Αφιέρωμα στην Υπεραγία Θεοτόκο

ΟΜΙΛΙΑ ΚΘ΄
Η Πλατυτέρα των Ουρανών


Αγαπητά μου παιδιά,
Σήμερα θα πούμε ολίγα πράγματα προς τιμήν της Παναγίας μας, την οποίαν η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δοξάζει και ανεβάζει υπεράνω των Χερουβείμ και των Σεραφείμ, ενώ οι αιρετικοί υποβιβάζουν σε βαθμό ατιμίας.
Όταν συναντήθηκε η Παναγία μας με την μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, την Αγία Ελισάβετ, μεταξύ των άλλων, της είπε: «Από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» ( Λουκ. 1,48 ). Δηλαδή από τώρα και στο εξής όλες οι γενεές των ανθρώπων που θα πιστέψουν στον Κύριο, θα με μακαρίζουν για την αξία που μου έδωκε ο Θεός και πατέρας να γίνω μητέρα του Υιού Του. Τι τιμή για μία γυναίκα!
Στις ημέρες μας γίνεται πολύς λόγος για την ισότητα των δυο φύλων, ανδρός και γυναικός. Αλλά οι αγώνες για την ισότητα και τα λεγόμενα φεμινιστικά κινήματα ήρθαν πολύ αργά. Ο Χριστιανισμός εδώ και είκοσι αιώνες έχει τακτοποιήσει το πρόβλημα. Πώς; Κατήργησε τις διακρίσεις. Τίμησε την γυναίκα ως ισάξια με τον άνδρα. Όχι μόνον αυτό, αλλά και τίμησε μια γυναίκα με τιμή, που δεν έχει, ούτε είχε, ούτε και θα έχη κανένας άνδρας. Η γυναίκα αυτή είναι η Υπεραγία Θεοτόκος…
… Κατά την εορτήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τιμάται ο αγιώτερος άνθρωπος, η αγιώτερη γυναίκα, η Παναγία μας. Η Παναγία μας έμεινε άφθορος στην ζωή και στον θάνατο. Η γέννησις του Υιού της δεν έφθειρε την παρθενία της , η αμαρτία δεν έφθειρε την ψυχή της. Ο θάνατός της δεν έφθειρε το σώμα της. Όπως το σώμα του Χριστού έμεινε άφθορο με τον σταυρικό θάνατο, έτσι και το σώμα της Παναγίας μας έμεινε άφθορο. Απέθανε μεν, αλλά έμεινε άφθορο.
Αφού στην Ορθόδοξο Εκκλησία έχουμε άφθορα σώματα αγίων, που τα προσκυνούμε, πόσο μάλλον ήταν φυσικό να μείνη άφθορο και το θεοδόχον σκήνωμα της Μητέρας του Κυρίου και Θεού μας; Και ήταν ποτέ δυνατόν να έμενε στη γη; Όχι. Μετετέθη στον Ουρανό. Η Παναγία μας με τα Εισόδιά Της μπήκε στα Άγια των Αγίων του ναού του Σολομώντος, ενώ με την Κοίμισί Της μπήκε με την πεντακάθαρη, πανέμορφη ψυχή Της και με το ένδοξο άφθορο σώμα Της στα Άγια των Αγίων του Ουρανού.
Αν για τους άλλους ανθρώπους είναι φθορά σώματος ο θάνατος, για την Παναγία μας υπήρξε ζωηφόρος.
Θα γίνη, βέβαια, η μεταστοιχείωσις όλων των πιστών στην κοινή ανάστασι, αλλά στην Παναγίας μας αυτή η μεταστοιχείωσις έγινε τρεις ημέρες μετά την ταφήν Της. Δηλαδή η εκδημία της προς τον Κύριο είναι η αρχή της δευτέρας υπάρξεως της αιωνίου και ως προς την ψυχή και ως προς το σώμα. Δεν ήταν δυνατόν ο θάνατος να κρατήση την «όλην Θεώ ενωθείσαν»…
… Η Παναγία υποδέχθηκε στην γαστέρα Της τον Θεάνθρωπο, τον Υιόν και Λόγον του Θεού, ο Οποίος προσέλαβε την ανθρώπινη φύση από Αυτήν και την ήνωσε με την θεία Του φύσι στην υπόστασί Του. Ο Χριστός την υποδέχεται στον Ουρανό ολόκληρη, και με το σώμα και με την ψυχή. Η Παναγία μας με την υποδοχή του Χριστού, του Θεανθρώπου στην γαστέρα της , έγινε Πλατυτέρα των ουρανών. Το βλέπουμε και στις αγιογραφίες της αγίας εικόνος της ως Πλατυτέρας. Υποδέχθηκε τον Χριστό, τον κράτησε στην κοιλία Της και τον εγέννησε. Ο Χριστός τώρα υποδέχεται στα χέρια Του, στις παλάμες Του , την αγίαν ψυχήν της Θεοτόκου και Μητρός Του. Και ακούμε τώρα τον Άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό να λέγη: «Πώς ο του Θεού Λόγος, ο ταύτης δι’ ευσπλαχνίαν άφατον υιός γενέσθαι καταδεξάμενος, δεσποτικαίς παλάμαις τη παναγία ταύτη και θειοτάτη οία μητρί λειτουργών, την ιεράν ψυχήν υποδέχεται!» ( Α΄ Εγκώμιον εις την Κοίμησιν ) . Η Παναγία μας μερίμνησε ,φρόντισε τον Ιησού Χριστό μας, όσο ήταν παιδί. Τώρα ο Υιός υποδέχεται την Μητέρα Του σαν Βασίλισσα στον Ουρανό. «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» ( Ψαλμ. 44, 45 ) .
Τίμησαν την Παναγία μας οι Απόστολοι . Συνάχθηκαν με μιας στα Ιεροσόλυμα, για να κηδεύσουν το σώμα της Θεοτόκου και μητρός του Διδασκάλου των. Λέγει η Παράδοσι∙ «Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε…». Ας μην αμφιβάλλη κανείς για το πώς συνάχθηκαν οι Απόστολοι από τα πέρατα του κόσμου. Οι Απόστολοι είναι οι αετοί του Πνεύματος. Πώς ξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο ; Ποιος τους έδωσε φτερά στα πόδια κι έτρεξαν παντού; Η δύναμις του Θεού. Αυτή η δύναμις η ίδια και τώρα παραλαμβάνει τους Αποστόλους από τα πέρατα του κόσμου και τους συγκεντρώνει στην Ιερουσαλήμ. Εκείνος που έδωσε το πύρινον άρμα στον Ηλία τον Θεσβίτη κι ανέβηκε ψηλά, Εκείνος που πήρε τον Απόστολο Φίλιππο από τη Γάζα και τον έφερε στην Άζωτο, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις. Εκείνος έστειλε για κάθε για κάθε Απόστολο ειδικό όχημα, όχι σαν κι αυτά που έχουμε εμείς, αλλά νεφέλη φωτεινή, που τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ.
Τίμησαν οι Απόστολοι την μητέρα του Κυρίου και κατάπληκτοι, γεμάτοι θαυμασμό είδαν την Τρίτη ημέρα να λείπη το σώμα από τον τάφο της Γεσθημανής. Τίμησαν την παναγία μας και οι Άγγελοι του ουρανού. Την υποδέχθηκαν κατά την Κοίμησί της ,την δορυφορούσαν , την ξενάγησαν στα ουράνια δώματα, στα ουράνια σκηνώματα. Έκθαμβοι την βλέπουν να ανεβαίνη πιο ψηλά από τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ κατά το Μεγαλυνάριο: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Αγγελική έκπληξις! Βλέπουν το πρώτο ανθρώπινο σώμα να ανεβαίνη και να δοξάζεται στη Βασιλεία των Ουρανών!
Όπως εξεπλάγησαν με την Ανάληψι του Χριστού μας, διότι είδαν οι Άγγελοι να ανεβαίνη Θεός και άνθρωπος ενωμένος μαζί σε μια υπόστασι Θεανθρώπινη- ενώ όταν κατέβηκε για την σάρκωσι ήταν μόνο ο Θεός- έτσι και τώρα εκπλήσσονται με την μετάστασιν της Θεοτόκου. Μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει να υποδέχωνται μόνον ψυχές αγίων σεσωσμένες και λυτρωμένες. Τώρα όμως με την Κοίμησι υποδέχονται και σώμα. Είναι το άχραντον σώμα της Θεοτόκου, που «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε». Όπως εμείς εξεπλάγημεν, όταν είδαμε τον πρώτο αστροναύτη , να ανεβαίνη ψηλά και να περπατά επάνω στην σελήνη, έτσι και οι άγγελοι εξεπλάγησαν, όταν είδαν να πατά πόδι ανθρώπινο στα Άγια των Αγίων του ουρανού. Η Παναγία μας είναι η πρώτη γυναίκα «αστροναύτης», που ανέβηκε υψηλότερα και από τους αγγέλους.
Την Παναγία μας τιμά τέλος ο λαός , ο πιστός και ευσεβής λαός και ιδιαίτερα ο Ελληνικός λαός περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Στην Παναγία μας αφιερώνει τους περισσότερους ναούς. Την Παναγία μας έχουν προστάτιδα τα περισσότερα μοναστήρια μας. Στης Παναγίας μας τις εικόνες τις βυζαντινές – η βυζαντινή αγιογραφία εκφράζει την δογματική θέσι της Εκκλησίας μας – ανάβονται οι περισσότερες λαμπάδες. Την Παναγία μας επικαλούνται στις δύσκολες στιγμές οι πονεμένοι της ζωής. Ποτάμια δάκρυα μπροστά στις άγιες εικόνες της. Η Παναγία μας είναι βαθειά ριζωμένη μέσα στην συνείδηση του Ορθοδόξου λαού μας.
Ευλογημένοι μου Χριστιανοί, σας έδειξα ποιοί τίμησαν και τιμούν την Παναγία. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν τιμούν την Παναγία μας, αλλά ατιμάζουν το πρόσωπό Της.
Συνέβη ένα περιστατικό , όπως ξέρετε, στα γεγονότα της Κοιμήσεως, που το αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός .Όπως ξέρετε, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν ένας μεγάλος ασκητής, που η σπηλιά του είναι μέσα στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη. Λέγει, λοιπόν, ο Άγιος Ιωάννης, ότι την ώρα που οι Απόστολοι και οι πιστοί της πρώτης Εκκλησίας μετέφεραν το σκήνωμα της Παναγίας μας επάνω σε κλινίδιο για να την ενταφιάσουν, ώρμησε ένας Εβραίος και άρπαξε το σκήνωμα για να το ρίξη κάτω αλλά δεν πρόλαβε. Τα χέρια του κόπηκαν αοράτως από Άγγελο του Θεού κι έμειναν κολλημένα στο σκήνωμα της Θεοτόκου. Με το γεγονός αυτό και τον φρικτό πόνο μετενόησε ο Εβραίος και ζήτησε συγγνώμη από την Παναγία μας και το θαύμα έγινε. Πάλι επανήλθαν τα χέρια του στην θέσι τους.
Τότε ασέβησε ένας προς την Παναγία μας . Σήμερα ασεβούν πολλοί. Δεν ακούτε; Οι αντίχριστοι χιλιαστές δεν δέχονται την Θεοτόκο. Μιλάνε για κάποια Μαρία, λες και είναι η κυρά- Μαρία της γειτονιάς τους. Σε τέτοιο σημείο ταπείνωσι.
Οι αιρετικοί προτεστάντες δέχονται μεν το «Θεοτόκος», αλλά δεν δέχονται την Αειπαρθενία της Θεοτόκου. Άλλου είδους βλασφημία αυτή. Το διαμάντι του ουρανού το ρίχνουν μέσα στη λάσπη των σαρκικών ερώτων και των σαρκικών μίξεων κατά τις βλάσφημες δοξασίες τους.
Ακούμε και βλέπουμε και κάποιους παρανοϊκούς Ορθοδόξους να λένε πως τάχα κάποιοι βλέπουν την Παναγία μας και τους υπαγορεύει γράμματα κι επιστολές. Πρόκειται για τους λεγόμενους «φωτισμένους». Είναι εκείνοι οι ανόητοι που στο στόμα της Παναγίας βάζουν τις δικές τους βλακείες.
Και για κάτι άλλο πρέπει όμως να κλάψουμε πολύ. Μυριάδες στόματα, εκατοντάδες χιλιάδες στόματα Ελλήνων, καθημερινώς ανοίγονται σαν τον Άδη και βλασφημούν χυδαιότατα την Πάναγνο Κόρη της Ναζαρέτ. Ένα μικρό υπολογισμό θα κάνω, γιατί τα γνωρίζω. Στους δέκα άνδρες ίσως οι δύο να μη βλασφημούν την Παναγία και τον Χριστό, οι οκτώ σίγουρα ναι. Οπότε υπολογίστε στα εκατομμύρια των ανδρών, πόσοι είναι οι ασεβούντες στο Πρόσωπον της Παναγίας Μητέρας του Θεού μας.
Δεν βλέπετε και το άλλο; Γυναίκες ατιμάζουν την Παναγία μας με την προκλητική τους εμφάνισι και την γύμνια τους τα καλοκαίρια. Από το ένα μέρος ασπάζονται την εικόνα της σεμνής Θεοτόκου και από το άλλο μέρος σκανδαλίζουν, κρημνίζουν και κολάζουν με την προκλητικότητά τους. Και δεν το αντιλαμβάνονται αυτό να το εξομολογηθούν ως αμάρτημα.
Η Παναγία μας θλίβεται για όλη αυτήν την ασέβεια του λαού. Όσοι πιστοί, ας μετανοήσουμε, ας τιμήσουμε σωστά την Παναγία μας κι ας λέμε με πόνο, με πόθο κι αγάπη για τον εαυτό μας και τον πλησίον: «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς τα παιδιά Σου». Αμήν.



Από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
(ΟΜΙΛΙΑΙ)
ΤΟΜΟΣ Α΄
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ




Κοίμησις της Θεοτόκου- 15 Αυγούστου

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΗ;
Ανάβασις

Η ζωή είναι μία ανάβασις και μία κατάβασις. Είναι μια προσγείωσις και μία απογείωσις. Αν δεν προσγειωθή ο αετός, δεν θα απογειωθή. Κι εκείνος, που είναι υπόδειγμα προσγειώσεως και απογειώσεως, είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Θέλησε και κατέβηκε από τον Ουρανό. Προσγειώθηκε ο ίδιος ο Θεός. Πώς λέγεται η προσγείωσις του Θεού; Σάρκωσις. Θέλησε και ανέβηκε από τη γη στον ουρανό. Πώς λέγεται η ανάβασίς του, η απογείωσίς του; Ανάληψις. «Ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς» ( Εφες.4,10 ) . Όταν αποφάσισε να κατεβή , ήταν μόνος του. Μόνο Θεός. Όταν αποφάσισε να ανέβη , δεν ήταν μόνος. Ήταν όχι μόνο Θεός ,αλλά και άνθρωπος. Θεάνθρωπος. Ανέβασε μαζί του τον άνθρωπο, την ανθρώπινη φύσι.
Αυτή την ανθρώπινη φύσι ο Θεός Λόγος την είχε λάβει από την Παναγία. Ήταν ,λοιπόν, δυνατόν να μην ακολουθήση και η Παναγία το ίδιο δρομολόγιο , που ακολούθησε ο Υιός και Θεός της; Είναι δυνατόν να δώσης στο παιδί σου ένα όχημα, και να μη σε πάρη και σένα στο όχημα αυτό; Η Παναγία έγινε το όχημα να κατεβή ο Θεός από τον ουρανό. «Χαίρε όχημα πανάγιον, δι’ ης κατέβη ο Θεός», ψάλλουμε στον Ακάθιστο Ύμνο. Και τώρα ο Υιός της γίνεται το όχημα, για ν’ ανεβή η Παναγία στον ουρανό.
Ανάβασις της Θεοτόκου! Αυτό σημαίνει η Κοίμησις της Παναγίας, η Μετάστασις της Θεοτόκου. Ανάβασις σε ύψη δυσθεώρητα.
Ποιος ανεβαίνει ψηλά; Ο ορειβάτης , που κατακτά την κορυφή ενός βουνού. Και από τον ορειβάτη ψηλότερα ο αεροπόρος , που ξεπερνά τα σύννεφα. Και από τον αεροπόρο ψηλότερα ο Ηλίας ο Προφήτης ( Δ΄ Βασ. 2,4 ) . Και από τον Ηλία ψηλότερα ο Απόστολος Παύλος, που έφθασε «έως τρίτου ουρανού» ( Β ΄Κορ. 12,2 ) . Και από τον Παύλο ψηλότερα οι άγγελοι. Και από τους αγγέλους ψηλότερα; Ένας μόνο άνθρωπος , η Παναγία, « η υψηλοτέρα των ουρανών και καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Η Παναγία είναι η «πλατυτέρα των ουρανών». Λέγει ο ιερός Δαμασκηνός : «Ου γαρ ως Ηλίας εις τον ουρανόν ανελύληθας. Ουχ ως Παύλος έως τρίτου ουρανού μετεβιβάσθης ,αλλ’ έως αυτού του βασιλικού θρόνου του Υιού σου έφθασας, αυτόπτως ορώσα και χαίρουσα και συν πολλή και αφάτω παρεστώτα τη παρρησία… κόσμον ευλογούσα, τα σύμπαντα αγιάζουσα∙ τοις κάμνουσιν άνεσις, τοις πενθούσι παράκλησις, τοις νοσούσιν ίασις…» ( Ιδέ βιβλ. «Θεοτόκος» , σελ. 134 ) .
Η Παναγία κατέχει δύο ρεκόρ ύψους
• Το ένα, όταν ήταν στη γη. Είναι το ρεκόρ της αγιότητος. Αξεπέραστο ρεκόρ. Κανένας δεν μπορεί να το καταρρίψη.
• Το άλλο, στον ουρανό. Είναι το ρεκόρ της θεώσεως.
Την ημέρα της Κοιμήσεώς της εορτάζουμε την κατάκτησι αυτού του δευτέρου ρεκόρ. Η Παναγία ανέβηκε σε τέτοιο ουράνιο ύψος, που κανένας άλλος ούτε ανέβηκε ούτε θ’ ανεβή. Ανέβηκε, επειδή κατέβηκε. Απογειώθηκε σε ύψη δόξας, επειδή προσγειώθηκε σε βάθη ταπεινώσεως. «Ύψωσε ταπεινούς» ( Λουκ. 1,52) . Η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ ανυψώθηκε και έγινε η Βασίλισσα των ουρανών.

1. Από το θάνατο στη ζωή


Όλα αυτά κάπως τα κατανοούμε. Εκείνο, που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι ο θάνατος της Παναγίας. Ήταν ανάγκη να πεθάνη η Παναγία; Δεν μπορούσε ο Θεός και Υιός της να την παραλάβη ζωντανή και να μη διέλθη από το θάνατο; Γιατί πέθανε;
Η ζωή , κάθε ζωή, περνάει από το θάνατο. Και κάθε θάνατος περνάει από τη ζωή.
• Περνάει από τον τάφο της μητρικής κοιλιάς το παιδί , για να βγη στη ζωή.
• Περνάει από τον τάφο της γης ο σπόρος ,για να βγη στην άνοιξι της καρποφορίας.
• Περνάει από τη δύσι ο ήλιος ,για να βγη στην ανατολή. Και ο ήλιος που ονομάζεται Παναγία, «η γυνή η περιβεβλημένη τον ήλιον» (Αποκ. 12, 1 ) , έπρεπε να περάση από τη δύσι, για να βγη στην ανατολή της ανέσπερης ημέρας, της βασιλείας των ουρανών. Λέγει ο Δαμασκηνός: «Ώσπερ ούτος ο ολολαμπής και πολύφωτος ήλιος από του σεληναίου προς μικρόν κρυπτόμενος σώματος, δοκεί μεν πως εκλιμπάνειν και τω ζόφω καλύπτεσθαι και της αίγλης αναλαμβάνειν το σκότος, όμως αυτός του οικείου φωτός ουκ εξίσταται, ούτω και συ, η πηγή του αληθινού φωτός, η αέναος, ο αδαπάνητος αυτοζωής θησαυρός, ει και προς τι χρονικόν διάστημα καλύπτη σωματικώς τω θανάτω, αλλά βρύεις αφθόνως ημίν φωτός… («Θεοτόκος», σελ. 130-132).
Κλαις και θρηνείς, όταν ο ήλιος δύη; Ασφαλώς όχι, διότι ξέρεις ότι μετά τη δύσι θα έλθη η ανατολή. Έτσι συ, ο πιστός χριστιανός, που πιστεύεις στην Ανάστασι του Χριστού, στη Μετάστασι της Παναγίας, στην Κοίμησι των Αγίων, να μην κλαις, όταν ο άνθρωπός σου κλείνη τα μάτια. Έφθασε η δύσις. Αλλά κάθε δύσις σημαίνει και μια ανατολή. Στο άλλο ημισφαίριο της ζωής ανατέλλει.
Να, λοιπόν, γιατί και η Παναγία Θεοτόκος με το ίδιο πορθμείο πέρασε στην αντίπερα όχθη της αιωνιότητος∙ με το πορθμείο του θανάτου. «Ο πάλαι βδελυκτός και μισούμενος θάνατος, νυν ευφημείται και μακαρίζεται. Ο πάλαι πένθους και κατηφείας, δακρύων τε και σκυνθρωπότητος πρόξενος, νυν χαράς αναδέδεικται αίτιος και πανηγύρεως έμπλεως» («Θεοτόκος», σελ. 136)


2. Πέθανε και ο Υιός της

Γιατί πέρασε και η Παναγία από το θάνατο;
Διότι δεν είναι ανώτερη από τον Υιό και Θεό της. Αφού ο Υιός της, ο Ιησούς Χριστός , πέθανε και ετάφη «κατά τας Γραφάς» (Α ΄Κορ. 15, 3 ), πως ήταν δυνατόν να μην πεθάνη και να μην ταφή και η Θεοτόκος, που είναι μεν Παναγία, αλλ’ είναι άνθρωπος σαν κι εμάς;
Πολλές φορές θέλουμε να γινώμεθα ανώτεροι από τον Χριστό! Ο Χριστός πόνεσε, εμείς δεν θέλουμε να πονάμε. Ο Χριστός πέθανε οδυνηρό θάνατο, εμείς γογγύζουμε για το θάνατο κάποιου δικού μας προσώπου ή δεν σκεπτόμεθα , ότι κι εμείς 100% θα πεθάνουμε.
Πολλές φορές θέλουμε να βρούμε το δικό μας δρόμο, που ν’ ανεβούμε στον ουρανό. Δεν υπάρχει. Υποχρεωτικά θα περάσουμε από το δρόμο του Σταυρού και από τα διόδια του θανάτου. Αλλ’ ας μη λησμονούμε, ότι στα διόδια δεν σταματούμε. Συνεχίζουμε το ταξίδι. Έτσι και η Παναγία δεν σταμάτησε στα διόδια του θανάτου. Συνέχισε την πορεία.
Έπρεπε να πεθάνη, όπως πέθανε ο Υιός της. Αλλ’ όπως ο Υιός της μετά τρεις μέρες ανέστη, έτσι και η Μητέρα του μετά τριήμερο ταφή μετέστη. «Ω πως η πηγή της ζωής προν την ζωήν δια μέσου του θανάτου άγεται!» (Θεοτόκος ,σελ.128 ) .
Δεν ήταν δυνατόν για πολύ η νέκρα και ο τάφος να κρατήσουν την Μητέρα της Ζωής. «Τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν∙ ως γαρ Ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν» ( κοντάκιο εορτής) . Το νερό τότε βγαίνει καθαρό και κρυστάλλινο από την πηγή, όταν περάση πρώτα από την πηγή, όταν περάση πρώτα από τα διυλιστήρια της ζωής από την ησυχία στα σπλάχνα της γης. Έτσι και η ζωή της Θεοτόκου έγινε αέναος πηγή, αφού πέρασε για λίγο από τη σιωπή του τάφου, από το διυλιστήριο της γης.

