«π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ- Εκκλησία και Νέοι χωρίς Αερόσακο»

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΙ:
ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΟΥΝ;ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΕΙ;

Είκοσι χρόνια χειμωνιάτικα. / Τα μαλλιά του στον άνεμο / και η ματιά του από χώμα / και μη βλέποντας καλά / για κηπουρό με πήρε / και με παράπονο ρωτούσε: / «Ότι ήραν τον Κύριόν μου / και ουκ οίδα πού έθηκαν Αυτόν»
( Ιω. 20: 13-15 ) .
(Φωνήεντες Στεναγμοί, εκδ. Αρμός, σ.29 )


«ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΤΕΡΟΣ», εδιηγείτο στους αδελφούς ο Αββάς Μακάριος, «έπεσα κάποτε σε ακηδία. Βγήκα λοιπόν από την καλύβα μου και περιπλανιόμουν άσκοπα στην έρημο, για να διασκεδάσω την θλίψη μου. Επιθυμούσα να βρω κάποιον άνθρωπο να μου ειπή δυο λόγια ωφέλιμα. Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα μικρό τσοπανόπουλο ,που έβοσκε πιο κάτω τις αγελάδες του. Μου ήλθε τότε στο λογισμό να το ρωτήσω:
» - Τι να κάνω, παιδί μου, που πεινώ;
» - Και δεν τρως ;μου αποκρίθηκε , σηκώνοντας με αδιαφορία τους ώμους του.
» - Έφαγα ,γιε μου, μα ξαναπείνασα.
- Φάγε πάλι, μου είπε.
- Έφαγα και ξανάφαγα ο δόλιος, μα πάλι πεινώ.
- Μα βόιδι είσαι, Αββά , που θες διαρκώς να μασουλίζεις, μου είπε, ξεσπώντας σ’ ένα περιπαιχτικό γέλιο.
- Καλά σου λέει το παιδί, είπα στον λογισμό μου, και γύρισα διδαγμένος στο κελλί μου».
Το περιστατικό αυτό έρχεται να διευρύνει το θέμα της εισηγήσεώς μου στις διαστάσεις που δικαιούται. Οι νέοι που διοργανώνουν το συνέδριο είχαν την ταπείνωση που χρειάζεται για να κάνουν λάθος στον τίτλο, δηλαδή να διερωτηθούν μόνο αν ο νέος θ’ ακούσει την εκκλησία. Εγώ, ως στέλεχος της Εκκλησίας, υποχρεούμαι να προσθέσω : Θ’ ακούσει και η Εκκλησία τους νέους;
Η βοήθεια που μπορούν να προσφέρουν οι νέοι εν προκειμένω στα στελέχη της Εκκλησίας δεν περιορίζεται μόνο στην διερώτηση για τον βαθμό βοδινότητας του καθενός μας λόγω της απληστίας μας. Υπάρχει πληθώρα άλλων παθών για τη διάγνωση των οποίων έχουμε ανάγκη την φρέσκια νεανική ματιά. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ,δεν δικαιούμαστε την επωνυμία του Χριστιανού στο βαθμό που κλωτσάμε σαν γάιδαροι, είμαστε λαίμαργοι σαν αρκούδες, μνησικακούμε σαν καμήλες, αρπάζουμε σαν λύκοι, δαγκώνουμε σαν σκορπιοί, είμαστε ύπουλοι σαν αλεπούδες, διατηρούμε δηλητήριο πονηριάς σαν οχιές κ.ο.κ.
Καθώς κανείς δεν μετατρέπεται σε «ζώο» από μία μεμονωμένη πτώση αλλά από τη συστηματική και μακροχρόνια δουλεία σε κάποιο πάθος, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς οι σημερινοί θύραθεν νέοι – σε αντίθεση με τους πιστούς- εμφανίζονται απροσδόκητα επιεικείς απέναντι σε μεμονωμένες αμαρτίες των κληρικών, αλλά ανελέητα αυστηροί απέναντι στις εν ψυχρώ προμελετημένες και μεθοδευμένες όπως φιλαργυρία, η αρχομανία, ο ανταγωνισμός ,το μίσος, η διαπλοκή, η μηχανορραφία, η αποπλάνηση ανηλίκων ή ενηλίκων πιστών κτλ. Έτσι, άξιον και δίκαιον είναι, πριν τα εκκλησιαστικά στελέχη αποπειραθούμε να μετατρέψουμε τους νέους από ανθρώπους σε αγίους, να τους αφήσουμε να μετατρέψουν αυτοί εμάς από «ζώα» σε ανθρώπους.
Τα παραπάνω ενδέχεται να ξενίσουν, ίσως και να ενοχλήσουν, αν εκληφθούν ως αφ’ υψηλού ηθικές αξιολογήσεις. Δόξα τω Θεώ, διαθέτουμε εκλεκτά εκκλησιαστικά στελέχη, κληρικούς και λαϊκούς, που αγωνίζονται αποτελεσματικά κατά των παθών τους και προσεγγίζουν ουσιαστικά τους νέους. Είναι γεγονός ότι από πολλούς πιστούς ακούγεται η στερεότυπη βεβαιότητα: «αν είχαμε περισσότερη αρετή οι νέοι θ’ ανταποκρίνονταν». Ίσως ,ανεξαρτήτως ηλικίας, ν’ αποτελεί αξιόπιστο μετρητή της νεανικότητος η ικανότητα ν’ ανιχνεύει κανείς την αληθινή αρετή από την εμπορεύσιμη αγιοσχημία. Η τελευταία κατ’ ουσίαν συνιστά υποκρισία, η δε επικράτεια της υποκρισίας είναι πολύ ευρύτερη απ όσο νομίζουμε . Ο αγγελισμός από τη μια και ο ακτιβισμός από την άλλη έχουν μετατραπεί σε επίσημα εκκλησιαστικά αντανακλαστικά. Πόση αφέλεια κρύβει η ανομολόγητη αλλά τόσο διαδεδομένη πεποίθησή μας πως τα πεπραγμένα μας είναι τάχα σε θέση να σκεπάσουν την απουσία ήθους και αρετής.
Παρ’ όλα αυτά, όμως δεν είναι αυτό το σκεπτικό μου. Χωρίς να παραγνωρίζω, φυσικά, την άρρητη δύναμη της αγιότητος , το κέντρο του προβληματισμού μου σήμερα βρίσκεται αλλού.
Ο γνωστός θεολόγος και φίλος Θανάσης Παπαθανασίου είχε προ ετών με οξυδέρκεια διατυπώσει το ερώτημα : οι νέοι μας ενδιαφέρουν γι’ αυτό που είναι ή μόνο ως υποψήφιοι ενήλικες; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά διαθέτει άμεσο ενδιαφέρον διότι, όπως αποδεικνύει η πράξη , όσο είναι κάποιος νέος έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να μας επισημάνει πως συμπεριφερόμαστε σαν βόδια κτλ., ικανότητα που συνήθως χάνει καθώς μεγαλώνει (ίσως διότι βοδινοποιείται και ο ίδιος) . Αν λοιπόν είμαστε διατεθειμένοι να καλωσορίσουμε την ίδια την νεανικότητά τους, χρειάζεται να την αξιοποιήσουμε οξύνοντας αναλόγως και τα δικά μας αισθητήρια. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον διότι ο λαός έχει συνδέσει την δυσκολία και την βραδύτητα κατανοήσεως με το συμπαθές γένος των βοοειδών. ( Να και άλλος λόγος που νομιμοποιεί την ασυνήθιστη παρομοίωση)…

Από το βιβλίο: «π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ
Εκκλησία και Νέοι
χωρίς Αερόσακο»
Β΄ΕΚΔΟΣΗ
Σειρά :Ναύς
Εκδόσεις: Μαΐστρος