ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ
1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου- δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους- αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.
2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί είμαστε αδέλφια- ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».
Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο φυσικά». Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».
Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος- όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του , αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε. Αργότερα, όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ) . Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.
3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη είναι έργο θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.
Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας, ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού, και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση. Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη, και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.
4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου, και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.
Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»
1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό. Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου- δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους- αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.
2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο γιατί είμαστε αδέλφια- ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».
Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο φυσικά». Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».
Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος- όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του , αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε. Αργότερα, όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ) . Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.
3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη είναι έργο θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.
Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας, ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού, και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση. Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη, και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.
4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου, και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.
Από το βιβλίο : «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Εκδόσεις : «Εν πλω»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου