Η καλλιέργεια της καρδιάς (συνέχεια)

«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Μια σύντομη ,εύκολη, απλή προσευχή , που λέει πολλά και βοηθά πολύ. Προσευχή γνωστή, ευκολομνημόνευτη, αποτελεσματική και σπουδαία. Την είπαν εκατομμύρια φορές εκατομμύρια άνθρωποι, άγιοι και αμαρτωλοί. Λέγοντάς την , κατά ένα μυστικό τρόπο ενώνομαι με όλους αυτούς που την είπαν και την λέγουν , ζώντες και κεκοιμημένους, αγίους και αμαρτωλούς, που μετανόησαν και μετανοούν. Η εκζήτηση του θείου ελέους θα λέγαμε πως θα πρέπει να ‘ναι το μόνο ανθρώπινο αίτημα. Εκεί εμπεριέχονται τα πάντα. Το να ζητάμε το έλεος δεν σημαίνει συγκατάβαση ή οίκτο. Από αγάπη ζητάμε και από αγάπη μας δίνεται. Όχι δικαιωματικά και κατά την αξία μας και με το σπαθί μας, αλλά κατά επιείκεια, χάρη και θεία μεγαλοσύνη, δωρεάν. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ» είναι μία ομολογία, που σημαίνει ότι θέλουμε τον Χριστό Κύριο της ζωής μας, στο κέντρο της καρδιάς μας, την οποία θα πρέπει να ‘χουμε άδεια από ξένες αγάπες κι έγνοιες, για να χωρέσει και να περπατήσει άνετα εντός μας.

Όταν λέμε κύριος σκοπός της ζωής μας, δεν σημαίνει δυνάστης, αφέντης, δικτάτορας, κατεξουσιαστής μας. Ξέρετε, μόνο ο Χριστός μπορεί να μας εξουσιάσει και δεν μας εξουσιάζει. Έρχεται διακριτικά , κτυπά σιγά την πόρτα της καρδιάς μας, δεν θέλει  να μας τρομάξει, κι αν δεν του ανοίξουμε, δεν  μπαίνει για να μη μας ενοχλήσει. Όταν λέμε την ευχή του Ιησού η καρδιά μας θερμαίνεται, γλυκαίνεται, χαίρεται, ειρηνεύει, γαληνεύει. Είναι σαν να του λέμε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να εισέλθεις στον βρώμικο οίκο της καρδιάς μου, δεν έχω αρετές, δεν έχω κάτι να με υποστηρίζει, ελέησέ με κατά το μέγα σου έλεος , κατά την πολλή σου αγάπη. Δώσε μου χρόνο μετανοίας, διόρθωσέ με, βοήθησέ με, ενίσχυσέ με, κάνε με αληθινά δικό σου, κάνε με καλά, κάνε με καλό, μη με αφήσεις να πισωγυρίσω, φώτισέ με σε παρακαλώ πολύ».

Το βρίσκουμε τόσο δύσκολο αυτό; Κι όμως αυτό το τόσο εύκολο το κάνουμε τόσο δύσκολο. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε την πτώση μας , την αδυναμία μας , την αμαρτία μας. Ακόμη και την ιερή ώρα της προσευχής  φοράμε τα καλά μας, μη αποδεχόμενοι τη γυμνότητά μας, δικαιολογούμαστε, συγκρινόμενοι με τους χειρότερους και όχι με τους αγίους, φοράμε, ακόμη κι εκεί, τη μάσκα μας, ότι είμαστε κάποιοι, ότι έχουμε ένα καλό όνομα, μια αναγνώριση , μια επιφάνεια. Δεν ανοίγουμε διάπλατα την  καρδιά μας στον Πλάστη μας και να παραδεχθούμε απερίφραστα και άμεσα ότι είμαστε ευόλισθοι, ευάλωτοι, παρασυρόμενοι, αναβλητικοί, ανειλικρινείς, οκνηροί και πονηροί. Θα ενδυναμωθώ μόνο αν παραδώσω την αδυναμία μου στον Χριστό. Θα θεραπευθώ μόνο αν πρώτα παραδεχθώ την ασθένειά μου. Η ασθένειά μου θα με ταπεινώσει και θα με λυτρώσει.

Ο επίσκοπος Αντώνιος Μπλουμ λέγει πως η μετάνοια συνίσταται ακριβώς στο ν’ αναμετρήσουμε  την απόσταση ανάμεσα σε αυτό που ο Κύριος θέλησε και σ’ αυτό που εμείς πραγματοποιήσαμε∙ ανάμεσα σε αυτό που μας δόθηκε και σ’ ό,τι απ’ αυτό κατορθώσαμε να κάνουμε κτήμα μας ή να εκπληρώσουμε». Θα πρέπει να πάρουμε κάποτε στα σοβαρά τον εαυτό μας. Η ζωή δεν είναι παιχνίδι. Δεν μπορούμε συνεχώς να κοροϊδεύουμε την καρδιά μας, να την αφήνουμε άφωτη και απαρηγόρητη. Η καρδιά μας είναι ζωντανή όσο αγαπά και όχι όσο κτυπά.

Καλλιέργεια της καρδιάς δεν σημαίνει αργία, αδράνεια, απομόνωση και σιωπή. Αντίθετα, μπορεί κάποιος να δραστηριοποιείται δημιουργικά, να σκάβει μέσα του και να χαιρετά όσους συναντά στο διάβα του. Ένας αληθινός χριστιανός θα πρέπει να ‘ναι ένα άσβεστο φως. Ένα φως που δεν θα εκτυφλώνει, αλλά θα δημιουργεί μια απορία: «Τί έχει, αλήθεια, πάνω του αυτός ο άνθρωπος ; Τί είναι αυτό που τον ξεχωρίζει; Ποιά χάρη, ποιά χαρά και κοσμιότητα;». Έτσι θα μιλά ο χριστιανός δίχως να μιλά. Θα μιλά το βίωμά του. Θα διδάσκει το παράδειγμά του. Κήρυγμά του θα είναι η ποιότητα, η υπομονή, η ταπείνωση. Κουρασθήκαμε από τα παχιά λόγια. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Διψάμε εναγώνια για βιωμένο παράδειγμα…

(συνεχίζεται)

Πηγή: «ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

παθοκτονία

πρόσκληση μετανοίας

σε καιρούς κρίσεως»

Εκδόσεις : Εν πλω