Διαπροσωπικές σχέσεις

… Ο άνθρωπος είναι πλασμένος έτσι ώστε να ζη εν κοινωνία. Όπως ο Αδάμ δεν ήταν τέλειος και ωλοκληρωμένος ως πρόσωπο χωρίς την Εύα, κατ’ αυτόν τον τρόπο και το κάθε πρόσωπο καθίσταται άτομο, δηλαδή απομονώνεται και εκφυλίζεται χωρίς την προς τον Θεό και τα άλλα πρόσωπα κοινωνία αγάπης και συναντιλήψεως.
Ενώ η κοινωνία των ανθρώπων είναι δομημένη δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού για να αποτελή αντανάκλασι και εικόνα της κοινωνίας των Τριών θείων Προσώπων , οι άνθρωποι, οι χριστιανοί, την επαναφέρουν κατά το πλείστον στην κατάστασι της ζούγκλας, όπου το ένα θηρίο κατασπαράσσει το άλλο και ο ένας άνθρωπος τον άλλο. Η αλλοτρίωσις από τον Θεό εφοδιάζει τους ανθρώπους με παραμορφωτικά κάτοπτρα έτσι ώστε ο ένας να βλέπη τον άλλο όχι ως αδελφό εν Κυρίω και επομένως καθιερωμένο ον, αλλά ως εχθρό και αντίπαλο. Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού κινδυνεύουμε να γίνη ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος ( homo homini lupus ) .
‘Ύστερα μέσα στην Εκκλησία τα αξιώματα και χαρίσματα είναι διακονικά και ποτέ κυριαρχικά και εξουσιαστικά. «Οίδατε , λέγει ο Κύριος, ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατακυρεύσουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών˙ ουχ ούτω δε έσται εν υμίν, αλλ’ ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος… και γαρ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι».
Την διδασκαλία αυτή του Κυρίου την επαναλαμβάνει ο απ. Παύλος, το «στόμα του Χριστού», κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, στους αδελφούς της Κορίνθου προκειμένου να τους βοηθήση να παύσουν τα σχίσματα και τις διαιρέσεις μεταξύ τους, οι οποίες ελατήριο και κίνητρο είχαν εγωιστικές επιδιώξεις και ήθελαν να παρασύρουν και τους αποστόλους στην αντίληψι και πρακτική τους. «Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος , ως υπηρέτας Χριστού και οικονόμους μυστηρίων Θεού, ο δε λοιπόν ζητείται εν τοις οικονόμοις , ίνα πιστός τις ευρεθή». Θέλω , λέγει ο μέγας απόστολος του Χριστού Παύλος, να μας βλέπετε εμάς τους αποστόλους ως υπηρέτες Χριστού και διαχειριστές της ποικίλης χάριτος των αγίων και υπερφυών μυστηρίων του Θεού. Εκείνο που ζητείται από τους διαχειριστές του πνευματικού πλούτου της Εκκλησίας είναι το να είναι πιστοί διαχειριστές , να προσφέρουν στους πιστούς τον λόγο και την χάρι προθύμως, ταπεινώς και ανιδιοτελώς, «μη αναγκαστώς αλλ’ εκουσίως, ουδέ αισχροκερδώς», «ως καλοί οικονόμοι ποικίλης χάριτος Θεού». Τίποτε άλλο.
Αυτή την αλήθεια όμως των διαπροσωπικών σχέσεων όλων των αδελφών εν Κυρίω οι σημερινοί χριστιανοί-αδελφοί την αγνοούν παντελώς ή την καταπατούν σκοπίμως. Αυτοί δεν έχουν ως κατευθυντήρια γραμμή την δικαιοσύνη του Θεού, την «εις αλλήλους αγάπην», το «περίσσευμα» του ενός να προστίθεται στο «υστέρημα» του άλλου, ώστε να γίνεται ισότης, αλλά οι μεγάλοι και ισχυροί καταδυναστεύουν τους μικρούς και αδυνάτους, για να εξασφαλίσουν το περίσσευμά τους, το κέρδος τους, να εξασφαλίσουν το άνομο συμφέρον τους. Έτσι αληθεύει και στην εποχή μας ο αποστολικός λόγος «ος μεν πεινά ος δε μεθύει». Έτσι συνεχώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι. Αυτοί έχουν θεσπίσει τον απάνθρωπο και αυτόχρημα αντιχριστιανικό νόμο της προσφοράς και της ζητήσεως, το εξάμβλωμα τούτο της «ελεύθερης αγοράς», για να μη μπορούν να αγοράσουν οι πτωχοί, αλλά μόνο οι πλούσιοι και άνοιξαν τις «χωματερές» ,για να θάβουν τα αγαθά της γης, τα δώρα του Θεού προς όλους τους ανθρώπους ωσάν τον οκνηρό δούλο του Ευαγγελίου που έθαψε το αργύριο του κυρίου του στην γη, για να μη ζήσουν τα εκατομμύρια των πεινασμένων ανθρώπων του τρίτου κόσμου.
Έχει, φαίνεται, πραγματοποιηθή η προφητεία του Κυρίου που λέγει ότι «ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» και η κατεψυγμένη αγάπη δεν μπορεί να ζεστάνη τις καρδιές των ανθρώπων και να τις διαστείλη ώστε να βγουν έξω από τον εαυτό τους και να χωρέσουν μέσα τους ολόκληρη την κοινωνία, να βοηθήσουν τους αδελφούς που έχουν ανάγκη. Η κατεψυγμένη αγάπη παραμένει εγωιστική, φίλαυτη και χρήσιμη μόνο για λογοτεχνικές και ποιητικές εξάρσεις ή για κορώνες πανηγυρικών λόγων άνευ νοήματος. Είναι πολύ δύσκολο να απαντήση κανείς στο ερώτημα του Ραούλ Φολερώ, μεγάλου εραστή της προς τον πλησίον αγάπης: Αν ήρχετο ο Κύριος στην γη θα τον αναγνωρίζαμε ως Κύριό μας;
Η αγάπη των ωραίων λόγων και ρητορικών σχημάτων δεν έχει κανένα αντίκρυσμα ούτε σ’ αυτήν εδώ την ζωή ούτε περισσότερο στην άλλη, γι’ αυτό ο Ευαγγελιστής και κήρυξ της πραγματικής αγάπης προτρέπει: « Τεκνία μου , μη αγαπώμεν λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ έν έργω και αληθεία». Η κατεψυγμένη αγάπη ομοιάζει με «μωρανθέν άλας». « Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται ; εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων». Οι χριστιανοί που αφήνουν να ψυγή η αγάπη τους προς τους αδελφούς και αντί αυτής να ευδοκιμήση στην καρδιά τους η αδιαφορία, ακόμη και η εκμετάλλευσις αυτών», καθίστανται αίτιοι και υπόλογοι δια το ότι δεν έχει επικρατήσει ακόμη επάνω στην γη η δικαιοσύνη του Θεού.
Για τις ατέλειες και παραμορφώσεις που παρουσιάζει η ανθρώπινη χριστιανική κοινωνία και η ευρύτερη, δεν φταίει το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά εμείς οι χριστιανοί που δεν το εφαρμόζομε, που δεν ζούμε ως αδελφοί του Κυρίου και μεταξύ μας. Πολλοί είναι οι εκτός της Εκκλησίας που θαυμάζουν τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, αλλά αποστρέφονται τους χριστιανούς ως υποκριτές και ασυνεπείς προς την πίστη τους, ως βολεμένους , ως «ευτυχισμένους», ως χριστοκάπηλους, που θεωρούν τα αγαθά του Θεού δικά τους και όχι όλων των πτωχών, που ομιλούν περί αγάπης και κοινωνίας ως «κύμβαλα αλαλάζοντα». Άλλοι πάλι βλασφημούν το όνομα του Θεού εξ αιτίας της κακής συμπεριφοράς των χριστιανών. Η έμπρακτη αγάπη έχει αξία και για την παρούσα και για την μέλλουσα ζωή. Αυτή θεραπεύει και οικοδομεί το σώμα της Εκκλησίας και της κοινωνίας γενικώτερα…

Από το βιβλίο: «Αρχιμανδρίτου ΤΙΜΟΘΕΟΥ (ΤΖΙΑΒΑΡΑ)
ΤΟ ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΡΩΤΗΜΑ
ΝΑΥΠΛΙΟΝ 2006