πρώτα είπα κι ύστερα έγραψα τις προσευχές αυτές ,μόνο για προσωπική μου χρήση, καθώς τις ξανακύτταξα συνειδητοποίησα πως δεν είχα το δικαίωμα να τις κρατήσω αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό, ενώ εκφράζουν τα συναισθήματα ενός ανθρώπου και μόνο, ανήκουν σε πολλούς.

Διαβάζοντας τις κανείς, σκέφθηκα, μπορεί να οικοδομηθεί. Η σκέψη ότι κάτι τέτοιο κλείνει και στοιχείο εγωιστικό νικήθηκε. Απλούστατα, δεν περιγράφουν αρετές μου και δεν προβάλλουν κάποια, ανύπαρκτη άλλωστε, αγιότητα. Διατυπώνουν ανθρώπινα αδυναμίες και ανάγκες ψυχής, που στην προσευχή αναπαύονται  κι ανακουφίζονται. Μ’ ένα αίσθημα μετάνοιας και συγγνώμης εκφράζουν στο Θεό ευχαριστία κι ευγνωμοσύνη απέραντη.

Αλλά μην απολογούμαι άλλο. Η μελέτη τους, ελπίζω, πως δεν θα κουράσει. Δεν θάθελα να δημιουργήσει αισθήματα θλίψης και πόνου. Ας γίνει με πνεύμα προσευχής. Όπως στην αρχή λέχθηκαν. Μετά γράφτηκαν. Ύστερα από σκέψη πολλή και παρότρυνση δημοσιεύτηκαν.

Έτσι τις έχεις κι εσύ τώρα στα χέρια σου. Διάβασέ τες με πνεύμα προσευχής. Κι αν νιώσεις πως σου μιλάνε στην ψυχή, το καλύτερο ευχαριστώ σε κείνον που στις προσφέρει είναι να πεις γι’ αυτόν ένα:

Κύριε ελέησον.

Α΄ Το ατύχημά μου κι εγώ

Κύριε,

Αναμφισβήτητα  είναι κακό

Και το λέω χρησιμοποιώντας την πιο επιεική έκφραση. Το παραδέχομαι, ότι είναι. Το σκέπτομαι συνεχώς. Με καίει. Μ’ αφήνει νύχτες ξάγρυπνο. Έχω κλάψει πολύ. Κι έχω προσευχηθεί γι’ αυτό όσο ποτέ άλλοτε. Ζήτησα συγχώρηση. Ικέτεψα έλεος. Ποτέ δεν προσπάθησα να δικαιολογηθώ. Το κακό έγινε. Τρομερό! Δεν είναι μόνο ότι δεν το ήθελα. Μα, ούτε και θυμάμαι τίποτε.

Όταν ύστερα από καιρό μου το είπαν με τράνταξε. Το παραδέχθηκα. Πίστεψα, πως έγινε. Τι σημασία μπορεί να έχει , ότι έγινε μια ώρα που έκανα το ιερό χρέος μου και το καθήκον μου; Έγινε. Κι είχα κι εγώ συμμετοχή. Έπαιξα κι εγώ ρόλο. Κύριο. Χωρίς να θυμάμαι τίποτα… Μα, Κύριε, το κακό αυτό δεν το έκανα εγώ. Εγώ το έπαθα. Και πλήρωσα γι’ αυτό πολύ ακριβά σε οδύνη και πόνο. Πέθανα πολλές φορές. Μαρτύρησα. Δεν  έκανα το κακό. Το έπαθα. Θα το ζω σ’ όλη μου τη ζωή. Τα σημάδια του μείναν ανεξίτηλα επάνω μου. Στο σώμα και στην ψυχή μου.

Κύριε, γιατί να υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι, χειρότεροι πολλές φορές από το κακό, που να μου το θυμίζουν;

Τι να πω όμως και για τόσους άλλους πολύτιμους κι αγαπημένους Κηρυναίους αδελφούς που βοηθάνε να γίνεται ανάλαφρος ο σταυρός μου;

Ας έχεις δόξα Εσύ για ό,τι επέτρεψες . Ας είναι ευλογημένο το Όνομά Σου για ό,τι έγινε*. Η ζωή μου ας μάθω πια να είναι μια υποταγή στο θείο Σου θέλημα. Αμήν.

 

*Έγινε 26 Απριλίου του 1978. Στο Ξυλόκαστρο. Ώρα 6.30 Μεγάλη Τετάρτη πρωί. Πήγαινα στην Αθήνα για να βρεθώ στο τέλος της Θείας Λειτουργίας των Προηγιασμένων στη Φανερωμένη Χολαργού, ώστε να βοηθήσω στη Θεία Κοινωνία. Την προηγούμενη ημέρα είχα πάει στην κηδεία του αείμνηστου Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας στο Αίγιο και στο χαμό του Καλαβρυτινού Γιώργο-Μίμη Νικολαΐδη, που την τελευταία του πνοή άφησε στην μαρτυρική Κύπρο και κηδεύτηκε μέσα σ’ ανείπωτους κοπετούς και θρήνους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα.

Από το βιβλίο: «ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ

(κραυγές ικεσίας)»

ΑΡΧΙΜ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΦΕΦΕ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

«Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ»