Μεγάλη Εβδομάς Του Ιωάννου Μ. Φουντούλη

…Έρχεται λοιπόν ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος. Αναβαίνει στα Ιεροσόλυμα για να παραδοθή και να σταυρωθή , ο «Υιός του ανθρώπου». Και πάλι οι πιστοί αναδέχονται τον ρόλο των μαθητών∙ συναναβαίνουν, συμπορεύονται,  συσταυρούνται για να συζήσουν με αυτόν. Και η άνοπδος αυτή παίρνει ένα εσχατολογικό χρώμα∙ είναι προεικόνισις και εγγύηση της συναναβάσεως των πιστών με τον δοξασμένο Κύριο, όχι πια στην επίγειο Ιερουσαλήμ, αλλά στην ουράνιο, στην βασιλεία των ουρανών, στον Πατέρα  του Χριστού και Πατέρα μας και Θεό Του και Θεό μας. Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του θαυμασίου στιχηρού ιδιόμελου των αίνων του όρθρου της μεγάλης Δευτέρας του α΄ ήχου:

«Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ· Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ· Οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν· καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»

Η ανάμνησις των ιστορικών γεγονότων που συνέβησαν , και των λόγων του Κυρίου που ελέχθησαν από την είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα μέχρι την προδοσία, στιβάζονται στις δύο πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Χριστός ξηραίνει την άκαρπο συκή, σημαίνοντας την κλήρο της ακάρπου συναγωγής, αλλά και την μοίρα όλων όσοι θα δειχθούν ανάξιοι της δωρεάς του Θεού «δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα» ( Ιούδ. 12  ) .

Ακολουθούν οι τραγικοί διάλογοι με τους άρχοντες του λαού και τους φαρισαίους, που προσπαθούν να παγιδεύσουν «λόγω» τον Χριστό, οι τελευταίες παραβολές της κατακρίσεως του δούλου που έκρυψε το τάλαντον και της αποδοκιμασίας των κακών εργατών του αμπελώνος , η πρόρρησις της καταστροφής των Ιεροσολύμων και της ελεύσεως του δικαίου κριτού και τα φοβερά «Οὐαὶ» κατά των γραμματέψν και φαρισαίων.

Μ’ όλα αυτά συμπλέκεται και ο τύπος του πάσχοντος δικαίου, η μνήμη του Ιωσήφ του Παγκάλου. Αλλ’ οι λόγοι εκείνοι του Κυρίου , που απετέλεσαν τον πόλο και το κυριαρχούν θέμα των ημερών αυτών είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. Τας «φέρει» κυρίως η Μεγάλη Τρίτη, αλλά το συγκλονιστικό αυτό αφήγημα διαποτίζει τις ακολουθίες και των άλλων δύο ημερών. Είναι το αφυπνιστικό σάλπισμα της παρουσίας του Κυρίου. «Χριστὸς ὁ ἐρχόμενος ἐμφανῶς Θεὸς ἡμῶν, ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ» . Είναι ο «Νυμφίος» της παραβολής», ο «Νυμφίος της Εκκλησίας», ο Νυμφίος της κάθε ψυχής. Και έρχεται για να τελέσει τους μυστικούς Του γάμους, ξαφνικά, σε ώρα που δεν γνωρίζει και δεν προσδοκά κανείς: «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Μακάριοι αυτοί που τον περιμένουν, που δεν τους κατέλαβε η ραθυμία του ύπνου, που δεν τους έλειψε το έλαιον από τις λαμπάδες των.

Ανάξιοι οι δούλοι, που θα βρη ο δεσπότης να ραθυμούν και να κοιμούνται. Ο νυμφών είναι στολισμένος το ένδυμα της εισόδου μας σ’ αυτόν πρέπει να είναι αντάξιο του γάμου, λαμπρό, καθαρό, φωτοβόλο.

Από το βιβλίο Λογική Λατρεία,

Εκδ. Αποστολικής Διακονίας

Πηγή: «πειραϊκή εκκλησία»

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

[ ΕΤΟΣ 24^Ο ΤΕΥΧΟΣ 258]

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014