Η καλλιέργεια της καρδιάς (συνέχεια)

Ο χριστιανισμός μας σήμερα είναι νεόκοπος, στα μέτρα μας, σ’ ό,τι μας συμφέρει- «όχι και πολλά πολλά, μην πάθουμε κιόλας…» Οι πρώτοι χριστιανοί κήρυτταν με τον τρόπο της ζωής τους. «Δέστε τί αγάπη έχουν μεταξύ τους οι χριστιανοί», έλεγε ο κόσμος. Σήμερα αυτή η ξεχωριστή και θαυμαστή αγάπη λείπει και από τις ενορίες μερικές φορές. Είμαστε δίπλα στις θέσεις στον ναό και ήσυχα, αλλά δεν είμαστε μία καρδιά, με συνέπεια να μην καθίσταται υπερώο πάντα και να μην αισθανόμεθα τη θερμουργό χάρη του πνεύματος. Η αγάπη μας είναι τσιγγούνικη υπολογίσιμη , ιδιοτελής , μετά από πολλή σκέψη.

Σε τί διαφέρουν οι χριστιανοί μας όταν κι αυτοί θυμώνουν, οργίζονται, μαλώνουν, κουτσομπολεύουν , ζηλεύουν, φθονούν και κατακρίνουν; Ακόμη και οι χριστιανοί μας φοβούνται πολύ τη δυσκολία, τη φτώχια, την ασθένεια, τον θάνατο. Η πλεονεξία, ο πλούτος, η καλοπέραση, η άνεση δεν απουσιάζει από τη ζωή των πιστών. Πώς, λοιπόν, αγαπητοί μου, να λεγόμαστε και να είμαστε χριστιανοί, όταν το ευαγγέλιο του Χριστού το δεχόμαστε αποσπασματικά; Ποιός από μας πεθαίνει για την αγάπη του φίλου του; Ο Χριστός πέθανε για μας που τον εχθρευόμαστε . Θα πρέπει κάποτε να συγκινηθούμε από την άπειρη αυτή αγάπη . Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, μεγαλύτερη αγάπη από αυτή του Χριστού, να θυσιασθεί υπέρ των φίλων του, δεν υπάρχει.

Ο κόσμος κουράσθηκε από τα πολλά λόγια. Καλούμαστε να γίνουμε σιωπηλοί ιεροκήρυκες. Να μιλά η ίδια η ζωή μας. Η καθαρή ζωή μας θα δημιουργήσει αφετηρία ιεραποστολική. Δι’ ημών να γνωρίσει κάποιος τον Χριστό, εμπνεόμενος από τον ησύχιο και ωραίο βίο μας. Ελεημοσύνη δεν είναι να δώσεις μόνο χρήματα στον φτωχό. Ελεημοσύνη είναι και μια καλή σκέψη και μια προσευχή και μια κουβέντα και μια παρακίνηση από το παράδειγμά μας. «Ελεήμονα καρδιά καλούμαστε ν’ αποκτήσουμε» λέγει συνεχώς ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Ο άσπλαχνος, ο άκαρδος, ο ανελεήμων δεν θα δει Θεού πρόσωπο. Η αγάπη της καρδιάς μας θα μας αξιώσει να συναντηθούμε με την πηγή της αγάπης, τον Χριστό. Αυτό θα μας κρίνει, αν λατομήσαμε την πέτρινη καρδιά μας, αν τη μαλακώσαμε με την προς τον Θεό και τον πλησίον αγάπη.

