Θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου- ο άπιστος γιατρός

Ο άπιστος γιατρός

Στην Λίμνη της Ευβοίας ζούσε και εργαζόταν ένας γιατρός που ονομαζόταν Μαντζώρος. Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, αλλά δεν πίστευε στο Χριστό και μάλιστα δεν ήθελε να ακούει συζητήσεις σχετικές με την θρησκεία και την ψυχή. Καταφερόταν εναντίον της θρησκείας και οι απόψεις του ήταν σκληροπυρηνικές στο θέμα του Χριστιανισμού.
Αρρώστησε λοιπόν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η επάρατος νόσος είχε πλησιάσει τον άπιστο γιατρό που με φρικτούς πόνους κατάλαβε την έλευσή του. Μέσα σε αφόρητους πόνους μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο της Χαλκίδας. Εκεί , λόγω της σοβαρότητας της ασθένειάς του, δεν μπορούσαν να τον νοσηλεύσουν . Τον έστειλαν λοιπόν στην Αθήνα στη κλινική «Παντοκράτωρ», που βρίσκεται στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. Εκεί υποβλήθηκε σε ακτινολογικές και χημικές εξετάσεις , οι οποίες έδειξαν ότι η επάρατος νόσος είχε προσβάλει το παχύ έντερο του γιατρού. Όταν όλη η ζωή του γιατρού ήταν στρωμένη κοινωνικά και μπορούσε να λέει και να κάνει με ευκολία ότι ήθελε ο γιατρός ήταν απόλυτος στον λόγο του για τον Χριστό και τους Αγίους. Όλα ήταν ένα καλοστημένο ψέμα για τον άπιστο γιατρό. Η μόνη αλήθεια ήταν η αμαρτία και η ασωτεία. Εκεί κατέφευγε όταν εμφανίζονταν στη ζωή του μαύρα μικρά συννεφάκια. Αλλά τώρα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα μαύρα σύννεφα που είχαν επισκιάσει για καιρό τώρα τη ζωή του δεν μπορούσε να τα διώξει με την προσφιλή του μέθοδο που δεν ήταν άλλη από την αμαρτία.
- «Στο παντοδύναμο Θεό , να ελπίζεις μόνο συνάδελφε»
Αυτή ήταν η διάγνωση-έκκληση των συναδέλφων του, που του εξηγούσαν, με αυτό τον σκληρό λόγω επαγγέλματος λόγο. Και ο ίδιος όμως, λόγω του επαγγέλματός του είχε αντιληφθεί , ότι η φλόγα της ελπίδας κόντευε να σβήσει. Οι γιατροί λοιπόν του Νοσοκομείου του είπαν ότι αν συμφωνούσε και ο ίδιος θα μπορούσε να εγχειρισθεί την επόμενη μέρα. Συμφώνησε λοιπόν με γνώμονα την ιατρική γνώση που και ο ίδιος είχε. Αλλά τα λόγια των συναδέλφων του: «Στον παντοδύναμο να ελπίζεις, συνάδελφε», τον οδήγησαν παραμονή της εγχείρησης , σε μια αυθόρμητη προσευχή, που έβγαινε μέσα από την ψυχή του. παρακαλούσε τον Θεό, όχι μόνον να τον κάνει καλά, αλλά να τον συγχωρέσει κιόλας για την απιστία που είχε δείξει τόσα χρόνια.
Την ώρα της προσευχής κάποιος χτύπησε την πόρτα κι τον διέκοψε. Ήταν ένας όμορφος νεαρός, ο οποίος σπρώχνοντας με τα χέρια του την πόρτα μπήκε μέσα στο δωμάτιο του γιατρού και ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:
- «Τι έχεις;».
- «Είμαι πολύ άρρωστος».
- «Δεν έχεις τίποτε».
- «Μα τι λες, Χριστιανέ μου. Έχω καρκίνο στο έντερο στο τελευταίο στάδιο και αύριο εγχειρίζομαι. Καταλαβαίνεις τι μου συμβαίνει;».
- «Δεν έχεις τίποτα πια. Σ’ έκανα καλά».
- «Μα καλά δεν ντρέπεσαι έναν άρρωστο; Με ειρωνεύεσαι κιόλας;».
- «Είμαι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Αφού, επιμένεις, κάνε αύριο την εγχείρηση και θα πειστείς ότι δεν έχεις τίποτε».
Ο νεαρός εξαφανίστηκε. Ο γιατρός όμως γεμάτος αγωνία χτυπούσε το κουδούνι για να ρωτήσει τις νοσοκόμες μήπως και είδαν το νεαρό αυτό, που είχε βγει από το δωμάτιό του. Μάταια όμως γιατί καμία από τις νοσοκόμες δεν είδε τίποτα. Την επόμενη μέρα ο άρρωστος γιατρός εισήχθη στο χειρουργείο για την επέμβαση. Οι γιατροί έτοιμοι για την εγχείρηση ακούνε ξαφνικά τον γιατρό να τους λέει ότι δεν χρειάζεται εγχείριση και ότι είναι καλά στην υγεία του.
- «Με θεράπευσε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος».
- «Μα τι είναι αυτά που μας λες;». Στον 20ο αιώνα είμαστε συνάδελφε τι είναι αυτά που λες;». «Τα έχει χαμένα ο συνάδελφος» μονολογούσαν οι γιατροί του Νοσοκομείου, ενώ επέμειναν να γίνει η εγχείριση, λόγω μειωμένου καταλογισμού του ασθενούς. Τον νάρκωσαν λοιπόν για την επέμβαση και όταν τον άνοιξαν ο όγκος δεν υπήρχε. Είχε κάνει το θαύμα του ο Άγιος και οι γιατροί απορούσαν , κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ο γιατρός ήταν τελείως καλά. Αυτά τα διηγήται ο ίδιος ο γιατρός παντού, όπου κι αν βρίσκεται.


Από το βιβλίο: «ΒΙΟΙ ΟΡΘΟΔΞΩΝ ΑΓΙΩΝ 9
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΝΘΕΟΣ ΒΙΟΣ

Όταν ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, να δεχώμαστε και τις ταπεινώσεις

- Τι θα βοηθούσε, Γέροντα, πρακτικά να αποκτήσω ταπείνωση;
- Πώς αποκτά ταπείνωση κανείς; Όταν του λένε μια κουβέντα, να λέη δύο; Να μη σηκώνη μύγα στο σπαθί του; Ευλογημένη, όταν σου δίνεται ευκαιρία για ταπείνωση, να δέχεσαι την ταπείνωση. Έτσι αποκτιέται η ταπείνωση.
Το φάρμακο το δικό σου είναι να κινήσαι απλά, ταπεινά, να δέχεσαι όπως η γη και την βροχή και το χαλάζι και τα σκουπίδια και τα φτυσίματα, εάν θέλης να ελευθερωθής από τα πάθη σου. Οι εξωτερικές ταπεινώσεις βοηθούν τον άνθρωπο να ελευθερωθή πολύ γρήγορα από τον παλιό εαυτό του, όταν τις δέχεται.
- Εγώ, Γέροντα, έχω ανάγκη από πολλή ταπείνωση.
- Να πας να αγοράσης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πουλούν την ταπείνωση και μάλιστα δωρεάν , αρκεί να την θέλης…
- Ποιοι είναι αυτοί, Γέροντα;
- Είναι οι άνθρωποι που, όταν δεν έχουν καλή πνευματική κατάσταση, φέρονται αδιάκριτα και με την συμπεριφορά τους μας ταπεινώνουν.
Η ταπείνωση δεν αγοράζεται από τον μπακάλη όπως τα ψώνια. Όταν λέμε: « δώσ’ μου, Θεέ μου, ταπείνωση», ο Θεός δεν θα πάρη την σέσουλα και θ’ αρχίση: «πάρε ένα κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό ταπείνωση εσύ», «μισό κιλό εσύ», αλλά θα επιτρέψη να έρθη λ.χ. κάποιος άνθρωπος αδιάκριτος να μας φερθή σκληρά ή θα πάρη από άλλον την Χάρη Του και θα έρθη να μας βρίση. Έτσι θα δοκιμασθούμε και θα εργασθούμε , εάν θέλουμε να αποκτήσουμε την ταπείνωση. Αλλά εμείς δεν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνη ο αδερφός μας κακός, για να βοηθηθούμε εμείς, και θυμώνουμε με τον αδελφό. Και, ενώ ζητάμε από τον Θεό ταπείνωση, δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει, για να ταπεινωθούμε, αλλά δυσανασχετούμε. Κανονικά θα έπρεπε να χρωστάμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν που μας ταπεινώνει, γιατί αυτός είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης μας. Όποιος ζητάει στην προσευχή του ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώση, δεν ξέρει τι ζητάει.
Όταν ήμουν στην μονή Στομίου, ήταν κάτω στην Κόνιτσα ένας παπάς που με αγαπούσε από λαϊκό ακόμη. Μια Κυριακή είχα κατεβή να λειτουργηθώ στην Κόνιτσα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο. Την στιγμή που έμπαινα, όπως συνήθιζα, στο Ιερό, είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στον Παράδεισο κι εμένα, αν θέλης, βάλε με σε μια ακρούλα». Όταν πλησίασε η ώρα της Θείας Κοινωνίας ενώ αυτός ο παπάς πάντα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, γύρισε προς το μέρος μου και φώναξε δυνατά: «Βγες από το Ιερό να κοινωνήσης απ’ έξω τελευταίος, γιατί είσαι ανάξιος». Βγήκα έξω, χωρίς να πω τίποτε. Πήγα στο αναλόγιο και άρχισα να διαβάζω την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ύστερα, καθώς πήγαινα τελευταίος να κοινωνήσω, είπα μέσα μου: «Ο παπάς φωτίσθηκε από τον Θεό και μου αποκάλυψε ποιος είμαι. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με, το κτήνος». Μόλις κοινώνησα, αισθάνθηκα μέσα μου μεγάλη γλυκύτητα. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, με πλησιάζει ο παπάς συντετριμμένος: «Συγχώρεσέ με! μου λέει. Πώς το έκανα αυτό! Εγώ μπροστά σου δεν έβαζα ούτε τα παιδιά μου ούτε την παπαδιά, ούτε τον εαυτό μου. Τι ήταν αυτό που έπαθα!». Έπεφτε κάτω, μου έβαζε μετάνοια. Μου ζητούσε συγνώμη, προσπαθούσε να μου φιλήση τα χέρια. «Παπά μου, του λέω, μη στενοχωριέσαι. Δεν φταις εσύ˙ εγώ φταίω. Σε χρησιμοποίησε ο Θεός εκείνη την στιγμή, για να δοκιμάση εμένα». Ο παπάς δεν μπορούσε να καταλάβη τι του έλεγα και τελικά, νομίζω, δεν τον έπεισα. Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας της προσευχής που είχα κάνει.
Κι εσείς, όταν βλέπετε μία αδελφή να παραφέρεται και να σας μιλάη άσχημα, να ξέρετε ότι τις περισσότερες φορές η αιτία είναι η προσευχή που κάνετε. Επειδή δηλαδή ζητάτε από τον Θεό να σας δώση ταπείνωση, αγάπη, κ.λπ., παίρνει ο Θεός για λίγο την Χάρη Του από την αδερφή και σας ταπεινώνει και σας στενοχωρεί. Έτσι σας δίνεται η ευκαιρία να δώσετε εξετάσεις στην ταπείνωση, στην αγάπη. Αν ταπεινωθήτε, θα ωφεληθήτε. Όσο για την αδερφή, θα λάβη διπλή την Χάρη του Θεού˙ και γιατί της πήρε ο Θεός την Χάρη, για να δοκιμάση εσάς, και γιατί ταπεινώθηκε με το σφάλμα της και ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό. Οπότε και εσείς εργάζεσθε στην ταπείνωση και εκείνη γίνεται καλύτερη.


Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

ΝΕΑΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Με προσοχή και προσευχή

Παιδί μου,
Στη ζωή σου θα γνωρίσεις και την μόνωση. Θα έχεις την εντύπωση πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Ίσως να σκέπτεσαι ακόμη ,πως κανείς δε σε αγαπά, και πως και οι πιο δικοί σου, οι γονείς σου και οι δάσκαλοί σου, αδιαφορούν εντελώς για σένα, ή δεν ασχολούνται παρά με το να σε δυσαρεστούν, πως αγνοούν, σ’ όλες τις περιπτώσεις, τον κόσμο των σκέψεων και επιθυμιών, που σκιρτούν μέσα στην καρδιά σου κι αναστατώνουν την ζωή σου.
Δεν κάνεις, εξ άλλου , μεγάλα πράγματα για να τους βοηθήσεις να διεισδύσουν στον εσωτερικό σου κόσμο. Πολλοί από τους νέους είναι τρομερά κλειστά άτομα. Συστολή; Ντροπή; Φόβος μήπως δεν τους καταλάβουν; Φόβος μήπως χάσουν την εκτίμηση των άλλων, δείχνοντας τους αγώνες τους και τις ήττες τους, ή μήπως τους δουν να χλευάζουν τους ενθουσιασμούς και τις πιο ευγενικές εξάρσεις τους;
Όλα αυτά ενεργούν ανάμικτα για να σ’ απομονώσουν στον μυστικό τους κήπο. Όμως πολύ το θέλουν κιόλας, να λευτερωθούν, αν ανοιχτούν και να εμπιστευτούν . Και τι ανακούφιση, τι χαρά όταν μια μέρα τόλμησαν να μιλήσουν πέρα για πέρα ειλικρινά, ν’ ανοίξουν την καρδιά τους , να πουν όσο πιο καλά μπορούσαν τα πιο κρυμμένα μυστικά τους, είτε οδυνηρά είτε περίλαμπρα…
Παιδί μου, μη μένεις μόνος. Ψάξε να βρεις ένα καλό φίλο, ένα σοφό σύμβουλο, έναν έμπειρο καθοδηγητή. Όταν το ζητήσεις με προσοχή και προσευχή αυτό το πρόσωπο, θα το βρεις: Στον έμπιστο φίλο, στον ομαδάρχη, στον καθηγητή, στον αξιωματικό, στον πολύπειρο πνευματικό, άνοιξε την καρδιά σου. Θα πάρεις κουράγιο και βοήθεια. Ανακούφιση και χαρά.
Αυτόν δεν θέλεις να τον χάσεις ποτέ.


Από το: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
Ι.Μ. ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ι.Μ. Π. ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010- ΦΥΛΛΟ 96
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

«Εάν ανομίας παρατηρήσης Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται;»

«Αν Κύριε, εξετάσης τις ανομίες μας, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;». Για να μη λέγη λοιπόν κάποιος ότι, επειδή είμαι αμαρτωλός και γεμάτος από αμέτρητα κακά, δεν μπορώ να προσέλθω και να προσευχηθώ και να παρακαλώ τον Θεό, αφαιρώντας την δικαιολογία αυτή λέγει: «Αν εξετάσης τις ανομίες μας Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σταθή μπροστά σου;»; Το «ποιος», εδώ σημαίνει κανένας. Διότι δεν είναι δυνατό, δεν μπορεί κανένας ποτέ να επιτύχη την ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού, αν εξετασθούν με λεπτομέρεια οι ευθύνες των πράξεών του.
Και αυτά τα λέγω όχι για να οδηγήσω τις ψυχές σας σε αδιαφορία ,αλλά για να παρηγορήσω εκείνους που πέφτουν σε απόγνωσι. Διότι ποιος θα μπορέση να καυχηθή ότι έχει αγνή καρδιά; ή ποιος θα έχη το θάρρος να πη ότι είναι καθαρός από αμαρτίες; Και γιατί αναφέρω τους άλλους; Διότι και αν ακόμη παρουσιάσω στη μέση τον Παύλο και θελήσω να κάνω ακριβή εξέτασι των πράξεών του, δεν θα μπορέση να σταθή απέναντί Του. Πράγματι, τι θα μπορούσε να πη; Μελέτησε προφήτες με πολύ ζήλο˙ υπήρξε ζηλωτής των πατρώων παραδόσεων, είδε να γίνωνται θαύματα, και όμως εξακολουθούσε να καταδιώκη την Εκκλησία˙ και δεν μεταστράφηκε παρά μόνον όταν είδε εκείνο το παράξενο όραμα και άκουσε εκείνη τη φρικτή φωνή˙ πριν από αυτό όμως όλα τα ανακάτωνε και τα συνέχεε. Αλλ’ όμως παραβλέποντας ο Θεός όλα εκείνα, και τον προσκάλεσε και τον έκανε άξιο μεγάλης χάριτος.
Τι συνέβη πάλι με τον κορυφαίο εκείνον, τον Πέτρο; δεν τον έλεγξε, όταν μετά από αμέτρητα σημεία και θαύματα και τόσο μεγάλη παραίνεσι και συμβουλή, έπεσε στο φοβερό εκείνο παράπτωμα; Αλλ’ όμως και εκείνο το παρέβλεψε και τον κατέστησε πρώτο ανάμεσα στους αποστόλους. Γι’ αυτό και έλεγε: « Σίμων, Σίμων, ο σατανάς θέλησε να σας κοσκινήση σαν το σιτάρι, εγώ όμως προσευχήθηκα για σένα, ώστε να μη σε εγκαταλείψη η πίστις σου» ( Λουκ. 22, 31-33 ). Και μετά από αυτά, αν δεν έλθη να κρίνη τους ανθρώπους με ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, αλλά κρίνη με ακρίβεια και λεπτομέρεια , οπωσδήποτε όλους θα μας βρη υπεύθυνους. Γι’ αυτό και ο Παύλος έλεγε: «Δεν αισθάνομαι καμμία ενοχή εναντίον του εαυτού μου, αλλά αυτό δεν με κάνει να θεωρώ τον εαυτού μου δικαιωμένο» ( Α΄ Κορ. 4,4 )
(Εις τον ΡΚΘ΄ Ψαλμόν , ΕΠΕ 7, 68-76. PG 55, 373-376 )


Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

«Ξένον τόκον ιδόντες ξενοθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες»

Ο ξένος τόκος είναι ο Ιησούς Χριστός τον οποίο έφερε η Υπεραγία Θεοτόκος , δανείζοντας σ’ Αυτόν την σάρκα, ο ξένος τόκος, αυτός ο οποίος παραμένει ξένος στους πιο πολλούς ανθρώπους, ακόμη δε και στους «τύποις» χριστιανούς˙ εάν Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, γίνει γνωστός , θεατός, τότε έχει δύο συνέπειες στον άνθρωπο˙ την απομάκρυνση από τον κόσμο της αμαρτίας και την προσήλωσι του νου εις τον ουρανόν.
Βασική, λοιπόν, αιτία της σωτηρίας του ανθρώπου είναι να δει ο άνθρωπος με τα πνευματικά μάτια της ψυχής τον Θεό. Μπορεί να Τον δει υπό μορφήν θεανθρώπου. «Κύριε, δείξον μοι τον πατέρα», είπε ένας από τους μαθητές στον Κύριό μας. «Ο εωρακώς εμέ, εώρακε και τον πατέρα», ήταν η απάντηση του Κυρίου μας.
Αλλά δεν αρκεί μόνο να Τον βλέπουμε στις εικόνες με τα μάτια τα υλικά. Είναι ανάγκη να Τον γνωρίσουμε με τα μάτια της ψυχής . Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτή η γνώση, χρειάζεται μια προεργασία. Προεργασία είναι η κένωση του εαυτού μας, η στροφή προς τα μέσα, η αναγνώριση της πραγματικής εσωτερικής καταστάσεως, η ταπείνωση. Τότε φανερώνεται ο Ιησούς Χριστός. Φανερώνεται εσωτερικά, βαθειά, ενώνεται με τον άνθρωπο. Γίνεται ,λοιπόν, η όραση του Θεού «εν ενώσει μετ’ Αυτού».
Ο ξένος αυτός, ο οποίος είναι ξένος ως προς την ανθρώπινη διάνοια, «ως Θεός ων», έλαβε σάρκα και οστά και «τοις ανθρώποις συνανεστράφη, έμεινε δε υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού», αυτός ο ξένος τόκος όταν γίνει θεατός από τα μάτια της ψυχής του ανθρώπου, έχει για τον άνθρωπο δυο πνευματικές συνέπειες.
«Ξένον τόκον ιδόντες», αφού λοιπόν γνωρίσουμε τον ξένο τόκο, «ξενοθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες». Αμέσως θα σηκώσουμε το βλέμμα προς τον ουρανό, θα εγκαταλείψουμε τα επίγεια ενδιαφέροντα με τα οποία προσκολλάται ο άνθρωπος στη γη.
Σήμερα και κάθε εποχή , ο άνθρωπος ο οποίος δεν γνώρισε τον Χριστό δεν είναι δυνατόν να ξεκολλήσει από τη γη. Βλέπετε σήμερα, πόσος αγώνας γίνεται για μία πιθαμή γης, πόσα δικαστήρια, πόσα μίση, πόσα εγκλήματα. Με τα κληρονομικά θέματα, αδέλφια χωρίζουν, οικογένειες καταστρέφονται . Για ποιο πράγμα; Για ένα κομμάτι χώμα!
«Ξένον τόκον ειδόντες, ξενοθώμεν του κόσμου». Θα αποξενωθούμε από τον κόσμο. Βεβαίως, δεν θα πάμε όλοι στα βουνά να τρώμε άγρια χόρτα, αλλά θα ιεραρχήσουμε τις προσπάθειές μας, τα ιδανικά μας. Πρώτα ο ουρανός, η δε γη να εξυπηρετεί την άνοδό μας στον ουρανό. Να εργαζόμαστε για να ζούμε, όχι να ζούμε για να αποκτούμε.
Κι εδώ θα κάνω μία παρένθεση. Είναι άσκοπος κόπος, να μαζεύει κανείς και να έχει την αίσθηση ότι ενδιαφέρεται για τα παιδιά του , όταν αφήνει περιουσίες πολλές στα παιδιά του και καταστρέφει και ηθικά και πνευματικά και σωματικά τα παιδιά του, γιατί τα έτοιμα δεν εκτιμούνται πάντα.
Όλοι εμείς που ζήσαμε μέσα στην βιοπάλη, ξέρουμε τι θα πει να αγωνιστείς και να αποκτήσεις με ιδρώτα το ψωμί σου, όπως παρήγγειλε ο Κύριός μας. Γιατί θα έρθει μία ώρα που τα ίδια τα παιδιά σας μέσα στις διαμάχες θα σας πικράνουν πολύ.
Η προσπάθεια, έπειτα, να αποκτήσει κανείς πολλά με την εργασία του, ν’ αποκτήσει το ένα, ν’ αποκτήσει και το δεύτερο και το τρίτο και ν’ αυξήσει την εργασία, και να δοθεί με όλη του την ψυχή στην εργασία δεν έχει καλή κατάληξη γιατί ξεχνά την ψυχή του και έρχεται ξαφνικά η στιγμή του θανάτου. Βροντερή ακούγεται τότε η φωνή από τον Θεό: «Ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, ά δε ητοίμασας τίνι έσται;».
Δεν αποδεικνύεται ανόητος ο άνθρωπος να ασχολείται με τόση βουλιμία με τόσο πάθος για τη γη; Αφού ξέρει και βλέπει καθημερινά να φεύγουν οι άνθρωποι χωρίς να παίρνουν τίποτε απολύτως μαζί τους.
Κάποτε μου είπε κάποιος, χαριτολογώντας: Πάτερ, εσύ έχεις εργαστεί στις πιο πλούσιες ενορίες, στην Παναγία Δεξιά, στον άγιο Δημήτριο, ποιος είναι ο λόγος που δεν απόκτησες περιουσίες, σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά; Είχα την πρόνοια, του απάντησα χαριτολογώντας, να πάω στα μνήματα προ του χειροτονηθώ και να ρωτήσω αν περνάει τίποτε απ’ όλα αυτά εκεί μέσα. Κι αφού δεν περνάει, για ποιο λόγο να ξοδέψω την υγεία μου, τον κόπο μου, ενώ θα μπορούσα να ξοδέψω τα πάντα, για να ταπεινωθώ και να αποκτήσω αυτά που θέλει ο Θεός; Γιατί στο τέλος θα πάρουμε μαζί μας μόνο την ψυχή μας, με όσα κακά έχει κάνει. Να ζούμε συνέχεια στο πνεύμα της μετανοίας, πρέπει να είναι το κύριο μέλημά μας.
Όταν γνωρίσει κάποιος τον Χριστό μας και Τον δει με τα μάτια της ψυχής, δεν θα του κάνουν αίσθηση όλα αυτά. Θα τρώει για να ζει και δεν θα ζει για να τρώει. Θα είναι ο άνθρωπος ο οποίος φροντίζει για τα άνω, «μη τα της γης». Η βασιλεία των ουρανών είναι αιώνια, η γη είναι προσωρινή. Αυτά όλα θα παρέλθουν και τι θα παραμείνει στον αιώνα; Θα μείνει ο Ιησούς Χριστός και η βασιλεία Του η επουράνιος και όλοι οι εκλεκτοί «οι αγαπώντες αυτόν».
Πρέπει να ξυπνήσουμε από σήμερα και να λάβουμε υπ’ όψη μας μία άλλη φράση της Αγίας Γραφής: «Η νυξ προέκοψεν, η ημέρα ήγγικεν. Έως ημέρα εστί εργάζεστε, ίνα μη η σκοτία υμάς καταλάβη». Η σκοτία είναι η ζωή των παθών οπότε έρχεται ο Κύριος ξαφνικά, «ως κλέπτης εν νυκτί». Και είναι πολλά τα ξαφνικά στις ημέρες μας, και τότε καταστρέφεται ο άνθρωπος γιατί μετάνοια μετά θάνατον δεν υπάρχει.
Γιατί δεν έχουμε την στοιχειώδη εξυπνάδα να κερδίσουμε τον ουρανό και ξοδεύουμε όλο το ενεργητικό μας με τις συμβουλές του διαβόλου, να αποκτήσουμε αγαθά εδώ στη γη, να εδραιωθούμε; Γιατί δεν μας απασχολεί ο ουρανός; Διότι απλούστατα δεν γνωρίσαμε τον «ξένον τόκον». Γι’ αυτό, «ξένον τόκον ιδόντες, ξενοθώμεν του κόσμου τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες».

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Τρεις υποχρεώσεις-καθήκοντα

Αδελφοί μου,
ας έχουμε στο νου μας, σαν χριστιανική υποχρέωσή μας, τρία πράγματα:
1) Το μερίδιο του Θεού.
Μια πράξη αγάπης , μια προσευχή στην αγαθότητά Του, στη δύναμη Του, στην ευσπλαχνία Του. Μια ολόψυχη υποταγή στο θέλημά Του. Μια φωνή συμπάθειας για τους αμαρτωλούς.
2) Το μερίδιο του πλησίον.
Μια ευχάριστη λέξη που χαροποιεί, που καθησυχάζει, που παρηγορεί, που οικοδομεί.
Μια μικρή υπηρεσία που ελαφρώνει, που απαλλάσσει από ένα κόπο τον αδελφό μας.
Μια συμβουλή που καθοδηγεί, που προλαμβάνει ένα σφάλμα, επανορθώνει μια λησμοσύνη, αλλά χωρίς να φαίνεται σαν διδασκαλία.
Μια πράξη αφοσιώσεως που απαιτεί λίγο κόπο.
3) Το μερίδιο της ψυχής.
Να μην περνά μέρα χωρίς προσευχή, θερμή προσευχή, ευλαβή, ταπεινή, ευπειθή στο Θείο Θέλημα.
Να μην περνά μέρα χωρίς θρησκευτική μελέτη, που ανυψώνει και φωτίζει τον νου, που εξαγιάζει την καρδιά που δυναμώνει την θέληση.
Να μην περνά λεπτό με αργία, με αστάθεια, με αποθάρρυνση, με θεληματική μελαγχολία και πίεση.
Να μην παραλείπεται, να μην παραμελήται, να μην αναβάλλεται το καθήκον, όσο πικρό κι αν είναι.
Να μην πέφτει κανείς, το βράδυ στο κρεβάτι του, αν δεν υπάρχη τάξη γύρω του και ειρήνη στην ψυχή του.


Από το: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
Ι.Μ. ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ι.Μ. Π. ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2011 - ΦΥΛΛΟ 100
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια

- Γέροντα, μερικές φορές νομίζω ότι κινούμαι με απλότητα, αλλά μου λένε ότι κινήθηκα με αναίδεια. Πώς θα ξεχωρίσω την απλότητα από την αναίδεια;
- Άλλο απλότητα και άλλο αναίδεια. Η αναίδεια αναπαύει τον άνθρωπο κοσμικά. Φέρεται κανείς με αναίδεια και ικανοποιεί τον εγωισμό του. Σου λέει: «Τον έβαλα τον άλλον στη θέση του». Αυτό δίνει μια ικανοποίηση κοσμική, που δεν αναπαύει τον άνθρωπο πραγματικά. Ενώ η απλότητα αναπαύει πνευματικά∙ αφήνει στην καρδιά μια απαλάδα.
- Γέροντα, μου λένε ότι φέρομαι με επιπολαιότητα, εγώ όμως νομίζω ότι κινούμαι απλά.
- Κοίταξε∙ όταν λέμε «απλότητα», δεν εννοούμε να φέρεται κανείς ανόητα. Εσύ τα μπερδεύεις. Μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι και νομίζεις ότι κινείσαι απλά. Έχεις λίγη φυσική απλότητα, σου λείπει όμως η σύνεση και, ενώ στα μυαλά δεν είσαι παιδί, φέρεσαι σαν παιδί. Ευτυχώς που οι αδελφές σε γνωρίζουν και δεν σε παρεξηγούν.
- Μπορεί, Γέροντα, ένας άνθρωπος να είναι πραγματικά απλός και όμως η συμπεριφορά του να πειράζη τους άλλους;
- Αν κάποιος λέη ή κάνη κάτι με πραγματική απλότητα, και παρεξηγήσιμο να είναι, δεν παρεξηγείται ο άλλος, γιατί ο απλός έχει Χάρη Θεού και δεν προκαλεί. Ενώ κάποιος που δεν έχει απλότητα και σου μιλάει με ευγένεια κοσμική, σου σπάζει τα κόκκαλα.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Μίμηση Χριστού

Ο Χριστός είναι ο πιο γλυκός σύντροφος . Είναι ο φίλος που δεν απογοητεύει. « Υμείς φίλοι μου εστέ». Είναι το φως της ψυχής. «Εγώ ειμί το Φως». Ο Χριστός είναι ο γλυκασμός που γεμίζει με άφατη ευφροσύνη την καρδιά. «Έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω Σου έρωτι».
Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος που μας αγαπά μέχρι θανάτου, «θανάτου δε σταυρού», ο Νυμφίος που θυσιάστηκε για τη νύμφη ψυχή. Ο Νυμφίος που με το αίμα Του άνοιξε για μας τον κλεισμένο Παράδεισο. Είναι Σωτήρας και λυτρωτής. Ο Ένας και μοναδικός. Η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω, το παν.
Αυτός που αγαπά με όλη του τη δύναμη το Χριστό, ζει τη γνήσια «εν Χριστώ» πνευματική ζωή. Αποξενώνεται από τη δυναστεία της σάρκας, «ίνα Χριστόν κερδίση». Περιφρονεί τα θέλγητρα του κόσμου, απαρνείται τα αμαρτωλές απολαύσεις της ζωής, σταυρώνει τον κακό εαυτό του, σύμφωνα με τον Παύλειο λόγο «Χριστώ συνεσταύρωμαι». Ο πιστός ζει και απολαμβάνει το Χριστό. Η ψυχή αυτή αγαπά μαζί με το Χριστό και όλα τα του Χριστού, τον κόσμο ολόκληρο, όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Δε μισεί, δεν εκδικείται, δε βλάπτει, δεν αδικεί, δεν επιθυμεί τα του άλλου. Δεν είναι προσκολλημένος στην ύλη, δεν κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον σε βάρος του πλησίον. Θυσιάζεται για να εξυπηρετεί , να βοηθεί, να συντρέχει, να παρηγορεί και να ανακουφίζει τους άλλους.
Ο πιστός δεν κυριαρχείται από τον εγωισμό, δε ζηλεύει, δε φθονεί, δεν παροξύνεται. Η αγάπη του «πάντα στέγει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει, ου ζητεί τα εαυτής, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία». Ζωή πνευματική ζει αυτός που θέλει με όλο του το είναι το θέλημα του Χριστού, που ζει για το Χριστό, που γι’ αυτόν ο Χριστός είναι το Α και το Ω της ζωής. «Εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος».
Πνευματική ζωή ζει αυτός ο οποίος ζει ταπεινά, ήσυχα, αθόρυβα, ήρεμα, ειλικρινά.
Η πνευματική «εν Χριστώ» ζωή είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Είναι καρπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, που διοχετεύει στην καρδιά του πιστού τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που τον εξαγιάζει και τον ενδυναμώνει. Ο πιστός , ο οποίος ειλικρινά επιθυμεί την πνευματική ζωή αγωνίζεται εναντίον του εγωισμού του και με την ταπείνωσή του ελκύει τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Χωρίς Χάρη και ενίσχυση του Παναγίου Πνεύματος είναι αδύνατη η βίωση μιας γνήσιας πνευματικής ζωής. Η σύνδεση του πιστού με τον Κύριο είναι η πηγή της δυνάμεώς του. Ο Απόστολος Παύλος έλεγε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» και ο Κύριος βεβαίωνε: «Χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Έχει μεγάλη γλύκα η πνευματική ζωή, έχει ομορφιά, έχει χάρη. Οι άνθρωποι του κόσμου δεν καταλαβαίνουν τη γλύκα της «εν Χριστώ» πνευματικής ζωής. Γι’ αυτό την αποστρέφονται και τη θεωρούν απόβλητη.
Να ‘ξεραν πόσο σφάλλουν;
Η «εν Χριστώ» πνευματική ζωή είναι η πιο έξυπνη μορφή ζωής. Είναι η ζωή της εσωτερικής γαλήνης και ειρήνης, της ήρεμης συνείδησης, της πηγαίας χαράς, της πνευματικής ευτυχίας.
Είναι μεν στέρηση πρόσκαιρων αμαρτωλών απολαύσεων, αλλά πρόγευση ουρανίων αγαθών, απόλαυση πραγματικά της ζωής. Είναι διπλό κέρδος για τον άνθρωπο και τη ζωή του εδώ πάνω στη γη, αλλά και για την αιώνια την πέρα από τον τάφο ζωή του. Αυτής της ζωής είθε όλοι να γίνουμε μέτοχοι. ΑΜΗΝ.

