ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ιβ΄

Στα χρόνια του Ιουλιανού του παραβάτου, όταν εκείνος είχε κατεβεί στα μέρη της Περσίας, έστειλε κάποιον δαίμονα να φύγει γρήγορα να πάει στη Δύση και να του φέρει κάποιαν απόκριση επειγόντως. Σαν έφτασε, όμως, ο δαίμων σ’ έναν τόπο, όπου έμενε ένας μοναχός , καρφώθηκ’ εκεί επί δέκα μέρες και δεν μπορούσε να σαλέψει ούτε να προχωρήσει, γιατί ο μοναχός νύχτα και μέρα , επί τόσες μέρες δεν έπαυε την προσευχή του! Γύρισε, λοιπόν, άπρακτος σ’ εκείνον που τον έστειλε. Κι εκείνος τον ρώτησε:
- Γιατί άργησες;
Κι ο δαίμονας του αποκρίθηκε:
- Και άργησα και άπρακτος γύρισα, γιατί έμεινα επί δέκα μέρες και δέκα νύχτες παρατηρώντας τον μοναχό Πούπλιο μήπως και σταματήσει την προσευχή του, για να μπορέσω να περάσω, μα εκείνος δεν σταμάτησε. Κι έτσι δεν μπόρεσα να περάσω και γύρισα άπρακτος.
Τότε ο ασεβής Ιουλιανός αγανάκτησε και είπε:
- Επιστρέφοντας θα πάρω εγώ ο ίδιος την εκδίκησή μου απ’ το μοναχό!
Μα σε λίγες μέρες η θεία Πρόνοια τον πήρε απ’ αυτή τη ζωή, τον δαιμονόπληκτο Ιουλιανό. Κι αμέσως μετά το θάνατό του, ένας από τους ακολούθους του επάρχους, έφυγε, πήγε πούλησε όλα όσα είχε και δεν είχε και τα μοίρασε στους φτωχούς. Κ’ ελεύθερος πια, ήρθε στον Γέροντα να γίνει μοναχός. Έφτασε, μάλιστα, να γίνει μεγάλος ασκητής, κ’ ύστερα εκοιμήθη εν Κυρίω.

Από το βιβλίο: «Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ
ΤΟ ΕΑΡ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
ΜΙΚΡΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Α΄»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΊΤΑΣ
ΣΤ΄ΕΚΔΟΣΗ