«ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΑΙ…»

«Μικρή η μετάνοιά σου; αλλά μεγάλη του Δεσπότου η φιλανθρωπία»

( Ιω. Χρυσόστομος , Migne P.G. 96,1250 )

Κάποτε προσήλθε ενώπιον ενός έμπειρου και σοφού Πνευματικού κάποιος χριστιανός , σε έξαλλη κατάσταση. Η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Η απελπισία είχε κυριέψει την καρδιά του. Όλα του φαίνονταν μαύρα. Το φάσμα της ενοχής πίεζε βαρειά τα στήθη του. Η σκέψη των πολλών του αμαρτιών τον είχε κυριολεκτικά συνθλίψει.

-   Πάτερ μου, εγώ είναι αδύνατο να συγχωρηθώ. Έχω κάνει τόσα πολλά και τόσο μεγάλα αμαρτήματα. Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για μένα. Δεν θα με δεχθεί, δεν πρέπει να με δεχθεί και να με συγχωρήσει ο Θεός. Είμαι χαμένος για πάντα!

-   Για ηρέμησε, παιδί μου, παρατήρησε με αγάπη ο καλός Πνευματικός. Πες μου, σε παρακαλώ, τις αμαρτίες σου.

-   Μα υπήρξα άσωτος στη ζωή μου. Έζησα στο βούρκο.

-   Την παραβολή του ασώτου την έχεις ακούσει, παιδί μου; Τον άσωτο που έζησε μέσα στο βούρκο, όταν μετανόησε κι επέστρεψε , τον δέχθηκε με τόση αγάπη ο Θεός-πατέρας.

-   Ναι, αλλά εγώ έχω αφαιρέσει και ζωή ανθρώπου , επέμεινε ο αμαρτωλός.

-   Μήπως και ο ληστής δεν είχε κάνει τα ίδια; Κι όμως μπήκε πρώτος στον παράδεισο, ψιθύρισε ο αγαθός γέρων.

-   Μα πάτερ μου, εγώ αδίκησα, έκλεψα, άρπαξα.

-   Και ο τελώνης, παιδί μου, τα ίδια είχε κάνει. Κι όμως δικαιώθηκε τελικά.

-   Εγώ, όμως , προχώρησα περισσότερο. Εγώ αρνήθηκα τον Χριστό. Καταδίωξα πολλούς ανθρώπους του Χριστού, είπε αγωνιώντας ο εξομολογούμενος.

-   Μα και ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό. Και ο Παύλος έδιωξε τους ανθρώπους του Θεού.

-   Εγώ επί πλέον δείχτηκα άπιστος ως τώρα, αν και είχα πολλές ευκαιρίες να μετανοήσω και να σωθώ.

-   Μήπως και ο Θωμάς δεν δείχτηκε άπιστος;

-   Ε, λοιπόν, τί θέλετε να πείτε; ξεφώνισε με απορία ο εξομολογούμενος. Μήπως θέλετε να με πείσετε ότι είμαι καλός χριστιανός;

-   Όχι, παιδί μου, του παρατήρησε ήρεμα ο Πνευματικός. Απλώς εξετάζω σε ποια αμαρτήματα είσαι ένοχος και βλέπω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να απελπίζεσαι. Οι αμαρτίες σου είναι πολλές και μεγάλες∙ το αναγνωρίζω. Θα πρέπει όμως να σου τονίσω, ότι πολύ μεγαλύτερη είναι η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού. Αρκεί να μετανοήσεις ειλικρινά για όλα τα κακά που έχεις κάνει. Συνέχισε , λοιπόν, την εξομολόγηση των αμαρτημάτων σου και να είσαι βέβαιος ότι θα φύγεις από εδώ κατάλευκος, με ελαφρωμένη την ψυχή, απαλλαγμένη την καρδιά σου από το βάρος, καθαρισμένο το εσωτερικό σου από τη βρωμιά, ανακουφισμένη και ειρηνική τη συνείδησή σου. Παιδί μου, δεν γνωρίζεις ότι ο Χριστός έγινε κατάρα «ίνα ημάς εκ της κατάρας ελευθερώση»; ( Γαλ. 3, 10-13 ) . Το πανάχραντο Αίμα Του, που χύθηκε επί του Σταυρού, έχει τη δύναμη να εξαλείψει όλες τις αμαρτίες σου. Εσύ μόνο πίστευε στη θυσία του Κυρίου. Ο Ιησούς σταυρώθηκε για σένα, για μένα , για όλους. Σταυρώθηκε προσωπικά για σένα. Συνειδητοποίησε την τιμή και αποφάσισε. Μη δώσεις πια τόπο στην απόγνωση και την απελπισία. Ο Κύριος δεν ήλθε για τους δικαίους αλλά για τους αμαρτωλούς. «Οὗτος ἁμαρτωλοὺς προσδέχεται» , μαρτυρεί ο ευαγγελιστής ( Λουκ. 15, 2 ) .

Αλήθεια! Πόσοι άνθρωποι δεν αποφεύγουν την Εξομολόγηση και δεν αποδιώχνουν την χάρη της μετανοίας , επειδή αγνοούν τον ωκεανό της ευσπλαχνίας! Καταλαμβάνονται από απογοήτευση και βυθίζονται στο πέλαγος της απελπισίας. Ένα «νέφος αθυμίας τους καλύπτει πάντοθεν», όπως γράφει και ο άγιος Συμεών ο μεταφραστής ( Κατάνυξις, σ.2 ) .  Είναι και αυτό ένα όπλο του εχθρού της ψυχής μας, με το οποίο κατορθώνει να κρατεί μακριά από το σωστικό Μυστήριο μυριάδες ανθρώπων. Τους σπείρει τον πανικό. Τους παρουσιάζει εξογκωμένα τα σφάλματά τους και τους γεμίζει απαισιοδοξία. Ο Θεός, τους ψιθυρίζει, δεν πρόκειται να σε συγχωρήσει. Μάταια θέλεις να εξομολογηθείς. Μην πηγαίνεις καθόλου. Είσαι από τώρα καταδικασμένος.

Μήπως με αυτό το τέχνασμα δεν οδήγησε στο θάνατο το δόλιο Ιούδα; Θα μπορούσε ο ταλαίπωρος να μετανοήσει , όπως μετανόησε η αμαρτωλή, ο τελώνης, ο ληστής και τόσοι άλλοι. Και ο Κύριος θα δεχόταν τη μετάνοιά του, όπως δέχθηκε τον Πέτρο, το Θωμά, τον Παύλο. Και θα τον συγχωρούσε για την προδοσία του. Αλλά εκείνος έπεσε στο άλλο άκρον, στην απόγνωση. Η δε απόγνωση τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Κι έτσι χάθηκε οριστικά…

(συνεχίζεται)

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»
Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΣΟΥ
ΑΘΗΝΑ 2012
Εκδόσεις: “ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ”

(σελ. 115-119)