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

Ποιες είναι οι δυνατές προσευχές

«Από τα βάθη της καρδιάς μου φώναξα δυνατά προς εσένα Κύριε, Κύριε άκουσε τη φωνή μου» ( Ψαλμ. 129, 1 ) . Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται˙ αλλά από τα βάθη της καρδιάς , με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου. Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις˙ συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξι˙ και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται. Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμι˙ δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθή με μεγάλη ορμή ο διάβολος. Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη˙ το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή˙ εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξη ολόκληρη η παράταξι του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρή˙ ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβή από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται. Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβή κάποιος χτύπος, τον απέσπασε˙ μόλις γίνη κάποιος θόρυβος , τον απομάκρυνε από την προσευχή˙ και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

ΒΑΣΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Α. Γενικές αρχές

1. Η Εκκλησία αντικρύζει τις μεταμοσχεύσεις ,όπως και κάθε τι που σχετίζεται με την υγεία του ανθρώπου και την πάλη του με τον θάνατο, με ιδιαίτερη συμπάθεια, κατανόηση και αίσθημα σοβαρότητος. Αντιλαμβάνεται και το μέγεθος του προβλήματος και τις δυνατότητες που παρέχουν οι μεταμοσχεύσεις καθώς και το μεγάλο της χρέος απέναντι στην κοινωνία, στην ιατρική πράξη, στους λήπτες αλλά και στους δυνητικούς δότες. Και τον λήπτη θέλει να βοηθήσει, αλλά και τον δωρητή οφείλει να σεβασθεί.
2. Το κριτήριο της εκκλησιαστικής ηθικής των μεταμοσχεύσεων, όπως και κάθε προβλήματος, είναι πνευματικό. Αν κάτι βλάπτει την ψυχή ή υποβιβάζει τις πνευματικές αξίες, ανεπιφύλακτα το απορρίπτει. Αντιθέτως, εάν το επί μέρους επιστημονικό επίτευγμα είναι συμβατό με τη θεολογική παράδοση, διδασκαλία και εμπειρία της, την ιδιοφυή ανακάλυψη την αντιμετωπίζει με την τόλμη την πνευματικής καινοτομίας της. Ούτε με τον ορθολογιστικό σχολαστικισμό έχει σχέση, ούτε σε πολιτικές σκοπιμότητες υποχωρεί , ούτε με την εκκοσμίκευση συντάσσεται.
3. Κάθε τι που υπερβαίνει τον ατομικισμό και τη φιλοζωία και συνδέει τους ανθρώπους με σχέση αμοιβαιότητος και κοινωνίας, κάθε τι που αποδεικνύει την υπεροχή της πνευματικής ζωής επί της βιολογικής επιβιώσεως, η Εκκλησία το προστατεύει και το υποστηρίζει. Αλλά και μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου καθώς και της ψυχοσωματικής συμφυΐας του ανθρώπου στέκεται με σεβασμό και ιδιάζουσα ευαισθησία.]

Β. Ειδικές αρχές

4. Οι μεταμοσχεύσεις μεταμορφώνουν το δρόμο του λήπτη σε ελπίδα ζωής. Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τη φιλανθρωπία της να τις ευλογήσει, με την αδιαπραγμάτευτη όμως προϋπόθεση ότι κατά τη μεταμοσχευτική διαδικασία προστατεύεται η συνείδηση του δότη και δεν παραβιάζονται οι πνευματικές αξίες.
5.Κάθε λογική αποδοχής των μεταμοσχεύσεων από την Εκκλησία έχει τρεις άξονες:
α) Η Εκκλησία αισθάνεται μεν το φιλάνθρωπο χρέος της απέναντι στον λήπτη – που έχει ανάγκη να ζήσει – αντιλαμβάνεται όμως περισσότερο τον ρόλο της δίπλα στον δότη- που μπορεί ελεύθερα να προσφέρει. Επ’ ουδενί λόγω και με κανένα τρόπο δεν θυσιάζει τον σεβασμό προς τον δότη στην ανάγκη επιβιώσεως του λήπτη. Ο σκοπός δεν είναι να ζήσει ο λήπτης . ο σκοπός είναι να δώσει ο δότης. Ο λήπτης λαμβάνει θνητό σώμα. Ο δότης δίνει από την αθάνατη ψυχή του. Όσο ανώτερη είναι η ψυχή από το σώμα τόσο μεγαλύτερο είναι το πνευματικό όφελος του δότη από το βιολογικό κέρδος του λήπτη. «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». ( Πραξ.κ΄35 ) .
β) Η δωρεά οργάνου πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει τη «συνειδητή συναίνεση» του δότη, δηλαδή ο δότης πρέπει εν επιγνώσει ,ελεύθερα και αβίαστα να έχει συγκαταθέσει στην αφαίρεση των οργάνων του, αν τυχόν από κάποια αιτία καταστεί εγκεφαλικά νεκρός. Ο δότης πρέπει να ενεργεί ως δωρητής.
γ) Η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις μόνο μέσα σε ατμόσφαιρα αγάπης ,συναλληλίας, ενίοτε αυτοθυσιαστικού φρονήματος, εξόδου από τον κλοιό της φιλαυτίας και φιλοζωίας μας- ποτέ ωφελιμιστικής ή χρησιμοθηρικής λογικής που αποξενώνει τον «δότη» από την προσφορά του.
Κατόπιν τούτων, οι μεταμοσχεύσεις προσεγγίζονται ως αφορμή μετάδοσης ζωής σε μερικούς ανθρώπους, κυρίως όμως ως ευκαιρία μετάγγισης πνευματικού ήθους στην κοινωνία.
...

Ζ. Περί συγγενικής συναινέσεως

22 . Η Εκκλησία υπό όρους και κατ’ οικονομία , μέσα στην προοπτική της ιερότητος των συγγενικών δεσμών και της επιδιωκόμενης καλλιέργειας των σχέσεων κοινωνίας, θα μπορούσε να δεχθεί και την υποκατάσταση της βουλήσεως του δότη από τους συγγενείς, βέβαια με το δεδομένο ότι αυτή δεν αντιτίθεται προς τη δική του. Η πρόνοια για τους οικείους αποτελεί έκφραση πίστεως ( Α΄Τιμ. ε΄8 ) , οι δε εγγενείς υποχρεώσεις απέναντί τους απόδειξη ιερών συγγενικών δικαιωμάτων.
Για τους συγγενείς η ζωή του δότη και η τιμή του σώματος του ίσως έχουν μεγαλύτερη αξία απ’ ότι για τον ίδιο. Με δεδομένη την αγάπη, η απόφαση της δωρεάς του σώματος του άλλου ίσως να είναι και δυσκολότερη από αυτή της δωρεάς του δικού μας σώματος. Υπ’ αυτή την έννοια, ο πραγματικός δότης είναι οι συγγενείς.
23. Επειδή στην κοινωνία και εποχή μας τα πάσης φύσεως συμφέροντα , ιδίως τα οικονομικά, συχνά παρεμβάλλονται με βέβηλο τρόπο ακόμη και στις ιερότερες των σχέσεων, ο νόμος θα πρέπει να προνοεί για την αποφυγή κάθε υποψίας εμπορευματοποίησης των μοσχευμάτων από τους συγγενείς.
24. Ευχής έργον θα ήταν, κατά την οποιαδήποτε ενυπογράφου συναινέσεως, να μπορούσε ο δότης να εκχωρήσει κε των προτέρων το δικαίωμα διαθέσεως του σώματός του στους συγγενείς του.

Η. Οι επιφυλάξεις της Εκκλησίας

25. Επειδή η εξέλιξη των επιστημών επικοινωνίας και πληροφορικής ( διαδίκτυο, τήρηση μηχανογραφικών αρχείων με ευρύτατο φάσμα δεδομένων και περιορισμένη δυνατότητα ελέγχου κ.α. ) αφ’ ενός και η πνευματική πενία των σύγχρονων κοινωνιών αφ’ ετέρου είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε κακοποίηση ,εκμετάλλευση ή και θυσία των μεταμοσχεύσεων στον βωμό των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, η Εκκλησία οφείλει να προστατεύσει το θεσμό, την πράξη και τα εμπλεκόμενα πρόσωπα από ενδεχόμενη βεβήλωση ( βεβιασμένη διάγνωση ή προχειρότητα στην τήρηση των κριτηρίων του εγκεφαλικού θανάτου, εμπορευματοποίηση ή συναλλαγή οιασδήποτε φύσεως σχετικά με την προσφορά οργάνων, επιλογή ληπτών επί τη βάσει ρατσιστικών κριτηρίων, παραβιάσεις των καταστάσεων αναμονής, κ.λ.π. ) .
26. Προς αποφυγήν των παραβιάσεων των καταστάσεων αναμονής, πρέπει να γίνει το αρχείο εγγραφής δοτών επί μηχανογραφικής βάσεως, το οποίο να ελέγχεται από κεντρικό αδιάβλητο μηχανισμό.
27. Ενώ η διεθνής και ελληνική νομοθεσία ,για να προστατεύσει τις μεταμοσχεύσεις από την απειλή της εμπορικής συναλλαγής, επιβάλλει την ανωνυμία του λήπτη και του δότη και απαγορεύει τη δωρεά οργάνου σε προκαθορισμένο από το δότη φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο ( εξαίρεση οι μεταμοσχεύσεις νεφρών από ζώντα δότη), κάτι τέτοιο δεν αντιτίθεται κατ’ ανάγκην στην ηθική της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.
28. Η Εκκλησία δεν μπορεί να συγκατατεθεί στην αφαίρεση οργάνων από βρέφη με συγγενή ανεγκεφαλία. Τέτοιοι δότες είναι πολύ σπάνιοι , πράγμα που περιορίζει τις ελπίδες των ληπτών-βρεφών. Παρά ταύτα τα ανεγκέφαλα βρέφη επειδή δεν στερούνται στελέχους δεν είναι εγκεφαλικώς νεκρά και επειδή στερούνται συνειδήσεως δεν έχουν τη δυνατότητα της συναινέσεως- και φυσικά κανείς δεν μπορεί να την εικάσει. Αυτό δημιουργεί νομικό κώλυμα στην αφαίρεση οργάνων. Επιπλέον, η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί κάθε ωφελιμιστική θεώρηση αυτών των βρεφών. Η ανάγκη σεβασμού προς αυτά δεν αφήνει περιθώρια ώστε το πέρασμά τους απ’ αυτό τον κόσμο να είναι εντελώς χρηστικό.
29. Σχετικά με το ενδεχόμενο χρήσης τεχνητών οργάνων ή και ξενομοσχευμάτων ( γενετικά επεξεργασμένων μοσχευμάτων από ζώα ) ,όπως και προϊόντων κλωνοποίησης, επειδή η έρευνα δεν έχει να παρουσιάσει σαφή επί του παρόντος αποτελέσματα και η πορεία της δεν είναι ειλικρινής, η Επιτροπή Βιοηθικής επιφυλάσσεται να παρουσιάσει εν ευθέτω χρόνω τις θέσεις και απόψεις της επ’ αυτού.
30. Υπάρχει ο κίνδυνος ,στο άμεσο μέλλον, με τη χαλαρή διεθνώς ηθική απέναντι στην ευθανασία και την τάση νομοθετικής κατοχυρώσεώς της , οι μεταμοσχεύσεις να συνδυασθούν με την ευθανασία. Έτσι, άτομα που θα επιλέγουν αυτό τον τρόπο τερματισμού της ζωής τους ενδεχομένως θα καθίστανται και δωρητές οργάνων. Αυτός είναι ένας επί πλέον λόγος που η νομοθεσία των μεταμοσχεύσεων θα πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει υψηλό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Θ. Κριτική του νέου νόμου περί μεταμοσχεύσεων.

Ενώ η Εκκλησία αποδέχεται την ιδέα των μεταμοσχεύσεων, αδυνατεί να συμφωνήσει με την πρόσφατη νομοθετική κατοχύρωσή τους στη χώρα μας, η οποία κυριαρχείται από χρησιμοθηρική αντίληψη και στενό ορθολογισμό. Ο μόνος τρόπος προστασίας από το ενδεχόμενο κακοποιήσεώς της είναι η σχετική νομοθεσία να είναι σαφής, μελετημένη, ιδεολογική και όχι χρησιμοθηρική.
31. Στον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, ο νομοθέτης ερμηνεύει τη «μη άρνηση» των συγγενών ως συναίνεση του δότη (Άρθρ. 12, παρ. 4) . Τα όργανα αφαιρούνται όχι όταν συναινούν, αλλά όταν «δεν αντιτίθενται» οι συγγενείς. Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι δυνατόν να στηριχθούν σε μια «μη άρνηση», και μάλιστα των συγγενών, τη στιγμή που όλοι αγωνιζόμαστε για τη συγκατάθεση, και μάλιστα του δότη.
32. Στην περίπτωση αυτή, η έλλειψη ή η μη εξεύρεση συγγενών θα ήταν δυνατόν να ερμηνευθεί ως «μη άρνηση». Συνεπώς, κάθε εγκεφαλικά νεκρός αλλοδαπός, λαθρομετανάστης, άγνωστος και εγκαταλελειμμένος, αθίγγανος κ.λ.π. – ο αριθμός των οποίων δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, και των οποίων οι συγγενείς είτε δεν βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε δεν είναι εύκολο να ανευρεθούν- ή όποιος βρεθεί μόνος στο νοσοκομείο μετά από τροχαίο ατύχημα που δεν έχει γίνει αμέσως αντιληπτό από τους συγγενείς του θα θεωρείται αυτομάτως δότης. Θα πρέπει άραγε στη δυστυχία της μοναξιάς τους να προσθέσουμε και την αυθαίρετη αφαίρεση των οργάνων τους; Ο νόμος της «μη άρνησης» λοιπόν αποτελεί εκβιασμό της συνειδήσεως.
33. Η «συναίνεση» δεν έχει καμμία σχέση με τη «μη άρνηση». Το «δίνω κάτι δικό μου» είναι εντελώς διαφορετικό από το «μου παίρνουν κάτι που μου ανήκει». Στη δεύτερη περίπτωση η βούληση της πολιτείας και κοινωνίας υποκαθιστά ως αγαθό την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας.
34. Το κράτος δεν έχει κανένα δικαίωμα εισχωρήσεως στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής των πολιτών. Μια τέτοια ενέργεια αντιβαίνει στα άρθρα 2, παρ. 1 (περί του σεβασμού και της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας) και 5, παρ. 1 ( περί της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητος του ατόμου) του συντάγματος.
35. Δεν μπορεί επίσης να υποχρεώνει τον πολίτη να εκφέρει γνώμη χωρίς να κατοχυρώνει το δικαίωμά του να μην εκφέρει. Ποιες οι επιπτώσεις αν ο πολίτης αρνηθεί να εκφράσει τη βούλησή του;
36. Η υποκατάσταση του όρου «εγκεφαλικός θάνατος» με το «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους» θεωρείται ιατρικά αμφιλεγόμενη και ιδεολογικά ύποπτη. Η διαπίστωση της παύσης των λειτουργιών όχι μόνο του εγκεφαλικού στελέχους αλλά και του φλοιού επιβεβαιώνει την ανεπίστρεπτη παύση όλων των εγκεφαλικών λειτουργιών και γι’ αυτό είναι επιβεβλημένη.
37. Η δια νόμου υποχρεωτική διακοπή της μηχανικής υποστήριξης της αναπνευστικής λειτουργίας σε περίπτωση εγκεφαλικά νεκρού ατόμου που δεν είναι δότης (Άρθρ.12, παρ. 6 ) είναι πνευματικά και ηθικά αντιδεοντολογική. Ο νόμος πρέπει να κατοχυρώνει τον γιατρό που, για λόγους συνειδήσεως, δεν επιθυμεί να διακόψει τον μηχανικό αερισμό και φυσικά όχι να τον τιμωρεί ( Άρθρ. 20, παρ. 1) .
38. Η δυσκολία των συγγενών να συναινέσουν στη δωρεά του σώματος, που οφείλεται σε προσωπικούς , συναισθηματικούς ή και φιλοσοφικούς λόγους, πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστή και όχι να αντιμετωπίζεται εκβιαστικά με την απειλή της διακοπής της μηχανικής υποστήριξης ( Άρθρ. 12, παρ.6). ]





Από το βιβλίο «Basic positions on the ethics of Transplantations»
THE HOLY SYNOD OF THE CHURCH OF CREECE
BIOETHICS COMMITTEE
Athens 2007
Printed and bound by Apostoliki Diakonia of the Orthodox Christian Church of Greece

23. Περί μετανοίας

Όλα τα φυσικά σώματα τείνουν στο κέντρο της γης και όλες οι ανθρώπινες ψυχές φυσικά στρέφονται στο πνευματικό τους Κέντρο ή το Αρχέτυπό τους, τον Θεό. Η αμαρτία ήταν που διέστρεψε αυτή τη φυσική κατεύθυνση της ψυχής.
Στην καρδιά του ανθρώπου συμβαίνει άλλοτε να προσεγγίζει προς τον Θεό και άλλοτε να απομακρύνεται από τον Θεό. πότε ησυχία και χαρά, άλλοτε σύγχυση, φόβος και στενοχώρια∙ πότε ζωή και πότε θάνατος πνευματικός.
Η εγγύτης στον Θεό συμβαίνει μέσα στις θλίψεις. Το κυριώτερο ζητούμενο της ζωής μας είναι η ένωση με τον Θεό, αλλά η αμαρτία εμποδίζει απόλυτα τον σκοπό αυτό. Γι’ αυτό απέφευγε την αμαρτία και πρόσφερε ενώπιον του Θεού μεταμέλεια για τα κακά που πράττεις με καθαρή καρδιά, μετάνοια.
Η μετάνοια, κατά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ανάκληση του Βαπτίσματος, Δευτέρα Χάρις, κάθαρση της συνειδήσεως, υπόθεση στον Θεό νέας ζωής, συμφιλίωση με τον Θεό με το μέσο των καλών έργων που είναι αντίθετα από την πτώση στις αμαρτίες.
Αλλά ποιος γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι για τον αμαρτωλό, χωρίς την ιδιαίτερη χάρη του Θεού να στραφεί από την προσφιλή σ’ αυτόν οδό της αμαρτίας στην οδό της αρετής; Πόσο βαθειές ρίζες πιάνει η αμαρτία στην καρδιά του ανθρώπου και σ’ όλη την ύπαρξή του, πώς δίνει στον αμαρτωλό τη δική της όραση, η οποία βλέπει τα πράγματα τελείως αλλιώτικα! Γι’ αυτό βλέπουμε ότι οι αμαρτωλοί δεν βάζουν στον νου τους τη μεταστροφή τους και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους αμαρτωλούς, επειδή η φιλαυτία και η υπερηφάνεια τυφλώνουν τα μάτια τους∙ κι αν θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως μεγάλους αμαρτωλούς, τότε παραδίδονται στην απελπισία.
Οι ανομίες, όπως έρχονται τον άνθρωπο, έτσι και αναχωρούν, δια της ειλικρινούς μετανοίας. Σκέψου ότι οι ανομίες είναι όνειρα , ανοησία και παραφροσύνη. Κράτησε την απόφασή σου από δω και στο εξής να ζεις με επιμέλεια και ο Θεός θα σε καθαρίσει δια του λειτουργού των μυστηρίων του…

…Είναι κακό όταν αμαρτάνεις και δεν σπεύδεις να διορθωθείς. Ας μη δώσει ο Θεός να φύγουμε με αμαρτίες για εκεί, όπου πλέον δεν είναι δυνατόν να τις αποβάλουμε. Μην αναβάλεις την μετάνοια και τη διόρθωση της ζωής σου για αύριο. Σ’ αυτό το αύριο δεν θα υπάρχει τέλος…

… Αρχή της μετανοίας είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας και η συντριβή γι’ αυτές: Όταν αποστραφείς στενάξης, τότε σωθήση» ( Ης. 30,15 ) .
Μερικοί από άγνοια ή απροσεξία στο έργο της μετανοίας, εναποθέτουν το μυστήριο της μετανοίας σε μία μόνο εξομολόγηση. Νομίζουν ότι με την προφορική εξομολόγηση των αμαρτιών στον πνευματικό πατέρα καθαρίζονται τελείως απ’ αυτές. Αλλά είναι μάταιη η ελπίδα τους. Δεν περιμένει τέτοιου είδους μετάνοια από μας ο Κύριος. Θέλει εμείς να αισθανθούμε όλο το βάρος των αμαρτιών μας, να πονέσουμε γι’ αυτές, να τις πλύνουμε με καρδιακά δάκρυα συντριβής και να δώσουμε στην καρδιά μας σταθερή υπόσχεση ότι διορθώσουμε την ζωή μας. Τότε μόνο η μετάνοιά μας είναι πραγματικά ευάρεστη στον Θεό.
Παραδείγματα τέτοιας μετάνοιας χρησιμεύουν σε μας: ο άσωτος υιός, ο τελώνης, η Μαρία η Αιγυπτία, ο απόστολος Παύλος, ο ιερομάρτυς Κυπριανός και άλλοι. Με βαθειά λύπη πρέπει να πούμε ότι μεγάλο μέρος των σημερινών χριστιανών δεν προσφέρει την πρέπουσα μετάνοια και εξ αυτού δε διορθώνεται η ζωή τους, η αμαρτία τους κυριεύει, τα πάθη τους δεν τιθασεύονται κι αυτοί, αφού δεν καθαρίζονται από τις εσωτερικές πληγές , δεν αφήνουν τις κακές τους συνήθειες και δεν φέρουν καρπούς αξίους της μετανοίας.
Η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται εκ βάθους καρδίας, χωρίς την παραμικρή απόκρυψη ή δικαιολογία του εαυτού μας. Και όποιος καλύπτει κάτι στην εξομολόγηση , εκείνος ιδιαίτερα διπλή αμαρτία παίρνει στην ψυχή του.
Αν, έχοντας ανάγκη το γιατρό για την ανημπόρια σου, κρύβεις την ασθένειά σου, τότε δεν σώζεσαι από την αθεράπευτη σήψη.
Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να αποκαλύπτεις στον πνευματικό σου πατέρα τις αμαρτίες σου, όσο μεγάλες κι αν είναι.
Συνεχώς πρέπει να πονάς για τις αμαρτίες σου και πάντοτε να τις έχεις ενώπιον των οφθαλμών σου, όπως λέγει ο Ψαλμωδός:
«Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός» ( Ψαλμ. 50,5 ) .
Υπάρχουν δύο είδη ασθένειας, τα οποία χρησιμεύουν σε κάποιους σαν αιτία της αμετανοησίας ,της μη εγκαταλείψεως των αμαρτιών τους. Η πρώτη αρρώστια είναι η πλήρης απελπισία για τη σωτηρία τους και η δεύτερη η υπερβολική ελπίδα στη φιλανθρωπία του Θεού.
Η απελπισία συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος ,συναισθανόμενος το πλήθος των αμαρτιών του, δεν ελπίζει πλέον να λάβει γι’ αυτές συγχώρηση από τον Θεό, βυθιζόμενος ακόμη περισσότερο στην άβυσσο της ανομίας. Τα κακά πνεύματα χρησιμοποιούν την απελπισία και οδηγούν τον άνθρωπο στον τέλειο όλεθρο.
Μέχρι να πέσουμε, οι δαίμονες μας παρουσιάζουν τον Θεό ως φιλάνθρωπο, αλλά μετά την πτώση μας ως αδυσώπητο. Μη πιστεύεις τον ψεύτη διάβολο, μη χάνεις την ελπίδα σου στη φιλανθρωπία του Θεού, έχοντας στο νου σου τον προφητικό λόγο: «Μη επίχαιρέ μοι, η έχθρα μου, ότι πέπτωκα∙ και αναστήσομαι, διότι εάν καθίσω εν τω σκότει, Κύριος φωτιεί μοι» ( Μιχ.7, 8 )…

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Ζ΄ ΣΕ ΑΔΕΛΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΣΘΕΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

192. _ . Για την αντιμετώπιση της αναισθησίας της ψυχής, αδελφέ μου, βοηθάει η συνεχής ανάγνωση των θείων Γραφών, οι κατανυκτικοί λόγοι των θεοφόρων Πατέρων, η μνήμη της κρίσεως του Θεού και της εξόδου της ψυχής από το σώμα, της συναντήσεως των φοβερών δυνάμεων, με τις οποίες συνεργάστηκε για το κακό στην ολιγοχρόνια και ελεεινή αυτή ζωή.
Ακόμα η μνήμη της μελλοντικής παραστάσεώς του στο φρικτό και αδέκαστο βήμα του Χριστού, όπου θα του ζητηθεί λόγος ενώπιον του Θεού, όλων των αγίων αγγέλων και όλης γενικά της κτίσεως, όχι μόνον για τις πράξεις , αλλά και για τα λόγια και για τους λογισμούς. Να φέρνεις στο νου σου πάντοτε την απόφαση του φοβερού και δικαίου κριτή σ’ αυτούς που θα βρεθούν στ’ αριστερά Του και θα τους πει: «Φύγετε μακρυά μου , καταραμένοι ,στην αιώνια φωτιά που είναι ετοιμασμένη για το διάβολο και τους αγγέλους του ( Ματθ.25, 41 ) . Είναι επίσης ωφέλιμο να φέρνεις στο νου σου και τις μεγάλες ανθρώπινες θλίψεις , για να μπορέσει λίγο να μαλακώσει η αναίσθητη ψυχή και να έρθει σε συναίσθηση της κακής καταστάσεώς της.
Το ότι παρουσιάζει αδυναμία στην αγάπη για τους αδελφούς, σου συμβαίνει, επειδή δέχεσαι τους λογισμούς που σου υποβάλλουν οι υποψίες και εμπιστεύεσαι στην καρδιά σου. Και ακόμα, επειδή δεν θέλεις να υποφέρεις καθετί που σου συμβαίνει, χωρίς να έχει πριν συγκατατεθεί η προαίρεσή σου. Οφείλεις λοιπόν, με τη βοήθεια του Θεού, πρώτα-πρώτα να μην πιστεύεις καθόλου στις υποψίες σου και να φροντίζεις με όλη σου τη δύναμη να ταπεινώνεσαι στους αδελφούς σου και να κόβεις για χάρη τους το θέλημά σου. Αν σε βρίσει κανείς απ’ αυτούς ή σε θλίψει ,να προσεύχεσαι πολύ γι’ αυτόν , όπως είπαν οι Πατέρες , σαν να είναι μεγάλος ευεργέτης σου και γιατρός της φιληδονίας σου. Κάνοντας αυτά θα μειωθεί και ο θυμός σου, εφόσον βέβαια, σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες, «χαλινάρι του θυμού είναι η αγάπη». Πάνω απ’ όλα όμως , παρακάλεσε το Θεό να σου χαρίσει πνευματική αγρύπνια και σύνεση, για να γνωρίσεις ποιο είναι το θέλημα Του, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο. Και ακόμα παρακάλεσέ Τον να σου χαρίσει δύναμη για να είσαι έτοιμος να κάνεις κάθε έργο αγαθό.

Από το βιβλίο: «ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
Έργα Ασκητικά»
Εκδόσεις: Ετοιμασία

Το αμάρτημα της οργής

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΙ, «έστω πας άνθρωπος ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι, βραδύς εις την οργήν» ( Ιακ. α΄19 ) . Πρέπει να είσαστε πρόθυμοι να ακούτε τα λόγια του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν δύο ώτα και μία γλώσσα, για ν’ ακούνε πολλά και να λέγουν λίγα. Τα αυτιά είναι πάντα ανοικτά, ενώ η γλώσσα είναι κλεισμένη στο στόμα. Πρέπει να σκέπτεται, για να ομιλήση τον Λόγο του Θεού. Πόσο μάλλον πρέπει να προσέχη, όταν θα πη άλλα πράγματα. «Εκ της πολυλογίας ουκ εκφεύξεται αμαρτία∙ φειδόμενος χειλέων νοήμων έσει»( Παρ. 10,19 ) . Μεγαλύτερος είναι ο μακρόθυμος από τον ισχυρό και μεγαλύτερος είναι εκείνος που δεν θυμώνει από εκείνον που καταλαμβάνει πόλιν.
Μην ανοίγης εύκολα το στόμα σου και λέγε ολίγα. Μην θυμώνης εύκολα όπως ο άφρων. Να παρουσιάζης έργα πολλά και λες ολίγα. Από την γλώσσα εξαρτάται να δοξασθή ή να ατιμασθή ο άνθρωπος, μας αναφέρει ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στο τρίτο κεφάλαιο της Επιστολής του. «Πολλά πταίομεν άπαντες. Ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος τέλεος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» ( Ιακ. γ΄ 2 ) .
Όποιος δεν φταίει στη γλώσσα είναι τέλειος ανήρ. Το σώμα είναι οίκος, οικοδεσπότης η ψυχή, φύλαξ ο νους, θύρα το στόμα, κλειδί η γλώσσα που ανοίγει και κλείνει.
Είναι αδύνατο να δικαιώση τον άνθρωπο ο άδικος θυμός. Έχομε δικαίωμα να θυμώνουμε κατά τας αμαρτίας. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Ο ήλιος μη επιδυέτω επί τω παροργισμώ ημών» ( Εφεσ. δ΄26 ).
Όταν οργιζώμεθα κατά του αδελφού να αποσύρωμε το θυμό μας, όπως και ο Θεός τον αποσύρει από ημάς, τουλάχιστον πριν δύση ο ήλιος. Να ακούη λοιπόν πρόθυμα ο άνθρωπος, να μην συμβουλεύη εύκολα και κατηχή, προπάντων να μη λέγη περιττά, να μη θυμώνη. Αλλοίμονο σ’ εκείνον που γίνεται αιτία να θυμώνη ο άλλος. Εάν δεν κρατήσωμε τη γλώσσα μας , δεν θα σωθούμε.

Από το βιβλίο: «Παραινέσεις και Διδαχές
Του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινού»
κτίτορος Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, Λουτρακίου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
Αθήναι 2010

Σπάζοντας τα δεσμά του θανάτου

ΙΙ. Όταν ο Χριστός ανέστη εκ του τάφου και εμφανίστηκε στους μαθητές Του και στις Μυροφόρες , τους χαιρέτησε με τη λέξη «Χαίρετε»! Και αργότερα, όταν εμφανίστηκε στους αποστόλους, οι πρώτες Του λέξεις ήταν «Ειρήνη υμίν» ! Ειρήνη, διότι η ταραχή τους ήταν πολύ μεγάλη – ο Κύριός τους είχε πεθάνει. Κάθε ελπίδα να νικήσει ο Θεός την κακότητα, να υπερισχύσει το αγαθό του κακού ,είχε χαθεί. Έμοιαζε να έχει θανατωθεί η ίδια η ζωή , το φως να έχει σβήσει. Όλο κι όλο που απέμεινε στους Μαθητές , στους ανθρώπους που είχαν ζήσει εν αγάπη κοντά στον Χριστό και είχαν πιστέψει σ’ Αυτόν, ήταν αν συνεχίσουν να υπάρχουν, όχι πια να ζουν. Είχαν ήδη γευθεί την αιώνια ζωή, , τώρα ήταν καταδικασμένοι να περιμένουν ένα σκληρό θάνατο στα χέρια των εχθρών του Χριστού.
«Ειρήνη υμίν» - «Έχω αναστηθεί, είμαι ζωντανός, είμαι μαζί σας, και άρα τίποτε – ούτε θάνατος, ούτε διωγμός- μπορεί πια να μας χωρίσει ή να σας στερήσει την αιώνια ζωή, τη νίκη του Θεού». Και αφού τους έπεισε ότι αναστήθηκε σωματικά, αφού τους ξανάδωσε τη χαμένη τους ειρήνη και μια ακλόνητο βεβαιότητα πίστεως , ο Χριστός πρόφερε λόγια που ίσως στην εποχή μας να ηχούν απειλητικά και τρομακτικά για πολλούς: «Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, και εγώ πέμπω υμάς». Λίγες μόνον ώρες μετά τον σταυρικό θάνατό Του, λίγο μετά τη φοβερή εκείνη νύχτα στη Γεσθημανή, οπότε ο Χριστός συνελήφθη από τους εχθρούς Του, καταδικάστηκε σε θάνατο, οδηγήθηκε έξω από τα τείχη της πόλης και πέθανε πάνω στο σταυρό, τα λόγια αυτά παίρνουν τη μορφή απειλής. Και μόνο με την πίστη, με την παντοδύναμη βεβαιότητα ότι ο Χριστός αναστήθηκε, ότι ο Θεός είχε νικήσει, ότι η Εκκλησία είχε γίνει μια ανίκητη δύναμη, θα μπορούσαν να γίνουν λόγια ελπίδας και θριαμβικής ιεραποστολής.
Οι Μαθητές ξεκίνησαν να κηρύττουν˙ τίποτε δεν τους σταματούσε . Δώδεκα άνθρωποι αντιμέτωποι με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δώδεκα ανυπεράσπιστοι άνδρες , χωρίς κατοχυρωμένα δικαιώματα βγήκαν να μεταφέρουν το απλούστατο μήνυμα: ότι η θεία αγάπη είχε εισέλθει στον κόσμο και ότι για χάρη αυτής της αγάπης ήταν έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους , ώστε και άλλοι να πιστέψουν και να ζήσουν, ώστε να ανατείλει φως «τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου».
Τους περίμενε πράγματι ο θάνατος ˙ όλοι οι απόστολοι ,εκτός από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο. Τους επιφυλάχθηκε θάνατος και διωγμός και πόνος και σταυρός ( Β΄ Κορ. 6, 3-14 ) .
Αλλά η πίστη μας, η πίστη στον Χριστό, στον Σαρκωμένο Θεό, η πίστη στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, η πίστη που έφερε την άσβεστη αγάπη στον κόσμο, θριάμβευσε. «Η πίστη ημών η νικήσασα τον κόσμον».
Το κήρυγμα αυτό άλλαξε τη στάση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο˙ καθένας έγινε πολύτιμος στα μάτια του άλλου. Ο προορισμός του κόσμου διευρύνθηκε και απέκτησε βάθος, ξεπέρασε τα όρια της γης και ένωσε τη γη με τον ουρανό. Και όπως είπε ένας Δυτικός ιεροκήρυκας, εμείς τώρα οι Χριστιανοί, έχουμε γίνει τα πρόσωπα εκείνα που ο Θεός τους εμπιστεύτηκε τη φροντίδα των άλλων ανθρώπων˙ που δεν θα χάνουν την ελπίδα τους, γιατί τη φύτεψε ο Θεός μέσα τους˙ που θα μπορέσουν να φέρουν τη θριαμβευτική αυτή νίκη μέσα στο καμίνι του τρόμου, των δικαστικών διώξεων, του μίσους και του διωγμού- αυτή τη νίκη που έχει ήδη κατακτήσει τον κόσμο, δια της πίστεως στον Εσταυρωμένο και αναστάντα Ιησού.
Ας ορθώσουμε λοιπόν το ανάστημά μας γι’ αυτήν την πίστη. Ας την ομολογούμε άφοβα, ας τη διδάξουμε στα παιδιά μας, ας τα οδηγούμε στα μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία, πριν ακόμη τα παιδιά μας μπορέσουν να τα κατανοήσουν, τα ενώνουν με τον Θεό και φυτεύουν τη αιώνια ζωή μέσα τους.
Και όλοι μας, νωρίτερα ή αργότερα, θα σταθούμε ενώπιον της κρίσεως του Θεού κα θα πρέπει να απαντήσουμε αν μπορέσαμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο- πιστούς και απίστους, αγαθούς και πονηρούς- με την ίδια θυσιαστική, σταυρωμένη, νικηφόρα αγάπη με την οποία ο Θεός αγάπησε εμάς. Είθε ο θεός να μας δώσει θάρρος ακατανίκητο, πίστη νικηφόρα, αγάπη χαρούμενη, ώστε να εδραιωθεί η Βασιλεία για την οποία Εκείνος ενανθρώπησε, να γίνουμε εμείς υιοί Θεού και η γη μας αληθινός ουρανός, όπου θα ζει και θα βασιλεύει η αγάπη.
Χριστός Ανέστη!



Από το βιβλίο: «Anthony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Εν πλω

Πνευματικά Γυμνάσματα της Αναστάσεως

ΠΟΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ το ρίχνουν έξω και σκορπίζουν έτσι αυτά που με κόπο απέκτησαν την μεγάλη Τεσσαρακοστή, δηλαδή την ανάσταση της ψυχής, του σώματος και του νοός , η οποία μεταβάλλει την ζωή ριζικά. Ενώ δρούσε στην αμαρτία ο άνθρωπος 7.000 χρόνια προ Χριστού και υπέφερε τώρα ιάθη.
Η Ανάσταση του Κυρίου παρομοιάζεται με τις μεταγγίσεις που παίρνει εκείνος που έχει πάθει αιμορραγία. Ο άνθρωπος δια της αμαρτίας είχε πάθει αιμορραγία ψυχική και πέθαινε, χωρίς καμία ελπίδα, αφού το αίμα είναι η ζωή του ανθρώπου. Μετά την Ανάσταση δέχεται τις μεταγγίσεις του Αγίου Πνεύματος και αναζωογονείται. Δια τούτο τα πάντα δια της Αναστάσεως γίνονται καινά. Ο άνθρωπος πρέπει ν’ αρχίση νέα ζωή και να κάνη νέες σκέψεις γύρω από το Θεό και την Ανάσταση. Όχι χλιαρότης. «Το πνεύμα μη σβέννυτε» ( Α΄ Θεσ. ε΄ 19 ), λέει ο Απόστολος Παύλος.
Το φως του Αγίου Πνεύματος, που όλοι έχουμε λάβει κατά το βάπτισμα ,πρέπει να μη σβέννυται. Το μέγα δώρο της Αναστάσεως , που έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους σαν διαθήκη για την παρούσα ζωή, είναι η ειρήνη. Η ειρήνη του κόσμου τούτου είναι της αμαρτίας πρόξενος ,είναι προσωρινή. Η ειρήνη του Χριστού μας κάνει να ειρηνεύουμε μετά του Θεού , μετά του εαυτού μας , μετά των ανθρώπων.
Μετά του Θεού είμεθα ειρηνικοί, εάν έχουμε ταπείνωση και εκτελούμε τις εντολές Του. Κάθε αμαρτία μας στερεί από τη μετά του Θεού ειρήνη.
Μετά του εαυτού μας. Παύουμε τις διαμάχες μετά του παλαιού ανθρώπου, μετά της σαρκός.
Μετά των ανθρώπων˙ έχοντες την ειρήνη του Θεού δεν εκδηλώνουμε έχθρα, μίσος, ζήλεια απέναντι των άλλων˙ υπομένουμε τα πάντα και ανεχόμεθα τις αδυναμίες όλων των συνανθρώπων.
Εάν σε μία οικογένεια , που αποτελεί τον πιο στενό κύκλο, δεν υπάρχει ειρήνη, επέρχεται διάλυση, γίνονται καυγάδες, φόνοι. Εάν στην οικογένεια, την αδελφότητα , υπάρχει ειρήνη , υπάρχουν όλα τα άλλα, όπως ένωση. Ισχύει η αγάπη, η μακροθυμία.
Η ειρήνη του Χριστού ναρκώνει τα πάθη της ψυχής του ανθρώπου, τα κοιμίζει, τα μαραίνει. Πρέπει να κρατήσουμε ειρήνη, την ειρήνη του Χριστού σταθερά για να επέλθη στην ψυχή μας η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος της Πεντηκοστής.
Η ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος μαρτυρεί την υιοθεσία. Η αμαρτία καταστρέφει την υιοθεσία. Δια της εξομολογήσεως ανανεώνουμε την υιοθεσία, πράγμα που πρέπει να συμβαίνη συχνά. Έτσι και πάλιν γινόμεθα πραγματικά τέκνα του Θεού.


Από το βιβλίο: «Παραινέσεις και Διδαχές
Του Γέροντος Νεκταρίου Μαρμαρινού
κτίτορος Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου , Λουτρακίου»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ
Αθήναι 2010

ΘΑΝΑΤΟΣ

Καθώς προσεγγίζει το Πάσχα, οι σκέψεις μας σχεδόν άθελα επικεντρώνονται σ’ ένα θέμα που τόσο πεισματικά περιθωριοποιείται από τα κοσμικά μέσα και την αντιθρησκευτική προπαγάνδα, το οποίο όμως κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκεται αναπόφευκτα στο κέντρο της ανθρώπινης συνείδησης∙ το θέμα του θανάτου.
Για τους χριστιανούς , το Πάσχα είναι η γιορτή της νίκης πάνω στο θάνατο, «θανάτω θάνατον πατήσας». Κατά τους αιώνες του κοσμικού θριάμβου του Χριστιανισμού, όταν το Πάσχα ήταν το αυταπόδεικτο κέντρο του έτους, όταν τη χαρά του τη μοιράζονταν άνθρωποι που γινόταν και προσωπική τους χαρά, ο εορτασμός και η σημασία του δε χρειαζόταν καμιά εξήγηση. Σήμερα όμως που οι άνθρωποι ελάχιστα γνωρίζουν ή καθόλου το τι συμβαίνει τη νύχτα του Πάσχα, που δε βιώνουν αυτή την ιδιαίτερη και χαρμόσυνη συγκλονιστική εμπειρία, όταν από το σκοτάδι αναδύεται η πρώτη εξαγγελία του «Χριστός ανέστη» , το Πάσχα έχει πάψει να είναι αυτό που ήταν για αιώνες: η απόδειξη , η μαρτυρία και το σύμβολο της γνήσιας νίκης πάνω στο σκοτάδι, τη θλίψη και την απελπισία του θανάτου.
Η αντιθρησκευτική προπαγάνδα αρέσκεται να ισχυρίζεται πως μια από τις πηγές της θρησκείας είναι ο φόβος του θανάτου: οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο κι έτσι εφηύραν την αθανασία της ψυχής, τον άλλο κόσμο, την αιωνιότητα κ.λπ. Η πραγματικότητα φυσικά είναι πως τίποτε απ’ αυτά δεν ισχύει. Με το σωματικό θάνατο, οι άνθρωποι εξαφανίζονται ολοκληρωτικά, και μετατρέπονται σε μηδέν. Ανέκαθεν με κατέπλησσε το γεγονός πόσο μανιασμένα και με τι απερίγραπτη έμπνευση η προπαγάνδα αγωνίζεται γι’ αυτό το μηδέν. Προσπαθεί να δείξει πως το να διαλύεσαι μέσα στο μηδέν είναι κάτι το θαυμάσιο, το φανταστικό∙ ενώ από την άλλη πλευρά η πίστη στην αιωνιότητα και στην αθανασία είναι κάπως επικίνδυνη και πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε δυνατό τρόπο. Μου φαίνεται όμως πως ακόμη κι αν κάποιος μπορούσε να αποδείξει πως ο θάνατος είναι το απόλυτο τέλος, μετά το οποίο τίποτε άλλο δεν υπάρχει, κι αυτό ακόμη σε τελευταία ανάλυση θα έφερνε λίγη χαρά. Έτσι κάποιος ζει, σπουδάζει, υποφέρει, εμπνέεται, αγαπά, και μετά όλα πάνε, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και γιαυτό , φαίνεται πως το αιώνιο, ακατάλυτο όνειρο του ανθρώπου για αθανασία, αυτή η επιθυμία του για αθανασία, είναι κάτι το καλό, ευγενικό και αξιοσέβαστο. Όχι όμως! Τίποτε όπως φαίνεται δε μισεί τόσο η αντιθρησκευτική προπαγάνδα όσο την ιδέα της αθανασίας και της πίστης του ανθρώπου στην αιωνιότητα.
Ας σκεφτούμε κάπως λογικά το θέμα. Πρώτα απ’ όλα η πίστη δε θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή που ασχολείται με το θάνατο ή που κατηγορείται πως ο φόβος του θανάτου τη γέννησε. Ο θάνατος είναι ένα πολύ σημαντικό φαινόμενο για να αγνοηθεί , όπως αγνοείται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα, που δεν αφιερώνει καμιά σκέψη στο θάνατο σαν να μην υπάρχει ,και για την οποία το τελευταίο πενταετές πρόγραμμα είναι πολύ σπουδαιότερο. Ο φόβος του θανάτου όμως είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, επειδή οι άνθρωποι ενστικτωδώς αισθάνονται ένα είδος τρομακτικής παραφωνίας ανάμεσα στην εμπειρία αυτού που είναι και στη γνώση πως ο εαυτός τους πρέπει να πεθάνει και να τελειώσει. Ανεξάρτητα από το πόσο συχνά λέγεται πως ο θάνατος είναι ένα φυσικό γεγονός, ένας κανονικός νόμος της φύσης, ο εαυτός μου αισθάνεται πως ο θάνατός του δεν είναι μόνο αφύσικος, αλλά και αντίθετος προς τη φύση. Αυτή η ασυμφωνία γεννά το φόβο, επειδή κάθετι το παράξενο ή αφύσικο είναι τρομακτικό. Παρόλο που ακούμε για τη φυσικότητα του θανάτου, ο φόβος που τον συνοδεύει είναι η καλύτερη απόδειξη πως τα πράγματα δεν είναι τόσο καθαρά και απλά. Είναι λογικό οι άνθρωποι να επιθυμούν ό,τι είναι φυσικό. Αλλά ο θάνατος, η εξαφάνιση, η διάλυση στο μηδέν, «η μαύρη τρύπα με τις αράχνες», όπως έλεγε ο Ντοστογιέφσκι, η φοβερή καταβόθρα της ανυπαρξίας, είναι κάτι που κανείς δεν επιθυμεί.
Παντού και πάντοτε ο θάνατος παραμένει ένα μυστήριο που οι άνθρωποι, όσο παραμένουν άνθρωποι κι όχι μηχανές, ρομπότ ή μυρμήγκια, τον αντικρίζουν και φιλοσοφούν γι’ αυτόν. Οι προσπάθειες συνεπώς που γίνονται για να αποσιωπηθεί το θέμα, και να αντικατασταθεί με συζητήσεις για την οικονομία και την πολιτική, όχι μόνον αποτυγχάνουν, αλλά δείχνουν ρηχότητα και στενομυαλιά. Και όταν μας λένε να υπερβούμε το φόβο του θανάτου με την εργασία για τις μελλοντικές γενιές και την ευτυχία τους, καμιά προπαγάνδα δεν αντιλαμβάνεται το πόσο απίστευτα ηλίθιο είναι αυτό. Επειδή αν δεχθούμε πως η ανθρώπινη τραγωδία συνίσταται στη συνειδητοποίηση του θανάτου μας, τότε αυτή η τραγωδία συνεχίζεται και στο μέλλον, ανεξάρτητα από την υλική ευτυχία αυτών των περίφημων μελλοντικών γενεών. Αν οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι καταδικασμένες στο μηδέν, αν το τέλος κάθε προσώπου (βεβαίως και δεν υπάρχει ανθρωπότητα γενικά, μόνο άνθρωποι υπάρχουν) βρίσκεται στο μηδέν, τότε επιτρέψτε μου να ρωτήσω: πώς αυτός ο τρομακτικός παραλογισμός θα γίνει λιγότερο παράλογος στο μέλλον με, ας υποθέσουμε ,μεγαλύτερη δικαιοσύνη και καλύτερη θέρμανση των σπιτιών; Αλλά καμιά φιλοσοφία, καμιά ιδεολογία που βασίζεται στην απόρριψη της αθανασίας και της αιωνιότητας δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι περισσότερο. Αν το μηδέν είναι η ανθρώπινη μοίρα, τότε οι εισηγητές του επονομαζόμενου «υπαρξισμού» είναι πολύ λογικότεροι και τιμιότεροι∙ απλούστατα ξεκινούν με το συλλογισμό πως η ζωή του ανθρώπου είναι παράλογη και άσκοπη. Και τότε φυσικά αυτό που είπε ο Λέων Τολστόι, πως «μετά από μια ηλίθια ζωή ακολουθεί ένα ηλίθιος θάνατος», περιέχει μεγαλύτερη αλήθεια απ’ ό,τι τα ατέλειωτα σχέδια και οι συζητήσεις για τις φθηνές ιδεολογίες της μελλοντικής ευτυχίας.
Όλα αυτά μας οδηγούν σε μια απλή βεβαιότητα: ο θάνατος είναι το σπουδαιότερο θέμα που οι άνθρωποι συλλογίζονται και επιχειρούν να καταλάβουν. Υπό κάποια βαθύτερη άποψη, ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου περιστρέφεται γύρω από τη λύση του αινίγματος του μυστηριώδους τέλους του. Το βάθος της θρησκείας βρίσκεται στην άρνηση να αποφύγει αυτό το θέμα. Η αντιθρησκευτική όμως προπαγάνδα κρύβει από τους ανθρώπους την πραγματική θρησκευτική διδασκαλία για το θάνατο, και ιδιαίτερα τη χριστιανική διδασκαλία. Εξισώνει αυτή τη διδασκαλία με τον προϊστορικό και πρωτόγονο «ανιμισμό» ,και επί πλέον αποκρύπτει το γεγονός πως η αληθινή έμπνευση του Χριστιανισμού δε βρίσκεται στο συμβιβασμό με το θάνατο, αλλά στον αγώνα για την υπέρβασή του.

Από το βιβλίο «π. Αλέξανδρος Σμέμαν
ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ
ΕΤΗΣΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ
ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ- Β΄»
Μετάφραση από το Αγγλικό:
Ιωσήφ Ροηλίδης
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΗΣΤΗ

Η σταυρική θυσία του Χριστού.

1. Σήμερα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός βρίσκεται πάνω στο σταυρό κι εμείς εορτάζουμε ,για να μάθεις ότι ο σταυρός είναι εορτή και πανηγύρι πνευματικό. Παλαιότερα ο σταυρός ήταν σύμβολο καταδίκης, ενώ τώρα έχει γίνει σύμβολο τιμής . Παλαιότερα ήταν σύμβολο καταδίκης, ενώ τώρα είναι προϋπόθεση σωτηρίας. Γιατί ό σταυρός έγινε για μας πρόξενος άπειρων αγαθών. Αυτός μας απάλλαξε από την πλάνη, αυτός μας φώτισε ενώ βρισκόμασταν στο σκοτάδι, αυτός μας συμφιλίωσε με τον Θεό ενώ είχαμε γίνει εχθροί Του, κι ενώ ήμασταν αποξενωμένοι μ’ Εκείνον, μας έκανε οικείους Του και μας έφερε, από μακριά που ήμασταν, κοντά Του. Αυτός εξαφάνισε την έχθρα, αυτός μας εξασφάλισε ειρηνική ζωή, έγινε σε μας πηγή άπειρων αγαθών. Χάρη σ’ αυτόν δεν περιπλανιόμαστε πλέον στις ερήμους, γιατί βρήκαμε την αληθινή οδό. Δεν είμαστε πλέον έξω από τη βασιλεία, αφού μ’ αυτόν ανακαλύψαμε την είσοδό της . Δεν φοβόμαστε τα πύρινα βέλη του διαβόλου, γιατί είδαμε την πηγή. Σ’ αυτόν χρωστάμε το ότι δεν είμαστε πια σε χηρεία, γιατί αποκτήσαμε τον Νυμφίο μας. Δεν φοβόμαστε τον λύκο, επειδή έχουμε τον καλό Ποιμένα, γιατί λέει: «Εγώ είμαι ο Ποιμένας ο καλός». Χάρη σ’ αυτόν (τον σταυρό) δεν φοβόμαστε το διάβολο, επειδή είμαστε δίπλα στον Βασιλιά μας.
Για όλα αυτά εορτάζουμε και μνημονεύουμε το σταυρό. Και ο Παύλος έτσι όρισε να εορτάζουμε τον σταυρό, γιατί λέει: «Ας εορτάζουμε όχι με το παλιό προζύμι, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας και αλήθειας». Έπειτα, αφού προσέθεσε την αιτία συνέχισε: «Γιατί και ο πασχαλινός μας αμνός, ο Χριστός, θυσιάστηκε για μας». Βλέπεις για ποιο λόγο μας προτρέπει να εορτάζουμε το σταυρό; Επειδή ο Χριστός θυσιάστηκε στο σταυρό. Και όπου γίνεται θυσία, εκεί απαλείφονται αμαρτήματα, εκεί πραγματοποιείται η συμφιλίωση με τον Κύριο, εκεί έχουμε εορτή και χαρά. «Ο πασχαλινός αμνός μας, ο Χριστός, θυσιάστηκε για μας». Και πες μου, που θυσιάστηκε ο Χριστός; Πάνω σε σταυρό που στήθηκε ψηλά. Καινούριο είναι το θυσιαστήριο της θυσίας αυτής, γιατί και η θυσία αυτή είναι καινούρια και αξιοθαύμαστη. Γιατί ο Χριστός ήταν ο Ίδιος και το θύμα και ο ιερέας. Θύμα ως προς τη σαρκική Του υπόσταση, ιερέας ως προς την πνευματική Του φύση. Ο Ίδιος και προσέφερε τη θυσία και θυσιάστηκε σωματικά . Άκουσε όμως πως ο Παύλος καθιστά γνωστά και τα δύο: «Κάθε αρχιερέας- λέει- διαλέγεται μέσα από τους ανθρώπους και γίνεται αρχιερέας για το καλό των ανθρώπων∙ γιαυτό λοιπόν είναι ανάγκη να έχει κι αυτός κάτι να προσφέρει για τη θυσία. Να που Εκείνος ( Ο Χριστός) προσφέρει τον εαυτό του». Και σε άλλο σημείο λέει ότι «ο Χριστός που θυσιάστηκε μια φορά, για να πάρει επάνω του τις αμαρτίες των πολλών, θα παρουσιαστεί πάλι σ’ εκείνους που Τον περιμένουν να έλθει να τους σώσει». Να, λοιπόν, το δεύτερο απόσπασμα μας αναφέρει ότι θυσιάστηκε, και το πρώτο ότι ο Ίδιος θυσίασε τον εαυτό Του. Είδες ότι έγινε και θύμα και Ιερέας και ότι θυσιαστήριο ήταν ο σταυρός;
Και για ποιο λόγο ,λέει, δεν προσφέρθηκε η θυσία στο ναό αλλά έξω από την πόλη και τα τείχη; Για να επαληθευθεί η προφητεία που έλεγε ότι «συγκατελέγη μεταξύ των κακούργων». Αλλά γιατί θανατώθηκε πάνω σε ψηλό σταυρό στο ύπαιθρο και όχι σ’ εστεγασμένο χώρο; Για να καθαρίσει την ατμόσφαιρα, γιαυτό θυσιάστηκε ψηλά, χωρίς να βρίσκεται από πάνω του άλλη στέγη, εκτός από αυτήν του ουρανού. Καθαρίστηκε λοιπόν η ατμόσφαιρα με τη θυσία του Αμνού που σφαγιάστηκε ψηλά (στο σταυρό) , καθαρίστηκε όμως και η γη , επειδή έσταζε από την πλευρά Του το αίμα Του και χυνόταν πάνω σ’ αυτήν. Γιαυτό το λόγο δεν σταυρώθηκε κάτω στη στέγη, αλλά έξω από το ναό των Ιουδαίων, για να μην εκμεταλλευτούν οι Ιουδαίοι τη θυσία και για να μη νομίσεις ότι την προσέφερε μονάχα για χάρη του ιουδαϊκού έθνους. Γιαυτό σταυρώθηκε έξω από την πόλη και τα τείχη, για να μάθεις ότι η θυσία του Χριστού έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, ότι προσφέρθηκε για όλη τη γη, και για να καταλάβεις ότι δι’ αυτής καθαρίστηκαν από την αμαρτία όλοι οι άνθρωποι κι όχι μερικοί, όπως γινόταν στους Ιουδαίους. Γιαυτό παράγγειλε ο Θεός στους Ιουδαίους να εγκαταλείψουν όλη τη γη και να περιοριστούν σ’ έναν τόπο να προσφέρουν θυσίες και να προσευχηθούν, επειδή ολόκληρη η γη ήταν μολυσμένη από τους καπνούς και τις οσμές των κρεάτων και παντός είδους ακαθαρσίες από τις ειδωλολατρικές θυσίες που τελούνταν πάνω σ’ αυτήν. Για μας όμως, αφού ήρθε ο Χριστός και καθάρισε ολάκερη την οικουμένη, έγινε κάθε τμήμα της γης τόπος προσευχής. Γιαυτό και ο Παύλος γεμάτος από ενθουσιασμό συμβούλευε να προσευχόμαστε άφοβα οπουδήποτε, λέγοντας τα εξής: «Θέλω να προσεύχονται οι άνθρωποι σε κάθε τόπο και να σηκώνουν προς τον ουρανό τα χέρια τους καθαρά από κάθε μολυσμό».
Είδες ότι καθαρίστηκε όλη η οικουμένη; Χάρη στον τόπο της θυσίας λοιπόν μπορούμε να προσευχόμαστε οπουδήποτε, επειδή εξαγιάσθηκε ολόκληρη η γη και έγινε αγιώτερη από τα Άγια που βρίσκονταν μες στο (ιουδαϊκό) θυσιαστήριο. Γιατί εκεί θυσιαζόταν πρόβατο που δεν είχε λογικό, εδώ όμως θυσιάστηκε πνευματικό πρόβατο. Και όσο πιο μεγάλη είναι η θυσία, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο αγιασμός. Γιαυτό και τιμάμε το σταυρό συμμετέχοντας στην εορτή του.

Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ»
Απόδοση στη νεοελληνική:
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Γ. ΚΟΡΑΚΟΒΟΥΝΗΣ
Σειρά: Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Οι αρετές του χώρου της καρδιάς- Η συγχώρηση

…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινές. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία τους. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.
Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε . Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρι του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας.
Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας…


Από το βιβλίο: «ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου
Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Από το καθ’ ημέραν
στο καθ’ ομοίωσιν»
Εκδόσεις: Εν πλω

«Δίδου σοφώ αφορμήν , και σοφώτερος έσται»

- Γέροντα, τί μπορεί να κεντήση έναν άνθρωπο που είναι αδιάφορος, για να αρχίση να ζη πνευματικά;
- Πολλά μπορούν να τον κεντήσουν, όταν ο ίδιος θέλη να προχωρήση. Άλλο, αν ο ίδιος δεν θέλη να προχωρήση, απλώς θα γεμίση πληγές από το κέντημα, σαν μερικά βόδια, που τα κεντάς με την βουκέντρα, για να πάνε πιο γρήγορα, αλλά δεν προχωρούν˙ μόνον πληγώνονται από την βουκέντρα και δουλειά πάλι δεν βγάζουν.
- Γέροντα, αν κάποιος έχη καλή διάθεση και τον κεντάς, δεν θα βοηθήση και ο Θεός, ώστε κάτι να κάνη;
- Ναι, θα βοηθήση και ο Θεός, αλλά με ένα κέντημα πρέπει να τρέξη. Αλλιώς κουράζεται κι εκείνος που τον κεντάει. Όταν σκαλώνη κανείς συνέχεια στα ίδια, γιατί δεν θέλη να διορθωθή, είναι πολύ κουραστικό για τον άλλον που προσπαθεί να τον βοηθήση.
Αν δεν μπη στον άνθρωπο η καλή ανησυχία, για να παίρνη στροφές και να δουλεύη πνευματικά, δεν μπορεί να κάνη προκοπή πνευματική˙ μένει τετράγωνη ρόδα και θέλει κάθε τόσο σπρώξιμο. Δίνεις μία, «γκαπ», σταματάει˙ του ξαναδίνεις μια, «γκαπ», πάλι σταματάει. Πώς να πάη έτσι μπροστά; Αν έχη να κάνη μια μακρινή πορεία, γίνεται με σπρώξιμο να την φέρη σε πέρας; Και η πνευματική πορεία είναι μακρινή˙ δεν είναι εκατό ή διακόσια μέτρα, για να τον σπρώξουν και να προχωρήση.
- Γέροντα, πώς προκαλείται η καλή ανησυχία;
- Ας υποθέσουμε ,διαβάζω ένα πνευματικό βιβλίο και μου κάνει εντύπωση κάποιο σημείο. Σταματάω εκεί - σαν να βρίσκω ένα πετράδι και θέλω να δω τί είναι –και το μελετώ. Καθρεφτίζω σ’ αυτό τον εαυτό μου, ρωτάω μετά αν το κατάλαβα σωστά και προσπαθώ να το εφαρμόσω. Στην συνέχεια ρωτάω αν το εφάρμοσα σωστά. Έτσι σιγά-σιγά μαθαίνω να προχωράω σωστά στην πνευματική ζωή. Ποιός μου είχε μιλήσει εμένα για Αββά Ισαάκ; Ένας μπακάλης μου τύλιξε μια φορά μια ρέγκα σε ένα φύλλο από το περιοδικά «Αγιορείτική Βιβλιοθήκη». Όταν την ξετύλιγα ,έπεσε το μάτι μου στο κείμενο που ήταν γραμμένο στο χαρτί. Ήταν από τον Αββά Ισαάκ. Το πήρα, το στέγνωσα στον ήλιο, το διάβασα και με διέλυσε. Με την ανάγνωση αυτήν πέρασα έναν χρόνο˙ το διάβαζα-το ξαναδιάβαζα, κι έτσι αγάπησα τον Αββά Ισαάκ. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει βιβλίο. Έψαξα και τρόμαξα να βρω και να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Κι εσείς τόσα χρόνια διαβάζετε˙ δεν σας κάνει κάτι εντύπωση; Αυτό που σας κάνει εντύπωση να το αντιγράφετε. Αν το αντιγράψετε και το φέρετε συχνά στο νου σας, δεν θα το ξεχάσετε εύκολα και θα το εφαρμόσετε.
Σε μερικούς λέω ένα-δυο λόγια και αμέσως γυαλίζουν τα μάτια τους. Το σημειώνουν σε ένα τόσο δα χαρτάκι, τα εφαρμόζουν και προχωρούν παραπέρα. «Δίδου σοφώ αφορμήν και σοφώτερος έσται», δεν λέει ο Σολομών; Και άλλοι, αν και έχουν ακούσει ένα σωρό και έχουν βοηθηθή πολύ, δεν κάνουν τίποτε, γιατί δεν μπήκε μέσα τους η καλή ανησυχία. Έρχονται και μου κάνουν απλώς μια έκθεση της καταστάσεώς τους ,χωρίς να έχουν την καλή ανησυχία για να αγωνισθούν. Αυτό είναι μια ρηχή κατάσταση. Απορώ! Δεν προβληματίζονται στην πνευματική ζωή; Δεν έχουν ερωτηματικά;
Από την στιγμή που μπαίνει στον άνθρωπο η καλή ανησυχία, παρατηρεί τι του λείπει, ρωτάει πώς θα το αποκτήση και ωφελείται. Πώς θα μάθη κανείς, άμα δεν ρωτάη; Ταξίδευα μια φορά με ένα ανδρόγυνο που είχαν μαζί τους και το παιδάκι τους. Το παιδάκι σε όλη την διαδρομή δεν άφησε ήσυχο τον πατέρα του με τις ερωτήσεις του. «Μπαμπά ,εκείνο τι είναι; Μπαμπά εκείνο γιατί;». «Πάψε ,τον ζάλισες τον πατέρα σου», του λέει η μάνα. «Άσ’ το το παιδί , λέει εκείνος˙ αν δεν ρωτήση, πώς θα μάθη;». Έτσι και στα πνευματικά.
Για να καταλάβετε πιο καλά πώς εργάζεται πνευματικά αυτός που έχει καλή ανησυχία, θα έπρεπε να ας πω τί θέματα απασχολούν εδώ μια αδελφή. Την βλέπω και την χαίρομαι. Σε κάθε ερώτηση που μου κάνει , από καλή ανησυχία και όχι για να βρισκώμαστε σε συζήτηση, χρειάζεται να γράψω ολόκληρο τετράδιο, για να της απαντήσω. Έχει μεγάλη καλή ανησυχία, πιάνει πολλά, αγωνίζεται πολύ, γι’ αυτό και χαριτώνεται πολύ. Όταν ο άνθρωπος ψάχνη να βρη πού δεν πηγαίνει καλά και προσπαθή να διορθωθή ,ταπεινώνεται ,έρχεται η Χάρις του Θεού και από εκεί και πέρα προχωράη κανονικά.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΆΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007

Η είσοδος του Κυρίου στην μοναξιά

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι όχι μόνο της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα Τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μία παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει τον λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα»- καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά τον Μυστικό Δείπνο , ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά , εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων Του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεσθημανή λίγο πριν από τον φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν. Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στον Σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από τον λαό του Ισραήλ, είναι τώρα αντιμέτωπος με την ακραία ερημιά και πεθαίνει χωρίς Θεό, χωρίς ανθρώπους, μόνος, με μόνη την αγάπη Του για τον Θεό και την αγάπη Του για το γένος των ανθρώπων˙ πεθαίνει για χάρη του και για τη δόξα του Θεού.
Η σημερινή θριαμβευτική Του είσοδος είναι και η αρχή του Πάθους Του. Ο κόσμο περίμενε αρχηγό και βασιλιά και βρίσκει τον Σωτήρα των ψυχών τους .Τίποτε δεν χολώνει τον άνθρωπο τόσο πολύ όσο η ελπίδα που χάθηκε, που διαψεύσθηκε˙ κι αυτό εξηγεί γιατί οι άνθρωποι που μπόρεσαν να Τον υποδεχθούν με τόση θέρμη, εκείνοι που υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες της ανάστασης του Λαζάρου και είχαν δει τα θαύματά Του, εκείνοι που είχαν ακούσει τη διδασκαλία Του και θαύμαζαν την κάθε Του λέξη όντες έτοιμοι να γίνουν μαθητές Του τον «καλό» καιρό, απομακρύνθηκαν από κοντά Του την ώρα του πάθους και Του γύρισαν την πλάτη˙ λίγες ημέρες δε μετά φώναξαν «Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν». Κι Εκείνος πέρασε όλες αυτές τις μέρες μόνος, γνωρίζοντας τι Τον περίμενε, εγκαταλειμμένος από όλους, εκτός από την Μητέρα Του, που παράστεκε σιωπηλά , όπως είχε κάνει σε όλη τη ζωή Της, μετέχοντας στην τραγική άνοδό Του στον Σταυρό˙ Εκείνη που είχε δεχθεί τον Ευαγγελισμό, το ευφρόσυνο νέο, αλλά και που είχε εν σιωπή ακούσει την προφητεία του Συμεών για τη ρομφαία που θα διαπερνούσε τη μητρική Της καρδιά.
Τις μέρες που έρχονται, δεν θα θυμηθούμε απλώς, αλλά θα παρασταθούμε στο Πάθος του Χριστού. Θα είμαστε μέρος του πλήθους που θα περικυκλώσει τον Χριστό, τους Μαθητές και τη Θεοτόκο. Καθώς θα ακούμε τα αναγνώσματα, καθώς θα παρακολουθούμε τις Ευχές της Εκκλησίας, καθώς οι εικόνες του Πάθους θα διαδέχονται η μία την άλλη μπροστά στα μάτια μας , ας θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «Μέσα σ’ αυτό το πλήθος, πού βρίσκομαι εγώ, ποιός είμαι; Ένας Φαρισαίος; Ένας Γραμματέας; Ένας προδότης; Ένας δειλός; Ποιος; Ή μήπως στέκομαι ανάμεσα στους Αποστόλους;»… Μα και αυτούς τους κατέβαλε ο φόβος. Ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές, ο Ιούδας Τον πρόδωσε , ο Πέτρος , ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης αποκοιμήθηκαν την ώρα ακριβώς που ο Χριστός είχε ανάγκη από την ανθρώπινη αγάπη και υποστήριξη˙ οι άλλοι μαθητές το ‘βαλαν στα πόδια˙ κανείς δεν έμεινε εκτός από τον Ιωάννη και τη Θεοτόκο, εκείνους που ήταν δεμένοι μαζί Του μ’ εκείνο το είδος της αγάπης που δεν γνωρίζει κανένα φόβο και είναι έτοιμη να μοιραστεί οτιδήποτε.
Ας ρωτήσουμε για άλλη μια φορά τον εαυτό μας ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα στο πλήθος . Είμαστε με την ελπίδα ή με την απόγνωση, με τι; Κι αν είμαστε με την αδιαφορία, τότε είμαστε κι εμείς μέρος του τρομακτικού πλήθους που περικύκλωνε τον Χριστό, που Τον ακολουθούσε και Τον άκουγε, αλλά μετά έφευγε˙ όπως θα φύγουμε κι μείς από τον ναό. Ο Εσταυρωμένος θα υψωθεί εδώ τη Μεγάλη Πέμπτη κι εμείς θα διαβάζουμε το Ευαγγέλιο για τον Σταυρό και τη Σταύρωση και τον θάνατο- και μετά τι; Ο Σταυρός θα συνεχίσει να στέκεται εδώ, αλλά εμείς θα πάμε να ξεκουραστούμε, θα πάμε σπίτι να φάμε, να κοιμηθούμε, να ετοιμαστούμε για τα έργα της επομένης. Την ίδια ώρα, ο Χριστός θα είναι στον Σταυρό, θα είναι στον τάφο. Πόσο φοβερό είναι να είμαστε ανήμποροι, κι εμείς, όπως τότε οι μαθητές, να περάσουμε έστω μία μέρα, μία ώρα μαζί Του! Ας το σκεφθούμε, κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, και την τελική ώρα θα στραφούμε προς Αυτόν με την κραυγή, την έκκληση του ληστή: «Μνήσθητί μου , Κύριε, εν τη βασιλεία σου!».