Μια πέτρινη καρδιά δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και δεν μπορεί να γνωρίσει τον Κύριο. Συχνά λέμε «τον κόσμο τον αγαπώ» και δεν αγαπούμε τον σύζυγό μας ή το παιδί μας γιατί δεν μας φέρονται όπως θέλουμε. Δεν αγαπάμε αυθόρμητα , αγαπάμε με υπολογισμούς και προϋπολογισμούς. Βάζουμε αρκετές προϋποθέσεις στην αγάπη μας. Φαντασθείτε να ‘κανε κάτι τέτοιο ο Θεός σ’ εμάς και να εξαντλούσε πάνω μας τη δικαιοσύνη του. Δεν μπορεί κάποιος ν’ αγαπά αληθινά και να μην υπομένει, ανέχεται, υποχωρεί, ελπίζει, μακροθυμεί και δεν αντιλέγει. Δεν μπορεί κάποιος ν’ αγαπά και με το παραμικρό να γκρινιάζει, να παραπονείται, να τσακώνεται και να καυγαδίζει. Όταν συνηθίσει κανείς σ’ ένα τέτοιο κλίμα, ψυχραίνεται και δεν ακούει μετά ούτε τα καλά λόγια. Δεν είναι έτσι; Τα παραλέω; Ο απόστολος Παύλος λέει να ξεκουράζει ο ένας τον άλλο και να σηκώνει το φορτίο του. Το κάνουμε; Είμαστε χριστιανοί; Απορούμε μετά γιατί δεν είμαστε χαρούμενοι και ειρηνικοί κι γιατί δεν μιλά στις καρδιές μας ο Χριστός!

Τ’ ότι είμαστε χριστιανοί κι έχουμε αγαθή καρδιά δεν θα το δείξουμε όταν μας κολακεύουν, αλλά όταν μας στενοχωρούν, όταν δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα θέλουμε, όταν δεν μας αναγνωρίζουν, όταν δεν περνάει το δικό μας. Κάτι  παραμικρό μπορεί να το δεχθούμε, κάτι βαρύτερο αδυνατούμε. Λέμε «συγνώμη»  αλλά κατά βάθος δεν συγχωρούμε. Μπορεί να λέμε ενίοτε «συγνώμη» μόνο για να δείξουμε ότι είμαστε καλοί και να μας αγαπήσουν πιο πολύ. Άλλες φορές κάνουμε λίγη υπομονή και όχι πολύ. Το δικαιολογούμε κιόλας. «Ας κουνήσει κι αυτός λίγο το χεράκι του, ας κάνει κάτι, όλο εγώ θα τον υπηρετώ, άνθρωπος είμαι κι εγώ». Δεν  τα λέμε έτσι; Σκεφθείτε να ‘λεγε έτσι κι ο Θεός. «Βαρέθηκα τόσα χρόνια  να υπομένω αυτό τον αμαρτωλό ας τον εγκαταλείψω».

Να με συγχωρέσετε , αγαπητοί μου, αλλά θα το πω ξεκάθαρα: Έχουμε μια ανάπηρη, κοντόθωρη, ιδιοτελή αγάπη. Μιλάμε για αγαπημένα μας πρόσωπα και δεν τ’ αγαπάμε όπως είναι. Θέλουμε να τα κάνουμε όπως εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να είναι. Μα ο εαυτός μας , που είναι δικός μας, και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να τον διορθώσουμε. Ω μα είναι δυστυχία αυτή η αγάπη και όχι ευτυχία. Αυτή η αγάπη είναι αρρωστημένη , μικρόψυχη, αγάπη υπολογισμού, αξιολύπητη και αξιοθρήνητη. Βασανίζεται και δεν ελευθερώνει, ταλαιπωρεί και δεν αναπαύει. Μια αγάπη ανυπόμονη, απαιτητική και βιαστική κουράζει. Δεν έχει στοργή, ευαισθησία, ευγένεια, καλοσύνη και συμπάθεια. Κρίμα. Η αγάπη μας δεν είναι  ποτέ φορτική, εξουσιαστική, ζηλόφθονη , άχαρη. Δεν μπορεί ν’ αγαπάμε κάποιον και να τον πιέζουμε συνεχώς, να τον παρατηρούμε και να τον διορθώνουμε και μάλιστα ενώπιον άλλων. Σκεφθείτε να κάνουμε κάποιον να υποφέρει και να πονά επειδή τον αγαπάμε. Να νομίζουμε απερίσκεπτα ότι μόνο εμείς ξέρουμε ν’ αγαπάμε και μόνο όπως εμείς αγαπάμε είναι η πραγματική αγάπη. Αυτό είναι πίεση και δέσμευση του άλλου και δεν είναι καθόλου αγάπη αλλά σκέτος εγωισμός.

