ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ

…Ήρθε ένας κύριος , πριν από είκοσι χρόνια και μου είπε ότι είχε πολλά βάσανα κλπ, και ότι θα ήθελε να κάνη προσευχή, για να μπορέση οικογενειακώς να τα αντιμετωπίζη με περισσότερη καρτερία και υπομονή και, αν είναι δυνατόν, χωρίς γογγυσμό.

-     Αλλά, μη μου πης να λέω (έτσι μου ζήτησε) αυτό το  «Κύριε ,ελέησον… Κύριε ελέησον», όλο το βράδυ! Πες μου έναν άλλο τρόπο, πιο πρακτικό.

Πώς μου ήρθε εκείνη τη στιγμή λοιπόν και του λέω:

-     Υπάρχει ένα βιβλίο στην Εκκλησία μας, που λέγεται Ωρολόγιο (και του το έδειξα). Σ’ αυτό υπάρχουν όλα τα απολυτίκια των Αγίων, από την 1^η Σεπτεμβρίου έως 31 Αυγούστου.

-     Δεν ξέρω να ψάλλω, μου είπε.

-     Να τα διαβάζης. Όταν τελειώνουν τα απολυτίκια, παρακάτω έχει παρακλήσεις, πλήθος από ύμνους και ωδές πνευματικές. Πόση ώρα θα καθήσης να κάνης προσευχή; Μία ώρα; Δυό ώρες; Τρεις ώρες; Διάβαζε από αυτά. Και τελειώνοντας το κάθε απολυτίκιο, να λες π.χ. : «Άγιε Ευστράτιε, , βοήθησέ μας στο σπίτι μας. Άγιε Νικόλαε βοήθησέ με. Αγία μου Βαρβάρα, πρέσβευε υπέρ ημών…». Κάθε φορά που τελειώνεις, λέγε και κάτι παρόμοιο. Στον Χριστό και στην Παναγία θα λες «σώσε μας ή ελέησον ημάς».

Και από τότε άρχισε να τα διαβάζη. Την πρώτη μέρα διάβασε δυο ώρες. Την δεύτερη ημέρα διάβασε τρεις. Έφθασε μέχρι πέντε ώρες να διαβάζη τα απολυτίκια και τις διάφορες παρακλήσεις, που υπάρχουν μέσα στο Ωρολόγιο . ( Στην Αγία Τριάδα, στον Ιησού, Στην Παναγία, μαζί με τους Χαιρετισμούς, στον Άγγελο, στους αγίους Πάντες… , κάνοντας υπακοή ακριβώς σ’ αυτό που τον προέτρεψα) .

Ύστερα από περίπου έναν μήνα, , εκκλησιάστηκε σε κάποιον ναό και την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε, λέγοντάς μου:

-     Άσ’ τα τι έπαθα, πάτερ Στέφανε! Τι έπαθα! Τι έπαθα! Τι φοβερό πράγμα έπαθα!

-     Τι έπαθες;

-     Να, άρχισα να διαβάζω, όπως μου είπες. Και χθες εκκλησιάστηκα στον άγιο Νικόλαο στον Πειραιά. Και ενώ παρακολουθούσα την Θεία Λειτουργία , ξαφνικά ένοιωσα ότι όλοι οι χριστιανοί δίπλα μου , δεν ήταν χριστιανοί, δεν ήταν δηλαδή οι άνδρες από ‘δω, οι γυναίκες από ‘κει…, αλλά γέμισε όλη η εκκλησία από Αγίους!!! Τους οποίους μάλιστα αναγνώριζα! Εγώ δεν τους ήξερα. Πώς τους ανεγνώριζα; Με την ψυχή μου; Με την καρδιά μου; Με τον νου; Δεν γνωρίζω!!! Πω, πω! Πόσο χάρηκα! Γέμισε η ψυχή μου από ευτυχία…, έλεγε και ξανάλεγε  και ξανάλεγε.  Έπεφτε κάτω, έβαζε μετάνοιες, ξανάβαζε, ξανάβαζε, θέλοντας να με ευχαριστήση.

Την επόμενη εβδομάδα ξανάρθε, όμως λυπημένος αυτή τη φορά , και μου είπε:

-     Αυτή ν την Κυριακή που πήγα στην εκκλησία, δεν ήρθε κανένας Άγιος!!!

(Γιατί νόμιζε ότι κάθε φορά που θα πηγαίνη στην εκκλησία θα γινόταν το ίδιο! ) .

-     Εμ , του λέω, δεν είναι έτσι κάθε μέρα! Αυτό το ουράνιο γεγονός που είδες, ήτο μία απάντησις των Αγίων, που σ’ ευχαρίστησαν, επειδή τους διάβαζες κάθε βράδυ τα απολυτίκια.

Πέρασαν τα χρόνια και ο εν λόγω χριστιανός άλλαξε κατοικία και χάθηκε. Πριν από λίγο όμως καιρό, εμφανίστηκε πάλι μπροστά μου. Στην αρχή δεν τον ανεγνώρισα. Είχε αλλάξει η μορφή του. Όμως τον θυμήθηκα, γιατί ήτο ο πρώτος που του συνέστησα να κάνη αυτού του είδους την προσευχή, σαν μια ευλογημένη συνήθεια. ( Βέβαια, αυτό το είδος δεν έχει τη δύναμη της Νοεράς προσευχής, αλλά έχουν δύναμι όμως οι επικλήσεις των Αγίων, ως πρεσβευτών στη Βασιλεία του Θεού ) .

Μου είπε λοιπόν:

-     Α, πάτερ Στέφανε… Μια φορά έγινε αυτό!

-     Ε, μια φορά θα το δης! του είπα. Για να καταλάβης ότι οι Άγιοι είναι παρόντες. Κι όταν ψάλλουμε το απολυτίκιό τους ή ο,τιδήποτε άλλο, αυτοί μας προστατεύουν! Την διατηρείς αυτή την καλή συνήθεια;

-     Την διατήρησα για λίγον καιρό. Ύστερα την άφησα, αφού δεν εμφανίστηκαν ξανά!...

-     Κακώς, πολύ κακώς που άφησες την προσευχή σου, επειδή δεν σου ξαναεμφανίστηκαν οι Άγιοι. Με τις αδυναμίες και τα πάθη που έχεις, θα μπορούσε ο διάβολος με πολλή ευκολία να σου στήση κάποια παγίδα, εμφανιζόμενος  ο ίδιος ως Άγγελος φωτός. Θα τον προσκυνούσες και θα δαιμονιζόσουν ή θα σε έριχνε σε πλάνες και θα σε κόλαζε στους αιώνες. Ευτυχώς που  ο Θεός σε φύλαξε , αμείβοντας την πίστι και την απλότητά σου. Διότι ο σκοπός της οποιασδήποτε προσευχής δεν είναι για να βλέπουμε οράματα με Αγίους ή και φώτα λαμπερά, αλλά για να ελκύσουμε το έλεος του Θεού, που θα διορθώση την άτακτη ζωή μας και που θα μας φωτίση και θα μας οδηγήση στην σωτηρία της ψυχής μας. Αυτές τις συμβουλές σου τις είχα δώσει από την πρώτη φορά που διαμαρτυρήθηκες. Γι’ αυτό θα προσεύχεσαι όπως πρώτα, θα νηστεύης, θα συμμετέχης στα Πανάγια Μυστήρια, με φόβο, πίστι, αγάπη και αληθινή μετάνοια. Θα τηρής τις ευαγγελικές εντολές με πολλή υπομονή και όλα όσα μας διδάσκει η Ορθόδοξη πίστις μας.

Από τότε διορθώθηκε η στάσις του στην προσευχή και μαζί με τα απολυτίκια λέει πλέον συνεχώς προφορικά και την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Από το βιβλίο: “Η «ΕΥΧΗ» ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Νώτη Γεωργία