Εκκλησία, η μάννα μας (συνέχεια)

Γι’ αυτό κλαίει η Εκκλησία…

Γι’ αυτό μας λέει…

όσο μπορείτε μην αμαρτάνετε…

Τηρήστε τις εντολές του Χριστού…

Αλλά κι αν αμαρτήσετε,

ελάτε σε μένα, όπως είστε.

Υπάρχει πανίσχυρο φάρμακο – λέει η Μάννα Εκκλησία-

Η αγία μετάνοια! Η αγία μετάνοια δια της οποίας διορθούται το ΠΑΝ, λέει ο αγ. Σιλουανός.

Μακάριοι οι κλαίοντες! Μακάριοι οι πενθούντες! Μακάριοι αυτοί που αγαπήσανε το Θεό σφόδρα! Μακάριοι αυτοί που αγαπήσανε τον κόσμο και μετανοούν υπέρ όλου του κόσμου!

Οι άνθρωποι της Εκκλησίας παίρνουν το βάρος πάνω τους και δέονται για όλο τον λαό:

Χριστέ μου, φωνάζουν, εγώ φταίω… όχι αυτοί.. και για τις αμαρτίες τους και για τις δυστυχίες τους εγώ ο αμαρτωλός φταίω…

Κάποτε είχαν πάει στον π. Παϊσιο ένα άρρωστο παιδάκι. Έτρεξε λοιπόν το παιδί, αγκάλιασε σφιχτά το Γέροντα και του είπε: «παππούλη, σε παρακαλώ, κάνε με καλά». Χάιδεψε ο γέροντας το γυμνό κεφαλάκι του παιδιού και βιαστικά μπήκε στην καλύβα του κι άρχισε να κλαίει: «τί φταίει αυτό, Χριστέ μου, αν εγώ δε θέλησα να γίνω άγιος…;

«Τί φταίει να υποφέρει, επειδή εγώ αμελώ τον αγιασμό μου και δεν είμαι σε θέση να το θεραπεύσω;

Τί φταίει αυτό;»

Ακούω; Ακούς; Άκουσέ με. Αν δεν μετανοήσουμε, αν δεν κλάψουμε, δε θα πέσουμε ποτέ στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Θα παραμείνουμε ίσως στενοί συνεργάτες της, αλλά δε θα γίνουμε ποτέ παιδιά αυτής της φιλόστοργης Μάννας. Αν δεν μετανοήσουμε, δε θα γευτούμε ποτέ τη χαρά και τη γλυκιά παρηγοριά που γεύτηκαν αυτοί που ζήτησαν άφεση και την έλαβαν… Δε θα ποτιστούνε ποτέ τα σπλάχνα μας με τη χαρά που μοιράζει η Εκκλησία…

Δε θα ποτιστούν ποτέ με την αγάπη της την κτίζουσα και συντηρούσα τον κόσμο. Αν δεν μετανοήσουμε , άκουσέ με , δε θα αγαπήσουμε ποτέ, όπως αγαπούν οι ελεημένοι ..ούτε ποτέ θα νιώσουμε πώς αγαπάει η Εκκλησία…

Διηγούνται για μια χήρα μάννα που στην εφηβεία έχασε το κορίτσι της. Έφυγε στην πρωτεύουσα και ζούσε ελεύθερα, σε ελεύθερα σπίτια. Ήταν αδύνατο να το βρει. Στην απόγνωσή της η μητέρα πήρε μια δική της φωτογραφία, την ανατύπωσε πολλές φορές κι έγραψε από κάτω: «παιδί μου, σ’ έχασα, αλλά δε σε ξέχασα, παιδί μου σ’ έχασα ,αλλά σε ζητώ!». Αυτή τη φωτογραφία η μάννα πήγε και την κόλλησε πάνω στις πόρτες όλων των κακόφημων σπιτιών. Κάποια μέρα, μετά από χρόνια η κόρη, μπαίνοντας στο συγκεκριμένο σπίτι, βρέθηκε μπροστά στη φωτογραφία της μάννας της! Και για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, στη ρημαγμένη της καρδιά έγινε μια ρωγμή κι άρχισαν να βγαίνουν δάκρυα…

Για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, τα μάτια του παιδιού άρχισαν να κλαίνε… Για πρώτη φορά , μετά από χρόνια, θυμήθηκε την καταγωγή της, τη μάννα που τη γέννησε και γύρισε πίσω, για να μη φύγει ποτέ.

Ακούς;

Αυτό έχει κάνει κι η Εκκλησία για μας. Έβαλε παντού τη φωτογραφία της: τις εικόνες, τις καμπάνες, τις ακολουθίες, το  Ευαγγέλιο, τους Πνευματικούς, το άγιο Πετραχήλι… Έβαλε παντού τη φωτογραφία της και λέει τα ίδια λόγια και σε μας:

«παιδί μου, σ’ έχασα, αλλά δε σε ξέχασα, παιδί μου σ’ έχασα ,αλλά σε ζητώ!».

Μήπως και ραγίσει και η δική μας πέτρινη καρδιά.

Μήπως και τα στεγνωμένα από τη σκληροκαρδία μας μάτια βγάλουνε δάκρυα… Μήπως και θυμηθούμε τη θεϊκή καταγωγή μας. Μήπως και γυρίσουμε πίσω, στη Μάννα την αληθινή! Τη σώζουσα! Την ελεούσα και ευλογούσα τον κόσμο!

Αυτή είναι η Εκκλησία των Αποστόλων!

Αυτή είναι η Εκκλησία των Πατέρων!

Αυτή είναι η Εκκλησία των Αγίων!

Αυτή η Εκκλησία την Οικουμένην εστήριξε!

Από το βιβλίο: «Αντίδωρο

Ελάχιστη προσφορά στη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου»

ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ

Εκδόσεις ΑΘΩΣ

Νώτη Γεωργία