Η κρίση του Θεού και η συγχώρηση των ανθρώπων

Σήμερα, οδεύοντας προς τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, φθάνουμε στο τελικό στάδιο: ερχόμαστε αντιμέτωποι με την Κρίση. Αν της δώσουμε την πρέπουσα προσοχή , την επόμενη εβδομάδα, ο πνευματικός μας προορισμός θα είναι στο χέρι μας: Η  επόμενη Κυριακή είναι η μέρα της συγχώρησης.

Ο σύνδεσμος ανάμεσα στις δύο αυτές μέρες είναι πάρα πολύ προφανής. Αν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μας και κάθε ένας από μας στεκόμαστε μπροστά στην κρίση του Θεού και στην κρίση των ανθρώπων, αν μπορούσαμε να θυμηθούμε και να αντιληφθούμε βαθιά και ολόψυχα, με φιλότιμο και ευσυνειδησία ότι είμαστε όλοι χρεωμένοι ο ένας στον άλλον, υπεύθυνοι μεταξύ μας για κάποιους από τους πόνους και τα βάρη της ζωής, τότε θα μας ήταν εύκολο, όχι μόνο να συγχωρήσουμε όταν μας ζητηθεί, αλλά και, ως ανταπόκριση στο αίτημα αυτό, να ζητήσουμε κι εμείς συγνώμη.

Δεν είναι μόνο μ’ αυτά που κάνουμε, δεν είναι μόνο μ’ αυτά που παραλείπουμε , αλλά είναι ότι κατά κάποιο τρόπο εκπληκτικό, αγνοούμε την ευθύνη που φέρουμε απέναντι των άλλων: αγνοούμε αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε γι’ αυτούς, αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτούς… Όχι, δεν εκπληρώνουμε την ανθρώπινη κλίση μας. Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να είμαστε, σε όλα τα επίπεδα και για κάθε άνθρωπο, αλλά και πέρα απ’ όλους τους ανθρώπους, για όλο τον κόσμο, μια ευλογία και μίας αποκάλυψη∙ να είμαστε μια αποκάλυψη εκείνης της μεγάλης και τόσο υψηλής Πραγματικότητας, ώστε οι άνθρωποι γύρω μας (κι εμείς οι ίδιοι πρώτοι) να μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε στη ζυγαριά του ίδιου του Θεού , ότι η κλίση μας δεν είναι να είμαστε απλώς ηθικά καλοί, αλλά να είμαστε μεγάλοι, όπως Αυτός. Ένας Γερμανός μυστικός θεολόγος έγραφε σ’ ένα από τα ποιήματά του, «Είμαι μεγάλος όσο ο Θεός, ο Θεός είναι τόσο μικρός, όσο κι εγώ».

Αν μπορούσαμε να μη το ξεχνάμε αυτό! Επειδή η κρίση δεν είναι μόνο μια στιγμή κατά την οποία αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο να καταδικαστούμε∙ στην ίδια την έννοια της κρίσης υπάρχει κάτι μεγάλο, κάτι που εμπνέει. Δεν θα κριθούμε σύμφωνα με τα ανθρώπινα πρότυπα συμπεριφοράς και κοσμιότητας, αλλά σύμφωνα με πρότυπα πέραν της συνηθισμένης ανθρώπινης ζωής. Θα κριθούμε στη ζυγαριά του Θεού και η ζυγαριά του Θεού είναι η αγάπη: όχι η που νιώσαμε, όχι η  συναισθηματική αγάπη, αλλά η αγάπη που ζήσαμε και εκπληρώσαμε, η βιωμένη αγάπη. Το γεγονός ότι πρόκειται να κριθούμε, ότι όντως κρινόμαστε κάθε στιγμή, πέρα απ’ τη μετριότητα και μικρότητά μας πρέπει, θα έπρεπε να μας αποκαλύπτει το εν δυνάμει μεγαλείο μας. Και υπό τους όρους ακριβώς αυτούς μπορούμε να εξετάσουμε την παραβολή των αμνών και των εριφίων: Οι άνθρωποι κρίνονται απ’ όλο τον Χριστό με βάση την ανθρωπιά τους. Υπήρξαν όλοι αυτοί άνθρωποι ή όχι; Είχαν μάθει να αγαπούν με την καρδιά τους πρώτα, αλλά και στην πράξη, με τα έργα τους; Διότι, όπως το θέτει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, εκείνος που λέει ότι αγαπά τον θεό και δεν αγαπά τον αδελφό του έμπρακτα και δημιουργικά είναι ψεύτης. Δεν υπάρχει αγάπη προς τον Θεό αν δεν εκφράζεται σε κάθε λεπτομέρεια των σχέσεών μας με τους ανθρώπους, στο σύνολό τους αλλά και σε κάθε έναν ξεχωριστά.

Έτσι λοιπόν, ας ετοιμαστούμε αυτή την εβδομάδα για το τελικό στάδιο του ταξιδιού μας , και ,ενώπιον αυτής της θείας κρίσεως, ας αναρωτηθούμε: «Είμαι άνθρωπος; Είμαι άνθρωπος μέσα μου, στη συμπεριφορά μου- όχι στη γενική μου στάση, αλλά στους τρόπους μου: έχω ανθρώπινους τρόπους;  Είναι η ζωή μου η έκφραση μια λεπτής, στοχαστικής, δημιουργικής αγάπης; Μιας αγάπης που κλείνει μέσα της κατανόηση και είναι ανάλογα με την περίσταση γενναιόδωρη και θυσιαστική; Και καθώς το αντικείμενο αυτής της αγάπης είναι και το κριτήριό της, αυτό πρέπει να είναι ο διπλανός μου- το να αγαπάς τον Θεό που δεν ζητάει τίποτε είναι τόσο εύκολο!».

Και αν στο πέρασμα της εβδομάδας αυτής επισημάνουμε πού βρισκόμαστε, τότε θα έχουμε βρει τόσο την αδυναμία μας όσο και το μεγαλείο της κλήσης μας ∙ εάν ειρηνεύσουμε μ’ εκείνους που έχουμε χρέος, τότε, όταν έρθει η στιγμή να συγχωρήσουμε- όταν κάποιος άλλος θα έχει ανακαλύψει το δικό του χρέος προς εμάς- θα είμαστε έτοιμοι να δώσουμε με χαρά την ειρήνη και τη συγνώμη μας, μέσα από ένα απλό αίσθημα ευθύνης και με την ευφροσύνη που χαρίζει η μετάνοια.

Από το βιβλίο: «Στο φως της κρίσης του Θεού

ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Anthony Bloom

Εκδόσεις: «εν πλω»