Το μεγαλείο της υιότητας

Είχα πολλές φορές την ευκαιρία να κηρύξω πάνω στην πάνω στην ιστορία του Τελώνου και του Φαρισαίου , και κάθε φορά παρατηρούσα πόσο εύκολο μου ήταν- όχι αληθινά, όχι στην πραγματικότητα, στη φαντασία μου πάντα- να ταυτίζομαι με τον αμαρτωλό που βρήκε τον δρόμο του προς τον Θεό, με τον Τελώνη, που στεκόταν συντετριμμένος στη θύρα του Ναού , μην τολμώντας ούτε να εισέλθει στον ιερό χώρο του Θεού, ή με τον άσωτο υιό, πόυ παρά τα σοβαρά του αμαρτήματα, την απίστευτη αναισθησία, τη σκληρότητα, βρήκε κι αυτός τον δρόμο του γυρισμού.

Πόσο σπάνια , όμως, και επιφανειακά με άγγιζε η μοίρα του Φαρισαίου ή του πρεσβύτερου υιού, μολονότι ο Θεός δεν καταδίκασε κανέναν απ’ τους δύο. «Λέγω ὑμῖν», μας λέγει στην περικοπή  «κατέβη οὗτος  ( ο  Τελώνης)  δεδικαιωμένος … ἢ γὰρ ἐκεῖνος»  (ο Φαρισαίος) . Δεν μας λέει ότι ο Φαρισαίος έφυγε χωρίς να τον συνοδεύει η αγάπη του Θεού, ότι ο Θεός ξέχασε την πιστότητά του, την αίσθηση της φιλότιμης υπακοής του.

Και σήμερα πάλι, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγαλύτερο γιο. Σε όλη του τη ζωή είχε ζήσει με τον πατέρα του   δίπλα δίπλα . Μοναδικό του μέλημα ήταν πάντα τα συμφέροντα του πατέρα του- είχε δουλέψει σκληρά, πιστά, με αυταπάρνηση ,χωρίς να νοιάζεται για τον κόπο, χωρίς να απαιτεί ανταπόδοση, μόνο και μόνο γιατί ένιωθε ότι αυτό ήταν το σωστό. Πράγματι, του έλειπε κάτι- η ζεστασιά, η τρυφερότητα , η χαρά που ζούσε με τον πατέρα του. Υπάρχει όμως κάτι τόσο εντυπωσιακό σ’ αυτόν, κι αυτό είναι η πιστότητά του. Παρά το γεγονός ότι δεν πήρε κάποια ορατή ανταμοιβή ή αναγνώριση, παρέμεινε πιστός , μόχθησε, όπως είπε ο ίδιος.

Πόσο σκληροί είμαστε μαζί του όταν δεν τον θεωρούμε άξιο κάποιας συμπάθειας∙ αλλά και πόσο λίγοι από μας μπορούμε να δείξουμε τόση πιστότητα, τόσο σταθερή και τέλεια υπακοή στην κλήση του καθήκοντος όσο αυτός, όταν δεν συναντούμε την αναγνώριση, δεν ακούμε έναν ενθαρρυντικό λόγο, δεν εισπράττουμε ούτε την ελάχιστη ανταπόδοση. Κι αυτό επειδή , όπως συνέβη και με τη στάση του πατέρα προς τον πρεσβύτερο γιο του, αυτοί που μας περιβάλλουν, αυτοί που υπηρετούμε, για τους οποίους μοχθούμε ίσως, αυτοί που το συμφέρον τους το έχουμε κάνει κέντρο της ζωής μας, ενδεχομένως το θεωρούν ως δεδομένο. «Δεν είναι φυσικό;», σκέπτονται∙ «Γιος μου δεν είναι;»… «Πατέρας μου δεν είναι;»… «Αδελφός μου , γυναίκα μου, φίλος μου; Αυτό και μόνο δεν συνεπάγεται ολοκληρωτική, απεριόριστη αφοσίωση που είναι και η ανταμοιβή τους;»…

Πόσο άσπλαχνοι είμαστε συχνά προς τους γύρω μας ανθρώπους , όταν τους βάζουμε στη θέση του πρεσβύτερου υιού- που η προσφορά του ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και πάντα ανέμεναν από αυτόν να κάνει το σωστό απτόητος και με τέλειο τρόπο;

Πράγματι, ο άσωτος γιος είχε μια θέρμη, είχε έρθει πίσω συντετριμμένος, ήταν έτοιμος να κάνει καινούρια αρχή, ενώ ο άλλος μπορούσε μόνο να προχωρεί, να βαδίζει μπροστά με την απορρέουσα από αυτό πιστότητα- εκτός… εκτός κι αν έρθει αντιμέτωπος με τη συμπάθεια του πατέρα, εκτός αν καταλάβει τί σημαίνει ότι ο αδελφός του ήταν όντως νεκρός και ανέστη, ήταν όντως χαμένος και ευρέθη.

Ας σκεφθούμε λίγο τον εαυτό μας. Όλοι έχουμε γύρω μας κάποιον που τον μεταχειριζόμαστε με την ίδια ψυχρότητα την οποία επιφυλάσσουμε για τον πρεσβύτερο αδελφό∙ αλλά και όλοι μας έχουμε κάποιον που τον βλέπουμε αφ’ υψηλού και με τραχύτητα, όπως ο πρεσβύτερος αδελφός τον νεώτερο, τον οποίο είχε ξεγράψει, δεν τον θεωρούσε αδελφό… Είχε φανεί αγνώμων στον πατέρα τους , ήταν ασυγχώρητος. Και όμως , να που ο πατέρας , το θύμα της απόρριψης του γιού, της ελαφρότητάς του και της σκληράδας, τον συγχωρεί ολόψυχα και τρυφερά.

Ας βρούμε τη δική μας θέση σ’ αυτή την όμορφη και τραγική παραβολή, διότι τότε θα μπορέσουμε να βρούμε και τον δρόμο μας ως όμοιοι με τον πρεσβύτερο αδελφό, αν και τόσο λιγότερο ευσυνείδητοι, τόσο λιγότερο τίμιοι, τόσο λιγότερο αφοσιωμένοι στα συμφέροντα του πατέρα μας, των φίλων μας, των συγγενών μας. Ή ίσως μπορέσουμε να βρούμε στην καρδιά μας  λίγη συμπάθεια για τον νεώτερο γιό και να μάθουμε απ’ αυτόν πρώτον ότι δεν υπάρχει καμία κατάσταση από την οποία να μην μπορεί να μας βγάλει η αληθινή μετάνοια, η έντιμη μεταστροφή, και δεύτερον ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας, ο Θεός- και πιθανόν κάποιο ακόμη πρόσωπο ή και περισσότερα- που είναι έτοιμος να μας δεχθεί, να εξαγοράσει το χρέος μας , να μας αποκαταστήσει και να μας επιτρέψει να ξαναρχίσουμε μία καινούρια ζωή.  

Από το βιβλίο: «Στο φως της κρίσης του Θεού

ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Anthony Bloom

Εκδόσεις: «εν πλω»