Αντίθετα προς το κοινό αίσθημα, η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είμαι περίοδος χαράς ∙ μια περίοδος επιστροφής στη ζωή. Χρόνος κατά τον οποίον αποβάλλουμε ό,τι είναι κακό και νεκρό μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε . Να ζήσουμε με όλη την απεραντοσύνη, όλο το βάθος και όλη την ένταση αυτά για τα οποία έχουμε κληθεί. Εάν δεν καταλάβουμε αυτή τη χαρούμενη διάσταση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τότε την κάνουμε μια τερατώδη καρικατούρα ,μια περίοδο κατά την οποία, εν ονόματι ακριβώς του Θεού, κάνουμε την ζωή μας ένα μαρτύριο, «βίο αβίωτο». Μπορεί πράγματι να φαίνεται πολύ παράξενο ( : πώς είναι δυνατόν να συνδυάζεται η χαρά με την προσπάθεια, τον ασκητικό αγώνα, τον έντονο κόπο ) ,ωστόσο αυτό διατρέχει όλη μας την πνευματική ζωή, μέσω της ζωής της Εκκλησίας, της ζωής του Ευαγγελίου.
Η Βασιλεία του Θεού είναι κάτι που αποκτάται. Δεν δίδεται σ’ εκείνους που χαλαρά και τεμπέλικα την περιμένουν να έρθει. Σε όσους την περιμένουν έτσι, ναι, θα έρθει: θα έρθει τα μεσάνυχτα∙ θα έρθει με τη μορφή της Κρίσεως σαν τον κλέφτη που μπαίνει τότε που δεν τον περιμένουν, σαν τον νυμφίο που φθάνει την ώρα που οι μωρές παρθένες έχουν αποκοιμηθεί. Δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος με τον οποίον πρέπει να περιμένουμε την Κρίση και την Βασιλεία! Και εδώ πάλι πρέπει να ανακτήσουμε μια στάση που δύσκολα αναδύεται από τα βάθη μας, μια στάση από την οποία, κατά παράδοξο τρόπο, έχουμε αποξενωθεί: τη χαρούμενη προσμονή της Ημέρας του Κυρίου –παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι αυτή η ημέρα θα είναι και Ημέρα Κρίσεως . Ίσως ακούγεται παράξενο ότι μέσα στην εκκλησία κηρύσσουμε το Ευ-αγγέλιο της Κρίσεως, και όμως, το κάνουμε. Ομολογούμε ότι η Ημέρα του Κυρίου δεν είναι φόβος, αλλά ελπίδα, και δηλώνουμε μαζί με όλη την Εκκλησία: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού» ( Αποκ. 22, 20 ) . Αν αυτό δυσκολευόμαστε να το αρθρώσουμε, τότε κάτι σημαντικό λείπει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Ό,τι κι αν λέμε, είμαστε ακόμη ειδωλολάτρες ντυμένοι με το ευαγγελικό ένδυμα. Είμαστε ακόμη Χριστιανοί για τους οποίους ο Θεός είναι ένας Θεός «απ’ έξω», για τους οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος, και του Οποίου η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας ,αλλά η καταδίκη μας. Είμαστε Χριστιανοί για τους οποίους η συνάντηση με τον Κύριο είναι ένα γεγονός τρομακτικό, και όχι αυτό που λαχταρούμε και που έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μας. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, τότε η Τεσσαρακοστή δεν μπορεί να είναι χαρά, γιατί η Τεσσαρακοστή φέρνει μαζί της και Κρίση και ευθύνη: κρίνουμε τον εαυτό μας για να τον αλλάξουμε, ώστε να μπορέσει να φθάσει την Ημέρα του Κυρίου, την Ανάσταση με καρδιά ανοιχτή, με πίστη, έτοιμος να πανηγυρίσει το γεγονός της έλευσής της. Κάθε ερχομός του Κυρίου είναι κρίση…
Οι Πατέρες παραλληλίζουν τον Χριστό με τον Νώε. Λένε ότι η παρουσία του Νώε στη γενιά του ήταν ταυτοχρόνως καταδίκη και σωτηρία. Καταδίκη, επειδή η παρουσία ενός ανθρώπου που παρέμεινε πιστός ,ενός και μόνου ανθρώπου που ήταν άγιος του Θεού, αποτελούσε απόδειξη ότι η αγιότητα ήταν εφικτή και ότι οι αμαρτωλοί, εκείνοι που απέρριψαν και αποστράφηκαν τον Θεό, θα μπορούσαν να είχαν πράξει διαφορετικά. Έτσι, η παρουσία ενός δικαίου ανδρός ήταν κρίση και καταδίκη της εποχής του. Ωστόσο ο Νώε υπήρξε και σωτηρία της εποχής του, διότι μόνο και μόνο χάρη σ’ αυτόν, επέβλεψε ευμενώς ο Θεός στο ανθρώπινο γένος. Το ίδιο ισχύει και για την έλευση του Κυρίου.
Αλλά υπάρχει και μία άλλη χαρά στην κρίση. Η κρίση δεν είναι κάτι που πέφτει επάνω στο κεφάλι μας απ’ έξω. Ναι, ασφαλώς θα έρθει η μέρα κατά την οποία θα σταθούμε ενώπιον του Κυρίου και θα κριθούμε ∙ όσο όμως εξακολουθούμε την επίγεια πορεία μας, όσο ακόμη ζούμε τη διαδικασία του γίγνεσθαι, όσο απλώνεται ακόμα μπροστά μας ο δρόμος που μας οδηγεί στο «μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», προς την κλήση μας, τότε η κρίση πρέπει ν’ ασκείται από εμάς τους ίδιους. Υπάρχει ένας συνεχής διάλογος μέσα μας, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Θυμάστε την παραβολή , όπου ο Ιησούς λέει: «Ίσθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού» ( Ματθ. 5,25 ). Κάποιοι πνευματικοί συγγραφείς έχουν δει στον αντίδικο όχι τον διάβολο (με τον οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε ειρήνη, δεν μπορούμε να συνθηκολογήσουμε), αλλά τη συνείδησή μας , η οποία σε όλη μας τη ζωή βαδίζει δίπλα μας και ποτέ δεν μας αφήνει σε ησυχία. Η συνείδησή μας είναι σε διαρκή διάλογο μαζί μας ,αντιλέγοντάς μας κάθε στιγμή, και πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της, διαφορετικά, θα ‘ρθει η στιγμή που θα φθάσουμε τελικά στον Κριτή και τότε ο αντίδικός μας θα μας κατακρίνει και θα μας καταδικάσει.
Όσο λοιπόν είμαστε καθ’ οδόν , η κρίση έρχεται συνεχώς μαζί μας, ένας διάλογος , μια ένταση διαλεκτική ανάμεσα στις σκέψεις, τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας, που τίθενται υπό την κρίση μας και ενώπιον των οποίων και μεις τιθέμεθα υπό την κρίση τους…
Από το βιβλίο: «Antony Bloom
Στο φως της Κρίσης του Θεού
ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ»
Εκδόσεις: Εν πλώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου