«Η ζωή και το έργο του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ» ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Το υπόβαθρο του Αποστόλου των Εθνών

Είναι γνωστό ότι ο Απόστολος Παύλος είχε ένα τελείως διαφορετικό υπόβαθρο από όλους τους άλλους Αποστόλους. Οι μαθητές του Κυρίου μας Ιησού Χριστού προέρχονταν από το χώρο του Ισραήλ, στον οποίο περιόρισε το κήρυγμά Του και ό ίδιος ο Χριστός. Ήταν άνθρωποι, που προέρχονταν από τη Γαλιλαία, δηλαδή από το βόρειο Ισραήλ, με σημαντικές ανησυχίες και βαθιά γνώση των Γραφών, ώστε να ζουν με την ελπίδα της έλευσης του Μεσσία.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν ένας άνθρωπος με διαφορετικές καταβολές . Είχε γεννηθεί και ανδρωθεί έξω από τον Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας Εβραίος προσηλωμένος στις παραδόσεις του λαού του. Η γενέτειρά του, η Ταρσός της Κιλικίας, βρισκόταν στη Νότια Μικρά Ασία και ήταν μία ελληνική πόλη. Θεωρήθηκε μάλιστα ως σημαντικότερη σε ελληνική παιδεία από μεγάλες πόλεις της εποχής του Αποστόλου, όπως η Αθήνα και Αλεξάνδρεια, λόγω της ύπαρξης εκεί αρκετών στωικών φιλοσόφων.
Από το γεγονός ότι ο Απόστολος γεννήθηκε σε ελληνικό περιβάλλον και, μάλιστα, με την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, την οποία διέθεταν μόνο κάποιοι πολίτες της Ρώμης και κάποιοι ακόμη προνομιούχοι κάτοικοι της αυτοκρατορίας, θα πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ανήκε ή γνώριζε τη μερίδα των ελληνιστών Εβραίων, των ανθρώπων δηλαδή που είχαν έλθει σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό, τον είχαν προσλάβει και τον είχαν προσαρμόσει στη δική τους ιουδαϊκή πίστη. Αν ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν ο ίδιος ένας ελληνιστής Εβραίος, με τη στενή έννοια του όρου, καθώς ανήκε στην τάξη των προσηλωμένων στο μωσαϊκό Νόμο Φαρισαίων, όπως θα δούμε παρακάτω, εν τούτοις είχε έρθει οπωσδήποτε σε επαφή με τον κόσμο τους και τις ιδέες τους, όπως και με τον κόσμο και τη φιλοσοφία των ίδιων των Ελλήνων.
Ο επηρεασμός αυτός φαίνεται και από το γεγονός ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει όλες τις επιστολές του στην ελληνική γλώσσα με ιδιαίτερη δύναμη και χάρη. Χρησιμοποίησε τα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης , την οποία γνώριζε σε τέλειο βαθμό, από το σημαντικότερο δημιούργημα των ελληνιστών Εβραίων, την περίφημη μετάφραση των εβδομήκοντα, ενώ, παράλληλα, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει αποφθέγματα που βρίσκονταν στην ελληνική γραμματεία, με ιδιαίτερη αναφορά σε όρους των στωικών φιλοσόφων.
Επομένως, έχει τοποθετηθεί το ερώτημα πόσο ο Απόστολος Παύλος επηρεάζεται από τον Ελληνισμό και αν αυτός αλλοιώνει τον Ιουδαϊσμό του. Οι απόψεις που επικρατούν είναι ότι ο απόστολος υπήρξε απόλυτα ή τουλάχιστον κατά βάση Ιουδαίος , παρά την επιρροή της ελληνικής σκέψης στη δική του σκέψη. Τελικά, όμως, αυτές οι απόψεις παραθεωρούν την ουσία της σκέψης του μεγάλου Αποστόλου, αλλά και της άοκνης και ασταμάτητης δράσης του: Μωρία για τους Έλληνες, σκάνδαλο για τους Ιουδαίους.
Ο Απόστολος Παύλος είναι στοχαστής πρωτότυπος όσο πρωτότυπος είναι και ο ρόλος του. Ο Παύλος είναι Απόστολος που οργώνει την Ανατολή και τη Δύση, γράφει επιστολές προς τις Εκκλησίες που ιδρύει με προφανές το ιουδαϊκό του υπόβαθρο και την ελληνική επιρροή, για να κηρύξει τον Χριστό «Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν». Δάσκαλος του δεν είναι ούτε ο μωσαϊκός νόμος, τον οποίο γνωρίζει τέλεια, ούτε η ελληνική σοφία, από την οποία επηρεάστηκε ως κάποιο βαθμό , αλλά η εμπειρία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, η ζωή μέσα στον Χριστό: «ζω δε ουκέτι εγώ ,ζη δε εν εμοί Χριστός». Έτσι, ενώ οι Ιουδαίοι ζητούν σημεία και οι Έλληνες σοφία, ο σταυρωμένος Χριστός δεν είναι παρά σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους Έλληνες. Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται να αποκόπτονται οι δεσμοί του κηρύγματός του, τόσο από τον Ιουδαϊσμό όσο και από τον Ελληνισμό. Όμως, για όσους σώζονται ,είτε Ιουδαίους είτε Έλληνες, ο Χριστός είναι η Δύναμη (Ιουδαίοι) και η Σοφία (Έλληνες) του Θεού. Επομένως, όλοι μπορούσαν να βρουν αυτό που αναζητούσαν , αν αναθεωρούσαν τα νοήματα που έδιναν στις έννοιες αυτές ως τότε. Αυτό που προσφέρεται από τον Απόστολο Παύλο τελικά δεν είναι ούτε μία νέα ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου, ούτε μια νέα φιλοσοφική διδασκαλία, αλλά ένα πρόσωπο: ο Χριστός.
Αυτή η πραγματικότητα ίσως έδωσε στον μεγάλο Απόστολο την ικανότητα να δει ότι ο κόσμος της εποχής του είχε ανάγκη από το Ευαγγέλιο του Χριστού και ότι αυτό δεν έπρεπε να περιοριστεί στο χώρο του Ισραήλ ούτε να αποτελέσει μία απλή συνέχεια της ιουδαϊκής θρησκείας, μεταφέροντας όλες τις συνήθειες και τα έθιμα των Εβραίων. Ο Απόστολος αγωνίστηκε –όπως προκύπτει από τις επιστολές του, το έκανε πολλές φορές εντελώς μόνος – για να αποδείξει ότι το Ευαγγέλιο άνοιγε μια νέα εποχή στην ιστορία του κόσμου, έκλεινε την εποχή του Νόμου του Μωυσή, ο οποίος είχε χρησιμεύσει ακριβώς για να προετοιμάσει την έλευση του Μεσσία, και άνοιγε την εποχή της Χάριτος του Θεού δημιουργώντας μια εντελώς νέα πραγματικότητα. Η πεποίθηση αυτή τον έκανε να ταξιδέψει σε ένα μεγάλο μέρος των εδαφών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και, παρά τους διωγμούς και τις περιπέτειες , να κατορθώσει να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού σε ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού κόσμου της εποχής του, ανοίγοντας το κεφάλαιο της μεταστροφής του ειδωλολατρικού κόσμου στον Χριστιανισμό.

Από το βιβλίο : «Η ζωή και το έργο του
ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ»
ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ ΝΑΟΎ ΑΠ.ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΚΟΡΙΝΘΟΣ 2009