Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Προσευχή Υμνολογίας και Δοξολογίας για το μεγαλείο του Θεού Δημιουργού



[ Ψαλμοί 8,64,76 (στ. 12-21), 92,94, 96 (στ.1-6 ) 99, 103, 112, 135, (στ. 1-9), 135 (στ.25-26), 148,150]

Κύριε Κύριος μν, ς θαυμαστν τ νομά σου ν πάσ τ γ· τι πήρθη μεγαλοπρέπειά σου περάνω τν ορανν. κ στόματος νηπίων κα θηλαζόντων κατηρτίσω ανον νεκα τν χθρν σου το καταλσαι χθρν κα κδικητήν. τι ψομαι τος ορανούς, ργα τν δακτύλων σου, σελήνην κα στέρας, σ θεμελίωσας·  τί στιν νθρωπος, τι μιμνσκ ατο; υἱὸς νθρώπου, τι πισκέπτ ατόν;  λάττωσας ατν βραχύ τι παρ᾿ γγέλους, δόξ κα τιμ στεφάνωσας ατόν, κα κατέστησας ατν π τ ργα τν χειρν σου· πάντα πέταξας ποκάτω τν ποδν ατο,  πρόβατα, κα βόας πάσας, τι δ κα τ κτήνη το πεδίου,  τ πετειν το ορανο κα τος χθύας τς θαλάσσης, τ διαπορευόμενα τρίβους θαλασσν. 1 Κύριε Κύριος μν, ς θαυμαστν τ νομά σου ν πάσ τ γ».
«Σοί  πρέπει μνος, Θεός, ν Σιών, κα σο ποδοθήσεται εχ ν Ιερουσαλήμ. εσάκουσον προσευχς μου· πρς σ πσα σρξ ξει.  λόγοι νόμων περεδυνάμωσαν μς, κα τας σεβείαις μν σ λάσ.  μακάριος ν ξελέξω κα προσελάβου· κατασκηνώσει ν τας αλας σου. πλησθησόμεθα ν τος γαθος το οκου σου· γιος ναός σου, θαυμαστς ν δικαιοσύν. πάκουσον μν, Θεός, σωτρ μν, λπς πάντων τν περάτων τς γς κα τν ν θαλάσσ μακράν,  τοιμάζων ρη ν τ σχύϊ ατο, περιεζωσμένος ν δυναστείᾳ,   συνταράσσων τ κτος τς θαλάσσης, χους κυμάτων ατς. ταραχθήσονται τ θνη,  κα φοβηθήσονται ο κατοικοντες τ πέρατα π τν σημείων σου· ξόδους πρωΐας κα σπέρας τέρψεις.  πεσκέψω τν γν κα μέθυσας ατήν, πλήθυνας το πλουτίσαι ατήν· ποταμς το Θεο πληρώθη δάτων· τοίμασας τν τροφν ατν, τι οτως τοιμασία.  τος αλακας ατς μέθυσον, πλήθυνον τ γεννήματα ατς, ν τας σταγόσιν ατς εφρανθήσεται νατέλλουσα.  ελογήσεις τν στέφανον το νιαυτο τς χρηστότητός σου, κα τ πεδία σου πλησθήσονται πιότητος·  πιανθήσεται τ ρη τς ρήμου, κα γαλλίασιν ο βουνο περιζώσονται.  νεδύσαντο ο κριο τν προβάτων, κα α κοιλάδες πληθυνοσι στον· κεκράξονται, κα γρ μνήσουσιν»
«ἐμνήσθην τν ργων Κυρίου, τι μνησθήσομαι π τς ρχς τν θαυμασίων σου  κα μελετήσω ν πσι τος ργοις σου κα ν τος πιτηδεύμασί σου δολεσχήσω. Θεός, ν τ γίῳ δός σου· τίς Θες μέγας ς Θες μν; σ ε Θες ποιν θαυμάσια, γνώρισας ν τος λαος τν δύναμίν σου·   λυτρώσω ν τ βραχίονί σου τν λαόν σου, τος υος ᾿Ιακβ κα ᾿Ιωσήφ. (διάψαλμα). εδοσάν σε δατα, Θεός, εδοσάν σε δατα κα φοβήθησαν, ταράχθησαν βυσσοι, πλθος χους δάτων, φωνν δωκαν α νεφέλαι, κα γρ τ βέλη σου διαπορεύονται·  φων τς βροντς σου ν τ τροχ, φαναν α στραπαί σου τ οκουμέν, σαλεύθη κα ντρομος γενήθη γ. ν τ θαλάσσ α δοί σου, κα α τρίβοι σου ν δασι πολλος, κα τ χνη σου ο γνωσθήσονται. δήγησας ς πρόβατα τν λαόν σου ν χειρ Μωϋσ κα ᾿Ααρών»».
«Ο Κύριος βασίλευσεν, επρέπειαν νεδύσατο, νεδύσατο Κύριος δύναμιν κα περιεζώσατο· κα γρ στερέωσε τν οκουμένην, τις ο σαλευθήσεται. τοιμος θρόνος σου π τότε, π το αἰῶνος σ ε. πραν ο ποταμοί, Κύριε, πραν ο ποταμο φωνς ατν· ροσιν ο ποταμο πιτρίψεις ατν.  π φωνν δάτων πολλν θαυμαστο ο μετεωρισμο τς θαλάσσης, θαυμαστς ν ψηλος Κύριος.  τ μαρτύριά σου πιστώθησαν σφόδρα· τ οκ σου πρέπει γίασμα, Κύριε, ες μακρότητα μερν».
 «Δετε γαλλιασώμεθα τ Κυρίῳ, λαλάξωμεν τ Θε τ Σωτρι μν·  προφθάσωμεν τ πρόσωπον ατο ν ξομολογήσει κα ν ψαλμος λαλάξωμεν ατ.  τι Θες μέγας Κύριος κα Βασιλες μέγας π πσαν τν γν·  τι ν τ χειρ ατο τ πέρατα τς γς, κα τ ψη τν ρέων ατο εσιν·  τι ατο στιν θάλασσα, κα ατς ποίησεν ατήν, κα τν ξηρν α χερες ατο πλασαν.  δετε προσκυνήσωμεν κα προσπέσωμεν ατ κα κλαύσωμεν ναντίον Κυρίου, το ποιήσαντος μς·  τι ατός στιν Θες μν, κα μες λας νομς ατο κα πρόβατα χειρς ατο.  σήμερον, ἐὰν τς φωνς ατο κούσητε, μ σκληρύνητε τς καρδίας μν, ς ν τ παραπικρασμ κατ τν μέραν το πειρασμο ν τ ρήμ,  ο πείρασάν με ο πατέρες μν, δοκίμασάν με κα εδον τ ργα μου. τεσσαράκοντα τη προσώχθισα τ γενε κείν κα επα· ε πλαννται τ καρδίᾳ, ατο δ οκ γνωσαν τς δούς μου, ς μοσα ν τ ργ μου· ε εσελεύσονται ες τν κατάπαυσίν μου».
«Ο Κύριος βασίλευσεν, γαλλιάσθω γ, εφρανθήτωσαν νσοι πολλαί. νέφη κα γνόφος κύκλ ατο, δικαιοσύνη κα κρίμα κατόρθωσις το θρόνου ατο. πρ ναντίον ατο προπορεύσεται κα φλογιε κύκλ τος χθρος ατο·  φαναν α στραπα ατο τ οκουμέν, εδε κα σαλεύθη γ.  τ ρη σε κηρς τάκησαν π προσώπου Κυρίου, π προσώπου Κυρίου πάσης τς γς. νήγγειλαν ο ορανο τν δικαιοσύνην ατο, κα εδοσαν πάντες ο λαο τν δόξαν ατο».
«Αλαλάξατε τ Κυρίῳ, πσα γ, δουλεύσατε τ Κυρίῳ ν εφροσύν, εσέλθετε νώπιον ατο ν γαλλιάσει.  γντε τι Κύριος, ατός στιν Θες μν, ατς ποίησεν μς κα οχ μες· μες δ λας ατο κα πρόβατα τς νομς ατο.  εσέλθετε ες τς πύλας ατο ν ξομολογήσει, ες τς αλς ατο ν μνοις. ξομολογεσθε ατ, ανετε τ νομα ατο,  τι χρηστς Κύριος, ες τν αἰῶνα τ λεος ατο, κα ως γενες κα γενες λήθεια ατο».
«Ευλόγει, ψυχή μου, τν Κύριον. Κύριε Θεός μου, μεγαλύνθης σφόδρα, ξομολόγησιν κα μεγαλοπρέπειαν νεδύσω ναβαλλόμενος φς ς μάτιον, κτείνων τν ορανν σε δέρριν·   στεγάζων ν δασι τ περα ατο, τιθες νέφη τν πίβασιν ατο, περιπατν π πτερύγων νέμων·   ποιν τος γγέλους ατο πνεύματα κα τος λειτουργος ατο πυρς φλόγα. θεμελιν τν γν π τν σφάλειαν ατς, ο κλιθήσεται ες τν αἰῶνα το αἰῶνος. βυσσος ς μάτιον τ περιβόλαιον ατο, π τν ρέων στήσονται δατα·  π πιτιμήσεώς σου φεύξονται, π φωνς βροντς σου δειλιάσουσιν.  ναβαίνουσιν ρη κα καταβαίνουσι πεδία ες τν τόπον ν θεμελίωσας ατά·  ριον θου, ο παρελεύσονται, οδ πιστρέψουσι καλύψαι τν γν. ξαποστέλλων πηγς ν φάραγξιν, ν μέσον τν ρέων διελεύσονται δατα·  ποτιοσι πάντα τ θηρία το γρο, προσδέξονται ναγροι ες δίψαν ατν·  π᾿ ατ τ πετειν το ορανο κατασκηνώσει, κ μέσου τν πετρν δώσουσι φωνήν. ποτίζων ρη κ τν περων ατο, π καρπο τν ργων σου χορτασθήσεται γ. ξανατέλλων χόρτον τος κτήνεσι κα χλόην τ δουλείᾳ τν νθρώπων το ξαγαγεν ρτον κ τς γς·  κα ονος εφραίνει καρδίαν νθρώπου το λαρναι πρόσωπον ν λαίῳ, κα ρτος καρδίαν νθρώπου στηρίζει. χορτασθήσονται τ ξύλα το πεδίου, α κέδροι το Λιβάνου, ς φύτευσας. κε στρουθία ννοσσεύσουσι, το ρωδιο οκία γεται ατν. ρη τ ψηλ τας λάφοις, πέτρα καταφυγ τος λαγωος. ποίησε σελήνην ες καιρούς, λιος γνω τν δύσιν ατο. θου σκότος, κα γένετο νύξ· ν ατ διελεύσονται πάντα τ θηρία το δρυμο. σκύμνοι ρυόμενοι το ρπάσαι κα ζητσαι παρ τ Θε βρσιν ατος. νέτειλεν λιος, κα συνήχθησαν κα ες τς μάνδρας ατν κοιτασθήσονται. ξελεύσεται νθρωπος π τ ργον ατο κα π τν ργασίαν ατο ως σπέρας. ς μεγαλύνθη τ ργα σου, Κύριε· πάντα ν σοφίᾳ ποίησας, πληρώθη γ τς κτίσεώς σου. ατη θάλασσα μεγάλη κα ερύχωρος, κε ρπετά, ν οκ στιν ριθμός, ζα μικρ μετ μεγάλων·  κε πλοα διαπορεύονται, δράκων οτος, ν πλασας μπαίζειν ατ. πάντα πρς σ προσδοκσι, δοναι τν τροφν ατν ες εκαιρον. δόντος σου ατος συλλέξουσιν, νοίξαντός σου τν χερα, τ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος. ποστρέψαντος δέ σου τ πρόσωπον ταραχθήσονται· ντανελες τ πνεμα ατν, κα κλείψουσι κα ες τν χον ατν πιστρέψουσιν. ξαποστελες τ πνεμά σου, κα κτισθήσονται, κα νακαινιες τ πρόσωπον τς γς. τω δόξα Κυρίου ες τος αἰῶνας, εφρανθήσεται Κύριος π τος ργοις ατο·   πιβλέπων π τν γν κα ποιν ατν τρέμειν, πτόμενος τν ρέων κα καπνίζονται. σω τ Κυρίῳ ν τ ζω μου, ψαλ τ Θε μου ως πάρχω·  δυνθείη ατ διαλογή μου, γ δ εφρανθήσομαι π τ Κυρίῳ. κλείποιεν μαρτωλο π τς γς κα νομοι, στε μ πάρχειν ατούς. ελόγει, ψυχή μου, τν Κύριον».