Χρειάζεται λοιπόν να προβούμε σε άμεση εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Οι αρτηρίες της είναι κλειστές από χρόνιες εμπάθειες. Στο χειρουργείο εξομολογητήριο, στον ειδικευμένο, έμπειρο, διακριτικό χειρούργο-πνευματικό, με νάρκωση τη μετάνοια, φάρμακα τα δάκρυα, νυστέρι την  εξαγόρευση, παραδοχή, μεταμέλεια και αποφασιστικότητα , μπορεί να έλθει η επιθυμητή διόρθωση και θεραπεία. Διαφορετικά θα περνά ο καιρός άσκοπα, θα ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους, θα δικαιολογούμαστε, θα προφασιζόμαστε και θα νομίζουμε ότι εμείς είμαστε πολύ καλά και μόνο οι άλλοι δεν είναι καλά, που δεν  μας καταλαβαίνουν πόσο καλοί είμαστε  και δεν μας αγαπούν. Πρέπει κάποτε να δούμε αυστηρά τον εαυτό μας, δίχως χασομέρια και μεταθέσεις, και να δώσουμε φως υγείας στην καρδιά μας την άτονη.

Μην ντραπούμε, μη δειλιάσουμε, μη φοβηθούμε να εκτεθούμε για να βοηθηθούμε. Μην αρχίσουμε πάλι να συγκρινόμαστε με τους χειρότερους.

Ας σταματήσουμε να θεωρούμε πως δεν είναι κανείς πνευματικός ικανός και άξιος να μας ακούσει. Με πήρε  μια κυρία ένα βράδυ τηλέφωνο να μου πει πόσο καλή είναι και να της υποδείξω ένα σπουδαίο πνευματικό. Της είπα: «Αύριο που θα ξυπνήσετε και θα βγείτε στον δρόμο, τον πρώτο ιερέα που θα βρείτε μπροστά σας εξομολογηθείτε , μόνο να είναι κανονικός ιερεύς». Κάποιος άλλος, μου έλεγε, πως ο πνευματικός που είχε ήταν εξαιρετικός, αλλά μετά την κοίμησή του δεν ξαναεξομολογήθηκε. Του είπα πως «δεν κάνετε καλά, δεν τιμάτε τη μνήμη του πνευματικού σας και δεν φαίνεται ότι τον καταλάβατε, εκτός αν σας είχε δέσει με το πρόσωπό του και όχι με την εκκλησία του Χριστού και των αγίων του».

Σημασία δεν έχει αν αμαρτήσαμε αλλά αν δεν μετανοήσαμε. Ό,τι κι αν έγινε, έγινε. Όποιοι κι αν είμαστε. Μη μείνουμε να κλαίμε τη μοίρα μας σαν τα κλαψοπούλια. Μη λέμε ότι δεν μπορούμε να διορθωθούμε, ότι για μας δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτό είναι δαιμονοκίνητη βλασφημία.

Ας παραδεχθούμε ειλικρινά και τίμια ότι αμαρτήσαμε οικτρά, αμελήσαμε τον αγρό της καρδιάς μας, ασχολούμενοι με ξένα χωράφια, δεν είδαμε ούτε τους δικούς μας ανθρώπους με κατανόηση και αγάπη. Τί να κάνουμε τώρα; Ν’ απελπισθούμε; Αυτό θέλει ο δαίμονας. Προς Θεού όχι. Αμαρτήσαμε, αδικήσαμε, ουδέν συνετηρήσαμε από τις θείες εντολές. Η αμαρτία διαπράχθηκε και η πτώση συνετελέσθη. Η ντροπή, η τραυματισμένη συνείδηση, ο πληγωμένος εγωισμός ας παραμερισθούν. Ο Κύριος συνεχίζει να μας αγαπά κι έτσι, είναι με ανοιχτή αγκαλιά, μας αναμένει να μας ασπασθεί και να μας ενδύσει νέα και καθαρά ρούχα για το πασχάλιο δείπνο…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω