ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ (συνέχεια)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης , όπως πληροφορούμεθα από τον βίο του, συχνά, κατά την διάρκεια των πνευματικών του αγώνων και δη της προσευχής, άκουγε κατά Χάριν και κατά δύναμιν , Αγγέλους και Αρχαγγέλους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, τους Θρόνους και τις Κυριότητες, να ψάλλουν, να υμνούν και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεόν.

Τι είδους ακοή ήτο αυτή, εμείς οι σημερινοί χλιαροί και νερόβραστοι χριστιανοί , ακόμα και χλιαροί ιερείς, δεν μπορούμε να καταλάβουμε και, με τα χάλια που έχουμε, αδυνατούμε ακόμα και να τα πιστέψουμε. Κι όμως, είναι όλα αλήθεια, γιατί στους Αγίους δεν λειτουργούν οι σωματικές αισθήσεις, αλλά οι πνευματικές. Γι’ αυτό και μας τονίζει ο ιερός υμνογράφος : «θεοειδής και φωταυγής εγνωρίσθης, αφού «αγγελικής ακήκοας υμνωδίας, Γρηγόριε..» (από την Η΄ ωδή του Κανόνος του Αγίου ) .

Οι δικές μας αισθήσεις, χριστιανοί μου, οι τόσον μολυσμένες από την αμαρτία και τα πάθη, είναι- δυστυχώς – ανήμπορες να γευθούν και «γεύσιν ουράνιον». Να δουν πνευματικά τα κάλλη του Παραδείσου και ν’ ακούσουν «άρρητα ρήματα» ή και να δεχθούν –γιατί όχι; - ακόμη και αποκαλύψεις.

Φτωχικοί οι αγώνες μας; Φτωχά και τα αποτελέσματα και σχεδόν μηδαμινά. Λιγοστές και ισχνές οι προσπάθειες μας για την καταπολέμηση των παθών μας; Ελάχιστες τότε και οι δωρεές και τα χαρίσματα του Αγίου Θεού. Κι αν τυχόν είναι ανύπαρκτη η σπορά του Θεού Λόγου στην καρδιά μας, τότε από πού θα φυτρώσουν οι καρποί του Αγίου Πνεύματος; Από πού;

Αλλ’ ώ του θαύματος! … Η καλή μας προαίρεσις με την Χάρι του Θεού δύναται να τεμαχίζη πάθη, να εξουδετερώνη δαίμονες, να σώζη ακόμα και ψυχές. Η καλή μας ενεργούμενη θέλησις (και υπάρχει , πιστεύω, αυτή) η λίγη υπομονή μας (κι αυτή την  έχουμε) ,η ανοιχτόκαρδη καλωσύνη μας, η ελπίδα μας στον ζώντα Θεόν, η συγχωρητικότητά μας και η μακροθυμία που δείχνουμε προς τον σφάλλοντα αδελφό μας, ο εκκλησιασμός και η θεία Κοινωνία μας, το σωστό δόγμα και οι μικροί μας αγώνες, θα κάνουν το μεγάλο θαύμα με την Χάριν και το έλεος του Θεού να ΣΩΘΗ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ! Απελπισία και απόγνωσις δεν χρειάζονται, γιατί δηλώνουν εγωισμό και υπερηφάνεια.

Όλοι μας λοιπόν, μπορούμε να αποκτήσουμε, έστω και ελάχιστα ψίχουλα, από την εμπειρία της νοεράς Προσευχής και να απολαύσουμε τους θησαυρούς της. Μόνο που μαζί με την αγία αυτή εργασία- προσευχή πρέπει να έχουμε καθαρή συνείδησι, συντετριμμένη καρδιά και να πιστεύουμε ότι είμεθα αμαρτωλοί και ανάξιοι. Γιατί η προσευχή πρέπει να γίνει ένα με την αναπνοή μας, κατά τα αγιοπατερικά «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον» και «Ιησού μνήμη ενωθήτω τη πνοή σου».

Έτσι, προσευχόμενοι αδιαλείπτως θα αγωνιζώμεθα και αγωνιζόμενοι θα καθαριζώμεθα. Καθαριζόμενοι δε, θα φωτιζόμεθα. Φωτιζόμενοι δε, θα πολλαπλασιάζουμε τους πνευματικούς αγώνες και θα στερεούμεθα στην πίστι. Και αυτή η φλογερή μας πίστις θα μας οδηγήση στην ομολογία και στο μαρτύριο. Και όλα αυτά στην τελείωσι, στον αγιασμό και στην θέωσι. Αυτός είναι άλλωστε ο δρόμος μέσα από τον οποίο εβάδισαν και τα πλήθη των Αγίων μας.

Μέρα-νύχτα , και με το κομποσχοινάκι , όλοι μας, να φωνάζουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» κι ας αρχίσουμε από τώρα , από σήμερα, από αυτή τη στιγμή. Ιδού «καιρός ευπρόσδεκτος», για την καλλιέργεια της Ευχής. Και ας μην δικαιολογούμαστε με εκφράσεις του τύπου «δεν ξέρω τι προσευχή να κάνω»! Λέγε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με… Θεέ μου , βοήθησέ με… Παναγία μου σώσε με, με τις πρεσβείες Σου…». Άραγε αυτά δεν ξέρουμε να τα πούμε; Όλοι μας νομίζω τα ξέρουμε…

Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Νώτη Γεωργία