«Ανετε, παδες, Κύριον, ανετε τ νομα Κυρίου·  εη τ νομα Κυρίου ελογημένον π το νν κα ως το αἰῶνος. π νατολν λίου μέχρι δυσμν ανετν τ νομα Κυρίου. ψηλς π πάντα τ θνη Κύριος, π τος ορανος δόξα ατο. τίς ς Κύριος Θες μν; ν ψηλος κατοικν κα τ ταπειν φορν ν τ οραν κα ν τ γ, γείρων π γς πτωχν κα π κοπρίας νυψν πένητα  το καθίσαι ατν μετ ρχόντων, μετ ρχόντων λαο ατο·   κατοικίζων στεραν ν οκ, μητέρα π τέκνοις εφραινομένην».
 «Εξομολογεσθε τ Κυρίῳ, τι γαθός, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  ξομολογεσθε τ Θε τν θεν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  ξομολογεσθε τ Κυρίῳ τν κυρίων, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι θαυμάσια μεγάλα μόν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι τος ορανος ν συνέσει, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ στερεώσαντι τν γν π τν δάτων, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τ ποιήσαντι φτα μεγάλα μόν, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τν λιον ες ξουσίαν τς μέρας, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο·  τν σελήνην κα τος στέρας ες ξουσίαν τς νυκτός, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο».
«Ο διδος τροφν πάσ σαρκί, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο. ξομολογεσθε τ Θε το ορανο, τι ες τν αἰῶνα τ λεος ατο».
«Ανετε τν Κύριον κ τν ορανν· ανετε ατν ν τος ψίστοις. ανετε ατόν, πάντες ο γγελοι ατο· ανετε ατόν, πσαι α δυνάμεις ατο. ανετε ατν λιος κα σελήνη, ανετε ατν πάντα τ στρα κα τ φς. ανετε ατν ο ορανο τν ορανν κα τ δωρ τ περάνω τν ορανν. ανεσάτωσαν τ νομα Κυρίου, τι ατς επε, κα γενήθησαν, ατς νετείλατο, κα κτίσθησαν. στησεν ατ ες τν αἰῶνα κα ες τν αἰῶνα το αἰῶνος· πρόσταγμα θετο, κα ο παρελεύσεται. ανετε τν Κύριον κ τς γς, δράκοντες κα πσαι βυσσοι· πρ, χάλαζα, χιών, κρύσταλλος, πνεμα καταιγίδος, τ ποιοντα τν λόγον ατο·  τ ρη κα πάντες ο βουνοί, ξύλα καρποφόρα κα πσαι κέδροι·  τ θηρία κα πάντα τ κτήνη, ρπετ κα πετειν πτερωτά·  βασιλες τς γς κα πάντες λαοί, ρχοντες κα πάντες κριτα γς· νεανίσκοι κα παρθένοι, πρεσβύτεροι μετ νεωτέρων·  ανεσάτωσαν τ νομα Κυρίου, τι ψώθη τ νομα ατο μόνου· ξομολόγησις ατο π γς κα ορανο. κα ψώσει κέρας λαο ατο· μνος πσι τος σίοις ατο, τος υος ᾿Ισραήλ, λα γγίζοντι ατ».
«Ανετε τν Θεν ν τος γίοις ατο, ανετε ατν ν στερεώματι τς δυνάμεως ατο·  ανετε ατν π τας δυναστείαις ατο, ανετε ατν κατ τ πλθος τς μεγαλωσύνης ατο. ανετε ατν ν χ σάλπιγγος, ανετε ατν ν ψαλτηρίῳ κα κιθάρ·  ανετε ατν ν τυμπάν κα χορ, ανετε ατν ν χορδας κα ργάν·  ανετε ατν ν κυμβάλοις εὐήχοις, ανετε ατν ν κυμβάλοις λαλαγμο. πσα πνο ανεσάτω τν Κύριον. λληλούϊα».

Από το βιβλίο: «ΟΙ ΨΑΛΜΟΙ
για κάθε περίσταση»
Γ ΄ έκδοση
Βελτιωμένη & επαυξημένη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αρχειοθήκη ιστολογίου