Από το βιβλίο: «Anthony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Εν πλω

Η μετάνοια πάντα δεκτή

- …Τώρα θα ήθελα κάτι άλλο να ρωτήσω: Δεν μπορεί ο άνθρωπος να μετανοήση και σε μεγάλην ηλικίαν, έστω και την τελευταία του στιγμήν, όπως αναφέρεται και στο Ευαγγέλιον και τον ληστήν, που μετανόησε λίγο πριν ξεψυχήση… Γιατί μερικοί , που έζησαν αμαρτωλά την ζωή τους και είναι τώρα σε προχωρημένην ηλικίαν, αποφεύγουν να εξομολογηθούν και να μετανοήσουν, γιατί λένε ότι είναι αργά. Στέκει μια τέτοια δικαιολογία;
- Στην μετάνοια καμμιά δικαιολογία δεν χωρεί. Είναι πάντα δεκτή και δεν έχει προθεσμίαν. Ο Χριστός φωνάζει μέρα και νύχτα σε όλους μας να μετανοήσουμε και να πάμε κοντά Του για να μας χαρίση την αιωνιότητα. Πολύ περισσότερον καλεί τους αμαρτωλούς, τους κουρασμένους, τους ανήμπορους. «Έλθετε προς με πάντες οι πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» φωνάζει . Δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από το έλεος και την αγάπη του Θεού μας. Πρέπει λοιπόν να μετανοούμε αμέσως και να μην περιμένουμε την τελευταία στιγμή . Γιατί ποιός γνωρίζει την τελευταία στιγμή της ζωής του; Μόνη τελευταία στιγμή για τον καθένα μας είναι αυτή η στιγμή, που ζούμε τώρα. Σε μια ώρα μπορεί να μη βρισκόμαστε πια ανάμεσα στους ζωντανούς. Γι’ αυτό και η μετάνοια η αληθινή είναι ένα γεγονός αδιάκοπο. Αυτό είναι και το μυστικόν νόημα της νοεράς προσευχής και της φράσεως του Αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε». Πρέπει να είμαστε διαρκώς σε επικοινωνία με τον Θεόν και να ζητούμε το έλεός Του. «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, που έλαβε την προσωνυμίαn αυτήν, γιατί είχεν εκ Θεού φωτισθή εις τα βαθύτερα της θεολογίας μυστήρια.
Ύστερα γύρισε και κοίταξε τα κυπαρίσσια του Νεκροταφείου και άρχισε να ψάλλη τα «Νεκρώσιμα Ευλογητάρια», με χαμηλή φωνή.
- «Ευλογητός ει Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά σου. Εικών ειμί της δόξης σου, ει και στίγματα φέρω πταισμάτων˙ οικτίρισον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπλαγχνία˙ και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πόλιν ποιών πολίτην με».
- Ωραία μουσική και ωραίοι στίχοι, παρατήρησα.
- Δεν είναι μόνον ωραία, είναι και αληθινά, θεοφώτιστα. Άκουσε και αυτό το Ευλογητάριον , που έχει μεγάλην σημασίαν: «Ο πάλαι μεν εκ μη όντων πλάσας με , και εικόνι σου θεία τιμήσας, παραβάσει εντολής δε πάλιν με, επιστρέψας, εις γην εξ ης ελήφθην, εις το καθ’ ομοίωσιν επανάγαγε, το αρχαίον κάλλος αναμορφώσασθαι». Πρόσεξες εκείνο το «εκ μη όντων πλάσας με»; Είναι βασικόν κλειδί για την κατανόησιν του μυστηρίου της Ζωής και του Θανάτου. Ο Θεός δίνει την ζωήν, ο Θεός την συντηρεί και ο Θεός την παίρνει όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου». Εμείς μόνον την χρήσιν της ελευθερίας , (αυτό το μέγα δώρημα του Θεού, όπως και όλα τα άλλα) , μόνον αυτήν έχουμε στην εξουσίαν μας σ’ αυτήν την σύντομη παρουσία μας στον κόσμον…


Από το βιβλίο: «Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ
Οδός αναπαύσεως
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
ΚΑΙ Ο ΤΕΛΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ»
ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΑΘΗΝΑΙ

Αντιμετώπισις των πειρασμών

ΟΜΙΛΙΑ ΙΑ΄

Αντιμετώπισις των πειρασμών

Πατέρες μου,
Κάθε άνθρωπος, κάθε Χριστιανός Ορθόδοξος προσέρχεται στον Θεό και Τον πλησιάζει ,αφού πρώτα δοκιμασθή δια «πυρός και ύδατος». Εάν δεν περάση ο Χριστιανός από καμίνι, στην αναψυχή δεν έρχεται. Γι’ αυτό ο καλός Θεός , ο οποίος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» ( Ψαλμ. 7,9 ) γνωρίζει πολύ καλά τι κρύβει ο καθένας μας μέσα στο βάθος της καρδιάς του από πλευράς εμπάθειας , από πλευράς χαρισμάτων και προθέσεων και ανάλογα επεμβαίνει, συνήθως με πικρά φάρμακα˙ πολλές φορές και με σταύρωσι πραγματική, προκειμένου να ,μας ανορθώση ψυχικά, να μας κάνη ψυχικά υγιείς και αξίους, για να περάσουμε εύκολα τα τελώνια και να φθάσουμε στον Θρόνο της Χάριτος . Σαν καλός Πατέρας , για να δώση την πραγματική υιοθεσία στο παιδί Του και να γίνη κληρονόμος Θεού και συγκληρονόμος Χριστού, θα το περάση από το καμίνι της σκληράς δοκιμής. Άλλος έτσι, άλλος αλλιώς, όλοι θα περάσουν από δοκιμασία, ανάλογα με την κρίση του Θεού…
.. Κατά τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο ο Θεός δεν θέλει για την άλλη ζωή «βόδια» ,άμυαλους, απείραστους, άσοφους, αλλά σοφούς˙ όχι σοφούς κατά την κοσμική έννοια, αλλά σοφούς στον πόλεμο κατά του δαίμονος, κατά του κόσμου και κατά του εαυτού των. Ο άνθρωπος πρέπει να γίνη αγωνιστής και πάνω σ’ αυτόν τον πόλεμο τον περίπλοκο γίνεται σοφός και πτυχιούχος πλέον της κατά Θεόν σοφίας, διότι μαθαίνει την επιστήμη των επιστημών. Έτσι ανεβαίνει και γίνεται κληρονόμος. Ποίας βασιλείας; Όχι επιγείου, όχι διεφθαρμένης αλλά της αιωνίου αφθάρτου Βασιλείας…
… Παίρνει την τσιμπίδα ο γιατρός, ο Θεός , τρόπον τινά, και τραβάει τις ρίζες αυτές μία-μία. Κι όταν τις ξερριζώνη, η καρδιά νοιώθει πόνο και χύνει αίμα. Και αυτός , ο οποίος θα κάνη υπομονή σ’ αυτόν τον πόνο, σ’ αυτήν την επέμβασι του Θεού, μία μέρα θα γίνη υγιής. Η καρδιά του έτσι, με την προσπάθεια την ανθρωπίνη και με την βοήθεια της χάριτος, δεν θα επιθυμή αυτά τα πράγματα, τα βρώμικα και τα άσχημα. Από την στιγμή όμως που δεν θα δεχθή αυτήν την ιατρική επέμβασι, που θα αντιδράση στον πόνο και στο ξερρίζωμα των ριζών αυτών και δεν θα κάνη την ανάλογη υπομονή στην καθήλωσι, εκεί στην ιατρική επέμβασι, θα μείνη εμπαθής.
Ποιος μπορεί να καυχηθή, κατά τους Πατέρες , ότι ετήρησε την καρδιά του αμόλυντη; Κανείς! Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε: «Γυναίκα ουκ έγνων και παρθένος ουκ ειμι». Εννοούσε βέβαια τον πόλεμο της σαρκός, τον ενήδονο πόλεμο της φαντασίας, τους ενυπνιασμούς κ.λ.π. Όλα αυτά είναι μία αίσθησις σαρκική στην καρδιά, οπότε η καρδιά, άσχετα εάν δεν εγνώρισε τι θα πη «έτερον φύλον», δεν ήταν παρθενική…
… Είπε ένας υποτακτικός:
- Πάτερ, τι να πρωτοπολεμήσω; Ξεσηκώθηκαν όλα τα πάθη , και κείνο και κείνο και τα έχω χάσει.
Απαντά ο Γέροντας:
- Όχι, παιδί μου, έτσι. Τα πάθη δεν ξεσηκώνονται έτσι όλα μαζί˙ ένα –ένα ξεσηκώνεται. Σήμερα σε πολεμάει αυτό; Χτύπα το. Αύριο θα σε πολεμήση εκείνο; Χτύπα εκείνο. Και σιγά-σιγά χτυπώντας, χτυπώντας γίνεται η καταστολή των παθών κι εσύ θα αναχθής πνευματικά…
… Ας μας ελεήση ο Θεός, ας μας συγχωρέση για όσα κάνουμε. Να παρακαλούμε τον Θεό νύχτα-μέρα, να φωνάζουμε: «ήμαρτον». Και όταν σφάλλουμε σε κάτι να σηκώνουμε τα μάτια και να λέμε: «Συγγνώμη, έσφαλα». Και μετά να τρέχουμε στον πνευματικό, να το εξομολογούμεθα, να φεύγη, να μην το έχουμε μέσα μας. Και εάν ξαναπέφτουμε, να το ξαναλέμε, να το ξεκαθαρίζουμε. Κι αν κάνουμε έτσι, τότε θα περάσουμε στην Βασιλεία του Θεού. Και εκεί επάνω είναι ανάπαυσις˙ «Ουκ έστι θλίψις, ουκ έστι πόνος, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος. Αφαιρέσει Κύριος ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών ημών». Αιώνια ζωή, ανάπαυσις μέσα στο φως του Θεού. Μέσα στο άκτιστον φως του Θεού, ως άγγελος θα ψέλνης τον Τρισάγιον ύμνον. Εκεί επάνω είναι τα πάντα εν ειρήνη˙ και μόνο , που ξέρεις ότι πέρασες στην Βασιλεία του Θεού και δεν πρόκειται πλέον να δης θλίψι και στενοχώριες στους αιώνες των αιώνων, είναι αρκετό.
Λοιπόν, εφ’ όσον εμείς ήρθαμε εδώ, για να περάσουμε σ’ αυτόν τον Παράδεισο και σ’ αυτήν την ανάπαυσι, εκεί να τείνουμε τώρα. Άνθρωποι είμαστε. Θα πέσουμε, θα σηκωθούμε. Όχι απελπισία, όχι απόγνωσι. Αυτά είναι του διαβόλου. Εμείς με ελπίδα κάποια μέρα θα τον φέρουμε «βόλτα» τον διάβολο και θα περάσουμε μέσα στην Βασιλεία του Θεού.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
( ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΌΡΟΣ ,βε΄

Διαπροσωπικές σχέσεις

… Ο άνθρωπος είναι πλασμένος έτσι ώστε να ζη εν κοινωνία. Όπως ο Αδάμ δεν ήταν τέλειος και ωλοκληρωμένος ως πρόσωπο χωρίς την Εύα, κατ’ αυτόν τον τρόπο και το κάθε πρόσωπο καθίσταται άτομο, δηλαδή απομονώνεται και εκφυλίζεται χωρίς την προς τον Θεό και τα άλλα πρόσωπα κοινωνία αγάπης και συναντιλήψεως.
Ενώ η κοινωνία των ανθρώπων είναι δομημένη δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού για να αποτελή αντανάκλασι και εικόνα της κοινωνίας των Τριών θείων Προσώπων , οι άνθρωποι, οι χριστιανοί, την επαναφέρουν κατά το πλείστον στην κατάστασι της ζούγκλας, όπου το ένα θηρίο κατασπαράσσει το άλλο και ο ένας άνθρωπος τον άλλο. Η αλλοτρίωσις από τον Θεό εφοδιάζει τους ανθρώπους με παραμορφωτικά κάτοπτρα έτσι ώστε ο ένας να βλέπη τον άλλο όχι ως αδελφό εν Κυρίω και επομένως καθιερωμένο ον, αλλά ως εχθρό και αντίπαλο. Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού κινδυνεύουμε να γίνη ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος ( homo homini lupus ) .
‘Ύστερα μέσα στην Εκκλησία τα αξιώματα και χαρίσματα είναι διακονικά και ποτέ κυριαρχικά και εξουσιαστικά. «Οίδατε , λέγει ο Κύριος, ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυρεύσουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών˙ ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος… και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».
Την διδασκαλία αυτή του Κυρίου την επαναλαμβάνει ο απ. Παύλος, το «στόμα του Χριστού», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, στους αδελφούς της Κορίνθου προκειμένου να τους βοηθήση να παύσουν τα σχίσματα και τις διαιρέσεις μεταξύ τους, οι οποίες ελατήριο και κίνητρο είχαν εγωιστικές επιδιώξεις και ήθελαν να παρασύρουν και τους αποστόλους στην αντίληψι και πρακτική τους. «Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος , ως υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού, ο δε λοιπόν ζητείται εν τοις οικονόμοις , ίνα πιστός τις ευρεθή». Θέλω , λέγει ο μέγας απόστολος του Χριστού Παύλος, να μας βλέπετε εμάς τους αποστόλους ως υπηρέτες Χριστού και διαχειριστές της ποικίλης χάριτος των αγίων και υπερφυών μυστηρίων του Θεού. Εκείνο που ζητείται από τους διαχειριστές του πνευματικού πλούτου της Εκκλησίας είναι το να είναι πιστοί διαχειριστές , να προσφέρουν στους πιστούς τον λόγο και την χάρι προθύμως, ταπεινώς και ανιδιοτελώς, «μη αναγκαστώς αλλ’ εκουσίως, ουδέ αισχροκερδώς», «ως καλοί οικονόμοι ποικίλης χάριτος Θεού». Τίποτε άλλο.
Αυτή την αλήθεια όμως των διαπροσωπικών σχέσεων όλων των αδελφών εν Κυρίω οι σημερινοί χριστιανοί-αδελφοί την αγνοούν παντελώς ή την καταπατούν σκοπίμως. Αυτοί δεν έχουν ως κατευθυντήρια γραμμή την δικαιοσύνη του Θεού, την «εις αλλήλους αγάπην», το «περίσσευμα» του ενός να προστίθεται στο «υστέρημα» του άλλου, ώστε να γίνεται ισότης, αλλά οι μεγάλοι και ισχυροί καταδυναστεύουν τους μικρούς και αδυνάτους, για να εξασφαλίσουν το περίσσευμά τους, το κέρδος τους, να εξασφαλίσουν το άνομο συμφέρον τους. Έτσι αληθεύει και στην εποχή μας ο αποστολικός λόγος «ος μεν πεινά ος δε μεθύει». Έτσι συνεχώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι. Αυτοί έχουν θεσπίσει τον απάνθρωπο και αυτόχρημα αντιχριστιανικό νόμο της προσφοράς και της ζητήσεως, το εξάμβλωμα τούτο της «ελεύθερης αγοράς», για να μη μπορούν να αγοράσουν οι πτωχοί, αλλά μόνο οι πλούσιοι και άνοιξαν τις «χωματερές» ,για να θάβουν τα αγαθά της γης, τα δώρα του Θεού προς όλους τους ανθρώπους ωσάν τον οκνηρό δούλο του Ευαγγελίου που έθαψε το αργύριο του κυρίου του στην γη, για να μη ζήσουν τα εκατομμύρια των πεινασμένων ανθρώπων του τρίτου κόσμου.
Έχει, φαίνεται, πραγματοποιηθή η προφητεία του Κυρίου που λέγει ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» και η κατεψυγμένη αγάπη δεν μπορεί να ζεστάνη τις καρδιές των ανθρώπων και να τις διαστείλη ώστε να βγουν έξω από τον εαυτό τους και να χωρέσουν μέσα τους ολόκληρη την κοινωνία, να βοηθήσουν τους αδελφούς που έχουν ανάγκη. Η κατεψυγμένη αγάπη παραμένει εγωιστική, φίλαυτη και χρήσιμη μόνο για λογοτεχνικές και ποιητικές εξάρσεις ή για κορώνες πανηγυρικών λόγων άνευ νοήματος. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήση κανείς στο ερώτημα του Ραούλ Φολερώ, μεγάλου εραστή της προς τον πλησίον αγάπης: Αν ήρχετο ο Κύριος στην γη θα τον αναγνωρίζαμε ως Κύριό μας;
Η αγάπη των ωραίων λόγων και ρητορικών σχημάτων δεν έχει κανένα αντίκρυσμα ούτε σ’ αυτήν εδώ την ζωή ούτε περισσότερο στην άλλη, γι’ αυτό ο Ευαγγελιστής και κήρυξ της πραγματικής αγάπης προτρέπει: « Τεκνία μου , μη αγαπώμεν λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ έν έργω και αληθεία». Η κατεψυγμένη αγάπη ομοιάζει με «μωρανθέν άλας». « Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται ; εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». Οι χριστιανοί που αφήνουν να ψυγή η αγάπη τους προς τους αδελφούς και αντί αυτής να ευδοκιμήση στην καρδιά τους η αδιαφορία, ακόμη και η εκμετάλλευσις αυτών», καθίστανται αίτιοι και υπόλογοι δια το ότι δεν έχει επικρατήσει ακόμη επάνω στην γη η δικαιοσύνη του Θεού.
Για τις ατέλειες και παραμορφώσεις που παρουσιάζει η ανθρώπινη χριστιανική κοινωνία και η ευρύτερη, δεν φταίει το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά εμείς οι χριστιανοί που δεν το εφαρμόζομε, που δεν ζούμε ως αδελφοί του Κυρίου και μεταξύ μας. Πολλοί είναι οι εκτός της Εκκλησίας που θαυμάζουν τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, αλλά αποστρέφονται τους χριστιανούς ως υποκριτές και ασυνεπείς προς την πίστη τους, ως βολεμένους , ως «ευτυχισμένους», ως χριστοκάπηλους, που θεωρούν τα αγαθά του Θεού δικά τους και όχι όλων των πτωχών, που ομιλούν περί αγάπης και κοινωνίας ως «κύμβαλα αλαλάζοντα». Άλλοι πάλι βλασφημούν το όνομα του Θεού εξ αιτίας της κακής συμπεριφοράς των χριστιανών. Η έμπρακτη αγάπη έχει αξία και για την παρούσα και για την μέλλουσα ζωή. Αυτή θεραπεύει και οικοδομεί το σώμα της Εκκλησίας και της κοινωνίας γενικώτερα…