3. Ντύθηκε τη στολή της αφθαρσίας

Επιμένουν πολλοί:
- Μα ήταν ανάγκη να πεθάνη και η Παναγία;
Ναι! Η αλλαγή απαιτούσε κάποιο κρύψιμο. Ποια αλλαγή; Εκείνη, για την οποία μιλάει ο απόστολος Παύλος. Ο άνθρωπος πλάσθηκε από το Θεό ντυμένος τη στολή της αφθαρσίας. Ο Διάβολος κρύφθηκε ύπουλα μέσα στο ωραιότερο πτηνό του παραδείσου ( ο όφις προ της πτώσεως), για να ξεντύση τον άνθρωπο από τη στολή της αφθαρσίας και της αθανασίας και να τον ντύση με τη στολή της φθοράς και του θανάτου.
Και ύστερα; Έρχεται ο Θεός Λόγος από τον ουρανό και κρύβεται από άκρα οικονομία και συγκατάβαση μέσα στον ωραιότερο άνθρωπο, στην Μαρία την Παρθένο, για να ξαναντύση τον άνθρωπο με τη θεοϋφαντη στολή της αφθαρσίας.
Για να περιβληθούμε εμείς τη στολή της θεώσεως . Εκείνος, ο Θεός, ο «αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» ( Ψαλμ. 103, 2) , ντύθηκε με τη στολή, που ποτέ του δεν είχε φορέσει. Ντύθηκε τη στολή της ανθρωπίνης φύσεως και εμφανίσθηκε ως άνθρωπος. Και μέσα σε ποιο χώρο φόρεσε Χριστός, τη στολή της ανθρωπότητος; Μέσα στον τάφος της παρθενικής νηδύος της Θεοτόκου. Έτσι τώρα η Παναγία κλείνεται για λίγο μέσα στον τάφο της Γεσθημανή, για να φορέση τη στολή της αφθαρσίας.
Τι συμβαίνει πολλές φορές με επίσημες κυρίες; Προκειμένου ν’ αλλάξουν φόρεμα, κλειδώνονται για λίγο στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους. Κάπως έτσι ας φαντασθούμε την Παναγία. Είναι η Πρώτη Κυρία, η Βασίλισσα. Προκειμένου , λοιπόν, να παρουσιασθή στους γάμους του Υιού Της, στη βασιλεία των ουρανών, κλείνεται, τρόπον τινά, για λίγο στο θάλαμο της γης, στον τάφο. Εκεί αλλάζει στολή. Λέγει ο απόστολος Παύλος γι’ αυτή την αλλαγή στολής: «Δει το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτον ενδύσασθαι αθανασίαν» ( Α΄ Κορ. 15, 53 ) .
Κάποτε όλοι οι νεκροί θα ενδυθούν τη στολή της αφθαρσίας∙ όλοι εκείνοι , που πέθαναν «εν Κυρίω». Απλώς η στολή της Παναγίας ετοιμάσθηκε κατ’ απόλυτη προτεραιότητα.





Από το βιβλίο : «αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
ΕΟΡΤΑΣΩΜΕΝ ΤΩ ΚΥΡΙΩ
( Λευιτ. 23,39)
ΑΘΗΝΑ 1996


…Ο μακαριστός π. Ιωακείμ αναφέρει στ’ απομνημονεύματά του : «Ήμουν σε αναστάτωση λογισμών, με αφόρητον πόνο εις το στήθος. Έγειρα λίγο εις το κάθισμα ν’ αναπαυθώ και παρακαλώντας την γλυκυτάτην Παναγίαν μας , την ελπίδα των απηλπισμένων, με πήρε λίγο ο ύπνος , χωρίς να διακρίνω αν ήτο πράγματι ύπνος. Αίφνης έλαμψε φως πολύ , που μόλις ημπορούσα να το αντικρύσω. Μέσα εις το λαμπρότατον αυτό φως, είδα την Κυρία Θεοτόκον! Το άχραντον πρόσωπον και τα ενδύματά Της ακτινοβολούσαν αφάνταστα. Έβλεπα με θαυμασμόν το εξαίσιον θέαμα, ενώ το θείον αυτό φως με άρπαξε και μ’ έφερε εις τα δεξιά Της. Τότε η πανάμωμος άπλωσε το χέρι Της και δείχνοντάς μου το σώμα μου ύπτιο στο πάτωμα, μου είπε:
- Βλέπεις;
Εγώ τότε είδα να φυτρώνουν από το … στόμα μου δυο κρίνοι με φύλλα ξιφοειδή, μακρά και καμπύλα. Εις έκαστον δε φύλλον ήσαν με χρυσά γράμματα γραμμένα τα εξής: Υπεραγία Θεοτόκε!... Τα είδα και τα διάβασα ευκρινώς.
Η Κυρία Θεοτόκος τότε μου είπε:
- Ο ένας κρίνος είναι της ψυχής και ο άλλος του σώματος. Όποιος έχει την ελπίδα του σε μένα, δεν φοβάται ούτε σ’ αυτή την ζωή, ούτε στην άλλη!
Μόλις είπε αυτά, έφυγε κι εγώ βρέθηκα πάλιν ακουμπισμένος στο κάθισμα. Άρρητη χαρά και ουράνια γλυκύτητα πλημμύρισε την καρδιά μου…».
Κύριος ο Θεός , αγαπητέ μου κ. Μελινέ, δια πρεσβειών των αγίων και θαυματουργών Αναργύρων (το εκκλησίδιον των οποίων ανεκαίνισε και αυτός μετ’ άλλων ) του έκαμε θαύμα μεγάλο, καθώς τον διέσωσε ,παρά την πτώση του σε βάραθρο, στην σκήτη.
Αργότερα και πάλιν η Κυρία Θεοτόκος τον οικονόμησε και του υπέδειξε να κατευθυνθεί στην Ιερουσαλήμ λέγουσα:
- Είσελθε εις αυτήν την πόλιν και θα εύρης ανάπαυσιν…

Από το βιβλίο «Επίγειοι άγγελοι οι Αγιορείται»
Απόσταγμα σταυρωμένης καρδιάς Αθωνιτών
Μανώλης Μελινός
Σειρά
Πείρα Πατέρων


Η Παναγία χρίει τον ευλαβή μοναχό

Εδώ και μερικά χρόνια, ένας φιλομόναχος νέος είχε παρακολουθήσει μια ολονυκτία σε μια Μονή του Αγίου Όρους με πολλή ευλάβεια. Ήταν η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και, επειδή ήθελε και αυτός να αφιερωθή στον Θεό, σε όλη την αγρυπνία στεκόταν όρθιος και προσευχόταν με κατάνυξη.
Όταν έφθασαν στους Αίνους, ο Ιερεύς έχριε τους Πατέρες και τους προσκυνητάς από το λαδάκι της κανδήλας της Παναγίας. Ο νέος όμως από πολλή ευλάβεια και υπερευαισθησία δεν πλησίασε για να χρισθή, διότι θεωρούσε ανάξιο τον εαυτό του. Όταν πια τελείωσαν όλοι , και έφυγε ο ιερεύς, αισθάνθηκε την ανάγκη μέσα από την καρδιά του να πάη να προσκυνήση τουλάχιστον την Εικόνα της Παναγίας, για να πάρη κι αυτός λίγη Χάρη. Ενώ λοιπόν προσκυνούσε με ευλάβεια την Εικόνα της Παναγίας, έγειρε όμορφα η κανδήλα της και έχυσε λάδι στο κεφάλι του νεαρού, χωρίς να στάξη ούτε κάτω αλλ’ ούτε και στα ρούχα του, παρά μόνο στην κορυφή της κεφαλής του. Ένιωσε δε παράλληλα και μια ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση, που τέτοια δεν είχε νιώσει ποτέ στην ζωή του.
Όταν είδα από μακριά τον νέο, πριν μου διηγηθή ο ίδιος το περιστατικό, επειδή φαινόταν από το αλλοιωμένο του πρόσωπο το θείο γεγονός, τον ρώτησα το του συνέβη, και εκείνος μου το διηγήθηκε με πολλή απλότητα.
Βλέπει λοιπόν κανείς ότι τους πολύ ευλαβείς και ταπεινούς τους χρίει μόνη της η Παναγία και τους αλλοιώνει πνευματικά.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ
ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η Παναγία μας ως βασίλισσα του πόνου

Είναι αλήθεια , ότι η Παναγία μας, από την στιγμή που δέχτηκε το χαρμόσυνο άγγελμα του ερχομού του Λυτρωτού στον κόσμο κι ότι θα γίνει μητέρα του Θεού, από εκείνη την στιγμή, άρχισε ο πόλεμος του διαβόλου.
Και βλέπουμε να βρίσκεται στον πρώτο πόνο η Υπεραγία Θεοτόκος, να μην βρίσκει τόπο να εναποθέσει τον Υιό και Λόγο του Θεού. «Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Και βρέθηκε σ’ ένα σπήλαιο μέσα, εκεί με τα άλογα ζώα. Σαν ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο ήρθε ο Χριστός μας.
Μετά άρχισε ο άλλος πόνος στην Παναγία μας, ο διωγμός του Ηρώδη. «Άγγελος Κυρίου εφάνη κατ’ όναρ τω Ιωσήφ λέγων, παράλαβε το παιδίον και την μητέρα και φεύγε εις την Αίγυπτον». Ξενιτεύεται η Παναγία μας.
Στην συνέχεια, ακολουθεί ο πόνος ο οποίος προερχόταν από την εχθρική στάση των Γραμματέων και των Φαρισαίων προς τον Υιόν της και Θεόν μας. Και αυτή η στάση ήταν συνεχής και ο πόνος της παναγίας μας ήταν συνεχής. Έβλεπε όλους αυτούς να Του φέρονται με τον πιο χειρότερο τρόπο, να Του κάνουν παραπλανητικά ερωτήματα, να προσπαθούν να Τον παγιδεύσουν. Έβλεπε την πώρωση αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι δεν παραδέχονταν τα θαύματα που έκανε ο Κύριός μας.
Πόνεσε πολύ όταν έμαθε την προδοσία του Κυρίου μας από τον μαθητή Του. Πόνεσε φοβερά όταν Τον συνέλαβαν, όταν Τον έφτυναν, Τον ύβριζαν, Τον χτυπούσαν , Τον ειρωνεύονταν, όταν Του έβαλαν το ακάνθινο στεφάνι. Κορυφώθηκε δε ο πόνος στην σταύρωση.
Ήρθε όμως η Ανάσταση και χάρηκε η Παναγία μας. Αλλά η χαρά της Παναγίας μας είναι ολοκληρωμένη, όπως και ο πόνος της Παναγίας μας είναι μεγάλος. Και συνυπάρχουν αυτά τα δύο στην Παναγία μας κι εξακολουθούν να συνυπάρχουν. Γιατί;
Δεν τελείωσε ο πόνος της Παναγίας μας με την σταύρωση του Κυρίου μας, αλλά συνεχίζεται όταν βλέπει τους πιστούς, τους ανθρώπους, τους βαπτισμένους στο όνομα της Αγίας Τριάδος , να παραφέρονται, να υβρίζουν, να βλασφημούν, να κατακρίνουν, να αντιπαθούν, να μισούν.
Και ο πόνος της Παναγίας μας πλεονάζει, όταν βλέπει τις ασθένειες, τους θανάτους, όταν βλέπει διάχυτο πόνο μέσα στην οικογένεια, όταν βλέπει πλήθος, πλήθος πόνου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και γι’ αυτό ως βασίλισσα του πόνου η Παναγία μας προστρέχει στον ανθρώπινο πόνο και προσφέρει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως», αρκεί ο προσευχόμενος και η προσευχομένη να έχουν βαθύτητα πίστεως και προσηλώσεως προς τον Υιό της.
Έτσι, ο κόσμος της πρόσφερε από ευγνωμοσύνη πλήθος ονομάτων. Την ωνόμασε «Κεχαριτωμένη», «βασίλισσα των ουρανών», «σκέπη του κόσμου», «πάντων ελπίδα», «γοργοϋπήκοο», «δεξιά», «φανερωμένη», πλήθος ονομάτων για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη προς τα τόσα και τόσα αγαθά και τις τόσες πρεσβείες που απευθύνει στον Υιό της.
Δεν θα έφταναν ώρες και ημέρες ,ίσως και χρόνια, να κάθεται και να διηγείται κανείς τα άπειρα θαύματα της Παναγίας μας. Είναι το πιο αγαπητό και το πιο τιμώμενο πρόσωπο απ’ όλους τους ανθρώπους, χριστιανούς και μη…

… Κι εμείς μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα, ακούμε καθημερινά να βλασφημούν το όνομα της Παναγίας μας και δεν τολμούμε να τους παρατηρήσουμε.
Εδώ ζυγίζεται η ποιότητα της πίστεως. Όταν λέμε ότι πιστεύουμε, σημαίνει ότι δεχόμεθα και αγαπούμε με όλη μας την καρδιά , τον Χριστό και την Παναγία και τους αγίους μας. Εάν μας ύβριζαν την σαρκική μητέρα δεν θα αντιδρούσαμε; Μας υβρίζουν την μητέρα των μητέρων, την μητέρα του Θεού, αλλά και την δική μας μητέρα και μένουμε απαθείς;
Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε και με τρόπο βέβαια σωστό, ύστερα από προσευχή, να αντιδρούμε και να παρατηρούμε αυτούς οι οποίοι υβρίζουν το όνομα της Παναγίας μας.
«Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν». Η Παναγία μας πρεσβεύει, μεσιτεύει προς τον φιλάνθρωπο Θεό , τον Υιό της . Δεν είναι εκείνη η οποία σώζει. Σώζει δια των πρεσβειών της. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο σωτήρας ο οποίος σταυρώθηκε για μας. Όμως οι παρακλήσεις της Παναγίας μας στον Υιό της και Θεό μας είναι ευπρόσδεκτες. Ο Χτιστός μας «δεν χαλάει το χατήρι», θα λέγαμε της Παναγίας μας.
Κι αυτό φάνηκε από το πρώτο θαύμα που έκανε ο Κύριός μας. Όταν τελείωσε το κρασί στον γάμο της Κανά, τι έκανε η Παναγία μας; Απευθύνθηκε στον Κύριό μας και του είπε: « Τελείωσε το κρασί, κάνε κάτι». Κι εκείνος παρατήρησε , γιατί εκεί φέρθηκε ως Θεός και της απάντησε: «Τι εμοί και σοι γύναι, ούπω ήκει η ώρα μου». Όμως η Παναγία μας , επειδή ήξερε την αγάπη του Υιού της κι ότι δεν θα της χαλούσε το χατήρι, αμέσως έδωσε εντολή στους υπεύθυνους να κάνουν ό,τι τους πει. Βλέπετε την λεπτότητα της Παναγίας μας;
Και πράγματι, διέταξε ο Κύριός μας να γεμίσουν τις υδρίες με νερό κι αφού προσευχήθηκε , έγινε η μετατροπή σε κρασί. Κι έγινε μάλιστα τόσο ωραίο το κρασί, ώστε ν’ απορούν όλοι και να θαυμάζουν .
Κάθε στιγμή, να απευθυνόμεθα με αγάπη αλλά και με εμπιστοσύνη στην Υπεραγία Θεοτόκο και παρακλητικά να της ζητάμε τη βοήθεια, είναι η μητέρα μας η Βασίλισσα του πόνου. Αυτή θα μας προσφέρει ό,τι μας χρειάζεται για την επιτυχία του σκοπού αυτής της ζωής.

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996

Περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Με αισθήματα χαράς , ενθουσιασμού και ευχαριστίας, η εκκλησία μας εορτάζει την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, της μητέρας του Υιού και Λόγου του Θεού, της πλατυτέρας των ουρανών, της αγιωτέρας και τιμιωτέρας των Χερουβείμ και των Σεραφείμ ενδοξωτέρας, την μνήμη της μητέρας όλων ημών των πιστών.
Είναι αλήθεια ότι η Υπεραγία Θεοτόκος δοξάστηκε από τον ίδιο τον Θεό, όταν στον Ευαγγελισμό ο άγγελος του Κυρίου της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου».
Πράγματι, από τότε, με πολλή ταπείνωση η Υπεραγία Θεοτόκος , διότι είχε την αρετή αυτή και μάλιστα σε αφάνταστο βαθμό, ανθρωπίνως σε υπερτέλειο βαθμό, ομολόγησε και είπε : « Ιδού η δούλη του Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» . Αλλά και αργότερα ,όταν συναντήθηκε με την συγγενή της Ελισάβετ, τι είπε; « Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» .
Αλήθεια, ποιος χριστιανός στον πλανήτη μας, υπήρξε ή θα υπάρξει που δεν θα δονείται η καρδιά του από αισθήματα αγάπης και ευγνωμοσύνης προς την Υπεραγία Θεοτόκο;
Είναι η βασίλισσα του πόνου, είναι η βασίλισσα της αγάπης, είναι η βασίλισσα των ουρανών. Είναι για μας όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων, ο γνήσιος ,υπερτέλειος και αγνός εκπρόσωπος στον θρόνο του Θεού. Αυτήν την Υπεραγία Θεοτόκο εορτάζουμε.
Πάντοτε οι πιστοί προσέδιδαν στην Θεοτόκο πλήθος ονομάτων, ανάλογα με τις δωρεές που πήραν απ’ αυτήν, όταν με πίστη απευθύνθηκαν σ’ αυτήν και με θερμή προσευχή. Άλλοι την ονόμασαν «Ελευθερώτρια», άλλοι «Δεξιά». Όλος ο κόσμος της πρόσφερε κι από μία ονομασία ,δείχνοντας έτσι την αγάπη , την ευγνωμοσύνη , την τιμή και την δόξα που ανήκει στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Πράγματι, εάν θα παρατηρήσουμε , αγαπητοί μου αδελφοί, σ’ όλα τα μέρη του κόσμου, σε χριστιανικά μέρη, σε χριστιανικές κοινότητες, θα δούμε να έχουν χτίσει υπερκαλείς και υπέρλαμπρους ναούς ή φτωχικά παρεκκλησάκια στο όνομα της Παναγίας μας. Η δε Εκκλησία μας την τοποθέτησε , πολύ σωστά, στην κεντρική κόγχη του ναού, ώστε μπαίνοντας κανείς μέσα να αντικρύζει το στοργικό βλέμμα της Παναγίας μας, την σκέπη πάντων των χριστιανών, έτσι ώστε βλέποντας ο κάθε πιστός την Παναγία μας να απευθύνεται ευλαβώς προς αυτήν επικαλούμενος την βοήθειά της. Η δε Υπεραγία Θεοτόκος δείχνει τον Παντοκράτορα, τον Υιόν της και Θεό μας.
Η Υπεραγία Θεοτόκος στολίζει τα στήθη όλων των χριστιανών που την κρεμούν σαν φυλαχτό επάνω τους. Στολίζει και κοσμεί τα εικονοστάσια όλων των σπιτιών, τα πλοία, τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα. Βλέπουμε να είναι γεμάτοι όλοι αυτοί οι τόποι με την εικόνας της Παναγίας μας.
Πρεσβεύτρια , λοιπόν, όλων των χριστιανών, βρίσκεται στα κατάβαθα της ψυχής μας και θα έλεγα, βρίσκεται και στην ψυχή μη χριστιανών και ετεροδόξων. Επί παραδείγματι, πολλοί Τούρκοι, πολλοί άνθρωποι της Ασίας, Ινδοί, Κινέζοι σέβονται και αγαπούν την Παναγία.
Και αυτό για να αποδειχτεί ότι η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είναι μόνο για τους χριστιανούς, αλλά είναι η μητέρα όλων των ανθρώπων, αφού ο Θεός είναι δημιουργός όλου του κόσμου.
Αλλά θα ήταν άσκοπος αυτός ο εορτασμός, θα ήταν άσκοπη όλη αυτή η τιμή και η δόξα την οποία προσφέρουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο, εάν δεν εκπληρώνονταν σε μας ο δεύτερος σκοπός του εορτασμού.
Ο πρώτος σκοπός είναι η τιμή που ανήκει στον εορταζόμενο άγιο. Και ο δεύτερος σκοπός είναι η πνευματική ωφέλεια από την μίμηση της ζωής και των αρετών του εορταζομένου αγίου.
Καλούμεθα κι εμείς να αγαπήσουμε πολύ, όπως αγάπησε η Παναγία μας, να πιστέψουμε πολύ κι εμείς, όπως πίστεψε και η Παναγία μας στον λόγο του αρχαγγέλου, να ταπεινωθούμε πολύ, όπως ταπεινώθηκε η Παναγία μας.
Η ταπείνωση δεν είναι ανοησία, είναι η βάση και το θεμέλιο των αρετών. « Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Αυτή ήταν η εκλεκτή δια μέσου των αιώνων για να γίνει η μητέρα του Θεού. Ποια; Αυτή που είχε την ταπείνωση.
Όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας αυτήν την αρετή τοποθέτησαν στα κατάβαθα της ψυχής τους και την είχαν κύριο και καθημερινό μέλημά τους, να είναι ταπεινωμένοι κι όταν τους κατηγορούσαν , συνηθισμένο άλλωστε φαινόμενο στους αγίους , όπως και κάποιος άγιος όταν τον κατηγόρησαν κάποτε κάλεσε τον κατήγορό του και του λέει: « Έλα, παιδί μου. Θέλω να σου εκφράσω τις ευχαριστίες μου για όσα μου είπες, αλλά ήταν πολύ λίγα, εγώ έχω πολύ περισσότερα αμαρτήματα μπροστά σ’ αυτά που μου είπες.
Ποιος από μας θα έλεγε αυτό; Έτσι και μας κάνουν μία μικρή μόνο παρατήρηση γινόμαστε ηφαίστειο. Γιατί; Διότι ο εγωισμός μας είναι φουντωμένος, έχει και παρακλάδια, είναι με περικεφαλαία.
Χρειάζεται, λοιπόν, γι’ αυτό να δεχτούμε την χάρη του Θεού, όπως την δέχτηκε η Παναγία μας, να γίνουμε δοχεία της χάριτος. Και πώς θα ζήσουμε στην άλλη ζωή, μαζί με τους αγίους εάν δεν έχουμε κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, κοινά σημεία με τον Θεό-Πατέρα, τον Υιό το μονογενή και το πανάγιο Πνεύμα και με τους αγίους της εκκλησίας μας; Εάν δεν προσπαθήσουμε να μιμηθούμε τις αρετές τους, που το μέλημα και ο σκοπός της ζωής είναι η μίμηση του Χριστού και η μίμηση των αγίων; Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε μαζί με τον Θεό, μαζί με τους αγίους;
Εδώ βλέπετε δεν μπορούν να ζήσουν μέσα σ’ ένα σπίτι δυο-τρεις άνθρωποι , παρατηρείται μια ασυμφωνία χαρακτήρων. Στην αιωνιότητα , όπου θα ζουν χιλιάδες άγιοι και θεοφόροι πατέρες, πώς κι εμείς θα προστεθούμε όταν δεν είμαστε σύμφωνοι μ’ αυτά που αυτοί έζησαν, μ’ αυτά που αυτοί πρεσβεύουν;
Να προσφέρουμε , λοιπόν, την αγάπη μας στους πρεσβεύοντας αγίους και ιδιαίτερα στην «αγία αγίων πάντων», την Υπεραγία Θεοτόκο που έχει πραγματοποιήσει πλήθος θαυμάτων και ο καθένας μας έχει δει προσωπικά θαύματα και γενικώτερα θαύματα και εθνικά θαύματα. Είναι η υπέρμαχος στρατηγός, είναι η προστάτης των ενόπλων δυνάμεων , είναι η προστάτης πάντων των χριστιανών.
Ας προσπαθήσουμε , λοιπόν, να μιμηθούμε την Παναγία μας και να είμεθα γνήσια τέκνα της , για να ζούμε αιώνια μαζί της.

Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
+Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου»
Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996