Από το βιβλίο: «Αρχιμανδρίτου ΤΙΜΟΘΕΟΥ (ΤΖΙΑΒΑΡΑ)
ΤΟ ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑ
ΝΑΥΠΛΙΟΝ 2006

Κεφάλαια περί προσευχής ( ια΄-κβ΄)

ια΄ Να γιατί είναι αναγκαίο να προσευχόμαστε όχι μόνο όταν υπάρχει διάθεση για προσευχή, αλλά κι όταν δεν θέλουμε να προσευχηθούμε. Όταν υπάρχει νωθρότητα, φροντίδες, μάταιες ασχολίες κ.λπ. , αυτά μας απομακρύνουν από την προσευχή. Και αν παρ’ όλα αυτά εμείς προσευχόμαστε , αγωνιζόμαστε , βιάζουμε τον εαυτό μας , παλεύουμε μαζί του, τότε αυτή η προσευχή διαπερνά τους ουρανούς και παρίσταται ενώπιον του θρόνου του Θεού.

ιβ΄ Κατά τη διάρκεια της προσευχής ο παγκάκιστος εχθρός με ιδιαίτερη δύναμη ξεσηκώνεται κατά των προσευχόμενων και τους υποβάλλει σε μεγάλους πειρασμούς και συμφορές.
Οι δοκιμασίες του εχθρού κατά την προσευχή είναι αμέτρητες. Αυτές τις στιγμές φέρνει στη μνήμη τέτοιες υποθέσεις, τη διεκπεραίωση των οποίων την παρουσιάζει σαν απαραίτητη και επείγουσα. Μην τον ακούς. Η χάρις του Θεού σε όλα θα βοηθήσει μετά την προσευχή.

ιγ΄ Κατά τη διάρκεια της προσευχής οπωσδήποτε πρέπει να απομακρύνεις κάθε γήινη μέριμνα˙ να μην προσέχεις κανέναν από τους λογισμούς που ξεσηκώνονται κατά την ώρα της προσευχής με ιδιαίτερη δύναμη , αλλά σαν μαχητής απόκρουσέ τους όλους.

ιδ΄ Η προσευχή δεν είναι μια μηχανική ενέργεια , αλλά η παρουσία μας ενώπιον του Θεού , και συνομιλία μαζί Του.

ιε΄ Προσευχηθείτε ταπεινά, με φόβο Θεού, ώστε να μη φθάσετε αντί για προσευχή στη βεβήλωσή της. Προσέχετε το νου σας από κάθε διάθεση περιέργειας.

ιστ΄ Μετά την ανάξια μετοχή στη Θεία Κοινωνία, όπως και μετά την ανάξια προσευχή , συμβαίνει παρόμοιο κακό στην ψυχή, δηλαδή ο Κύριος δεν εισέρχεται στην καρδιά μας, ως εξυβρισμένος από την απιστία και ψυχρότητα της καρδιάς μας και επιτρέπει να φωλιάσουν στην ψυχή μας τα πνεύματα της κακίας. ( Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης ) .

ιζ΄ Αρχή της προσευχής είναι να εκδιώκεις τους λογισμούς απ’ αυτή την εμφάνιση τους. Μέσον, να μην κλέπτεται ο νους από τους λογισμούς και τελειότης, η αρπαγή προς τον Θεό, όλης της υπάρξεώς μας.

ιη΄ Κατά την προσευχή πρέπει να έχεις ταπείνωση και συντριβή για τις αμαρτίες σου. Όποιος μέσα στην καρδιά του δεν αισθάνεται τον εαυτό του αμαρτωλό, αυτόν ο Θεός δεν τον ακούει. Αυτό το βλέπουμε από τον προσευχή του Φαρισαίου και του Τελώνη.

ιθ΄ Η προσευχή που είναι αναμεμειγμένη με δάκρυα ταπεινώσεως και μετανοίας, οπωσδήποτε θα εισακουστεί, γιατί, καθώς πηγάζει μέσα από την ψυχή, ανοίγει τους ουρανούς.

κ΄ Δεν υπάρχει ανώτερο αγαθό, από το να προσκολληθείς στον Κύριο και να παραμένεις σε αδιάκοπη ένωση μαζί Του.

κα΄ Οι δαίμονες μ’ όλη τους τη δύναμη προσπαθούν να κλέψουν την ώρα της προσευχής , να σε παρασύρουν για να ασχολείσαι με κάποιο άλλο έργο. Μην τους ακούς, για να ασχολείσαι με κάποιο άλλο έργο. Μην τους ακούς, για να μην υβρισθείς από αυτούς.

κβ΄ Όταν προσεύχεσαι για τη συγχώρηση των αμαρτιών σου στον Θεό, μέσα από την καρδιά σου συγχώρησε τις κακίες του πλησίον σου. Και η πιο μικρή πικρία για τον πλησίον σου στερεί το δικαίωμα να προσεύχεσαι, διότι η προσευχή με πικρία στην καρδιά για τον πλησίον είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Όπως συμπεριφέρεσαι εσύ στον πλησίον, έτσι και ο Θεός θα συμπεριφερθεί σε σένα.

Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Η νήψη, κλειδί της πνευματικής ζωής

Στον πνευματικό αγώνα που κάνει ο πιστός για να εναρμονίζει πάντα τη ζωή του με το θέλημα του Κυρίου και να ζει μια γνήσια «εν Χριστώ» πνευματική ζωή, έχουν μεγάλη θέση η νήψη, η εγρήγορση και η προσοχή. Αποτελούν το κλειδί της πνευματικής ζωής και εμπεριέχουν μια ανύσταχτη φροντίδα συνεχούς επαγρύπνησης, ώστε να μην καταλαμβάνεται ποτέ ο πιστός από τον ύπνο της ραθυμίας, της ραστώνης και του εκτροχιασμού από τη σωστή πορεία του.
Η λέξη νήψη, η οποία συναντιέται πολύ συχνά στην πατερική φιλολογία, σημαίνει στην εκκλησιαστική ορολογία την ανύσταχτη εποπτεία του νου και της καρδιάς. Γι’ αυτό ονομάζεται και φυλακή, δηλαδή φρουρά του νου, που σημαίνει μία συνεχή επαγρύπνηση για να μην κυριαρχήσει πάνω του ποτέ ο εχθρός της ψυχής.
Η λέξη νήψη, παράγεται από το ρήμα νήφω, που σημαίνει είμαι άγρυπνος, είμαι προσεχτικός , βρίσκομαι σε συνεχή εγρήγορση. Υπάρχει μία αρρώστια επικίνδυνη , η οποία πολεμάει τον πιστό που θέλει να ζει μια σωστή χριστιανική ζωή. Είναι αυτή της ανεμελιάς και της ραθυμίας. Η κατάσταση αυτή μπορεί εύκολα να εισχωρήσει στην καρδιά και να κυριαρχήσει. Ρέπουμε δυστυχώς προς την αμέλεια και τη ραθυμία. Γι’ αυτό η νήψη ή εγρήγορση είναι φάρμακο απαραίτητο για να είναι η καρδιά μας πάντοτε ξύπνια και να μην καταλαμβάνεται από τον ύπνο της ραθυμίας. Παράδειγμα προς αποφυγή είναι οι γνωστές πέντε μωρές παρθένες της παραβολής του Ευαγγελίου, που παγιδεύτηκαν από την αμέλεια.
Στην πορεία του ο χριστιανός πρέπει να υπερνικά πολλά εμπόδια και δυσκολίες. Σε κάθε βήμα υπάρχουν παγίδες και εμπόδια. Είτε από τον παλαιό άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας, είτε από εμπόδια του περιβάλλοντός μας, είτε από παγίδες που μας στήνει ο εχθρός της ψυχής μας ο διάβολος. Η νήψη είναι το φάρμακο που μας διατηρεί άγρυπνους και προσεχτικούς . Μας ανοίγει τα μάτια να βλέπουμε τα εμπόδια, τις παγίδες και μας βοηθάει να αντιστεκόμαστε, να αγωνιζόμαστε και να νικάμε.
Η νήψη είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με την προσευχή , που είναι το μεγάλο όπλο του πνευματικού αγώνα μας. Κατά τους πατέρες της Εκκλησίας δεν νοείται νήψη χωρίς προσευχή. Ο Κύριός μας πολλές φορές μίλησε για την εγρήγορση και την προσευχή. Είπε: «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν» ( Ματθ. κστ΄,41 ) .

Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς
Καλλινίκου Καρούσου
Η «εν Χριστώ»
Πνευματική ζωή
Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αθήνα 2010

«Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον»

Μέσα στα πλήθη των καυτών αιτημάτων, τα οποία απευθύνουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, είναι και αυτό, μέσα σε στιγμές δυσκολίας και κινδύνου, τότε παρακαλούμε με θέρμη την Υπεραγία Θεοτόκο και λέμε: Υπεραγία Θεοτόκε «εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον».
Είναι πλήθος οι κίνδυνοι που περιβάλλουν τον άνθρωπο. Είναι κίνδυνοι ατομικοί, οικογενειακοί, φιλικοί, γειτονικοί, είναι κίνδυνοι που παρεμποδίζουν την τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων, είναι κίνδυνοι οι οποίοι προέρχονται από τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, από τον κακό παλαιό άνθρωπο, είναι κίνδυνοι καθημερινοί, οι οποίοι προέρχονται από τον αρχέκακο και ανθρωποκτόνο διάβολο και υπάρχουν κίνδυνοι οι οποίοι προέρχονται από τους εχθρούς της πίστεως και της πατρίδος. «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον», κράζει ο άνθρωπος.
Ήδη ευρισκόμεθα σε κάποια δυσκολία εθνική. Όλοι θα έχουμε πληροφορηθεί ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος εκ μέρους της Τουρκίας. Αλλά, η Υπεραγία Θεοτόκος η στρατηγός, η υπέρμαχος, είναι πάντοτε στο πλευρό της Ελλάδος και των χριστιανών.
Η εκκλησία είναι η σκέπη, είναι η τροφός, είναι η κινητήριος δύναμις για το έθνος. Προσφέρεται όχι μόνο στους κινδύνους, αλλά και σε ειρηνικές στιγμές και καταστάσεις, στις οποίες εργάζεται αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και προσφέρεται στον κάθε άνθρωπο, είτε αυτός είναι φίλος είτε είναι εχθρός της. Τώρα ακόμη περισσότερο, σε τέτοιες στιγμές έχει δείξει το μεγαλείο της η Παναγία μας και η εκκλησία μας, η οποία πάντοτε είναι ο τονωτής , ο ενισχυτής του ηθικού των ανθρώπων, διότι προβάλλει πάντα ιδανικά ακαταμάχητα.
Τα ιδανικά της πίστεώς μας είναι αιώνια, είναι εκείνα τα οποία συνέχουν τον άνθρωπο, είναι εκείνα τα οποία του δίνουν την φλόγα την εσωτερική, για να μπορεί να δρα πάντοτε νικηφόρα σ’ οτιδήποτε παρουσιαστεί στον αγώνα της ζωής. «Το ημών πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει», αλλά η δύναμη του Θεού εκφράζεται μέσα σ’ όλες τις εκφάνσεις και τις εκδηλώσεις της ζωής. Τα ιδανικά, λοιπόν, είναι ακαταμάχητα, γι’ αυτό ο πραγματικός χριστιανός είναι πάντοτε μαχητικός εναντίον του κακού, εναντίον παντός εχθρού, πολύ περισσότερο εξωτερικού εχθρού.
Όταν λοιπόν η πίστη μας δίνει στον άνθρωπο τις βάσεις της πνευματικής ζωής, του προσφέρει την ιεραρχική κλίμακα των αξιών της ζωής, με κορωνίδα τον Θεό και τις χριστιανικές αρχές, τότε μπορεί το Έθνος αυτό να μεγαλουργήσει και να τα βάλει με κράτη και με έθνη που έχουν τεραστία υλική δύναμη ,στερούνται όμως πνευματικής δυνάμεως, που δείχνει μόνο ο Έλληνας, όταν είναι στενά συνδεδεμένος με την πηγή της δυνάμεως, που είναι ο Θεός.
Είναι καιρός ν’ αφήσουμε τις χαλαρότητες της συνδέσεως με τον Θεό και να ενωθούμε ουσιαστικά, οργανικά, δυναμικά, εσωτερικά, αδιάσπαστα με τον Θεό, για να μπορούμε να έχουμε σωστά αποτελέσματα, με μία ψυχή και μία καρδιά, έξω από πολιτικές τοποθετήσεις, άσχετα από οποιεσδήποτε προτιμήσεις. Εδώ πρέπει όλοι να είμεθα συσπειρωμένοι κάτω από τον Εσταυρωμένο, που είναι η πηγή της δυνάμεως, για να επιτύχουμε πολλά και θαυμαστά.
Η ιστορία δια μέσου των αιώνων, έχει τέτοια δείγματα της ενότητος των Ελλήνων, αλλά και της ενότητος των Ελλήνων μετά του Θεού, όχι μόνο μεταξύ τους. Η αδιάσπαστη ενότητα με τον Θεό θα προσφέρει τεραστία δύναμη, διαφορετικά δεν έχει δύναμη. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», είπε ο ίδιος ο Κύριός μας.
Οποιεσδήποτε ήττες είχαμε, τις είχαμε γιατί ξερριζωθήκαμε από τις αρχές της πίστεως , ξερριζωθήκαμε από τον Θεό. Και μόνος του ο άνθρωπος χωρίς την δύναμη του Θεού είναι ένα σκουπίδι, είναι ένα φτερό στον άνεμο.
Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τις φιλολογίες, ας αφήσουμε «τις εξυπνάδες», και να πλησιάσουμε τον Θεό με πίστη πολλή, με ταπείνωση πολλή, να γονατίσουμε, να κλάψουμε , να κλάψουμε για την απομάκρυνσή μας από Εκείνον και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δώσει την δύναμη να παλαίψουμε εναντίον οιουδήποτε εχθρού. Να παρακαλέσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο και να της πούμε με θέρμη πολλή: Παναγία Θεοτόκε «Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον».

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996